04 Ιουνίου 2008

κείμενα της Υπερρεαλιστικής Ομάδας ΑΘήνας (κατά την γνώμη μου την ταπεινή η πλέον ελπιδοφόρα προσπάθεια στην χώρα)

κείμενα από την ιστοσελίδα τους http://greek-surrealism.tripod.com/


Προκύρηξη για τις φοιτηκικές καταλήψεις του 2007


Κι άλλο, κι άλλο!

Αν η παρόρμησις υπάρχει , τίποτε δεν μπορεί να την αναχαιτίσει..
Η χαίτη της όταν εφορμά είναι δάσος φλεγόμενο με μύρα.
Ανδρέας Εμπειρίκος

Δεν σταματάει ούτε αναχαιτίζεται η δίψα της εξέγερσης όταν γευτεί κανείς το νέκταρ της που ρέει από τα μάτια των αποχαλινωμένων πόθων. Των πόθων για ελευθερία, ζωή, έρωτα, τεμπελιά, αγάπη. Αυτών των θείων ανθρώπινων χαρισμάτων που από τότε που αρχίζει να δομείται (βλ. σοδομείται) η κοινωνική προσωπικότητα του ατόμου αρχίζουν να καταπλακώνονται από ανόητα πρέπει και απαγορεύεται, από απωθητικούς λαβύρινθους και ανυπέρβλητα στάδια, από επίκτητες σκοπιμότητες και που στο τέλος καταλήγουν να ναρκώνονται, να ξεγελιόνται και να εκφυλίζονται σε ένα ακόρεστο κυνήγι αγορών-μαγισσών εμπορευμάτων με δόσεις για μια ζωή.

Να είσαι επιμελείς και καλός στις σπουδές σου λένε, λες κι όλη αυτή η κούφια και συμβιβασμένη ακαδημαϊκή γνώση είναι αθώα και δε φταίει σε τίποτα για τα χάλια της ανθρωπότητας. Να λείπει! Προτιμάμε τους απαγορευμένους καρπούς από τα δέντρα, που τα φίλα τους θροΐζουν κάθε φορά στα σκοτεινούς παράδρομους, πίσω απ’ τα οδοφράγματα στις λεωφόρους των εξεγερμένων πόλεων της ιστορίας, τα αειθαλή δέντρα του μυστικού κήπου της γνώσης, εκεί απ’ όπου οι σκέψεις γίνονται φλογισμένες ρόδες που κυλάν στον ορίζοντα.
Να τελειώσεις τη σχολή σου λένε και μετά... Και μετά τι; Μετά η δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, ενώ η εναλλαγή των εποχών θα σου χτυπάει το ειδικά διαμορφωμένο με συστήματα ασφαλείας για τέτοιες περιπτώσεις τζάμι του γραφείου. Η δουλειά με τα φράγκα ίσα να πληρώνεις τους λογαριασμούς και το νοίκι. Η δουλειά ιεραρχημένη πυραμίδα με τον γελοιωδέστερο όλων των “επιτυχημένων στελεχών” στην κορυφή της. Η δουλειά διαρκή πηγή σωματοποιημένων νευρώσεων μέχρι τελικής εξαντλήσεως όλων των αποθεμάτων κουράγιου και ελπίδας.
Ας ξέρουν από τώρα τα μελλοντικά αφεντικά μας ότι μετά το πέρασμά μας από τον προθάλαμο της εργασίας που λέγεται εκπαίδευση και την παραμονή μας στην αίθουσα αναμονής που λέγεται ανεργία, όταν λοιπόν καταλάβουμε την προαποφασισμένη θέση του μισθωτού σκλάβου που μας αντιστοιχεί -μιας και είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να συνυπάρξουμε- ας ξέρουν ότι αυτή η συνύπαρξή μας δεν προοιωνίζεται και δεν πρόκειται να είναι καθόλου μα καθόλου ειρηνική!
Να διαφυλάξουμε την μνήμη!
Να εξαπολύσουμε την παρόρμηση!
Καλή συνέχεια
Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας http://greek-surrealism.tripod.com/
Μάρτιος 2007 surrealismgr@gmail.com





Urbi et Orbi


ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΘΗΝΩΝ





Τι είναι ο υπερρεαλισμός; Το ερώτημα αυτό επανέρχεται, ογδόντα και πλέον χρόνια από την αρχική του διατύπωση, για να καταστήσει σαφές εκείνο που θα έπρεπε να είναι ήδη αυτονόητο, προφανές και σε μεγάλο βαθμό κοινό κτήμα της ανθρωπότητας, στην μακρά πορεία της προς την πνευματική απελευθέρωση και την κοινωνική χειραφέτηση.

Κατ’ αρχάς είναι απαραίτητο να τονισθεί ότι ο υπερρεαλισμός δεν είναι απλώς ένα λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα της πρωτοπορίας, με συγκεκριμένη ημερομηνία έναρξης και λήξης όπως τον παρουσιάζουν οι εγκυκλοπαίδειες, τα λεξικά και οι ιστορίες της τέχνης και της λογοτεχνίας. Αποτελεί την συνειδητοποίηση και απόπειρα ολικής έκφρασης ενός προτάγματος που οι πρώιμοι σπινθήρες του διαύγασαν τον νυχτερινό ουρανό του νεότερου κόσμου σχηματίζοντας το μονόγραμμα μιας υπόσχεσης που ακόμη και αν η μοίρα της είναι να παραμείνει ανεκπλήρωτη—αλλά ποιος μπορεί να το πει αυτό, πριν προφερθεί η τελευταία μας λέξη;—δεν είναι λιγότερο αισθητή η επιθυμία προσέγγισης της πηγής της, εναρμονισμού με την προοπτική της.

Ως ανάγκη του ανθρώπου, ο υπερρεαλισμός δεν είναι ούτε περιορισμένος σε στενά χωρικά, κοινωνικά και ιστορικά πλαίσια, αλλά ούτε και άχρονος. Αν οι ρίζες του φθάνουν πολύ μακριά, αν συστηματοποιεί ένα πλέγμα σημάτων που φαίνονταν να αναπτύσσονται αυτόνομα και τυφλά, χωρίς συνείδηση της βαθιάς τους συνάφειας, και αν οι εκφάνσεις του αγγίζουν ακόμη φευγαλέα όσους εμποδίζονται να τον αναγνωρίσουν και να τον ονομάσουν, δεν υπήρξε λιγότερο υπαρκτή η απόφαση ίδρυσής του, ούτε και άμοιρη επιρροών από τους κραδασμούς που διαπερνούσαν τότε τον πνευματικό και κοινωνικό ορίζοντα. Και αν αναδύθηκε μες από το κλίμα μιας σειράς “σχολών” ή πρωτοποριακών κινήσεων, δεν είχε καμία ψευδαίσθηση για την όποια σύγκλισή του με αυτές. Το ιστορικό πλαίσιο της πρώιμης έκφρασής του παρέσχε τις συνθήκες συνειδητοποίησης ενός δυναμικού που μόνη η διοχέτευσή του στο σύνολο της ανθρώπινης ύπαρξης ήταν σε θέση να αξιοποιήσει.

Ο υπερρεαλισμός έτσι βρίσκεται εντός της ιστορίας, αλλά όχι με την έννοια μιας στιγμής στην εξέλιξη των τρόπων με τους οποίους εκλαμβάνεται και λειτουργεί η τέχνη. Αυτό σημαίνει ότι το “τέλος” του, ως κινήματος, δεν εγγυάται καμιά επιβίωση της όποιας κληρονομιάς του σε μια συνεχιζόμενη επ’ αόριστον ευρύτερη “πρωτοπορία”, αφού η τελευταία αυτή, όντας μια σύλληψη αδιανόητη έξω από τις συνθήκες που την παρήγαγαν και τους περιορισμούς που συνεπάγονται αυτές, αδυνατεί να εγγυηθεί την αναγκαιότητά της σε έναν κόσμο που αλλάζει χωρίς να καταπνίγει την επιθυμία που εξακολουθεί να υποδαυλίζει το υπερρεαλιστικό πρόταγμα. Ένα τέτοιο “τέλος” δεν μπορεί εξ άλλου να αντιμετωπισθεί (όπως υποστηρίχθηκε κάποτε) ως αναπόφευκτη ολοκλήρωση ενός κύκλου στην ευρύτερη πορεία ενός “αιώνιου” υπερρεαλισμού, γιατί η μόνη δυνατή μοίρα μιας κίνησης που συγκέντρωσε τις υπάρχουσες δονήσεις σε μια πρωτόγνωρη δέσμη δυνάμεων είναι να τις διασκορπίσει οριστικά με την διακοπή της, αδιάφορη για την όποια αιωνιότητα. Υπάρχουν μόνο δύο επιλογές: ή ο υπερρεαλισμός παραμένει έτοιμος όσο πάντοτε να αναγνωρίσει το τέλος του μόνο σε μια κίνηση πιο ρηξικέλευθη, που υπερβαίνει την δική του εμβέλεια, ή επιλέγεται η απόρριψη των ίδιων του των προοπτικών, ως “ιστορικά παρωχημένων”. Όμως η ολική παραίτηση, η ακινησία των ιδεών και των αισθήσεων που συνεπάγεται μια τέτοια πεποίθηση θα αποτελούσε μια ακατανόητη επιλογή για όποιον έχει βιώσει την ακατάπαυτη μεταλλαγή των επιθυμιών του στο μήκος ενός μίτου που ξετυλίγεται στους πιο δαιδαλώδεις σχηματισμούς, κι ωστόσο ακούει ακόμη στο ίδιο όνομα.



Αντιθέτως από ό,τι θα πιστεύαμε αν δίναμε σημασία σε έναν βολικό για κάποιους κοινό τόπο, ο υπερρεαλισμός δεν αποτελεί μία απόπειρα φυγής από την πραγματικότητα ή απόδρασης από την καθημερινότητα, δεν ανάγει τα πάντα στο παράλογο, ούτε τείνει προς την διάλυση και τον κατακερματισμό κάθε γνωστικού αντικειμένου, αλλά ούτε και είναι μία τάση που επιδιώκει να αναγάγει τα ετερόκλητα γνωρίσματά της σε μια στατική κατάσταση φαινομενικής ομοιομορφίας. Αποτελεί μια συγκροτημένη θεωρία εποπτικότερης θέασης και ερμηνείας του κόσμου. Αντιπροσωπεύει έναν ιδιαίτερο τρόπο σύλληψης, κατανόησης και διαπραγμάτευσης των εκδηλώσεων της ζωής, που δίνει έμφαση σε ένα πλήθος από υποβαθμισμένα ή συκοφαντημένα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης νόησης, σε μια προσπάθεια ανασύνθεσης της διασκορπισμένης και αλλοτριωμένης ανθρώπινης συνείδησης.

Ο υπερρεαλισμός είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης και αντίληψης της φύσης αυτού που ονομάζουμε ζωή σε όλο της το φάσμα, αλλά και μια ιδιαίτερη στάση απέναντι στα φαινόμενα που απαρτίζουν τον κόσμο, έχοντας ως κύρια επιδίωξη την ριζική αλλαγή της οπτικής με την οποία οι άνθρωποι βλέπουν την ζωή και την πραγματικότητα, καθώς και την ανάδειξη της πολυδιάστατης υπόστασής τους. Επιδεικνύοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στις αυτοσχέδιες εμπνεύσεις της στιγμής, στην ακατανίκητη παρόρμηση της ενδοσκόπησης και της ανάκλησης απωθημένων σκέψεων, επιθυμιών και συναισθημάτων από το ασυνείδητο, στον λεκτικό αυτοματισμό, την γλωσσική παραφορά, την διανοητική αυθορμησία και την εγκατάλειψη στα αναπάντεχα ευρήματα της τυχαιότητας, ο υπερρεαλισμός παρακινεί τον άνθρωπο να αποδεσμεύσει το πνεύμα του από ηθικές προκαταλήψεις και κοινωνικές δεσμεύσεις, ώστε να διευρύνει τους ορίζοντες της αντιληπτικότητάς του, μεταβάλλοντας εξ ολοκλήρου τους όρους διαβίωσής του στο άμεσο κοινωνικό του περιβάλλον.

Ο υπερρεαλισμός αποσκοπεί σε μια ολική σύνθεση των συστατικών και των αντινομιών της πραγματικότητας, σε ισότιμη βάση και συνεχή διαλεκτική αλληλεπίδραση, μέσω της διαρκούς εναλλαγής κυρίαρχων και παθητικών ρόλων κάθε μορφής εκδήλωσής τους, καθώς και μέσω της προβολής αφανών και παραμελημένων τομέων του ανθρώπινου φαντασιακού και της αυτούσιας και αμεταμφίεστης προβολής τους στην επιφάνεια της συνείδησης. Αποτελεί μια αέναη διαδικασία αναζήτησης διεξόδων προς νέες νοητικές αναλογίες και πρωτόγνωρες προοπτικές, προς μια συστηματοποίηση του ανθρώπινου ψυχισμού που να εμπεριέχει τις λεγόμενες ανορθολογικές συνιστώσες του, χωρίς κάτι τέτοιο να συνεπάγεται την εγκαθίδρυση ενός συγκεκριμένου “ανορθολογικού” σχήματος στο επίκεντρο κάθε δράσης και θέασης. Ο προσδιορισμός εξ άλλου αυτών των συνιστωσών σε συνάρτηση με έναν κάποιον υποτιθέμενο σταθεροποιητικό μηχανισμό που επιβάλλει την εξολόθρευση ή σκιώδη επιβίωσή τους υπαινίσσεται μια άλυτη αντίθεση που ο υπερρεαλισμός ανάγει σε δυναμική, χωρίς ποτέ να την μετατρέπει σε ουδέτερη συνύπαρξη.

Ο υπερρεαλισμός μάς παρακινεί να εκμεταλλευθούμε στο έπακρο την ικανότητα που διαθέτουμε να υπερβαίνουμε τις εγγενείς μας αντιφάσεις αναγνωρίζοντας την μαγνητική συγγένεια των επιμέρους στοιχείων τους. Καταγγέλλει την επιβίωσή μας μέσα σε μια επίφαση ζωής ως ανολοκλήρωτοι άνθρωποι, αδύναμοι απέναντι σε όλα, απογυμνωμένοι από την δυνατότητα επινόησης νέων μύθων και ανυποψίαστοι για τις απολαύσεις που δεν τολμούμε να βιώσουμε, φοβούμενοι να τις αποφυλακίσουμε από τα ενδότερα της συνείδησής μας, γιατί δεν γνωρίζουμε πού είναι ικανές να μας οδηγήσουν. Κι όμως, το κλειδί που ανοίγει διάπλατα τις θύρες των υπερρεαλιστικών πεδίων βρίσκεται μέσα στον καθένα μας και η διαχείρισή του δεν απαιτεί να γνωρίζουμε τις οδηγίες χρήσεως.



Ο υπερρεαλισμός δεν είναι μια λογοτεχνική ή καλλιτεχνική τεχνοτροπία που προσπαθεί να πρωτοτυπήσει ή να εντυπωσιάσει βασιζόμενη στο αλλόκοτο και στο εξωπραγματικό. Αν τοποθετείται, ύποπτα, στο επίπεδο της αισθητικής έκφρασης, αυτό συμβαίνει γιατί εντοπίζει και αναδεικνύει εν τη γενέσει του το φαντασιακό δυναμικό που, έξω από εκείνον, αποκόβεται από την σχέση του με το ψυχικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και διοχετεύεται σε έναν τομέα αλλοτριωμένο και αυτόνομο. Ο υπερρεαλισμός ωστόσο είναι η τοποθέτηση, σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα αξιών, της εγγενούς ανάγκης του ανθρώπου να εκφράζεται όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα, έξω από τις κοινωνικές, ηθικές και ιδεολογικές αρχές και τα ασφυκτικά πλαίσια που καθορίζει η κυρίαρχη ιδεολογία κάθε εποχής, ιδεολογία που επιδιώκει να επιβάλλει την έννοια κάποιων “μοντέλων” στην σκέψη και στον λόγο, και ορισμένων επιτρεπτών ορίων στην έκφρασή τους για λόγους καθαρά εξουσιαστικούς.

Ο υπερρεαλισμός επενδύει στην απελευθερωτική δύναμη της γλώσσας, από την ιδιαίτερη χρήση της οποίας εκτιμά ότι μπορεί να προκύψει μία γενικευμένη πρόταση αυτογνωσίας μέσω της άμεσης και αμεταμφίεστης καταγραφής εντυπώσεων, ερεθισμάτων, παρορμήσεων και επιθυμιών κάθε είδους, προέλευσης και μορφής, με οποιονδήποτε τρόπο αυτές απορρέουν ή εκμαιεύονται, αξιοποιώντας για τον σκοπό αυτό όλα ανεξαιρέτως τα νοητικά δεδομένα και τις ικανότητες που ο καθένας διαθέτει και οι οποίες, άπαξ ανιχνευθούν και καταγραφούν, αποτελούν άμεσες αποδείξεις ύπαρξης αυτοτελών πραγματικοτήτων από τις οποίες προήλθαν ή τις οποίες εκφράζουν, χωρίς την επέμβαση της ορθολογικής διαδικασίας της εξήγησης, της ερμηνείας, της αξιολόγησης ή της δικαιολόγησης της παρουσίας τους. Διαμέσου αυτής της πορείας αυτογνωσίας, είμαστε σε θέση να οδηγηθούμε προς μια νέα κατανόηση της έννοιας και του περιεχομένου της ανθρώπινης ελευθερίας, δίδοντάς της το πλέον ριζοσπαστικό περιεχόμενο, και θεωρώντας την όχι ως κάποιο ιδανικό προβεβλημένο στατικά σε ένα απώτατο μέλλον, αλλά ως μια διαρκή διακύβευση, ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας, άμεσα αισθητό στα σήματα της καθημερινής εμπειρίας, πάντοτε πρόσφορο στην διεκδίκηση και ικανό να μας οδηγήσει σε έναν επαναπροσδιορισμό του ανθρώπινου πεπρωμένου.

Ο μύθος—βασική σταθερά στον υπερρεαλισμό—εμφανίζεται εδώ απαλλαγμένος από μεταφυσικές παραμέτρους, χωρίς οι συνθήκες διαμόρφωσης αυτών των τελευταίων να παραγνωρίζονται. Ο υπερρεαλισμός συνειδητοποιεί απόλυτα ότι ο πόθος που τον διαπερνά έχει την εκρηκτική ιδιότητα της διαρκούς επίκλησης των αντιθέσεων που είναι εγγενείς στην ανθρώπινη κατάσταση όπως την βιώνουμε. Αν η αποξένωση του ανθρώπου από τον κόσμο αντανακλάται στα συστατικά στοιχεία της εσωτερικής του κοσμογραφίας, ο υπερρεαλισμός ενεργοποιεί την επαναστατική νοσταλγία, την αέναη αναζήτηση των χαμένων κλειδιών που θα επανέφεραν την ισορροπία, χωρίς να καταφεύγει στο άλλοθι της προσμονής μιας εξωκοσμικής κατάλυσης των διαφορών. Ο υπερρεαλιστικός μύθος είναι ανοιχτός ακριβώς γιατί αναπτύσσει, μέσα από άπειρους προσανατολισμούς στο “δάσος των ενδείξεων”, μια πορεία που κατευθύνεται από την μέθη της δυνατότητας, τον χλευασμό της “ευθείας οδού”, και που η αβεβαιότητα της έκβασής της παρατείνει τον πόθο της συνέχισής της. Και αν η σκιά της αρνητικότητας παραμονεύει σε κάθε στροφή, αν η πορεία διανθίζεται από ένα γέλιο που το περίγραμμά του είναι αιμάτινο, αυτές είναι οι εγγυήσεις που έχουμε για το ότι ο δρόμος που πήραμε απέχει πολύ από το να είναι ο ασφαλέστερος.



Όταν ως ατομικές οντότητες φθάσουμε στο σημείο να αποδεχόμαστε και να συσχετίζουμε άμεσα και αβίαστα τις υπερρεαλιστικές εκδηλώσεις των αντιληπτών φαινομένων και να τις εντάσσουμε με φυσικό τρόπο στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και όταν κατορθώσουμε να αναγνωρίσουμε την αξία της ασυνείδητης λειτουργίας της ατομικής μας ύπαρξης και των ευρημάτων της αντικειμενικής συγκυρίας, που υποδαυλίζουν τον πόθο και τον διοχετεύουν σε κάθε τομέα δραστηριότητάς μας, τότε ο υπερρεαλισμός ως τρόπος σκέψης και δράσης, μπορεί να καταστεί ένα θεμελιώδες βίωμα του ανθρώπου και να εγγραφεί στην ζωή του ως μία και μοναδική, απόλυτη και πολυδιάστατη πραγματικότητα.

Η μελέτη και ανάλυση των ονειρικών φαινομένων, και οι οραματικές αναλαμπές της βέβηλης φαντασίας, που διευρύνουν τις προοπτικές και πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες εφαρμογής στην πράξη των βαθύτερων επιθυμιών μας, αλλά και η δι-υποκειμενική επικοινωνία των ερωτευμένων όντων, διατηρούμενη σε κατάσταση αγνού αυθορμητισμού κατά την αναζήτηση του “θαυμαστού” σε κάθε εκδήλωση της εξελικτικής πορείας της, καταργεί τους φραγμούς τόσο ανάμεσα στις διαφορετικές υπάρξεις όσο και ανάμεσα στο νοητό και τον βιωματικό κόσμο, στο όνειρο και την εγρήγορση, στην λογική και την τρέλα, περιλαμβάνοντας όλες τις μορφές της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς σε μία ενιαία σύλληψη ενός κόσμου εν τω γίγνεσθαι, όπου κάθε στοιχείο του μπορεί ανά πάσα στιγμή να μεταβληθεί στο αντίθετό του, να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί.

Ο υπερρεαλισμός κατά συνέπεια ταυτίζεται με την ιδανική λειτουργία της ποίησης, που δεν είναι άλλη από την ικανότητα του ανθρώπινου πνεύματος, στην κατάσταση της μέγιστης δυνατής ελευθερίας, να συνθέτει μια σειρά από επιμέρους ή συμπληρωματικές πραγματικότητες, δημιουργώντας μέσα σε ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο μία συνολική υπερπραγματικότητα. Η κατάσταση της υπερπραγματικότητας είναι μία εφικτή δυνατότητα της ανθρώπινης υπόστασης, ικανή να συντελεστεί όταν το πνεύμα, απελευθερωμένο από κάθε εξωτερικό καταναγκασμό, ηθική παρεμπόδιση και επίκτητες προκαταλήψεις, προβαίνει σε μια σύνθεση μεταξύ της βιωμένης εμπειρίας και της φαντασιακής επινόησης, μεταξύ του μυθοποιημένου παρελθόντος και του ανοιχτού στα νεύματα της δυνατότητας μέλλοντος, μεταξύ της αδιαπραγμάτευτης ατομικής ελευθερίας και των βαθύτερων πόθων του ανθρώπου από την μία, και της κοινωνίας μέσα στην οποία έχει αναγκαστεί να ζήσει από την άλλη, μιας κοινωνίας θεμελιωμένης πάνω στην χειραγώγηση του ανθρώπου και τον περιορισμό των δικαιωμάτων του.



Ο άνθρωπος, ως δυνάμει ποιητής ο ίδιος, βρίσκεται σε προνομιακή θέση όχι μόνο να συλλάβει αλλά και να κατακτήσει το “υπερπραγματικό” προσεγγίζοντας την κατάσταση του “ζην ποιητικώς” και να δημιουργήσει απτή ποίηση, που να μην περιορίζεται στην συγγραφή ποιητικών κειμένων, αλλά που, εκκινώντας από την ακατάβλητη δημιουργική δύναμη της εξεγερμένης υποκειμενικότητας και την ασίγαστη λαχτάρα της ατομικής θέλησης για αδέσμευτη ζωή, μπορεί να επεκταθεί στον χώρο ενός ευρύτερου συνόλου δραστηριοτήτων, αποτελούμενου από τις ασυνείδητες παρορμήσεις, τις λανθάνουσες επιθυμίες, την αναδίφηση του κόσμου των ονείρων, την ανάδειξη του ρόλου των ενστίκτων, την ανάσυρση των φαντασιώσεων, την χρήση του μαύρου χιούμορ, την έρευνα των ερωτικών παθών, την διεύρυνση των σαρκικών απολαύσεων και την αναγκαιότητα έμπρακτης δράσης για την μεταμόρφωση της καθημερινής ζωής.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, ο υπερρεαλισμός δεν νοείται απαραιτήτως ως πιστή προσήλωση στο γράμμα οποιωνδήποτε ιστορικών θέσεων ή διακηρύξεων του παρελθόντος, ούτε εκλαμβάνεται ως δογματική εφαρμογή κάποιων “κανόνων” ή υιοθέτηση “συμπεριφορών” κάποιων προσωπικοτήτων του, ούτε ως απλή αναπαραγωγή των μεθόδων ή των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που εκείνος ή οι κατά καιρούς εκπρόσωποί του εκδήλωσαν. Αποτελεί όμως μια όσο το δυνατόν πιο ανεξέλεγκτη από την ορθολογιστική τροχοπέδη νοοτροπία ρήξης με την περιρρέουσα κοινωνική συμβατικότητα και τον κυρίαρχο πνευματικό συντηρητισμό, και ταυτόχρονης αποκάλυψης, με κάθε διαθέσιμο μέσο, αφανών πτυχών του εσωτερικού μας κόσμου που όσο πιο αλογόκριτα έρχονται στο φως, τόσο περισσότερο μας ολοκληρώνουν ως ανθρώπινα όντα οδηγώντας μας στην ευρύτερη δυνατή πνευματική και κατ’ επέκταση κοινωνική απελευθέρωση.

Η ποίηση, ως κινητήρια δύναμη των επιδιώξεών μας, αποτελεί μια διαδικασία πνευματικής ανάδρασης που πηγάζει από βαθιές ατομικές μας ανάγκες και καθρεφτίζει κάθε πτυχή του συναισθηματικού μας κόσμου, παραβιάζοντας τα όρια της επικοινωνιακής λειτουργίας της γλώσσας, μεταβάλλοντας την σημασιολογία των λέξεων και υπερβαίνοντας τα συλλογικά στερεότυπα και τα κοινωνικά ιδεολογήματα κάθε εποχής. Οι υπερρεαλιστές δημιουργοί, ασκημένοι στην πνευματική εγρήγορση και την διευρυμένη αισθητηριακή δεκτικότητα, αντικαθιστούν τα αισθητικά κριτήρια πρόσληψης και αξιολόγησης των δημιουργιών τους με έναν υψηλό βαθμό αυτεπίγνωσης, που επιτρέπει την όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη και αλογόκριτη ροή προς τα έξω των εκάστοτε ποιητικών εκφράσεών τους και την άμεση καταγραφή τους χωρίς δεσμεύσεις, απαγορεύσεις και αποκλεισμούς. Η αναδίφηση στο μυστηριώδες, στο φαινομενικά παράδοξο, στο διφορούμενο και στο αινιγματικό, μακριά από κάθε ηθική προκατάληψη και μεταφυσικό προκάλυμμα, και η αναζήτηση αναλογιών και αντιστοιχιών των εσωτερικών γεγονότων του πνεύματος με τα εξωτερικά φαινόμενα της ζωής, συμβάλλει στην εξαντλητική διερεύνηση όλων των πτυχών της συνείδησής μας, στην κατάργηση των φραγμών της και στην καταπολέμηση των εμποδίων που προβάλλει η δύναμη της συνήθειας.

Αντιμέτωποι με την επικρατούσα άποψη για τον ρόλο κάθε μορφής τέχνης, ως υπερρεαλιστές αποφεύγουμε κάθε μονοδιάστατη ερμηνεία του κόσμου, δεν διαπραγματευόμαστε τα φαινόμενά του μέσω του ορθολογισμού, αντιτιθέμεθα ριζικά στις έννοιες του ταλέντου ως “χαρίσματος” και της έμπνευσης ως “θεϊκού δώρου”, δεν επιζητούμε την πρωτοτυπία και την προβολή, αποφεύγουμε τα στερεότυπα και τις κοινοτοπίες, χωρίς να αυταπατατώμαστε ότι καινοτομούμε ή ότι μαχόμαστε στις τάξεις κάποιας άνευ περιεχομένου πλέον πρωτοπορίας, καταστέλλουμε την αυταρέσκεια και τον εγωκεντρισμό, δεν επιδιώκουμε μία διακοσμητικού χαρακτήρα καλλιέργεια εκκεντρικότητας, δεν στοχεύουμε στον εντυπωσιασμό, δεν προσφεύγουμε στην εκζήτηση, δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ενδώσει στον μανιερισμό, δεν αντιμετωπίζουμε με επιείκεια τον εαυτό μας, δεν αποσκοπούμε στην δημιουργία έργων τέχνης, δεν μας ενδιαφέρει η λογοτεχνική ενασχόληση, δεν στρεφόμαστε στην αναπαραγωγή πολιτισμικών παλίμψηστων, ενώ μας αφήνουν αδιάφορους η ιδεολογικοποιημένη εντοπιότητα και οι εθνικές εξιδανικεύσεις των πολιτιστικών επιστρωματώσεων αυτής ή κάποιας άλλης χώρας. Κατά συνέπεια αντιστρατευόμαστε με τον τρόπο αυτό ριζικά την κυρίαρχη σήμερα από το κατεστημένο έννοια του μεταμοντερνισμού, όπου εν πλήρει απουσία κάθε έννοιας ανατροπής, τα πάντα αναμειγνύονται μεταξύ τους αφηρημένα, δίχως αξιολόγηση και δίχως την παραμικρή υποψία κίνησης προς την κατεύθυνση της ανθρώπινης απελευθέρωσης.



Δεκτικοί σε μια διαθεσιμότητα βασισμένη στην αλογόκριτη έκφραση των επιθυμιών, και χρησιμοποιώντας την εικαστική και την γραπτή έκφραση απλώς ως τα πιο πρόσφορα μέσα διάδοσης των υπερρεαλιστικών μηνυμάτων, αντιλαμβανόμαστε ως επιτακτική την ανάγκη να οργανωθούμε σε συλλογικό επίπεδο, εκδηλώνοντας την παρουσία μας ως μια αυτόνομη υπερρεαλιστική πρωτοβουλία, για να καταστήσουμε σαφή των εναντιωματική μας στάση έναντι του υπάρχοντος κοινωνικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, επιδιώκοντας να επαναδιαπραγματευθούμε σε νέα βάση την θέση μας σε έναν κόσμο που αδιαφορεί για τις βαθύτερες ανάγκες μας, ματαιώνει τους μύχιους πόθους μας και καταστέλλει κάθε απόπειρα ελεύθερης έκφρασής τους.

Στο σημερινό καθεστώς πνευματικής χαύνωσης, κοινωνικής σήψης και πολιτιστικής αποσύνθεσης, θεωρούμε ότι η εμπειρία της κοινής δράσης και της συμμετοχής στην υπερρεαλιστική περιπέτεια θα εκπληρώσει τουλάχιστον τις βασικές επιδιώξεις μας, δημιουργώντας τους απαραίτητους όρους για μια γόνιμη ομαδική ώσμωση, που θα μας επιτρέψει να αντιτάξουμε την αυτοδύναμη ικανοποίηση των βαθύτερων επιθυμιών στην προοπτική του κέρδους και της εξουσίας, υιοθετώντας μια ακολουθία αισθητηριακών πρακτικών ικανών να απελευθερώσουν τα πάθη, να τροφοδοτήσουν την θέλησή μας για αληθινή ζωή και να συλλάβουν τον μυστικό παλμό των πραγμάτων προδίδοντας το ακατονόμαστο και επιχειρώντας μια ριζική αντιστροφή προοπτικής, για να αποφύγουμε την αλλοτρίωση και την μείωση των αντιστάσεών μας.

Χωρίς να αναιρεί την αξία της ατομικής επιβεβαίωσης και τα επιτεύγματα της μοναχικής δημιουργίας, γνωρίζουμε ότι μια συλλογική απόπειρα άσκησης υπερρεαλιστικής δραστηριότητας, που δρα ομοθυμαδόν υπό την επήρεια της πεποίθησης στην ορθότητα των σκοπών της, μπορεί να επιτύχει εκεί που κάθε άτομο ξεχωριστά είναι μάλλον καταδικασμένο να αφομοιώνεται, να αγνοείται και να αποτυγχάνει. Αυτό που πρωτίστως μας ωθεί στην ανάγκη κοινής δράσης είναι η επιθυμία μας να καταστούμε μέτοχοι της υπερρεαλιστικής εμπειρίας, διακυβεύοντας πολύ περισσότερα από αυτά που μας υπόσχεται μια εφησυχασμένη ζωή γεμάτη συμβιβασμούς και μεταμφιεσμένες ανασφάλειες. Δημιουργώντας ένα γόνιμο διαπροσωπικό περιβάλλον πλούσιο σε προκλήσεις και ερεθίσματα, αλλά και εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τα πλεονεκτήματα μιας εν εγρηγόρσει συλλογικής νοημοσύνης, μπορούμε να φθάσουμε σε ένα νοητικό επίπεδο ευρύτερου φάσματος, που να αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τον πιο σύνθετο δυνατό τρόπο.



Η απόφαση έμπρακτης εφαρμογής συλλογικών μεθόδων για την προσέγγιση του υπερρεαλιστικού ιδεώδους εκ μέρους μας αποτελεί μια ενσυνείδητη απόπειρα πλήρους αποδέσμευσής μας από τα γρανάζια της κυρίαρχης κουλτούρας και των θεσμοποιημένων κατευθύνσεων έκφρασής της, που επιβάλλονται ως έγκυρες είτε από προσήλωση στην παράδοση και υποταγή σε κάποιου είδους πνευματικό εφησυχασμό, είτε από την εκάστοτε τάση της μόδας, προβάλλοντας ασύστολα τις ασημαντότητες ως αριστουργήματα και μετατρέποντας τα κοινότοπα, εύπεπτα μορφικά και ανώδυνα ιδεολογικά πολιτιστικά προϊόντα σε σημαντικά “έργα τέχνης”. Ως εκ τούτου, μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος κοινωνικοπνευματικού περιβάλλοντος πλήρους αδράνειας και στασιμότητας, αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας περισσότερο ως πολιτιστικούς ταραξίες [συνείδησης] παρά ως καλλιτέχνες, διατηρώντας το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοδιάθεσής μας, διαχωρίζοντας ταυτοχρόνως την θέση μας και από κάθε “νεωτερική” κίνηση εκσυγχρονιστικού τύπου κάποιας “πεφωτισμένης” πρωτοπορίας που επικαλείται την αυθεντία της προκειμένου να πείσει για τον ανύπαρκτο ριζοσπαστισμό της τους ανυποψίαστους και τους αδαείς, όντας διάτρητη η ίδια από ολοφάνερες τάσεις ελιτισμού, επιτήδευσης και υπεροπτικού διανοουμενισμού.

Σε όσους, με φανερή ζηλοφθονία και απροκάλυπτη εχθρότητα, διαφωνούν με την εν γένει στάση μας και επιχειρούν να υποβαθμίσουν την σημασία του εγχειρήματός μας, απαιτώντας από μας πιστοποιητικά εγκυρότητας και βεβαιώσεις νομιμοποίησης, τονίζουμε ευθαρσώς ότι η γνώμη τους μας αφήνει παντελώς αδιάφορους, εφ’ όσον ο λόγος τους δεν έχει πλέον το παραμικρό επαναστατικό αντίκρισμα, έχοντας απωλέσει προ πολλού κάθε εγκυρότητα που μπορεί κάποτε να διέθετε. Η σημασία και η εμβέλεια του τολμήματός μας άλλωστε μπορεί να κριθεί κυρίως από την εμπεριστατωμένη ενάργεια των προθέσεών μας και να αξιολογηθεί πρωτίστως από την επάρκεια των επιχειρημάτων μας.

Υποκινητές μιας επιθετικής ενεργητικότητας, προσήλυτοι μιας μυστηριώδους αλχημείας του λόγου και της εικόνας, και κάτοχοι μιας ανησυχητικής ικανότητας διασποράς μαγείας, αξιοποιούμε στο έπακρο την διαύγεια του αισθησιακού παραληρήματος και εμπνεόμαστε από την αισθαντική νοημοσύνη των παιδιών, την απερίσκεπτη τρέλα που εκδηλώνουν τα υποκείμενα των ερωτικών παθών και τον πρωτογονισμό της σεξουαλικότητας που αποκαλύπτεται μέσα από τα λογοπαίγνια, την μεταφορική χρήση των λέξεων, τις παράτολμες γλωσσικές επινοήσεις και την υπονομευτική δύναμη των εικόνων, που σπέρνουν σύγχυση στην γεωμετρία της εξουσίας χωρίς να σταματούν να μεταδίδουν ταυτόχρονα τα αντιφατικά μηνύματα της ζωής και του θανάτου.





Μάιος 2005





Γιάννης Αλεξανδρόπουλος, Γιώργος Γιαννόπουλος, Δημήτρης Δημητριάδης,

Διαμαντής Καράβολας, Λένα Κωνσταντέλλου, Τάσος Λίζος, Σωτήρης Λιόντος,

Ηλίας Μέλιος, Νίκος Σταμπάκης, Μάκης Χρυσοστομίδης

03 Ιουνίου 2008

Κενόν πλην μιάς νεαράς

Σήμερα υπάρχουν φαντάσματα,


το σπίτι γέμισε δράκοντες,


το μυαλό μου γέμισε, από νευρικές απολήξεις πτωμάτων.


Σήμερα κάνω παρέα με τον Εμπειρίκο και ιδίως με την Κυρία Κατερίνα Γώγου,


σήμερα θέλω να σπάσω τα όρια μου,


είναι πρωτόγνωρα ... χωρίς αλκοόλ....


Σήμερα έχω στο μυαλό μου τα πάντα και τίποτα, όπως πάντα.


Μακρυά η μικρή μου, στα ψηλά όρη της Ευρυτάνικης γης,


ενώ τα πτώματα στοιχιώσαν το δώμα, προσπαθώ να κρατηθώ από το όνειρο.


Έχω ζάλη σήμερα, μεγάλη ζάλη,


έσπασα τα όνειρα και τις φαντασιώσεις μου ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ.


Μονάχα αυτό το κορίτσι απάνω εκεί,


πόσα πτώματα θεέ μου σπαρμένα παντού....


Πόσα κλάμματα ετοιμοθανάτων,


πόσες ηδονικές κραυγές, από στόματα κλεισμένα με μαξιλάρια!!!!!!


Λες και ο έρωτας και η ηδονή, πρέπει να μένουν υπόκοφες κραυγές, 5 τετραγωνικών μέτρων.


Σήμερα είμαι χαρούμενος κατά βάθος πλάτος ύψος....


Βρήκα τον λόγο μου τον κεκριμένον, τον ιδιοτελή,


πόσα όνειρα πόση ανάγκη για μοναχικότητα


πόσα κλάματα και φόβους.....


Πόσα αστέρια και φουσκονεριές και κραυγές,


πόσα αδιέξοδα διεξοδικά αναλύονται την μέρα τούτη.....

30 Μαΐου 2008

Άλλο ένα θύμα που από ότι φαίνετε θα γίνουν δύο.... Νέα θύματα από την βία του αστικού κράτους....

Έφυγε από την ζωή το θύμα της αστυνομικής παρέμβασης η "άτυχη"... έγκυος γυναίκα που άφησε και δύο ορφανά στην Λευκίμη Κέρκυρας...
Ενώ ο οδηγός της μοτοσυκλέτας που από τον πανικό του (ή από άλλα πράγματα που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ...) έπεσε πάνω στην "άτυχη" γυναίκα ΧΑΡΟΠΑΛΕΥΕΙ...
Και όλο το σύστημα από δεξιά ως αριστερά μιλάει για ατύχημα... Και τρέχουν ασθμαίνοντας οι βουλευτάδες οι παπάδες οι δημογέροντες ΌΛΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΚΥΛΟΛΟΙ να σκεπάσουν τα ασυμάζευτα...
Βλέπεις για όλους αυτούς αξία μεγάλη έχουν οι γάμοι γκέυ και λεσβιών, οι συμμετοχικές μπουρδολογίες τα πάρτυ για την απελευθέρωση του χασίς (χασισοπότες και μαστούρηδες πρωί βράδυ...) οι πάρλες οι καθημερινές τους απησχολήσεις και όλο το κακό που στο σβέρκο του λαού φαίρνουν οι πολιτικοί νάνοι του κοινοβουλίου...
Και τώρα οι οπαδοί της έννομης τάξης, της ησυχίας, του πολιτικού ευπρεπισμού.... όλο αυτό το απέραντο σιχαμερό σκυλολόι των λαχανοφυλάδων των παλαιοτηλεωράσεων όλο αυτό το διχαλωτό σκυλολόι της """"αριστεράς""" του καναπέ... τι θα πουν για την Λευκίμη Κερκύρας?
Που στο διάσκο βρέθηκαν εκεί πάνω οι φρίκουλοι?
Αυτοί ματαφταίνε?

Κατ' αρχήν από την Αθήνα δεν είμαι γνώστης των καταστάσεων των τοπικών ούτε δημοσιογράφος (γνωρίζων τα πάντα...).

Αλλά εκείνα που ήθελα να σας πω με το βίντεο αυτό είναι πέντε έξη σημεία ενδιαφέροντα...

Κοιτάχτε το βίντεο και πείτε μου... αυτοί οι κατεστραμένοι (στο μέλλον) άνθρωποι τι όπλα βρήκαν να αντιτάξουν έναντι μιας πολιτικής απόφασης (σωστής ή λάθος ... άντε βρες αλλά και τι σημασία έχει ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ δεν έγινα στην ζωή μου). Λοιπόν τι αντιτάσουν???? ΤΗΝ ΒΙΑ.... γιατί κόντρα στους ψευτοηθικολόγους οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων των τάξεων κλπ ΛΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ όταν ο πολιτικός λόγος έχει γίνει αδιέξοδος (το κράτος πιστεύει ότι εξήντλησε όλα τα δημοκρατικά μέσα και πέρασε στην φυσική βία.... Και οι άλλοι ΈΛΛΗΝΕΣ ΨΙΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ΕΜΠΕΙΡΟΙ από τόσες γενιές εμπειρίας ήξεραν... έκαναν το αυτονόητο... ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΑΝ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥΣ...

Αλλά το φοβερό είναι τα μέσα που μεταχειρίστηκαν... ίδια με τα μέσα σύγκρουσης της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.... μολότωφ, οδοφράγματα, πέτρες, φωτιές και από την άλλη αυτούς τους .... αχαρακτήριστους τύπους που η ιστορία κάποτε θα τους σαρώσει... (ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΥΣΤΙΚΟΥΣ ΑΣΦΑΝΙΤΕΣ.... ΣΥΜΒΟΥΛΗ... στα οδοφράγματα εμπιστευόμαστε μόνο τον φίλο μας....)

Αυτό που ήθελα εν κατακλείδη να πω είναι ότι η βία δεν είναι ηθικό ζήτημα... είναι η ίδια σύμφητη ουσία του κράτους... Οι από πάνω οι κυβερνώντες έχουν τους δημοσιογράφους παπάδες πανεπηστιμιακούς καθηγητές αστυνόμους δηλαδή τον εθνικό κορμό...
Και οι από κάτω αυτά που βλέπετε.... Τώρα θα πλακώσουν οι κοινοβουλευτικοί αριστεροί... θα αρχίσουν τα λόγια... θα πουν... θα τα ρίξουν στα εξτρεμιστικά στοιχεία και στειχιά... και θα τους κάνουν τους Λευκιμιώτες βούτηρο για αληφή στα παπούτσια ΤΕΤΟΙΟ ΒΟΥΤΗΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΝΟΝΤΑΙ... που συμμετείχαν σε επεισόδια...
Θα λένε... Εγώ ... πως εγώ??? κοίτα η αριστερά με τις φαβορίτες και τα κομποσχίνια πόσο σοβαρή και καλή είναι.... Με διάλογο... κλπ κλπ κλπ κλπ....
Αλλά δεν μας είπαν.... που στο διάσκο είναι οι φρίκουλοι?? χαχα




από τα μέσα εξιστόρηση.... αυτή είναι η δική μας δημοκρατία... εγώ δεν σοκάρομαι από τις βρισιές ... Ως την στιγμή που το κράτος θα μαραζώσει... ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΕΠΑΝΑΔΟΜΗΘΕΙ ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΜΑΣ...

26 Μαΐου 2008

Το Ελληνικό ροκ μέσα από τους μύθους του.... Κυρίες και κύριο η σημαντικότερη ψυχεδελική φωνή της Ελλάδος ο Γιώργος Ρωμανός....

Αυτό που έζησα πριν δύο εβδομάδες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΚΑ.
Είναι μια αληθινή (εκ μέρους μου μεταφοράς από ένα κορίτσι της ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ της φίλης Μαρίας).
Κάθε δεύτερο Σάββατο ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ d'j και ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες μουσικής ο Γρηγόρης ο Βάιος ή Βέκιος ( δεν το θυμάμαι) κάνει πρόγραμμα στην Πλ. Εξαρχείων στο dr. feelgood (μια ζωή με τις ξένες γλώσσες...)
Ήταν παρέα με το αγόρι της (εκδότης ενός ψυχεδικού funzzine το οποίο έχει και υπέροχη μουσική μέσα) και πίναν το ποτάκι τους απολαμβάνοντας τους πάντα θεικούς ήχους του Γρηγόρη... ( από την εποχή του MAZE πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο χαχα)
Και τότε έβαλε ένα ή δύο κομμάτια του Γιώργου Ρωμανού αφού εκ των υστέρων έμαθαν ότι ΝΑΙ ΗΤΑΝ ΠΑΡΩΝ...
Τότε όλο το μαγαζί έστρεψε την προσοχή του και νέα παιδιά 20 και 25 τον χαιρετούσαν συγκινημένοι όλοι. Και ο κος Ρωμανός και τα παιδιά. Εκ των υστέρων από άλλες φίλες έμαθα ότι ΝΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ. Ένας υπέροχος ερωτεύσιμος άντρας. Φυσικά εμένα το τελευταίο δεν με απασχολεί αλλά η αλήθεια έχει πολλαπλάς διαστάσεις και οφείλουμε να τον παραθέτουμε όλο.
Θέλω να πω εδώ ότι όσοι ανεβήκαμε στο καράβι του ροκ στην υπέροχη αυτή χώρα τις εποχές τις δύσκολες διαπαιδαγωγήσαμε παιδιά που ακολουθούν το ψάξιμο.
Η ιστορία που μου είπαν δεν τελειώνει εδώ ... Έφυγε από το 1972 ο γίγας της ελληνικής ψυχεδαίλιας (έκανε σπουδαίες παραγωγές με τον Μ. Χατζιδάκη κλπ διάολε ψάξτε στο google εγώ την ιστορία θα σας πω δεν είμαι μουσικολόγος...) πήγε στην κοιτίδα της ανθρωπότητας το ΠΑΡΙΣΗ και επέστρεψε διαμένοντας πλέον στο κέντρο....
Λοιπόν παιδιά ώρα για μουσική
να θυμιθούμε μάγκες το παρελθόν...
άντε.....





και......





και μια διασκευή φιλάρες στο υπέροχο ρολόι από τον Μολφέση τον Αλέξανδρον.... πάρτε φίλοι...



15 Μαΐου 2008

Πως το χάσαμε το παλληκάρι? Ήτανε νιός και όμορφος είχε τις χάρες όλες... ¨Η οι ιστορίες ενός βουκολικού δράματος.... Ή επίσης ¨Ελληνες γρηγορείτε...

H ημέρα είναι αποπνυκτική. Από τους απειλιτικούς χειμάρους, κατεβαίνουν νερά έτοιμα να καταπιούν τις εκατοντάδες κατσίκες, που τρομαγμένες ψάχνουν τόπο να προφηλαχθούν από το αναπάντεχο κακό.

Από κάτι έργα εξηλεκτρισμού και υδρεύσεως, από την Ομήρου, κατέρχονται απειλητικά καδρόνια μπάζα και κομμάτια, απαραίτητων δια τα έργα, υλικών.
Όμως εγώ έχω εμπιστοσύνη στο δοκιμασμένο ζωντανό μου. Μαζί έχουμε περάσει τόσα και τάσα... Από τους ηλιοκαμένους λόφους του Λυκαββιτού, από την χιονισμένη Αμερικής, τις κακοτράχαλες παραλίες του Αλίμου.

Τριακόσια εβδομήντα πέντε άλογα μέσα στην υπέροχη λαμαρίνα... Μια ημέρα ένα σύνεεφο υψώθηκε στην Πατησίων όταν εκατοντάδες opel, mazda, με έπνιγαν. Πάτησα, το γκάζι ενώ η αδρεναλίνη είχε φτάσει στο απροχώρητο... Και ως δια μαγείας η Porse cagien μου χωρίς καν να με στεχαχωρίσει με έσωσε κάνωντας 35 μέτρα χωρίς να κοπιάσει... Η γλυκιά μου φοράδα, έστριψε δια μαγείας στην Σίνα και τσαλαπατώντας κάτι παπιά και κάτι ψιλοφρίκουλους χίππυδες φοιτητές ξανοίχτηκε προς τα πάνω, με αποφασιστικότητα. Στόχος η πλατεία Κολωνακίου.

Έσκιζα την απίστευτη άγρια φύση της Σκουφά και από τα παρακείμενα σαλούν έβλεπα τις λάγνες πονηρές αισθησιακές ματιές άγουρων καουμπόισων που φαντασιωνόντουσαν ένα λάγνο μέλλον μέσα στην άγρια ζωή των ηλεκτρικών συσκευών Bosh, βλέποντάς με να παίζω χαριτωμένα σαν μικρό αμούστακο αγόρι στην 85 ιντσών πανοραμική μου plasma τηλεώραση το αγαπημένο μου playstation.. Μμμμ να τους κάνω άγριο σεξ μια φορά το χρόνο και αυτές καθισμένες ανάσκελα να έχουν σίγουρα το δωράκι τους ... ένα ταξίδι στο μακρινό σαλέ μου στις πλαγιές τις άγριας Ελβετίας... Και εγώ αγκωμαχόντας με το εγγυημένο βάρος των 125 κιλών, ταισμένος από τα άγρια τσιμπούσια του Hilton τις Μεγάλης Βρετανίας να προσπαθώ να εκπληρώσω αυτό που η μαμά με έμαθε... Να είμαι άντρας....


Όμως εγώ ήξερα τη ήθελα εκείνη την ημέρα. Η συνάντησις είχε κλειστεί τρεις ώρες πιό πριν από τις οικονόμους μας. Ξεκίνησα από το κτήμα μου της Καλλιθέας αφού ο μικρός είχε ταίσει το μωρό μου το υπέροχο άτι μου με όλο το υγρό πυρ του παρακειμένου χανίου, τόσο που θα μπορούσε μια φτωχή οικογένεια να ξεπληρώσει το στεγαστικό της δάνειο για δύο και βάλε μήνες. Δεν βαριέσαι και εγώ κάποτε ξεκίνησα από χαμηλά. Ο δον πατήρ με έβαλε να δουλέψω σε όλες τις εργασίες που μπορείς να φανταστείς... Δούλεψα σκληρά στην φάρμα του στο Λιχνεστάιν διευθύνοντας από εκεί όλες τις υποθέσεις της βορείου Αμερικής. Θυμάμαι... τι να πρωτοθυμιθώ... αχ ας θυμηθώ μόνο την αγκαλιά της Χέλγκα και την ψωλή του Φριτς... μμμμμ..... Στην εργασία μας όμως...


Λοιπόν αυτός ο γελαδάρης από την Γούβα Υμητού πάει να μου κλέψει ταν αρχιεπιστάτη μου που εποπτεύει τα ζώα που στρίμωξα στην Πανεπηστημίου... Αυτό δεν μπορεί να περάσει έτσι... Το ραντεβού είναι θέμα τιμής στο γκέυ σαλούν ο Αλέκος? Λες να το ξέχασα? Αμέσως στέλνω με το ΝΟΚΙΑ περιστέρη μου αξίας 6000 ευρώ μήνυμα στην οικονόμο μου η οποία (λες να είναι κομμουνίστρια????) δεν μου απαντά τρεις ολόκληρες φορές... Αμέσως το σημείωσα σε ένα παλαιόχαρτο αξίας 3000 ευρώ που το λένε laptop...Νευριασμένος πατάω τα γκέμια και η Porce αφηνιάζοντας προσπερνά ένα ψωραλέο jeep αξίας 100.000 ευρώ και ωωωωωωωω..
Τι ατυχία γαμώτο ξαφνικά μπροστά μου ένας μακρινός θείος με μια ξευτίλα mercedes περσινή αξίας 200000 ευρώ μου βγαίνει από δεξιά ενώ από τα σαλούν κάτι ξέκωλοι γκέυ παρασύρουν κάτι τραπεζάκια από το αριστερό σαλούν... Θεέ μου κράτα porce μου τι να κάνω? Να πιαστώ από τα δύο σίδερα που δένουν τα γαμημένα αργόσειρτα τρόλλευ αυτοί οι χεσμένοι αραμπάδες που σέρνουν τους εξαθλιωμένους εργάτες ... Ναι αυτό θα κάνω...




Αθηναικό πρακτωρείο ειδήσεων....
Για άγνωστους λόγους ως την στιγμή εσημειώθη βραχυκύκλωμα στις γραμμές του τρόλλευ.... Διενεργείτε ΕΔΕ...



Ελληνικό πρακτωρείο Ενημέρωσις....
Άτυχος υπέρβαρος πλούσιος ευρέθη με εγκαύματα ολοσχερή έξω από πανάκριβη cagien porce, εν μέσω ενός πρωτογνώρου μποτιλιαρίσματος και ανεβασμένος, στις γραμμές παροχής ηλεκτρικού ρεύματος της γραμμής τρόλλευ Πατήσια Αμπελόκηποι...

Ζητείτε ελπίς......

10 Μαΐου 2008

Εχτές έμαθα τι σημαίνει ντραμ στο Rock....

Όλοι γνωρίζουν τον Παπαθανασίου και τον Ντέμη Ρούσο αλλά λιγότεροι (φυσικά οι πολυπληθείς φίλοι που ψάχνονται...) γνωρίζουν ότι μαζί τους στην μεγάλη Rock μπάντα τους Aphrodite's child συμετείχε ένας εξαίρετος ντράμερ ο Λουκάς Σιδεράς και ο Αργύρης Κουλούρης...
Εδώ και χρόνια ήξερα δια μέσω του φίλου μου ότι σαν καθηγητής του στην μουσική ήταν εξαίρετος μιας και ο φίλος μου έχει κάνει άλματα...
Εχτές είχα την υπέροχη τύχη να απολαύσω τον Λουκά Σιδερά στο group που έχουν σε live. Το live έγινε σ' ένα υπέροχο χώρο πίσω από την θύρα 14 του Παναθηναικού. Ένα υπέροχο άκρως επαγγελματικό live με εξαιρετικά κέφια από όλη την μπάντα (το όνομα τις οποίας ξεχνώ γμτ τα γηρατειά..). Αλλά εμένα μου έμεινε το ντραμς του κ. Λουκά Σιδερά. Άφθαστο. Είχα από την εποχή των Last Drive (ένα Αμπελοκηπιότηκο παγκόσμιο group...) είχα να ακούσω τόσο καθαρό ευκρινές ντραμς.... Φυσικά έπαιξαν ένα ροκ rythm and blues που εμένα πλέον δεν μου αρέσει μετά το 1980 που άκουσα το punk... αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να απαξιώσω αυτό το είδους μουσικής (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΝΤΩΣ ΠΡΑΜΑ ΣΠΑΝΙΟ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΠΑΝΤΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΕΛΕΙΩΝΑΝ ΟΤΑΝ ΕΠΡΕΠΕ...)
Πολλά θα μπορούσα να πω για τον κ. Λουκά Σιδερά αλλά θα ήταν από τρίτο χέρι μιας μιας και πρώτη φορά χαιρετιθήκαμε (και είχα την τιμή να γνωρίσω και να σφίξω τα κάθυδρα χέρια του).
Ας απολαύσουμε όμως στιγμές από τους Aphrodite's child που τίμησαν το Ελληνικό ροκ. Γιατί ανάλογα με το μέγεθος τις χώρας είχαμε και έχουμε υπέροχους ρόκερ...


εδω βλέπετε τον κο Λουκά Σιδερά...
Embedding disabled by request
και να μερικά για τον γκρουπ που ίσως βοηθήσουν...
http://siteseein.gr/2006/10/aphrodites-child-666.html
http://www.kavalanet.gr/magazino/news/EpZllEZVuFSCOLrzEQ.php
ε διάολε τα υπόλοιπα ψάχτε τα....

09 Μαΐου 2008

60 χρόνια ενός κράτους που συνεκίνησε όλη την ανθρωπότητα.... 60 χρόνια από την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους

Όλα τα κράτη από την εποχή του Προμηθέα δεσμώτη... αποτελούν εξουσιαστικά όργανα των κατεχόντων τα οικονομικά μέσα παραγωγής. Από εκεί πηγάζουν όλα τα δεινά όλων των συνανθρώπων τους...
Ωστόσο υπάρχει ένα κράτος που γεννήθηκε μέσα από τρομερές ρίξεις ωδύνες αγωνίες πάθη ρίξεις πολέμους αντιαποικιακούς μέσα από τα κάτεργα και τα κρεμματόρια της αστικής τάξης της Γερμανίας αλλά και πολλών αστικών τάξεων της Ευρώπης που νίπτει πρόστυχα τα χέρια της..., που επέβαλε τον χιτλερισμό.
Όταν χιλιάδες ρακένδυτοι Εβραίοι από τα Γκέτο Πολωνίας τσαρικής Ρωσίας κλπ. έσπασαν ιδεολογικά με την συναγωγή και πλησίασαν ένα συγκεχημένο εθνικιστικό "ψευτοσοσιαλισμό" μια ελπίδα γεννήθηκε στις καρδιές αυτών των εκκατομυρίων φυγάδων και πλάνητων Εβραίων. Αυτή αλλοίμονο έμενε να γεννηθεί μετά τα εκκατομύρια θυμάτων στην αστική χιτλερική Γερμανία... (Γερμανία που για μένα έχει ένα ηρωικό τιμημένο προλεταριάτο το πλέον ώριμο για την απαρχή μιας νέας κοινωνίας...)
Αλλά και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς.... τις σφαγές και τον διωγμό της ΠΑΠΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΕΤΑΣΗΣ....!!!! και την μετανάστευση χιλιάδων στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη.... τα προγκρόμ της τσαρικής Ρωσίας? την δική μας φασιστική 3Ε που τρομοκρατούσε την εργατομάνα σοσιαλιστική Θεσσαλονίκη που με την Φεντερασιόν δημιούρηθηκε το ΣΕΚΕ (μετέπειτα ΚΚΕ) και που ευτυχώς το ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ διέλυσε με την βία όταν τόλμησαν με μισθωμένο τρένο να κατέβουν στην Αθήνα?
Από αυτή την βαρβαρότητα που πνευματικοί δεσμώτες τους ήταν και είναι ΟΙ ΣΥΝΑΓΩΓΕΣ βγήκε αυτό το "σοσιαλιστικό" σιωνιστικό κίνημα που σαν θύελλα ξεσήκωσε τις καρδιές αυτού του κατατρεγμένου λαού...
Γιαί ο αντισημιτισμός είναι ήταν και θα είναι η εύκολη τσίχλα στα χείλη των εξουσιαστών και των φτωχών ανθρώπων που αναζητούν πάντα εξιλαστήρια θύματα....
Το κράτος τους σήμερα στα δικά μου μάτια είναι όπως όλα τα άλλα εξουσιαστικό ΑΣΤΙΚΟ (και ας το έχουν κυβερνήσει με όλες τις ψευτοσοσιαλιστικές κυβερνήσεις....) και όπως όλα τα κράτη του κόσμου...
Με ορισμένες διαφορές όμως... Ένα λαό και μια εργατική τάξη πνευματικά ωριμότατη, σύγχρονο ελπιδοφόρα με ένα παρελθόν αγώνων πολέμων ενάντια πχ στην Αγγλία.... που γνωρίζει από σοσιαλιστικές ιδέες περισσότερο από οιαδήποτε εργατική τάξη στον κόσμο... με ένα δυναμικό Αραβικόπαλαιστηνιακό πληθυσμό εκκατομυρίων που συμμετέχει στην διακυβέρνηση της χώρας και μπολιάζετε ενάντια στον πνευματικό μεσαίων των τζαμιών μουλάδων και ορθοδόξων παπάδων...
Το οποίο προλεταριάτο (το Ισραηλινό ) έχει καθήκοντα όσα δεν έχει κανένα άλλο...
Να γκρεμίσει από της θέσεις του και να γλυτώσει την ανθρωπότητα από τους πνευματικούς αστυνόμους τους παπάδες μουλάδες και όλη την φάρα των αιρέσεων με το παπαδαριό τους...
Να ενώσει ΑΦΟΥ ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΞΗ όλο τον αραβικό κόσμο ενάντια στις αστικές τάξεις τους (βλέπε Ιορδανικός Μαύρος Σεπτέμβρης και πως σφάχτηκε από την Αραβική αστική τάξη ο Παλαιστηνιακός λαός...)
Να αποδιώξει τους δικούς του πνευματικούς αστυνόμους τους ραβίνους και τις συναγωγές τους και να ενώσει τον λαό.
Σε αυτή την ΙΣΤΟΡΙΚΗ μάχη και στα καθήκοντά του θα έχει αντιμέτωπους όλους τους παπάδες Ορθόδοξους Παπικούς και όλων των άλλων δογμάτων.
Τον μωαμεθανικό φανατισμό πάσης φύσεως.
Τους συντροφεύουμε με τους καλύτερες ευχές...
Για μια κοινωνία πανανθρώπινη έξω από φυλές κράτη έθνη και θρησκείες

07 Μαΐου 2008

Υπάρχουν ρόγες και ρόγες....

Αφορμή του εν λόγω κειμένου - πονήματος - ερεύνης, είναι η ψυχαναλυτική μου ανάγκη και η φτώχια που με κατατρώγει.
Απεφάσισα λοιπόν πάραυτα να αναζητήσω την εκλεκτήν βοήθειά σας η οποία φυσικά ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ αλλά σαν γνήσιοι νεοέλληνες θα χλευάσετε το κατά τα άλλα εμβρυθές κείμενό μου...

τόπς δικτατορία
περίοδος ηλικίας ... δύση παιδικής εποχής ανατολή πρώιμης εφηβείας....
οπαδός της ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΗΧΟΥΣ και του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...
ένας μόνιμος της 6ης τάξης δημοτικού ο Βασίλης που έπρεπε να είχε πάει ήδη στην 3 Γυμνασίου, αλλά οι στούρνοι οι διδάσκαλοι τον άφηναν εκεί ήταν ο κολλητός μου...
Ο Βασίλης και οι διδάσκαλοι είχαν συνομωτίσει δια να με διαφθείρουν από μικρό με τα αγωνιώδη και κοπιώδη ερωτήματάν των.... (αυτό αποκαλύφθηκε από μια μυστική επιστολή που περιήλθε εις τας χείρας μου ένα βράδυ όταν συνάντησα στην Βενετία τον ιπτάμενο απαγωγέα των πρακτόρων της Αφρικής και Ασίας δρ. Σκούλι. Κατήλθε κάθιδρος και μου ενεχείρησε το εν λόγω παπειροειδές κείμενον το οποίο έκτοτε φυλάσετε εις την Παπικήν έδραν κάτωθεν της έδρας του Κυρίου..... αλλά αυτά είναι μυστικά που δεν λέγονται...)
Όπως έλεγα λοιπόν το θεόπνευστον και εξουσιαστικόν μου παρουσιαστικόν έπρεπε να βεβυλωθεί από απορίας (ουχί ψάλτου) αναμολογίτους και αιώνια μη ερμηνεύσιμους....
Και ο Μπίλης έναντι τιμήματος ΚΑΡΕΛΙΟΥ μαθητικού (ενθυμίστε ε? αυτό με τα 10 τσιγαρούμπια...) μου εξομολογήθηκε το απατρόπαιο αίνιγμα που με στοιχειώνει ολημερίς και ολοχυχτίς....

ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΑΓΚΑΣ ΑΜΑ ΔΕΙΣ ΜΙΑ ΡΟΓΑ ΣΑΝ ΓΟΠΑ ΑΠΟ ΤΣΙΓΑΡΟ.....


γαμώτο γαμώτο ΈΛΕΟΣ που πως πότε....
έκτοτε ψάχνω να βρω μια ρόγα σαν τσιγάρο....

ΒΟΗΘΑΤΕ ΠΕΙΤΕ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ.....

23 Απριλίου 2008

δεν ήξερα δεν ρώταγα??? αλλά ωραίο ακούγετε...

το nick μου akrat το πήρα βλέποντας ποδόσφαιρο ΑΚΡΑΤΗΤΟΣ - ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ τότε είχαμε βάλει γκολ στο 90 και για να γραφτώ σε ένα site διάλεξα την λέξη akrat που προέρχετε από την ομάδα ΑΚΡΑΤΗΤΟΣ...
Ωστόσο τις προάλες από ένα blog που αγαπώ είδα ότι ..... αλλά διαβάστε μόνοι σας...


Αντιεξουσιαστικό ισπανικό κίνημα. Ιδρύθηκε τον Οκτώβριο 1967, ενώ δηλαδή διαρκούσε ακόμα η δικτατορία του Φράνκο, από τον φοιτητή του Πανεπιστήμιου Complutense της Μαδρίτης Αουγκουστίν Γκαρσία Κάλβο (Agustin Garcia Calvo), που εμπνεύστηκε από ανάλογα κινήματα διαμαρτυρίας εκείνης της εποχής στην ελεύθερη Ευρώπη.Οι «Ακράτας», πολύ κοντά στους «Καταστασιακούς» (των οποίων μετέφρασαν και μοίρασαν πολλά βασικά θεωρητικά κείμενα) και τους αμερικανούς Yippies, στράφηκαν με «χάππενινγκς» και άλλες διαταρακτικές ή γελοιοποιητικές ενέργειες, τόσο ενάντια στους κρατούντες όσο και στην μαρξιστική Αριστερά, ιδίως μετά την απελευθέρωση του πεδίου δράσης τους έπειτα από την πτώση του Φρανκισμού.


το blog είναι http://freepsyche.blogspot.com/

ένα υπέροχο πρωτότυπο blog....

ρε συ βρήκα ιδεολογικό υπόβαθρο στο νικ μου

κράτα akrat


και συνεχίζει ο φίλος την παράθεση για άλλο κίνημα akrat


Αναρχικό βίαιο λατινοαμερικανικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα (1919 - 1936) γύρω από τον ποταμό Ρίο ντε λα Πλάτα της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Με αφορμή την απίστευτη βία που άσκησαν οι κρατούντες κατά απεργών του Μπουένος Άϋρες, οι «Ακράτας» προέβαιναν σε συστηματικές «απαλλοτριώσεις» των αγαθών των καταπιεστών («χρησιμοποίησαν τις ληστείες και την παραχάραξη νομισμάτων για τις ανάγκες του κινήματός τους, για να απελευθερώσουν τους φυλακισμένους συντρόφους τους, για να βοηθήσουν τις οικογένειες των καταδιωκόμενων», σημειώνει Οσβάλντο Μπάγιερ στο βιβλίο του «Οι Αναρχικοί Απαλλοτριωτές», εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος», Αθήνα, 2004).
Οι «Ακράτας» συνέχισαν τον βίαιο αγώνα τους μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930, οπότε και επεκράτησαν στρατιωτικές δικτατορίες και στις δύο χώρες, οι οποίες φυσικά κτύπησαν ανελέητα τους λεγόμενους «απαλλοτριωτές». Οι περισσότεροι «Ακράτας» καταδικάστηκαν σε πολύχρονες φυλακίσεις ή εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.

τελικά έχω μεγάλο παρελθόν....
και νόμιζα ότι έκανα παρθενογέννηση

φτου μου και εύγε μου....

18 Απριλίου 2008

Nα δώσουμε μαμ στο τέρας του blog.....

Δεν έχω να πω πολλά στην κοινωνία.... (χέστηκε η κοινωνία για μένα χαχα) αισθάνομαι μια τρομερή καινότητα ενώ ο εκνευρισμός σωρεύετε μέσα μου κάθε ημέρα και σε μεγαλύτερες ποσότητες....

Γι αυτό ανατρέχω σε παλαιότερα ποιήματά μου (δηλαδή στις παλαιές κραυγές μου γιατί άμα εγώ γράφω ποίηση.... τότε οι ποιητές είναι διαστημάνθρωποι....)




Στεριτικό σύνδρομο ερωτικής παραφοράς

Tσαχπίνικα όντα.

Τσαχπίνικο όν.

Τσαχπίνικο πλάσμα.

Τσαχπίνικο ζαμπόν, βούτηρο Κερκύρας.

Τσαχπίνικο μέλι, από ιδιωτικά μελισσοκομικά άλση της Αττικοβοιωτίας και παρεμφερών νήσων.

Τσαχπίνικο όνειρο, ρυτίνης συλλέγουσας από ιδιωτική έκτασιν ιδιωτικού!! δάσους.

Τσαχπίνικο όργανο, της τάξης μετά κραδαίνοντος ροπάλλου.

Τσαχπίνικο καπνιστό μπούτι γαλοπούλας, πάπιας, ή Katerpillar.

Τσαχπίνικο μοτέρ μουγκρίζοντος οδοστροτήρος, Εθνικής οδού.

Τσαχπίνικο οικονομικό πλάνο συσσώρευσης έρωτος, χρήματος.

Τσαχπίνικο εσταντέ, καταντού, Κατμαντού, Καστράτε ονειρώδη.

Τσαχπίνικο λεξιλόγιο κενού περιεχομένου, ερωτικής ανασφάλειας.

Τσαχπίνικο μπούτι γαζέλας, βδέλας, δρόμου, φαναριού.

Τσαχπίνικο κενοτάφιο ποιητικής κενότητας μνημοσύνου.

Τσαχπίνικο κορίτσι του μπαρ με προτεταγμένα στήθη.

Τσαχπίνικο μίνυ, γλουτιαίους χαραγμένους, μυς οπισθίου κάλους.

Τσαχπίνικο πυροβολικό, εν μέσω Αθηναικών λεωφόρων.

Τσαχπίνικο μαρς -της μαρς - της σοικολάτας, της σοκοφρέτας.

Τσαχπίνικο κενό της ποιητικής μετριότητας, του φόβου.

Τσαχπίνικο μικρό κορίτσι, με το γαλλικό κρασί που τόσες φορές το έχεις υποσχεθεί...

Τσαχπίνικο ερωτικό πλάσμα της άνοιξης.

Τσαχπίνικο μωρό πόσο σε θέλω...

Τσαχπίνικο ρομαντικό μωρό πόσο θέλω να κυριεύσω τον νου τον νου τον νου και το κορμί.

Τσαχπίνικο μωρό πόσο θέλω να γητέψω να εξαρτήσω, να εξαρτηθώ...

Τσαχπίνικο μωρό πόσο τις γαλοπούλες τα ροζ μπηφ τα τσίλι, τα σπαράγγια τις σως ποθώ...

Τσαχπίνικο, να τα βάλω στην υψηκάμινο της Χαλυβδουργικής μαζί και την Ολυμπιάδα τους.

Τσαχπίνικο να τα βάλω στους 8500 βαθμούς κελσίου παράγοντας

Τσαχπίνικο ον... τον ΈΡΩΤΑ............



Μετά από αυτό το παλαιό μετά από μήνες πολλούς προσπάθησα να γράψω κάτι.... ξέρω ξέρω.... ότι είμαι σφιγμένος κουμπομένος αλλά κάποτε πρέπει να γίνει η αρχή...

Αυτή λοιπόν την νέα προσπάθεια την αφιερώνω στο μικρό μου.... που σα σπουργίτι θα κάνει το πρώτο της επαγγελματικό ταξίδι στην ξενιτειά την ρημάδα 5 ώρες με το ΚΤΕΛ.... κακούργαααααααααα ξενιτειάαααααααααα μου παίρνεις το κορίτσι.......









θα φύγεις θα πας μακριά στα υψώματα τα άγνωστα

στα μυθικά υψίπεδα της Ευρυτάνικης γης

και εγώ θα βρω κατάλληλον στιγμή να πραγματώσω το όνειρο...

θα μείνω για μήνες κατάχαμα κάτω σιμά στο play station που χάλασε πριν το αγοράσω....

περιμένοντας το φιλί που θα με κάνει ξανά ζωντανό....

θα πάψω να βλέπω τα μάτια σου να φαντασιόνομαι τα στηθάκια σου

10 Απριλίου 2008

Θέμα που γράφετε σβήνετε και στο τέλος δημοσιεύετε με φόβους....

Πόσες φορές το έχω σκεφτεί.... ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΜΕ.... ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ


Ξύπνησα το πρωί σήμερα και είδα πράγματα και θάματα στην περιοχή που μένω... στα Πατήσια, μια συνοικία που είναι Παναθηναική φτωχική και αξιοπρεπή.
Το βράδυ οι ανεξάρτητοι σύνδεσμοι είχαν γεμίσει όλη την περιοχή με προκυρήξεις, αφίσες ιδιαίτερα στην Αχαρνών ενώ χειρόγραφες προκυρήξεις σε περιοχές έβριζαν την ηγεσία της ΠΑΕ και ήταν κολλημένες σε στύλους και κλειστά ανοικίαστα...
Ήταν λοιπόν όλες οι αφίσσες σκισμένες με μανία και τα συνεργεία του Δήμου Αθηναίων έδιναν εντολή στους υπαλλήλους... (αυτούς θυμάστε που στην απεργία ήταν πρώτοι στην δουλιά και καταιδρωμένοι στον αγώνα...) με τέτοιο μίσος να σκίζουν τις αφισέτες...
Αυτές δεν είναι εντολές που δίδονται από προισταμένους ολυμπιακούς... είναι εντολές που δόθηκαν πολιτικά από την εξουσία (έτσι πιστεύω..) από ένα δήμαρχο ΓΝΩΣΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και που έχει έρθει σε συμφωνίες με την ΠΑΕ για να κάνουν το γήπεδο στον Ελαιώνα...
Είδα επίσης στις αθλητικές εφημερίδες ότι το κράτος καλεί όποιον μπορεί για να ακυρώσει το συλλαλητήριο και να δημιουργήσει κλίμα ενάντια σ' αυτό...
Ε όλα αυτά μου λένε ενστικτώδικα ότι θα ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ μόνο και μόνο γιατί θέλουν να το διαλύσουν...
Πιό κάτω από τα πρόχειρα τις Δευτέρας και που ΔΕΝ ΑΝΗΡΤΗΣΑ ΠΟΤΕ σας κοινωπιώ το θέμα που σκεφτόμουν το οποίο τρεις φορές αυτολογόκρινα από τον φόβο εισαγγελών και δικαστών...



ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΙ αυτό γράφτηκε την δευτέρα το βράδυ και είναι αυτολοκριμένο δύο φορές...
Την Κυριακή στις 1400 έχει εξαγγελθεί διαδήλωσις ενάντια στην κατάντια της ΠΑΕ ΠΑΟ...
Εκεί είναι σίγουρο ότι μάλλον θα συγγεντρωθεί μεγάλο πλήθος με ένα ΤΡΟΜΕΡΟ ΠΑΘΟΣ...
Δεν ξέρω γιατί έχω τρομερές ανησυχίες...
Κατ' αρχήν ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΜΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΕ...
Πάλεψα και εγώ από την θέρα 13 από το 1979 ως κάπου το 1985 αν θυμάμαι καλά...
Μάτωσα, έφαγα ξύλο.
Ήμουν στο τρένο του ξύλου στην εκδρομή του Καυκατζόγλιου όπου χάσαμε το πρωτάθλημα τρώγοντας πέτρες από την Λάρισσα ως την Θεσσαλονίκη... και τα ΜΑΤ μας πλάκωναν από το γήπεδο ως το τρένο βρίζοντάς μας κολοαθηναίους...
Ήμουν στην πορεία ως το Σύνταγμα...
Παντού και πάντα μέσα...


ΚΟΠΗΚΑΝ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ... ΑΥΟΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ


Αλλά ποτέ ξύλο βαρύ ενάντια σε άλλες ομάδες... Ούτε καν με τους Ολυμπιακούς... φιλαράκια ήμασταν ... για πλάκα κανένα ψευτοντού... Ως την Κυριακή εκείνη που πρώτη φορά έσκασαν με μολότοφ η ΑΕΚτζήδες στην λεωφόρο... Εκεί κατάλαβα ότι ο θάνατος ήταν παρών και κάθε αγώνας να ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΗ...

Αναγνωρίζω πλήρως ότι είναι όλα αγνά παιδιά ιδιαίτερα του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ που αγωνισθήκαμε και αγωνιζόμαστε ενάντια σε μια διοίκηση που μας προδίδει...

ΑΛΛΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΑΔΙΚΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΒΟΗΘΗΣΑ ΣΤΗΝ ΟΠΑΔΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ...

ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΜΟΥ ΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΞΑΓΡΙΩΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ

ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΝΤΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥΣ...

ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΔΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ... ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΟΛΟΙ ΠΟΥ ΓΛΥΦΕΙ ΟΤΙ ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ... αυτοί οι ανεκδιήγητοι δημοσιογράφοι που γλύφουν τα ψωροκόκκαλα .... ΚΑΙ ΕΔΩ ΑΥΤΟΛΟΓΟΚΡΙΝΟΜΑΙ......
Το κράτος που θα υπερασπίσει την ιδιοκτησία θα σπείρει προβοκάτορες και η συγκρουση θα είναι αναπόφευκτη...

ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΣΟ ΕΙΡΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ στην πορεία η σύγκρουση θα είναι μεγάλη...

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ... Ας πάρουμε τις κοπέλες μας, ας χαλαρώσουμε, ας κάνουμε κάτι καλό για μας και ας σκεφτούμε αυτά την άλλη τρίτη...ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΑΝ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΑΣ... ΕΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΜΙΚΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΙΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ...

Όλα αυτά μαρτυρούν αυτά που έγιναν στην Κρήτη με τις συλλήψεις, στο αεροδρόμιο που έγιναν οι επιθέσεις της αστυνομίας και οι συλλήψεις... γιατί δεν το κρύβω βρέθηκαν και δύο τρεις που έσπασαν και λίγα αμάξια από το πάθος τους.. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΒΛΑΚΕΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΝΤΟΠΑΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΝΕΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ...

ΑΥΤΗ Η ΠΑΕ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ...

Ο ΜΙΜΗΣ ΜΑΣ Ο ΔΟΜΑΖΟΣ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ ΟΤΑΝ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ...... Ο ΝΕΟΣ ΦΙΛΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ... ΠΟΥ ΠΑΣ ΒΡΕ ΜΙΜΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΝ ΚΑΤΣΙΚΙΑ???

ΝΑ ΣΥΡΟΥΝ ΑΓΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΓΑΔΑ ΣΤΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΝΑ ΤΙ ΘΕΛΕΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΣΚΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΡΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝ

ΕΛΕΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΘΑ ΦΥΛΑΚΙΣΤΟΥΝ ΔΕΚΑΔΕΣ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ...

ΕΛΠΙΖΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΠΟΥΡΔΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ... ΑΛΛΑ...

08 Απριλίου 2008

Μιά Ελληνογεννημένη Κυρία του Rock and Roll στην χώρα μας...

έρχετε λοιπόν ξανά μια Ελληνίς ιέρεια του .... περίεργου εναλλακτικού rock and roll ένα κράμα ιδιόμορφο που αρέσει αλλά και προβληματίζει... μια γυναίκα του παγκόσμιου εναλλακτικού σκληρού και προβληματισμένου κύκλου της μουσικής...
Δύο Μάη στο ΠΑΛΛΑΣ... πάμε ε?


για να δούμε μερικά βίδεο....λοιπόν...


ολίγον ρεαλιστικό... δεν βρίσκετε????



και ένα υπέροχο άσμα...



και κάτι ... παιχνιδιάρικο...

01 Απριλίου 2008

πέθανε ένας Κύριος

δεν ξέρω τίποτα από τον Ζυλ Ντασέν...
αλλά ομολογώ στον εαυτό μου ότι ξέρω πάρα πολλά...
Σημασία όμως έχει ένα...
Πάλεψε ενάντια στην πρόστυχη πλευρά του Έλληνα...
Ενάντια στον ρουφιάνο...
Ενάντια στον Καζάν..
Ενάντια στον χαφιέ που κρύβομαι μέσα μας...
Υπέρ των ιδεών...
Υπέρ του κινηματογράφου...
Υπέρ του αγώνα...
Υπέρ της ζωής....
Ενάντια σε όσα λένε, αγαπώ το αίμα, το πάθος, το ένστικτο, την απόδραση..
Άντρα Ζύλ Ντασέν... όλοι εμείς οι ανυπότακτοι άντρες και γυναίκες...
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ

26 Μαρτίου 2008

Να τι με εκφράζει.... μουσικά Ή όπως λένε ... είμαι ο μόνος Έλλην που δεν τα ξέρει όλα....

και κυρίες και κύριοι οι Ian Dury and the Music Students - Spasticus Autisticus



Και εκδοχή κοντινή της ηλικίας μου.... από ένα άνθρωπο που τον αγαπήσαμε τότε.... αλλά και τώρα...





και για να μην ξεχνιόμαστε οι παλαιοί.. και να γνωρίζοσιν οι νέοι...

κυρίες και κύριοι απολαύσατε τους αγαπημένους.... Ian Dury and the Blockheads - Spasticus Autisticus@Ronnies

20 Μαρτίου 2008

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΥΨΩΘΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΘΕΤΙΚΑ ΠΡΟΣΚΕΙΜΕΝΟΣ .... (Μέρος Α)

Από τα χρεωμένα νοικοκυριά, τα ανήλια εργοστάσια και τις ρουτινιάρικες υπηρεσίες, η Ελληνική εργατική τάξη στις 19 Μάρτη του 2008, αποφάσισε να δείξει μια μικρή, μονάχα ηρωική της, πτυχή.
Έδειξε ότι oi "βαρετές..." κουβέντες και νουθετήσεις των γονιών, των γιαγιάδων και παπούδων της, εισακούσθησαν. Έδειξε, ότι από την παθητική υπομονετική ήσυχη αλλά καταπιεσμένη βαθιά θέσh της, ύψωσε λίγες από τις αστείρευτες ηθικές δυνάμεις της.
Σαν ήρθε το πρωινό, είχε ήδη πει στους προισταμένους της, τους διευθυντάδες της, τους εργοδότες της ένα ηχηρό ΝΑΙ ΘΑ ΑΠΕΡΓΗΣΩ. Έσπασε έτσι για άλλη μια φορά τον φόβο του κυνηγημένου ζώου εμπρός από την ιδεολογική εξουσία. Προιστάμενος, διευθυντής, αφέντης....
Εμείς, που είμαστε χρεωμένοι ως τον λαιμό στις τράπεζες, που σπουδάζουμε με το αίμα μας τα παιδιά μας, που αγωνιζόμαστε να συντηρήσουμε, τους πολλές φορές ασθενείς και ανήμπορους γονείς, ναι εμείς βρήκαμε το θάρος να πούμε σε αυτούς τους ανθρωπάκους, της εργοδοσίας και τις κυβέρνησης, το μεγάλο ΝΑΙ θα συμμετάσχουμε στην απεργία. Δεν θέλουμε τα λεφτά αυτής της ημέρας, θέλουμε μονάχα να δείξουμε, ότι έχουμε ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΤΙΜΗ, όνειρα για το αύριο. Τι και αν οι τραπεζίτες μας κυνηγούν, τι και αν οι πλούσιοι μας παίρνουν κάθε ημέρα, το φτωχό υστέρημά μας ... εμείς έχουμε την δική μας αξιπρέπεια.
Ξέρουμε καλύτερα από εσάς τα λάθη μας .... αφήσαμε τους τραπεζίτες, να υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών μας, ίσως και το δικό μας... αφήσαμε τους αγώνες και μάθαμε σε μια επίπλαστη εύκολη ζωή, που ΕΣΕΙΣ μας τάξατε. Εμείς πιαστήκαμε στην φάκα, δεν αντιλέγουμε, αλλά που είναι η ζωή που μας τάξατε? Είστε κλέφτες, απατεώνες και δειλοί.
Αφήνετε ένα νάνο πολιτικά πρωθυπουργό, έναν άφαντο μικρό άνθρωπο, όσο και αν χιλιάδες συνάδελφοί μας τον συμπαθούν, να τα βγάλει πέρα. Δεν μπορεί... Που είναι? Που είναι ο καημένος ο υπάλληλός σας? Αντί να πείτε, αφεντικά, ότι εσείς τα επιβάλλατε τα ασφαλιστικά, ο ΣΕΒ και οι άλλες κλίκες σας, βάζετε τον μικρό Κ. Καραμανλή να τα βγάλει πέρα... Αύριο το ξέρει και ο ίδιος, δεν θα είναι τίποτα... Ένας τέως... Ίσως ένας μικρός βουλευτάκος, τις Β' σειράς... Ο ιδανικός αυτόχειρ..
Κοντά μας, γιατί είναι κομμάτι μας, σάρκα μας, ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ, η εργατική τάξη της επαρχίας, που ακολουθεί την καρδιά της την Αθήνα. Ο γράφων δεν είναι κόμμα για να ξέρει τα πάντα... βλέπει όμως αυτό που ξέρει ικανοποιητικά... Την φτωχή Εύβοια. Την παρατημένη Εύβοια και έμαθε, ότι όλα τα μεγάλα εργοστάσια του ιδιωτικού τομέα, ήταν κλειστά. Το Αλιβέρι γνώρισε πορεία της ΔΕΗ και άλλων. Η εργατομάνα Χαλκίδα, που ακόμα ΘΡΗΝΕΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΝΑΥΠΗΓΕΙΟ, έβαλε στοίχημα με τον εαυτό της και υπερασπίστηκε τον ΝΕΚΡΟ ΜΑΣ.
Κοντά μας δειλά και με την γνωστή σύνεση, του μυρμηγκιού και του υπολογισμού, οι χιλιάδες μικρομεσαιοι που έκλεισαν τα μαγαζιά τους για ένα και μόνο λόγο... Ένοιωσαν την ζωώδη κραυγή, της εργατικής τάξης και ορισμένοι πείστηκαν, ότι έχουν μια μικρή πιθανότητα να κερδίσουν κάτι ... έστω διάολε να διαμαρτυρηθούν... αυτοί που χρόνια ολόκληρα, φασούλη το φασούλη μαζεύουν τα ψιλά, που αφήνουν οι μεγαλόσχημοι επιχειρηματίες και εφοπλιστές...
Και ήταν εκεί και η νεολαία. Η διανόηση, οι επιστήμονες που βλέπουν ότι στην κρίση το μαχαίρη του πόνου είναι για όλους.
Τι και αν έβαλαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κάνουν συνέδρια.... το σαββατοκύριακο (λες και μια αναβολή διάολε θα ήταν καταστροφή...) τι και αν οι κοινοβουλευτικοί ηγήτορες του κοινοβουλίου κώφευαν, το ΠΟΤΑΜΙ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟ.
Και η Αθήνα, η πόλη κέντρο της ζωής της χώρας, η πόλη που εκφράζει τον παλμό του έθνους, δέχθηκε ένα ποτάμι. Ένα παλόμενο πλήθος, με αναρχική τάξη... ένα παλλόμενο από πάθος ποτάμι ξεχύθηκε επί ώρες στην πόλη. Όλοι το ένιωσαν. Και πρώτη, πρώτη η κυβέρνηση νάνος, που δεν είχε το μυαλό να ακυρώσει την προγραμματισμένη δοκιμή παρέλασης της Αεροπορίας, που με τα Μιράζ τα Χιούι και τα Καναντέρ έδειχναν στην Ελληνική εργατική τάξη, ότι υπάρχει τάξις. Μια τάξις υπάρχει είναι αλήθεια. Η τάξις της τυφλής βίας της λυσσασμένης βίας των εργοδοτών ενάντια στην εργατική τάξη. Γέρασες? δεν με νοιάζει.
Είστε νέος? δεν με νοιάζει.
Αρρώστησες? δεν με νοιάζει.
Το ξέρω, τι λέτε τώρα... Επ' είστε ρομαντικός. Ονειεύεστε επαναστάσεις, εξεγέρσεις, καταλήψεις... στον δημόσο τομέα, που κατά χιλιάδες κατέβηκαν στην πορεία δεν ισχύουν όλα αυτά που περιγράφεις... δεν είμαστε στις αρχές του αιώνα, υπάρχει ένα σαβουάρ βίβρ...



Η συνέχεια...
Οι συνδικαλιστές... από την εξέγερση της εξέδρας... στη συλλογή υπογραφών και στα δημοψηφίσματα... και ο πανικός.. ο δούρειος ίππος μιας κοινοβουλευτικής αριστεράς και οι παράτες των αστικών κομμάτων... οι δημοσιογράφοι και οι Σόμπολοι γραφικές καρικατούρες για λίγες στιγμές έστω... στο κράξιμο...
Αλλά η Βαστίλλη εκεί αγέροχη γριά δεν πέρνετε έτσι στα κουτουρού... το ξέρω.... οι στρατηγοί της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τα προστάγματα... και οι μεγάλοι απόντες από την μάχη... που είνα οι μετανάστες? ωέο? γιατί οι ξένοι εργάτες που φτάνουν τα μεροκάματα στον πάτο δεν φτάνουν στην απεργία? ωέο?
με την ώρα τους όλα αυτά...

18 Μαρτίου 2008

Ημέρες δύσκολες...

Ημέρες αυτοβύθισης..
ημέρες σκοπούν...
ημέρες απομακρύνσεως φόβου...
ημέρες προσμονής...
ημέρες αποσύρσεως εκ του προσκηνίου....
ημέρες κρανίου τόπου...
ζοφερού μέλλοντoς ήμέρες τρισκατάρατες...
ημέρες εγέρσεως, καθυπτάξεως, αναθέματος...
σχίσματος.... ανοίξεως...
ωωωωωωωω έαρ... με τας υπερόχους μαρμαρηγείς...
ωωωωωωωω έαρ... καταστροφικά λάγνο...
...
...
καλημέρα σας είπα?

07 Μαρτίου 2008

ΠΕΡΙ ΑΘΛΙΩΝ... ΕΛΛΗΝΩΝ.... ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑΝΩΝ...

Σκοτεινή διπλωματία... εις βάρος των λαών... έλλειψις μπέσας... ρουφιανιές...
κοιτάχτε μια πλευρά ενός τύπου ελληνοαμερικάνου που πίστεψε... χαχα δεν ρωτάνε τους γηγενείς να μάθουν??

κλεμένο από το

http://politicsgr.com/forum/showthread.php?t=594

επαναλαμβάνω κλεμένο..
αλλά να ξεκαθαρίσω κάτι... δεν είναι κάτι μόνο Ελληνικό... είναι η μυστική διπλωματία όλων των κρατών...



Μακεδονικό: Πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε την υπόθεση της ονομασίας
Greeknewsonline.com
Quatrum
07-11-06

Ομιλία του κ. Κρις Σπύρου, Πρώην Πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας, Νιού Χαμσάίρ, ΗΠΑ, για το Μακεδονικό ζήτημα, στην εκδήλωση της « Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων»

Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Μασσαλίας 22, Αθήνα,
στις 15 Δεκεμβρίου 2004
Συμμετέχοντες στο πάνελ: Κρις Σπύρου, Αλέξης Παπαχελάς, Θόδωρος Κουλουμπής και Σταύρος Λυγερός.
Συντονιστής: Αντώνης Καρκαγιάννης.

1o μέρος

".....Από τα ντοκουμέντα που θα δείξω απόψε θα δείτε πως για πρώτη φορά μετά το 1993 απεφάσισα να μιλήσω δημόσια για όσα ξέρω για το Μακεδονικό και δέχτηκα την πρόσκληση των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων να συμμετέχω στην αποψινή συζήτηση.

Δέχτηκα την πρόσκληση γιατί ακούω δεξιά και αριστερά να με ρωτούν γιατί εμείς οι Ελληνοαμερικανοί αφήσαμε τον σημερινό Πρόεδρο Τζόρτζ Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία.

Δεν άντεξα πια..Είπα στον εαυτό μου, η αλήθεια και η πραγματικότητα πρέπει να ειπωθεί και να αναδειχθεί.

Το πρώτο βάπτισμα του πυρός για το Μακεδονικό το πήρα πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία όταν το 1986 έμαθα από τον πρώην Έλληνα υπουργό Νίκο Μάρτη ότι το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ είχε εκδώσει εγκυκλοπαίδεια με τίτλο «Εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ για τις Αμερικανικές Εθνότητες».
Στην εγκυκλοπαίδεια αυτή ο Καθηγητής και συγγραφέας Στέφαν Θέρνστρομ υποστηρίζει ότι υπάρχει Μακεδονική μειονότητα στις ΗΠΑ πέραν των Ελλήνων μεταναστών της Μακεδονίας. Γράφει συγκεκριμένα η εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ ότι «ενώ στο παρελθόν μερικοί Μακεδόνες μετανάστες, έλεγαν ότι έχουν Ελληνική καταγωγή, σήμερα οι περισσότεροι νιώθουν ελεύθεροι να αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» χωρίς τον φόβο ύπαρξης αντιποίνων από την Ελληνική κυβέρνηση».

Έγιναν μεγάλοι αγώνες νʼαλλάξουμε το κείμενο της εγκυκλοπαίδειας χωρίς καμιά βοήθεια από την επίσημη Ελληνική πολιτεία.
Το 1992 προέκυψε πια το Μακεδονικό όπως το ξέρουμε σήμερα.
Μετά το δημοψήφισμα της Νοτιοσλαβίας (των Σκοπίων), στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, για κήρυξη ανεξάρτητου Κράτους με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», συνέβησαν τα ακόλουθα.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης ψήφισε ομόφωνα ότι δεν θα αναγνωρίσουν όνομα για τη Νοτιοσλαβία που μπορεί να έχει «εδαφικές διεκδικήσεις στο μέλλον».

Στις 2 Φεβρουαρίου 1992, οι Υπουργοί εξωτερικών της ΕΟΚ ανέθεσαν στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας Joγo de Deus Pinheiro να προτείνει λύση για το αίτημα αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας. Μετά από μερικούς μήνες διαπραγματεύσεων ο κύριος Πινεϊρο πρότεινε το όνομα «Nova Macedonia». Η πρότασις Πινεϊρο απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Αρχηγών της Ευρώπης (ΕΟΚ) γιατί περιείχε το όνομα «Μακεδονία».

Στις 13 Απριλίου 1992, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε σε σύσκεψη το Συμβούλιο των Ελλήνων Πολιτικών Αρχηγών να πάρει θέση για την ονομασία και την αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας ως νέου κράτους.

Μετά την συνάντηση των Αρχηγών ο Πρέσβης παρά τω Προέδρω Πέτρος Μολυβιάτης, ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, διάβασε για τις τηλεοράσεις και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ακόλουθο ανακοινωθέν.
«Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου ʽ91 με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη «Μακεδονία».
Στις 27 Ιουνίου 1992 οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης ψήφισαν ομόφωνα και συμφώνησαν με την Ελληνική θέση ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”».

Στις 7 Ιουνίου 1992, ο Αμερικανός ιστορικός και αρθρογράφος Johann Fink δημοσίευσε άρθρο στην αλυσίδα 300 και πλέον εφημερίδων του “Scripps Howard News Service”στο οποίο άρθρο έλεγε και τα εξής:
«Η Μακεδονία, η φτωχότερη από τις πρώην δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της, είναι και πάλι ελεύθερη έπειτα από είκοσι δύο αιώνες κατοχής από ξένους. Τώρα υπάρχει ανησυχία ότι η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επί πολλά χρόνια εκρηκτική ύλη σε πυριτιδαποθήκη, είναι πιθανόν να αποτελέσει και πάλι το μήλον της έριδος ανάμεσα στις γείτονες χώρες, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, την Αλβανία και τη Σερβία.
Η σημαντικότερη αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας προέρχεται από την Ελλάδα. Η Αθήνα, που περιγράφει υποτιμητικά τη Μακεδονία ως «ψευτο-δημοκρατία», αντιτίθεται στη χρήση του ονόματος Μακεδονία ως εθνικού ονόματος για τη νεοσύστατη δημοκρατία, επισημαίνοντας ότι η ονομασία αυτή είναι ταυτόσημη με την ονομασία της διοικητικής περιφέρειας που βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και αποτελούσε τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας μέχρι το 1913. Ως μέλος διαφόρων διεθνών οργανισμών, η Αθήνα έχει τελικά απομονώσει τη Μακεδονία από τη διεθνή κοινότητα».
Κυρίες και κύριοι, έχετε ξανακούσει τέτοιες ηλιθιότητες να λέγονται από ιστορικούς; Αυτός ο κύριος ισχυρίζεται ότι εδώ και δύο χιλιάδες διακόσια χρόνια υπήρχε κράτος Μακεδονία, οι κάτοικοί του οποίου ήταν Σλάβοι, όπως και ο ένδοξος βασιλεύς του ο Μέγας Αλέξανδρος. Τι κακό πράγμα η άγνοια!

2ο μέρος

"...Στις 2 Οκτωβρίου 1992 ο τότε υποψήφιος για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Κυβερνήτης Μπίλ Κλίντον (Bill Clinton) έκανε την επίσημη γραπτή δήλωση με τίτλο:
«ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΚΛΙΝΤΟΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ».

Είπε ο κ. Κλίντον: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία».Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.
Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ΄αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».
Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 1992 ο Μπίλ Κλίντον εκλέχτηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής κερδίζοντας τις εκλογές από τον Πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς.
Λίγες μέρες μετά άρχισε ένας μαραθώνιος αγώνας να αποτραπεί η έντονη και πιεστική προσπάθεια της απερχόμενης κυβέρνησης Τζόρτζ Μπους να αναγνωρίσει τη Νοτιοσλαβία (τα Σκόπια) ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Τί έγινε τότε... Μετά την ήττα των εκλογών από τον Μπίλ Κλίντον ο Τζόρτζ Μπούς έστειλε τον Υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Λόρενς Ήγκελμπέργκερ (Lawrence Eagleburger) στην Ευρώπη προκειμένου να πείσει τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αλλάξουν θέση που ομόφωνα είχαν πάρει στις 27 Ιουνίου 1992 και να αναγνωρίσουν μαζί με τις ΗΠΑ το νέο κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Μπους προσπάθησε να εκπληρώσει την προεκλογική του υπόσχεση στους Σκοπιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην αποτυχημένη προεκλογική του προσπάθεια. Επιστρατεύτηκα από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση να βοηθήσω σαν ένας από τους «παράγοντες της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας».
Εκείνη την εποχή είχα την ιδιότητα του Προέδρου του Δημοκρατικού κόμματος στην Πολιτεία του Νιού Χαμσάϊρ, την πιο σημαντική πολιτεία της Αμερικής όσον αφορά στις Προεδρικές Εκλογές, και μόλις είχα εκλεγεί Πρόεδρος των Εκλεκτόρων του Μπίλ Κλίντον στην ίδια πολιτεία.
Στόχος ήταν να μην μπορέσει η Αμερικανική Κυβέρνηση πριν τη λήξη της θητείας της στις 20 Ιανουαρίου 1993 να πείσει τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίσουν το νέο αυτό κράτος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυθαίρετη αναγνώριση από την κυβέρνηση της Αμερικής θα ήταν άσχετη εφόσον η κυβέρνηση Μπους ήταν πλέον μεταβατική.
Στην Αθήνα συναντήθηκα στο Γραφείο του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου, πολιτικό σύμβουλο του Πρωθυπουργού και μερικές μέρες αργότερα με τον κ. Λουκά Τσίλα, τότε σύμβουλο του Πρωθυπουργού για θέματα ασφαλείας. Λίγους μήνες αργότερα ο κ. Τσίλας διορίστηκε Πρέσβης της Ελλάδος στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ελληνική Κυβέρνηση. Επίσης για το ίδιο θέμα συναντήθηκα και με την κα. Ντόρα Μπακογιάννη, τότε υπουργό πολιτισμού.
Ο κ. Παπαγεωργίου, ο κ. Τσίλας και η κα. Μπακογιάννη τόνισαν την σπουδαιότητα του να αποτραπεί η προσπάθεια της απερχόμενης Κυβέρνησης Μπούς να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ζήτησαν από μένα να βοηθήσω και με τους συμβούλους και συνεργάτες του Μπίλ Κλίντον αλλά και με την ηγεσία της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας και ιδιαίτερα τα στελέχη του Δημοκρατικού κόμματος που συνέβαλαν στην εκλογή του νέου Προέδρου Μπίλ Κλίντον. Δέχτηκα να βοηθήσω και πραγματικά μετά από μια σκληρή προσπάθεια και με την βοήθεια του Μαϊκλ Δουκάκη και πολλών άλλων συναδέλφων στην Αμερική κατορθώσαμε να αποτρέψουμε την προσπάθεια του Τζόρτζ Μπούς.
Στην Αμερική συναντήθηκα με τον Μαϊκλ Δουκάκη έναν από τους πιο στενούς πολιτικούς φίλους και υποστηρικτές του Μπίλ Κλίντον. Ενημέρωσα τον Μαϊκλ Δουκάκη για το σημαντικό θέμα της αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας από τις ΗΠΑ με ονομασία που περιείχε το όνομα «Μακεδονία»και του ζήτησα να συμμετάσχει στην προσπάθεια να σταματήσουμε την Κυβέρνηση Μπούς.
.....Ενημέρωσα επίσης πολλούς ακόμη επιφανείς Ελληνοαμερικανούς πολιτικούς ηγέτες, όπως τον Φιλ Αγγελίδη, τότε Πρόεδρο του ισχυρού Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας με περισσότερα από έξι (6) εκατομμύρια δημοκρατικά μέλη όπως και τον Μάϊκ Πάνος, Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Πολιτείας Ιντιάνα. Όλοι τους συμφώνησαν να βοηθήσουν.

Με σκληρή επιμονή και με τη βοήθεια πολλών άλλων Ελληνοαμερικανών οι οποίοι ήταν κοντά στον Μπίλ Κλίντον καταφέραμε να σταματήσουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης Μπους να φέρει το θέμα της αναγνώρισης στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για ψήφισμα, παρότι ο Ήγκελμπέργκερ προσπάθησε να το κάνει ακόμη και στις 19 Ιανουαρίου 1993 μια μέρα πριν από την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον.

Όπως αργότερα αποδείχτηκε δεν ξέραμε πολλά για το τι ακριβώς συνέβαινε με το Μακεδονικό θέμα. Είναι τώρα όμως ξεκάθαρο ότι η τότε Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές. Δημόσια και επίσημα η Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν να αποτρέψει την Κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παρασκηνιακά όμως η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος.
Είναι τώρα προφανές ότι αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε παρασκηνιακά για αρκετό χρονικό διάστημα από τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό. Ακούστε τι είπε σε μια πρόσφατη δήλωσή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς, στην εκπομπή «Οι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά στο τηλεοπτικό κανάλι “MEGA” στις 16/11/2004.

«Εκείνη την στιγμή στη σύσκεψη αυτή (6 Μαρτίου) ενόψει του γεγονότος ότι εγώ έπρεπε σε τρεις ημέρες να πάω στις Βρυξέλες να συζητήσω με Μπέικερ και Υπουργούς των Εξωτερικών, ο Μητσοτάκης λέει πρέπει να έχουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Τι θα γίνει εάν οι Αμερικανοί δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν αυτό το οποίο έχουν αναγνωρίσει οι Ευρωπαίοι, τους τρεις όρους;
Μα δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθούν παρά εάν εμείς δεν δώσουμε την μάχη. Μου λέει δεν σου κρύβω, παρουσία των άλλων, ότι εγώ το θέμα του ονόματος δεν το θεωρώ σημαντικό. Λέω τότε κύριε Πρόεδρε, μου λέτε αυτό που έχετε πει στον Ελληνικό λαό, αυτό που έχει αποφασίσει το Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αυτό το οποίο λέτε εσείς προς τον Ελληνικό λαό, άλλο τι μας λέτε εδώ, να βγω εγώ και να πω τα αντίθετα στο εξωτερικό; Πώς θα το κάνω; Πηγαίνω έξω και, κύριε Παπαχελά, ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άσχημα και δεν θα ήθελα ποτέ άλλος Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών να αισθανθεί το ίδιο άσχημα. Έγινα περίγελως. Με ρωτούσε ο κύριος Ντελόρ με υπονοούμενα, με ρωτούσε ο κύριος Πόστ του Λουξεμβούργου, με ρωτούσε ο Γκένσερ, με ρωτούσε ο κύριος Κόλλινς της Ιρλανδίας και μου λέγανε, καλά Αντώνη, εδώ μας λές άλλα και μαθαίνουμε από το κέντρο ότι άλλη είναι η γραμμή. Είχανε ήδη αρχίσει οι διαρροές ότι μην ακούτε τον Σαμαρά, αυτός έχει την θέση όνομα, εμάς δεν μας νοιάζει».

[...]

Φαίνεται ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί παρασκηνιακά. Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση των Σκοπίων και οι Ευρωπαίοι τα είχαν βρει για μια σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τη λέξη «Μακεδονία»
. Αυτό που παρέμεινε σε εκκρεμότητα ήταν η θέση του Μπίλ Κλίντον.
Τι έγινε όμως με την ομόφωνη απόφαση των πολιτικών ηγετών της Ελλάδος; Τί έγινε η περίφημη δήλωση του Πέτρου Μολυβιάτη εν ονόματι του Συμβουλίου των Ελλήνων πολιτικών Αρχηγών ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει τα Σκόπια εάν η ονομασία περιέχει την λέξη «Μακεδονία»; Είχαν αλλάξει στάση οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες; Ασφαλώς όχι!!

Το θέμα Κλίντον όμως ήταν το πιο σοβαρό. Ο Μπίλ Κλίντον είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του [...]Μόνον οι Ελληνοαμερικανοί ηγέτες μπορούσαν να αποδεσμεύσουν τον Μπίλ Κλίντον. Εξάλλου αυτοί τον δέσμευσαν στις 3 Οκτωβρίου 1992.

Έτσι κατασκευάσθηκε προσεκτικά ένας σύγχρονος «Δούρειος Ίππος»!
Ακούστε τι έγινε.
Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν περάσει όταν οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos & Manatos” δημιούργησαν μια «πρόχειρη ειδική» επιτροπή με την ονομασία «Ad hoc American Hellenic Leadership Committee”.

Ποιά ήταν τα μέλη αυτής της «πρόχειρης επιτροπής» δεν έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Εκ μέρους αυτής της πρόχειρης επιτροπής η εταιρεία «Μάνατος και Μάνατος» ζήτησε από εκλεγμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και Δημοτικούς άρχοντες όλους επιφανείς Ελληνοαμερικανούς να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον Πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την «νέα θέση» της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «συμβιβαστική λύση» στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας. Η επιστολή είχε συνταχθεί και είχε διατυπωθεί τόσο προσεκτικά που μπροστά της ο «Δούρειος Ίππος» έμοιαζε σαν μια ερασιτεχνική εφεύρεση!
Παρόλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Μπίλ Κλίντον θα έπρεπε να υποστηρίξει την νέα θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ονομασία του νέου κράτους της Νοτιοσλαβίας, παρότι η συμβιβαστική λύση περιείχε τη λέξη «Μακεδονία».
Η προτεινόμενη επιστολή προς τον Πρόεδρο Κλίντον είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993 έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του. Είναι τόσο ωραία γραμμένη και τόσο υπέροχα εθνικοποιημένη που αν δεν είσαι γνώστης των πραγμάτων και «γάτα» στα πολιτικά υπονοούμενα ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι με την συνυπογραφή σου συμβάλλεις σε μια Κολοσσιαία εθνική προδοσία! Και όμως ακριβώς αυτό ήταν.
Όταν εγώ έλαβα το προτεινόμενο γράμμα προς τον Πρόεδρο Κλίντον και μου ζητήθηκε να το υπογράψω οι συγγραφείς του είχαν ήδη εξασφαλίσει την υπογραφή των: Phil Angelides (Φίλ Αγγελλίδης), Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας. Art Agnos (Αρτ Άγκνος), πρώην Δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο, Andrew Athens (Άντριου Άθενς), Προέδρου του Ηνωμένου ΑμερικανοΕλληνικού Κογκρέσου, John Casimatidis (Τζων Κατσιματίδης), Πρόεδρο του “Red Apple Groups”. Philip Christopher (Φίλιπ Κρίστοφερ), Προέδρου PSEKA, dr. Gus Konstantine (Γκάς Κονσταντίν), Supreme President of AHEPA, δρ. Takey Crist (Τάκη Κρίστ), Προέδρου American Hellenic Institute, Public Affairs Committee. Michael Dukakis (Μιχάλης Δουκάκης), πρώην Κυβερνήτης της Πολιτείας της Μασαχουσέτης, Nicholas Gage (Νίκολας Γκέιτς), συγγραφέας, Fotis Gerasopoulos (Φώτης Γερασόπουλος), αντιπρόεδρο Hellenic American National Council. Dr. Christos Ioannides (Χρήστος Ιωαννίδης), Καθηγητής Greek and Middle Eastern Affairs, Michael Zaharis (Μιχάλης Ζαχαρής), Chairman KOS Pharmaceutical INC, Sotiris Kolokotronis (Σωτήρης Κολοκοτρώνης), President SKK Enterprises, Andrew Manatos (Άντριου Μάνατος), Special Counsel United Hellenic American Congress, John Nathenas (Τζων Ναθήνας) President Hellenic American National Council. Peter J. Pappas (Πήτερ Πάππας), President P.J. Mechanical Corporation, Jim Regas (Τζιμ Ρήγας) Esq. Senior Courses Regas, Freratos & Harp, Eugene Rossides (Ευγένιος Ροσίδης), Esq. Chairman American Hellenic Institute, Angelo Tsakopoulos (Άγγελος Τσακόπουλος), Former National Chairman Greek American for Clinton and Professor Spiros Vreonis jr.(Σπύρος Βρυώνης), New York University.
Ασφαλώς έγινε κοινοποίηση της επιστολής στον Warren Christopher (Γούορεν Κρίστοφερ) Υπουργό Εξωτερικών ΗΠΑ, Anthony Lake (Άντονυ Λέικ), Σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου και dr. Madeleine Albright (Μαντλίν Ολμπράϊτ), Πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.

Διάβασα προσεκτικά την προτεινόμενη επιστολή που μου ζητούσαν να συνυπογράψω και είπα μέσα μου «Ώρα καλή Μακεδονία μας». Ασφαλώς δεν δέχτηκα να την συνυπογράψω και η επιστολή εστάλη στον Πρόεδρο Κλίντον. Κατάλαβα ότι εάν τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώριζαν το νέο κράτος των Σκοπίων με ένα όνομα που περιείχε τη λέξη «Μακεδονία» θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία «Μακεδονία» και δεν θα ήταν Ελληνική. Με άλλα λόγια η νοτιότερη περιοχή της Γιουγκοσλαβίας θα αναγνωριζόταν από τα Ηνωμένα Έθνη σαν χώρα με το όνομα «Μακεδονία» και η Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια όπως την αποκάλεσε ο προαναφερθείς ιστορικός κ. Johann Fink. Μια διοικητική περιφέρεια η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος.
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι που πρόσφεραν την υπογραφή τους δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να μελετήσουν το ακριβές κείμενο της επιστολής και υπέγραψαν καλή τη πίστει νομίζοντας ότι υπογράφουν για το συμφέρον της Ελλάδας. Άλλωστε η υπογραφή ζητήθηκε και δόθηκε τηλεφωνικά!!
......."...Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα δίμηνο γεμάτο παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Για περισσότερο από δύο μήνες οι συζητήσεις και οι «αγώνες» περιστρέφονταν γύρω από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Σημαίες, σύμβολα, παλληκαρισμοί, Τουρκικές παρενοχλήσεις οτιδήποτε άλλο παρά το όνομα Μακεδονία απασχολούσαν την κοινή γνώμη.

Τελικά η μάσκα έπεσε. Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης ο τότε Υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Την ίδια μέρα, στις 7 Απριλίου 1993 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του νέου κράτους και φυσικά έτσι ψήφισε και η Ελλάδα!

Εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι από την Ελληνικότητά μου πέθανε.

Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη Ελληνικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» να του πείτε στις 7 Απριλίου 1993.

Αν σας ρωτήσει ποιά ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ!

Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ.
Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπίλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν!

Ακούστε προσεκτικά παρακαλώ, κυρίες και κύριοι, τι είπε ο τότε πανίσχυρος Αμερικανός βουλευτής και Πρόεδρος της Επιτροπής των Εξωτερικών Υποθέσεων του Αμερικανικού Κογκρέσου κ. Lee Hamilton όπως είχε γραφεί στην ανταπόκριση του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου στην ημερήσια εφημερίδα «Πρωϊνή» της Νέας Υόρκης λίγες μέρες μετά την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη.

Είπε ο κύριος Χάμιλτον:

«ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΥΞΥΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΑΣ»

Η ανταπόκριση του Μιχάλη Ιγνατίου στην Πρωϊνή: «ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ.
Η Ελληνική κυβέρνηση έχασε μοναδική ευκαιρία να κερδίσει σημαντικά πλεονεκτήματα στη μάχη των Σκοπίων, όταν λόγω ασυνεννοησίας με την Ουάσιγκτον και ερασιτεχνικών χειρισμών δέχθηκε τον «έντιμο συμβιβασμό» χωρίς να περιμένει τη δημοσιοποίηση της θέσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Λι Χάμιλτον, δήλωσε στη διάρκεια εκδήλωσης Ελληνοαμερικανών στο Λος Άντζελες, ότι ο ίδιος αλλά και στελέχη της κυβέρνησης Κλίντον εξεπλάγησαν από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην επιμένει στη γνωστή θέση της για την ονομασία και αντίθετα να αποδεχθεί τη διαδικασία της διαιτησίας και της όποιας απόφασης των μεσολαβητών Σάιρους Βάνς και Λόρδου Όουεν.
Ο Αμερικανός βουλευτής, που θεωρείται ένας από τους λίγους πολιτικούς που γνωρίζουν τα ελληνικά εθνικά θέματα, ιδιαίτερα το Κυπριακό και το πρόβλημα που δημιουργούν τα Σκόπια, είπε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών και των γερουσιαστών «είχαν πειστεί για τις δίκαιες θέσεις της Ελλάδας» και τις υποστήριξαν μάλιστα εγγράφως, υπογράφοντας κείμενο επιστολής προς τον Πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς.
Όπως εξήγησε ο κ. Χάμιλτον, «το Κογκρέσο ενημερώθηκε σωστά από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα», τα μέλη της οποίας πίεσαν με διάφορους τρόπους τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, οι οποίοι πείστηκαν ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ήταν στην πραγματικότητα η κλοπή του ονόματος της Μακεδονίας.
Ο Αμερικανός βουλευτής βλέπει «διαφωνία μεταξύ των θέσεων της Αθήνας και της Ομογένειας» αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι μόνοι που απέμειναν να επιμένουν για μη χρησιμοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας είναι οι Ελληνοαμερικανοί.
Ο κ. Χάμιλτον κατέληξε λέγοντας ότι ακριβώς λόγω της αποδοχής από την Αθήνα συμβιβαστικής λύσης, ούτε το Κογκρέσο, ούτε η Κυβέρνηση Κλίντον μπορούν πια να βοηθήσουν, υπονοώντας ότι δεν ισχύουν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αμερικανού Προέδρου».

Στις 22 Φεβρουαρίου 1994 ο παλαίμαχος στρατηγός του Ελληνικού στρατού εν αποστρατεία Ελευθέριος Παπαγιαννάκης με επιστολή του προς τον Πρέσβη της Αυστραλίας στην Αθήνα αναρωτήθηκε πως η Αυστραλία αναγνώρισε τα Σκόπια ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Στις 28 Μαρτίου 1994 ο Αυστραλός Πρέσβης C.A. Edwards απάντησε στο στρατηγό Παπαγιαννάκη ως εξής:
«Στρατηγέ μου,
Το γράμμα σας με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου με εντυπωσίασε με την ειλικρίνεια με την οποία εκφράσατε τα αισθήματά σας προς την Αυστραλία και τους Αυστραλούς που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Ελλάδος.
Είναι μεγάλο κρίμα που άνθρωποι όπως εσείς που έχουν τόσο δυνατά αισθήματα για τη χώρα μου αισθάνεται ότι κατά κάποιο τρόπο η πρόσφατη απόφαση της Αυστραλίας να αναγνωρίσει την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) αποτελεί με οποιοδήποτε κτύπημα κατά της Ελλάδος. Από την πλευρά της η Κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν αισθάνεται ότι η απόφασή της ήταν με οποιοδήποτε τρόπο κατά των συμφερόντων της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα παίρνοντας την απόφασή της η κυβέρνηση κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να ανταποκριθεί στις επιθυμίες της Ελλάδας. Καθώς πιθανώς προσέξατε το όνομα με το οποίο αναγνωρίσαμε τη χώρα ήταν το ίδιο όνομα με εκείνο που χρησιμοποίησε η ίδια η Ελλάδα στην δική της αναγνώριση και σε όλες τις άλλες δοσοληψίες που έχει με αυτή τη χώρα».



Παράθεση:
**** Ομιλία του κ. Κρις Σπύρου, Πρώην Πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας, Νιού Χαμσάίρ, ΗΠΑ, για το Μακεδονικό ζήτημα, στην εκδήλωση της «Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων»

Μέρος Πρώτο
Αθήνα.- Του Κρις Σπύρου***
Γνώρισα την Μακεδονία από τα λίγα χρόνια που πήγα σχολείο στην Ελλάδα. Έφυγα για την Αμερική 13 ετών πριν από 48 χρόνια.
Έμαθα για την Μακεδονία από τον παππού μου τον Θανάση Σπύρου, ο οποίος άφησε την γυναίκα του έγκυο το 1910, με τον πατέρα μου στην κοιλιά της, και έφυγε για την Αμερική. Πήρε τρία παιδιά μαζί του και άφησε πίσω στο χωριό άλλα 4 παιδιά με τη γιαγιά μου την Ελένη.

Έμαθα για την Μακεδονία από αυτόν τον παππού που δύο χρόνια μετά την άφιξή του στην Αμερική ξαναγύρισε στην Ελλάδα να πολεμήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και των άλλων κατεχομένων εδαφών από τους Τούρκους. Έξι (6) ολόκληρα χρόνια πολέμησε και δεν ξαναείδε ποτέ τα τρία παιδιά του που άφησε στην Αμερική.

Ξέρω τους Μακεδόνες από τον πατέρα μου τον Κώστα που πολέμησε στην Μακεδονία, στο Ιταλικό μέτωπο και τραυματίας μας διηγιόταν χρόνια μετά για «τα μεγάλα νταούλια» που παίζανε οι Μακεδόνες όταν αυτός έπαιζε το μαντολίνο του στο μέτωπο. Με καμάρι μας έδειχνε φωτογραφίες και μας έλεγε για την φιλοξενία που τους προσέφεραν οι Έλληνες της Μακεδονίας.

Το Μακεδονικό το έμαθα από το Νίκο Μάρτη, τον Βαγγέλη Κωφό, και τον Στέλιο Παπαθεμελή, τρεις έξοχους Έλληνες Μακεδόνες που έχουν κάνει αγώνες για την Μακεδονία.

Από τα ντοκουμέντα που θα δείξω απόψε θα δείτε πως για πρώτη φορά μετά το 1993 απεφάσισα να μιλήσω δημόσια για όσα ξέρω για το Μακεδονικό και δέχτηκα την πρόσκληση των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων να συμμετέχω στην αποψινή συζήτηση.

Δέχτηκα την πρόσκληση γιατί ακούω δεξιά και αριστερά να με ρωτούν γιατί εμείς οι Ελληνοαμερικανοί αφήσαμε τον σημερινό Πρόεδρο Τζόρτζ Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία.

Δεν άντεξα πια..Είπα στον εαυτό μου, η αλήθεια και η πραγματικότητα πρέπει να ειπωθεί και να αναδειχθεί.

Το πρώτο βάπτισμα του πυρός για το Μακεδονικό το πήρα πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία όταν το 1986 έμαθα από τον πρώην Έλληνα υπουργό Νίκο Μάρτη ότι το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ είχε εκδώσει εγκυκλοπαίδεια με τίτλο «Εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ για τις Αμερικανικές Εθνότητες».

Στην εγκυκλοπαίδεια αυτή ο Καθηγητής και συγγραφέας Στέφαν Θέρνστρομ υποστηρίζει ότι υπάρχει Μακεδονική μειονότητα στις ΗΠΑ πέραν των Ελλήνων μεταναστών της Μακεδονίας. Γράφει συγκεκριμένα η εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ ότι «ενώ στο παρελθόν μερικοί Μακεδόνες μετανάστες, έλεγαν ότι έχουν Ελληνική καταγωγή, σήμερα οι περισσότεροι νιώθουν ελεύθεροι να αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» χωρίς τον φόβο ύπαρξης αντιποίνων από την Ελληνική κυβέρνηση».

Έγιναν μεγάλοι αγώνες νʼαλλάξουμε το κείμενο της εγκυκλοπαίδειας χωρίς καμιά βοήθεια από την επίσημη Ελληνική πολιτεία.

Το 1992 προέκυψε πια το Μακεδονικό όπως το ξέρουμε σήμερα.

Μετά το δημοψήφισμα της Νοτιοσλαβίας (των Σκοπίων), στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, για κήρυξη ανεξάρτητου Κράτους με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», συνέβησαν τα ακόλουθα.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης ψήφισε ομόφωνα ότι δεν θα αναγνωρίσουν όνομα για τη Νοτιοσλαβία που μπορεί να έχει «εδαφικές διεκδικήσεις στο μέλλον».

Στις 2 Φεβρουαρίου 1992, οι Υπουργοί εξωτερικών της ΕΟΚ ανέθεσαν στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας João de Deus Pinheiro να προτείνει λύση για το αίτημα αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας. Μετά από μερικούς μήνες διαπραγματεύσεων ο κύριος Πινεϊρο πρότεινε το όνομα «Nova Macedonia». Η πρότασις Πινεϊρο απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Αρχηγών της Ευρώπης (ΕΟΚ) γιατί περιείχε το όνομα «Μακεδονία».

Στις 13 Απριλίου 1992, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε σε σύσκεψη το Συμβούλιο των Ελλήνων Πολιτικών Αρχηγών να πάρει θέση για την ονομασία και την αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας ως νέου κράτους.

Μετά την συνάντηση των Αρχηγών ο Πρέσβης παρά τω Προέδρω Πέτρος Μολυβιάτης, ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, διάβασε για τις τηλεοράσεις και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ακόλουθο ανακοινωθέν.

«Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου ʽ91 με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη «Μακεδονία».

Στις 27 Ιουνίου 1992 οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης ψήφισαν ομόφωνα και συμφώνησαν με την Ελληνική θέση ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”».

Στις 7 Ιουνίου 1992, ο Αμερικανός ιστορικός και αρθρογράφος Johann Fink δημοσίευσε άρθρο στην αλυσίδα 300 και πλέον εφημερίδων του “Scripps Howard News Service”στο οποίο άρθρο έλεγε και τα εξής:

«Η Μακεδονία, η φτωχότερη από τις πρώην δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της, είναι και πάλι ελεύθερη έπειτα από είκοσι δύο αιώνες κατοχής από ξένους. Τώρα υπάρχει ανησυχία ότι η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επί πολλά χρόνια εκρηκτική ύλη σε πυριτιδαποθήκη, είναι πιθανόν να αποτελέσει και πάλι το μήλον της έριδος ανάμεσα στις γείτονες χώρες, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, την Αλβανία και τη Σερβία.

Η σημαντικότερη αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας προέρχεται από την Ελλάδα. Η Αθήνα, που περιγράφει υποτιμητικά τη Μακεδονία ως «ψευτο-δημοκρατία», αντιτίθεται στη χρήση του ονόματος Μακεδονία ως εθνικού ονόματος για τη νεοσύστατη δημοκρατία, επισημαίνοντας ότι η ονομασία αυτή είναι ταυτόσημη με την ονομασία της διοικητικής περιφέρειας που βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και αποτελούσε τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας μέχρι το 1913. Ως μέλος διαφόρων διεθνών οργανισμών, η Αθήνα έχει τελικά απομονώσει τη Μακεδονία από τη διεθνή κοινότητα».

Κυρίες και κύριοι, έχετε ξανακούσει τέτοιες ηλιθιότητες να λέγονται από ιστορικούς; Αυτός ο κύριος ισχυρίζεται ότι εδώ και δύο χιλιάδες διακόσια χρόνια υπήρχε κράτος Μακεδονία, οι κάτοικοί του οποίου ήταν Σλάβοι, όπως και ο ένδοξος βασιλεύς του ο Μέγας Αλέξανδρος. Τι κακό πράγμα η άγνοια!

Στις 2 Οκτωβρίου 1992 ο τότε υποψήφιος για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Κυβερνήτης Μπίλ Κλίντον (Bill Clinton) έκανε την επίσημη γραπτή δήλωση με τίτλο:
«ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΚΛΙΝΤΟΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ».

Είπε ο κ. Κλίντον: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία».Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.

Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 1992 ο Μπίλ Κλίντον εκλέχτηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής κερδίζοντας τις εκλογές από τον Πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς.

Λίγες μέρες μετά άρχισε ένας μαραθώνιος αγώνας να αποτραπεί η έντονη και πιεστική προσπάθεια της απερχόμενης κυβέρνησης Τζόρτζ Μπους να αναγνωρίσει τη Νοτιοσλαβία (τα Σκόπια) ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Τί έγινε τότε... Μετά την ήττα των εκλογών από τον Μπίλ Κλίντον ο Τζόρτζ Μπούς έστειλε τον Υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Λόρενς Ήγκελμπέργκερ (Lawrence Eagleburger) στην Ευρώπη προκειμένου να πείσει τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αλλάξουν θέση που ομόφωνα είχαν πάρει στις 27 Ιουνίου 1992 και να αναγνωρίσουν μαζί με τις ΗΠΑ το νέο κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Μπους προσπάθησε να εκπληρώσει την προεκλογική του υπόσχεση στους Σκοπιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην αποτυχημένη προεκλογική του προσπάθεια.

Επιστρατεύτηκα από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση να βοηθήσω σαν ένας από τους «παράγοντες της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας».

Εκείνη την εποχή είχα την ιδιότητα του Προέδρου του Δημοκρατικού κόμματος στην Πολιτεία του Νιού Χαμσάϊρ, την πιο σημαντική πολιτεία της Αμερικής όσον αφορά στις Προεδρικές Εκλογές, και μόλις είχα εκλεγεί Πρόεδρος των Εκλεκτόρων του Μπίλ Κλίντον στην ίδια πολιτεία.

Στόχος ήταν να μην μπορέσει η Αμερικανική Κυβέρνηση πριν τη λήξη της θητείας της στις 20 Ιανουαρίου 1993 να πείσει τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίσουν το νέο αυτό κράτος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυθαίρετη αναγνώριση από την κυβέρνηση της Αμερικής θα ήταν άσχετη εφόσον η κυβέρνηση Μπους ήταν πλέον μεταβατική.

Στην Αθήνα συναντήθηκα στο Γραφείο του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου, πολιτικό σύμβουλο του Πρωθυπουργού και μερικές μέρες αργότερα με τον κ. Λουκά Τσίλα, τότε σύμβουλο του Πρωθυπουργού για θέματα ασφαλείας. Λίγους μήνες αργότερα ο κ. Τσίλας διορίστηκε Πρέσβης της Ελλάδος στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ελληνική Κυβέρνηση. Επίσης για το ίδιο θέμα συναντήθηκα και με την κα. Ντόρα Μπακογιάννη, τότε υπουργό πολιτισμού.

Ο κ. Παπαγεωργίου, ο κ. Τσίλας και η κα. Μπακογιάννη τόνισαν την σπουδαιότητα του να αποτραπεί η προσπάθεια της απερχόμενης Κυβέρνησης Μπούς να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ζήτησαν από μένα να βοηθήσω και με τους συμβούλους και συνεργάτες του Μπίλ Κλίντον αλλά και με την ηγεσία της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας και ιδιαίτερα τα στελέχη του Δημοκρατικού κόμματος που συνέβαλαν στην εκλογή του νέου Προέδρου Μπίλ Κλίντον.

Δέχτηκα να βοηθήσω και πραγματικά μετά από μια σκληρή προσπάθεια και με την βοήθεια του Μαϊκλ Δουκάκη και πολλών άλλων συναδέλφων στην Αμερική κατορθώσαμε να αποτρέψουμε την προσπάθεια του Τζόρτζ Μπούς.

Στην Αμερική συναντήθηκα με τον Μαϊκλ Δουκάκη έναν από τους πιο στενούς πολιτικούς φίλους και υποστηρικτές του Μπίλ Κλίντον. Ενημέρωσα τον Μαϊκλ Δουκάκη για το σημαντικό θέμα της αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας από τις ΗΠΑ με ονομασία που περιείχε το όνομα «Μακεδονία»και του ζήτησα να συμμετάσχει στην προσπάθεια να σταματήσουμε την Κυβέρνηση Μπούς.

Ο Μαϊκ Δουκάκης συμφώνησε να έρθει σε επαφή με τον Άντονυ Λέικ (Anthony Lake) και την Μαντλίν Ολμπραϊτ (Madeleine Albright). Ο Λέϊκ και η Ολμπράϊτ ήταν κορυφαίοι σύμβουλοι του Μπίλ Κλίντον για θέματα Εξωτερικής πολιτικής και Εθνικής Ασφάλειας στην Προεδρική του εκστρατεία του 1992. Ο Άντονυ Λέϊκ διορίστηκε Σύμβουλος Ασφαλείας του Προέδρου Κλίντον στο Λευκό Οίκο και η Μαντλίν Ολμπραϊτ έγινε Πρέσβης της Κυβέρνησης Κλίντον στα Ηνωμένα Έθνη και αργότερα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Ενημέρωσα επίσης πολλούς ακόμη επιφανείς Ελληνοαμερικανούς πολιτικούς ηγέτες, όπως τον Φιλ Αγγελίδη, τότε Πρόεδρο του ισχυρού Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας με περισσότερα από έξι (6) εκατομμύρια δημοκρατικά μέλη όπως και τον Μάϊκ Πάνος, Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Πολιτείας Ιντιάνα. Όλοι τους συμφώνησαν να βοηθήσουν.

Με σκληρή επιμονή και με τη βοήθεια πολλών άλλων Ελληνοαμερικανών οι οποίοι ήταν κοντά στον Μπίλ Κλίντον καταφέραμε να σταματήσουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης Μπους να φέρει το θέμα της αναγνώρισης στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για ψήφισμα, παρότι ο Ήγκελμπέργκερ προσπάθησε να το κάνει ακόμη και στις 19 Ιανουαρίου 1993 μια μέρα πριν από την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον.

This article comes from Greek News
http://www.greeknewsonline.com