13 Οκτωβρίου 2014

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ.... Κείμενον σταλθέν εξ Αμέρικας εκ' του Bill Greek.... ΟΙ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΒΙΛΗ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΡΊΟΥ ΘΗλΕΩΝ...






σαν μικρός ήταν η καθημερινή εικόνα που με συνόδευε...
Ο φίλτατος έστειλε το δεύτερο κείμενο δια τους Αμπελοκήπους. Γραφέν εξ Αμέρικας μας μαθαίνει την υπέροχη γειτονιά της Πλατείας Μαβίλη, της Στέγης Πατρίδος.... Γειτονιά που μεγαλώσαμε, παίξαμε, αθληθήκαμε, εργαστήκαμε, ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΩ εκ των Χαιδαρίων νήσων...


Ακολουθεί το κείμενον... Οι φωτό πάρθηκαν εκ του

 http://www.athensmagazine.gr/portal/bestofathens/articles/69859


Το αναμορφωτήριον των κοριτσιών ΉΤΑΝ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ.... γιατί εκεί οι λεγόμενες ΑΣΠΡΟΥΛΕΣ δηλ. τα τότε περιπολικά της αστυνομίας ξυλοφόρτωναν με τόση μανία τους αγαπητικούς που σαν παιδί του νηπιαγωγείου και του δημοτικού είχα ΠΑΘΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ...
Το ξύλο..... με το τουλούμι...


Αριστειδη γεια χαρα. Πρωτα απ'ολα να σε ευχαριστησω που με παρουσιασες στο μπλογκ σου και για τα καλα σου λογια. Δευτερον, οπως σου ειχα υποσχεθει, να και το δευτερο μερος της μικρης ιστοριουλας του παρελθοντος. Ελπιζω να σου αρεσει. Αφησα πολλες λεπτομεριες απ'εξω για να μη γινει βιβλιο και κουρασει τον τυχον αναγνωστη κι'εσενα αλλα αν μου το επιτρεπεις μπορω να ανεβαζω συντομα περιστατικα και συμβαντα απο κεινα τα χρονια στο Λαμποργκινι. Αυτα.
Μετα τιμης και ευχες,
Bill Greek.

η φτώχεια εξωθούσε στην πορνεία από μικρή ηλικία 


Λοιπον, ειχαμε μεινει στο μπακαλικο του Μαραβελη. Εδω να κανω μια παρενθεση. Στο κτιριο που ηταν το μπακαλικο, εμενε ενας παιδικος μου φιλος, Ο Δημητρης Ο Πασχαλης, ενα πλουσιο ομορφοπαιδο που δεν ειχε αφησει γκομενα για γκομενα απο το συνοικισμο μεχρι τον Αγιο Δημητρη και απο την Στεγη Πατριδος μεχρι την Καισαριανη! Μια νυχτα, νομιζω 1965, που γλεντουσε με τους φιλους του, εφυγε με μια παρεα για να πανε καπου και κειθε στην οδο Μεσογειων τρακαρισε το αμαξι του με ενα αλλο και χτυπησε σοβαρα. Δεν την εβγαλε τη νυχτα ο φουκαρας και πεθανε! Τι κριμα το παλικαρι. Ναι, πηγα στην κηδεια. Ας ειναι ελαφρυ το χωμα.... Ισως να τον ηξερε καποιος απο εσας.

Και τωρα επιστρεφω. Ητανε λοιπον μια μυστηριωδης για μενα βιλα μεταξυ του ψιλικατζηδικου του Σεραφειμ και της Τιμ. Βασσου που λεγοταν βιλα Κατσιγιαννη η Καλτσογιαννη, δεν θυμαμαι ακριβως και ειχε ενα μεγαλο κηπο απο τον οποιο μονο οι κορυφες των κυπαρισσιων και των ευκαλυπτων φαινονταν. Δεν μπορουσαμε να δουμε μεσα μα ουτε και ειχα δει καποιον να μπαινοβγαινει  απο κει. Στην πισω μερια του κηπου ηταν μονιμα εγκατεστημενο το ψυγειο παγου του Θαναση μαζι με το καροτσι που τον κουβαλαγε. Η Τιμ. Βασσου εκεινη την εποχη εμοιαζε με καποιο εξοχικο δρομακι. Διπλα σε εκεινη τη βιλα ηταν ενα οικοπεδο που στη μεση ειχε ενα σπιτακι στο οποιο εμενε Ο Κυρ Λωλης αλλα μια μερα το κατεδαφισαν και εμεινε αδειο το οικοπεδο για πολυ καιρο. Απεναντι απο κεινο το οικοπεδο Ηταν 3 σπιτια. Στην γωνια πρωτο ηταν ενα κιτρινοπο διωροφο της Κας. Ρουγιε, μιας ηλικιωμενης κυριας που καθοτανε πισω απο το παραθυρο και χαζευε τη γειτονια ολη μερα. Διπλα του ηταν η μονοκατοικια του Κου. Φωντα Σπηλιωπουλου και της συζυγου του Κας. Τασιας και ηχαν μια κορουλα με την οποια παιζαμε απο μικρα. Αργοτερα γεννηθηκε και ο αδελφος της Ο Λυσανδρος ο οποιος εχει κανει μερικες αναρτησεις στο μπλογκ του Κου. Ακρατ. Και τελος, στη γωνια, ηταν η μονοκατοικια του Κου. Αθανασιαδη που συνορευε με τον τεραστιο κηπο της κατοικιας του Αμερικανου πρεσβη.


οι αγαπητικοί..... νταβάδες και γκόμενοι.... 

Λοιπον, Ο Αθανασιαδης, ειχε μια κορομηλια που της αλαζαμε τα φωτα! Δηλαδη σκαρφαλωναμε την πισω μαντρα απο το γηπεδακι που ειχε και ενα καλαθι για μπασκετ (αν το θυμαται κανεις, εισοδος απο την Δορυλαιου) και του κλεβαμε τα κορομηλα. Εκεινος μας κυνηγουσε.
Ο σχεδον δε μονιμος σκοπος στο ιδιο ποστο αστυφυλακας που φυλαγε την πισω πορτα της Αμερικανικης επαυλης, με αφηνε που και που να μπω μεσα κρυφα τα απογευματακια και να κολυμπησω στην τεραστια πισινα, που οπως βλεπω στο Google map, υπαρχει ακομα. 
Παρα πανω, στη γωνια των Δορυλαιου και Παναγη Κυριακου ητανε ενα ταβερνακι, (Κρυα Βρυση) που πουλουσε και κρασι χυμα και που ποτε ποτε με εστελνε ο πατερας μου να του γεμισω το μπουκαλι.

Ενα καθαρο και κρυο πρωινο του χειμωνα αρχισαν να μαζευωνται εργατες, μπουλντοζες και φαγανες στο οικοπεδο που παιζαμε, στη γωνια των Βασ. Σοφιας και Μακεδονων. Μαλιστα κυριοι, αρχισαν να κτιζουν τηε Αμερ. πρεσβεια. Δεν μας πειραζει ειπαμε, εχουμε ακομα μπολικο χωρο. Αλλα αυτο δεν ηταν αρκετο. Τα σπιτια του Κου. Αθανασιαδη και του Κου. Σπηλιωπουλου πεσανε. Χτιστηκαν πολυκατοικιες εκει και στο οικοπεδο που εμενε ο κυρ Λωλης.  Την ιδια τυχη ειχαν και τα μαγαζια στην νοτια πλευρα της οδου Δορυλαιου. Ο Ντολος μεταφερθηκε σε μια υπογα επι της Δημ. Σουτσου που ηθελες ανεμοσκαλα για να κατεβεις εκει κατω. ( το χειμωνα του 1986-87 που ειμουν στην Αθηνα, πηγα με την κυρα μου στου Ντολου να φαμε ετσι για να θυμηθω τα παλια. Αλλα τα παλια δεν γυριζουν πισω! Ο Κος. Χαραλαμπος Ντολος δεν υπηρχε πια, που οπως ειχα ακουσει ηταν καπετανιος του ΕΝ στα νειατα του. Τωρα αν ηταν καπετανιος η μαγειρας στην πραγματικοτητα, αυτο δεν το ξερω. Η κορη του υπηρχε μονο και μαλιστα δυσκολευτηκα πολυ να την αναγνωρισω. Ειχε γερασει κι'εκεινη, ειχε παρει μπολικα κιλα.
 Ειδα παλιες φωτογραφιες αποτυπωμενες στη μνημη μου, ξερετε οχι φωτογραφιες τυπωμενες σε χαρτι αλλα τις αλλες που μενουν παντα σε ενα συρταρι στο μυαλο και δεν ξεθωριαζουν ποτε. Τοτε που ημουν πιτσιρικας και με επερνε ο πατερας μου στην ταβερνα μαζι του για να φαω πατατες τηγανιτες με φετα που τις λατρευα. Τοτε που ο αρραβωνιαστικος της κορης του Ντολου ηταν εκει καθε βραδυ και ψιλοκουβεντιαζε με τον γερο μου καθως απολαμβαναν και οι δυο το κρασακι τους.Τοτε που απανω, διπλα στην ταβερνα ηταν η ΕΒΓΑ, το μικρο μαγαζακι που περναμε γιαουρτια, αυγα ημερας, γαλα, παγωτο ξυλακι, ριζογαλο και μπυρες. Ναι, πουλουσε και Ζυθος ΦΙΞ...



η είσοδος του αναμορφωτηρίου... σήμερα είναι ανακατασκευασμένο και σχολείο.... ο καλύτερος φίλος μου πήγαινε εκεί σαν μαθητής του 3ου ..... εκεί και ο κουμπάρος μου σαν μαθητής εννοείται μετά την ανασκευή...

Η γυναικα μου με σκουντηξε, ε, τι σκεπτεσαι? Τι θα φαμε? Να παραγγειλεις εσυ μου ειπε, εγω δεν ξερω..... Μια απο τα ιδια σκευτηκα. Τι τα ιδια? Δεν υπηρχαν πια τα ιδια, μονο οι φωτογραφιες εμειναν ιδιες! Μπιφτεκακια στη σχαρα, πατατες τηγανιτες, σαλατα, κρασι, και μπολικα ψωμια για το ζουμι της ντοματοσαλατας με τη φετα της και τα ωραια της. Πιο νοστιμες πατατες δεν ειχα φαει ποτε, μου ειπε η Αμερικανα κυρα μου!)
Να μαθεις να τρως κυρα μου!

Τελος παντων.....ας γυρισω στα τελη του '50.
Σαν να μου φανηκε οτι στενεψε η γειτονια. Πιο πολυς κοσμος, κτιρια, αυτοκινητα, αλλα και καινουργοι φιλοι. Και μεταξυ των φιλων κοριτσια. Μαλιστα κυριοι, θηλυκα! Διοτι αρχισα χωρις να το καταλαβω και ο ιδιος οτι μου κινουσαν καποιο ενδιαφερον. Ρε παιδια, ητανε κατι κουκλαρες απο τον συνοικισμο Κουντουριωτη, τις προσφ. πολυκατοικιες και παρα περα, τι να σας πω! Το αναμορφωτηριο θηλεων διπλα στο γυμνασιο ας το αφησουμε, γιατι ολοι ξερετε τα γαμπρισματα κτλ.
Αρχισα λοιπον να ξανοιγομαι προς αναζητηση κορασιδων και αρχικα στο παρκακι απεναντι απο το μαιευτηριο Ελενας. Εφτασα μεχρι την οδο Μανουτιου. Εκει ενα μελανουρι μαυροματικο μου εδωσε το πρωτο μου ερωτικο φιλι με τοση φλογα και παθος που εμεινα ζαλισμενος για μερες ολοκληρες! Το ονομα της δεν θα το αναφερω για να προστατευσω την ιδιωτικη της ζωη. Ειμασταν και τα δυό 14 χρονων! Αξιζει να σας πω οτι εκεινη την εποχη αν μας εβλεπε καποιο ματι αδελφου η πατερα, η γειτονα, δεν μας γλυτωνε ουτε ο Αρειος Παγος.
Απο κει και περα αρχισαν τα οργανα! Παρτυ, κοπανες στο Λυκαβηττο και τσιγαρα, πρωινα σινεμα, και στησιμο εξω απο το Β! γυμνασιο θηλεων για γκομενηλικι. Κουκλα μου, η μανα σου πρεπει να ειναι η Αφροδιτη γιατι μοιαζεις με θεά!  Η επερνα χαμογελο η ενα "αντε να χαθεις βλακα!" Και "δεν κοιτας που εισαι αμουστακο ακομα?"



Εφτασε και η μερα που το σπιτι μας θα κατεδαφιζοταν. Πολυκατοικια με αντιπαροχη. Ε βεβαια. Πως ηταν δυνατον να γλυτωσει το παλιο διωροφο? Εδω δεν γλυτωσαν τοσα και τοσα. Αντιο πλατεια, αντιο Λυκαβηττε, αντιο συνοικισμε, γηπεδακι, οικοπεδαρα, Μαριανα, Βαγγελιτσα, Φωτη, Θοδωρη, Σταθη, Γκιου, Παρασκευουλα, Σακη....μας τα κανανε σαν τα μουτρα τους, λεφτα, συμφεροντα, προοδο τα λενε. Πρωτου βρεθουμε στο δρομο, προλαβαμε και μετακομισαμε στη λεωφορο Κηφησιας. Διαμερισμα σε πολυκατοικια. Τι λες ρε φιλε? Ηλεκτρικο ψυγειο και κουζινα....παραδεισος! Ητανε 1960 και ειχαμε και παγακια! Τι να τα κανουμε? Ο γερος επινε ρεστσινα και κανα σκετο ουισκυ που και που. Εμεις με καφε, νερο και τσαι τη βγαζαμε και φυσικα γαλατακι το πρωι. Η μανα μου παντως ηταν ευχαριστημενη. Ψυγειο και κουζινα "ελεκτρικ" ητανε μεγαλο πραμα τω καιρω εκεινω!

Τα πραγματα αλλαξαν! Τα ερωτικα λαβειν και δουναι που ελεγε και ο αειμνηστος Πολυμερης επεκταθηκαν και εις αλλας περιοχας οπως τα Ιλισια, Ζωγραφου,  Καισαριανη, μεχρι Γκυζη και Πατησσιων. Αλλα οι Αμπελοκηποι, Αμπελοκηποι. ΚΑΖΑΝΟΒΑ ΚΛΑΜΠ καθε βραδυ το χειμωνα και ουζακια και σαγανακια στου ΘΩΝ τα καλοκαιρινα βραδακια μεχρι πρωιας μερικες φορες. Καφεδια στο ΜΑΡΟΚΟ τα απογευματακια και σφαιριστηρια σε ενα καφενε εκει στην Φειδιππιδου και Μιχαλακοπουλου γωνια. Αργοτερα ανοιξε ο Φλοκας ενα ζαχαροπλαστειο πολυτελειας κατα του γηροκομειου τα μερη και συχναζαμε κι'εκει. Ειχαμε μεγαλωσει πια και the quest for women η κοινως αναζητηση γυναικειου φυλου ηταν στο προγραμμα της ημερας. Στο ΚΑΖΑΝΟΒΑ γνωρισα κορη γνωστων Ελληνων ηθοποιων και τραβηχτηκαμε 2 χρονια και βαλε. Με αφησε για ενα σκηνοθετη. Πριν απο δαυτη γνωρισα αλλη γκομενα στο ΚΑΖΑΝΟΒΑ κορη γυμνασιαρχη και γνωστη επισης ηθοποιο (πηγαινε στη δραματικη σχολη τοτε). Ακομα τη λατρευω και την βλεπω σε ταινιες και τηλεοπτικες σειρες αλλα δεν εχω ιδεα τι κανει τωρα. Χαθηκε καθε επαφη και με τις δυο. Ας μην αναφερω τα ονοματα τους.


Εχει ο καιρος γυρισματα...νομιζω οτι ετσι λεει καποιο τραγουδι. Ο απροβλεπτος καιρος τα γυρισε και σ'εμενα και βρεθηκα μακρυα πολυ μακρια. Εκανα τους λογαριασμους μου και τα κουμαντα μου. Ποιον ν'αφησω μεσα, ποιον ν'αφησω εξω, τι να παρω μαζι μου και τι οχι και πηρα τις αποφασεις μου. Τιποτα δεν κραταει για παντα παρα μονο οι αναμνησεις οσο ειμαστε ζωντανοι που χωρις αυτες δεν θα ειχαμε τιποτα! Αλλα κατι δεν αλλαζει ποτε, το γεγονος οτι εγω Αμπελοκηπιωτης γεννηθηκα και Αμπελοκηπιωτης θα πεθανω κι'ας ειμαι στην Αμερικη. Και δω Αμπελοκηπους το εχω κανει με το στανιο! ----------------------------------------------------------------------------

09 Οκτωβρίου 2014

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ ΑΘΗΝΩΝ...... ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΒΙΛΗ .... ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 50..... Ένα κείμενο ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ερχόμενο εξ΄της Αμέρικας γραφέν υπό Ελληνοαμερικάνου...τον φίλτατο Bill Greek..

\

Το blog μου ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΕΡΙΦΑΝΕΙΑ παρουσιάζει ένα κείμενο που γράφτηκε από ένα σωστό τέκνο της Αμερικής. Τον φίλο του blog  μου τον Βill Greek.

https://plus.google.com/113943371596755156167/posts



Ας απολαύσουμε την υπέροχη γραφίδα του...


Φιλε Αριστειδη σου στελνω το πρωτο μερος. Ειναι λιγακι δυσκολο να γραφω Ελληνικα με Αγγλικο κιμπορντ και κανω και λαθη γιατ  τα εχω ψιλοξεχασει αφου σπανια τα χρησιμοποιω. Κανε λιγο υπομονη μεχρι να σου στειλω το υπολοιπο.
Ματα τιμης,
Βασιλης ο Ελληνας.

Εγω γεννηθηκα το 1946 στο Ελενας. Το σπιτι που μεναμε ηταν ενα διωροφο ακριβως στη γωνια των Μακεδονων και Δορυλαιου και ηταν ιδιοκτησια του Κου Κωνσταντινου Υφαντη, αστυνομικου διευθηντη στη σημανση. Η συζυγος του ηταν η Κα. Σοφια και ειχαν ενα γιο, τον Γιαννακη που ηταν φοιτητης της ιατρικης. Εμεις μεναμε απανω και απο κατω εμενε η Κα. Φροσω Παπαροδοπουλου, μια χηρα, με την οικιακη της βοηθο τη Διαμαντω που καταγοταν απο τη Σπαρτη. Οταν μεγαλωσα και αρχισα λιγακι να καταλαβαινω τον κοσμο, ειδα οτι απενατι απο το σπιτι μας ηταν ενα στρατοπεδο, ενα συνταγμα πεζικου. Μια απο τις πυλες του ηταν κατω απο το μπαλκονι μας. Τις καλοκαιρινες νυχτες που ηταν τα παραθυρα ανοικτα ακουγα τον σκοπο και τον αξιωματικο εφοδου ΑΛΤ, ΤΙΣ ΕΙ? - Εφοδος. -Προχωρει.... ΑΛΤ, προχωρει στο παρασυνθημα.....κτλ. Το στρατοπεδο συνορευε με τις οδους Μακεδονων,  Βασ. Σοφιας, Δορυλαιου, Γελωνος και την σημερινη Πετρου Κοκκαλη.

Μια μερα, το στρατοπεδο εφυγε απο κει και εμεινε ενα τεραστιο οικοπεδο στο οποιο αρχισαν να φυτρωνουν δενδρα, θαμνοι, χορταρι, τσουκνιδες, τριφυλια, μολοχες, αγριολουλουδα και ραδικια. Μα τι παραδεισος ηταν για μας τους πιτσιρικαδες που παιζαμε εκει...μια μαγεια. Εγω, ο Σταθης ο Δατσερης, Ο Σακης Σταμηρης, οι γιοι του ταξιτζη Μανθου Βογιατζη, Γιωργος και Γιαννης, και ακομα δυο παιδια απο τον Αγιο Θωμα και τη Μεσογειων. Κρυβομασταν στα χορταρια και καπνιζαμε και πειραζαμε τις γκομενες που ανεβοκατεβαιναν  απο το συνοικισμο. Αλλα επρεπε να μοιραστουμε το "κτημα μας" με αλλους. Αρχισαν να ερχωνται λουνα παρκ εκει, τσιρκα και τα υπαιθρια ποδοσφαιρακια-σφαιριστηρια- φλιπερακια-σκοπευτηρια του Ζηκου. Και μ'αυτους καλα περναγαμε, δεν λεω....

Τα καλοκαιρινα βραδυα ολα τα γειτονοπουλα μαζευονταν στη πλατεια Μαβιλη να παιξουν. Την πλατεια με τα 5 παγκακια, το συντριβανι που δεν ειχε ποτε νερο, τα δυο περιπτερα του Λαμπη και του Κυρ Γιαννη, το αιωνιο αγαλμα του Λορεντζου Μαβιλη και την επιγραφη "Μην Πατατε Τη Χλοη" και που εμεις κυλιωμαστε σ'αυτην ουτως η αλλως. Στην πλατεια ηταν τα τραπεζακια του Λουκοπουλου και του Φλοκα που οι μεγαλοι καθωνταν και πινανε τα ουζακια τους η τρωγανε τις παστες τους, τα παγωτα και τα προφιτερολ τους, απολαμβανωντας τις δροσερες βραδιες. Ηταν η σταση Στεγη Πατριδος που ισως ονομαστηκε ετσι διοτι εστεγαζε τους προσφυγες στο συνοικισμο Κουντουριωτη.

Ανεβαινωντας την οδο Δορυλαιου, αριστερα στη γωνια Δορυλαιου και Δημ. Σουτσου ηταν το παλιο ζαχαροπλαστειο του Λουκοπουλου και ακολουθουσαν το μαναβικο του Ιπποκρατη, το κουρειο, το υδραυλικαδικο του Δατσερη και ενα ψιλικατζηδικο που ειχε και την επιγραφη "Μανταρωνται Καλτσαι". Η Ελενη, η μοναδικη υπαλληλος, καθωνταν ολημερις πισω απο την βιτρινα και με το ηλεκρικο βελονι της μανταρηζε "ταις καλτσαις" των περιξ κυριών. Οι ευπορες κυριες της γειτονιας ειχαν υπηρεσιες που τους εκαναν τα ψωνια και σαλιαρηζανε με τους ταξιτζηδες και τους καταστηματαρχες. Οι ταξιτζηδες κανανε πιατσα ακριβως εκει απο την Μακεδονων μεχρι τη Δημ. Σουτσου. Αργοτερα σταθμευανε απο την Σουτσου μεχρι τη Βασ. Σοφιας στην πλατεια απεναντι απο το φαρμακειο του Τηλεμαχου Γιοκαρη και το μπακαλικο του Κανελου, μια μικρη στοα που ειχε το τσαγκαρη και εναν αλλον κουρεα και το ζαχαροπλαστειο του Φλοκα που ειχε μεταφερθει εκει απο τη γωνια Σουτσου και Δορυλαιου οταν χτιστηκε η τελευταια πολυκατοικια. Πριν υπηρχε εκει η ταβερνα του Γαρυφαλακη που εξαφανηστηκε γιατι οι περισσοτεροι προτιμουσαν του Ντολου συμπεριλαμβανομενου και του πατερα μου. Ο Ντολος ηταν τοτε στην Βασ. Σοφιας μαζι με ενα μαναβικο, ενα ραφειο, ενα βουλκανιζατερ, τον φουρνο του Σπυρου και Ολγας Θεμελη και το μπακαλικο των αδελφων Δουροπουλου. Δηλαδη απο την Τιμ. Βασσου μεχρι την Αναστ. Τσοχα. Το κοκορετσι και η γαρδουμπα που που ψηνονταν εξω απο του Ντολου σπαγανε μυτη απο μακρυα! Επικρατουσε δε και το αρωμα της βαρελησιας ρετσινας.

Στην Δορυλαιου, απεναντι απο τα προαναφερομενα μαγαζια, υπηρχε το ψιλικατζηδικο του Σεραφειμ Φαρασοπουλου και το γωνιακο μαγαζι που ηταν πρωτητερα ο Φλοκας. Οπως στριβαμε τη γωνια επι της Δημ. Σουτσου ητανε το μπακαλικο των Χρονη και Χρονα και το χασαπικο του κυρ Γιωργη. Παρα πανω, στη νοτιοανατολικη γωνια Σουτσου και Τιμ. Βασσου ηταν το μπακαλικο του Μαραβελη.

Στο Επομενο: Το χτισιμο της Αμερικανικης πρεσβειας και αλλαγες λιγο πριν τη δεκαετια του '60.

Ο φίλος Bill Greek είναι αυτός που έκανε την ανάρτησή μου με θέμα τους Αμπελοκήπους κάπως αξιόλογη...

Τον ευχαριστώ και περιμένω την νέα αποστολή κειμένου.... Θέλω να πω ότι ο Bill Greek μου ήταν άγνωστος και το διαδύκτιο έκανε το μαγικό του... Γίναμε λίγο ιντερνετικοί φίλοι...





06 Οκτωβρίου 2014

Ένα Κουμιότης αρχισυντάκτης του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και των Ευζόνων του Πλαστήρα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας.... ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΗΣ ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΓΝΗΣΙΟΣ....

Ο Γιώργος Νίκολης γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κύμης. Κατά την νεκρώσιμο ακολουθία του ο εκφωνών τον λόγο Μαλαβέτας σημειώνει.... Έζησε τα παιδικά του χρόνια κοντά στα λιγνιτορυχεία της Κύμης και εγνώρισε την εργατική δυστυχία και αθλιότητα. Η ιδιοσυγκρασία του τον έφερε κοντά στους αδικουμένους κ’ η ψυχή του επανεστάτησε..... http://www.marxists.org/ellinika/odmaaa/dim_char_mikra192123.htm

Πράγματι στα γύρω χωριά της Κύμης και κοντά σε αυτήν υπήρχε πλήθος εξορυκτική δραστηριότητα. Περίσσευε, η κοπιώδης εργασία και η καταπίεσης των εργατών. Αντιφατικά όμως η Κούμη ήταν προπύργιο ιδεολογικής ζύμωσης και μάλιστα είχε και το πρώτο εργατικό σωματείο εν Ελλάδι, όπως θα πούμε άλλη φορά...

Ο Γιώργος Νίκολης πήγε λοιπόν εις το Μικρασιατικό μέτωπο έχοντας στην ψυχή του το δίκαιο του πτωχού εργάτη. Και εκεί ανέλαβε στο  5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Ν. Πλαστήρα την έκδοση της εφημερίδος ΦΟΥΝΤΑΣ....ας δούμε πως περιγράφει το site που είναι πιο πάνω την εφημερίδα και όχι μόνο...

Η Φούντα

Η Φούντα πρωτοκυκλοφόρησε χειρόγραφη στις 20 Φεβρουαρίου 1922, εξασέλιδη, σε χαρτί κοινό του γραψίματος, ριγωμένο, με έξοδα του Συντάγματος των Ευζώνων του Πλαστήρα. Ο τίτλος του φύλλου ήταν δίχρωμος με μπλε και κόκκινο μολύβι, ένα φέσι κόκκινο και μπλε μακριά φούντα. Στο κάτω μέρος ήταν το σκίτσο ενός τσολιά και η ταυτότητά της: «Διεύθυνσις: Θ. Μαλαβέτα, βγαίνει: όταν βαρυέται να κάθεται μέσα, γραφεία: εις τα νεόδμητα μέγαρα της χαράδρας, τυπογραφεία: τα ηλεκτροκίνητα του κ. Κονδυλοφόρου, τιμή: ακόμη δεν την έχασεν η Φούντα γιατί είναι μικρή, συνδρομαί: όποιος διαβάζει να μας στέλνει μία κόλλα του παρόντος μεγέθους». Μετά από ορισμένα φύλλα η Φούντα βγαίνει σε πολύγραφο, δακτυλογραφημένη και εξασέλιδη. Όπως προαναφέρθηκε, συνεκδότης της Φούντας ήταν ο Γ. Νίκολης, για τον οποίο ο Μαλαβέτας γράφει στη νεκρολογία του (δημοσιεύεται στο τεύχος 43 του περιοδικούΕλληνικά Γράμματα στις 15 Μαρτίου 1929): «Διωγμένος απ’ το Στρατηγείο μιας Μεραρχίας στο οποίο υπηρετούσε, εστάλη στο Σύνταγμα μας κατέχον γραμμή προκαλύψεως. Εκεί τον εγνώρισα τον Δεκέμβριο του 1921 [...]. Έζησε τα παιδικά του χρόνια κοντά στα λιγνιτορυχεία της Κύμης και εγνώρισε την εργατική δυστυχία και αθλιότητα. Η ιδιοσυγκρασία του τον έφερε κοντά στους αδικουμένους κ’ η ψυχή του επανεστάτησε. Όταν πήγε στο στρατό ήταν διαμορφωμένος επαναστάτης». Στο Κοινωνιολογικόν και Πολιτικόν Λεξικόν του Ανεξάρτητου (Αθήνα 1934, σελ. 355) αναφέρεται ότι «ένοπλα μέλη της Κομμουνιστικής Ενώσεως μεταφέρουν εις το Μέτωπον ένα πολύγραφον, με τον οποίο τυπώνεται και διανέμεται εις τους φαντάρους ένα αντιμιλιταριστικόν περιοδικόν, η Φούντα του μακαρίτη Γ. Νίκολη». Τούτο δηλαδή αποδεικνύει ότι ο Νίκολης ήταν ήδη κομμουνιστής (μετά την απόλυση του από το στρατό αναδείχθηκε σε στέλεχος του ΣΕΚΕ και του ΚΚΕ και εν συνεχεία της Αριστερής Αντιπολίτευσης μαζί με τον Π. Πουλιόπουλο, μέχρι τον τραγικό θάνατο του) και ότι η έκδοση της Φούντας ήταν μία καλυμμένη πολιτική δραστηριότητα, ενταγμένη στα πλαίσια της κομμουνιστικής αντιπολεμικής προπαγάνδας του Μετώπου.

Πράγματι οι λίγοι τότε Κομμουνιστές του μετώπου, προσπαθούσαν να πουν στο στράτευμα ότι όλο αυτό θα καταλήξει σε πανωλεθρία... Όπερ και εγένετο... Διότι η ιστορία αυτή θα οδηγούσε σε καταστροφή του γηγενούς πληθυσμού της Μ. Ασίας... Δεν ήταν μια προφητεία ή μια κακότροπη ιδιοτροπία... Εξ άλλου δικαιώθηκαν διότι είναι γνωστή η προδοσία της καταστροφής.. 

Συνοπτικά το ίδιο site ολοκληρώνει...

Ο Γιώργης Νίκολης γεννήθηκε σε ένα χωριό κοντά στην Κύμη της Εύβοιας, ακολούθησε γυμνασιακές σπουδές στη Χαλκίδα και ύστερα «ήρθε στην Αθήνα και ενεγράφη στα Νομικά. Φοιτητής ήταν όπως όλα τα φτωχά παιδιά που γράφουνται στο Πανεπιστήμιο, παρακολουθούσε δηλαδή όσες ώρες μπορούσε παραδόσεις και τις άλλες, τις περισσότερες, δούλευε. Η κλίσις του στη δημοσιογραφία εξεδηλώθη από τότε, αν και ήταν ακόμη η εποχή που το επάγγελμα ως μόνο όφελος είχε την στέρηση και την αβεβαιότητα. Αυτά όμως δεν τον επτόησαν και πέτυχε να δουλέψη στην Ακρόπολι παρακολουθώντας τον Γαβριηλίδη. Έπειτα, στα 1919 εστρατεύθη. […] Όταν πήγε στο στρατό ήταν διαμορφωμένος επαναστάτης [...]. Ότι είχε αφήσει ημιτελές σε διδαχή, προσπαθούσε να το συμπληρώση εκεί. Εδιάβαζε ότι ήταν δυνατό να φθάση ώς εκεί, εφημερίδες, βιβλιαράκια, περιοδικά. Στο τέλος παρουσιάστηκε αυτοδίδακτος σε δύο γλώσσες. Τότε εβγάλαμε μαζί τη Φούντα, είμαστε συνδιευθυνταί, μα αυτός ήταν κυρίως η ψυχή της». Αυτά γράφει μεταξύ άλλων ο Θ. Μαλαβέτας. Μετά την αποστράτευση του, ο Νίκολης ήταν από τους πρωταγωνιστές του κινήματος των παλαιών πολεμιστών. Ανέλαβε πρώτος γραμματέας της Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών και αρθρογράφος του Παλαιού Πολεμιστή. Ήταν επίσης μέλος του ΚΚΕ, αναδείχθηκε στη Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και εργάστηκε στο Ριζοσπάστη ως αρχισυντάκτης. Ανήκε στην αντιπολιτευτική τάση των Πουλιόπουλου – Γιατσόπουλου και ήταν από τα βασικά στελέχη της Ενωμένης Αντιπολίτευσης του ΚΚΕ αρχικά και της Αριστερής Αντιπολίτευσης αμέσως μετά. Εργαζόταν στην εφημερίδα Καθημερινή. Σκοτώθηκε στην κατάρρευση του καφενείου «Πανελλήνιον» στα Χαυτεία στις αρχές του 1929. Από το ίδιο ατύχημα τραυματίστηκαν σοβαρά οι Παστίας Γιατσόπουλος και Σπ. Θεοδώρου.


Η κατάρρευση του καφενείου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ είναι ένα θέμα περίεργο ακόμα.... Κατά προφορικές πληροφορίες ή καλύτερα εκτιμήσεις ήταν μια βομβιστική επίθεσις...με σκοπό την εξολόθρευσή τους... μιας και εκεί σύχναζε η πρωτοπορία της εργατικής τάξεως... Κατ¨άλλους ήτο κακοτεχνία.
Έτσι μετά τον Λιγδόπουλο η Κούμη έχει ακόμα ένα αδικοχαμένο τέκνο που σαν τον Λιγδόπουλο ΔΟΛΟΦΟΝΉΘΗΚΕ... Τέλος θα προσέθετα ότι η γνώμη των αρχειομαρξιστών που μεταφέρθηκε στον χρόνο ο Γ. Νίκολης ήταν σπουδαία και τον θεωρούσαν σαν αγωνιστή μεγάλου βεληνεκούς έστω και αν δεν συμπαθούσαν τότε... την αντιπολίτευση και την οργάνωσή τους...


Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω το χρώσταγα αυτό στους Κουμιότες που με διαβάζουν για να μαθαίνουν την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ...