26 Ιουλίου 2015

MIA ΠΑΡΤΟΥΖΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΥΜΗ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΑΘIA ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ






Μια περιγραφή ονείρου εκ φίλου καλού κάποτε.....  (Διορθωμένο από την ποιήτρια " Δήμητρα Κ"  ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ)



Το ότι ο νέος και η νεαρά, είναι καργαρισμένα κορμιά από απίθανες ορμόνες και ψυχολογικά ζητούμενα είναι γνωστόν. Το γεγονός όμως είναι εν και απλούν. «Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος ούλος».
Η Αθήνα ήτο έρημος και δροσερά εκείνο το άγιον Πάσχα. Ήμουν μόνος και κατέβηκα σε μια ..... συνοικία της Δυτικής Αττικής, εποχούμενος. Ήπιαμε τους κράσους με τρεις φίλους και συμφώνησα με τη φίλη μου την αυριανή ημέρα, να πάμε εκδρομή εις την Κούμην.
Συμφωνήσαμε επίσης να μην πάμε στο πατρώο οίκημα αλλά να μείνομεν εις κάποιον μοτέλ ή τες πάντων κάπου όπου δε θα κάναμε μια συνήθη Ελληνική εορτή Πασχαλινή.
Επιβιβασθήκαμε επί της ερυθράς βέσπας των τεσσαράκοντα εννέα κυβικών και προκάμαμε μόλις το τελευταίον πλοιάριον εκ του Ωρωπού και εφθάσαμε εις τα Νέα Ψαρά δηλαδή την γνωστήν εις άπαντες Ερέτρια. Ήτο μια κρύα νύχτα. Εις περιοχήν με χαμηλή βλάστηση και επίπεδον στήσαμε τη σκηνήν μας. Και ο Μορφεύς μας πήρε παγωμένους τάχιστα ωσάν δύο φίλους. Τονίζω ότι η νύχτα ήτο χωρίς επισκέψεις ερωτικάς. Δύο φίλοι υπό το φως του συννεφιασμένου ουράνιου φάσματος.
Πρωί, πρωί εκκινήσαμε προς την Κούμη. Ταξίδι κοπιώδες. Η ερυθρά βέσπα αγκομαχούσε. Άλλαξα ένα μπουζί, η εξάτμιση αποκολλήθηκε και αποκατεστάθη η βλάβη εις το Αλιβέριον. Με την υπερηχητική ταχύτητα των πεντήκοντα χιλιομέτρων εκαλπάζαμε προς την Κούμην χαρούμενοι. Αι συζητήσεις πολλαπλές. Συνδικαλιστικά ζητήματα εις την παράταξη των ...... πολιτικές αναζητήσεις ανάμεσα εις έναν ερυθρόν πιστεύω κύριο και μια κυρία μαυροκόκκινης αντιλήψεως. Νεύρα πολλά, διαφωνίες αλλά και ατελείωτα αστεία και γέλωτες.
Εφτάκαμε εις την Κούμην εισήλθαμε εις το μόνο λειτουργόν τότε μοτέλ και κάναμε τας τυπικάς επισκέψεις εις πατρώον οίκημα και ήπιαμε καφέδες εις την πλατείαν. Η τότε Πασχάλιος Κούμη ήτο εσκεπασμένη εκ σύννεφων και η ζωή ήταν η γνωστή ΠΑΛΑΙΑ Κύμη. Δηλαδή μια Κούμη με πάρα πολύ κόσμο να σουλατσάρει εις τα εμπορικά καταστήματα, να είναι εν μέσω Ιεράς κατανύξεως με τα Θεία Πάθη της Χριστιανοσύνης. Επισκέφθην ο ερυθρός άπασας τας εκκλησίας ως πάντα όφειλα.
Εφάγαμε εις το εστιατόριο και το βράδυ εφάγαμε επίσης εις τον Αρβανίτη, μια σπουδαία ταβέρνα δίπλα στο κατάστημα επισκευής σελών και εξαρτημάτων των αλόγων, μουλαριών και γαϊδάρων. Ενθυμούμαι την υπέροχην ομελέτα του, τα κρεατοσφαιρίδια (κεφτέδες) και το πρασινίζον κρασί του. Ήτο αλήθεια παγκόσμια πρωτοτυπία η πράσινη απόχρωσης του εν λόγω οίνου.
Σαν τέλεψε ο Άγιος Αθανάσιος, κινήσαμε προς τη μοναδικήν παμπ της τότε Κούμης. Μουσική φρικοδεστάτου ήχου. Ροκιές παλιομοδίτικες, όχι σαν τώρα που ο Ριρής ή το Ρόδο είναι παντελώς ενημερωμένοι. Αρχίσαμε να πίνομε. Να και στη μέση της παρέας φίλος ελεύθερος τότε επαγγελματίας. Σαν γνήσια επαρχιώτισσα η φίλη μου έπιασε αμέσως παρέα με το φίλο μου. Βλέπεις ήτο φοιτήτρια εκ Βορείου Ελλάδος καταγόμενη. Η πάρλα ανάμεσά τους άναψε και εγώ σκεπτόμουν τη συνδικαλιστική παράταξη, τα πολιτικά καθήκοντα της περιόδου και εβαριόμουν σφόδρα από τα τεκταινόμενα εις την παμπ. Αναπολούσα την Αθήνα μου. Η έξωθεν βροχή επέτεινε την οξεία βαρεμάρα μου. Δεν έβλεπα την ώρα να κοιμηθώ. Εκάπνιζα το τσιγάρο μου έξωθεν της παμπ απολαμβάνοντας την υγρασία και τα αυτιά μου καθάριζαν από τους doors, την ντίσκο και τα άλλα ΜΗ συμπαθή ακούσματα.
Θα φανεί αστείο. Μετά από τόσες δεκαετίες ενθυμούμαι ότι η σκέψη μου τη νύχτα εκείνη εις τη βροχή και τη βαρεμάρα ήταν για τη μάρκα τσιγάρο που θα αγόραζα την επαύριον. Δηλαδή θα συνέχιζα με τον ΚΕΡΑΝΗ μαλακό ή θα ελάμβανα εκ του περιπτέρου ASTOR... Και τότε θόρυβος εγένετο και η πόρτα άνοιξε ταχέως εξερχόμενων των δύο φίλων μου οίτινες χασκογελούσαν και εύθυμοι ήσαν. Ετοιμαζόμενος να αποχαιρετίσω το φίλον μου με έκπληξη τους βλέπω να κατευθύνονται προς την ανηφόρα αγκαλιασμένοι και γελώντες. Πρέπει να ήταν τα πλέον αμήχανα δευτερόλεπτα της ζωής μου. Κατάλαβα αμέσως ότι ο ερωτισμός ανάμεσά των ήτο διάχυτος. Η παμπ αυτομάτως εσταμάτησε την ηλιθίαν μουσικήν της, τα φώτα έκλεισαν και αυτοί επροχώρουν και εγώ ράθυμα ακολουθούσα μη γνωρίζοντας τι ακριβώς έπρεπε να πράξω. Η ερυθρά βέσπα ήτο έξωθεν του ευαγούς μοτέλ και τα κλειδιά του δωματίου ήσαν εντός του τζιν μου.
Με σχεδόν επικριτικό τρόπο η νεαρά φίλη μου γύρισε με κοίταξε και με τη χείρα της μου έκανε νόημα να ταχύνω το βήμα προς αυτούς. Υπάκουσα. Γελώντες αυτοί οι δύο, προφανώς ένκαυλοι, ανέβαιναν την κλίμακαν του μοτέλ. Έφτασαν έμπροσθεν του δωματίου, υπεχώρησαν και άνοιξα τη θύραν του θλιβερού τοιούτου μέρους. Εισήλθαμεν μέσα και προχώρησα προς το μπαλκόνι. Σκοπός μου να βγάλω μια καρέκλα να αράξω μέχρι να ολοκληρώσουν τα πρωτόγονα ένστικτά των. Θα ήτο μια νύχτα αφιερωμένη στον ΚΕΡΑΝΗ.... Φευ.... Και που να πήγαινα άραγε χωρίς κλειδιά του πατρώου οικήματος ; Που να κτυπήσω αξημέρωτα με τόσους φιλοξενουμένους οίκαδε ;
Ως ήτο λογικόν μάλλον αυτοί θα ήσαν εν αδαμιαία περιβολή εις το κρεβάτι. Δεν είχα καμία διάθεση να κοιτάξω. Η αδιαφορία μου ήτο απίστευτος. Μάλλον εσκεπτόμουν να τη σταματήσω από φίλη την Βορειοελλαδίτισσα την επαύριον που με έφερε σε τόσο δύσκολη θέση.
Εκ του εντός του διαμερίσματος ηκούγοντο ήδη φωνές όπου όλοι μεταχειριζόμεθα από την εποχή των σπηλαίων και των εν δέντρων ευρισκόμενων δίποδων. Μια φωνή με κάλεσε, ήτο η φίλη μου, «...... έλα να σου πω». Τα νεύρα μου τσατάλια. Τι να μου πει … για το συνδικαλιστικό μανιφέστο με ήθελε η βλαμμένη εσκέφθην. Εισέρχομαι εις το δωμάτιο το θλιβερόν, κομοδίνο, σουηδικό κρεβάτι, ντουλάπα άλλου στυλ και μου λέγει επιτακτικώς «έλα και εσύ στη χαρά μας» ή κάτι τέτοιο. Η ριμάδα η μνήμη μετά από τόσα έτη έσβησε τα ακριβή λεγόμενα. Και με τραβάει εις το κρεβάτι όπου ο φίλος είχε τη στάση του εισερχομένου εις τα καλά μέρη... Και εκουνήτο σφόδρα δια να επιτείνει με την τριβή την ολοκλήρωση της χαράς των.
Αυτομάτως και χωρίς σκέψη ο ανδρικός ανταγωνισμός ετέθη εις συναγερμόν. Εγώ θα υστερήσω; Θα μείνω χωρίς να αποδείξω τον ανδρικόν μου χαρακτήρα; Αισθανθείς ωσάν να ευρίσκομαι έξωθεν εις δασώδη περιοχή κυνηγών ελάφιον μετά πρωτογόνου δόρατος. Αισθάνθην τη φλόγα της διαπάλης μετά ετέρου δίποδου όστις επεθύμουν να υφαρπάξει τη λίαν μου. Μετά από δεκαετίες φυσικά μάλλον τα πράγματα θα ήτο τούμπαλιν. Ο φίλος θα ησθάνθην έτσι. Αλλά εγώ ήμουν μέσα εις τη φαντασίωση την ανεστραμμένη. Ένκαυλος το λοιπόν έλαβα μέρος εις ότι αρμόζει η περίστασις. Η ελαφίνα πρέπει να ευρίσκετο εις έκστασιν. Αδιάφορο.
Μετά τινά ώρα ο φίλος τελεύοντας τα καθήκοντά του απεχώρησε ενδυόμενος εις τη βροχερήν Κούμην με κατεύθυνση την οικίαν του. Εγώ όμως ήμουν νικητής εις το δάσος. Και η χαρά της νίκης έδωσε ένα κρεσέντο επινίκιων τελετουργιών ΕΙΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΕΛΕΣΩ. Αι τελεταί αύται εκράτησαν και μετά την ανατολή, τη θεσπέσια ανατολή της Κούμης. Εχόρευον πέριξ της ελαφίνος κραυγάζοντας, δαγκώνοντας, σπαράζων και η αλήθεια είναι ότι περνώντας δεκαετίες πολλές θα έλεγα προς τον εαυτόν μου. «ΕΥΓΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΚΟΛΥΜΒΗΣΕΣ»



15 Ιουλίου 2015

Με βλέμμα στραμμένο εις την εντεινόμενη διάσπαση της Ορθοδόξου εκκλησίας....

Η ολοκληρωτική εθνική καταστροφή, η οποία εξελίσσεται εμπρός εις τα όμματά μας καθημερινά, επιβάλλει να παρακολουθούμε τας εξελίξεις εις την εκκλησία.


Εκεί παρατηρούμε δύο διαφορετικές θεωρήσεις. Από την μια μεριά η Ορθοδοξία της Κωνσταντινουπόλεως η οποία ευρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με την Παπική σχισματική εκκλησία. Μια Παπική εκκλησία που λαμβάνει ημέρα την ημέρα μια φιλοπρόοδο στάση και μια θολή αντικαπιταλιστική μορφή....... Με μια τάση ευνοϊκή προς την Ελλάδα, υπέρ του Τσίπρα και κατά της Βορείου Ευρώπης.... Όργανα για να παρακολουθείτε την πλευρά αυτήν είναι το http://www.amen.gr/ και το http://fanarion.blogspot.gr/ Είναι σαφές φαντάζομαι ότι υπερασπιστές εις την χώρα είναι και η Εκκλησία της Κρήτης και οι λεγόμενες Νέες Χώρες...


Ένας καταπέλτης π.χ. εναντίον της Ευρώπης είναι το φυλλάδιο πης Κρητικής Εκκλησίας που αναδημοσιεύει και το ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ http://fanarion.blogspot.gr/2015/07/blog-post_98.html





Από την άλλη πλευρά έχουμε την ενΕλλάδι αυτοκέφαλον Εκκλησία η οποία τα έκανε ...... Λέγεται (πράγμα που ο γράφων θα ήθελε να μην το πιστέψει) εχρηματοδότησε κάθε φιλοευρωπαική καμπάνια ως και δαύτην του ΝΑΙ... Ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα αποσαφηνίσει... Εκφράζεται εκ του http://www.romfea.gr/ και ευρίσκετο εις ένα αντιπαπικό ίστρο για να κτυπήσει τους Πατριαρχικούς...πχ. http://www.romfea.gr/diafora/1421-oi-ejelijeis-ston-oikoumenistiko-katiforo-einai-kataigistikes.

Ωστόσο επειδή πρέπει ΟΛΟΤΑΧΩΣ να προετοιμαστεί δια την περίπτωση να αναλάβει θέσην ΕΘΝΑΡΧΙΑΣ εις περίπτωση ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ οι τελευταίες ημέρες έχουν θέση τα πράγματα και τους μηχανισμούς εις αυξημένο επαγρύπνηση.
Αργόντας να κατανοήσει ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΗΜΙΜΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ....  ασυνειδήτως φυσικά βρέθηκε εμπρός εις την μεγάλη αλήθεια των ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ.... ΌΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΦΑΝΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΗΜΙ.... Τα πάντα....

Και τώρα που το κατάλαβαν....http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/1820-ekuo-analitheies-tis-k-arbeler τρέχουν ασθμαίνοντας.... Στερνή μου γνώση να σε είχα πάντα... Η πρώτη αυτιστική τους απάντηση είναι να αναπολήσουν τα περασμένα μεγαλείο
 του Μακαριστού Χριστοδούλου... Πόσο μικροί..... Οι ίντριγκες και τα διαβούλια είναι μάλλον στο φουλ...



Συμπέρασμα...


Αισθάνομαι σαν να είμαι λίγο πριν της αλώσεως της Βασιλεύουσας.... Εν έθνος εις αδυναμία να υπερασπιστεί τον εαυτόν του.... Γιατί οι άρχοντες τα έφαγαν....

09 Ιουλίου 2015

ΕΙΣ ΤΑΣ ΚΡΙΣΙΜΟΥΣ ΩΡΑΣ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΘΕΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ....

Εκ του Δημήτρη Κωσταντακόπουλου αναδημοσιεύω..


ΠΈΜΠΤΗ, 9 ΙΟΥΛΊΟΥ 2015

Πόλεμος στον πόλεμο! (Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γόρδιος Δεσμός)


Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Δεν αμφισβητούμε την χρησιμότητα του να βρεθεί ένας συμβιβασμός. Ας επιδιώξει αυτό τον συμβιβασμό η κυβέρνηση μερικές μέρες, γιατί δεν αντέχει περισσότερο ούτε η χώρα, ούτε η οικονομία. Αρκεί βέβαια να είναι ένας ικανοποιητικός και οριστικός συμβιβασμός. ‘Όχι πάλι υποσχέσεις για να συζητήσουμε το χρέος κάποτε στο μέλλον, όπως αυτές που δόθηκαν στον Σαμαρά και δεν τηρήθηκαν ποτέ. Και μέχρι να λυθεί το ζήτημα, καμία πληρωμή εξωτερικών υποχρεώσεων της χώρας, αρέσει ή δεν αρέσει στους πιστωτές.

Δεν είμαστε και τυφλοί όμως να μην βλέπουμε ότι τέτοιος «συμβιβασμός» είναι πλέον απίθανο να βρεθεί, αν μη τι άλλο λόγω και της γερμανικής νοοτροπίας. Παρά μόνον αν η κυβέρνηση συνθηκολογήσει, αποδεχόμενη την κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας και την αυτοχειρία του ελληνικού λαού και του κράτους του (και αυτό ακόμα δεν το ξέρουμε, γιατί δεν είμαστε βέβαιοι ότι διεξάγεται πλέον κάποιου είδους διαπραγμάτευση και όχι ένα blame game, με σκοπό να αποδώσει στους ‘Ελληνες την ευθύνη της επερχόμενης κρίσης). 

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εκβιάζουν την Ελλάδα με σταδιακή χρηματοδοτική ασφυξία και αρνούνται στην ελληνική κυβέρνηση τα στοιχειώδη μέσα να αντιμετωπίσει τα πιο πιεστικά προβλήματα πείνας και ασθενειών που προκάλεσαν στην Ελλάδα με την πολιτική τους. Ζητάνε ακόμα μεγαλύτερες περικοπές από ένα καταρρέον κοινωνικό σύστημα. Ζητάνε από την Ελλάδα, μια χώρα που κατέστρεψαν «διασώζοντάς» την, μια χώρα που έχει υποστεί την τελευταία πενταετία, ως αποτέλεσμα των πολιτικών που της επέβαλαν, μεγαλύτερες απώλειες εθνικού εισοδήματος από ότι η Γαλλία ή η Γερμανία στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, να πάρει νέα υφεσιακά μέτρα!

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το ΔΝΤ μεταχειρίζονται, για λογαριασμό των «Αγορών», μια χώρα της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης όπως μεταχειρίστηκαν το Ιράκ και τη Λιβύη. Μόνο τα μέσα είναι διαφορετικά, οικονομικά στην Ελλάδα, στρατιωτικά στον αραβικό κόσμο. 

Αποδοχή του νέου τελεσιγράφου των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, σημαίνει τρία πράγματα:

α) προοπτική πλήρους παράδοσης της εξουσίας στην Αθήνα στους Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντράγκι και Λαγκάρντ

β) καταπάτηση της εντολής του ελληνικού λαού να μην αποδεχθεί συμφωνία όπως αυτή που απερρίφθη, εντολή που είναι συνταγματικά ισχυρότερη από οποιαδήποτε απόφαση πολιτικών κομμάτων ή της Βουλής και μπορεί να αλλάξει μόνο με νέο δημοψήφισμα. 

Υπενθυμίζουμε το αυτονόητο. Η εντολή του ελληνικού λαού είναι η απάντηση στο απλό ερώτημα αν αποδέχεται το τελεσίγραφο των πιστωτών και, προφανώς, κάθε άλλη παραπλήσια, ανάλογης φιλοσοφίας πρόταση, πολύ περισσότερο μια χειρότερη πρόταση. Και είναι μια σαφής και αρνητική απάντηση. Δεν ψηφίσαμε ούτε αν θέλουμε ή όχι ρήξη, ούτε αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ, ούτε αν μας αρέσει ο ένας ή ο άλλος, γιατί, απλούστατα, δεν ρωτηθήκαμε για αυτά. 

Συνιστά προφανώς εξωφρενική, τερατώδη ερμηνεία του συντριπτικού ‘Όχι του ελληνικού λαού, η άποψη που ακούμε εξ επισήμων χειλέων και υποτίθεται «έγκυρων» και «σοβαρών» προσώπων , ότι ο ελληνικός λαός ζήτησε από την κυβέρνησή του να αποδεχθεί ένα τελεσίγραφο χειρότερο από αυτό που του τέθηκε, ώστε να αποφύγει τη ρήξη και να μείνει πάση θυσία στο ευρώ και την ΕΕ. ‘Οσοι είχαν τέτοια  άποψη ψήφισαν προφανώς Ναι, δεν ψήφισαν ‘Όχι! Πριν από το δημοψήφισμα έλεγαν ότι το ‘Όχι σήμαινε έξοδο από το ευρώ. Τώρα, οι ίδιοι λένε ότι σημαίνει παραμονή στο ευρώ!!! Υποστηρίζουν ότι η «ισχυροποίηση» του Τσίπρα σημαίνει όχι εντολή αντίστασης, αλλά μεγαλύτερη δυνατότητα παραχωρήσεων!!! (1)

γ) την προοπτική συντεταγμένης, «εντός ευρώ και ΕΕ», μετατροπής της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό Μπαγκλαντές, χωρίς όμως το βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του Μπαγκλαντές και με πολύ μεγαλύτερο, μη βιώσιμο χρέος!

Κανένας Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν μπορεί - και δεν δικαιούται - να υπογράψει τέτοια συμφωνία, πολύ περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς να αυτοκτονήσει πολιτικά και χωρίς να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μόνος λόγος ύπαρξης του οποίου είναι η υπόσχεση διακοπής της μνημονιακής πορείας καταστροφής και αποικιοποίησης. 

Ακόμα και στην τελείως υποθετική περίπτωση που καταφέρει να περάσει μια τέτοια συμφωνία από το κόμμα του και από τη Βουλή, η συμφωνία δεν πρόκειται να λειτουργήσει, η Ελλάδα θα παραμείνει σε «σπείρα Θανάτου» και το «ελληνικό» θα εκραγεί πάλι, σε έναν ή σε έξη μήνες. 

Ελπίζουμε ότι και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλαν τα αναγκαία συμπεράσματα από το τεράστιο ποσοστό του ‘Όχι. Σήμερα, ο ελληνικός λαός, ιδίως η νεολαία του, που εισέρχεται μαζικά και απότομα στην πολιτική, είναι πολύ πιο μπροστά από όλες τις πολιτικές ηγεσίες, που ενίοτε θυμίζουν, όπως και οι πολιτικοί στο Βερολίνο και σε όλη την Ευρώπη κάτι μεταξύ Μαρίας Αντουανέττας και Βουρβώνων (που τίποτα δεν έμαθαν και τίποτα δεν ξέχασαν). Για να είμαστε ακριβείς, μάλλον τα πράγματα είναι χειρότερα στη σημερινή Ευρώπη, από ότι ήταν στις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης!

Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό εκτιμά σκόπιμο η κυβέρνηση της Αθήνας να προσπαθεί να βρει έναν συμβιβασμό ή να τηρεί την πολιτική γραμμή του «ενός, καλού σεναρίου και μόνον». ‘Ηδη φοβόμαστε ότι έχει συρθεί σε μια διαπραγμάτευση εκτός της δεσμευτικής για όλους, και για την ίδια, εντολής του ελληνικού λαού (όπως και των δεσμεύσεων στη βάση των οποίων εξελέγη), επιχειρώντας να βρει λύση με κακόπιστους εταίρους, που θέλουν να καταστρέψουν την Ελλάδα και στα πλαίσια ενός προγράμματος που δεν επιδέχεται ουσιαστικές διορθώσεις. 

Αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε είναι ότι η χώρα δεν έχει πια περιθώρια αναμονής. Αν δεν θέλουμε να υπονομεύσουμε εμείς οι ίδιοι τις βασικότερες, τις πιο στοιχειώδεις ηθικές και υλικές προϋποθέσεις της εθνικής μας ύπαρξης, οφείλουμε επιτέλους να ετοιμαστούμε με «γερμανική πειθαρχία και γερμανική σοβαρότητα» για να απαντήσουμε με πόλεμο στον πόλεμο. Προετοιμασία σε νομικό, πολιτικό, οικονομικό,  διεθνές και στο επίπεδο της στρατιωτικής ασφάλειας. Χρειάζεται μεταξύ πολλών άλλων η άμεση συγκρότηση ενός νομικού επιτελείου υψηλού επιπέδου, χρειάζεται ένας πολιτικός λόγος που κινητοποιεί και δεν καθησυχάζει, χρειάζεται όλη η αλήθεια στον ελληνικό λαό. Χρειάζεται νομική και διοικητική προετοιμασία για την διακοπή εξυπηρέτησης του χρέους, την εισαγωγή εθνικού μέσου πληρωμής και την εκτεταμένη χρήση των διοικητικών μεθόδων που ταιριάζουν σε οικονομία πολεμικής περιόδου. Χρειαζόμαστε έναν διεθνή πολιτικό λόγο ανώτερο από αυτόν των εχθρών μας. Χρειάζεται η άμεση δημιουργία ενός ευρύτατου λαϊκού κινήματος, του ισοδύναμου του ΕΑΜ στις σημερινές συνθήκες, γιατί είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί μόνος του να βγάλει πέρα μια τέτοια υπόθεση. Χρειάζεται ανελέητη πάλη εναντίον της εγχώριας ολιγαρχίας και να υπάρξει επιτέλους εφαρμογή των νόμων στις ιδιωτικές τηλεοράσεις που κάνουν πολιτική υπέρ των ξένων, χωρίς να πληρώνουν αυτά που οφείλουν στο ελληνικό δημόσιο! Χρειάζεται αποτελεσματικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος. (‘Ισως μάλιστα αν αυτά είχαν γίνει πιο νωρίς και πιο ικανοποητικά, θα ήταν διαφορετική και η στάση των Πιστωτών, που μπορεί να μην μπορούν να φανταστούν πως θα αντιδράσει στο τέλος ο ελληνικός λαός σε αυτά που του κάνουν).

Περαιτέρω αυταπάτες πάντως και ψευδαισθήσεις κινδυνεύουν να αποδειχθούν θανάσιμες.

Ακόμα κι αν θέλουμε να περιμένουμε, η οικονομία της χώρας δεν μπορεί άλλο. Με κλειστές τράπεζες, λόγω του αργού θανάτου με ασφυξία που εξαπέλυσε ο Ντράγκι, με θέματα σχετικά με τα φάρμακα και τις λειτουργίες κάθε επιχείρησης που συναλλάσσεται με το εξωτερικό, έχουμε τώρα όλο και περισσότερο τα μειονεκτήματα, χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα της σύγκρουσης με τους πιστωτές. Ούτε ο ελληνικός λαός μπορεί να αντέξει άλλο να παρακολουθεί τον εξευτελισμό της χώρας του από τους εκπροσώπους φορολογικών παραδείσων του Λουξεμβούργου, τραπεζιτών των Ρότσιλντ σε θέση Υπουργών Οικονομικών μεγάλων χωρών, νεοχιτλερικών του Βερολίνου και βετεράνων της Goldman Sachs, στη θέση κεντρικών τραπεζιτών της Ευρώπης!

Αυτοί μας βάζουν το θέμα «μένετε ή φεύγετε από το ευρώ». Εμείς πρέπει να τους απαντήσουμε πειστικά και με πλήρη θεμελίωση για το χρέος, γιατί αυτή είναι η αιχμή της επίθεσης κατά της Ελλάδας και να εξηγήσουμε στους Ευρωπαίους πολίτες ποιος και γιατί δημιούργησε αυτό το χρέος. Δεν θα πάμε σε εθνικό νόμισμα, για να εξυπηρετούμε κανονικά το χρέος στο ευρώ. Αν θα πάμε σε εθνικό νόμισμα θα πάμε μαζί με το χρέος μας! Και θα το εξυπηρετήσουμε μόνο όταν οι στοιχειώδεις ανάγκες εθνικής επιβίωσης μπορέσουν να καλυφθούν.

Είναι κρίμα που βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή του πολέμου των αγορών και της Γερμανίας κατά των ευρωπαϊκών λαών. Φτάνουμε όμως τώρα στο σημείο που δεν έχουμε κανένα άλλο περιθώριο από το να πολεμήσουμε. Θα πολεμήσουμε, με αυτή ή με μία άλλη κυβέρνηση, όπως τόσες φορές κάναμε στο παρελθόν. Η Ελλάδα θα νικήσει και θα επιβιώσει!

Αθήνα, 8 Ιουλίου 2015

Konstantakopoulos.blogspot.com

Σημείωση
(1) Ειρήσθω εν παρόδω, η αποδοχή του ευρωπαϊκού τελεσιγράφου δεν θα συνιστούσε μόνο ωμή παραβίαση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και του πυρήνα του πολιτεύματος, παραβίαση που δημιουργεί μία από τις προϋποθέσεις να οδηγηθεί η χώρα σε εμφύλια σύρραξη. Συνιστά επίσης συνέχιση της μαζικής καταπάτησης των προβλέψεων του ελληνικού συντάγματος, των ευρωπαϊκών  συνθηκών και άλλων κειμένων του διεθνούς δικαίου, από το πρόγραμμα Δανειακών-Μνημονίων, που επεβλήθη στην Ελλάδα με εκβιασμό, διεθνή συνωμοσία και κατά παράβαση της εντολής των Ελλήνων εκλογέων προς τις κυβερνήσεις του το 2010 και ανανεώθηκε έκτοτε. Προφανής επιδίωξη, αποδεδειγμένη πια, αυτού του προγράμματος, ήταν όχι φυσικά να βοηθηθεί η Ελλάδα αλλά να φορτωθεί ο ελληνικός λαός τις υποχρεώσεις και τις ζημιές που δημιούργησαν μεγάλες διεθνείς τράπεζες και άλλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί όπως η Deutsche Bank, η BNP-Paribas, η Goldman  Sachs και πολλοί άλλοι, με τη συνενοχή των αρμόδιων ευρωπαϊκών αρχών, διαδοχικών ελληνικών και των υπολοίπων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

01 Ιουλίου 2015

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.....

Ούτε ένα κ δεν έχω να προσθέσω..

Τρίτη, 30 Ιουνίου 2015

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 5Ης ΙΟΥΛΙΟΥ

H EΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 5Ης ΙΟΥΛΙΟΥ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε αυτά τα χώματα που σήμερα ζούμε και περπατάμε, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο «ιδεολόγος» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ο φιλόσοφος Πρωταγόρας διακήρυξε «Πάντων μέτρον ‘Ανθρωπος».
Ο ελληνικός λαός, σε ένα από τα πιο κρίσιμα και δραματικά σταυροδρόμια μιας ιστορίας πολλών χιλιάδων χρόνων, για την οποία δικαιολογημένα πρέπει να νοιώθει περήφανος, καλείται, την ερχόμενη Κυριακή, να αποφασίσει πάλι αν πάντων μέτρον άνθρωπος, ή πάντων μέτρον χρήμα, όπως είναι το κεντρικό «σύνθημα» και «πιστεύω» της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, των ευρωπαϊκών «ελίτ» και των εγχώριων παραφυάδων που του επιτίθενται. Και, δια μέσου αυτού, στις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις όλων των Ευρωπαίων μετά τη νίκη του 1945 επί του φασισμού, αν όχι μετά από τη Γαλλική Επανάσταση.
Για τους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τα έθνη έρχονται μερικές στιγμές που πρέπει να αποφασίσουν «με ποιόν θα πάνε και ποιόν θα αφήσουν». Η στιγμή αυτή ήρθε για τον ελληνικό λαό. ‘Ηρθε η στιγμή να αποφασίσει οριστικά ότι χάθηκε η «Αλεξάνδρεια» μερικών δεκαετιών σχετικά ήρεμης και δημοκρατικής ευημερίας, που ακολούθησαν την πτώση της δικτατορίας το 1974 και την ένταξη στην ΕΟΚ το 1981. Το πραγματικό ερώτημα μπροστά του είναι αν θα εγκαταλείψει  με αξιοπρέπεια αυτή την Αλεξάνδρεια, όπως τον καλεί ο μεγάλος Ποιητής του, αν θα πάρει τον δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο για ένα καινούριο μέλλον, μια καινούρια προοπτική για τη χώρα του ή αν θα διαλυθεί υποδουλωνόμενος.
1940, 2004, 2015
Η σημασία της απάντησης που θα δώσουν οι ‘Ελληνες στο τελεσίγραφο των δανειστών δεν είναι μικρότερη από τη σημασία της απάντησης που έδωσαν στο τελεσίγραφο του Μπενίτο Μουσολίνι, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, οδηγώντας στην πρώτη νίκη των Συμμάχων στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και σε μια κρίσιμη ίσως για την ίδια την έκβαση του πολέμου καθυστέρηση της γερμανικής επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ. Και που ανάγκασε τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, έναν άνθρωπο που φημιζόταν για την εύστοχη ακρίβεια των λόγων του, καθόλου φίλο των Ελλήνων, να πει: «δεν είναι οι ‘Ελληνες που αγωνίζονται σαν ήρωες, είναι οι ήρωες που αγωνίζονται σαν ‘Ελληνες».
Δεν έδωσε ο ελληνισμός αυτή την απάντηση στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι γιατί συμπαθούσε  την ηγεσία του, ούτε γιατί βρισκόταν σε καλύτερη θέση από ότι σήμερα. Ούτε αντέταξε τη σημαντικότερη, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας του,  αντίσταση σε όλη την κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη, γιατί τον ευνοούσαν οι συνθήκες και δεν είχε τίποτα να χάσει. Τάκανε αυτά, γιατί ένοιωθε, βαθιά μέσα του, ότι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αξιοπρέπεια. ‘Εχουμε, ως λαός, του κόσμου τα ελαττώματα. Αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μερικές δεκαετίες καταναλωτισμού έφτασαν να υπονομεύσουν το φιλότιμο που μας διακρίνει στις κρίσιμες στιγμές.
Η σημασία ενός ‘Όχι το 2015 δεν είναι επίσης μικρότερη από τη σημασία του ‘Όχι που αντέταξαν οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του 2004, αρνούμενοι να υποταγούν στις παγκόσμιες πιέσεις για αποδοχή ενός σχεδίου που καταργούσε το ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος τους. Δεν είναι μικρότερη από τη σημασία του ‘Όχι των Γάλλων και Ολλανδών (δημοψήφισμα του 2005), των Ιρλανδών (δημοψήφισμα του 2008) και των Ισλανδών (2010) στον «ευρωφιλελευθερισμό», έστω και αν αυτά τα ‘Όχι, εκτός του ισλανδικού,  προδόθηκαν μετά από τις ηγεσίες τους.
Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ‘Όχι, παρά τις διαφορές των περιστάσεων, ήταν η αντίθεση των λαών στην κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας τους και της δημοκρατίας, στο μόνο πλαίσιο που αυτή εξακολουθεί κάπως να υφίσταται στον σημερινό κόσμο, στο επίπεδο του έθνους-κράτους. Αυτό επεχείρησε να κάνει το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, το ίδιο η ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη στην Ευρώπη.
Αξιοπρέπεια
Αυτό που μας ρωτάει τώρα η Ιστορία, μέσω του ερωτήματος για την αποδοχή ή όχι του τελεσιγράφου των δανειστών, είναι αν εξακολουθούμε ή όχι να θεωρούμε την εθνική και ατομική μας αξιοπρέπεια, ως τη βασική αξία που επέτρεψε την επιβίωση του λαού μας και του πολιτισμού του, εν μέσω απίστευτων ηττών, απειλών και καταστροφών, επί μερικές χιλιάδες χρόνια. Πολλές φορές ηττηθήκαμε στο διάβα της Ιστορίας μας. Ποτέ όμως δεν υποδουλωθήκαμε με τη δική μας υπογραφή – γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει σήμερα ελληνικό κράτος, έστω αυτό το μίζερο, άθλιο, αλλά το μόνο κράτος που διαθέτουμε. Θα υποφέρουμε ασφαλώς αν αντισταθούμε στη θέληση των ισχυρών. Αλλά που ακριβώς θα βρεθούμε χωρίς δικό μας κράτος, στο πέλαγος μιας βάρβαρης και ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης, που προκαλεί την καταστροφή ολόκληρων εθνών;
Την Κυριακή δεν καλούμεθα μόνο να αποφασίσουμε αν αποδεχόμαστε το τελεσίγραφο των δανειστών. Καλούμεθα να αποφασίσουμε αν θεωρούμε την ύπαρξη στοιχειωδώς ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους ως τη βασικότερη προϋπόθεση της εθνικής μας επιβίωσης. 
Πολλές φορές στην ιστορία λαοί κλήθηκαν να επιλέξουν μεταξύ καταστροφής και υποδούλωσης. Οι πιστωτές δεν μας θέτουν καν ενώπιον τέτοιου ερωτήματος. Θέλουν και την καταστροφή μας και την υποταγή μας! Το μόνο που μας «προσφέρουν» είναι η συνέχιση ενός «προγράμματος» που έχει ήδη προκαλέσει την αναμφισβήτητα, την αποδεδειγμένα, όπως παραδέχονται σχεδόν όλοι οι μεγάλοι οικονομολόγοι της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ρωσίας, μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική καταστροφή στην Δυτική Ευρώπη μετά το 1945. Αντί να απολογούνται για μια τέτοια καταστροφή που προκάλεσαν, εμποδίζουν τώρα την ελληνική κυβέρνηση να πάρει έστω και στοιχειώδη μέτρα για να έχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι λίγο φαί να φάνε, φάρμακα που χρειάζονται, ηλεκτρικό και θέρμανση, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, σκοτώνουν την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Σε αυτά τα χέρια αφήσαμε να πέσει η σημερινή Ευρώπη!
Η διάψευση των αυταπατών
Πολλοί, της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένης, έτρεφαν μέχρι τώρα τεράστιες ψευδαισθήσεις και, δυστυχώς, δεν έχουν απαλλαγεί από δαύτες ούτε και σήμερα. Πίστευαν ότι η ελληνική καταστροφή δεν είναι παρά μια «παρεξήγηση», ένα «λάθος» των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ. Αλλά μετά την Δευτέρα 22 Ιουνίου και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις θα έπρεπε να έχουν τελειώσει. Η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε στους «θεσμούς» μια πρόταση που εντασσόταν, δυστυχώς, απολύτως στη λογική του προγράμματος, που συνιστούσε μεγάλη απομάκρυνση από τις κύριες εξαγγελίες, επί τη βάσει των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές. Αν γινόταν αποδεκτή, δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα. Για πολλούς, ήταν μια απαράδεκτη πρόταση «συνθηκολόγησης».
Πως αντιμετωπίστηκε από τους «πιστωτές» αυτή η πρόταση; Εξέφρασαν αρχικά την ικανοποίησή τους, γιατί επιτέλους ο «κακομαθημένος» ηγέτης μιας «κακομαθημένης» χώρας αρχίζει και «λογικεύεται». Μετά άρχισαν να του ζητάνε όλο και περισσότερες παραχωρήσεις! Του είπαν περίπου «δεν πιάνουμε αιχμαλώτους, θέλουμε πλήρη παράδοση και την αυτοκτονία σου»
Ενώπιον της πολιτικής αυτοκτονίας που ζητούσαν από  τον ίδιο και της εθνικής-κοινωνικής αυτοκτονίας που ζητούσαν από τη χώρα, ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενότεροι συνεργάτες του, που μόνο ρήξη δεν ήθελαν και δεν ετοίμαζαν (αντίθετα κατηγορούσαν όλους όσους τους λέγαμε μετ’ επιμονής να ετοιμάζονται για τα χειρότερα), κατέφυγαν – ορθώς - στην προκήρυξη δημοψηφίσματος, μιας ιδέας που «κυκλοφορούσε» από το 2012 στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι τώρα η ώρα του ελληνικού λαού να απαντήσει αν δέχεται ή όχι το τελεσίγραφο. Ελπίζουμε ότι θα το απορρίψει με συντριπτική πλειοψηφία, αν και η επαμφοτερίζουσα στάση της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η αδυναμία της να  υπερασπιστεί αποτελεσματικά την ίδια την επιλογή της κινδυνεύει να έχει καταστροφικά αποτελέσματα, ενισχύοντας τις αμφιβολίες και τον φόβο του πληθυσμού.
Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα. Τον διέβησαν όταν ζήτησαν την ψήφο του ελληνικού λαού για να σταματήσουν την καταστροφική μνημονιακή πορεία. Τον διέβησαν ξανά όταν αποφάσισαν να πάνε σε δημοψήφισμα. Με αυτόν τον τρόπο έκοψαν τις γέφυρες. Θα πνιγούν και θα μας πνίξουν αν δοκιμάσουν να πάνε πίσω.
Αν τώρα κυττάξουν πίσω, έστω κι εκεί που βρίσκονταν πριν από μια βδομάδα, θα παραλύσουν όπως η γυναίκα του Λωτ. Αν συνθηκολογήσουν, αν παραιτηθούν από τις συνέπειες των επιλογών που ήδη έκαναν, τότε δεν θα ηττηθούν απλώς, θα προσθέσουν τη γελοιοποίηση στην ήττα.
Ας μην έχει αυταπάτες ο Αλέξης Τσίπρας. Αν δειλιάσει τώρα, δεν θα του επιτρέψουν ούτε καν την σχετικά ήρεμη αποστρατεία του Γιώργου Παπανδρέου, που ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος της «οικογένειας», του «διεθνούς συστήματος». Θα τον ξευτελίσουν και θα τον ρίξουν στα σκυλιά, για να αποδείξουν σε όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς και σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, τι παθαίνουν όσοι δοκιμάζουν να αμφισβητήσουν τα αφεντικά.
‘Ένα δρόμο μόνο έχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Να απαλλαγεί από όποιες ψευδαισθήσεις μπορεί ακόμα να έχει και να ολοκληρώσει το βήμα που έκανε, παίρνοντας όλα τα μέτρα που χρειάζεται, για να οργανώσει τον αγώνα του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της χώρας του, εξηγώντας στους ‘Ελληνες τι κάνει και γιατί το κάνει. Το ξαναείπαμε το ξαναλέμε: δεν κάνεις την έξοδο του Μεσολλογίου καλώντας για ουζάκια στην παραλία του Αιτωλικού. Α la guerre comme a la guerre, στον πόλεμο όπως στον πόλεμο, έλεγε ο Ναπολέων. Και η Ελλάδα είναι σε πόλεμο από το 2010, μόνο που μέχρι τώρα διάλεξε να μην απαντάει!
Ελπίζουμε ότι οι ‘Ελληνες πολίτες θα απαντάνε με περηφάνια στα παιδιά τους όταν θα τους ρωτήσουν κάποτε αν αποδέχθηκαν, οι ίδιοι  προσωπικά, το τελεσίγραφο της τρόικας το 2015. Ελπίζουμε επίσης ότι η ηγεσία που τώρα βρίσκεται εκ των πραγμάτων επικεφαλής της χώρας θα αποδειχθεί αντάξια της ιστορικής πρόκλησης.
Αθήνα, 30 Ιουνίου 2015

Konstantakopoulos.blogspot.com