26 Ιουλίου 2015

MIA ΠΑΡΤΟΥΖΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΥΜΗ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΑΘIA ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ






Μια περιγραφή ονείρου εκ φίλου καλού κάποτε.....  (Διορθωμένο από την ποιήτρια " Δήμητρα Κ"  ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ)



Το ότι ο νέος και η νεαρά, είναι καργαρισμένα κορμιά από απίθανες ορμόνες και ψυχολογικά ζητούμενα είναι γνωστόν. Το γεγονός όμως είναι εν και απλούν. «Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος ούλος».
Η Αθήνα ήτο έρημος και δροσερά εκείνο το άγιον Πάσχα. Ήμουν μόνος και κατέβηκα σε μια ..... συνοικία της Δυτικής Αττικής, εποχούμενος. Ήπιαμε τους κράσους με τρεις φίλους και συμφώνησα με τη φίλη μου την αυριανή ημέρα, να πάμε εκδρομή εις την Κούμην.
Συμφωνήσαμε επίσης να μην πάμε στο πατρώο οίκημα αλλά να μείνομεν εις κάποιον μοτέλ ή τες πάντων κάπου όπου δε θα κάναμε μια συνήθη Ελληνική εορτή Πασχαλινή.
Επιβιβασθήκαμε επί της ερυθράς βέσπας των τεσσαράκοντα εννέα κυβικών και προκάμαμε μόλις το τελευταίον πλοιάριον εκ του Ωρωπού και εφθάσαμε εις τα Νέα Ψαρά δηλαδή την γνωστήν εις άπαντες Ερέτρια. Ήτο μια κρύα νύχτα. Εις περιοχήν με χαμηλή βλάστηση και επίπεδον στήσαμε τη σκηνήν μας. Και ο Μορφεύς μας πήρε παγωμένους τάχιστα ωσάν δύο φίλους. Τονίζω ότι η νύχτα ήτο χωρίς επισκέψεις ερωτικάς. Δύο φίλοι υπό το φως του συννεφιασμένου ουράνιου φάσματος.
Πρωί, πρωί εκκινήσαμε προς την Κούμη. Ταξίδι κοπιώδες. Η ερυθρά βέσπα αγκομαχούσε. Άλλαξα ένα μπουζί, η εξάτμιση αποκολλήθηκε και αποκατεστάθη η βλάβη εις το Αλιβέριον. Με την υπερηχητική ταχύτητα των πεντήκοντα χιλιομέτρων εκαλπάζαμε προς την Κούμην χαρούμενοι. Αι συζητήσεις πολλαπλές. Συνδικαλιστικά ζητήματα εις την παράταξη των ...... πολιτικές αναζητήσεις ανάμεσα εις έναν ερυθρόν πιστεύω κύριο και μια κυρία μαυροκόκκινης αντιλήψεως. Νεύρα πολλά, διαφωνίες αλλά και ατελείωτα αστεία και γέλωτες.
Εφτάκαμε εις την Κούμην εισήλθαμε εις το μόνο λειτουργόν τότε μοτέλ και κάναμε τας τυπικάς επισκέψεις εις πατρώον οίκημα και ήπιαμε καφέδες εις την πλατείαν. Η τότε Πασχάλιος Κούμη ήτο εσκεπασμένη εκ σύννεφων και η ζωή ήταν η γνωστή ΠΑΛΑΙΑ Κύμη. Δηλαδή μια Κούμη με πάρα πολύ κόσμο να σουλατσάρει εις τα εμπορικά καταστήματα, να είναι εν μέσω Ιεράς κατανύξεως με τα Θεία Πάθη της Χριστιανοσύνης. Επισκέφθην ο ερυθρός άπασας τας εκκλησίας ως πάντα όφειλα.
Εφάγαμε εις το εστιατόριο και το βράδυ εφάγαμε επίσης εις τον Αρβανίτη, μια σπουδαία ταβέρνα δίπλα στο κατάστημα επισκευής σελών και εξαρτημάτων των αλόγων, μουλαριών και γαϊδάρων. Ενθυμούμαι την υπέροχην ομελέτα του, τα κρεατοσφαιρίδια (κεφτέδες) και το πρασινίζον κρασί του. Ήτο αλήθεια παγκόσμια πρωτοτυπία η πράσινη απόχρωσης του εν λόγω οίνου.
Σαν τέλεψε ο Άγιος Αθανάσιος, κινήσαμε προς τη μοναδικήν παμπ της τότε Κούμης. Μουσική φρικοδεστάτου ήχου. Ροκιές παλιομοδίτικες, όχι σαν τώρα που ο Ριρής ή το Ρόδο είναι παντελώς ενημερωμένοι. Αρχίσαμε να πίνομε. Να και στη μέση της παρέας φίλος ελεύθερος τότε επαγγελματίας. Σαν γνήσια επαρχιώτισσα η φίλη μου έπιασε αμέσως παρέα με το φίλο μου. Βλέπεις ήτο φοιτήτρια εκ Βορείου Ελλάδος καταγόμενη. Η πάρλα ανάμεσά τους άναψε και εγώ σκεπτόμουν τη συνδικαλιστική παράταξη, τα πολιτικά καθήκοντα της περιόδου και εβαριόμουν σφόδρα από τα τεκταινόμενα εις την παμπ. Αναπολούσα την Αθήνα μου. Η έξωθεν βροχή επέτεινε την οξεία βαρεμάρα μου. Δεν έβλεπα την ώρα να κοιμηθώ. Εκάπνιζα το τσιγάρο μου έξωθεν της παμπ απολαμβάνοντας την υγρασία και τα αυτιά μου καθάριζαν από τους doors, την ντίσκο και τα άλλα ΜΗ συμπαθή ακούσματα.
Θα φανεί αστείο. Μετά από τόσες δεκαετίες ενθυμούμαι ότι η σκέψη μου τη νύχτα εκείνη εις τη βροχή και τη βαρεμάρα ήταν για τη μάρκα τσιγάρο που θα αγόραζα την επαύριον. Δηλαδή θα συνέχιζα με τον ΚΕΡΑΝΗ μαλακό ή θα ελάμβανα εκ του περιπτέρου ASTOR... Και τότε θόρυβος εγένετο και η πόρτα άνοιξε ταχέως εξερχόμενων των δύο φίλων μου οίτινες χασκογελούσαν και εύθυμοι ήσαν. Ετοιμαζόμενος να αποχαιρετίσω το φίλον μου με έκπληξη τους βλέπω να κατευθύνονται προς την ανηφόρα αγκαλιασμένοι και γελώντες. Πρέπει να ήταν τα πλέον αμήχανα δευτερόλεπτα της ζωής μου. Κατάλαβα αμέσως ότι ο ερωτισμός ανάμεσά των ήτο διάχυτος. Η παμπ αυτομάτως εσταμάτησε την ηλιθίαν μουσικήν της, τα φώτα έκλεισαν και αυτοί επροχώρουν και εγώ ράθυμα ακολουθούσα μη γνωρίζοντας τι ακριβώς έπρεπε να πράξω. Η ερυθρά βέσπα ήτο έξωθεν του ευαγούς μοτέλ και τα κλειδιά του δωματίου ήσαν εντός του τζιν μου.
Με σχεδόν επικριτικό τρόπο η νεαρά φίλη μου γύρισε με κοίταξε και με τη χείρα της μου έκανε νόημα να ταχύνω το βήμα προς αυτούς. Υπάκουσα. Γελώντες αυτοί οι δύο, προφανώς ένκαυλοι, ανέβαιναν την κλίμακαν του μοτέλ. Έφτασαν έμπροσθεν του δωματίου, υπεχώρησαν και άνοιξα τη θύραν του θλιβερού τοιούτου μέρους. Εισήλθαμεν μέσα και προχώρησα προς το μπαλκόνι. Σκοπός μου να βγάλω μια καρέκλα να αράξω μέχρι να ολοκληρώσουν τα πρωτόγονα ένστικτά των. Θα ήτο μια νύχτα αφιερωμένη στον ΚΕΡΑΝΗ.... Φευ.... Και που να πήγαινα άραγε χωρίς κλειδιά του πατρώου οικήματος ; Που να κτυπήσω αξημέρωτα με τόσους φιλοξενουμένους οίκαδε ;
Ως ήτο λογικόν μάλλον αυτοί θα ήσαν εν αδαμιαία περιβολή εις το κρεβάτι. Δεν είχα καμία διάθεση να κοιτάξω. Η αδιαφορία μου ήτο απίστευτος. Μάλλον εσκεπτόμουν να τη σταματήσω από φίλη την Βορειοελλαδίτισσα την επαύριον που με έφερε σε τόσο δύσκολη θέση.
Εκ του εντός του διαμερίσματος ηκούγοντο ήδη φωνές όπου όλοι μεταχειριζόμεθα από την εποχή των σπηλαίων και των εν δέντρων ευρισκόμενων δίποδων. Μια φωνή με κάλεσε, ήτο η φίλη μου, «...... έλα να σου πω». Τα νεύρα μου τσατάλια. Τι να μου πει … για το συνδικαλιστικό μανιφέστο με ήθελε η βλαμμένη εσκέφθην. Εισέρχομαι εις το δωμάτιο το θλιβερόν, κομοδίνο, σουηδικό κρεβάτι, ντουλάπα άλλου στυλ και μου λέγει επιτακτικώς «έλα και εσύ στη χαρά μας» ή κάτι τέτοιο. Η ριμάδα η μνήμη μετά από τόσα έτη έσβησε τα ακριβή λεγόμενα. Και με τραβάει εις το κρεβάτι όπου ο φίλος είχε τη στάση του εισερχομένου εις τα καλά μέρη... Και εκουνήτο σφόδρα δια να επιτείνει με την τριβή την ολοκλήρωση της χαράς των.
Αυτομάτως και χωρίς σκέψη ο ανδρικός ανταγωνισμός ετέθη εις συναγερμόν. Εγώ θα υστερήσω; Θα μείνω χωρίς να αποδείξω τον ανδρικόν μου χαρακτήρα; Αισθανθείς ωσάν να ευρίσκομαι έξωθεν εις δασώδη περιοχή κυνηγών ελάφιον μετά πρωτογόνου δόρατος. Αισθάνθην τη φλόγα της διαπάλης μετά ετέρου δίποδου όστις επεθύμουν να υφαρπάξει τη λίαν μου. Μετά από δεκαετίες φυσικά μάλλον τα πράγματα θα ήτο τούμπαλιν. Ο φίλος θα ησθάνθην έτσι. Αλλά εγώ ήμουν μέσα εις τη φαντασίωση την ανεστραμμένη. Ένκαυλος το λοιπόν έλαβα μέρος εις ότι αρμόζει η περίστασις. Η ελαφίνα πρέπει να ευρίσκετο εις έκστασιν. Αδιάφορο.
Μετά τινά ώρα ο φίλος τελεύοντας τα καθήκοντά του απεχώρησε ενδυόμενος εις τη βροχερήν Κούμην με κατεύθυνση την οικίαν του. Εγώ όμως ήμουν νικητής εις το δάσος. Και η χαρά της νίκης έδωσε ένα κρεσέντο επινίκιων τελετουργιών ΕΙΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΕΛΕΣΩ. Αι τελεταί αύται εκράτησαν και μετά την ανατολή, τη θεσπέσια ανατολή της Κούμης. Εχόρευον πέριξ της ελαφίνος κραυγάζοντας, δαγκώνοντας, σπαράζων και η αλήθεια είναι ότι περνώντας δεκαετίες πολλές θα έλεγα προς τον εαυτόν μου. «ΕΥΓΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΚΟΛΥΜΒΗΣΕΣ»



11 σχόλια:

  1. Τι απόλαυσις τούτη η « φαντασίωση την ανεστραμμένη» και τι τιμή που την εμοιράσθης μαζί μου (μόνο εγώ νομίζω ήκουσον τα εξομολογήσεις εκείνου του εγκαύλου νέου).

    Μα τι μου λες akrat ιερόσυλε; Οι Doors μη συμπαθείς και στην ίδια πρόταση με τη ντίσκο βρε αθεόφοβε;

    'Έχε χάρη που
    απήλαυσον τα «κρεατοσφαιρίδια» και το εξαίσιο πόνημα
    με 'έγκαυλους' νεανίες (πού τη θυμήθηκες την Εμπειρίκια λέξη;) που προκαλούν αμηχανία στο μικρό συνδικαλιστή που ήταν κάποτε ο μικρός akrat,
    επειδή θέλουν να «ολοκληρώσουν τα πρωτόγονα ένστικτά των»,
    αλλιώς
    πάλι θα σου έλεγα ότι η (ΑΝ)ορθογραφία κι εκείνα τα απανωτά εΞ (πάλι θα πω 'βρε αθεόφοβε' διότι Ακούμη τη λένε την πατρίδα και της βάζεις τα φανταιζί τα ξι μπροστά; Χάθηκε το κάππα το λιτό κι απέριττο, όπως λέμε εκ Τήνου, εκ Περισσού εκ Κορίνθου και μόνον όταν ακολουθεί φωνήεν γίνεται εξ: εξ Ομονοίας και εξ όνυχος τον λέοντα..
    Και εξ αγάπης
    όπως σου γράφω και μη με παρεξηγείς, δεν έβγαλα κόκκινο μολύβι να διορθώνω όπως με πιάνει (κληρονοομική ασθένεια) άλλα αναφέρω τούτο το της σύνταξης μονάχα. Μα τώρα πια δε θα το ξεχάσεις ξανά ποτέ διότι δες τι σου 'χω: με κλικ ΕΔΩ .

    Φίλε akrat αυτό είναι το πρώτο που διαβάζω σήμερα πρωί-πρωί Δευτέρας και άυπνη και με κάνεις να ξεκινώ με γέλια έτσι που λέω δε μπορεί, σίγουρα σε καλό θα μας βγει (επί τέλους) αυτή η εβδομάδα.

    Σε καλό μας, σε καλό μας λοιπόν και ΕΥΓΕ -μα όχι ακόμα 'Γέροντα', έχουμε καιρό για πολλά τέτοια
    -κείμενα απολαυστικά μα και.. τολμώ να πω.. όχι μόνο κείμενα μα και απολαύσεις της σαρκός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερούδια αγαπητή Δάφνη


      ευχαριστώ δια τας πολυτίμους συμβουλάς τας εμπέδωσα... εκ με σύμφωνο μετά εξ με φωνήεν... αλλά πως να το κάνω Ο ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ είναι για μένα πρωί βράδυ ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ... δηλαδή η άσχετη καθαρεύουσα με την δημοτική και τα χωριάτικα. ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝ....

      χαίρομαι που σου άρεσε και γέλασες. ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣ

      μεταξύ μας ανέλαβε φίλη ποιήτρια να κάνει μια απάλειψη λαθών ορθωγραφίας...

      θα πω κάτι τελευταίο.... ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ...

      είμαι βέβαιος ότι το πίστεψες αχαχα

      Διαγραφή
    2. αααααα ο εμπειρίκος.... ο διδάσκαλος.... πως να τον ξεχάσω.... θα ήθελα να ήμουν επίσης μετά τον Χατζηχρήστο ... ένα νυχάκι του Εμπειρίκου...

      Διαγραφή
    3. Αααχ κατ' αρχήν μη μου το χαλάς.. ΕΣΥ ήσουν ο νεανίας μα είσαι σεμνός ως gentleman, όχι σαν κάτι άλλους που τριγυρνούν σε κάτι κανάλια κομπάζοντας (για να μη λέμε ονόματα..).

      Όμως αλήθεια το έδωσες για επιμέλεια ορθογραφίας; Να σου πω ότι σκέφτηκα να το κάνω και να σου το στείλω με mail διορθωμένο, αλλά ανησύχησα μην προσβληθείς;
      Θέλω πολύ να γίνει όμως διότι είναι πάααααρα πολύ καλό.

      Τώρα για το άλλο που μου λες, ο Χατζηχρήστος όπως κι ο Μποστ ως πρότυπα είναι μεγάλη κουβεντα.
      Άλλη μια περίπτωση που σε κωμωδία φτιάχνεται κάτι για να σατιρίσει με πικρή ειρωνεία και περιπαιχτική διάθεση μα λόγω του ότι πέτυχε ο 'ήρωας' αντί να γίνει παραδειγμα προς αποφυγήν, όπως π.χ. ο Κατά φαντασίαν ασθενής του Μολιέρου, γίνεται πρότυπο προς μίμησιν. Πιο πρόσφατα το ίδιο έγινε με το Sex And The City που ξεκίνησε ως στήλη που καυτηρίαζε με χιούμορ τις σεξομανείς σπάταλες Νεοϋορκέζες που η στατιστική λέει πως πιο πιθανό είναι να τις χτυπήσει κετραυνός παρά να βρουν γαμπρό μα αντί να γελοιοποιηθούν, οι τύποι αυτοί αγαπήθηκαν και φτάσαμε να τις μιμούνται μέχρι τρέλας.
      Ο Χατζηχρήστος (που θα το ξέρεις, δε μιλούσε έτσι) έφτιαξε αυτό το Βλάχο για να γελοιοποιήσει όλους εκείνους τους στρατιωτικούς και μπάτσους (τον ίδιο τύπο έκανε μπάτσο και στρατιωτικό ο Λαζόπουλος, ίσως θυμάσαι το πολύ επιτυχημένο 'ας καθίσομεν επί του καναπέως') που για να ενταχθούν στην κοινωνία και να μην περνάνε για Δημοτικστές/Κομμουνιστές προσπαθούσαν να μιλήσουν μια Καθαρεύουσα που δε γνώριζαν κι έτσι με λεξιλόγιο του χωριού τους έκλιναν τις λέξεις αρχαιοπρεπώς (στη φαντασία τους, ελπίζοντας κανείς να μην καταλάβει) με αποτέλεσμα ένα ξεμπουρδέλιασμα (παρντόν) της γλώσσας τους που μόνο εκείνοι δεν συνειδητοποιούσαν. Το ίδιο σε παραλλαγή λαϊκή κι όχι βλάχα έφτιαξε η Στυλιανοπούλου υπηρέτρια/μπουζουκτζού, το ίδιο κι ο Ρίζος.
      Ουδεμία σχέση βεβαίως έχουν όλα αυτά με Εμπειρίκο ο οποίος γλωσσοέπλαθε σωστά (σωστά.. χμ .. εννοώ με αισθητήριο και γνώση νοήματος), λέξεις όπως το 'έγκαυλος' που μου θύμισες σήμερα.

      Ουφ... θα με συγχωρέσεις για τη φλυαρία; Είναι που μου έφτιαξες το κέφι πρωί-πρωί και θέλω να σε κάνω παρέα..

      Διαγραφή
  2. αχαχαχαχαχαχαχα Γέλασα με σένα, γέλασα με τη Δάφνη , αλλά ο αγαπητός Βασίλης με έλιωσε!
    Αγαπητέ μου akrat η καθαρεύουσα σου έκανε το κείμενο ακόμα πιο απολαυστικό!
    Κρεατοσφαιρίδια δεν τρώω αλλά θα τη χρησιμοποιώ τη λέξη!
    Να'σαι καλά! ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΕΔΙΟΡΘΩΘΗ ΕΚ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ ... "ΔΗΜΗΤΡΑΣ Κ..." ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΦΟΔΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ καιρόν είχα να γελάσω τοιουτοτρόπως, τρόπον τινά κακαριστά. Αι εμπειρικαί αφηγήσεις όσο κι αν μπορεί να φαίνονται ακραίαι, όταν γίνονται με χιούμορ χάι κουόλιτι και αυτήν ταύτην τη γλώσσα την σπαρταριστή τότε τίποτα δεν μπορεί να θαμβώσει την λάμψη και την πχιότητα του αφηγήματος. Απόλαυσα τα σχόλια σας. Θαύμα το ότι δεν επροκλήθη τροχαίο λόγω της ιλιγγιώδους ταχύτητος της ερυθράς βέσπας. Εύγε νέε μου γέροντα δια τας επιδόσεις εν τω κρεβατίω... Όχι ότι είσα συ.. δια τον ήρωαν σου ομιλώ ... χεχεχεχε ( για τη διόρθωση στη διάθεση σου πάντα ))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΣΕ ΧΙΛΙΟΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΒΒΑΔΙΑ... θα αναλάβεις την προσωπική μου ρετουσιέρα στα γράμματα και τα φωνήεντα γιατί είμαι..... πιάσε το αυγό και κούρευτο...

      αυτή η βέσπα... κάποτε μου την έκλεψαν στην Ομόνοια και την βρήκα Πανεπηστημίου... χάλασε και την παράτησε... είχα συλλογή ανταλλακτικών πάντα στην στρατιωτική μου τσάντα... χαχα

      Διαγραφή

λαλατε