21 Δεκεμβρίου 2017

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ..... ΤΟ "ΜΙΚΡΟ BAR " ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΜΑΒΙΛΗ ΟΡΦΑΝΕΨΕ...

To λοιπόν μας έφυγε και ο Γιάννης. Θα μου πείτε ποιός ήταν ο Γιάννης...
Ο Γιάννης ήταν πολλά για έναν μοναχικό τύπο, σαν εμένα. Ήταν ο ιδιοκτήτης ενός υπέροχου bar στην γνωστή

πλατεία Μαβίλη. Όχι ακριβώς εντός της... στα πέριξ ήταν.
Ήταν στην οδό Τιμολέοντος Βάσσου ανάμεσα σε δύο ξενοδοχεία, δίπλα σε μια εκκλησίτσα, ιδιοκτησίας της

Κυρίας Σημαντήρα.
Σ' αυτό το bar που λέγονταν το 'ΜΙΚΡΟ BAR" πέρασα από τον έγγαμο βίο, στον βίο του χωρισμένου. Σ' αυτό

το bar πέρασα δύο θανάτους γονιών. Σ' αυτό το bar πέρασα με τον φίλο μου τον κουμπάρο. Με την νέα μου

γυναίκα. Με λίγα λόγια ήταν το bar που με συντρόφεψε.
Το κλίμα που δημιουργούσε ο Γιάννης ήταν απίστευτο. Γλυκό, όσο έπρεπε, παγωμένο όσο έπρεπε. Ήξερε να σε

αφήνει να ταξιδεύεις, χωρίς να σου μιλάει. Ήξερε να επεμβαίνει όταν το ταξίδι του αλκοόλ έπαιρνε τον

κατήρφο...
Γιατί, εκεί δεν ήταν ένα bar σαν της πλατείας Μαβίλη, πως να το πω για καμάκι ή συναναστροφές. Ήταν ένα

bar για πότες και τόπος περίσκεψης. Θυμάμαι ένα βράδυ, τα πίναμε με τον κουμπάρο μου στο Παγκράτι και

ξεκινάμε για Αμπελόκηπους να πιούμε ένα ποτάκι. Και πιάνει ένας χιονιάς και γυρίζει σπίτι του ενώ εγώ

ανεβαίνω ποδαράτο κόντρα στο χιόνι φτάνοντας στου Γιάννη. Φίσκα, το μαγαζί, κοντά 2 το πρωί και μου

δίνει το ουισκάκι μου. Και σύντομα εμπρός μου απλώθηκε η γνωστή του ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ μαγειρίτσα... Γιατί εδώ

μετά το ποτό έρχονταν και το δυναμωτικό φαγάκι... Μαγειρίτσα, κότσι σε σπέσιαλ καταστάσεις, μακαρονάδα

με κιμά, ένα υπέροχο φαγί που το έκαιγε με φωτιά μισό μέτρο ύψος... Τι μάγειρας...
Τον θάνατό του τον έμαθα δύο μήνες ύστερα από το τραγικό αυτό τέλος. Ήταν χρόνια ασθενής με την

επάρατο. Το πάλευε.Εγώ απουσιάζω αυτόν τον καιρό, είμαι μακριά από τα πέριξ στους Χαιδαρίους Νήσους

όπως τους λέγω..
Πάει λοιπόν... Θυμάμαι ήταν ο πατέρας μου ήταν στα τελειώματα και ο πόνος μου ήταν αβάσταχτος. Κατά τις

δύο το πρωί αναπαύονταν ο πατέρας μου και συνήθως τότε ντυνόμουν βιαστικά και τσουπ στον Γιάννη. Ένα

στα γρήγορα... Και επιστροφή δίπλα στον πατέρα μου... Τα ίδια με την μάνα μου όταν είχε μείνει χήρα και

ασθενούσε... Δύο θάνατοι στου Γιάννη...
Δίπλα στον Γιάννη, υπήρχε και ο σκύλαρος του. Ο Μίσα με το όνομα... Σκύλος υπέροχος, γλυκός συνδαιτημών στα ποτά μας και μεγάλη ατραξιόν του άλλου αγαπημένου bar του MG.
Ήταν bar όπου κυριαρχούσε η χαμηλή μουσική, η πάρλα σαν μια γνωστή φαμίλια. Η πολιτική υπήρχε και δεν υπήρχε... Ήμασταν και οι δύο έντονα πολιτικοποιημένοι αλλά δεν παρλάραμε για αυτά. Ήταν θέματα που στις δύο τα πρωινά δεν τα θίγεις, εκτός αν είναι κομβικές αλλαγές...
Τι να πω, τι να πω.... Ένα κτίριο με ανθρώπους που με έχουν σημαδέψει... Μικρός σαν ήμουν ήταν τα γεροντοπαλίκαρα. Οι Αρνιακοί.Τρεις, ή τέσσερις γερόντοι απάντρευτοι με δεκάδες γάτες που πουλούσαν γάλα και προιόντα σαν τα φύλλα για πίτες, ριζόγαλα κλπ. Με έστελναν οι γονέοι μου και φοβόμουν τους γερόντους... Και μετά ο Γιάννης. Τώρα είδα μέσα στο bar εργασίες. Ποιός ξεύρει τι θα γένει. Ελπίζω να σεβαστεί ο νέος τα παλιά μας χούγια και να είναι αξιοπρεπές...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΝΝΗ....



δεν έχω φωτό από το bar αυτήν την βρήκα στο διαδύκτιο. Ο γνωστός καναπές...

14 σχόλια:

  1. Τέλος εποχής φίλε μου!!
    Να είμαστε καλά να τον θυμόμαστε, γιατί απλά ο Γιάννης δεν ξεχνιέται!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τι να ξεχαστεί βρε παιδί μου τι να ξεχαστεί το έμαθα την Κυριακή ή το Σάββατο και άστα... ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ...

      Διαγραφή
  2. Δεν τον ήξερα, τον έμαθα απ'τις αναμνήσεις που μοιράστηκες. Καταλαβαίνω πώς είναι να "κλείνουν" ένα-ένα τα παλιά μας στέκια.
    Αντιγράφω την ευχή σου που πολύ μου άρεσε "Να είναι αξιοπρεπής ο νέος χώρος και γενικά ο νέος μας χρόνος"
    Να'σαι καλά φίλε Ακράτ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ηταν ενα μερος ζεστο,ηρεμο αλλα οχι ανιαρο,να παει καποιος να αισθανθει οικεια,καπως ανθρωπος με λιγα λογια.Με τον κουμπαρο τοχαμε σαν γραφειο πηγαιναμε συχνα..ενας τοπος για φιλους ετσι τοχω μεσα μου.
    Ο δε Γιάννης ηταν εκει,παντα ετοιμος παντα κατι εφτιαχνε,αρκουσε ενα νευμα και το πιανε αμεσως στον αερα,ενας τυπος απο τους λιγους.
    Οτι μας λειπει ειναι βεβαιο' εδω και καιρο το ειχαμε παρει αποφαση

    Καλο ταξιδι Γιαννη

    Αναρωτιεμαι, τι να απογινε ο Μισα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Μίσα έφυγε πριν από τον Γιάννη.... θα είναι παρεούλα....

      Διαγραφή
  4. λυπάμαι πολύ, οι απώλειες πάντα δεν είναι κάτι εύκολο.... Ο Θεός να τον αναπαύσει...
    καλή χρονιά, με υγεία... (Και η ζωή... συνεχίζεται..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φιλε λυπαμαι! Στο καλο Γιαννη κι'αν δεν σε ηξερα! Οταν ειχα ελθει στην Αθηνα το 1986-87 το πρωτο πραγμα που εκανα, ηταν να παω στον <> τοπο της παιδικης μου ηλικιας. Εκει δηλαδη που πρωτοειδα το φως της ημερας, εκει που γκρεμοτσακιστηκα για πρωτη φορα και εγδαρα τα γονατακια μου οταν ημουν 5 χρονων, στη οδο Μακεδονων 12 που ηταν χωματοδρομος. Εκει που εκλεβα τα κορομηλα απο το δεντρο της αυλης της μονοκατοικιας του Αθανασιαδη που συνορευε προς βορραν με τη βιλλα του Αμερικανου πρεσβη και προς νοτον με την μονοκατοικια του Σπηλιοπουλου. Ειχανε κι'αυτοι μια κορομηλια. Μαλιστα. Τιμολεοντος Βασσου. Απο εκει που αρχιζε στην οδο Δορυλαιου, εκανε μια στροφη 90 μοιρων και πηγαινε και κατεληγε στη Βασ. Σοφιας. Ηταν η ησυχη οδος, χωρις θορυβο, χωρις κινηση, ηταν ωραια. Θυμαμαι τους Αρνιακους. Ηταν δυο αδελφια και η αδελφουλα τους. Ηταν διπλα στο νοσοκομειο αναπηρων πολεμου που ειχε το εκκλησακι Παναγιτσα. Εκει πηγαινα για καταιφι που το φτιαχνανε καλο και σοροπιαστο! Απενατι τους ηταν μια μαντρα που δεν ειχε τιποτα μεσα εκτος απο μια παλια ταβερνα του Γαρυφαλακη. Μεταξυ Τιμ. Βασσου και Χατζηκωστα ηταν ενα οποροπωλειο του Πετρακη, ενα ραφειο, και θυμαμαι το ραφτη που εβγαζε εξω το σιδερο που δουλευε με καρβουνο και του εκανε αερα για να πυρωσει καλα, ενα βουλκανιζατερ, ο φουρνος του Θεμελη και το μπακαλικο των αδελφων Δουροπουλων. Τι μου θυμησες καλε μου φιλε.... Αλλα το 1987 δεν ειδα εκει ενα μπαρακι. Ισως να μην ειχε ανοιξει ακομα η δεν το προσεξα. Ειναι θλιβερο οταν τελειωνουν εκεινα και εκεινοι που ξεραμε και αλλαζουν οι εποχες που πολλοι τις αποκαλουν παλιο καλο καιρο. Τι καλο καιρο δηλαδη? Φτωχικα πραγματα, 200 γραμμαρια φετα, 100 γραμμαρια ελιες, γεμισε το μπουκαλι με λαδι...οχι γεμισε, μισο! Και μη μου βαλεις μουργα, απο το καλο! Βαλε μου και λιγη λακερδα για τη φασολαδα, λιγη! Ναι, ναι και γραφτα στο τεφτερι με τα βερεσεδια. Τωρα κοντευω να τελειωσω κι'εγω. Σαν αστραπη περασαν ολα. Καλο ταξιδι σ'αυτους που εφυγαν σε αλλους ουρανους και εσεις που παραμενετε, να ειστε καλα οσο το δυνατον περισσοτερο γινεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ κύριε μου... ΜΑΓΕΙΑ .... τα λέτε σαν να ήταν τώρα... Μαζί σας ζω και εγώ πολλά που γράφετε τα έζησα... Αρνιακούς ΤΑ ΠΑΝΤΑ

      Διαγραφή
  6. Α συγγνωμη το ξεχασα, ηταν και η παλια ταβερνα του Ντολου πρωτου μετακομησει στη Δημ Σουτσου και ηθελας ανεμοσκαλα για να κατεβεις εκει κατω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σε ευχαριστώ πολύ για τη δημοσίευση.. Ο Γιάννης ήταν θειος μου και εκεί μέσα έχω περάσει αξέχαστες στιγμές μόνος και με παρέες.. Από τους λίγους αληθινούς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αξεχαστο μπαρ, ατμοσφαιρα-και εποχή.....Ξεχασατε τον Θαναση τον παγοπωλη, το κουρειο των αφων Μπιλιλη, τη μικρη ΕΒΓΑ (στη Δ.Σουτσου), το μπακαλικο τού Μαραβελια, κ.ά....Παντως, ο Γιαννης, το χιουμορ του και η ατμόσφαιρά στο μαγαζι, παραμενουν αξεαστα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

λαλατε