18 Νοεμβρίου 2011

ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ Νο 2 εφαρμογές της στην κονόμα και .... στα όνειρα..

Λοιπόν έχω πει ότι ασχολούμαι με την τεχνολογία... είναι απίστευτα τα ταξίδια που μπορεί να σου κάνει... Ας δούμε μερικές εφαρμογές....



ε?? απίστευτο ... μην μου πείτε όχι...


για μπανείστε και δαύτο...





ε και τούτο...





και τώρα ας κυλιστούμε στα πατώματα...





και κάτι απλούστρο...




και κάτι με υγρό άζωτο ... αν δεν κάνω λάθος με τα υπέροχα αγγλικά μου...





είναι ταξίδι το ρημάδι με την τεχνολογία...
άντε καλή ξεκούραση το σαββατοκύριακο...

15 Νοεμβρίου 2011

ΝΕΟΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΦΑΡΦΟΥΛΑ...





Η επώασις της νέας πολυεθνικής βιβλιοπωλικής δυνάμεως έφερε εις την ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ 18 το πρώτο της τέκνον...

Είναι ωραιοτάτου εμφανίσεως επωνομαζομένου και ... ΚΟΥΚΛΑ....
Διαθέτων πατάριον και πλήθος τίτλων βιβλίων και ουχί σκουπιδίων... είναι έτοιμος να εφορμήσει εις τας πανελληνίους αγοράς ως επίσης να κατακτήσει πλανητικώς τας αγοράς...




Εις τα εγκαίνια, παρεβρήθημεν μετά πολυπληθούς αντιπροσωπείας. Ο Γ.Γ. του Π.Γ. της Κ.Ε του ΛΑΜΠΟΡΓΚΙΝΙ κατανάλωσεν ολίγον κράσον μάρκας ΜΠΑΡΜΠΑΣΑΙΝΑ... και τα ωραιότατα εδέσματα της κας. μητρός του φιλτάτου ιδιοκτήτη... Απολαύσαμεν το όντι τον ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΒΙΒΛΙΟΥΠΑΛΛΗΛΟΝ γελώντες ως εις σκασμόν... Εσυνομιλήσωμεν μετά φίλων και εγκεινιάσαμεν τον χώρον ως έκαναν και οι φίλοι τέως συνεταίροι της ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ και υπάλληλοι τέως του ΜΥΝΗΜΑΤΟΣ... όπερ τους εγνωρίζαμεν έτη πολλά δεηθώμεν...

Εν πλέον σύνθημα διαπερνά τους φανατικούς οπαδούς της πνευματικής τροφής...
ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ ΟΛΕ.... με την ΚΟΥΚΛΑ... Θα πάρωμεν την πόλιν... Δια τούτο άπασα τα πλήθη συρρέουν καθημερινώς δια αγορά υπερόχων βιβλίων και άλλων καλουδίων...

Εκεί θα βρείτε μεγάλη γκάμα υπερρεαλιστικών τίτλων... κλασσικών.... ξενόγλωσσων... θα βρείτε πλήθος καλλιτεχνών .... αν είστε τυχεροί...
Τιμές spesial... εξυπηρέτησις αυθεντικά μαγική... χώρος ΚΟΥΚΛΑ... μελετητήριον εξασφαλισμένον...


ΣΠΕΥΣΑΤΕ....

12 Νοεμβρίου 2011

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ.... όποιος τις γνωρίσει μαγεύετε

Το μπλογκ αυτό αγαπά τις νέες τεχνολογίες... Δεν έχει αναφερθεί ποτέ αλλά υπάρχει ένας έρωτας... Σήμερα ξεκινώ με διάφορους εκπληκτικούς εκτυπωτές...

ΜΑΓΕΥΘΕΙΤΕ...



Και επειδή το πιό πάνω ήταν παλαιό πάρτε να δείτε τον νεώτερο...



και κάτι από την ΗΡ



και τώρα κάτι πιό παιχνιδιάρικο.... πιό ουρανομαγικό...



έχω πράγμα να σας μάθω... μην φοβού....

11 Νοεμβρίου 2011

Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΩΝ....

Το μεγάλο ΚΑΚΟ προχωρά ακάθεκτο. Διαβρώνει όλες τις αρτηρίες, το νευρικό σύστημα και τους ιστούς. Τα ματζούνια που μας παρέχουν οι μαθητευόμενοι μάγοι... φευ ... επιδεινόνουν το ΚΑΚΟ. Χιλιάδες συνάδελφοι παρακολουθούν αποσβωλομένοι την πανούκλα να καταλαμβάνει κάθε δρόμο της πόλης. Κάθε σπιτικό...
Γύρω μας δεν υπάρχει κανένα νοσοκομείο, καμμιά πρόληψη... Κάτι παπάδες, στις ενορίες κάτι κυράτσες πλούσιες τις κυριακές εξασκούν ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ δήθεν φιλανθρωπία...
Όλα αυτά δεν είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας. Είναι το ΚΑΚΟ που νιώθουμε στις σάρκες μας. Είναι η ανεργία, η πείνα, η φτώχεια. Είναι το άδειο ψυγείο, ο χειμώνας που έρχετε, με τα κλειστά καλοριφέρ.
Έλληνες εργάτες, το μεγάλο ΚΑΚΟ κατατρώγει τα σωθικά μας. Οι γέροντές μας κακοπερνούν, ανίμποροι. Οι ανάπηροί μας φοβούνται. Οι άρρωστοί μας τρέμουν από την ερχόμενη έλλειψη φαρμάκων. Τα παιδιά μας μένουν κάθε ημέρα και πιό απροστάτευτα. Στο σχολείο άρχισαν να λιποθυμούν. Μας κατατρώγει αυτή η άθλια ενναλαγή του χρόνου. Κάθε ημέρα που περνά ίδια με την προηγούμενη. Ξανά και ξανά χωρίς μεροκάματο. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς φράγκο στην τσέπη.
Τα μυνήματα είναι πολλαπλά. Στο φαρμακείο τα φάρμακα αρχίζουν να σπανίζουν. Στα super market ήδη πολλά ράφια είναι άδεια. Τα μαγαζιά κλείνουν το ένα μετά το άλλο.
Αρχίζει η απόγνωση να μας πνίγει. Το νιώθουμε όλοι αυτό. Μίσος, πίκρα και απόγνωση. Και στο βάθος ο κίνδυνος της παράλυσης. Ήδη η παράλυση εξ αιτίας του μεγάλου ΚΑΚΟΥ έχει αρχίσει.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ
Εμείς δεν είμαστε ψεύτες πολιτικοί. Θα λέμε την αλήθεια όπως πάντα. Εμπρός μας ανοίγονται δύο τρεις δρόμοι. Ας τους δούμε... Πρώτος οι εξεγέρσεις με το πλιάτσικο... Δεν είμαστε ηθικολόγοι και ψευτοχριστιανοί να τον καταγγείλουμε. Ξέρουμε για την πείνα γιατί και εμείς σπίτια μας πεινάμαι όπως όλοι... Αλλά πόσο θα κρατήσει ένα πλιάτσικο στα ράφι του σπιτιού? Μια βδομάδα? Ένα μήνα?
Δεύτερη λύση είναι να μείνουμε ακίνητοι, μπας και μας σώσουν αυτοί? Ποιοί? Αυτοί οι ... κυβερνήτες, οι πλούσιοι, οι κυρίες του ελέους... Όλο αυτό το συνοθήλευμα των αγίων... Αυτοί όμως δεν ξέρουν πως να σώσουν τα άθλια χοντροκορμιά τους...
Τρίτη λύση είναι να σηκωθούμε. Να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Να κάνουμε επιτροπές αλληλεγγύης παντού. Στις γειτονιές, στα εργοστάσια παντού. Όχι επιτροπές... διάσπασης για το Α θέμα... Όχι... Επιτροπές ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ... Το τι θα κάνουν ας το βρουν αυτές. Σισσύτια? Γιατί όχι? Παρακολούθηση τιμών και ενημέρωση? Δημιουργίας συναιτερισμών καταναλωτή? Ότι να είναι... Αρκεί να ζήσουμε.
Το μεγάλο ΚΑΚΟ που ήδη κτύπησε κάθε τίμιου μεροκαματιάρη το σπίτι απαιτεί να ξορκιστεί από το μεγάλο ΚΑΛΟ... Και ΚΑΛΟ είμαστε μόνο εμείς, οι καταφρονεμένοι και κατατρεγμένοι αυτής της χώρας.Χωρίς ιδιοτέλειες, ψευτοηγεμονισμούς. Με ελευθερία βούλησης, σκέψης, δημιουργίας.
Εκεί στην επιτροπή ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ να αυτοκαθαριστούμε από την γάγγραινα που χρόνια τώρα μας κατατρώγει. Την γάγγραινα τις ιδιοτέλειας, της ατομικότητας, της έπαρσης, του άκρατου εγωισμού. Αυτή είναι η κολυμβήθρα της λύτρωσης....

06 Νοεμβρίου 2011

KYMH... πόσο μου λείπεις....

Ας όψετε η κρίση.... Ρημάδα, που δεν περισσεύει το κάτι τις.... Που δεν μπορώ να δω την Κούμη μου.... Να ακούσω το κύμα κάτου στην παραλία... Να πιού το κρασάκι μου κάτου στην Πλατάνα...



Να δω την Παναγιά την Λιαουτσάνισα... Να αφήκου ένα τσιγάρο στον τάφο του πατέρα....
Να πάου κάτου στου Ριρή να χορέψω ως το πρωί... Αχ Κούμη.....





Να πάου κάτω στην πηγή, να διαβάσου τα μυστικά των πλατανιών στο Χωνευτικό... Να περπατήσου στην στροφή του Γιαννάκη, να νιώσω τα φαντάσματα, τα βριλ.... που έλεγε ένας αλλοπαρμένος... να κατέβου στα στρίστρατα κει δα κάτου να ατενίσω την Ενορία... Γιάντα?




και η ομαδάρα... μπάσκετ με τον πασίγνωστο ύμνο της χαχα




και κάτι από τον ΜΑΓΙΚΟ χώρο που δημιούργησαν οι άγνωστοί μου "φίλοι" συμπολίτες Γερμανοί στην γέφυρα της Σκοτεινής .... ένας χώρος ταξίδι στην μαγεία... Στην συγκεκριμένη συναυλία δεν ήμουν... ήμουν όμως τις άλλες ημέρες πίνοντας μπύρες και απολαμβάνοντας την δροσιά μες στο κατακαλόκαιρο






Τες πάντων... ΚΥΜΗ FOR EVER...

03 Νοεμβρίου 2011

ΑΣ ΘΕΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΡΟ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ....

Ας βάλουμε ορισμένα ζητήματα ... υπό το φως των κλασσικών... δια να τελειώνουμε με αοριστολογίες...





«Το χρήμα είναι ο μαστροπός ανάμεσα στην ανάγκη και στο αντικείμενο, ανάμεσα στη ζωή και στα μέσα ζωής του ανθρώπου... Αυτό που μπορεί να πληρώσει το χρήμα, αυτό ακριβώς είμαι εγώ, ο κάτοχος του χρήματος. Οι ιδιότητες του χρήματος είναι δικές μου, εμένα του κατόχου, ιδιότητες και ουσιαστικές δυνάμεις. Ετσι, αυτό που είμαι και αυτό που μπορεί να κάνω, σε καμιά περίπτωση δεν καθορίζεται από την ατομικότητά μου.
Είμαι άσχημος, αλλά μπορώ ν' αγοράσω την πιο όμορφη γυναίκα. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είμαι άσχημος, γιατί το αποτέλεσμα της ασχήμιας, η απωθητική της δύναμη, εξουδετερώνεται από το χρήμα. Είμαι κουτσός, αλλά το χρήμα μού προμηθεύει είκοσι τέσσερα πόδια. Κατά συνέπεια, δεν είμαι κουτσός.
Είμαι κακός, ανυπόληπτος, ασυνείδητος και κουτός άνθρωπος, το χρήμα, όμως, είναι ευυπόληπτο, και το ίδιο και ο κάτοχός του. Το χρήμα είναι το μεγαλύτερο καλό, κατ' ακολουθία και ο κάτοχός του είναι καλός. Επιπροσθέτως, το χρήμα με γλυτώνει από τον κόπο να είμαι ανυπόληπτος, έτσι υπολογίζομαι για τίμιος και ειλικρινής.
Είμαι άμυαλος, αν όμως το χρήμα είναι ο πραγματικός νους όλων των πραγμάτων, πώς είναι δυνατόν ο κάτοχός του να είναι άμυαλος; Κάτι περισσότερο, ο κάτοχος του χρήματος μπορεί ν' αγοράσει έξυπνους ανθρώπους για λογαριασμό του.
Συνεπώς, έχει εξουσία πάνω σε έξυπνους ανθρώπους, εξυπνότερος απ' αυτόν. Με το χρήμα μπορώ να έχω καθετί που επιθυμεί η ανθρώπινη καρδιά. Δεν είμαι έτσι κάτοχος όλων των ανθρώπινων ικανοτήτων; Δεν αντιστρέφει, λοιπόν, το χρήμα όλες μου τις ανικανότητες σε ικανότητες;... Το χρήμα είναι ο δεσμός όλων των δεσμών. Είναι η καθολική πόρνη, ο καθολικός μαστροπός ανθρώπων και εθνών. Είναι η αλλοτριωμένη ικανότητα του ανθρώπινου γένους» Κάρλ Μαρξ "Οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα"













(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781).

Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο.

«Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία».
Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννηση τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων πού στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που χάρη στα προνόμια πού πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ αυτές χρήματα. Γι αυτό η διόγκωση τον δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που ή πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται απ την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα τής Αγγλίας άρχισε τη δράση της δα­νείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματα της με τόκο 8%. Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντας το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων.
Με τα τραπεζογραμμάτια αυτά, είχε το δικαίωμα να προεξοφλεί συναλλαγματικές, να δανείζει επί ενεχύρω εμπορευμά­των καί ν’ αγοράζει ευγενή μέταλλα Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε ή ίδια, έγινε τό νόμισμα, μέ το οποίο ή Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημόσιου χρέους. Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με τό ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα μέ το άλλο. έμενε, ακόμα καί τη στιγμή πού εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα πού είχε δόσει. Σιγά-σιγά έγινε ό αναπόφευχτος φύλακας του μεταλλικού θησαυρού τής χώρας καί το κέντρο έλξης όλης τής εμπορικής πίστης. Τόν ίδιο καιρό πού έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν νά κρε­μούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων. Ποια είναι ή εντύπωση πού προκάλεσε στους συγχρόνους τους ή ξαφνική εμφάνιση αυτής της φά­ρας των τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών, μεσιτών, σπεκουλάντηδων καί σκυλόψαρων του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα γραφτά του καιρού εκείνου, λ.χ. του Μπόλινμπροκ.
Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, πού συχνά για τούτον ή για κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές τής πρωταρχικής συσσώρευσης. Έτσι, οι προστυχιές του βενετσιάνικου ληστρικού συστήματος αποτελούν μια τέτια κρυφή βάση του κεφαλαιακού πλούτου της Ολλανδίας, που ή Βενετία της παρακμής τής δάνειζε μεγάλα χρηματικά ποσά. Τό ίδιο ισχύει καί γιά τίς σχέσεις Όλλανδίας καί Αγγλίας. Στίς αρχές κιόλας του 18ου αιώνα έχουν υπερφαλαγγιστεί κατά πολύ οί μανουφακτούρες της Όλλανδίας, πού έχει παύσει νά είναι κυρίαρχο εμπορικό καί βιο­μηχανικό έθνος. Γι αυτό από τό 1701 ώς τό 1776 μια άπό τίς κύ­ριες επιχειρήσεις της Όλλανδίας είναι νά δανείζει τεράστια κεφάλαια ειδικά στον ισχυρό ανταγωνιστή της, την Αγγλία. Κάτι παρόμοιο γί­νεται σήμερα ανάμεσα στην Αγγλία καί τίς Ενωμένες Πολιτείες. Πολλά κεφάλαια, πού εμφανίζονται σήμερα στίς Ενωμένες Πολιτείες χωρίς πιστοποιητικό γέννησης είναι αίμα παιδιών πού μόλις χτες είχε κεφαλαιοποιηθεί στην Αγγλία.
Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, πού οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρω­μές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν’ αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως άπαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φό­ρων, πού προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγ­κάζει την κυβέρνηση σέ κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξό­δων νά καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Ετσι, τό σύγχρο­νο φορολογικό σύστημα, πού άξονας του είναι οι φόροι στά πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή. Γιαυτό σιήν Όλλανδία, όπου πρωτοεγκαινιάστηκε το σύστημα αυτό, ό μεγάλος πα­τριώτης Ντε Βίττ τό εξύμνησε στα «Αξιώματα» του καί τό χαρακτή­ρισε σαν τό καλύτερο σύστημα για νά γίνει ό εργάτης υπάκουος, λι­τοδίαιτος, φιλόπονος και… γιά νά παραφορτωθεί μέ δουλιά. Ωστό­σο, ή καταστρεπτική επίδραση πού άσκεί στην κατάσταση των μι­σθωτών εργατών μας ενδιαφέρει εδώ λιγότερο από τή βίαιη απαλλο­τρίωση του αγρότη, του χειροτέχνη, με δυό λόγια όλων των συστατι­κών μερών τής μικρής αστικής τάξης, πού προκαλεί. Πάνω στό ζή­τημα αυτό δεν υπάρχουν δυό γνώμες, ούτε ακόμα καί στους αστούς; οικονομολόγους. Η απαλλοτριωτική αποτελεσματικότητα του φορολο­γικού συστήματος εντείνεται επιπλέον με το προστατευτικό σύστημα, πού αποτελεί ένα άπό τά συστατικά του μέρη.
Ο μεγάλος ρόλος, πού το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχο του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ, τον Ντάμπλνταιη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν αναζη­τούν σ’ αυτό τη βασική αίτια της αθλιότητας των σύγχρονων λαών.
(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781).
«…Αντίθετα η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τα κοινοβούλια, είχε ΑΜΕΣΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ στη καταχρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα – ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα – πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματική αριστοκρατία μία καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος, που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεωκοπίας – και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους ποιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μιαν ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές επιχειρήσεις το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαια του σε κρατικά ομόλογα και που στα μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της Βουλής.»
K. Mαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850»