ΥΠΟΣΤΗΡΙΧΤΕ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ... ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ...

Πόσοι έμειναν βρε γιαβρί μου?
Μια χούφτα. Μια δράκα.... Ένα φτερό στον άνεμο...

Συκοφαντημένοι, απομεινάρι ενός ΈΝΔΟΞΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ... που γέμισε τις θάλασσες στο παρελθόν για χρόνια... Αχ... Πόσα θύματα, πόσα χρόνια ταξίδια...

Και τώρα μια μικρή χούφτα. Έτοιμοι να τους αρπάξουν τις δουλιές κάτι απίστευτοι τύποι από κάτι απίστευτες χώρες χωρίς Συλλογικές συμβάσεις χωρίς δίκαια...

Μόνο του το ΠΑΜΕ κάτι σαν και μένα που μας κατηγορούν για εθνικιστές αριστερούς !!!!!!!!!!!!!!! και η ΠΝΟ του δεξιού Σαλά στηρίζουν τον αγώνα ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟ...

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΕΣ για όσο αντέξουν την πίεση των εφοπλιστών...


ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ....."ΑΡΙΣΤΕΡΑ" ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΝΟΙΚΤΑ ΣΥΝΟΡΑ...

Περιμένω όμως κανένα άνθρωπο που μεγάλωσε σε ναυτική οικογένοια που ο μπαμπάς του ήταν στα καράβια ναύτης μάγειρας θερμαστής ΝΑ ΒΓΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΓΑΜΩΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ

Τι στο διάβολο πιά.... Τέτοια μοναξιά σαν του ΈΛΛΗΝΑ ναυτεργάτη δεν αντέχετε γαμώτο...

Βοηθείστε πάτε στα λιμάνια κάντε κάτι .... ΌΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ... σώστε τους τελευταίους ΈΛΛΗΝΕΣ ναυτεργάτες... ΈΛΕΟΣ ΠΙΑ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ .... ΠΆΤΕ ΣΤΙΣ ΜΠΟΥΚΑΠΟΡΤΕΣ ΠΙΕΙΤΕ ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΠΙΑΣΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΓΡΑΨΤΕ....


ΣΑΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ.... ΤΩΡΑ ΟΥΤΕ ΤΟΝ "ΚΩΛΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΒΡΕΧΩ" ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΣΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΛΑΛΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ... αφιερώνω με όλες τις διαφωνίες μια ωραία συνέντευξη... Ελπίζω να την χαρείτε...




ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΜΠΑΝΗ

ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΑΔΑΜΙΔΗ



ΕΡ. Πώς πήρες την απόφαση να γράψεις το βιβλίο “Αναμνήσεις ενός Ναυτεργάτη”;

ΑΠ. Το Φλεβάρη του 1998 – όπως θα θυμάσαι – διοργανώσαμε μαζί με την Καλιόπη Πυθαρούλη, το Δημήτρη Λιβιεράτο κι άλλους αγωνιστές, στην Αίθουσα των Τραπεζοϋπαλλήλων (Σίνα 16), Ημερίδα για να τιμήσουμε δύο ξεχασμένους αγωνιστές, δύο ογκόλιθους του Εργατικού μας Κινήματος: το Νίκο Καραγιάννη και το Μανώλη Πυθαρούλη.

Στην ομιλία μου, τότε, αναφέρθηκα στο Ναυτεργατικό Κίνημα στα χρόνια της δικτατορίας, και με εντυπωσίασαν οι πολλές ερωτήσεις που μου υπέβαλλαν όχι μόνο νέοι παρά και μεγάλοι στην ηλικία σύντροφοι. Οι ερωτήσεις έδειχναν πως αγνοούσαν πάρα πολλά γεγονότα από τη δράση των ναυτεργατών.

Αυτό ήταν κίνητρο για να με κάνει να θυμηθώ τα λόγια του αξέχαστου συντρόφου Μανώλη Πυθαρούλη, που μου είχε πει κάποτε πως η ζωή του κάθε αγωνιστή είναι μέρος από την ιστορία του Εργατικού μας Κινήματος, και πως είναι χρήσιμο την πείρα μας να τη γράφουμε, για να μένει και να διδάσκει, και “να μην την παίρνουμε μαζί μας στον τάφο”. Έτσι αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο.

’ρχισα να ταξινομώ τις αναμνήσεις μου και να συμβουλεύομαι σημειώσεις που κρατούσα από τα διάφορα γεγονότα και από το προσωπικό μου αρχείο. Ύστερα από περίπου τρία χρόνια το βιβλίο ήταν έτοιμο.

ΕΡ. Ποιος είναι ο κύριος στόχος αυτού του βιβλίου;

ΑΠ. Οι κύριοι στόχοι του βιβλίου είναι δύο:

1) Το βιβλίο, όπως βλέπεις, είναι αφιερωμένο στους 2.500 νεκρούς ναυτεργάτες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου που μαζί με περίπου άλλους τόσους που τρελάθηκαν από την αγριότητα του πολέμου κι από τους τορπιλισμούς αποτελούν πολύ μεγάλη θυσία σε ανθρώπινο δυναμικό. Είκοσι χιλιάδες ήταν τότε οι Έλληνες ναυτεργάτες, και χάθηκαν περίπου 5.000 λεβέντες, για να κρατήσουν ανοιχτό το Μέτωπο των Μεταφορών, ειδικότερα του Ατλαντικού Ωκεανού, υπακούοντας στο σύνθημα “κρατήστε τα καράβια σε κίνηση”, της θρυλικής οργάνωσής τους, της Ο.Ε.Ν.Ο. (Ομοσπονδίας Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων). Έτσι πρόσφεραν ανεκτίμητη υπηρεσία στο Μεγάλο Αντιφασιστικό Αγώνα των Λαών. Τόση ήταν η αγωνιστικότητα και το θάρρος των Ελλήνων ναυτεργατών ώστε υποχρέωσαν τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, Φραγκλίνο Ρούσβελτ, να δηλώσει δημόσια: “Θαυμάζουμε την ακλόνητη θέληση των ανδρών του Ελληνικού Εμπορικού Ναυτικού, που παρ’ όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες συνεχίζουν τον αγώνα τους με ακατάβλητο σθένος και ηρωισμό!”.

Δυστυχώς, μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου αυτοί οι λεβέντες αντί να τιμηθούν για τις ηρωικές τους πράξεις από την Ελληνική Πολιτεία κυνηγήθηκαν, πολλοί έμειναν πάνω από δεκαπέντε χρόνια στις φυλακές, και πολλοί περισσότεροι υπόφεραν από μακρόχρονη ανεργία διωγμένοι από τα καράβια και το επάγγελμά τους.

Από τότε έχουν περάσει 57 χρόνια. Η Ελληνική Πολιτεία, όμως, συνεχίζει να αγνοεί τη θυσία τους. Γι’ αυτόν το λόγο, με την ευκαιρία που μου έδωσε το βιβλίο μου έστειλα επιστολή στα ναυτεργατικά σωματεία, τους θυμίζω ολ’ αυτά και τους καλώ να πρωτοστατήσουν και να απαιτήσουν από την Ελληνική Πολιτεία να αναγνωρίσει τους αγώνες αυτών των ναυτεργατών στήνοντας στο λιμάνι του Πειραιά απλό και σεμνό μνημείο, όπως απλοί και σεμνοί ήταν όλοι τους.

Παρόμοια επιστολή μαζί με το βιβλίο μου έστειλα και στους αρχηγούς όλων των κομμάτων, στον Πρόεδρο της Βουλής, στον Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, καθώς και στη ΓΣΕΕ, στο Εργατικό Κέντρο του Πειραιά, στην Π.Ν.Ο. και στο Δήμαρχο του Πειραιά.

Ως τώρα ανταποκρίθηκε θετικά ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Απόστολος Κακλαμάνης. Στην απαντητική επιστολή του σημειώνει πως “το βιβλίο σας είναι εκπλήρωση οφειλόμενου χρέους τιμής και μνήμης προς τον Έλληνα ναυτεργάτη, αλλά και μαρτυρία για τους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες των ναυτεργατών”, και ακολούθως μου κάνει γνωστό πως συμφωνεί με την πρότασή μου και τη διαβίβασε στον αρμόδιο Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας.

Επίσης ο Βουλευτής της Β΄ του Πειραιά του ΠΑΣΟΚ κ. Παναγιώτης Κρητικός κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή με βάση την επιστολή μου και ρωτάει τον αρμόδιο υπουργό “αν προτίθεται και πώς σκέπτεται να τιμήσει τη μνήμη του Έλληνα ναυτεργάτη, που πρόσφερε τη ζωή του στα πελάγη και στους ωκεανούς για τη νίκη του Αντιφασιστικού Αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας μας”. Έτσι ένα όνειρο ζωής αρχίζει να παίρνει “σάρκα και οστά”, και κάποια μέρα θα στηθεί αυτό το μνημείο στο λιμάνι του Πειραιά για να θυμίζει όχι μόνο τους αγώνες και τις θυσίες των Ελλήνων ναυτεργατών, αλλά και το ότι όταν υπάρχει θέληση, υπομονή, επιμονή και αγώνας, το κάθε όνειρο, η κάθε ουτοπία μπορούν να γίνουν πραγματικότητα!

ΕΡ. Πριν προχωρήσεις στο δεύτερο στόχο του βιβλίου, θέλω να μου διευκρινήσεις πώς τρελάθηκαν τόσοι πολλοί ναυτεργάτες.

ΑΠ. Είναι δύσκολο να περιγράψεις κάτι που δεν έχεις ζήσει, από αφηγήσεις, όμως, διάφορων αγωνιστών αλλά και από μαρτυρία του πατέρα μου που τορπιλίστηκε και ο ίδιος, έμαθα πως επικρατούσε τότε στα πέλαγα πάρα πολύ επικίνδυνη κατάσταση, και χρειαζόταν κανείς εκτός από θάρρος και γερά νεύρα για να την αντιμετωπίσει!

Τα ελληνικά καράβια στην συντριπτική τους πλειονότητα ήταν παλιοβάπορα περασμένης τεχνολογίας και ταξίδευαν με πολύ μικρή ταχύτητα. Έτσι, όταν ξεκινούσε μια νηοπομπή από τις ΗΠΑ για την Ευρώπη, με διάφορα καράβια που τα συνόδευαν αντιτορπιλικά, τα ελληνικά από τη δεύτερη κιόλας μέρα του ταξιδιού έμεναν πίσω. Και ταξιδεύοντας πια μόνα τους, με μικρή ταχύτητα και χωρίς προστασία από πολεμικά πλοία, ήταν εύκολος στόχος για τα γερμανικά υποβρύχια. Δηλαδή οι Έλληνες ναυτεργάτες τουλάχιστον τρεις εβδομάδες που κρατούσε το ταξίδι ταξίδευαν με το φόβο πως από στιγμή σε στιγμή μπορούσαν να τορπιλιστούν!

Αυτό είχε συνέπεια την υπερένταση των νεύρων, ειδικότερα εκείνων που δούλευαν στη μηχανή και δεν είχαν ελπίδα να σωθούν. Χρειάζονταν – το ξαναλέω – γερά νεύρα για να αντιμετωπίζεις συνεχώς αυτή την αόρατη απειλή, χωρίς να είσαι σε θέση να την πολεμήσεις. Βεβαίως και στο μέτωπο αντιμετωπίζεις τον κίνδυνο του θανάτου. Έχεις, όμως, τη δυνατότητα να πολεμήσεις, να αμυνθείς, να κρυφτείς, ενώ μέσα στο καράβι μεσοπέλαγα είσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι και ζεις με την προσμονή πως κάποια στιγμή, κάποια γερμανική τορπίλη θα σε κάνει κομμάτια.

Έτσι, όσοι δεν είχαν γερά νεύρα, μπορούσε εύκολα να κλονιστεί το νευρικό τους σύστημα!

ΕΡ. Στο βιβλίο σου αναφέρεσαι στον ηγέτη του Ναυτεργατικού Κινήματος Νίκο Καραγιάννη, εμπνευστή και δημιουργό των Επιτροπών Καραβιών που ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία.

Πες μας λίγα λόγια για τη ζωή του.

ΑΠ. Το Νίκο Καραγιάννη δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά. Έχω μάθει, όμως, γι΄ αυτόν πολλά από το Μανώλη Πυθαρούλη, τον Τάσο Βασιλόπουλο και άλλους αγωνιστές. Ήταν παράδειγμα αγωνιστικής ζωής. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904. Σπούδασε ασυρματιστής και μπαρκάρισε νέος στα καράβια.

Φύση επαναστατική, γρήγορα αναδείχτηκε ηγετικό στέλεχος του Ναυτεργατικού Κινήματος.

Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Ναυτεργατικής Ένωσης της Ελλάδας, και αρκετά χρόνια Γραμματέας της. Το 1936 όταν ξέσπασε ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ισπανία, ο Νίκος Καραγιάννης μαζί με άλλους Έλληνες ναυτεργάτες πήγε στην Ισπανία για να βοηθήσει τους Ισπανούς δημοκράτες.

Στο μέτωπο τραυματίστηκε κι έχασε δύο δάχτυλα του δεξιού χεριού του. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Νίκος Καραγιάννης αναπτύσσει έντονη δραστηριότητα κάτω από τη σημαία της θρυλικής Ο.Ε.Ν.Ο. και με το θάρρος, την αποφασιστικότητα και την πολύμορφη δράση του αναδεικνύεται σε έναν από τους κυριότερους ηγέτες του Ναυτεργατικού Κινήματος.

Εμπνευστής των Επιτροπών Καραβιών συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων στα καράβια.

Σε καμία άλλη ναυτιλία σ΄ όλο τον κόσμο οι ναυτεργάτες δεν μπόρεσαν να φτάσουν σ΄ αυτό το ύψος οργάνωσης που έφτασαν οι Έλληνες ναυτεργάτες. Στις αρχές του 1949 ζήτησε να πάει στο βουνό. Μαζί με άλλους ναυτεργάτες κατευθύνθηκε σε στρατόπεδο της Ουγγαρίας, για να πάει από εκεί περνώντας από τη Γιουγκοσλαβία στα βουνά της Ελλάδας. Ο Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας, όμως, στο μεταξύ ηττήθηκε, κι ο Νίκος Καραγιάννης έμεινε στην Ουγγαρία.

Ύστερ΄ από κάποιο διάστημα αυτόν το δοκιμασμένο αγωνιστή τον θεώρησαν ύποπτο (!) – δηλαδή πράκτορα του εχθρού σε απλά ελληνικά – και τον έστειλαν εξορία σε απομόνωση πάνω στα Καρπάθια στο Κλούζ της Ρουμανίας!

Το 1956 καθαιρείται ο Ν. Ζαχαριάδης και Γενικός Γραμματέας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. αναλαμβάνει ο Κώστας Κολιγιάννης.

Το Μάρτη του 1957 το Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. αποκαθιστά το Νίκο Καραγιάννη, και στην απόφασή του τονίζει πως ο Νίκος Καραγιάννης δε θεωρείται πια ύποπτος, θεωρεί άδικη την πολύχρονη απομόνωσή του από το Κόμμα και του χορηγεί κομματικό βιβλιάριο!

Παρά την αποκατάστασή του, όμως, κι ενώ το Ναυτεργατικό Κίνημα τον έχει τόσο πολύ ανάγκη, κάποιοι συνεχίζουν να τον κρατούν απομονωμένο και μακριά από τους ναυτεργάτες άλλα 12 χρόνια στο Κλούζ!

Έτσι αυτός ο φλογερός αγωνιστής, ο ογκόλιθος του Εργατικού μας Κινήματος, ένα από τα σύμβολα της Εργατικής Τάξης πέθανε στις 2 Οκτωβρίου 1969 και θάφτηκε στο Κλούζ της Ρουμανίας πικραμένος και μακριά από τους ναυτεργάτες που τόσο πολύ τους αγάπησε. Θύμα κι αυτός της κατάρας του σταλινισμού, που μερικοί δε θέλουν ακόμα να το παραδεχτούν.

ΕΡ. Προηγουμένως μου είπες ότι δύο είναι οι στόχοι του βιβλίου σου. Ποιος είναι ο δεύτερος;

ΑΠ. Γράφοντας τις αναμνήσεις μου δεν περιγράφω μόνο διάφορα γεγονότα, δεν περιγράφω μόνο την πολύ σκληρή περίοδο για το Εργατικό Κίνημα της χώρας μας. Περιγράφω και τους αγώνες που έγιναν με τους οποίους οι ναυτεργάτες απέσπασαν σειρά από καταχτήσεις. Κι αυτό μας χρειάζεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, γιατί διάφορες “πένες”, που τους ονομάζω κονδυλοφόρους της ξεφτίλας, διάφοροι υπηρέτες της άρχουσας τάξης, που δυστυχώς ανάμεσά τους είναι και καθηγητές πανεπιστημίων, προσπαθούν να αποπροσανατολί-σουν τη νεολαία, να την αποπολιτικοποιήσουν, κι όσους γλιτώσουν από τα ναρκωτικά, τον τζόγο και τον αλκοολισμό να τους ρίξουν σε καταστροφικό ατομικισμό, για να είναι το μοναδικό τους ιδανικό το προσωπικό βόλεμα και να βαυκαλίζονται πως θα πάνε μπροστά μόνο αν κοιτάνε τον εαυτούλη τους και γίνουν φιλήσυχοι και υπάκουοι πολίτες!

Προσπαθούν έτσι να κρύψουν από τη νεολαία πως τα προβλήματα είναι οικουμενικά και δε λύνονται ατομικά παρά μόνο με σκληρή και συλλογική πάλη.

Η ζωή δείχνει συνεχώς καθαρά πως κανένα πρόβλημα Δε λύνεται και τίποτα δεν καταχτιέται χωρίς σκληρή, ανειρήνευτη και αδιάλλαχτη ταξική πάλη.

Παράλληλα θέλω να θυμίσω στους μεγάλους και να μάθουν οι νέοι τη δύναμη που δίνουν στον άνθρωπο τα οράματα και τα ιδανικά.

Η Παγκόσμια Ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα θάρρους και ηρωισμού συνανθρώπων μας, και αναρωτιόμαστε πως τα κατόρθωσαν αυτά;

Τι λογής άνθρωποι ήταν, που βρήκαν τέτοιο θάρρος, δύναμη και γενναιότητα;

Η απάντηση είναι εύκολη:

Όλοι τους ήταν απλοί άνθρωποι, όπως ο καθένας μας, και τη δύναμη τους την έδωσαν τα ιδανικά και τα οράματα που για την πραγμάτωσή τους αγωνίζονταν!

Γι΄ αυτό έχουμε χρέος αυτή την ακατανίκητη δύναμη που τόσο έντεχνα και ύπουλα προσπαθούν να την κρύψουν τα κάθε λογής αντρείκελα της άρχουσας τάξης να την κάνουμε γνωστή στη νεολαία.

Γιατί αν η νεολαία δεν αποχτήσει οράματα και ιδανικά, η κοινωνία μας θα αναγκαστεί να ζήσει νέο και πιο φριχτό Μεσαίωνα.

ΕΡ. Στην εισαγωγή του βιβλίου σου αναφέρεσαι και στις επιδιώξεις των πολυεθνικών και στην πανούκλα – όπως την αποκαλείς – της παγκοσμιοποίησης.

Ποιες είναι οι σκέψεις σου πάνω σ΄ αυτό το τόσο καφτό θέμα;

ΑΠ. Όπως γράφω και στην Εισαγωγή οι πολυεθνικές – αυτές οι αδηφάγες ύαινες – προωθώντας την παγκοσμιοποίηση με ολοένα και πιο αδίσταχτες φασιστικές μεθόδους, οδηγούν την ανθρωπότητα σε απερίγραπτη και πρωτόγνωρη φτώχεια, δυστυχία και εξαθλίωση.

Η πανούκλα, όμως, της παγκοσμιοποίησης μόνο με παγκόσμια κινητοποίηση μπορεί να αντιμετωπιστεί και να διαλυθεί!

Έτσι οι εξεγέρσεις στο Σιάτλ και στις άλλες πόλεις, με αποκορύφωμα – ως τώρα – το Γκέτεμποργκ και τη Γένοβα, παρά το μικρό όγκο τους, είναι σημάδια των καιρών. Είναι σαλπίσματα αντίστασης για ν΄ αφήσουμε τον καναπέ της αδιαφορίας και να βγούμε στους δρόμους, και να αξιοποιήσουμε το ακατανίκητο όπλο της παγκόσμιας αλληλεγγύης και συμπαράστασης, στοιχεία πολύτιμα, που σήμερα αποχτούν ιδιαίτερη αξία και περιεχόμενο. Και τα σαλπίσματα αντίστασης που ακούγονται από όλο και πιο πολλά μέρη της Γης θα σπάσουν, τελικά, το φράγμα της αδιαφορίας και του ατομικισμού, για να ξεχυθούν τα ποτάμια της οργής και του αγώνα με παγκόσμια εξέγερση που θα σαρώσει την αδίσταχτη κρατική τρομοκρατία, τη διαφθορά, την αθλιότητα και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Ας αντιτάξουμε, λοιπόν, στην παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών την παγκόσμια εξέγερση, για να σώσουμε τη ΖΩΗ στον πλανήτη μας και να κάνουμε πράξη τα συνθήματα των διαδηλωτών που προβλήθηκαν στο Γκέτεμποργκ και στη Γένοβα: “Ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη” και “Συντρίψτε τον καπιταλισμό”! Να πάψουν πια τριακόσια καθάρματα, μαζί με τα αντρείκελά τους, να αποφασίζουν για τις τύχες έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων!

Κι επειδή τα λόγια μου αυτά μπορεί από πολλούς ανθρώπους να θεωρηθούν υπερβολή, ή να πουν πως είναι λόγια ονειροπόλου που ζει έξω από την πραγματικότητα, θέλω να θυμίσω δύο πράγματα:

Πρώτα πρώτα το σοφό ρητό του Ηράκλειτου που επαληθεύεται συνεχώς στη Ζωή: “ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ”, και δεύτερο υπάρχει νομοτέλεια, που μας θυμίζει συνεχώς πως το κάθε πράγμα τόσο στη Φύση όσο και στην Κοινωνία έχει ημερομηνία λήξης. Κι απ΄ αυτή τη νομοτέλεια δεν εξαιρείται ΚΑΝΕΙΣ, ούτε η σάπια και διεφθαρμένη καπιταλιστική βαρβαρότητα!