ΌΤΑΝ ΈΒΟΣΚΑΝ .... ΧΡΥΣΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ.... απλοί καθημερινοί ΓΙΓΑΝΤΕΣ....

Πέρασαν τα χρόνια. Και όμως, μην σας φαίνεται περίεργο... Ένας καθημερινός απλός ΓΙΓΑΣ, κάθε ημέρα, σε ένα ωραίο χωριό, της χώρας μας, βγάζει τα ΧΡΥΣΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ για να βοσκήσουν, φρέσκο, δροσάτο γρασίδι... Μπορεί να βόσκουν και άλλα πράγματα... Πχ χούμα, μπορεί καθαριστικό μετάλλων... Πάντως βόσκουν...

Ας δούμε, όμως πως περιγράφουν, τα γεγονότα, στα 1937, εις την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ" του 1937. Πρόκειται, φυσικά, για μια πολύ ορθολογική αλληλουχία, απολύτως ορθολογική. Βρε παιδί, μου το διαβάζω μια και δύο φορές και δεν το χορταίνω... Τι μαγεία... Τι σοφία... Όλα τα καλά του λαού... Νεκροταφείο, εξωτικά, στοιχειά, μορφές,...

" Στοιχειά βγαίναν στο παληό σχολείο, άλλα εξωτικά φαινόντουσαν κοντά εις το νεκροταφείο. Εκεί πλησίον εις τον Άγιον Λουκάν έβγαινεν η λάμια του Μαρίνια και έτρωγε ανθρώπους, περίεργοι ίσκιοι παρουσιαζόντουσαν εις τον Κουβαρά και μυστηριώδεις μορφές εφαίνοντο μέσα στα ρεύματα και στα κλαριά. Αναγκάσθησαν οι παληοί να χτίσουν ένα εκκλησάκι για να χαθούν τα ανήσυχα εκείνα του κάτω κόσμου πνεύματα. Φωνές ακούονται τη νύχτα στον γκρεμνό του Παπαδιά, όπου εσκότωσαν άλλοτε οι Τούρκοι τους χριστιανούς. Η Μάννα, απάνω υψηλά, η νερομάννα η αχόρταστη, καταπίνει ολόκληρα τα βώδια. Κάτω από αρχαία μάρμαρα σωροί θησαυρών κοιμούνται και γίγαντες περίεργοι βόσκουν χρυσά νομίσματα στης νύχτας την ερημιά και τη σιγή. Μια παληά ψυχή, πνοές άλλων εποχών, σέρνονται, νομίζεις, επάνω εις την γεμάτην σφρίγος ζωήν της κωμοπόλεως. Αι παραδόσεις εμπνέουν τους ανθρώπους και με την δύναμίν αυτήν, την αίγλην των αρχαίων Ταμυνών, και με την επίδοσιν και την εργασίαν τη δική τους, τη σημερινή, οι Αλιβεριώτες πλέκουνε την νέαν κοινωνίαν του χωριού των και την μέλλουσαν των τέκνων των ζωήν."

Θα ήθελα, να μάθω, από αυτό το απόσπασμα, δεν θα μπορούσε, να γεννηθεί ένα στυλ λογοτεχνίας, αντίστοιχο άλλων λογοτεχνιών... Όμως υπάρχει το εισαγώμενο....

http://repository.kentrolaografias.gr/xmlui/handle/20.500.11853/296051?fbclid=IwAR36N3l8OANTBni-YV0HiODnD6FKoJ2PLtBoURxQQbJ4bkkIVDZro_JJDTI

Νομίζω, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε, με την υψηλότερη μορφή πικρόχολου, χιούμορ και έμμεσης καταγγελίας της "αρχαιοκαπηλίας". Τώρα, βέβαια, στα 2020 την λέμε "αρχαιοκαπηλία"... Τότε, στα παλαιά τα χρόνια, ήταν απλά θέμα, επιβίωσης, πονηριάς, .... πείτε το όπως θέλετε... Μην πείτε όμως βαρύγδουπα πράγματα... (αυτό το απόσπασμα διεσώθη, μεν στα 1937 αλλά σίγουρα θα είναι πολύ παλαιότερο, τότε απλά καταγράφηκε).

Δεν έχει σημασία, που σώθηκε και ήλθε στις ημέρες μας, από τον τόπο καταγωγής μου, την Εύβοια, από τον σημερινό Δήμο Αλιβερίου Κύμης. Θα μπορούσε, να ήταν στην Θήβα, στην Αιγιάλη, στην Αχαγιά. Παντού, σε όλη την χώρα.

Ωστόσο, πρέπει, να παραδεχθώ, ότι στα μέρη μου, υπήρχε και μια ενισχυμένη δόση έλλειψης γνώσης, περί των αρχαίων ζητημάτων. Απλοί, άνθρωποι, γεωργοί, έβλεπαν, πράγματα στα χωράφια τους που τους δυσκόλευαν την ζωή. Σκέφτηκαν πω δω, σκέφτηκαν πω κει... Μωρέ δεν τα κάμνω φούρνους; Και τσουπ... Τα μάζωχναν και τα έκαμαν φούρνους... Να έχουν να ψένουν τα φαγιά τους. 

Τα πράγματα όμως πήραν κωμική και πονηρή τροπή σε ένα δύο χωριά της περιοχής.... Σου λένε αφού βρίσκουμε παλαιοαντικείμενα.... Και είναι και μαζεμένοι, κάτι τύποι που μας δίνουν, το κρασάκι μας και τις σαρδέλες μας, ας πάψουμε να κτίζουμε φούρνους... Έτσι άρχισαν να πουλούν, για το κάτι τις, τα ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ... Θα είχαν αράξει στο κεφαλοχώρι στο Αλιβέρι, οι "έξυπνοι" και θα ψώνιζαν μπιτ παρά οι ρεμπεσκέδες τα διάφορα αντικείμενα...


Καλή μου επιστροφή στο blog...

Tα αποσπάσματα τα σκαναρισμένα είναι από το βιβλίο "ΑΧΛΑΔΕΡΗ ΕΥΒΟΙΑΣ" του Ιωάννη Π. Κάργα ΑΘΗΝΑΙ 1966

Το μέντιουμ "ΣΟΦΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ" αποκαλύπτει τα πάντα στους Χωροφυλάκους....KYMHΣ....

10η Αυγούστου 1950 ΚΥΜΗ....

Τμήμα Χωροφυλακής.

-Τι θέλετε να σας φέρουμε. Ένα βάζο; Ένα μπρίκι με καφέ; "Όργανον πετάξου στου Δημητρίου και φέρε τον φρέσκο αλεσμένο καφέ" Πες του το καλό χαρμάνι... Που κάνει καλό κατακάθι, και καϊμάκι..." "Μάλιστα Κύριε διοικητά" λέει το όργανο...
-Σας παρακαλώ μην ανταριάζεστε. Μην πάτε μέσα στην ζέστη στον μπακάλι Κύριε Όργανον...
-Έχουμε, την θέληση να σας κάνουμε, όσο πιο ευχάριστο την θέση σας στο τμήμα μας....

Η "Σοφία-Κασσάνδρα", ήρεμη γύρισε την κεφαλή της και περιεργάστηκε, τον χώρο με προσοχή. Είδε τον Βασιλέα, την Βασίλισσα στα ωραία, επαρχιακά κάδρα. Μια πυρετώδης αγωνία την κατέβαλε. Ήθελε να βοηθήσει τόσο πολύ την υπόθεση. Διάβολε θα σταματούσε επιτέλους το κυνηγητό. Με το που ροβολούσε, η γειτόνισα την πόρτα.... Τσουπ πω πίσω ο χαφιές.... Πήγε αυτή σ' αυτήν για να τις πει.... τα μελλούμενα...

-Κύριε διοικητά, σας παρακαλώ πείτε μου εκτενώς τα γεγονότα, όπως τα ξέρετε....
-Μάλιστα. Ακούστε, ο Κύριος ..... (δεν λέμε τα ονόματα δια ευνοήτους λόγους), διαμένει εις το χωρίον Οξύλιθος. Και προχτές το βράδυ, που κοιμόταν, τον κατέκλεψαν. Το πρωί που ξύπνησε, έλειπαν χρήματα, χρυσαφικά κλπ κλπ....

-Μα κανείς δεν πήρε είδηση;
-Τίποτα. Άγνωστο.... Μυστήριον.... Ρωτήσαμε όλους τους "δικούς" μας.... Ξέρετε ο Εθνικός αγών.... Λοιπόν οι δικοί μας, δεν ξέρουν τίποτα... Πιάσαμε και δύο σεσημασμένους. Τους ρίξαμε και καμιά στο κρατητήριο. Τίποτα.... Πείτε μου τι θέλετε να κάνουμε.
-Κοιτάχτε. Θέλω ένα μέρος ήσυχο. Χωρίς φως. Και κανένας να μην με ενοχλεί...
-Θέλετε να βγούμε έξω:
-Όχι εσείς θα μείνετε.
-Όργανον. Τρέχα στους νεωτερισμούς στους Λάμπρου και πάρε κόλλες χαρτί μαύρα, μεγάλα μεγέθη να κλείσουμε το φως από τα τζάμια.
                                                     ΤΟ ΜΕΝΤΙΟΥΜ ΤΑΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΗΣΥΧΟ ΚΥΜΗ...

Αφού όλα ητοιμάσθην, η "Σοφία-Κασσάνδρα" και οι διοικητής είναι μόνοι στο δωμάτιο. Έξω ακάματος φρουρός το Όργανον.... Αρχίζει να περνά σιγά σιγά σε έκσταση ΜΕΝΤΙΟΥΜ η "Σοφία-Κασσάνδρα". Τα μάτια της εγούρλωσαν, το κεφάλι της συνεσπάτο. Σάλια εκσφεντονίζοντο εις τον περιβάλλοντα χώρο. Χέρια, πόδια έτεμον. Ο διοικητής έκαμνε τον σταυρό του. Έτοιμος να ανοίξει την πόρτα, να πάει στον Άγιο Αθανάσιο να προσκυνήσει... Πως διάβολε ένας χωροφύλαξ Β τάξεως, φώναξε το μέντιουμ.... ΑΜΑΡΤΙΑ....

Και τότε.... Τότε..... Σπάζοντας με κρότο ένα ποτήρι που κρατούσε με λάδι, και ρήγανι η "Σοφία-Κασσάνδρα" λέει.... "ΑΥΤΟΣ.... ο γυός του ..... και της ......"

Τρεχάτε όργανα και φέρτε τον εδώ τον αχρείο κλέπτη....
Επί τόπου καβαλάν την ασπρούλα, τρέχουν στον Οξύλιθο τον μπαγκλαρώνουν και τον φέρνουν στο τμήμα Χωροφυλακής Κύμης μαζί με τα κλοπιμαία, τα οποία ευρέθησαν στο μέρος που είχε υποδείξει το μέντιουμ....

Κόρδωσε ο διοικητής.... Τριγυρνούσε, στα καφενεία, σαν λόρδος του Μπάκιγχαμ.... "Ναι Κύριε ..... Η μεταφυσική είναι το παν.... Η μεταφυσική..."





https://www.efsyn.gr/nisides/202692_otan-i-astynomia-doyleye-me-mentioym

Η ΚΥΡΑ ΣΟΦΙΑ Η ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΙΝΑ...... ΠΟΥ ΉΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΖΩΗ.... ΚΑΙ ΠΉΓΕ ΣΤΗΝ ΜΑΚΡΙΝΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΡΩΣ...

Ο Χριστός ευλογεί την Ζωή Παλαιολόγου, σαν ξεκινά από την Παπική πόλη σαν πιστή της Καθολικής Αγίας Εκκλησίας....

Εμμ. Γαλάνης Μέγας Διδάσκαλος.

-Tην ιστορία, που σήμερα θα σας πω, έφτασε στα αυτιά μου, μια βραδιά βροχερή, στο κυλικείο της Μεγάλης Στοάς, της Ελλάδας κάποτε. Μου την διηγήθηκε, πίνοντας το λικεράκι του ο Κυρ. Εμμανουήλ Γαλάνης, Μέγας διδάσκαλος της Στοάς.

http://www.grandlodge.gr/galanis-emmanouil-w-83402.html

"Ήταν δυο, χρόνια πριν πέσει η Πόλη στα χέρια των Οθωμανών. Μια μικρούλα γεννήθηκε μέσα στην ιστορική αντάρα, μιας αυτοκρατορίας που χανόταν. Πατέρας της, ήταν ο Θωμάς Παλαιολόγος, πρίγκηπας και Δεσπότης του Μυστρά. Σεβάσμιος Κωνσταντινοπολίτης. Μητέρα της μια Γενοβέζα, η Αικατερίνη Ζακκαρία."

Η Σοφία Παλαιολόγου. Μάσκα που την περιγράφει επί ΕΣΣΔ

https://el.wikipedia.org/wiki/Ζωή_Σοφία_Παλαιολογίνα

Εμμ. Γαλάνης

Δεν πρέπει, όμως να χαθούμε, στις λεπτομέρειες. Δεν είμαστε στο κυλικείο, όπως τότε που ο χρόνος ήταν άπλετος και οι ρυθμοί αργόσυρτοι. Τα έφερε έτσι η κατάσταση, που την έσωσε και την μεγάλωσε ο Βησσαρίων, ο σπουδαίος αυτός άλλοτε Βυζαντινός και μετέπειτα Καρδινάλιος. Προστάτης κάθε κυνηγημένου από την Ανατολή...
Σαν έφτασε, η ώρα της παντρειάς, ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι στα βάθη της χώρας της Μοσχοβίας.... Σαν έφτακε στην πόλη Πσκοφ, το γύρισε το τροπάρι σε Ορθόδοξη. Θυμήθηκε, φαίνεται τα ιερά χώματα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Πόσες γλώσσες διδάχτηκε, πόσες μιλούσε.... Τέρας πλούτου γλωσσικού...

"Νέε μου, φίλε στο λικέρ που πίνουμε, είπε ο Κυρ Εμμανουήλ Γαλάνης, αυτά δεν είναι τα σπουδαία. Το θέμα της ζωής της, θα το βρεις, είμαι σίγουρος, στα βιβλία. Μπορείς να μελετήσεις την ίδια ή τα παραλειπόμενα της ζωής της. Αυτό που δεν θα σου πουν είναι ότι ήταν μια γυναίκα, που έπαιρνε, τα γράμματα και δη, τις γλώσσες σαν σφουγγάρι.
Ένας πρίγκηπας, του Τσάρου, μου είπε κάποτε ότι είχε φτάσει, στην Μόσχα, αντιπροσωπεία από την μακρινή χώρα της Βασκίας. Έψαχναν, κάποιον που να την ομιλεί. Με το σούσουρο που έγινε, μέσα στο Κρεμλίνο ο Τσάρος (Καίσαρας) έκπληκτος άκουσε την Παλαιολογίνα , να προθυμοποιείται και να αναλαμβάνει η ίδια την συνεννόηση..."

Ο γάμος της Σοφίας....

-Κυρ Μανώλη, του λέγω του Γαλάνη, μου έβαλες μπουρλότο μεγάλο. Τώρα όλο τον χειμώνα, που θα είμαι στην Κούμη μας, θα μελετώ τις χώρες, τις μειονότητες και τις διαλέκτους που μου αναφέρεις.

"Και πολύ, καλά θα κάμεις φίλε μου. Θα παγαίνεις στην πλατεία, στον ωραίο Εριτσία, θα κάθεσε στον καφενέ και θα μελετάς. Τι ωραιότερο φίλε μου... Ένας χειμώνας γεμάτος γνώσεις. Μόνο κοίτα να προσέχεις γύρω σου. Όταν θα βλέπεις κανένα νέο με τάλαντα, με γνώσεις και έξυπνο, να μου τον στέλνεις πεσκέσι. Έχουμε ανάγκη από έξυπνους νέους. Το έργο της Μεγάλης Στοάς έχει χρεία ανθρώπων μελετηρών, έξυπνων και γνωστικών."

-Μην ανησυχείς. Έχουν γνώση οι φύλακες. Τώρα πρέπει να φύγω. Είμαι πολύ κουρασμένος. Μια ολάκερη ημέρα ταξίδευα με το μπαπόρο. Και πόσα λιμάνια δεν έπιασε... Μια ημέρα Κούμη Πειραιάς... Κάποτε κυρ Μανώλη θα ξυπνήσουν μια ημέρα και το ταξίδι θα γίνετε στο πιτς φιτίλι..

"Άντε, καλή ξεκούραση... Να προσέχεις τους κοριούς και τους ψύλλους, στο ξενοδοχείο... Καλό βράδυ."

Σοφία Παλαιολόγου

Tρια ποιήματα του ΕΡΩΤΑ και ενός του ΘΑΝΑΤΟΥ..... Μια ερωτική φωτογραφία χορευτική...

ΑΤΙΤΛΟ.... ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ή ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΥ...

Μαζευτήκαμε, πολλοί, στον υπαίθριο χώρο.

Ήμασταν, τόσοι που σκεπάσαμε την μουντάδα των κτηρίων.

Και εσύ, καθιστός , στην πολυθρόνα, δίπλα στου φύλακα το κουβούκλιο..

Παρατηρούσες, αυτούς που σε αγάπησαν.

Με την άκρη, των ματιών, ρίχναμε ματιές πλάγιες, βιαστικές.

Τώρα, έφυγες. Πας. Αστρόσκονη.

Όπως αστρόσκονη θα γεννούμε, όλοι.

Και νέες στρατιές, ποιητών, νέες δυνάμεις πνευματικές θα έλθουν γοργά.

Για ένα κόσμο, καλύτερο, δημιουργικότερο, αυτοδιοικούμενο.

Χωρίς, ρουφιάνους, νταβάδες, αρχηγούς και καθάρματα.

Χωρίς, μπάτσους, στρατόκαυλους και σύνορα πνευματικά….

Έμαθα, ότι απήγγειλες ποίηση μια βδομάδα πριν….

Τα πουλιά της ελευθερίας ταξιδεύουν τιτιβίζοντας ως το τέλος…

Υπηρέτησες την τέχνη, της λευτεριάς, της άοκνης προσπάθειας…

Χαίρε ελεύθερο πνεύμα. Χαίρε άνθρωπε της συνέπειας…

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…

ΔΥΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.....

ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΧΗ

Αγκαλιαστήκαμε εν μέσω πτωμάτων, αίματος,
πυροβολισμών, κανονιοβολισμών και βολών γενικώς...
Αγκαλιαστήκαμε παιδί μου γιατί δεν μπορούσαμε άλλο το κρέας...
Κρέας οχτρών, κρέας φίλων κρέας γενικά...
Αγκαλιαστήκαμε αδελφέ μου και πιάσαμε την μέση μας και τα χέρια μας.
Οι φίλοι μας έπαιζαν τα όργανα.
Όργανα τρελά και χαρωπά. Έτσι για να ξεχνάμε τον θάνατο...
Τα χέρια σου ήταν ζεστά. Πιο ζεστά από τα δικά μου που ο φόβος τα πάγωσε...
Η κοιλιά σου ήταν τόσο κοντά με την δική μου που οι ψωλές μας θα μπερδεύονταν.
Βλέπεις παιδί μου είμαστε νέοι. 
Είμαστε φλογοβόλοι στον πόλεμο και στον έρωτα...
Είμαστε ο ανθός της νέας γενεάς...
Αυτό έγραφε η επιτάφιος πλάκα... "Ήμασταν ο ανθός της νέας γενεάς"

Έλληνες φαντάροι χορεύοντες   Greek Army, , 25.3.1923, Kiretsiler

   


ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΧΗ...
Έπιανα, παιχνιδιάρικα τα άγρια χέρια σου,
την ώρα που εσύ πίστευες ότι ήταν ένα παιχνίδι.
Εσύ νόμιζες ότι άγγιζες την αγαπημένη σου Κατίγκω,
ενώ στα πέριξ οι οβίδες είχαν πάψει.
Εγώ από την μεριά μου νόμιζα ότι ετοιμάζομαι.Διά την απόλυσή μου και ότι έπρεπε να εκπαιδευτώ.
Σε τι ?
Μα σε τι άλλο φυσικά... Εις τους νέους χορούς...
Αγγιζόμασταν το λοιπόν άπλυτοι, βρομιαρέοι, έμφρορτοι ψειρών...
Και οι μέλλουσες γενεές νομίζουν ότι είμεθα αγγελούδια...
Φευ, παρ' όλο που η τεστοστερόνη φύσαγε και περίσσευε.
Είμαστε πιστοί εις τας στρατιωτικάς παραδώσεις...
Ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πλάγια...
ΣΤΡΑΒΑΔΙ...

1953 ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.... Η εκκλησίτσα της Ζωοδόχου Πηγής.... Και μια εφηβική παρέα....

TO «ΘΑΥΜΑ» ΤΟΥ ΧΩΝΕΥΤΙΚΟΥ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΠΑΡΕΑΣ…

Μου ήλθε ένα μήνυμα, γεμάτο ονόματα χρονολογίες και ιστορικές αναφορές. Δύσκολο πράγμα να το ξεδιαλύνεις. Σε τι να πρωτοαναφερθείς… Η λύση πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι μια. Στρώσε τον ποπό σου κάτου Akrat και παράτα τις γκρίνιες… Είναι στην ουσία ΔΥΟ ιστορίες. Μιας εκκλησίτσας και μιας παρέας…  Δύο ιστορίες σε μια φωτογραφία…

1953... Καλοκαίρι.... Ένα εκκλησάκι και μια παρέα....

ΤΟ «ΘΑΥΜΑ»…

Ένας Κρητικός, λεβέντης άνθρωπος  (ο νούμερο 1 της φωτογραφίας), που λέγονταν Σπίθας (μάλλον), έρχεται ως ασθενής στην  Κούμη. Είναι γνωστή η πηγή νερού της, το λεγόμενο ΧΩΝΕΥΤΙΚΟΝ. Ιαματική πηγή, γνωστή από παλαιά, ίανε πέτρες στα νεφρά κλπ. Ήλθε, ο άνθρωπος και ιάνθηκε. Για να δώσει την προσωπική του ευγνωμοσύνη, στο μέρος και στην ευλογημένη πηγή, αποφασίζει να κάμει ένα μικρό εκκλησάκι. Και θέλει να το αφιερώσει… Που αλλού? Στην ΖΩΟΔΟΧΟ ΠΗΓΗ. Και το πραγματοποιεί το τάμα, για το θαύμα του ιαματικού νερού του ΧΩΝΕΥΤΙΚΟΥ που τον ίανε…  Έδωσε τα απαραίτητα χρήματα, για να κτιστεί και αποφασίζει να κάμει και μια εορτή για να τιμήσει το εκκλησάκι. Δεν είμαι, καθόλου, ειδικός επί των εκκλησιαστικών, αλλά κάτι σαν Θυρανοίξια.

Στο καλοκαίρι του 1953, το λοιπόν, αποφασίζετε να γένει η τελετή. Πλήθος Κουμιωτών, συρρέει  «ποδαράτο» από την Κούμη στο ΧΩΝΕΥΤΙΚΟ… Μια διαδρομή,  που ποιος  Κουμιώτης δεν έχει κάμει? Προσωπικά, είναι η καθημερινή μου θερινή διαδρομή. Κούμη Χωνευτικό και επιστροφή… Και διάβασμα κάτωθεν των πλατάνων…

Εκείνη την ημέρα, το λοιπόν… Ούλοι, οι παπάδες κατεβαίνουν στο Χωνευτικό…. Προεξέχοντος, βεβαίως βεβαίως, του κεκοιμησμένου Δεσπότου της Μητρόπολης Καρυστίας του Ανανία. (το νούμερο 14 της φωτογραφίας)…  Πιστεύω, ότι ο κεκοιμησμένος Δέσποτας Ανανίας σαν ιεράρχης  της Καρυστίας, ηρέμησε το ανταριασμένο καράβι της Κούμης. Ήταν μεγάλος καπετάνιος ο Φωστίνης, αλλά με πολύ μεγάλο εγώ…. Μεγάλο εκτόπισμα. Ήταν για Αρχιεπίσκοπος  Αθηνών ο Φωστίνης. Όχι για την «μικρή» Κύμη… Ο Ανανίας γαλήνεψε την κατάσταση…

Και ξεκινάμε, την παρουσίαση, από την φωτογραφία,  των ιερωμένων  της Κούμης. Τι να πω για τον Παπαδημήτρη. Που είναι ο παπάς της Παναγιάς της Λιαουτσάνισας. (το νούμερο 15 της φωτογραφίας ) Εδώ, πρώτη φορά τον βλέπω νέο. Όταν τον γνώρισα δεκαπέντε χρόνια μετά, σαν πιτσιρίκος, όταν λειτουργούσε, νόμιζα ότι ήταν ο Θεός. Τι φωνή στα απαίδευτα αυτιά μου. Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ μου, που ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές… Ή οδηγός πούλμαν, ή ιερωμένος….

"Πλήρης" περιγραφή των ονομάτων.....

Οι υπόλοιποι, παπάδες στην φωτογραφία, μου είναι πολύ μακρινοί. Ήταν στις μακρινές ενορίες και χωριά. Ο κόσμος μου, ήταν μικρός. Μια αυλή, μια μουριά και μια εκκλησιά… Που να ξέρω τα άλλα μέρη…  Στο νούμερο (9) ο Παπαγκρούς της Αγ.Τριάδας,  στο νούμερο (10) ο Παπασανιός από τους Ταξιάρχες, στο νούμερο ( 16)ο Παπαγιώργης Νάνος του Αγ,Αθανασίου, δηλαδή της Μητροπολιτικής εκκλησιάς της Κούμης, και στο νούμερο (17) ο Παπά Σωσθένης  από την Μεταμόρφωση Σωτήρος στο  Μοναστήρι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ…

Ωστόσο, θα μου πει κανείς πως σώθηκε αυτή η φωτογραφία ; Ποιος την διέσωσε ; Μα φυσικά μια παρέα φίλων που είχαν κατέβει ούλοι μαζί στο Χωνευτικό… Η ωραία παρέα είναι η «γαλαρία» της φωτογραφίας,  που είναι άνωθεν και δεξιά. Νέα παιδιά, γεμάτα όρεξη για ζωή και εφηβική ζωντάνια.  Το παιδί του Νίκου Κούρουπα  (ο νούμερο 3 της φωτογραφίας) την ανέσυρε από το ντουλάπι και μας την έδωσε. Μαζί με ένα σωρό σημειώσεις, επεξηγήσεις και χρησιμότατα σχόλια. Οι υπόλοιποι της παρέας ήταν ο (2) Δημήτρης Κούκης , ο (4) Κωνσταντίνος Κούκης (απεβίωσε πρόσφατα ,αδελφός  του Δημήτρη) ο (5) Δημήτρης Κουκής ο 6) Σταμάτιος Κραμπίνης (μένει μόνιμα στην Αυστραλία) ο (7) Σταμάτιος Κουκής ( αδελφός του 5 δηλαδή του Δημήτρη Κουκή) και ο(8) Ιωάννης  Κωνσταντίνου. Στο ταξίδι του χρόνου που κάνουμε με την φωτογραφία αυτή είναι τόσο γλυκό να βλέπουμε πρόσωπα, μιας ωραίας παρέας… 2019 ως το 1959… Μεγάλο το άλμα προς τα πίσου…

Ο Νίκος Κούρουπας, στην εξιστόρηση που κάμνει στον υιό του, αναφέρει ορισμένους από την φωτογραφία όπως τους θυμάται. Ο (13) είναι ο Θανάσης Τσάμπουνας , ο (11) είναι ο Ιωάννης ο Νηδριώτης και ο (12) είναι ο Θεοχάρης .....(επίθετο δεν θυμάμαι εγώ, όπως χαρακτηριστικά λέγει στον υιό του).

Ο νούμερο (18) είναι ο «πειρατής». Αυτό ήταν το παρατσούκλι του ανθρώπου αυτού, ο οποίος, όπως λέγει, σώθηκε από τον θάνατο στα Καλάβρυτα. Συγκεκριμένα, δεν έλαβε την χαριστική βολή, προσποιούμενος τον σκοτωμένο. Ωστόσο, όπως βλέπουμε στην φωτογραφία  το αριστερό του μάτι είναι σκεπασμένο, δείγμα ότι το έχασε στα Καλάβρυτα. Όπως σημειώνει ο υιός του υποβολέα δηλαδή του Νίκου Κούρουπα, τον  θυμάται, ως φύλακα της πηγής του Χωνευτικού. Την πρόσεχε, την καθάριζε, ρύθμιζε το τι ο καθένας θα πάρει σπίτι του κλπ… Και ο καθένας άφηνε… ότι μπορούσε…

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ…

Η σημερινή μορφή της Ζωοδόχου Πηγής του Χωνευτικού

Όλα τα πράγματα, όμως, δεν είναι σταθερά. Στην πορεία, του χρόνου, οι μεταβολές είναι πολλαπλές. Το εκκλησάκι μετακομίζει απέναντι και παίρνει την σημερινή του μορφή. Στην θέση του κτίζεται η καντίνα, που μας δίνει την ευτυχία να περνάμε ωραία στο Χωνευτικό…

Καθένας μας, στην φωτογραφία, πρέπει να προσέξει τα τραπέζια, του καφενείου – εστιατορίου του Μοναχού (επάνω δεξιά στην φωτογραφία). Ήταν ένα από τα κέντρα διασκεδάσεως. Είναι γνωστό, ότι όλοι πέρασαν από το Χωνευτικό. Η γενιά μου, όταν δηλαδή ήταν σε ηλικία που έπρεπε, να διασκεδάσει, πήγαινε στην ντίσκο του Χωνευτικού. Οι ταβέρνες που λειτουργούσαν τότε μας ήταν βαρετές. Γιατί, όλο μιλούσαν, οι μεγάλοι…. Εμείς θέλαμε δράση και κουρίτσια… Αυτά όμως είναι μια άλλη ιστορία…

                ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΙΚΟ ΚΟΥΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΆΦΗΣΕ ΝΑ     ΤΑΞΙΔΕΥΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΧΩΝΕΥΤΙΚΟ ΤΟΥ 1953…

ΘΛΙΒΕΡΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΕΑ.…

Πριν ημέρες η Κύμη θρήνησε για ένα αγαπητό της  τέκνο. Αλλά εδώ δεν χωρούν φιοριτούρες…. Ας αφήσουμε τον πατέρα Νίκο Κούρουπα να μας τα πει… «όταν προχθές πέθανε ο Κων/νος Κούκης τηλεφωνηθήκαν ο πατέρας μου με τον Καραμπίνη από Αυστραλία και του λέει ο δικός μου «φίλε μου διαλύθηκε η παρέα...μόνο εμείς μείναμε»

Ο σημερινός Δεσπότης Καρυστίας Σεραφείμ στο μεγάλο εκκλησάκι πλέον. Φωτογράφος ο Κύριος Μάριος Μυλωνάς

28η Οκτωμβρίου 1940.... Ημέρα Δευτέρα.... Ώρα 05,30.... Φωτογραφίες "πολεμικές" και... ΕΝΘΥΜΙΑ.... ΠΟΛΕΜΟΥ... ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ....

Αλίκη και Βασίλειος Βελέντζας....

Ο ΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΙΓΜΕΣ....



H ώρα είναι 05,30 το πρωί. Ημέρα Δευτέρα. 28η Οκτωβρίου. Έτος  1940. Σχεδόν έχει μόλις χαράξει. Κανείς, στην χώρα δεν έχει διάθεση για ύπνο, ή χουζούρι και όλοι είναι συναθροισμένοι, πέριξ της πλατείας. Στόχος της κοινωνίας να μάθει τα ΝΕΑ…. Εκηρύχθη ο πόλεμος. Έτσι και η Κύμη είναι από τα αξημέρωτα στο πόδι. Άπαντες κυκλοφορούν και προσπαθούν να μάθουν.  Όλοι ξέρουν ότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Η βύθιση της ΕΛΛΗΣ στην Τήνο. Οι εξελίξεις στην Ήπειρο με τους Μπέηδες και τους Αγάδες.  Εξάλλου οι Κουμιώτες έχουν ήδη πάρει μια μυρωδιά πολέμου… Ένα Σοβιετικό πλοίο βυθίστηκε από το Ισπανικό υποβρύχιο των Φραγκιστών, με τορπιλισμό στην περιοχή της Σκύρου. Έχουν δει τους Σοβιετικούς ναυαγούς στο λιμάνι τους…
Εκείνες τις ώρες ένας Κουμιώτης είχε μια τρομερά ευφάνταστη ιδέα… Να φωτογραφήσει τα παιδιά του. Όχι αυτός βέβαια. Που να βρει φωτογραφική μηχανή. Ένας σπουδαίος φωτογράφος, ο σπουδαιότερος ίσως,, της Κούμης,  ο Παλαιολόγος ήταν ήδη επί ποδός πολέμου…  Μόνο που όπλο του ήταν η φωτογραφική μηχανή.






Έτσι ο Κωνσταντίνος Βελέντζας, φώναξε τον φωτογράφο και αποθανάτισε την πλέον ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΜΗΣ… Μόνο που δεν ήταν παρελάσεις και ταρατατζούμ. Ήταν δύο παιδάκια, ενδεικτικά της εποχής.
28η Οκτωβρίου 1940. Ώρα 05,30 ημέρα Δευτέρα. Το πολεμικό ανακοινωθέν είναι άγνωστο αν έχει ήδη ακουστεί στην Κούμη. Κάποιος το είπε. Ο αστυνόμος το επιβεβαίωσε. Είναι πλέον φανερό. Όλοι το ξεύρουν….

Η οπισθία πλευρά του "πολεμικού ενθυμίου.....

Ο φωτογράφος συνεκεκινημένος , έχει ήδη στήσει το τρίποδο του. Η Αλίκη Κ. Βελέντζα, που είναι 12 ετών κοπελίτσα, κρατά αγκαλίτσα το 10μηνίτικο Βασίλειο Κ. Βελέντζα. Στα μάτια τους είναι χαραγμένη μια κάποια έκπληξη. Ιδιαίτερο ο μικρός Βασίλης είναι σφόδρα απορημένος. «Ποιος με ξύπνησε… Τι θέλουν από εμένα». Κανείς δεν γελά. Ένα ελαφρύ μειδίαμα μπορείς ίσως να το δεις στην μικρή Αλίκη. Ποιος ξέρει το αύριο…. ΠΟΛΕΜΟΣ…
Την πλήρη συναίσθηση την έχει απολύτως ξεκάθαρη ο πατήρ Κωνσταντίνος. ΠΟΛΕΜΟΣ….  Σημειώνει στην οπίσθια πλευρά της φωτογραφίας., τα πλήρως απαραίτητα. Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές, την ώρα την ημέρα το ιστορικό πλαίσιο… ΠΟΛΕΜΟΣ… Τελεία και παύλα.
Τι να προσθέσει κανείς άραγε. Τι εξυπνάδα να αμολήσει για να εντυπωσιάσει; Τίποτα δεν έχει να πει κανένας . Ίσως μόνο να σκεφτεί, τι θα έκανε ο καθείς μας .
Ο Κωνσταντίνος Βελέντζας, ήταν ένας άνθρωπος με βαρύ αίσθημα, των ιστορικών στιγμών. Ποιος θα σκεφτόταν να βρει έναν φωτογράφο στις 05,30 ; Είναι λοιπόν ο Κωνσταντίνος Βελέτζας ένας απλός ταβερνιάρης. Ένας άνθρωπος του λαού και όχι ένα «γραμματιζούμενος». Με πόσο όμως ανεπτυγμένο ΙΣΤΟΡΙΚΟ κριτήριο… Αγωνίστηκε για να μας αφήσει ένα ενθύμιο, ιστορικό, μια  «φωτογραφία του πολέμου».  Από τους δύο πρωταγωνιστές, την «μεγάλη» Αλίκη και τον μικρό Βασίλη σήμερα έχουμε τον Βασίλη. Τον Βασίλη που 10 μηνών, που ποιος ξεύρει τι θα σκεπτόταν, τότε…. Τρέχα γύρευε… Με την πυτζαμούλα του ήταν ο Βασιλάκης….

Οι υπέροχοι γονείς ο Κωνσταντίνος και η Μαρία Βελέντζα....

Οι δύο ηλικιωμένοι που βλέπετε ήταν ο Κωνσταντίνος Βελέντζας και η ΜΑΡΙΑ. Που ήταν οι γονείς της Αμαλίας και του Βασίλη. Αυτοί ήταν ιδιοκτήτες μιας ταβέρνας που ήταν δίπλα από το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ξύλινο Φαρμακείο του Κυρίου Aδαμόπουλου, (με την υπέροχη σόμπα του και που φυσικά το είχαν οι γονέοι του).  Ήταν φαίνεται τόσο αναστατωμένος ο Κωνσταντίνος Βελέντζας , που δεν ζήτησε να αποθανατιστεί η ταβέρνα τους στην «φωτογραφία του πολέμου». Πήγαν απέναντι, ακριβώς, στο παντοπωλείο του Γιάγνκου Αποστολίδη.  Άθελά του ο Κωνσταντίνος διέσωσε ένα παντοπωλείο της Κούμης του 1940….
Όλα είναι λοιπόν τόσο ωραία και γλυκά που για να δέσει το γλυκό καλύτερα θα πρέπει να ευχαριστήσω τον πληροφοριοδότη μου…. Τον φίλο Κύριο Κούρουπα. Αυτός μας έκανε τόσο ευτυχισμένους που μας τα παραχώρησε αυτές τις τρεις υπέροχες φωτογραφίες. Όχι απλές φωτογραφίες … αλλά βαθύτατα ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ….