KAΛΠΑΖΕ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ....

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ Θ. ΜΠΑΣΙΑΚΟΥ.

Ο ποιητής που κάλπαζε σαν άτι στον κεντρικό επαρχιακό δρόμο,

ομοιάζει ωσάν το όχημα VANBURG της Ανατολικής Γερμανίας, με νεκρά ταχύτητα. 

Ο δίχρονος κινητήρ του αντί να συγκρατείτε, απογειώνει τον καλπασμό του. 

Έτσι είναι, ο λόγος ο ποιητικός, που με συναρπάζει. 

Με ταχύ καλπασμό, ίππου ψωραλέου της επαρχιακής πόλης. 

Μην είναι τίποτα Αραβικό, Ουγγαρέζικο, Τούρκικο γεμάτο έπαρση...

 Όχι εδώ από τα μέρη μας, να είναι. 

Ένας Ντορής, ένας Αστραχάν, ένας Μάριος... 

Να έχει εκτίμηση του χώρου και του χρόνου. 

Να είναι επίκαιρος και ανεπίκαιρος. 

Να είναι τόσο όσο και να μην είναι. 

Ε αυτός ο ποιητής είναι του γούστου μου. 

Αξιοπρεπής, καταδεκτικός, απόμακρος, γαλαντώμος. 

Πως να σας το πω βρε παιδί μου... 

Να όπως ο Θεόδωρος Μπασιάκος... ε αυτός παιδί μου...

Η ΚΑΚΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΒΟΓΟΜΙΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ... ΚΑΙ Η ΈΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ ΤΟΥΣ...

Οθωμανικό νεκροταφείο....

 Εμείς η συμπαθής κοινωνική ομάς, των βρουκολάκων, δεν έχουμε μέρος αναπαύσεως, όπως οι τυχεροί, Βογόμιλοι Μουσλιμάνοι και Ομβριοί. Εμάς η γκαντεμιά είναι πασιφανής... Τόπος μας είναι όλος ο κόσμος και ο ντουνιάς... 

Έτσι η κούρασή μας, με τόσους αιώνες καταστροφής που παρατηρούμε, είναι μεγάλη...

Ζώντας αιώνες τώρα με τους φίλους συναδέλφους Έλληνες βρουκόλακες, παρατηρούμε την κακότροπη συμπεριφορά των Ρωμιών με τα νεκροταφεία άλλων θρησκειών ή αιρέσεων...

Πάρτε παράδειγμα τους Βογόμιλους... 

Την σπουδαία αυτή αίρεση...

Τάφοι Βογόμιλων σιμά με φρέσους...

Δεν πέρασαν πολλά έτη που πήγαν οι σύγχρονοι και κάμαν νεκροταφείο σιμά στο νεκροταφείο των Βογόμιλων... Τόση απλωσιά εκεί έπρεπε να το κάμουν;; Αμέτι μουχαμέτι εκεί... Μα τι στο διάσκο τους έπιασε; Μεταξύ μας ατεκμηρίωτα... Πάει ένας... ψουψου ψουψου... το ήθος η πίστη μας... κινδυνεύει από τους Βογόμιλους ... Ο δημαρχέσας παθαίνει ντουβρουτζά... Εντάξει παίδες αναφωνεί... Κάντε νεκροταφείο.... Ο δημαρχέσας φταίει... Όχι ο άλλος... 

Το κατεστραμμένο νεκροταφείο της Σαλονίκης ....

Μετά άλλη ταλαιπώρια... Κατοχή περίοδος ταραγμένη... Και αξάφνου εμφανίζονται 500 εργάτες του δήμου Σαλονίκης και τι κάμνουν;; Πάνε και καταστρέφουν το Εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης... Και το έθαψαν και τώρα από πάνω είναι κάτι Πανεπιστήμια κλπ... ξέρετε ε;; Οι Εβραίοι δεν ξεθάβουν τους μουλωμένους... Εκεί...  Τώρα θα σας πω ένα μυστικό... Εμείς η συμπαθής τάξη των βρουκολάκων δεν τραβάμε ζόρι με το θρήσκευμα των ανθρώπων... Όχι...

Τάφοι Βογόμιλων

Τώρα ξέρετε γιατί ως βρυκόλαξ έγραψα το κείμενο αυτό; Γιατί νευρίασα  με το Οθωμανικό Μουσλιμανικό νεκροταφείο που πήραξαν οι δημαρχέσοι στην Θράκη... Μα τόσους αιώνες νεκροταφείο τι στο καλό θέλαν και το πείραξαν;; Και αυτοί οι Μουσλιμάνοι να μην θέλουν να ξεθάβουν... (να κάνουμε νεκροταφεία πολυκατοικίες... πρέπει και αυτοί να βάλουν νερό στο κρασάκι τους... αν δεν ξεθάβονται οι μουλωμένοι σε λίγο θα φτάκουν ως την Αθήνα... Που να βρεθεί τόσος χώρος...

ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ....

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ....

Τα πράγματα, δεν πάνε όπως τα ανέμενα. Η πρώτη ημέρα ήταν μια ψευδή επιβεβαίωση των σκέψεών μου. Πίστευα δηλαδή ότι το Ουκρανικό έθνος ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΡΟΛΑΒΕΙ να συγκροτήσει την δομή του και την ραχοκοκαλιά του. Έτσι οι πληροφορίες για τον περίπατο που ανέμενα διαψεύστηκαν. 

Ο περίπατος δεν έγινε και όλα δείχνουν ότι υπάρχει αντίσταση. Κατά την γνώμη μου, τα έθνη δεν συγκροτούνται πάνω στην βάση διακηρύξεων, ευχών ή πανηγυριών. Τα έθνη συγκροτούνται είτε μέσω εμφυλίων πολέμων (Αμερικάνικο, Γαλλικό) είτε δια μέσω απανωτών πολέμων με εχθρούς που αναδεικνύουν την συνοχή τους ή την διάλυσή τους. Για τα δικά μου, μετρικά συστήματα χρειάζεται λοιπόν, μάχη. Νεκροί. Ηρωικές στιγμές όπου η ενότητα των εθνών επιβεβαιώνει ή διαλύει τις επιθυμίες.

Ως τα τώρα η Ουκρανία στην σκέψη μου ήταν μια διακήρυξη.  Μια πεθυμιά. Φυσικά η πρώτη δοκιμή της ήταν τα γεγονότα του 2014 και η ανατροπή του κουβέρνου από τους δεξιούς που έριξαν τους λεγόμενους αριστερούς. Δεν ήταν εμφύλιος αναμφίβολα. Ήταν όμως μια πράξη που δόμησε μια εθνική συνείδηση. 

ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ...

Αυτό που συνέβη μετά το 2014 ήταν μια ομογενοποίηση της χώρας. Μια σχετική απαγόρευση γλώσσας, μια τρομοκρατία απέναντι στους διαφορετικούς. ΝΑΙ τα είχαμε τα μηνύματα. Ακούγαμε, μαθαίναμε. Ξέραμε πχ ότι σε κάθε εκλογική διαδικασία υπήρχαν "φιλικές" επισκέψεις στα σπίτια... Προς συμμόρφωση... Ξέραμε ότι στα λεωφορεία, δεν ήταν ωραίο να μιλάς "ξένες γλώσσες". Διάβολε στην Ουκρανία είσαι... Ωστόσο πρέπει να το πω... Δεν πίστευα ότι όλα αυτά είχαν αποκτήσει τόσο μεγάλη βαρύτητα. 

Ο πόλεμος ανέδειξε, ότι όλες οι επιθυμίες μου ήταν φρούδες. Το Ουκρανικό έθνος είχε συγκροτηθεί. Είχε αποκτήσει δεσμούς που φαίνονται ακατάλυτοι. Εμπρός τους ανοίγεται ένας δρόμος που θέλει χρόνο για να ολοκληρωθεί αλλά είναι φανερό ότι συγκροτήθηκε.

ΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ... Ή ΚΑΛΩΣ ΉΛΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ...

Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και της Ανατολικής συμμαχίας άρχισε η πολυδιάσπαση των ενοτήτων σε πολλά κομμάτια. Χώρες αναδύθηκαν και δοκιμάστηκαν στο αμόνι των πολέμων. Χώρες που θες 5 ώρες να τις διασχίσεις  (αν είχαν δρόμους μεγάλους εννοώ) αυτοχαρακτηρίζονται έθνη και χώρες. Δεν είμαι σνομπίστας. Θέλουν;;; Το πεθυμούν;; Ε ας το φάνε... Χώρες που ένα φου να κάνει κάποιος σαρώθηκαν... Αυτό το παζλ των χωρών κατά την γνώμη πολλών είναι ΠΡΟΟΔΟΣ... Για μένα είναι ένας απόλυτος ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑΣ... Χώρες μικρές. Χώρες λιλιπούτειες.. Χώρες μαριονέτες... Χώρες που έχουν παρών και άγνωστο μέλλον...

Η Ουκρανία απέδειξε μέσα από την αντίστασή της ότι είναι ένα νέο έθνος για εμένα. Μπορεί να σαρωθεί από την Ρωσία. Αλλά η παρακαταθήκη γεννήθηκε. Οι νεκροί, οι ήρωες της δένουν με επικές στιγμές το έθνος τους. Θα είναι ένα δυνατό έθνος; Δεν ξέρω... Θα πρέπει να τρέξει άλλα 100 χρόνια για να μας το αποδείξει. Πρέπει να βρει και άλλες ευκαιρίες στο "τρελάδικο" των Ευρωπαϊκών εθνών. Πρέπει να κάνει εμφυλίους και πολέμους να κάνει μια δυο εθνοκαθάρσεις. Ένα καθάρισμα εθνικό, θρησκευτικό κλπ.. Να μην είναι ένα κομμάτι των ΡΩΣ... Να γίνει κάτι άλλο.... Δόξα τον γιαραμπί, θα βρεθούν πρόθυμοι Ακαδημαϊκοί. Πρόθυμοι ερευνητάδες να γράψουν τόμους... Να ήδη στο βικιπεδια μάθαμε ότι ο Γκόγκολ ήταν Ουκρανός... Να φύγει μια τουλάχιστον Ορθόδοξη εκκλησιά από την μέση... Τέλος πάντων... Στο τρελάδικο των εθνών, μπήκε η Ουκρανία... 

Για πολλούς είναι κάτι ωραίο... Για εμένα είναι σαν να ζω τον εγκλεισμό ενός ακόμα ανθρώπου με προβλήματα στον ναό των παράδοξων σχιζοφρενών ανθρώπων...  Έτσι που φαίνεται να χαίρονται Κίνα και ΗΠΑ... Διάβολε η κάθε κατάτμηση και η κάθε επιβεβαίωση της κατάτμησης γεννά μια χαρά στους φίλους Αμερικάνους....

ΌΛΑ ΚΑΛΆ ΛΟΙΠΟΝ... ΚΑΛΩΣ ΜΑΣ ΉΛΘΑΤΕ... Αλήθεια αν υπήρχαν σοβαρές λεωφόροι πόσες ώρες ή ημέρες θα ήταν ένα ταξίδι από το ένα μέρος στο άλλο;; 

Εγώ παραμένω εραστής των μεγάλων ενοτήτων... Γι αυτό δεν χάρηκα με την Καταλονία, την Σκωτία την διάλυση της Γιουγκοσλαυίας... Τι να τα κάνω τα χωριουδάκια στην άπλα του κόσμου που μας περιβάλλει;; Ο κόσμος μου είναι ο κόσμος των λαών που ξεπερνούν τους χωρισμούς. Ωστόσο όταν ο άνθρωπος θέλει να πέι ΕΜΠΡΟΣ με βήματα 100 ετών οπισθοδρόμησης.... Βγάζω το καπέλο μου και με ένα ελαφρύ μειδίαμα προχωρώ για άλλη γειτονιά...

ΜΙΑ ΣΦΑΛΙΑΡΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ...

 Αδύναμος μικρός, ισχυρογνώμων και ψευτονταής

αναμετρήθηκα με την μάνα μου στο σιδερένιο κρεβάτι.

Ορμούσα λυσσασμένος να την κερδίσω και αυτή με πέταγε ψηλά 

Και δώστου από την αρχή. Παχιά σωματώδης η μάνα... Μικρός χτικιάρης εγώ...

Το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι.

Στο τέλος αφιονισμένος από το πάθος της νίκης, με έντονη βία

όρμισα με νύχια δόντια και ένα μικρό αρκουδάκι...

Πυρ κατά βούληση...  

Παφφφφ... Μια γυριστή ξανάστροφη και απότομη προσγείωση...

Λούφαξα... Το πρώτο παιχνίδι των ορίων...

Δοκιμάζαμε λοιπόν μικροί τα όριά μας. Το παιχνίδι συχνά μετατρέπονταν σε βίαια πράξη... Η ζωή μέσα από τα πάντα μας διδάσκει...

Είπαμε είναι ώρα του απολογισμού...

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΞΙΦΟΜΑΧΟΣ

 "Ανοίγω τα μάτια μου, παρέα με το θαυμάσιο πλαστικό χρυσό ξίφος μου

και κοιτάζω ευθύς αμέσως προς τα πάνω.

Και αποκαλύπτονται άσπρα σύννεφα, μέσα στο γαλάζιο χρώμα του ουρανού...

Το πρώτο χρώμα που αντίκρισα.  Η πρώτη μου, εικόνα από την ζωή.

Κοιτάζω τον ουρανό ακουμπώντας το κορμί μου στο πάτωμα,

στο κρύο μάρμαρο...

Όλο μου το κορμί αισθάνεται την ανακουφιστική δροσιά των μαρμάρων της Αττικής γης.

Βγαίνοντας από το υπόγειο στην απίστευτη Ιουλιανή ζέστη, τα μάρμαρα με δροσίζουν απίστευτα...

Πόσες αλήθεια φορές, δεν το έκανα;

Πάντα στις μεγάλες ζέστες, ξάπλωνα, ακουμπούσα το κορμάκι μου στα μάρμαρα. 

Ρουφούσα το κρύο, την δροσιά... Μια επαναλαμβανόμενη παιδική λειτουργία...

Οι πρώτες μου παιδικές θύμισες... Γαλάζιο με λευκά σύννεφα και λευκό Αττικό μάρμαρο..."

Ποιος θα το έλεγε, λοιπόν... Αρχίζει ο απολογισμός. Πρέπει να προ φτάσουμε.  Ποτέ δεν ξέρει κανείς πότε θα έλθει ένα κάποιο τέλος. Ιδιαίτερα αν πιστεύεις ότι είσαι κάτι σαν βελόνι στην Βενετιά...

Ότι θυμάμαι... Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι πλέον είναι το μπλε. Τα σύννεφα... Το ξίφος μου... Την δροσιά του μαρμάρου... Γι αυτό σου λέγω... Το μπλε με άσπρο είναι τα πρώτα που έρχονται στον νου...

Και την ασφάλεια στην φαμελιάρικη αγκάλη. Τίποτα το special δηλαδή.. Όπως; όλος ο κόσμος...

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΥΘΑΡΟΥΛΗΣ...ΑΣΥΡΜΑΤΙΣΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΉΡΩΑΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ

Βρήκα μια μικρή μπροσουρίτσα, που την έκδοσε η "ΕΝΟΤΗΤΑ" στα 1988. Την ανακάλυψα στο αρχείο του Λουκά Καρλιάφτη που το κράτησε η εφημερίδα "ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ". Αυτό ήταν... Είχα κάνει κάποτε κάτι βιντεάκια... ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ 

Ανακοίνωση που έγινε στην ημερίδα στη μνήμη των Ελλήνων ναυτεργατών (πριν κατά και μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο) Ο.Ε.Ν.Ο. και Ε.Α.Σ.Κ.Ε.Ν. Στις 23 Φλεβάρη 1998 στην αίθουσα των υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδας.

Η ανακοίνωση αυτή αφιερώνεται στην μνήμη των Ελλήνων ναυτεργατών Μανώλη Πυθαρούλη, Πολυχρόνη Πασχαλίδη, Γιάννη Πολιτάκη, Καπετάν Δημήτρη Τσεκούρα, Σπύρο Κούρτη, Αθηνά Κυριακού, Δημήτρη Τατάκη και όλους τους ναυτεργάτες επώνυμους και ανώνυμους σαν ελάχιστο φόρο τιμής στους αγώνες τους για ειρήνη δημοκρατία και προκοπή του ελληνικού λαού.

Η πορεία του Μανώλη του Μανώλη Πυθαρούλη στη ζωή. Ο Μανώλης γεννήθηκε την πρώτη Ιανουαρίου 1915 στην Ελούντα Μαραμβέλου της Κρήτης. Ο πατέρας του ήταν εργάτης γης καταγόμενος από το Λασίθι. Ο Μανώλης τέλειωσε το δημοτικό σχολείο της Ελούντας και άνοιξε τα μάτια του στον κόσμο βοηθούμενος από τον κομμουνιστή δάσκαλό του. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο στον Άγιο Νικόλα και εντυπωσίασε τους καθηγητές του και το περιβάλλον του με τις πνευματικές του ικανότητες στοιχείο που σημειώνεται από την κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ) στον προσωπικό του φάκελο που κρατούσε η Υπηρεσία Πληροφοριών με τα στοιχεία Φ-664. Σπούδασε στον Πειραιά στη σχολή τηλεγραφητών εμπορικού ναυτικού και επανέλαβε την φοίτηση του γιατί ήταν πολύ μικρός για να πάρει την άδεια του ασυρματιστή και να βγει στη θάλασσα. Ήταν πολύ καλός ναυτικός γιατί δούλευε από μικρός στα καΐκια του κουνιάδου του Κώστα Μακρή και Θεοδόση Τσαπέλα.Αγαπούσε τον αθλητισμό έπαιζε μποξ και ήταν καλός δρομέας ήμι αντοχής. Το πρώτο του μπάρκο ήταν μ΄ ένα ρυμουλκό το 1935. Τα ποντοπόρα του ταξίδια τα άρχισε το 1937, έκανε το γύρο του κόσμου με ένα συνεχόμενο ταξίδι 14 μηνών. Διώχτηκε από το καράβι του γιατί ελλιμενισμένο το καράβι του στην Οδησσό της Κριμαίας στην επέτειο της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης έβγαλε γιορταστικό λόγο στην ναυτεργατική λέσχη για τη νίκη του Κόκκινου Οκτώβρη. Την τελευταία φορά που είδε τον πατέρα του και την μητέρα του, που τους αγαπούσε πολύ, ήταν το 1937, έκτοτε σαν ναυτικός και σαν κυνηγημένος επαναστάτης δεν τους ξαναείδε πότε.

Μπαρκάρισε το 1939 σε ποντοπόρο πλοίο από τον Πειραιά και επέστρεψε στην Ελλάδα στις 23 Σεπτεμβρίου 1974, δουλεύοντας όλα αυτά τα χρόνια σαν επαναστάτης ηγέτης του κινήματος των ποντοπόρων ναυτεργατών, αλωνίζοντας όλες τις θάλασσες του πλανήτη. Ήταν γνωστός στα λιμάνια και στα καράβια του κόσμου για την συνδικαλιστική και πολιτική του δράση σαν μπολσεβίκος επαναστάτης. Η ίδρυση της Ο.Ε.Ν.Ο. (Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων) τον βρήκε στην GLASCOW της Σκωτίας και βοηθούσε το πλήρωμα ενός άλλου καραβιού που έκανε απεργία. Σε αυτό το πόστο τον βρήκε η Ο.Ε.Ν.Ο. από το Cardiff, που είχε ακούσει για αυτόν. Το 1943 γίνετε μέλος του ΚΚΕ και ηγετικό στέλεχος της Ο.Ε.Ν.Ο. που τον έστειλε για αντιπρόσωπο της στο Λονδίνο. Από εκεί τον στείλανε γρήγορα για τη Νέα Υόρκη, γιατί η κατάσταση που είχε δημιουργήσει εκεί ο Νίκος Καλούδης ήταν άσχημη. Ακόμα από την παραμονή του στο Λονδίνο ορίστηκε αντιπρόσωπος της Π.Ε.Μ.Ε.Ν. (μηχανικοί των πλοίων).

Στις 2 Ιανουαρίου 1945 έφτασε μαζί με άλλους ναυτεργάτες στη Νέα Υόρκη και εκλέχτηκε γραμματέας του τμήματος της Ο.Ε.Ν.Ο. Νέας Υόρκης που έφερε την ονομασία Greek Maritime Union. Εδώ συνάντησε και τη γυναίκα της ζωής του, Καλλιόπη φελούρη και δούλευαν μαζί στο κίνημα, παντρευτήκανε στις 22 Φεβρουαρίου 1947. Με την εκδήλωση του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα δήλωσε πάραυτα εθελοντής στο Δημοκρατικό Στρατό (Δ.Σ) Ελλάδας. Τον Ιούνιο του 1946 ο Μανώλης πήρε μέρος στην πλήρη Διεθνή Ναυτική Συνδιάσκεψη του Διεθνούς γραφείου εργασίας (Δ.Γ.Ε.) στο Seattle της πολιτείας της Ουάσινγκτον τον ΗΠΑ. Ήταν στην «Επιτροπή Μισθών και Ωρών Εργασίας». Έγινε προσπάθεια να τον απομακρύνουν από αυτή την επιτροπή και με δημόσια παρέμβαση του Γάλλου αντιπροσώπου παρέμεινε στην θέση του. Σ΄ ένα διάλειμμα των εργασιών της Συνδιάσκεψης και ενώ βάδιζε μόνος του στους δρόμους της πόλης ένας Ινδός έκανε προσπάθεια να τον χτυπήσει. Η σθεναρή και ανθρώπινη στάση του Μανώλη έκανε τον Ινδό να σκύψει το κεφάλι και να φύγει ντροπιασμένος.

Το τιμητικό μετάλλιο που δόθηκε στον Πυθαρούλη

Ο Μανώλης έφυγε κρυφά από τη Νέα Υόρκη κρυμμένος στο ψυγείο του πλοίου κορβέτα με την επωνυμία NOSTRADAM, τον έκρυψε στο καράβι ο γνωστός τροτσκιστής Λάμπρος Σκλαβούνης πού επάνδρωσε σχεδόν όλο το πλοίο με εθελοντές για τον Δημοκρατικό Στρατό. Αντί «να πάει στο βουνό» ο Μανώλης, ο Νίκος Ζαχαριάδης τον ξανά στέλνει παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν αξιωματικό στρατολογίας και υπεύθυνο του ναυτεργατικού κινήματος έξω από την Ελλάδα. Έμεινε στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τον Απρίλη του 1957 σαν παράνομος αγωνιστής και καταζητούμενος από τις αμερικάνικες και ελληνικές μυστικές υπηρεσίες, ο κλοιός άρχισε να σφίγγει. Διέφυγε μέσω Καναδά κάνοντας ένα εικονικό ταξίδι του μέλιτος για την Αγγλία και έφτασε στην Βαρσοβία στις 7 Απριλίου 1957. Ο Μανώλης στάλθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ στην Γδύνια-Ντανσκ όπου ήταν εγκατεστημένοι οι Έλληνες ναυτεργάτες που τώρα ταξίδευαν με πολωνικά πλοία. Ο Ζαχαριάδης είχε ανατραπεί και την θέση του την πήρε ο Κώστας Κολιγιάννης αλλά οι περισσότεροι ναυτεργάτες στην Βαλτική είχαν παραμείνει ζαχαριαδικοί. Γι΄ αυτόν στάλθηκε ο Μανώλης στην Γδύνια για να επηρεάσει τους περισσότερους Έλληνες ναυτεργάτες που ζούσαν στην Πολωνία προς την κατεύθυνση ενός δημοκρατικού κομματικού καθεστώτος.

Με την εγκατάσταση της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα στις στις 21-4-1967 ο Μανώλης βγήκε πάλι στις δυτικές χώρες για να οργανώσει την αντιδικτατορική δουλειά στο εργατικό κίνημα. Με τη βοήθεια του σκανδιναβικού Τμήματος της Διεθνούς Οργάνωσης Μεταφορών (ΔΟΜ – ΙΤΕ) ο Μανώλης και η συντρόφισσα του ίδρυσαν στην Κοπεγχάγη της Δανίας τον Σεπτέμβρη του 1967 την Ε.Α.Σ.Κ.Ε.Ν. (Ενιαία Αντιδικτατορική Συνδικαλιστική Κίνηση Ελλήνων Ναυτεργατών), οργανώνοντας και τους οικονομικούς πόρους της οργάνωσης.

Τον Ιούλιο του 1968 στη Ρώμη μαζί με άλλους συνεργάτες ίδρυσε την Ε.Σ.Α.Κ. (Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση). Το καλοκαίρι του 1973 ο Χαρίλαος Φλωράκης αφαίρεσε από τον Μανώλη την υπευθυνότητα του ναυτεργατικού κινήματος. Τον χειμώνα του 1973 - 74 γνώρισα το Μανώλη στο Βερολίνο της DDR (δική μου επεξήγηση εννοεί την τέως Ανατολική Γερμανία). όπου έγινε το 9ο συνέδριο του ΚΚΕ σ΄ ένα κτίριο έξω από το Βερολίνο, προερχόμενος εγώ από τη Μόσχα που είμασταν στην Διεθνιστική Λενινιστική Σχολή μαζί με άλλους συντρόφους μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ. Στους διαδρόμους του συνεδρίου ο Μανώλης ήταν από τους λίγους ανθρώπους που οι σύντροφοι πήγαιναν αυθόρμητα γύρω του για να τον ακούσουν να τους μιλάει. Ο Μανώλης πάντα είχε γύρω του αγωνιστές που τον πρόσεχαν και δείχνανε το σεβασμό τους, απέναντι του, πηγαίνανε μόνοι τους δίπλα να ακούσουν τον αλύγιστο και έμπειρο επαναστάτη να τους μιλάει. Φιλικός με όλους άκουγε με υπομονή όλους, κουβέντιαζε μ’ όλους χωρίς να θίγει ποτέ κανέναν και αταλάντευτος στις ταξικές πολιτικές του θέσεις, εκεί δεν χαμπάριζε με τίποτα.

 

Μετά ξαναείδα τον Μανώλη στην μεταπολιτευτική Ελλάδα μέσα από τις προσπάθειες που κάναμε για μία αριστερή ταξική πολιτική στο ΚΚΕ. Δείναμε την εσωκομματική σύγκρουση μας οργανωμένα αλλά τα πράγματα δεν μας έπαιρναν, ο κομματικός μηχανισμός πιο ισχυρός από μας και πιο αποτελεσματικός και έτσι ηττηθήκαμε. Διωγμένοι και οργανωτικά ηττημένοι είμασταν η πρώτη τάση μέσα από το ΚΚΕ με ταξικές εργατικές θέσεις, που πεταγόταν έξω από το κόμμα τη στιγμή που όλοι οι άλλοι μαζί συσπειρώθηκαν γύρω οπό τον Φλωράκη για την πολιτική μας εξόντωση και αφού τελείωσαν με μας, άρχισαν οι συγκρούσεις μεταξύ τους, τόσο με την αριστερά του Συνασπισμού όσο και με το μετέπειτα Νέο Αριστερό Ρεύμα. Η εξόντωση του Μανώλη και των οπαδών του ήταν η αρχή του να ξεκαθαρίσουν το κόμμα με τους επαναστάτες. ο Μανώλης διεθνώς γνωστός, πολυτάλαντος με γνωριμίες πολιτικές και συνδικαλιστικές σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία γνωστός στην Αφρικανική Ήπειρο με γνωστούς αφρικανούς επαναστάτες, μία από τις διηγήσεις που μας έκανε ήταν όταν πήγε να ελευθερώσει Έλληνες ναυτεργάτες κάπου στη Μοζαμβίκη από νοτιοαφρικανούς επαναστάτες, γιατί το πλοίο που μετέφερε εφόδια τους, δεν έφτασαν τα εφόδια στον προορισμό τους, βρήκε τους γνωστούς του και έλυσε την παρεξήγηση τη στιγμή πού οι εργάτες θεωρούσαν τον εαυτό τους χαμένο έστω και από παρεξήγηση. Ας ξαναγυρίσουμε για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας στο ναυτεργατικό κίνημα. Ο Μανώλης έμεινε απλό μέλος της ΚΟΒ ναυτεργατών μαζί με τη γυναίκα του, ήταν πάντα σ΄ όλες τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Ο Μανώλης παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1985 από πρόεδρος της ΕΣΑΚ, όταν του είχανε πάρει κάθε είδος είδους υπευθυνότητες, τον παλιό επαναστάτη τον παρακολουθούσαν και μέσα στο γραφείο του, τον κρατούσαν μόνο σαν φιγούρα για τ΄όνομα και την ιστορία του. Βραβευμένος με το παράσημο «Γεώργη Δημητρώφ» από τη βουλγαρική κυβέρνηση για τις υπηρεσίες του στο παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα. Ο Μανώλης παραιτήθηκε από μέλος του ΚΚΕ στο τέλος του 1987 αλλά η παραίτησή του ανακοινώθηκε μόνο μετά τον θάνατό του. Κράτησε ψηλά το επαναστατικό του ήθος μέχρι τον θάνατό του. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά αλλά και αυτοί που μάθαιναν ποιος ήταν και τι έκανε για το ναυτεργατικό κίνημα και το εργατικό επαναστατικό κίνημα θα τον θυμούνται για πάντα. ΜΑΝΩΛΗ Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ Αθήνα 23 – 2 – 1998 Γιώργος Αδαμίδης

To τραίνο μας ο ΗΣΑΠ και τα δεινά που τον βρήκαν....

 Η ζωή μου είναι δεμένη με τον παλαιό ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Σπουδάζοντας στο απογευματινό ναυτικό λύκειο, ταξίδευα καθημερινά. Πειραιάς Ομόνοια... Μετά έπαιρνα από την Κάνιγγος το τρόλεϊ κλπ κλπ. Πιο παλαιό, ποκοπίκος όταν ήμουν, με έπαιρναν οι γονείς και πηγαίναμε στον Πειραιά επιβιβαζόμαστε στο τραμ Πειραιάς Πέραμα και κατεβαίναμε στην Υπαπαντή. Εκεί ήταν οι θείοι και οι θειάδες... Και τα ποδήλατα που είχαν τα ξαδελφάκια... Τότες βέβαια ήταν του Ανδρεάδη ο ΗΣΑΠ... Εκεί κοντά στα 1975 έπρεπε η Δημοκρατία να τιμωρήσει τον εφοπλιστή Ανδρεάδη που τάχθηκε με την δικτατορία... Και έκαναν τον ΗΣΑΠ κρατικό.

Πέρασαν τα χρόνια και έγινε η αναβάθμιση των ραγών, έργο απαραίτητο. 

Πέρασαν τα χρόνια και έγινε η αναβάθμιση των ραγών, έργο απαραίτητο. Γλίτωσαν τα σπίτια τους κραδασμούς. Εντάξει δεν έγιναν και τέλεια. Ο θόρυβος είναι ακόμα ενοχλητικός, αλλά δεν είναι εκείνο το φρικτό, με τους κραδασμούς. Οκ σιγά σιγά θα βγουν εκπαιδευμένοι τεχνίτες και επιστήμονες μηχανικοί, και θα κάνουν πιο σωστά τα πράγματα. (αν και στο εξωτερικό κάνουν θαύματα με κάτι θηριώδεις μηχανές).
Τα δύο όμως τελευταία χρόνια τα πράγματα δεν πάνε καλά στον ΗΣΑΠ... Κάτι ψήνεται... Κάτι κακό ετοιμάζουν... Μια τρομερή ανακατωσούρα. Κάτι περίεργες καθυστερήσεις στους σταθμούς. Κάτι κολλήματα ανάμεσα στους σταθμούς. Κάτι το ένα κάτι το άλλο... Ο κόσμος έχει αρχίσει να διαολοστέλνει... Το τι μπινελίκι πέφτει....

Μην ξεχνάμε ότι ο κοσμάκης για πολλές πολλές δεκαετίες έχει χτίσει την ζωή του στον άξονα Κηφισιάς Πειραιά. Δεν είναι παίξε γέλασε... Η γραμμή αυτή δεν είναι σαν του ΜΕΤΡΟ που βλέπεις στάσεις όπου μετά βίας μπαίνει ο κόσμος και είναι πάντα άδειοι σταθμοί. Στους σταθμούς του ΗΣΑΠ δεν υπάρχει σταθμός, άδειος (εκτός από 1 ή δύο που είναι φτιαγμένοι πρόσφατα για το ποδόσφαιρο). Είναι όλοι καργαρισμένοι.

Αυτό που συντελείτε, είναι τυχαίο ή προμελετημένο; Δηλαδή, οι συρμοί είναι όλοι εξωτερικά στο μαύρο τους το χάλι. Κάτι graffiti φρικτής αισθητικής (και το λέω εν γνώσει μου... Γιατί μεγάλο τμήμα του μισθού μου προέρχεται από εταιρίες που πωλούν spray) Κάτι που οι χουλιγκάνοι κάνουν τους συρμούς μπλε μαρέν αράπα. Κάτι το ένα κάτι το άλλο (πχ οι συμμορίες επαιτείας και κλεφτοφολάδων) το θέμα τρένου έχει αρχίσει να γίνεται δυστοπικό...

Έτσι το θέμα είναι απλό... Γιατί τα κάνουν αυτά οι διοικήσεις; Μα μάλλον γιατί ονειρεύονται μια ιδιοτικοποίηση της γραμμής αυτής. Είναι εύκολο; Θα θίξουν την σοσιαλμανία του Κ. Καραμανλή του παλαιού; Δεν ξέρω τι να πω... Ότι βρωμάνε αυτές οι ιστορίες ....
ΖΕΧΝΟΥΝ ιδιωτικοποίηση...

Το κύριο καθήκον είναι η οργάνωση, των σταθμαρχείων... Κάτι τρέχει εκεί... Επίσης το κλείσιμο του μέρους που σταθμεύουν την νύχτα οι συρμοί... Η αλλαγή των εταιριών επιτήρησης δεν είναι μόνο απαραίτητη... ΒΟΑ η κοινωνία... Κάτι τρέχει και όλοι όσοι θέλουν να κάνουν graffiti το κάνουν με φραπεδάκι...

Η υπεράσπιση του ΗΣΑΠ είναι το κυρίαρχο... Μετά χρειάζονται νέα τραίνα. Μετά όμως. Να κλείσει ο χώρος και μετά να γίνει νέα αγορά. Και από τα Ελληνικά ναυπηγία... ¨Οχι ξανά από Κορέα.... Να δουλέψουν τα ναυπηγεία....

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ... ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ...

 Μόλις διάβασα ότι όταν ουρεί κανείς στο ντους ελλοχεύουν ένα σωρό ιατρικά θέματα.  https://www.news4health.gr/ev-zin/10103/gia-poio-logo-i-oyrisi-sto-dous-den-einai-kali-idea

Έτσι και εγώ ως σοφολογιότατος επί των ιατρικών θεμάτων σας εφιστώ την προσοχή...

Όταν βήχεις, σε κόσμο, βήχεις προς τα κάτω, για να μην πάνε τα μικρόβια σε όλους. Συνιστάτε να γίνεται κανείς ίσα με το πάτωμα. Βήξε τότε άνετα...

Άμα σου έλθει να κλάσεις στην μπανιέρα, σήκω ευθύς αμέσως και κλάστε όξω από το ύδωρ. Αυτό γίνεται γιατί όταν αερίζεστε εντός του ύδατος, δηλητηριάζουμε τους πόρους τους δέρματός μας.

Όταν θέλεις να φτύσεις, μην φτύνεις ευθεία, γιατί οι μυς του προσώπου σου αλλοιώνονται και χαλαρώνουν. Μάζεψε για 25 δευτερόλεπτα αγέρα και φτύσε προς τα πάνω εν είδη συντριβανιού... Κάμνει περφεκτ μυς... Θα μείνεις πάντα νέος...

Ας υποθέσουμε ότι σεξουλιάζεστε και είσαι άνωθεν του προσώπατου. Σε πιάνει μια φαγούρα στο πίσω μέρος του ποπού. Επ ουδενί δεν πρέπει εκείνη την στιγμή να ξυστείς. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Μπορεί να έχεις μια στρέβλωση του πέος προς την μεριά της φαγούρας. 

Αυτές είναι μερικές συμβουλές που τις κάνω προς την νέα γενεά. Είναι τμήμα του νέου ιατρικού βιβλίου μου με τίτλο " Τι πρέπει να κάνεις για να μείνεις πάντα βρωμόγερος"

"ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ" "ΣΤΕΓΗ ΠΑΤΡΙΔΟΣ" "ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΙΚΑ" δηλαδή ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ και ένας πτωχός βρυκόλαξ της ιστορίας του ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ....

 Μια νέα ζούρλα έχει πιάσει νέους μεσήλικες και ηλικιωμένους στην περιοχή μας. Η μανία των σπορ!!!

Μαζεμένοι στους καφενέδες, παθιάζονται με την αθλητική δραστηριότητα. Οι καφετζήδες
παρακολουθούν με ιδιαίτερη αμηχανία τις πρόσφατες αυτές μόδες. Είναι που μετά τον καφέ και τις συζητήσεις εξαφανίζονται και πάνε στις αλάνες να παρακολουθήσουν τα σπορς...

Ανάθαμά τους τους αχαΐρευτους.  Πάνε οι παλαιές ημέρες. Οι πρέφες, οι κολτσίνες και τα τοιαύτα. Αυτά μου έλεγε στο καφενεδάκι του γέρου Κωνσταντή από την Ιθάκη, ο παραγιός του ο Βαγγέλαρος με το όνομα. Σβέλτος και εξυπνατζής. Μωρέ Βαγγέλαρε του λέγω: " Άστα να πάνε. Και εγώ - μεταξύ μας - εκεί πάω τώρα...  Τι να κάνω όλη την ώρα εδώ. Πάφα πούφα το τσιγάρο ΜΕΞΗ... Μπάφιασα. Το  έριξα στα σπορ.... Είμαι αντι - πρόεδρος του Άρη Κουντουριώτικων, αλλά δεν ασχολούμαι με το φουτ μπωλ. Έχω τα άλλα ποδηλασία, κολύμπι, βόλεϋ μπολ και τα σχετικά" 

Ο Βαγγέλαρος σοβαρός, σοβαρός μου λέει : "Α είπα και εγώ γιατί εγώ είμαι Άμυνα Αμπελοκήπων. Όλα κι όλα. Όλοι εδώ στα Κουντουριώτικα είμαστε Άμυνα"... Το κλίμα δυσκόλευε και γι αυτό πλήρωσα και είπα ... μυστικά... " Μην το πεις στο αφεντικό που είναι Α.Ε.Ν.Α και νευριάσει γέρος άνθρωπος (ΑΘλητική Ένωση Νέων Αμπελοκήπων).

Πήγα στην αλάνα δίπλα από το γήπεδο του ΠΑΟ που εκεί στα 1960 το είπαν "ΜΑΡΑΚΑΝΑ" έδρα της Άμυνας, (ποδοσφαιριστής της ΆΜΥΝΑΣ ήταν ο Μίμης Δομάζος και τον πήρε ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ) καλησπέρισα του φίλους της Άμυνας και πήγα στους αθλητές του ΗΡΑΚΛΗ που περίμεναν να προπονηθούν και αυτοί... Ξαπλωμένοι κάτω από το πεύκο, φούμαραν αριμανίως. Συζητούσαν με πάθος για τους δύο Γερμανούς που έπαιζαν στον "Λευκό Αστήρ", που ήταν ομάδα της

γειτονιάς στην οδό Ιπποκράτους. Ήταν αδέλφια οι Ώγεν και Άιντς Κούνες. Παιχταράδες... Λένε ότι τους ζήτησε και ο ΠΑΟ ο ΑΣΤΕΡΑΣ ακόμα και ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ... Αυτοί όμως εκεί... Πιστοί, στον ΛΕΥΚΟ ΑΣΤΗΡ.... Εκεί να δείτε ντέρμπυ, ως αίματος... Να παίζουν ο Λευκός Αστήρ με τον Κρόνο !!! Πωπω δεν μιλιούνται μήνες οι διοικητικοί...

Να μην τα πολυλογώ, η άνοιξις ήτο μαγευτική. Περπάτησα προς τον Λυκαβηττό, αργά αργά. Όλα ανθισμένα. Και αξάφνου εμπρός των οματιών μου, ξεπροβάλλει μια νεαρά.... Ω... !!!! Μα τι θεσπεσία γυνή ήτο αυτή... Να μην σας τα πολυλογώ παντρευτήκαμε. Έρως μεγάλος. Δεν την ενοχλούσε που είχα αδυναμίες, όπως το φρέσκο αίμα. Ομολογώ ότι ποτέ δεν δάγκωσα. Κάθε τέτοια πεθυμιά έσβηνε. Την έχασα εκεί στα Δεκεμβριανά. Άγνωστο πως ένας όλμος έπεσε και την σκότωσε... Αθάνατη θα μείνει στην μνήμη μου... Όπως και εγώ... 

Πηγή όλων "ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ" από τον δημοσιογράφο Δ. ΓΚΟΥΤΑ.

ΤΟ ΧΑΣΙΣ ΣΤΗΝ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ..... ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1821.... ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΜΆΛΛΟΝ

 Έψαχνα, που λέτε στο ΘΑΥΜΑΣΙΟ ψηφιακό αρχείο του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ και των απογόνων του, κυρίως για θέματα της Ευβοίας και περί του εργατικού κινήματος. Αποτελεί δε το ψηφιακό αυτό αρχείο, πηγή υψίστης χρησιμότητας εις άπαντα τα άτομα που σχετίζονται για μελέτη διαφόρων ζητημάτων.

Και πέφτω πάνω σε μια διαμαρτυρία αγροτών από την ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ. Και παθαίνω πλάκα. Τι είναι τούτο.... Οι αγρότες δεν παρήγαγαν, φασολάκια, αμυγδαλίτσες ή πατάτες... Καλλιεργούσαν Ινδική κάνναβη, δηλαδή ΧΑΣΙΣ. Δεν ξέρω αν έχετε μυρίσει αυτό το φυτό  ποτέ. Μια φορά που το είχε μια σχέση μου, στην τουαλέτα της, για να παίρνει αγέρα και ήλιο το χάιδεψα και βρώμαγε το χέρι μου. Μια αηδία και μισή. Φαντάζομαι λοιπόν στρέμματα, ολάκερα με αυτό το φυτό. Αηδία. Βρώμα του κερατά. Μπλιαχ. 

Ωστόσο, οι άνθρωποι ακολουθούν, στην διαμαρτυρία τους, μια ορθή δομή. Το έγγραφό τους περιγράφει την ιστορία της καλλιέργειας. Από την έναρξη, λένε, του κράτους άρχισαν να καλλιεργούν την Ινδική κάνναβη. Και μάλιστα, όχι να την φυτεύουν, να την μεγαλώνουν και να την μαζώχνουν. Όχι μόνο ! Είχαν και την επεξεργασία μετά. Την έκαμναν σκόνη και δεν ξέρω τι άλλο. Και μετά την πωλούσαν. 

Δεν χρειάζεται να πω ότι αυτό με το χρυσό, είναι κάτι που πρέπει να το τονίσω... Χρυσός πολύς έρεε, λοιπόν.... Φραγκόπουλα.... Όχι σαν καλλιέργεια, τόσο πολύ... Η επεξεργασία είχε το πολύ ψωμί, μάλλον. Θα πρέπει να ήταν πολύ γνωστό το χασίς της περιοχής κάποτε. Δεν ξέρω ποια πόλη είναι εκεί κοντά και πως λέγονταν διεθνώς... Εξ' άλλου δεν έχω πάγει στα μέρη αυτά. Πάντως αν με διαβάσει κανείς ΝΑ ΈΧΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...  Παρότι δεν μου αρέσει το είδος αυτό και γενικά τα ναρκωτικά, δεν μπορώ παρά να έχω συμπάθεια με ότι καταπιάνομαι.

Εντύπωση, μου έκανε συνολικά η επιστολή... Το Ελληνικό κράτος απαγόρευσε την καλλιέργεια της Ινδικής Κάναβης αλλά επέτρεπε την επεξεργασία της, για να παραχθεί το χασίς. Και έτσι οι αγρότες, αγόραζαν φυτά από άλλες χώρες και τα επεξεργάζονταν. Λέμε τώρα... Γιατί όλα αυτά μου μυρίζουν λαθρεμπορίες, παρανομίες και τα τοιαύτα...

Η ζωή.... Η ζωή δεν είναι νόμιμη πάντα. Διαβάζοντας την ιστορία και μελετώντας μυστήρια θέματα, που βρίσκω από σπόντα.... Φαντάζομαι πολύ περίεργα πράγματα για την χώρα. Έχω βρει πχ ένα κείμενο επί Όθωνα που όριζε την φορολογία εισαγωγής εξαγωγής του οπίου... Ωραία πράγματα....

Ο αγώνας λοιπόν κατά των ναρκωτικών, προϋποθέτει , την αυτογνωσία. Φανατισμοί και δάκτυλα που δείχνουν τον στόχο δεν είναι επιτρεπτές διαδικασίες. Ο λαός μας φαίνεται πέρασε μέσα από τα ναρκωτικά. Είχε μεγάλη αγάπη για αυτά. Πχ κατά τον μεσοπόλεμο μου έλεγε ο πατέρας μου τα ναρκωτικά ήταν κυρίαρχα στην ΑΘήνα...

Εύχομαι να μελετάμε και να είμαστε προσεκτικοί. Επίσης να βοηθούμε την κοινωνία να ξέρει ότι η ΞΕΝΕΡΩΤΗ ζωή είναι πιο αληθινή. ΌΧΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ. Απλά πιο αληθινή...

 

200 ΈΤΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΠΑΝΆΣΤΑΣΗ... Η ΚΥΜΗ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ....

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Κύμη Εύβοιας, ευτύχησε να έχει ήδη ένα βιβλίο για το 1821, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Δεν ήταν εκδότης ο Δήμος Αλιβερίου Κύμης ή ένας πολιτιστικός σύλλογος ή κάποιος από αυτό που ονομάζουμε Κράτος. ΕΥΤΥΧΩΣ ήταν αυτό που λέμε ΑΥΤΟΕΚΔΟΣΗ. Γιατί σε μια αυτοέκδοση μπορείς να πεις, αυτό που τραβάει η καρδιά σου και λαχταρά να κοινωνήσει ο εγκέφαλός σου. Χωρίς δεσμεύσεις και περικοκλάδες.
Συγγραφεύς ο Μιχάλης Ποντίκης, εκδότης τοπικού περιοδικού που καλείται Ο ΝΕΟΣ ΆΣΤΕΡΟΣ. Είναι ένας διανοούμενος που εκδίδει περιοδικά, παράγει βιβλία και διοργανώνει που και που κάποια εκδήλωση, που σπάει την ηρεμία του τόπου. Τον έχω συναντήσει τρεις τέσσερις φορές. Και αυτές τις φορές, οι συζητήσεις μας ήταν για τον τόπο και την ιστορία του.
Το βιβλίο «ΤΟ 1821 ΚΑΙ Η ΚΥΜΗ» είναι ένα βιβλίο, που αναφέρεται στους αγώνες των επαναστατών, ενάντια στους Οθωμανούς και αναφέρεται επίσης στις εσωτερικές συγκρούσεις των επαναστατών. Η περιοχή της Κύμης και την Καρυστίας ευτύχησε να έχει αυτόν τον διανοούμενο και να δει ένα βιβλίο για τα 200 χρόνια από την επανάσταση. Πόλεις μεγαλύτερες, δεν έχουν ακόμα εκδώσει τίποτα. Και η Κύμη τύπωσε. Μάλιστα, όπως μαθαίνουμε, από την σελίδα στο FB του τοπικού παραρτήματος των Ευβοϊκών Σπουδών, σύντομα θα έχουμε και δεύτερο βιβλίο, από τον Δημήτριο Πέππα, με θέμα το 1821.
Αυτό είναι αποτέλεσμα, ενός συναγωνισμού της περιοχής, ανάμεσα σε δύο πνευματικά κέντρα. Εξ’ άλλου όπως μου είπαν η εισαγωγή του Μ. Ποντίκη στο βιβλίο «ΤΟ 1821 ΚΑΙ Η ΚΥΜΗ» απαντά σε μια τοποθέτηση του παραρτήματος Ευβοϊκών Σπουδών (αρνούμαι ως τα 60 μου να διαβάσω τις εισαγωγές των βιβλίων).
Το βιβλίο του Μ. Ποντίκη ακολουθεί τις διαθέσιμες πηγές και τα σχετικά «ευαγγέλια» της περιοχής, βιβλία που αναφέρονται στο 1821. Επίσης ανατρέχει στις αλληλογραφίες και τις πηγές των μεγάλων νησιών πχ Ύδρα Σπέτσες κλπ. 

ΒΑΣΣΟΣ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ

Είναι γενικά, ηρωική προσπάθεια μέσα σε μια μικρή πόλη, να πας να αναλύσεις θέματα δύσκολα... Πχ τις εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ επαναστατών ενάντια σε συμβιβασμένους ή αδιάφορους. Πως να εξηγήσεις σ’ ένα κόσμο τις αντιφάσεις τις επανάστασης; Σε γενικές γραμμές νομίζω ότι ο Μ. Ποντίκης τα κατάφερε πολύ καλά. Με μια γλώσσα, επιστημονική και πανεπιστημιακή, έδωσε σε όλους να καταλάβουν τα γεγονότα, να ξετυλίξει το κουβάρι του χρόνου και να φωτίσει τους πρωταγωνιστές.
Κορυφαίες στιγμές του βιβλίου για μένα είναι ο θησαυρός των τελευταίων σελίδων. Οι μάγισσες των Οθωμανών οι πρακτικές της ανάκρισης και του αιχμαλωτισμού, τα βασανιστήρια μεταξύ Ρωμιών και Οθωμανών. Κορυφαίες στιγμές του βιβλίου. Σε γενικές γραμμές με βρίσκει σύμφωνο, σε ότι αφορά τις εξελίξεις της εποχής εκείνης. Εκτός της άποψής του για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Θα ήθελα επίσης να φωτιστεί το γεγονός της πολυπληθούς Κύμης, που είναι η μεγαλύτερη πόλη σε Ρωμιούς. Μεγαλύτερη από την σημερινή Χαλκίδα, την Κάρυστο κλπ. Γιατί η Κούμη είχε κοντά 3,000 κατοίκους Ρωμιούς;
Αναφέρεται το βιβλίο σε δύο ωραία κέντρα της επανάστασης τα βλαχόφωνα χωριά Μετόχι και Κούτουρλα, καθώς και προσεγγίζει πολύ καλά την ενότητα Βάσσου Μουροβουνιώτη και Κριεζώτη.
Η ανάλυση του Μ. Ποντίκη για την οικονομική κρίση, πριν την επανάσταση του 1821 δείχνει ότι μόνο επαρχιώτηςς ιστορικός δεν είναι. Παρακολουθεί με επιμέλεια τις «σύγχρονες» αναλύσεις των ιστορικών, όπως ο θανών Κρεμμυδάς.
Το βασικό ερώτημα παραμένει ωστόσο, επιμελώς αναπάντητο ή δεν έχει δοθεί η δέουσα προσοχή. Γιατί η Κούμη είχε τόσες πολλές παλινωδίες; Γιατί ήταν λίγοι οι επαναστάτες; Προσωπικά έχω μια εκδοχή αλλά άμα γράψω ποτέ ένα άρθρο θα αναφερθώ.

ΚΡΙΕΖΩΤΗΣ

Τέλος, έχω να πω ένα μεγάλο μπράβο στο φως που δόθηκε στην περιοχή μας από το βιβλίο του Μιχάλη Ποντίκη.
Ευχόμαστε και το βιβλίο, που έρχεται να δώσει και αυτό φως στα μυστήρια της εποχής του 1821 στην Κούμη....
Ελπίζω πάντως να γίνει στο καλοκαίρι ανάλογη συζήτηση σε εκδηλώσεις. Εύχομαι το βιβλίο του Μ. Ποντίκη «ΤΟ 1821 ΚΑΙ Η ΚΥΜΗ» να μπει σε κάθε σπιτικό.
ΕΊΝΑΙ ΎΨΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΜΑΣ...

Bottom of Form

  

ΔΕΝ ΉΤΑΝ 0Ι ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΙ Ή Ο ΜΕΣΣΑΡΗΣ Ο ΚΟΥΔΑΣ Ή Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΜΥΡΝΗΣ ΉΤΑΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΟΛΗΣ ΟΙ ΗΜΙΘΕΟΙ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ...

"Την μπάλα την έχει ο Κούδας κάνει πάσα στον Τερζανίδη αλλά παρεμβάλλετε στον χώρο του 

κέντρου ο Σιδέρης που κάνει ένα σουτ από το κέντρο, μιας και ο τερματοφύλακας είναι εκτός θέσης...". 

Για σταμάτα φίλε ας το πάμε αλλιώς...

"Έμπροσθεν το διαιτητού Χασάπα, ο κεντρικός αμυντικός Αστέρης κάνει ένα εγκληματικό τάκλιν στον Βάμβα και διώχνει την μπάλα σε κόρνερ... Τα πλήθη φωνάζουν με ουρανομήκης κραυγές υπέρ της ΑΜΥΝΗΣ που αποτελεί τον πολυπληθέστερο σύλλογο της Κύμης... Ο διαιτητής Κύριος Χασάπας σφυρίζει την λήξη του αγώνος με σκόρ επτά ένα (7-1 !!!!!). Η ΑΜΥΝΑ είναι πλέον πρωταθλήτρια Κύμης με 12 βαθμούς. Ακολουθεί ο ΠΑΝΚΥΜΑΙΚΟΣ με 8 βαθμούς. Ο ηρωικός ΑΣΤΗΡ με 7 βαθμούς, ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ με 4 βαθμούς και τελευταίος ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ με 0 βαθμούς.... Ο άλλοτε κραταιός σύλλογος του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ εδώ και έτη πολλά είναι βυθισμένος στα τάρταρα... Πιο κάτω δεν έχει... Που να τον ρίξουμε; Πιο τοπικό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ". 

Κάπως, έτσι θα... περιεγράφετο το τοπικό πρωτάθλημα ΚΥΜΗΣ, αλλά και κάθε μικρής ή μικρομεσαίας πόλης στην περίοδο του μεσοπολέμου. Το νέον σπορ του ποδοσφαίρου συνεκίνησε σφόδρα, την χώραν. Ως τότε ο κλασικός αθλητισμός και η πάλη κρατούσαν τα σκήπτρα. Αν κοιτάξει κάποιος τις αθλητικές εφημερίδες της εποχής (η ψηφιακή βιβλιοθήκη της Βουλής έχει αρκετές) θα κατανοήσει, ότι η πάλη κρατά φυσικά τα ηνία, με τόσους υπέροχους αθλητάς, ως και την Αμερική. Ακολουθεί, ο κλασικός αθλητισμός που συγκινεί τα πλήθη και έπεται το φουτμπόλ. Πιο μετά άλλα αθλήματα, ως και το χόκεϊ!!!!!!! Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ που μας ενημερώνει για την "επαρχιακή κίνηση" των αθλημάτων, αποτέλεσε πηγή πληροφοριών για τον αθλητισμό των κωμοπόλεων. Αναμένει, η ιστορία τον ιστορικό της, αυτόν που θα κάτσει να καταγράψει από κάθε πόλη την αθλητική ομάδα της.

Η Κύμη είχε μια παράδοση αθλητική. Είχε τον Γυμναστικό Σύλλογο Κύμης (Γ.Σ.Κ.) που όμως ήταν του κλασικού αθλητισμού. Δεν είναι ώρα να αναφερθώ σε αυτόν. Μόνο να θυμίσω ότι ήταν από τους ιδρυτές του ΣΕΓΑΣ. Το θέμα μας, όμως είναι η μπάλα... Το φουτμπόλ... Που άρχισε στον μεσοπόλεμο να κλέβει τις καρδιές των κατοίκων όλων των επαρχιών... Ας δούμε, πως μας ενημερώνει η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ σε ένα άλλο ματς ένα έτος μετά την πρώτη ενημέρωση... ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΘΕΑΤΕΣ... Σε ποιο μέρος όμως να ήταν το τότε γήπεδο; Ένα ήταν ή υπήρχαν και άλλες αλάνες; Και τι χρώματα είχαν οι ομάδες; Να σοβαρά ερωτήματα, που μάλλον δεν έχουν απαντήσεις...

Το απόκομμα το έχει βρει ο Nicholas Peppas

ΚΥΜΗ, Φεβρουάριος. (του ανταποκριτού μας). Την παρελθούσαν Κυριακήν έγιναν εις την πόλιν μας ενδιαφέροντες φιλικαί συναντήσεις μεταξύ των ομάδων Μ. Αλέξανδρος – Άμυνα. Δισχύλιοι περίπου θεαταί παρηκολούθησαν τον ενδιαφέροντα αυτόν αγώνα. Αι ομάδες κατήλθον ως εξής: Άμυνα Καλλίγερος, Δενδρινός, Λέππας ΙΙ, Φαφούτης, Κοντομηνάς, Αλεξανδρής Π. Ψύχας, Θεοδώρου, Σταματάρας, Μοναχός και Καλαφάτης. Μέγας Αλέξανδρος Βλαχογιάννης, Νικολούτος, Κούρπας, Σταμέλος, Πέππας, Μονκανάκης, Σταματίου, Κωνσταντακάκης, Βάμβας, Μωραίτης, Βαμβακάρης. Η Άμυνα ευθύς από του πρώτου λεπτού παραβιάζει το τέρμα της αντιπάλου. Το παιγνίδι συνεχίζεται με απελπιστικήν υπεροχήν της Αμύνης μονότονο και εντός 42 λεπτών η νικήτρια ανεβάζει τα τέρματα εις 7. Το ημιχρόνιον λήγει ούτω. Εις το β. Ημιχρόνιον οι του Μ. Αλεξάνδρου επί 15 λεπτά πιέζουν απελπιστικά το αντίπαλον τέρμα το οποίον σώζει δια αυτοθυσίας ο Κέρβερος των δικτύων Καλλόγερος. Εις το 20 λεπτόν σημειούται μπέναλτυ κατά της Αμύνης το κτυπά τεχνικά ο Νικολούτσος και σημειεί το μοναδικόν τέρμα του Μ. Αλεξάνδρου παρά την απελπιστικήν προσπάθειαν του Καλλιγέρου. Θέλει 15 λεπτά να λήξη το ημιχρόνιον και η Άμυνα πιέζει το αντίπαλον τέρμα σημειούσα έτερα δύο τέρματα δια του Καλαφάτη και Σταματάρα και τοιουτοτρόπως λήγει και το 2ον ημιχρόνιον με την Άμυνα νικήτριαν δαι 9 τερμάτων έναντι 1.

Το θέμα δεν είναι της Κύμης φυσικά. Είναι της κάθε Κύμης. Και είναι απορίας άξιο, πως οι ιστορικοί δεν έχουν σκύψει επάνω στα θέματα αυτά. Προφανώς είναι γοητευμένοι με γιγάντια θέματα και αγνοούν μια ιστορία που αγωνίστηκε κόντρα στα ναρκωτικά, κόντρα στην καθημερινότητα, που χάρησε δόξα και τιμή, έστω και πρόσκαιρη στον Σταμέλο, στον Μοναχό... Στον κάθε ένα που δεν τον ξέρει κανείς πλέον. Εντάξει δεν ήταν Ανδριανόπουλοι, ή ένας Μεσσάρης αλλά και αυτοί στα μάτια των πιτσιρικάδων ήταν ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ της μπάλας...,

O πρώτος Έλληνας κάτοικος της ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ του ΚΑΝΑΔΑ.... (Βρετανική Κολομβία) και ένας βρυκόλαξ μας γράφει...

Πριν χρόνια έλαβα ένα περίεργο ανώνυμο γράμμα στο email…. Ένα γράμμα από το μακρινό παρελθόν. Ή θα είναι αστείο ή θα είναι αλήθεια... Διαλέγεται και παίρνετε.... Ένα όμως είναι αναμφισβήτητο... Ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης είναι αληθινό και υπαρκτό πρόσωπο... Ο πρώτος Έλληνας στην μακρινή Βρετανική Κολομβία, στην Βικτωρία...

Η σπάνια φωτογραφία του Κουμιώτη ΚΑΠΙΩΤΗ

«Εν Κύμη 23 Φλεβάρη 1933 μια φεγγαρόλουστη νύκτα... Πρέπει να σας τα διηγηθώ Ήμασταν τρεις υπέροχοι, τυχοδιώκτες από τα μέρη της περιοχής της Κούμης. Εγώ, ο φίλος ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης και ο Σαρής. Εμένα αφήστε με, αποφάσισα, να γενώ ένας αρνητής της ζωής. Να παλέψω, με τα τσακάλια, τους λύκους και να ζήσω κυνηγώντας και ψαρεύοντας... Βλέπεις ΑΥΤΗ, η αγαπημένη μου πέθανε. Άλλοι μίλησαν για μια σπάνια αρρώστια που έφεραν οι Κινέζοι άλλοι για κάτι... Τι σημασία έχει... Έφυγε... Γνωριστήκαμε σε μια πόλη των Ιονίων νήσων. Τον άκουσα να μιλάει Κουμιώτικα και από τότε γίναμε αδέλφια. Κόλλησε μαζί μας αργότερα (στην νιότη ο χρόνος είναι τόσο μεγάλος) και ο Σαρής, σε μια ταβέρνα, της Κέρκυρας, φτηνό γλυκό κρασί και τραγουδώντας μαρινιάνικα (ναυτικά τραγούδια από την λέξη marine), ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο ντελάλης.... 

https://abitofgreeceinvancouver.wordpress.com/vancouver-greeks/?fbclid=IwAR20ZankGiaUxaNMDseQrWIxkRCES2fWnGtDXBx6F9iMgI1BZQQQc8zzNec

«Από αύριο Δευτέρα και ώρα 7 το πρωί, το Πολεμικό Ναυτικό της τιμημένης και σιδηράς Μεγάλης Βρετανίας – τιμημένο το όνομα της – θα δεχθεί όλους τους ναυτικούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ΚΑΙ ΜΟΝΟ όσοι μιλούν Ρωμαίικα ή Αλβανικά και έχουν δουλέψει σε καίκια κλπ». Ούρα, μπράβο ζήτω... Όλη η ταβέρνα αντήχησε από τις κραυγές και τα κεράσματα.... Με τα πολλά, πότε φορέσαμε τα ρούχα του Πολεμικού Ναυτικού της Μεγάλης Βρετανίας.... Ούτε που το πήραμε χαμπάρι... Μαζί, βέβαια και το μαστίγιο και την πειθαρχία... Μην φανταστείτε ότι είχαμε τα χρόνια τα πολλά... Ούτε 13 ετών... Αμούστακοι, αλλά πρώτοι στα άλμπουρα, πρώτοι στο πιοτί και πρώτοι στην εκκλησιά... 

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B1

Εξ’ άλλου ποιος ξεύρει την χρονολογία γέννησης... Από 10 ετών ριγμένοι στους πέντε ανέμους... Μας πήρε το καράβι και μας πήγε... Που δεν μας πήγε. Με τα πολλά φτάσαμε στην πανέμορφη Βικτωρία της Βρετανικής Κολομβίας (σήμερα του Καναδά). Ευλογημένο μέρος. Μια υπέροχη ναυτική βάση. Ξεμπαρκάραμε με μπόλικους παράδες και... Τότε ένα πράγμα, μας συγκινούσε. Ο ΧΡΥΣΟΣ...

https://greeksinwashington.org/vancouver-island-and-victoria-in-british-columbia-greeks/?fbclid=IwAR2duLJO1N57sunkKSeVg55QvXuCmJ4mvb73gzfcy7ZNmaTzG1f9ntmao1Q

Όλος ο κόσμος ήθελε τον ΧΡΥΣΟ... Χρυσό για να σώσει τα αδέλφια του, τους φίλους του την φαμίλια του, από την φτώχια. Πήραμε το πρώτο καράβι και βρεθήκαμε, στην Καλιφόρνια. Τι ήταν αυτό. Μιλιούνια άνθρωποι, έσκαβαν, έπλεναν το χώμα, σουρώνανε το χώμα... Λύσσα Όλη η φύση ανασκάπτονταν από τα όνειρα των μαχητών του ΧΡΥΣΟΥ... Εκεί, γνώρισα την καλή μου, νέα και όμορφη. Ερωτευθήκαμε. Ώσπου ένα νέο ακούστηκε, ξανά στα καταγώγια των χρυσοθήρων... ΠΌΛΕΜΟΣ.... Ξανά πίσω στην βάση μας στην Βρετανική Κολομβία. Τρέξε, πήγαινε στον πόλεμο της Κριμαίας. Ξανά μαζί. Ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης, λιποτάκτησε, πήγε με τους Ρώσους. Παρέα με τον Σαρή από τους Ανδρωνιάνους.

Είχανε το ζουζούνι μέσα τους. Τους μπαγκλάρωσαν, όμως οι Άγγλοι... Τι να πουν... Σκαρφίστηκε, ο σοφός Καπιώτης ξανά μια λύση... Ρωμέικη... Δήθεν τον έλεγαν George Wienna και τον Σαρή ως John Stevens …. Τα εγγλεζάκια το έχαψαν, ή έκαναν ότι το μάσησαν, μιας και η ανάγκη για τον στόλο ήταν τρομακτική... Για μια ιστορία της τύχης, εγώ μάτιζα ένα πανί σκαρφαλωμένος στο ακρινό κατάρτι, τους βλέπω να μπουκάρουν από την βάρκα στο πλοίο, δεμένους... Ούρα ζήτω... Ζουν... Ξανά και οι τρεις παρέα... Με τα πολλά το πλοίο κάτω από την σημαία του Αγίου Γεωργίου, φτάνει στο Μέξικο... Και εκεί πόλεμος. Και πληρώνουν καλά. Πήγαμε, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το χρήμα αδελφέ... Το κυνηγούσαμε όπου και αν ήταν κρυμμένο και το τσεπώναμε...

Εκτίθεται στο μουσείο, σαν σκάφος του ΚΑΠΙΩΤΗ...

Με τα πολλά, αφού περνούσαμε ανάμεσα στις σφαίρες και το πιοτί, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το μυστικό που μας είπε ένα γέρος Μεξικάνος, μπεκρής και λιγομίλητος... «Βρήκαν ΧΡΥΣΟ στην Βρετανική Κολομβία» Αυτό ήταν. Φύγαμε για τον βορά... Εκεί ξαναβρήκα την καλή μου. Παντρευτήκαμε ήσυχα σε μια εκκλησία Κουάκερων... Τώρα εκκλησία... Μην φανταστείς. Που τα λούσα τα δικά μας. Με τις εικόνες, τα θυμιάματα, τους παπάδες. ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ... Διάβασαν ένα απόσπασμα και η τελετή έληξε... Τι υπέροχος που είναι ο κόσμος. Ένας υπέροχος μήνας πριν την πλήρη μας καταστροφή. Τι γλυκιά που είναι η ζωή, μέσα στην δύνη του έρωτα. Και μετά, για μένα, ζωή είναι μόνο τα βουνά. Οι κάστορες, οι λύκοι, οι αρκούδες. Που και που κατεβαίνω, να πουλήσω τα δέρματα, να πάρω ταμπάκο, κανένα σώβρακο κτλ... Ε πάω και σε κανένα καταγώγιο μαζί με τους άλλους δύο.

https://www.songheesnation.ca/home

Ο Γιώργης Νικόλαος Καπιώτης, παντρεύτηκε. Πήρε την κόρη του αρχηγού των ντόπιων. Από την κυρίαρχη φυλή των SOGNEESS. Με πήγε, με το στανιό στο σπίτι του. Τώρα είχε παρατήσει το κυνήγι του ΧΡΥΣΟΥ. Με την Μαίρη Άννα, είχαν ανοίξει, ένα παντοπωλείο. Τα είχε όλα και με καλές τιμές. Κατάφερε, να φτιάξει και ένα μικρό σκάφος. Βλέπεις, ότι μάθαμε στην Λιαννάμμο δεν ξεχνιέται, όπου και να πας... Ο δε Σαρής τα πήγε και αυτός καλά. Έγινε βοηθός του διοικητή της πυροσβεστικής. Μεγάλη θέση. Γιατί τα καλοκαίρια, τα έντονα καλοκαίρια λαμπάδιαζαν τα βουνά... Το να κουμαντάρεις το σώμα των πυροσβεστών, ούτως ώστε να προφυλάξεις ζωές και περιουσία, δεν είναι μικρό πράγμα...

Τα χρόνια περνούσαν ήρεμα για αυτούς. Φώναξαν όλη την Κούμη και τα χωριά. Γέμισε η πόλη από Κουμιωτάκια, από τον Οξύλιθο, τα Βίταλα... Αντήχησαν τα τραγούδια μας σε ούλη την επαρχία... Φτάκαμε λέει και τους 300 από την επαρχία Καρυστία... Ο ένας μάζωχνε τον άλλο. Ως και γυναίκες φέρανε. Γιατί πως να το κάνεις. Οι SOGNEESS οι ντόπιοι δεν μας έδιναν πλέον τα κορίτσια τους για γάμο... Φέραν από την Κούμη... Αλλά πολλοί Κουμιώτες επέστρεψαν για να πολεμήσουν στους πολέμους μετά το 1910.... Αυτή είναι η μικρή μας ιστορία....» Υπογραφή δυσανάγνωστη... Αρχίζει από ΒΡ έχει κάτι που μοιάζει με ΟΛ και καταλήγει με ΚΑΣ... Μα γιατί διαισθάνομαι ότι είναι κάτι σαν ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ... Περίεργο πράγμα...