Άποψη για το ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ του ιδρύματος ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ

 

Όταν κάπου πηγαίνω, έχω την τάση να θέτω μια σειρά από ερωτήματα στον εαυτό μου. "Τι είδα; Είναι καλή η γνώμη μου; Κέρδισα κάτι ή πήγε χαμένος ο χρόνος;"

Μια λαμπερή, θαυμάσια ημέρα, με το γνωστό Αττικό φως, πήγα και εγώ στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Κατεβαίνοντας την Συγγρού, με άθλιες πινακίδες, με την ψυχή στο στόμα... καταφέραμε να φτάσουμε. (αυτό με τις πινακίδες είναι τρομακτικό στην χώρα...). 

Το parking ήταν κάτι που το αντιμετώπισα, με αδιαφορία. Ωστόσο θα πω ότι ήταν θαυμαστός ο εξαερισμός, η άφθονη δροσιά στο εσωτερικό του και το κυριότερο το υλικό δαπέδου με συνεπήρε. Νομίζω ότι δεν έχω ματαδεί τέτοιο υλικό. (λόγω επαγγέλματος κοιτώ και τα νέα υλικά). 

Οφείλω να πω, ότι βγαίνοντας από το parking είχα ένα σφίξιμο. Είχα διαμορφώσει στην σκέψη, μια φοβία ότι θα ήταν ένα επιβλητικό κτήριο, που θα εξαφάνιζε με τον όγκο του τον άνθρωπο. Και όμως δεν ήσουν ένα τίποτα. Αν σε κάτι μπορώ να πω ανεπιφύλακτα να πω εύγε στον αρχιτέκτονα Renzo Piano είναι ότι σε κανένα σημείο του οικοδομήματος δεν αισθάνθηκα, ένα μηδενικό. Ήμουν απόλυτα άνετος στον χώρο. Οι όγκοι δεν ήταν επιβλητικοί και δεν εξουδετέρωναν τον επισκέπτη. Για ένα οικοδόμημα, όπου φιλοξενούνται η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Λυρική της Σκηνή, πρέπει να το πούμε χωρίς κόμπλεξ. Ναι ο αρχιτέκτονας τα πήγε θαυμάσια.

Η μαθηματική σχέση ανθρώπου με το ταβάνι ήταν 1 προς 2. Δηλαδή δύο φορές το ύψος του ανθρώπου χοντρικά. Αυτό ήταν κάτι πολύ γλυκό. Σε αγκάλιαζε το κτήριο. Δεν σε εξουδετέρωνε. Επειδή δε ήταν πολλά άτομα στην είσοδο, δεν δημιουργούσε τίποτα άλλο παρά την ανθρώπινη παρουσία και όχι το χάος. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Όταν είσαι στην Φιλοσοφική Σχολή ή στην Θεολογική, εισερχόμενος εντός τους σου δημιουργεί το συναίσθημα του ότι είσαι ένα μηδενικό εμπρός στην Φιλοσοφία. Στο Κέντρο Πολιτισμού καθόλου δεν αισθάνεσαι έτσι.

Ακόμα και στην βιβλιοθήκη αισθάνθηκα οικεία και μια γλυκιά αίσθηση να μπω να κάτσω και να αρχίσω το ψάξιμο. Δεν μπορώ να πω όμως ότι αισθάνθηκα όπως στο κτήριο της λεωφόρου Πανεπιστημίου. Όχι δα. Το παλαιό κτήριο είναι κάτι ανεπανάληπτο. Αλλά και το νέο ΩΣ κτήριο μου άρεσε πολύ. Ο φάρος και τα πανοραμικά σκαλιά, είχαν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα ο φάρος και μάλιστα η πλευρά προς το Φάληρο. Η θέα της θάλασσας, τα fin που οι νέοι μάθαιναν ιστιοπλοΐα, ήταν μαγική. Το γαλάζιο στην απόλυτη καθαριότητά του.

Το θέαμα της τεράστιας πισίνας με το σιντριβάνι και την μουσική, είναι θαυμαστό. Το νερό, αυτό το αρχέγονο συστατικό της ζωής, πάντα γεμίζει την σκέψη μας. Εκεί συνάντησα και το υπέροχο θέαμα ενός παλαιού τρόλεϊ.  Ενός Σοβιετικού οχήματος της παλαιάς Αθήνας και του Πειραιά. Πλήρως ανακαινισμένο. Ατυχώς χωρίς καμιά ένδειξη. Ο κόσμος το βλέπει μη γνωρίζοντας ότι αυτά ήταν Σοβιετικά και αποκτηθέντα ανταλλασσόμενα με λεμόνια πορτοκάλια και άλλα εσπεριδοειδή. Ήταν κάτι παράταιρο. Έτσι στον χώρο για να υπάρχει. Ακόμα και η μάρκα το λογότυπο του οχήματος δεν εξηγούνταν. Τίποτα. Ένα κίτρινο ανώνυμο πράγμα ριγμένο στον χώρο. 

Κάτι που μου άρεσε ήταν τα πολλά σημεία καφέ. Πιστεύω ακράδαντα ότι η λογική του Έλληνα είναι τα καφέ και τα καφενεία. Εκεί αναλύουμε το τι βλέπουμε. Πήγα και στο πάρκο. Εντάξει είναι ακόμα νωρίς. Τα φυτά μικρά και φρέσκα. Θέλουν τον χρόνο τους. Κάτι που μου άρεσε ήταν το χώμα. Νομίζω ότι υπάρχει χρόνος για να βελτιωθεί.  Μπορεί στο μέλλον να γίνει ένας μικρός βοτανικός κήπος που θα μορφώσει τον κόσμο πχ στα βότανα. Χώμα πολύ. Με ωραίο ΘΑΥΜΑΣΙΟ χαλικάκι. Ειλικρινά που τα βρήκαν; Εντυπωσιακό υλικό. Τα διάφορα παιχνίδια κλπ δεν ξέρω δεν έχω παιδί και άποψη δεν έχω. Το απολάμβαναν όμως οι ποκοπίκοι...

Το φάουλ....

Αυτό που μου άφησε λοιπόν αρχιτεκτονικά ο χώρος είναι κάτι το θετικό. Παράταιρα πράγματα υπήρχαν. Πχ μια στρογγυλή κατασκευή που δεν κατάλαβα τι χρησίμευε... Το τρόλεϊ. Το παγοδρόμιο με τις τέντες επίσης δεν μου άρεσαν. Όμως άρεσαν στα παιδιά και τους γονείς που έκαναν ουρά. Οπότε περισσεύει η γνώμη μου.

Το ποιος ήταν ο Νιάρχος το γνωρίζουμε. Δεν είναι όμως το θέμα μας ο παλαιός εφοπλιστής. Το θέμα είναι τη αρχιτεκτονική. Και η σχέση του με τον άνθρωπο. Πχ στο Μέγαρο Μουσικής υπάρχεις ως ένα σκουληκάκι στον χώρο.

Δεν θέλω να έχω άποψη επί παντός επιστητού. Μεταφέρω τα συναισθήματά μου. Θα σας πω κάτι με πάσα ειλικρίνεια. Θέλω να χαθώ στην βιβλιοθήκη και να αρχίζω μελετώ... 

Τέλος είναι το θέμα... Πως πας... Δεν ξέρω αν έχει συγκοινωνία... Πάντως αν δεν έχει είναι θέμα το χρήμα στο parking.... Μεγάλο θέμα...