Ανακριτική ελπίδα... δυνατότης έρωτος...

Πτώσεις, μεταπτώσεις και όνειρα gia να κερδίσω την χαμένη ουσία, της ζωής.
Συνεχίζοντας μετά από χρόνια να λαμβάνω.
Τι χρόνια.... Αιώνες!!!
Στο άγγιγμά σου, στο γέλιο και στα νεύρα σου, ανακαλύπτω τις αδυναμίες μου.
Φρόντησαν άλλοι να χτήσουν πάνω τους.
Οι άλλοι?
Και εγώ τι έκανα? Αντιστάθηκα? Ερμήνευσα?
Στο "Χιροσήμα αγάπη μου" λέει ο πρωταγωνιστής...

"ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΘΩ"

Αλλά όχι. Ως εδώ και μη παρέκει.
Είμαστε μεγάλοι πλέον. Κάθε λέξη που προφέρετε, όπως ΑΓΑΠΗ, ΕΡΩΣ, καρτερία, πόνος, ΤΡΟΜΕΡΟ.
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ, ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ, ΤΡΟΜΕΡΟ μας πονά...
Γιατί μας έφυγε το κέλυφος σαν τον αστακό ....
Γιατί δεν το πιστεύουμαι ομορφιά μου.... Δεν το πιστεύουμαι....
Γιατί τρομάζουμαι στην ιδέα ενός χρυσού μέλλοντος....

Και όμως....
Η αγάπη τρέχει μόνη της, χωρίς να ρωτά τους πρωταγονιστές...
Αυθύπαρκτη ερημώνει τα πάντα γύρω της, σαν το FANTOM που ισοπεδώνει τις πεδιάδες.

Μην είσε υπερβολικός. "Κάνε ότι θες στο κορμί μου". Κάνε ότι θες, κάνε ότι θες... μου λες...
Και δεν σκέπτηκες καμμιά στιγμή, ότι θέλω να είσαι πλάι μου, με την ολότητα του πνεύματός σου ανυπότακτο?
Και αν καμμιά φορά δεν αντέχετε η ύπαρξή σου να ΒΡΙΖΩ? Γιατί με πνίγεις καμμιά φορά .., Αυτήν την τόσο μηδαμινή φορά.
Γιατί ελεύθεροι είμαστε.... ΘΕΟΙ ΌΜΩΣ ΟΧΙ...