ΆΓΙΟΣ ΘΩΜΑΣ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ .... του Γουδιού.... εκεί που εορτάζει η εργατιά..

Ήταν μια νεαρά που την έλεγαν Αικατερίνη. Μα τους Άγιους Πάντες ομορφοτέρα κορασίδα δεν έχω ματαδεί.
Ήτο εκ της φύσεώς της ξανθοτάτη, ευτραφής, με λευκοτάτη επιδερμίδαν. Σύχναζε μετά του εξαδέλφου της εις τα ζυθεστιατόρια πέριξ των Αμπελοκήπων. Πότε εις τα ΗΛΙΣΙΑ που ήτο λαμπρότατον κέντρον διασκεδάσεως, πότε εις την μπυραρίαν ΆΝΕΣΙ...
Την πρωία ηργάζετο εις το τέλος της Πανόρμου εις το εργοστάσιον που επεξεργάζοντο τα κουκούλια. Είχον ένα φίλον προϊστάμενον και είχε είπει ότι ήτο εργατικοτάτη, χαμηλοβλεπούσα αλλά και ταυτοχρόνως εσυχαίνετο την αδικίαν.

Εκ της καθημερινής εφημερίδος ΆΜΥΝΑ των Αθηνών 1920

Εν ολίγοις την είχον ερωτευθεί. Ωσάν εσχόλαγον εκ της εργασίας της την ηκολούθην, εκ του μακρώθεν φυσικά δια να γιγνώσκω την ηθικήν της υπόστασιν.
Πλην όμως ήτο και κοκέτα σφόδρα. Ναι μεν πτωχοτάτη αλλά επρόσεχον την πτωχικήν της ενδυαμασίαν. Πάντα επερπατούσε από την πλευράν όπου ο αγωγιάτης με την νεροφόραν εκατέβρεχον την Πανόρμου. Σπανιότατα έπαιρνε τον δρόμο επί του "ποταμού" που διέσχισε την λεγομένην σήμερον Λουίζης Ριανκούρ. Τότε εμάζευον μαργαρίτας και άγρια λέλουδα πέριξ του "ποταμού" (ήτο ανοικτό τμήμα του υδραγωγείου που είχαν σάξει οι Ρωμαίοι....)
Την επαύριον ήτο η μεγάλη εορτή του Αγίου Θωμά. Όλοι οι πτωχοί και τίμιοι των Αθηνών θα επανηγύριζον εις το Γουδί... Ήτο βέβαιον ότι εκεί θα ήτο η νεαρά Αικατερίνη... Μου είπε ο φίλος μου ότι σχεδόν όλο το εργοστάσιον θα ήτο εκείθεν.
Επαρφουμαρίσθην, εφόρεσα την στολήν μου, ένεκα της περιστάσεως και όδευσα προς την περιοχήν που ήτο κατάφυτος και διατρεχομένη εξ ρυακίων εκ του Υμηττού. Ήταν όλοι εκεί. Ανάμεσα στα μικρά ρυάκια, ανάμεσα στις μικροτάτας λιμνούλας την ΕΊΔΟΝ... Ήτο ενδεδυμένη με τα λευκά της φορέματα. Με το πρόσωπόν της ολόλευκον.


΄Ω δολοφόνος των σκουλίκων
θεσπεσία Αικατερίνη.
Συ σκορπάς δροσιάν και χάριν
Έρωτα και ζωήν ....
Σκώληξ εις τας χείρας σας
δολοφονήστε με με τα βέλη του θεού Έρωτος...

Και τότε εξηφανίσθη πάραυτα κάθε χαρά. Κλάματα με έπιασαν ευθύς αμέσως...
Το χέρι της... Άδικος κατηραμένη ζωή... Την είχε χουφτώσει νεανίας έτερος πέριξ των οικείων της...

Έπνιξα τον πόνον μου στο καρβουνιάρικο του Κωστή... Συνοδεία μπεκρήδων και τρώγοντας σαρδέλες Μυτιλίνης...

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΦΩΝΗ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΤΙΜΑ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΤΗΣ... ΓΙΟΒΑΝΝΑ ...

Σας έχω πει για το ποιούς εκτιμώ έτσι δεν είναι?

Ίσως να το καταλάβατε τόσα χρόνια. Αυτοί που είναι ΣΥΝΕΠΕΙΣ που δεν φτύνουν εκεί που έζησαν... Και μου αρέσουν και οι ρομαντικές φωνές...

 Oι φωνές που μας δίνουν εικόνες

Πέτυχε τόσα στην χώρα μας και ΑΠΟΓΕΙΩΘΗΚΕ στην ΕΣΣΔ και στην ΓΕΩΡΓΙΑ...

Και είναι εκεί

Δεν έφτυσε ποτέ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕ από που ξεκίνησε

Αυτή που υπήρξε το ίνδαλμα του κινηματογράφου της ΓΕΩΡΓΙΑΣ...

Την λατρεύω είναι ένας γλυκίτατος άνθρωπος

ΓΙΟΒΑΝΝΑ άσε τους άλλους να έχουν τίτλους "άτιτλους" ΕΣΕΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΠΡΕΣΒΕΙΡΑ μας στην μεγάλη περιοχή του πολύχρωμου τόξου των ΡΩΣ και των πέραν αυτών...

ΓΕΩΡΓΙΑ μια χώρα αγάπης και χαράς όπως λέγει 

Η ΣΤΡΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ... ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΟΣ δρ. AKRAT

Μελετώντας από νέος την ανθρώπινη φύση στα καλύτερα πανεπιστήμια της πλάσης (πχ Νιγιαμπάσου Νιγηρίας, Ουγιάσου Τζατζικιστάν...) ήλθε η ώρα να σας πω ορισμένες πρακτικές διαπιστώσεις. Αυτές ελπίζω να σας πάνε πιο πέρα δηλαδή στο ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ της ανθρωπίνης φύσεώς μας ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ...

Καλή στράτα....

Όσοι γλυτώσουμε, αν γλυτώσουμε, από ανευρίσματα, εμφράγματα, καρκίνους, ποδάργρες, ψείρες, κορέους κτλ κτλ.  λίγο πριν τα εξήκοντα θα παρατηρήσουμε ορισμένα εμφανή σημάδια...

Ύπνος πιότερος, εγκατάλειψη διαφόρων σπορ εντατικοποίηση ετέρων που μας ετοιμάζουν για το ύψιστο καθήκον του ανθρώπου... ΤΗΝ ΝΙΡΒΑΝΑ λίγο πριν το τετέλεστε...

Τι τα θες τι τα γυρεύεις... Χους εις χουν και εις χουν απελεύσε... Το οποίον σημαίνει πως θα γίνουμε χώμα... Χώμα αφράτο που θα μας ευλογούν όσοι μας αγαπούν, ή χώμα χαλκοειδές άχρηστο και  υβριζόμενον υπό πάντων....

Ωστόσο πριν βρίσεις μάστορα τους εκνευριστικούς τύπους που όλα τα ξέρουν και όλα τα μηρυκάζουν κάτσε και σκέψου το άγχος μας...

Θα μας αγαπά κανείς για να μας γιατροπορέψει ή θα πάμε άκλαυτοι σαν το σκυλί στο αμπέλι... χωρίς ένα χέρι αγάπης στην κλίνη για τον όξω... τέλος έργου...

Αυτό το άγχος στο πόνημά μου που κατατέθηκε στο γιουνιβέρσιτι Ογκαμπαγκεντουλ της Λιβύης μας οδηγεί στην υστερική διεκδίκηση μιας ύστατης αγάπης... Δεν είναι θέμα το τι θα αγαπήσουμε. Ζώο, έρωτα, παιδί, βιβλία είναι το γαμώτο.

Και αυτοί που δήθεν τα έχουν λυμένα δηλαδή έχουν ζήσει μια ζωή καλή με έναν άνθρωπο, έχουν παιδιά σκύλους σπίτια κλπ μην τους κοιτάς δήθεν ανέμελους και κοτσονάτους... Η περδικούλα τους το ξέρει πόσο μόνοι αισθάνονται.. Πόσο η ζωή του έχει κάνει τα νεύρα τσαντάλια...

Ειδάλλως αδέλφια μου, αγαπητοί μου μαθητές τόσα ψυχοφάρμακα στην χώρα δεν δικαιολογούνται... Έχετε δει όλοι σας τις διαφημίσεις του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ που μας ανακοίνωσε ότι επενέβη σε 20 χρόνια 1,250,000 φορές... Από την άλλη εμείς σαρώνουμε τα ρεκόρ ψυχοφαρμάκων...

ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ....

ΒΟΥΡ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΜΕΣΗΛΙΚΑ ...

Άμα περιμένατε συμβουλές παίξατε και χάσατε...

ΟΙ ΒΩΜΟΛΟΧΙΕΣ ΤΟΥ 2017 ψευτο ποιήματα έτσι για χαβαλέ.... ΕΚΔΟΤΙΚΕΣ...

ΜΟΥΤΖΟΥΡΕΣ

Έξη περικοκλάδες στο χαρτί,

και δέκα αγαμίες πλεχτήκανε και κάνανε

του κόσμου ιστορίες.

Κατά πως λέγανε λοιπόν, μεγάλοι ποιητάδες

-Παιδί μου, κοίτα για να δεις και πες μου την αλήθεια.

Έχεις κορίτσι έμορφο ή έχεις την χείρα φίλη?

Πες μου αγόρι μου καλό και θα πω την αλήθεια.

-Μπάρμπα μεγάλε ποιητή της πλάσης πενεμένε

που να βρω γκόμινα καλέ πες μου ταχιά να πάγω,

εγώ 'με άσχημος πολύ και από τσουτσούνι τζίφος,

Είμαι παρέα ολημερίς της θλίψης ερωμένος.

Έχω το κλάμα εύκολο τα νεύρα μου τσαντάλια

αλλά από ποιήματα πολλά ωσάν χαρτοπετσέτες

Την μια την γράφω ποιητικώς στην άλλη ξεροχύνω

-Πω πω αγόρι μου καλό, να φύγεις να λακίσεις.

Να πας Ομήρου 68 που μένουν ψυχολόγοι,

μονάχα κοίτα για να δεις σταμάτα να με πρήζεις.

Τις πόρτες βρε των εκδοτών άσε για κάνα άλλον….

Και άμα εκδόσεις βρε γιαβρί το χρήμα το χεις φίνο…

Ο ΕΡΩΤΥΛΟΣ 

Kόρη λιγνή και λυγερή, κυρά μου σιτεμένη.

Του ποιητάκου άρπαξε την ψώλα την βαρβάτη,

Γιατί η καύλα θέριεψε, θεριό του έχει γένει.

Την μια βρε χύνει μόνος του, την άλλη με πουτάνα.

Το βράδυ ντίρλα γίνετε στα μπαρ ξεροσταλιάζει.

Άσε το άλλο μάτια μου… την πέφτει σε χαχόλες

Την πέφτει βρε στην φίλη του, την πέφτει στην ξαδέλφη,

την πέφτει και στην θεία του που είναι πονεμένη.

Το δόντι της την τρέλανε έχει και τον μαλάκα,

να τις λαλεί ολημερίς για κόσμους πλανεμένους.

Πάρτε κορίτσια το λοιπόν αυτούνον τον μαλεύρα

Που χει την πούτσα όρθια και το μυαλό του λίγο.

Γιατί οι πόρτες των εκδοτών έχουν φρακάρει πλέον….

Ο ΚΙΜΠΑΡΗΣ....

Είμαι εγώ ένας ποιητής βαρβάτος και κιμπάρης.

Μονάχα καλοί μου άνθρωποι είμαι λίγο μαλάκας.

Είμαι στην πλάση καθαρός και το μυαλό μου φίνο.

Γράφω ποιήματα τρελά και μαργαριταρένια.

Αλλά… μου λείπει το μουνί την ψώλα μου να χώσω.

Αυτή την έκαμα καλέ, λάστιχο την καημένη.

Την πιάνω τώρα, την πιάνω χτες, την πιάνω όλη μέρα.

Την πασπατεύω την καλή, την έμορφη την ψώλα.

Αυτή μωρέ δεν είναι πια ψωλή
είναι η φίλη μου η Καλή….

Βρε να την βάνω δεν μπορώ, την λύση για να ευρώ

αλλά για του κόσμου τον ντουνιά τις λύσεις έχω ούλες…

Και του εκδότη τα μυαλά θα πάρω θα κυριεύσω…

ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΟΝΤΑΦΤΕΙΣ...

Στου εκδότη τα σκαλιά σκόνταψα και ΄πεσα κάτω.

και τα χαρτιά μου μπέρδεψα μαζί και την λαλιά μου.

Θυμήθηκα τότες που ΄γλυφα την κλειτορίδα τότες,

της γκομενίτσας της Λενιώς που ήταν λαλημένη.

Αυτή νορμάλ δεν ήτανε ήτανε τρελαμένη.

την μια της άρεσα εγώ την άλλη ο μπάρμπα Τάσος.

Την άλλη έπαιρνε που λες, λεξοτανίλ πέντε έξη…

Είχε που λέτε και άλλο, εν πρόβλημα στην καρδιά της.

Την πείραζε που ήτανε αδύνατη, σαν σκελετός ένα πράγμα…

Σαν έκανε έρωτα μωρέ βαράγαν τα κανιά της

και πόναγε και έσκουζε ωσάν την προβατίνα.

Τα κόκαλα, την πόναγαν και οργασμό δεν είχε.

την μια την έκανα νταντά την άλλη την θωπεύω,

την άλλη τις έχωνα τον πούτσο μέσα στο στόμα.

Την πόναγαν τα ούλα της, την πόναγαν τα δόντια

η γλώσσα της ήταν έμορφη, μου θώπευε τον πούτσο.

Αλλά τα δόντια της ωρέ βάραγαν και βάλανο και πόστη.

Τον Εμπειρίκο ήξευρε από όξω η καημένη,

τον Εγγονόπουλο έπαιζε στα χέρια της ένα πράγμα…

Εγώ τις μίλαγα ωρέ με τα δικά μου λόγια,

τις έλεγα ποιήματα καλά και φίνες ομιλίες.

Και αυτή μου είπε τάχιστα…

-Να πας βρε γρήγορα ταχιά στον Κώστα τον εκδότη…

O ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΑ ΣΤΑ 1821... ΌΨΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ... ΣΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΥΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΜΗ

Η πανώλη είχε απλωθεί γύρω μας. Ολάκερη η Καρυστία είχε γιομίσει χήρες και ορφανά. Παντού έβλεπες αιμορραγούσες ψυχές, παντού οι παπάδες παρατούσαν τα κτήματα τις δουλειές τους και μούλωναν (έθαβαν) τους άτυχους. Ο ιμάμης ξυπνούσε αξημέρωτα και γύριζε στα νεκροταφεία ψάλλοντας στον Αλλάχ θάβοντας τα πλυμένα πτώματα. Κάθε χωριό εφάρμοζε όπως μπορούσε καραντίνα. Δεν ήταν όμως εύκολη υπόθεση. Ήταν η αντάρα της κλαγής των όπλων. Ήταν που μερικοί κουζουλοί, πήραν τα όπλα για να χαλάσουν την τάξη.

Θέλαν να γκρεμίσουν τον δούλο του θεού και σουλτάνο αυτού του κόσμου… Θελαν να μην υπάρχει Αυτός που είναι σπορά του Οσμάν. Γιατί όπως λέγει μια επιγραφή «…  στην Βαγδάτη είμαι ο Σάχης, στην επικράτεια των Ρωμιών είμαι ο Καίσαρας, στην Αίγυπτο ο σουλτάνος…» (επιγραφή στο Μπεντέρ του 1538)…
https://tatshs.wordpress.com/2016/06/01/%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%B6%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%83/

Οι απλοί άνθρωποι Ρωμιοί και μουσλιμάνοι, Αρβανιτάδες, Σαρακατσάνοι, Βλάχοι και Σκλαβούνοι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους αμπαρωμένοι. Όμως οι ψείρες, οι κορέοι αναπαρήγαγαν την πανώλη και οι ποντίκοι συνέχιζαν το δολοφονικό τους έργο… Μονάχα κάτι ρέμπελοι, κάτι αλλοπαρμένοι κάποιοι ψυχάκιδες γύριζαν την Καρυστία την παινεμένη και οι Οθωμανοί διώκτες των επαναστατών. Δύο φίλοι γκαρδιακοί ο Βάσσος Μαυροβουνιώτης και ο Κριεζώτης κι ένας παλαβός ο Οδυσέας Ανδρούτσος και απέναντί τους ο Αχμέτ Κεχαγιάς δεν άφηναν τον τόπο να ημερέψει… Πόλεμος και θανατικό πανώλης βασίλευαν… Ποιος όμως μπορεί να ερωτευθεί ειλικρινά: Μόνο ο πολεμιστής πάσης φύσεως μπορεί να ανοίξει την γκαρδιά του.

«Έτσι και εγώ ο Κριεζώτης… Τα μάτια της… Τα μάτια αυτής από την Κούμη… Με είχαν πλανέψει… Τα μαλλιά της, η λαλιά της το δέρμα της. ΤΗΝ ΘΕΛΩ την θέλω γυναίκα μου κυρά και αρχόντισσα στον οντά μου». 

Ήταν Μουσλιμάνα. Έμενε στην Κούμη λαλούσε όπως ούλοι τα Ρωμέϊκα. Είχαν αλληλοκοιταχτεί μια χιονισμένη μέρα και αυτό ήταν. Έτρεξε πήγε στον παπά σ’ ένα ξωκλήσι και βαπτίστηκε. Έγινε η Μαρία η Νεοφώτιστη… Κανείς δεν νοιάστηκε. Ο πατέρας της δεν λέγω στεναχωρέθηκε, αλλά άφεριμ γυναίκα είναι ποιος νοιάζεται… Η γυναίκα ας γένει ότι θέλει ο άντρας πρέπει να τιμά την Πίστη.

«Δώκαμε μια τρομερή μάχη και κατάφερα και τον έπιασα τον Αχμέτ Κεχαγιά κοντά στο Μαρμάρι. Αυτός στεναχωρέθηκε σφόδρα. Έκλαιγε το κακό του ριζικό. Έχασε την μάχη, ηττήθηκε. Τρώγαμε μαζί δύο οχτροί και φίλοι αντάμα. Τον πρόκαμα στον πιτς φυτίλι. Έβγαλε το γιαταγάνι του να αυτοκτονήσει από την ντροπή.  Ήταν παλληκάρι ο Αχμέτ. Χαίρεσαι να πολεμάς…

Το ασκέρι μου πήγε μαχόμενο την πανώλη και τους Τούρκους στην Σκύρο. Εκεί καπετάνισσα και αρχόντισσα ήλθε η Μαρία μου…»

Πάνω στην σκούνα του Σταματίου Αστέρη αυτού του μεγάλου επαναστάτη της Κούμης. Αυτός είχε αψηφίσει πλούτη φαμίλια τα πάντα και είχε «κολλήσει την αρρώστια του ρέμπελου»!!

«Σαν την είδα να φτάνει στην Σκύρο κατέβηκα κλαίγοντας από χαρά. Την πήρα στα χέρια μου και τα παλληκάρια μου γιόρταζαν έπιναν και τρώγανε τα καλύτερα σφαχτά…

Φύγαμε με δύο σκούνες το ένα του καπετάν Σταματίου Αστέρη για την Κέα. Φοβήθηκαν οι νησιώτες το θανατικό κατέβηκαν με τα όπλα να μας βάνουν στο καθαρτήριο… Σαν βγάλαμε τα όπλα πέσαν στα τέσσερα φιλούσαν τα ποδάρια μας. Τόση σκληράδα.»

Ευτυχώς υπάρχει για κάθε κατατρεγμένο η Αίγινα. Το νησί καβάτζα για τους ρέμπελους. Το νησί σωτηρία για την Αθήνα. Και τα χρόνια περνούσαν μέσα στο αίμα.

«Πάντα όμως κορώνα στο κεφάλι μου η Νεοφώτιστος Μαρία. Αυτή μου γιάτρευε τα πάθη αυτή με οδηγούσε στην ζωή… Όμως ο Πανάγαθος Θεός τα φέρνει κατά πως θέλει αυτός. Δεν ήταν γραφτό να ζήσει πολλά έτη η Μαρία. Πόθανε. Έφυγε. Την πήρα και την έθαψα στην Μονή Πετράκη.»

Τότες η Μονή έπιανε από το Κολωνάκι ως τους Αμπελόκηπους. Άντε βρες τον τάφο σήμερα. Ούτε αυτοί οι μοναχοί σήμερα ξεύρουν το μέρος του τάφου της Μαρίας, της έμορφης Κουμαίας Νεοφώτιστης… Θα είναι τα κόκκαλα κάτου από την Αμερικάνικη Πρεσβεία: Κάτου από πια πολυκατοικία:

«Όμως μου το ‘πε η Μαρία μου. Να πας στην Κούμη ξανά στον Καστροβαλά πάνου θα βρεις την φίλη μου την έμορφη Αμέρισα. Αυτήν θα πάρεις γυναίκα σου αγόρι μου λέγει…

Βουρλίστηκα, τρελάθηκα. Την έθαψα με ούλες τις τιμές, έκλαψα και κίνησα για την Κούμη. Έφτασα απέναντι στην Σκύρο.»

 Η Σκύρος η παινεμένη. Πάντα Ρωμέικη, πάντα ρέμπελη. Όμως η Κούμη δεν ήταν ίδια. Οι επαναστάτες είχαν ηττηθεί την ηγεσία πλέον την είχαν οι νοικοκύρηδες. Πίστεψαν τα λόγια των Οθωμανών. Τώρα που τα Ψαρά, η Ύδρα, το Γαλαξίδι, οι Σπέτσες και ούλα τα νησά ήταν με τους ρέμπελους τώρα εσείς θα γένετε ναυτοκράτες τους λέγαν.  Όλα τα καλά θα ΄χετε. Ότι ζητήσετε ο Σουλτάνος θα σας το δίνει. Τα καράβια σας θα είναι πρώτα στις μεταφορές της Αυτοκρατορίας. Δεν θέλει και ρώτημα. Ποια επανάσταση, ποιο ρεμπελιό…  Τώρα είναι ώρα για μπίζνες. Οι «συντροφιές» και οι «σύντροφοι» το σκέπτηκαν το ζύγισαν (συντροφιές λέγανε όσους με κοινό λογαριασμό έκαναν επιχείρηση είτε αγόραζαν καράβια και σύντροφοι λέγονταν οι αποτελούντες την συντροφιά) Σιγά μην νικήσουν οι ρέμπελοι. Εμείς με την ΑΙΩΝΙΑ ΤΑΞΗ… Έτσι το αποφάσισαν.

Βάναν φρουρές στην Παραλία οι Κουμιώτες μην έλθουν οι επαναστάτες. Τούρκοι και Ρωμιοί παραφύλαγαν μην έλθει το ασκέρι ‘πο την Σκύρο. Είχαν βλέπετε στείλει οι Κουμαίοι κατασκόπους παντού σε ούλη την επαναστατημένη Ρωμιοσύνη και τα λέγαν χαρτί και καλαμάρι στους Οθωμανούς. Ξέραν τα πάντα για τον Κριεζώτη όπως και κάθε κίνηση του ρεμπελιού.

«Ήταν Μάης θυμάμαι. Ξεκινήσαμε από την Σκύρο 700 πολεμιστάδες. Πάνω σε 22 καράβια φορτωμένα ως τα μπούνια κινήσαμε ταχιά να πατήσουμε την Κούμη. Σαν μας είδαν οι Κουμιώτες πολύ πριν την Πρασούδα τρόμαξαν και κρύφτηκαν ούλοι στα βουνά.»

Αυτά τα βουνά που σώνουν πάντα την Κούμη. Βλέπεις τον Μάη μήνα η Σκύρος φαίνετε, από την Κούμη σαν να είναι δίπλα σου.Βάνεις το χέρι σου και λες ότι θα την πιάσεις.

«Πατήσαμε στην Παραλία της Κούμης αλλά δεν βρήκαμε κανένα. Μόνο μερικοί κρυμμένοι δικοί μας, αυτοί που ήταν δικοί μας ρέμπελοι κατάσκοποι κρυμμένοι μέσα στους Κουμιώτες που παρέμεναν πιστοί στην ιδέα της επανάστασης. Αυτοί μας λάλησαν ότι έρχεται ο Ισούφ Σιλιχτάρης με 2,000 νοματέους για να δώκουν μάχη. Πήραμε καμιά 20αριά καράβια και βυθίσαμε άλλα 13 από τον στόλο τους. Όμως ήπρεπε να πάρω την δεύτερη γυναίκα μου ‘πο τον Καστροβαλά, την έμορφη Αμέρισα.»

 Αυτή ήταν παινεμένη, έμορφη κόρη του Νικολάου Ζαχαρόπουλου που ήταν τρανός πρόκριτος της περιοχής. Γιατί να το ξέρετε κέντρο διοικητικό δεν ήταν η Κούμη. Ήταν ο Καστροβαλάς. Εκεί ήταν όλες οι υπηρεσίες. Η Κούμη ήταν μεγαλύτερη ίσως σε κόσμο αλλά το κέντρο ήταν ο Καστροβαλάς.

«Άφηκα την Κούμη εκνευρισμένος για την προδοσία τους. Όμως άφηκα 70 παλληκάρια υπό τις διαταγές του Νικολάου Τόλια. Τους άφηκα στην Κούμη με εντολή να είναι κρυμμένοι, και να μου φέρουν στην Σκύρο την Αμέρισα.»

 Αυτή η κούκλα του Καστροβαλά η κύρισα ήταν παντρεμένη και την είχαν κρύψει σε άγνωστο μέρος. Κινάει ένα σκοτεινό βράδυ ο Τόλιας φτάνει στον Καστροβαλά και ζητάει να πάρει την έμορφη Αμέρισα. Φευ !! Φωνή βοώντος την είχαν βάνει σε άγνωστο μέρος. Κανείς δεν λαλούσε το που ΄ναι.

Σαν να μην έφτανε αυτό στέλνουν οι Κουμιώτες επιτροπή να ζητήσουν πίσω τα μπαπόρια τους…

«Βουρλίστηκα, τρελάθηκα. Τα βυθίζω τα καίω και το έπραξα μέσα στο λιμάνι της Σκύρου. Να ‘ρθετε με την επανάσταση και να τιμήσετε το όνομά σας τους λέγω.»

Τα άλλα τα κρυμμένα παπόρια τους στο Θορικώ τα βύθισε ο Άγγλος μοίραρχος Άμιλτον…

«Έτσι κίνησε η ζωή μου εκείνα τα χρόνια… Με πόλεμο και έρωτα.»

ΤΑΒΕΡΝΑ Ο «ΞΕΝΥΧΤΗΣ» το «ΕΞΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ο ΖΕΦΥΡΟΣ» εις την Παραλίαν της ΚΥΜΗΣ και η ταβέρνα «Ο ΖΕΦΥΡΟΣ» στην Καλογρέζα και ο Στέλιος Καζαντζίδης

Υπάρχουν μεταφυσικές ιστορίες και φυσικές ιστορίες που τις δένουν υπόγειες διαδρομές… Αν ορίσεις το πλαίσιο μπορεί να γίνει ένα κάδρο μεν, λίγο κουνιστό και να σε ζαλίζει πολλάκις αλλά ένα πλαίσιο γίνετε…





















Moυ έγραψε ο φίλος που με ενέπνευσε για αυτήν την ανάρτηση... "Ό μικρός είμαι έγώ βέβαια, άριστερά ό πατέρας μου Μιχάλης καί δεξιά ή κυρά Σοφία, ή κοπέλα καί ό νεαρούλης είναι παιδιά τού καπετάνιου Κυριάκου Κουταβά, ήταν έκεί γιά μερικά χρόνια μέ τήν μπίγα πού έπισκεύαζε τό λιμάνι,.

• Προπολεμικά το λοιπόν, υπήρχε στην Κύμη μεγάλη κίνησις
  περί των ταβερνείων. Διαβάζοντας εφημερίδες στην πλατεία της έχω κρυφακούσει ότι στην περιοχή υπήρχαν ως και εβδομήντα «Εστουαντίνες». Μην με ρωτάτε τι είναι δαύτες, δεν ξέρω φαντάζομαι μουσικοί που σύχναζαν σε ταβερνεία και είχαν το δικό τους μουσικό παλμαρέ.
  Έτσι και ο παππούς μου ο Μανώλης σύχναζε, ακόμα και στην κατοχή στα ταβερνεία. Δεν έχει αποκοπεί αυτή η παράδοση ως τις ημέρες μας. Μονάχα που άλλαξε. Τότες πάγαινες από τις 7 αβράδιαστα ως τα μεσάνυχτα. Είναι γνωστό ότι ο Βουτηράς και άλλοι λογοτέχνες ήταν ταβερνιόπληκτοι….
  Στην παραλία της Κύμης το λοιπόν πριν τον πόλεμο υπήρχε μια ταβέρνα που λέγονταν «Ο ΞΕΝΥΧΤΗΣ» ιδιοκτησίας Βασιλείου Πανταζή. Η ονομασία αυτή στην περίοδο πριν τον πόλεμο ήταν απολύτως φυσιολογική. Ήταν μια περίοδος που αν εξευρέσεις την περίοδο της κρίσης του 1932-1936 ήταν ένας παράδεισος ευμάρειας. Ξενύχτι λοιπόν και άγιος ο θεός. Θα σύχναζαν εκεί οι εργάτες τα μεσημέρια ή τα βράδια και οι θαλασσινοί ψαράδες σαν είχε φεγγάρι ή φουρτούνα μεγάλη…
  Έχουμε όμως ένας μεγάλο κενό ανάμεσα στον πόλεμο και στα 1949… Τες πάντων εκεί που λέτε στα 1949 με συγγενική συνέχεια μετονομάζετε εις «ΕΞΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ο ΖΕΦΥΡΟΣ». Το τι γένονταν εκεί δεν θα ήθελα να πω… Αλλά θα το πω… Γλέντια τρικούβερτα, να οι ρούμπες να τα φοξτροτ να τα λαικά τα νησώτικα… Αυτά το βράδυ… Τα μεσημέρια οι βωξιτάδες εργάτες ορυχείων έδιναν τον δικό τους τόνο στην ταβέρνα… Για ένα περίεργο ιστορικό λόγο η Παραλία της Κούμης είναι ένα μέρος που διασκεδάζουν οι Κουμιώτες ως τα σήμερα πέντε χιλιόμετρα δρόμος από την Κύμη μετά από τόσες στροφές… Δεν ξέρω γιατί γίνετε.. Ίσως πάνω στο χωριό με τόσους Ιερωμένους να μην άφηναν το πόπολο να διασκεδάσει ελευθέρως. Μόνο να σκεφτείς ότι ήταν ο Αυγουστίνος ο Καντιώτης… Που να πας να χορέψεις … Μετά πώς να το κάνουμε τον τόνο στην διασκέδαση τον έκαναν οι ψαράδες, οι φραγκάτοι θαλασσόλυκοι της Κούμης και οι μεσημεριανοί εργάτες των ορυχείων… Ένας κόσμος δηλαδή στα όρια της εργασίας. Δεν ήταν εμπορευάμενοι, υπαλλήλοι δηλαδή υπό κανονικάς συνθήκας εργαζόμενοι.. Είχαν τον διάβολο μέσα τους… Το ρίσκο… Μετά ήταν και οι νεανίες που είχαν το μυαλό πάνω από την σκούφια τους που ο νους τους ήταν στους χορούς και τα ξεφαντώματα… Που να τα κάνεις εντός της πόλεως… Θέλει ελευθερία η διασκέδαση…
  Ο θείος μου ο Χρήστος ήταν χορευταράς και μάλιστα κατά την αρχή της δεκαετίας του 50 είχε ιδρύσει εκτός από τις σχολές ραπτικής (προς διάδωσιν των ραπτομηχανών SINGER) και σχολές χορού στην ευρυτέραν περιοχή.
  Το «ΕΞΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ο ΖΕΦΥΡΟΣ» είναι σήμερα μια απούσα ιστορία. Στο μέρος που λειτουργούσε έχει κτιστεί ένα μεγάλο ξενοδοχείον το KYMI PALACE. Ωστόσο εσύ διαβάτη που περπατάς στην Κούμη δίπλα ακριβώς στο ξενοδοχείο θα δεις κάτι χαλάσματα. Αυτά ΘΑ ΉΤΑΝ το σπίτι του ιδιοκτήτη του εξοχικού κέντρου αλλά τελικά εγκαταλείφθηκαν… Αν κοιτάξεις ανάμεσα στα βάτα θα δεις τα χαλάσματα… Δεν πρόκαμαν να μείνουν μέναν εντός του κέντρου σε δύο δωμάτια όπισθεν..
  
  
  
  ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΤΑΒΕΡΝΙΑΡΙΔΩΝ…
  
  
  Νομίζετε ότι είναι ξένοιαστη η ζωή της ταβέρνας… Φευ… Να σκεφτείτε ότι νερό βρύσης όπως σήμερις δεν υπήρχε φίλοι μου…. Για την λάτζα έπαιρναν νεράκι από το πηγάδι. Πόσιμο από την πηγή του Γανώση… Αυτά τα ονόματα με έχουν στοιχειώσει… Γανώσης… Υπέροχο όνομα… Μετά είχαμε το πρόβλημα του ηλεκτρισμού… Που τα πας… Ρομαντάρανε οι Κουμιώτες με λάμπες ΛΟΥΞ και σαν τέλευε ο αμίαντος υπήρχαν καντιλάκια… Θεσπέσιο περιβάλλον για να απλώσεις τα κουλά σου στην νεαρά συνδαιτυμόνα σου. Υπό το φως των κανδηλιών… Χμμμ
  Μουσικά το όλο ζήτημα ήταν θέμα γραμμοφώνου. Κάθε λέει παιξιά άσματος και μια αλλαγή βελόνας… Όχι σαν τώρα που είναι ασταμάτητος η μουσική και δεν προκάμεις να πεις μια κουβεντούλα με την θεσπέσια παρέα σου… Τώρα θα μου πεις ωραίο το γραμμόφωνο ωραία και η μουσική αλλά πως έπαιζε : Μα φυσικά με ΜΠΑΤΑΡΙΑ… Και η μπαταρία: Πως φορτίζονταν : Κάθε πρωία την κατάσταση έσωνε ο γάιδαρος… Φόρτωναν την μπαταρία την πήγαιναν στον Μύλο του Σταματίου δέκα λεπτά δρόμο που είχε ρεύμα από την ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΤΑΡΙΑ ΚΥΜΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ (υπάρχει ακόμα ονομασία μικρού καλντεμηριού που λέγετε ΙΔΙΩΤΙΚΗ) και την φόρτιζαν… Μετά επιστροφή στο εξοχικό κέντρο… Αυτός ο γαιδαράκος τι εκπληκτικό δέσιμο με τον Έλληνα…
  Ο χώρος φυσικά θερμαίνονταν. Μην φανταστείτε αιρκοντισιονέρια και τα τιαύτα… Εξ’ άλλου δύο δρόμους απόσταση υπήρχαν τα καλύτερα κάρβουνα της χώρας… Κάρβουνο Κούμης… Οπότες, είχαν σόμπες Α-Λ… (ίσως Λιάπης) κατασεκυαστθείσα από το χωρίον Κονίστρα. Δια την ψύξην εκεί δεν έχουμε πληροφορίες… Την μάρκα δηλαδή του ψυγείου. Πάγο όμως παίρνανε από το παγοποιίο του Γλυκού που ήταν στον πέρα… μαχαλά εννοείτε με την βοήθεια του γαιδάρου…
  Μετά από χρόνια έκλεισε το εξοχικό αυτό κέντρο και μεταφέρθηκε στο χωριό στον δίπλα μαχαλά δηλ. ως ΚΑΦΕΝΕΙΟ-ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ "Ο ΖΕΦΥΡΟΣ" (έκεί πού είναι σήμερα τό μαγαζί Λιανάμμος τού Φραντζή.)
  
  
  
  Η ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΝΤΙΔΗΣ… ΚΕΝΤΡΟΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΩΣ ΖΕΦΥΡΟΣ
  
  
  Την ίδια περίοδο με ένα ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ τρόπο πολλά χιλιόμετρα δρόμο και ώρες πολλές απόσταση στην Καλογρέζα οι Λιγνιτωρύχοι του ορυχείου διασκέδαζαν σε ένα κέντρο διασκεδάσεως που λέγονταν ΖΕΦΥΡΟΣ… Τυχαίο: Ή ήταν τυχαία η ονομασία του κέντρου : Ή το άλλο το εξωφρενικό… Πάρα πολλοί εργάτες του Ορυχείου Καλογρέζας ήταν Κυμαίοι (εξ’ ου και η Λεωφόρος Κύμης προς τιμήν τους)… Θέτε και άλλα μεταφυσικά στοιχεία : Εκεί στο εξοχικό κέντρο της Καλογρέζας τραγουδούσε ο Στέλιος Καζαντζίδης φορώντας τις πιότερες φορές τα στρατιωτικά του, σαν έβγαινε εξοδούχος… Και το φοβερότερο όπλο για την μεταφυσική μου ιστόρηση είναι ότι ο αδελφός του Στέλιου Καζαντζίδη ήταν στο Ορφανοτροφείο της Κύμης που φιλοξενούσε παιδάκια….
  Εγώ ήδη έχω ανατριχιάσει μόνο που τα γράφω… Τόσοι ΖΕΦΥΡΟΙ, τόσες συμπτώσεις… Έχω άδικο να βροντοφωνάξω… «ΌΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΜΗ»: Αστειεύομαι φυσικά…
  Μόνο μια θλίψη μου μένει… Να οι νέοι, δεν το έχουν με τα ταβερνεία… Και χάνουν… Θα έλθει όμως η σειρά τους… Που θα πάει..
• 
  

Εμπνεύστηκα από μερικά σχόλια ΣΕΜΝΑ που γράφτηκαν ΌΧΙ ΣΑΝ ΘΕΜΑ αλλά σαν σχόλια στην ΟΜΑΔΑ "ΚΟΥΜΗ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ" του Fb...





Νά πώ καί έγώ λοιπόν ότι ύπήρχε πρίν άπό τόν πόλεμο μιά ταβέρνα έκεί άκριβώς πού είναι σήμερα τό KYMI PALACE ή όποία όνομαζόταν ΞΕΝΥΧΤΗΣ τήν όποίαν είχε ό θείος μου Βασίλης Πανταζής.Άπό τό 1949 καί μετά συνέχισε τήν λειτουργία της ό πατέρας μου μέ τήν νέα όνομασία "ΕΧΟΧΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ Ό ΖΕΦΥΡΟΣ" .Στήν ταβέρνα αύτή πού έγινε must γιά κάποια χρονιά έσύχναζαν οί καπεταναίοι τών έμπορικών καί άλιευτικών σκαφών πού έρχονταν στήν Παραλία καθώς καί γιά μεσημεριανό πήγαιναν άρκετοί άπό τούς έργαζόμενους στόν βωξίτη.Τά βράδυα έβρισκες τίς καλύτερες οίκογένειες τής Κύμης καθώς καί τίς τότε τρελλοπαρέες τής νεολαίας πού έρχονταν καί μάς ξυπνούσαν γιά νά τούς άνοίξουμε νά φάνε καί νά διασκεδάσουν.Άν καί ήμουνα μικρός θυμάμαι πολύ καλά πόσο όμορφα γλένταγαν οί Κουμιώτες.

Γιά τήν ίστορία: νερό άπό τό πηγάδι γιά τήν λάντζα καί πόσιμο άπό τήν βρύση τού Γανώση.

Φωτισμός μέ λούξ πετρελαίου καί πολλά καντήλια άπό τόν πατέρα μου όταν έπεφτε τό άμίαντο.

Γραμμόφωνο μέ πλάκες καί άλλαγή βελόνας σέ κάθε τραγούδι.

Λειτουργία γραμμοφώνου μέ μπαταρία αύτοκινήτου ή όποία κάθε μέρα έπρεπε νά μεταφερθεί μέ γάιδαρο στόν Μύλο γιά φόρτιση.

Στήν κουζίνα ύπήρχαν τέσσερις μεγάλες γκαζιέρες πετρελαίου γιά τήν παρασκευή τών μαγειρευτών.

Θέρμανση μέ σόμπα καρβουνου μέ φούρνο δίπλα, μάρκα Α-Λ....Λιάπης νομίζω έκ Κονιστρών

Ψύξη με πάγο τόν όποίο έπίσης κουβαλούσαν μέ τό γάιδαρο άπό τό παγοποιείο τού Γλυκού στόν πέρα μαχαλά....

Καί όλη ή τροφοδοσία μέ πολύ κουβάλημα καί ποδαρόδρομο.....

Ίστορίες γιά άγρίους θά μού πείτε, όλα όσα άναφέρω όμως είναι ή τότε πραγματικότητα, τήν έζησα καί σάς τήν μεταφέρω όπως άκριβώς ήταν.

Τά γράφω έτσι γιά τήν ίστορία, ένας μικρός φόρος τιμής στούς γονείς μου πού παιδεύτηκαν σάν τόν Χριστό στό ξεκίνημα τής ζωής τους γιά άρκετά χρόνια!! Τό γιαπί αύτό ήταν τό σπίτι πού θά μέναμε γιατί μέχρι τότε μέναμε σέ δυό δωμάτια πίσω άπό τήν ταβέρνα.Έγκαταλείφθηκε γιατί μετά φύγαμε καί πήγαμε μέσα στό χωριό καί ό πατέρας μου άνοιξε τό ΚΑΦΕΝΕΙΟ-ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ "Ο ΖΕΦΥΡΟΣ" έκεί πού είναι σήμερα τό μαγαζί Λιανάμμος τού Φραντζή.Ό μικρός είμαι έγώ βέβαια, άριστερά ό πατέρας μου Μιχάλης καί δεξιά ή κυρά Σοφία, ή κοπέλα καί ό νεαρούλης είναι παιδιά τού καπετάνιου Κυριάκου Κουταβά, ήταν έκεί γιά μερικά χρόνια μέ τήν μπίγα πού έπισκεύαζε τό λιμάνι,.
Τό γιαπί αύτό ήταν τό σπίτι πού θά μέναμε γιατί μέχρι τότε μέναμε σέ δυό δωμάτια πίσω άπό τήν ταβέρνα.Έγκαταλείφθηκε γιατί μετά φύγαμε καί πήγαμε μέσα στό χωριό καί ό πατέρας μου άνοιξε τό ΚΑΦΕΝΕΙΟ-ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ "Ο ΖΕΦΥΡΟΣ" έκεί πού είναι σήμερα τό μαγαζί Λιανάμμος τού Φραντζή.
Ό μικρός είμαι έγώ βέβαια, άριστερά ό πατέρας μου Μιχάλης καί δεξιά ή κυρά Σοφία, ή κοπέλα νεαρούλης είναι παιδιά τού καπετάνιου Κυριάκου Κουταβά, ήταν έκεί γιά μερικά χρόνια μέ τήν μπίγα πού έπισκεύαζε τό λιμάνι,.

ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΗΣ ΘΑ ΚΡΙΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.... ΚΑΤΩ Ο ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗΣ.... AKRAT..

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ...

Καταγγέλλω δημοσίως εις άπαντα τον ιντερνετικό κόσμο τον σφετεριστή του τίτλου του  blog «ΛΑΜΠΟΡΓΚΙΝΙ» καθώς και της πλήρους εκμεταλλεύσεως της υπογραφής ΑΚRAT. Χρόνια ολάκερα ο σαλτιμπάγκος, κομπιναδόρος, σφετεριστής ο δήθεν ψευτοAKRAT υφαρπάζει τα πάντα.

Είναι τόσο ιδιοτελής, που απορώ και εξανίσταμαι, διερωτώμενος ακόμα και εγώ ποιος ο λόγος και τα αίτια μιας τέτοιας συμπεριφοράς

Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΕΝ ΤΩ ΓΙΟΧΑΝΕΡΣΠΟΥΡΓΚΙ

Ευρισκόμενος, έτη πολλά εις την αλλοδαπή, έλαβα πριν ενός έτους και τριών μηνών (δηλ. 15 μήνες) έγγραφα ότι χρησιμοποιείτε η ιστοσελίς που είχα σάξει με τον έτερο ΑΚRAT κάποτε εις τας Αθήνας. Απευθύνθηκα τότε τάχιστα στην εντόπια δικαιοσύνη. Αύτη ταχέως όρισε τακτική δικάσιμο εις το τριμελές Πταισματοδικείον. Η δίκη δε αρχίζει την 20-12-2016.

Εις την δίκην αύτην εκ του μακρινού ΓΙΟΧΑΝΕΡΠΟΥΡΓΚΙΟΝ δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ο μοναδικός ιδιοκτήτης της ιστοσελίδας. Τουναντίον. Απλά λέγω ότι είμαι ένας εκ των δύο ιδρυτών. Προς απόδειξη,  έστειλα στην τοπική εισαγγελία τα δέοντα. Τους είπα δηλαδή, τα πασγουορντ και τον κωδικό εισόδου. Ο εισαγγελεύς με ρώτησε ευθέως δύο ερωτήσεις.

1.     Γιατί το έπραξε ο δράστης

2.     Γιατί εγώ δεν έγραφα εις την ιστοσελίδα τόσα έτη...

Απάντησα ευθέως εις τον εισαγγελέα (μαύρος κατράμι σαν τον Βενζεβούλ) ότι στην πραγματικότητα έχει αθετήσει τον λόγο του ο ακαμάτης. Διότι είχαμε συμφωνήσει να ταξιδέψουμε δια είκοσι έτη στην αλλοδαπή και μετά να κάτσουμε να γράψουμε τις εντυπώσεις μας και να αρπάξουμε όλη την κυκλοφορία του διαδικτύου... Εις την δεύτερη ερώτηση απάντησα ότι δεν έγραφα τόσα έτη διότι ΤΙΜΗΣΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΟΥ....

Ο κυρ εισαγγελεύς κλαίων με αναφιλητά  μου έδωσε την δεξά χείρα του και μου είπε στα Σουαχίλι  «καλουγκάντιν φρουγκάντιν παριολάρεν (μεταφράζω γκουντ τζομπ εσύ τίμιος άνδρας).

ΤΙ ΖΗΤΩ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ

Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν ήταν συνεταίρος ο απατεώνας στην δημιουργία του μπλογκ. Απλά λέω ότι ΑΘΕΤΗΣΕ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΑΣ...

Εγώ ξενιτεύτηκα τόσα έτη, χάλασα μια περιουσία στα ταξίδια, διασκέδασα άσκοπα σε όλον τον γνωστό και άγνωστο κόσμο. Παραδόθηκα σε άσκοπες κραιπάλες μεθύσια, συναναστράφηκα με την πάσα μια τσούλα του πλανήτη και αυτός έγραφε λογύδρια ΑΘΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΑΣ...

Δεν ζητώ χρήματα. Έχω ακόμα χρήματα παρ’ ότι έζησα σπάταλα. Ζητώ να κάνει μια ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ εμού. Να πάψει να καταντά το μπλογκ αυτό σαν ένα απλό βήμα παρουσίασης μικρών κειμένων προς εντυπωσιασμό των αδαών Χριστιανών και άθεων που τον διαβάζουν...

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΈΝΑ ΆΘΛΙΟ ΜΠΛΟΓΚ....

Ο αληθής συν ΑΚRAT

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΥΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ .... ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΣΤΟ ΩΡΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ...

Δεν είμαστε των ταξιδιών, ούτε των σούρτα φέρτα. Μας αρέσει να ανακαλύπτουμε μέρη μια φορά τα δέκα χρόνια. Και δεν είμαστε καταναλωτές φύσης και εμπειριών. Ωστόσο μας προσεκάλεσαν ευγενής Κυρία εις μιαν πρωινή Κυριακάτικη ημερίδα για τα ορυχεία της Αττικής... Ώρα ενδεκάτη Κυριακής. Ξεκινήσαμε από την συνοικία του Χαιδάρ Πασά (Χαιδάρι) με δάνειο όχημα. Εγώ και εγώ συν την αφεντομουτσουνάρα μου... Δρόμους παίρνω, δρόμους αφήνω περνάω την Αττική διαδρομή, περνώ την διασταύρωση της Ραφήνος (θα επανέλθω) περνώ τον Βουτσά το πάλαι ποτέ προσφυγικόν αυτόν συνοικισμόν και ωσάν ραλίστες χαμηλών ταχυτήτων εισερχόμαστε εις την Νέαν Μάρκην. Ήμουνα νιός αμούστακος που είχα πάει. Την ενθυμούμην σχετικά ωραία... Την βρήκα ένα ΤΙΠΟΤΑ... Ένα μέρος όπου οι πινακίδες ήταν το παν. Κάθησα εις ένα φούρνο που έγραφε ότι ήταν από το χίλια εννιακόσια τάδε... Πήρα ένα καφέ για τα σκουπίδια και έν σταφιδόψωμο τες πάντων ψιλοτρωγόμενον. Η ώρα ήτο όμως περασμένη και με περίμενε η εκδήλωσις... Τραβώ με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 65 χιλιομέτρων και εξάφνου αλλάζει το περιβάλλον... Περιοχή ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ. Τάξη, καθαριότης λίγες επιγραφές. Μια ευχάριστος αλλαγή.

Ουπς λέγω... Κάποιος σοβαρός δημαρχέσας είναι εδώθε. Ως έμαθα εκ των υστέρων είναι εις ονόματι Ψινάκης. Η πενθερά μου είπε στακάτα. Παιδί μου αυτός το φυσάει το λιλί και δεν έχει ανάγκη από επιβεβαίωση... Χμ σκέφθηκα την επομένη. Βρε δίκαιο θα έχει. Τι ωραίος που ήτο ο Μαραθών. Με εξέπληξε. Βρε ούτε ένα χαρτί κάτουθε. Και στα πέριξ στα δεντριά καθαρά. Βάι βάι μάνα μου...

Βέβαια ως γνήσια Ελλάς για να πας εις εν μέρος την ανασφάλεια την έχεις... Μπρε τις πινακίδες... Με τα πολλά βρίσκουμε τον δρόμο για το Γραμματικό. Τι ευχάριστη μεταβολή φύσεως μετά την Νέα Μάκρη. Ανεβαίνουμε τον ωραίο δρόμο σιγά σιγά και δεξιά αριστερά ωραία κτήματα. Η προαιώνια τάξη των παλιών ιδιοκτητών της Αρβανιτιάς της Αττικής. Όλα για το χωράφι και τα ζα. Φτάσαμε στο ευγενικό αυτό χωριό που μας υποδέχθηκαν ευγενείς γεροντάδες που μας κατατόπισαν για την τοποθεσία της εκδηλώσεως. Παρκάραμε στο στενό δρομάκι του χωριού. Η πρώτη εντύπωσις ήτο θετικοτάτη. Ο δήμαρχος ο Ψινάκης μάλλον και εδώ έχει βάλει την στάμπα του. Υπήρχε και μια ωραία ταβερνούλα όπου ετοιμάζετο ωραιότατο σφαχτό. Μας κύκλωσαν οι μυρωδιές και οι ευωδιές. Αρβανιτιά παιδί μου αιώνια σχέση με το κρέας...

Εφτάσαμε εις το κοινοτικόν κατάστημα όπου ήτο συγκεντρωμένο το πλήθος. Πλησιάσαμε το τραπεζάκι που πουλούσαν βιβλία των εισηγητών και είχαν διάφορα έντυπα περί των ορυχείων. Αγοράσαμε το βιβλίο “ΒΑΡΔΑ ΒΙΛΙΑΜΕΝΤΟ”. Το εν λόγω μπουκς είναι του Κ. Xαλέμου. Είναι ένα βιβλίο για τα καλύτερα κάρβουνα της χώρας του λιγνιτωρυχείου της Καλογρέζας Αττικής... Δηλαδή όχι για τα κάρβουνα... Για τους εργάτες τις απεργίες κλπ.. Ποιος τα θυμάται άραγες. Μας το υπόγραψε ευγενικά ο συγγραφεύς και πιάσαμε πάρλα με τον άνθρωπο που ήταν στο τραπεζάκι. Σύντομα μου βγήκε ΚΥΜΑΙΟΣ... Ώπα λέγω εσωτερικώς... Μίνα Κυμαίων εδώ... Δεν περνά λίγη ώρα να τσουπ έτερος Κυμαίος. Ο κος Μακρής... Από τον Κατροβαλά της Κύμης. Εισηγητής στην εκδήλωση και συγγραφεύς... Να οι χαιρετούρες να τα τηλέφωνα κλπ κλπ... Μου λέγει αυτόν τον βλέπεις εκεί δα: Ναι του λέγω μου λέγει δίπλα στον βουλευτή !!! τι το είπε αυτοσυστήνομαι πάραυτα... “Άμα βλέπω βουλευτή”.... (Να το θυμάστε αυτό) Πάω στον Κύριο αυτοσυστήνομαι και μου λέγει “κατάγομαι από την Κούμη” μένω στο Λαύριο στην Καμάριζα. Είχε φέρει ένα πλήθος από ωραία ορυκτά των εγκάτων της Λαυρεωτικής γής... Είναι από το Μουσείο... Πω πω λέγω αυτό δεν είναι Γραμματικό... Σφιγγοφωλέα της Κύμης...

Άρχισε η εκδήλωσις χλαπάκιαζα και λίγα αλμυρά καλούδια και τσουπ... Να το πρώτο του εισηγητού Κου Μακρή... Η Σέριφος στα χίλια οκτακόσια τάδε αποικίστηκε από Κουμαίους εργάτες ορυχείων... Αυτόματα ο νους μου πήγε στον Σπέρα τον αναρχοσυνδικαλιστή... Βρε λέγω θα βρήκε καλή γενιά Κυμαίων εργατών ορυχείων... Μετά αμολά άλλη τορπίλη... Το 90% των κατοίκων της διασταύρωσης Ραφήνας είναι Κουμαίοι γιατί ήταν τα ορυχεία εκείθε... Και στο Περιστέρι... Και στο Γραμματικό και στην Καλογρέζα... Και πάνω από όλα το ΛΑΥΡΙΟ... Η γη που έθρεψε εκατοντάδες εργάτες της Κύμης... Βρε λέγω μέσα μου... Οι αόρατοι Κουμαίοι... Εμείς στην Κούμη είμαστε ζαλισμένοι... Ναυτική πόλη μας τσαμπουνάν. Αρχοντάδες καραβοκύρηδες μας παραμυθιάζουν... Εδώ το 'χουν να μας πουν και Γαλαξίδι...

Αρχίζει μετά ο έτερος εισηγητής ο Κος Κ. Xαλέμος βάνει ένα σπανιόλικο Αστουριάνικο τραγούδι των Ορυχείων που παρακαλούν να τους σώσει η Αγ. Βαρβάρα, μας πιάσανε ελαφρώς τα ζουμιά... Και να μην τα πολυλογώ όλοι μίλησαν για την ΜΑΝΑ Κύμη των εργατών ορυχείων... Μύρισε Κύμη... Κύμη εδώ, Κύμη εκεί η ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΚΥΜΗ απούσα... Να και οι απεργίες να και το ένα να και το άλλο έπηξα στην Κύμη... Αλλά γέμισα τα πνευμόνια μου από υγεία ορυχείων. Εργατιά ... Καθαρός αήρ...

Μετά μίλησε ένας μάλλον Συριζαίος της Δούρου καλά τα είπε και το κλου το αστείο του πρωινού ήταν ένας πολιτευτής τέως βουλευτής της ΝΔ... Ο καημένος δεν είχε να λαλήσει γρι... Και μας ενημέρωσε για το θαλάσσιο ρεύμα που ξεκινά από τον Ατλαντικό και κάνει τσάρκα ... Άλλα ντάλα του βουλευτή το γάλα.... Σκέφτηκα ότι θα πουλούν κόκα... Μετά λέγω μπα ο άνθρωπος είναι μιας ηλικίας... Το τρομερό είναι ότι οι Αρβανιτάδες τον χειροκρότησαν. Βέβαια ξέρουμε από Αρβανιτιά εμείς στην Εύβοια... Μια ωραία φάρα που την λατρεύουμε αλλά στα πολιτικά ΣΚΡΑΠΑ...

Έτσι γιομάτος Κύμη μακριά από την Κύμη έφυγα και επέστρεψα στην συνοικία του Χαιδάρ... πηγαίνοντας πρώτη φορά από πάνω από Διόνυσο, από τα ορεινά. Καλά ήταν...

köroğlu Ένας γνήσιος λαικός επαναστάτης εις άπασαν την ΑΝΑΤΟΛΗ από το Καζακστάν ως την Μυτιλήνη...

Ξενύχτι βαρβάτο με το ρημάδι... οι πίνακες του εξέλι...τι  να κάμω άρχισα να ακούγω τους ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΥΣ ΚΟΛΥΜΒΗΤΑΣ στον όχι τόσο γνωστό δίσκο τους Ητουςhttp://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/xeimerinoi/2005_h_mastorantza_toy_erntempil.htm... Βίντεο στο βίντεο έπεσα στο γνωστό άσμα του köroğlu... Έτσι έκαμα ένα πανέμορφο, χωρίς να το θέλω ταξίδι ιντερνετικό σ' ούλη την ΑΝΑΤΟΛΗ... Και βρήκα τεφαρίκια... Ποιός όμως είναι ο  köroğlu .... Γράφουν στο κείμενό τους τα εξής... Σίγουρα είναι του φίλου (έτσι τον αισθάνομαι) Ζάχου Παπαζαχαρίου
Πανέμορφο άσμα από το ΤΟΥΡΚΟΝΙΣΤΑΝ υπέροχο.... ακούστε φωνή και απλότητα... Μειντάνι = αγορά... Όλο για το μειντάνι μιλάει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ θα τα πούμε άλλη φορά...

1. Κιόρογλου εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Καππαδόκη ἥρωα τῆς μεγαλύτερης τουρκικῆς ἐποποιίας «Κιόρογλου Ντεστανῆ» καὶ σημαίνει «ὁ γιὸς τοῦ τυφλοῦ». Σ᾿ ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο «ὁ γιὸς τοῦ ἄπιστου», τοῦ «κιαφίρ», τοῦ «γκιαούρη», δηλαδὴ τοῦ ἄπιστου χριστιανοῦ ποὺ παντρεύτηκε μία πιστή, μιὰ μουσουλμάνα. Ἀνάλογος καὶ ταυτόσημος εἶναι καὶ ὁ Καππαδόκης ἥρωας τῆς μεγαλύτερης ἑλληνικῆς ἐποποιίας, ὁ Διγενὴς Ἀκρίτας. Κι αὐτὸς εἶναι γιὸς τοῦ ἄπιστου ἐμίρη, τοῦ μουσουλμάνου ποὺ παντρεύτηκε μία πιστή, μιὰ χριστιανή. Ὁ Διγενὴς Ἀκρίτας, ὅπως ἀπέδειξαν διάφοροι ἐρευνητὲς (Ἐνρὶ Γκρεγκουαρ, Διγενὴς Ἀκρίτας, Νέα Ὑόρκη, 1942), ἦταν συγγενὴς καὶ σύμμαχος μὲ τοὺς Μανιχαϊστὲς

Παυλικιανούς, Ἀρμένιους καὶ Ποντο-Λαζοὺς δυϊστές, ποὺ πίστευαν πὼς ὁ κόσμος κυβερνιέται ἀπὸ δυὸ δυνάμεις ποὺ ἀντιπαλεύουν αἰωνίως ἡ μιὰ τὴν ἄλλη. Τὴ δύναμη τοῦ καλοῦ καὶ τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὴ δύναμη τῶν λαϊκῶν, καὶ τὴ δύναμη τῶν ἐκμεταλλευτῶν εὐγενῶν. Ἦταν σύμμαχος μὲ ὅσους στήριξαν τὴ φιλολαϊκὴ δυναστεία τῶν Ἰσαύρων, εἰκονοκλαστῶν καὶ ἀντιλατίνων, μὲ ὅσους στήριξαν τὸ Σχίσμα τοῦ Φωτίου μὲ τὴ λατινικὴ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καὶ γενικὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν δουλοπάροικων καὶ τὸ ἀντι-φεουδαρχικὸ κίνημα στὸ Βυζάντιο. Ὁ Κιόρογλου, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἦταν ἕνας ληστὴς ἐπαναστάτης ποὺ σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ πάλεψε ἐνάντια στοὺς Ὀθωμανοὺς τοπάρχες καὶ στὸ Σουλτάνο, ὅταν αὐτοὶ αὐθαιρετοῦσαν εἰς βάρος τῶν μικρῶν οἰκισμῶν καὶ τῶν ἀνεξάρτητων κι αὐτοδιοικούμενων κοινοτήτων τῆς Μικρασίας. Καὶ οἱ δυὸ Καππαδόκες φέρουν μὲ περηφάνεια τὰ προσωνύμια τῆς διπλῆς θρησκευτικῆς τους καταγωγῆς. Φαίνεται, λοιπόν, πὼς καὶ οἱ δυὸ εἶναι ἕνας καὶ ὁ αὐτὸς ἥρωας κι ὅτι ὁ Κιόρογλου εἶναι μετεξέλιξη τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα.

Δυστυχῶς, τὸ ἔπος τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα, ποὺ θεωρεῖται καὶ ἐθνικό μας ἔπος, δὲν κυκλοφορεῖ στὴν Ἑλλάδα. Τὰ πέντε χειρόγραφα ἀπὸ τὰ ὁποῖα μᾶς εἶναι γνωστό, τὰ χειρόγραφα τῆς Ἄνδρου, τῆς Τραπεζοῦντας, τῆς Γκρόττα Φερράτα τῆς Ρώμης, τῆς Ὀξωνίας καὶ τοῦ Ἐσκουριὰλ τῆς Μαδρίτης, δὲν εἶναι γνωστὰ στοὺς Ἕλληνες ἀναγνῶστες, ἀλλὰ οὔτε καὶ στοὺς ἐκδότες. Ἀντίθετα, τὸ ἔπος τοῦ Κιόρογλου κυκλοφορεῖ στὴν Τουρκία καὶ σὲ ἐπιστημονικὲς ἀλλὰ καὶ σὲ λαϊκὲς ἐκδόσεις, ποὺ βρίσκει κανεὶς στὰ παζάρια.

2. Γκέλ, καρντάς, γκέλ, στὰ Τούρκικα σημαίνει «ἔλα, ἀδερφέ, ἔλα». Ἡ λέξη «καρντὰς» χρησιμοποιεῖται κυρίως στὴ Βόρεια Ἑλλάδα καὶ γι᾿ αὐτὸ οἱ Νότιοι ὀνομάζουν τοὺς Σαλονικιοὺς «καρντάσηδες» ἢ «καρντάσια».

Έτσι τον χωρεύουν μετά το 1920 δηλαδή σαν ήλθαν οι πρόσφυγες... στην Λέσβο....

Οι στίχοι όμως του Ζάχου που ερμήνευσαν οι ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ έίναι οι κάτωθι...

4. Ὁ γιὸς τοῦ τυφλοῦ1 Στίχοι: Εὐάγγελος Ζάχος Μουσική: Λάμπρος Τσίγγας Ἑρμηνεία: Ἀργύρης Μπακιρτζῆς & Κώστας Σιδέρης Τὸν εἶδα νά ῾ρχεται μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ χιόνια καλπάζει ἀνάλαφρος στὴν καταχνιά, μὲ τ᾿ ἄσπρο του ἄλογο ἀπ᾿ ἄλλα χρόνια σὰν παραμύθι ἀπ᾿ τὰ παλιά. Γκὲλ καρντὰς γκέλ!2 ἐγὼ εἶμ᾿ ὁ Κιόρογλου γιὸς τοῦ τυφλοῦ. Μὲς τὸ μαρμάρινο κι ἀβέρτο ἁλώνι τοὺς δράκους πάλεψε μὲ τὰ φτερὰ κι ὅσοι τὸν γνώρισαν σαστίσαν ὅλοι καὶ κάποιο κλάψανε ἀπὸ χαρά. Γκὲλ καρντὰς γκέλ, ἐγὼ εἶμ᾿ ὁ Κιόρογλου γιὸς τοῦ τυφλοῦ. Στοὺς κάμπους διάβηκε μὲς τὸ λιοπύρι ἴδιος ἀρχάγγελος, τρελλὸς βοριᾶς κι ὅπου κι ἂν πάτησε κόκκινοι κρίνοι φυρτώσαν χάρισμα τῆς λεβεντιᾶς! Γκὲλ καρντὰς γκέλ, ἐγὼ εἶμ᾿ ὁ Κιόρογλου γιὸς τοῦ τυφλοῦ. Κι εἶπα καρντάσι μου τί μὲ κοιτάζεις φόρα τὸ ροῦχο σου τὸ κρεμεζὶ καβάλα στ᾿ ἄλογο καὶ μὴ διστάζεις βιτσιὰ στὸ φάρο σου κι ἔλα μαζί! Γκὲλ καρντὰς γκέλ, ἐγὼ εἶμ᾿ ὁ Κιόρογλου γιὸς τοῦ τυφλοῦ. Ὁ Κιόρογλου εἶναι λαϊκὸς ἥρωας τῶν Τούρκων ποὺ ἔδρασε κυρίως στὴ Μικρὰ Ἀσία, ἂν καὶ ἡ καταγωγή του ἦταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία. Εἶναι ἥρωας-ἐπαναστάτης προστάτης τῶν φτωχῶν καὶ καταπιεσμένων ἐνάντια στοὺς ἰσχυρούς. Ἡ αἴγλη ποὺ τὸν συνόδευε ἦταν τόση, ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν θρύλος καὶ ἀνάμεσα στοὺς χριστιανικοὺς πληθυσμούς. Καὶ σήμερα ἀκόμη ἔχει ἐπιβιώσει ἕνας μουσικὸς σκοπὸς ποὺ φέρει τὸ ὄνομά του καὶ ἀποτελεῖ τὸν «τοπικὸ ὕμνο» τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Λέσβου, ἀκουόμενος σὲ πανηγύρια καὶ ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις. Ὁ σκοπὸς αὐτὸς μεταφυτεύτηκε αὐτούσιος στὴν δεκαετία τοῦ 1920. Βλ. Ν. Διονυσόπουλος, Λέσβος Αἰολίς. Τραγούδια καὶ χοροὶ τῆς Λέσβου, Πανεπιστημιακὲς ἐκδόσεις Κρήτης, 1997, Β6, 112 -117, (Ἂτ χαβασὶ ἢ Κιόρογλου). Κιόρ: τυφλός. Ὀγλού: γιός. Γκέλ: ἔλα. Καρντάς: ἀδερφός. Κόκκινοι κρίνοι: ἰδιόμορφο βολβῶδες φυτὸ μὲ μεγάλα κόκκινα ἄνθη καὶ ἔντονη εὐωδιά. γίνεται περίπου 0,40μ ψηλὸ καὶ εἶναι αὐτοφυὲς στὴν Μ. Ἀσία καὶ τὰ ἀπέναντι νησιά, ὅπως π.χ. τὴν Λέσβο.

1. Κιόρογλου εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Καππαδόκη ἥρωα τῆς μεγαλύτερης τουρκικῆς ἐποποιίας «Κιόρογλου Ντεστανῆ» καὶ σημαίνει «ὁ γιὸς τοῦ τυφλοῦ». Σ᾿ ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο «ὁ γιὸς τοῦ ἄπιστου», τοῦ «κιαφίρ», τοῦ «γκιαούρη», δηλαδὴ τοῦ ἄπιστου χριστιανοῦ ποὺ παντρεύτηκε μία πιστή, μιὰ μουσουλμάνα. Ἀνάλογος καὶ ταυτόσημος εἶναι καὶ ὁ Καππαδόκης ἥρωας τῆς μεγαλύτερης ἑλληνικῆς ἐποποιίας, ὁ Διγενὴς Ἀκρίτας. Κι αὐτὸς εἶναι γιὸς τοῦ ἄπιστου ἐμίρη, τοῦ μουσουλμάνου ποὺ παντρεύτηκε μία πιστή, μιὰ χριστιανή. Ὁ Διγενὴς Ἀκρίτας, ὅπως ἀπέδειξαν διάφοροι ἐρευνητὲς (Ἐνρὶ Γκρεγκουαρ, Διγενὴς Ἀκρίτας, Νέα Ὑόρκη, 1942), ἦταν συγγενὴς καὶ σύμμαχος μὲ τοὺς Μανιχαϊστὲς Παυλικιανούς, Ἀρμένιους καὶ Ποντο-Λαζοὺς δυϊστές, ποὺ πίστευαν πὼς ὁ κόσμος κυβερνιέται ἀπὸ δυὸ δυνάμεις ποὺ ἀντιπαλεύουν αἰωνίως ἡ μιὰ τὴν ἄλλη. Τὴ δύναμη τοῦ καλοῦ καὶ τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὴ δύναμη τῶν λαϊκῶν, καὶ τὴ δύναμη τῶν ἐκμεταλλευτῶν εὐγενῶν. Ἦταν σύμμαχος μὲ ὅσους στήριξαν τὴ φιλολαϊκὴ δυναστεία τῶν Ἰσαύρων, εἰκονοκλαστῶν καὶ ἀντιλατίνων, μὲ ὅσους στήριξαν τὸ Σχίσμα τοῦ Φωτίου μὲ τὴ λατινικὴ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καὶ γενικὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν δουλοπάροικων καὶ τὸ ἀντι-φεουδαρχικὸ κίνημα στὸ Βυζάντιο. Ὁ Κιόρογλου, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἦταν ἕνας ληστὴς ἐπαναστάτης ποὺ σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ πάλεψε ἐνάντια στοὺς Ὀθωμανοὺς τοπάρχες καὶ στὸ Σουλτάνο, ὅταν αὐτοὶ αὐθαιρετοῦσαν εἰς βάρος τῶν μικρῶν οἰκισμῶν καὶ τῶν ἀνεξάρτητων κι αὐτοδιοικούμενων κοινοτήτων τῆς Μικρασίας. Καὶ οἱ δυὸ Καππαδόκες φέρουν μὲ περηφάνεια τὰ προσωνύμια τῆς διπλῆς θρησκευτικῆς τους καταγωγῆς. Φαίνεται, λοιπόν, πὼς καὶ οἱ δυὸ εἶναι ἕνας καὶ ὁ αὐτὸς ἥρωας κι ὅτι ὁ Κιόρογλου εἶναι μετεξέλιξη τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα. Δυστυχῶς, τὸ ἔπος τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα, ποὺ θεωρεῖται καὶ ἐθνικό μας ἔπος, δὲν κυκλοφορεῖ στὴν Ἑλλάδα. Τὰ πέντε χειρόγραφα ἀπὸ τὰ ὁποῖα μᾶς εἶναι γνωστό, τὰ χειρόγραφα τῆς Ἄνδρου, τῆς Τραπεζοῦντας, τῆς Γκρόττα Φερράτα τῆς Ρώμης, τῆς Ὀξωνίας καὶ τοῦ Ἐσκουριὰλ τῆς Μαδρίτης, δὲν εἶναι γνωστὰ στοὺς Ἕλληνες ἀναγνῶστες, ἀλλὰ οὔτε καὶ στοὺς ἐκδότες. Ἀντίθετα, τὸ ἔπος τοῦ Κιόρογλου κυκλοφορεῖ στὴν Τουρκία καὶ σὲ ἐπιστημονικὲς ἀλλὰ καὶ σὲ λαϊκὲς ἐκδόσεις, ποὺ βρίσκει κανεὶς στὰ παζάρια. 2. Γκέλ, καρντάς, γκέλ, στὰ Τούρκικα σημαίνει «ἔλα, ἀδερφέ, ἔλα». Ἡ λέξη «καρντὰς» χρησιμοποιεῖται κυρίως στὴ Βόρεια Ἑλλάδα καὶ γι᾿ αὐτὸ οἱ Νότιοι ὀνομάζουν τοὺς Σαλονικιοὺς «καρντάσηδες» ἢ «καρντάσια».

 ΑΖΕΡΟΙ

 

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΤΑΛΙΟΣ ή LEFTER TALIOS .... Ο ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΣΑΔΕΣ...

Τα Ελληνόφωνα χωριά της Αλβανίας, η γνωστή μειονότητα η Ελληνική, έχουν περάσει πολλά στο διάβα των αιώνων. Κατακτητές, χίμαιρες όπως η αυτονομία η ένωση αλλά πάνω από όλα την κοινή με όλους μας βαρβαρότητα των αγάδων και μπέηδων. Το τσιφλικάδικο ή τιμαριωτικό σύστημα, πηγή δεινών για τους φτωχούς αγρότες. Αιώνες καταπίεσης και κατατρεγμούς όπως και οι λοιποί Έλληνες.

Αφού πέρασαν όλοι οι εθνικισμοί που σάρωσαν τους ανθρώπους και τους ενέτειναν σε απίστευτο βαθμό τις αντιθέσεις, επήλθε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και η σκλαβιά των φασιστικών και χιτλερικών ορδών. Τότε όλοι οι παλιοί αβανταδόροι των «μεγάλων» Ελληνικών ονείρων άφησαν την μειονότητα στο μαύρο της το χάλι. Φόβος και πανικός στα χωριά... Οι φασίστες Ιταλοί και οι συνεργάτες τους Αλβανοί φασίστες έσπερναν τον τρόμο. Οι παπάδες οι προύχοντες του Ελληνισμού εξαφανίσθηκαν... Οι πτωχοί Έλληνες που καταδυναστεύονταν από τους Αγάδες και τους Μπέηδες βρήκαν στο πρόσωπο του Λευτέρη Τάλιου τον άνθρωπο που τους βοήθησε.

Η περίπτωση του διδάσκαλου Λευτέρη Τάλιου του ήρωα της Αλβανίας που όπως λέγει ο Εμβέρ Χότζα τον τραγούδησε η Ελληνική μειονότητα αλλά και η Αλβανία συνολικά. Πρόκειται για έναν «άγιο» έναν επαναστάτη της μειονότητας που αγιοποιήθηκε από το Κόμμα Εργασίας του Εμβέρ Χότζα.  Φτωχόπαιδο παιδί μεγάλης σε μέγεθος φαμίλιας, όπως αποκαλύπτει το βίντεο σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο του Βελλά. Αυτή η σχολή του μεγάλου Μοναστηριού, (ευχαριστώ την φίλη ντόπια Μ. Που μου τα είπε) έβγαζε δασκάλους. Στην σχολή Βελλά δρούσαν ανάμεσα στους καθηγητές και τους μαθητές μπόλικοι αρχειομαρξιστές αλλά και Τροτσκιστές. Κατά την άποψή μου σαν χτυπήθηκε από το κράτος ο Σαλονικιότηκος αρχειομαρξισμός ( με αφορμή τα κομμουνιστικά σχολεία των αρχειομαρξιστών ... Λεβί κλπ κλπ) πήγαν στα χωριά τους πολλοί για να συνεχήσουν τον αγώνα τους.  Τον αγώνα στο Ιεροδιδασκαλείο βοηθούσαν οι αρχειομαρξιστές του γειτονικού Πογωνίου http://akrat.blogspot.gr/2015/03/500-500-70.html.

Ο Λευτέρης Τάλιος με την Μαρξιστική του δύναμη, καθώς την ΗΘΙΚΗ του ακεραιότητα αντεπεξήλθε πλήρως στα ιστορικά του καθήκοντα. Βλέπετε η τέχνη είναι μια .... «Και στο μικρότερο μέρος και στα πλέον ατυχή γεγονότα και στην εξορία του Κόσμου να συνεχίσεις με πίστη τις ιδέες σου». Έτσι ο Λευτέρης ανέλαβε ΜΟΝΟΣ του το καθήκον να είναι ο ηγέτης ολάκερων χωριών της Ελληνικής μειονότητας... «Δημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο που έκδωσε ο Μιλτιάδης Κυργιάννης (Γιάνναρης) με τον Παναγιώτη Παπαδημητρίου το 1982 στην Αθήνα "Η Αντιφασιστική Οργάνωση Της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία 1943-44":

Δρομολόγιο προς τη Μειονότητα. Τίποτα το οργανωμένο δεν βρήκαμε εκεί, καμιά οργάνωση. Όλη τη Μειονότητα, Βούρκος, Δρόπολη, Πωγώνι, την αλώνιζε ο δάσκαλος Λευτέρης Τάλιος, παλεύοντας σαν κομμουνιστής με τους Αρχειομαρξιστές, οι οποίοι ήταν αντίθετοι με την εθνική αντίσταση.»

Όλοι ήταν απόντες... Μόνο ο Λευτέρης... Με παρακαταθήκη τις Μαρξιστικές γνώσεις του που είχε αποκτήσει σαν αρχειομαρξιστής... Και την Ηθική του πανοπλία.. Είχε να αντιπαλέψει τους Αλβανούς φασίστες τους μπαλήδες, τους Αγάδες, τους Μπέηδες, τα Μοναστήρια των Μπεκτασήδων (Τεκέδες) που δυνάστευαν την μειονότητα. Είχε να αντιμετωπίσει και τα εθνικιστικά κομμάτια της μειονότητας που όμως είχαν εξευτελιστεί μέσα από τις οδύνες που προκάλεσαν...

Αργά ή γρήγορα οι σταλινικοί από την Αλβανία και την Ελλάδα έφτασαν στα χωριά...  Τι να κάνουν οι μικρές δυνάμεις των αρχειομαρξιστών και στο Πογώνι... Το ποτάμι είχε αρχίσει να κατεβάζει νερό... Το ΕΑΜ και το ΚΚΑλβανίας έθετε το καθήκον του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα με ένα απροσδιόριστο σοσιαλισμό. Σκέπτομαι πόσο δίκαιο είχε ο Λευτέρης Τάλιος που δεν κιότεψε εμπρός στο δίλημμα. Μια επανάσταση με ότι χαρακτηριστικό έχει δεν την αναβάλλεις επειδή ηγετεύει ο σταλινισμός ή ο αναρχισμός ή όποιος διάβολος είναι... Είναι νομοτέλεια σαν κινηθεί η αναγκαιότητά της...

Το βιβλίο "Η Αντιφασιστική Οργάνωση Της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία 1943-44" γράφει για το πως παρουσιάστηκαν στα χωριά της μειονότητας οι Ελλαδίτες και οι Αλβανοί «Στη Στεγόπολη συναντήσαμε τον Τάλιο, τον Σεμψί, γραμματέας της Περιφέρειας του ΚΚΑ Αργυροκάστρου, το Μπεντρί Σπαχίου, μέλος του πολιτικού γραφείου ΚΚ Αλβανίας.

Ο Τάλιος βιάζονταν να παραβρεθούμε στις 8 Αυγούστου στη Μεμόραχη.

Τη Συνέλευση την είχαν προκαλέσει εκείνοι που αργότερα έγιναν αντίπαλοί μας. Φτάσαμε στη Μεμόραχη. Ο Τάλιος, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, μου έδωσε το λόγο λέγοντας:

«Ας ακούσουμε τώρα τι θα μας πει τούτος ο Έλληνας από την Ελλάδα». 

Σαν τέλεψε ο εκπρόσωπος του ΕΑΜ τον λόγο του δεν πείστηκαν οι φτωχοί Έλληνες της μειονότητας και ξαναπήρε τον λόγο ο Λευτέρης Τάλιος και είπε...

«Εδώ, σ’ αυτό το σημείο, τους είπε πως όχι μόνον να διώξουμε τους καταχτητές, αλλά να διώξουμε και τους μπέηδες και αγάδες και να γίνεται εσείς νοικοκυραίοι. Αυτό έπιασε πολύ τόπο, γιατί όλοι ήθελαν ν’ απαλλαχτούν από τους μπέηδες...»

Είναι τραγικό, ένας αρχειομαρξιστής που ξέρει τι είναι ο σταλινισμός αλλά και η επανάσταση η κοινωνική να συνεχίζει πρωτοπόρος τον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή...

Εδώ θα παραθέσω ένα ανέκδοτο που βρήκα και που δείχνει την πλήρη επίγνωση των επικών στιγμών και το ΠΑΘΟΣ για την κοινωνική επανάσταση γνωρίζοντας όμως ότι θα κυριαρχήσουν οι σταλινικοί...

«Ήταν 21 του Μάη 1942,το θυμάμαι καλά.

Ο Λευτέρης Τάλιος, αφού παρακολουθούσε τη θεία λειτουργία του Αγ. Κωνσταντίνου , εκάθησε στο χαγιάτι της εκκλησίας του χωριού στο Βελιάχοβο και λέει στον πατέρα του στρατηγού Βούζουκα που τον φώναζαν Τάτση:

- Μπάρμπα Τάτση, εσύ που είσαι νοικοκύρης, κοινωνικώς και καλός άνθρωπος, για σένα σκεφτήκαμε κάτι καλό. - Τι καλό είναι αυτό παιδί μου Λευτέρη;- του λέει ο μπάρμπα Τάτσης.

- Είσαι καλός άνθρωπος,λέμε να σε κάνουμε κομμουνιστή.

- Γιατί, ποιος είναι κομμουνιστής - ρωτάει ο μπάρμπα Τάτσης.

- Είναι ο Σωκράτης Νούσιας, ο Γιαννάκη Γκιάτης και ο Γρηγόρης Γκίνος.

ΑΑΑΑ! Αυτούς τους ξέρω που δεν είναι κομμουνιστές!- του λέει ο μπάρμπα Τάτσης, αλλά πες μου υπάρχει κανένας κομμουνιστής στον κόσμο;

- Είναι η Ρωσία,- του είπε ο Λευτέρης.

Κι απαντά ο μπάρμπα Τάτσης:

Δεν την είδα. Όταν τη δω να σου απαντήσω. Εγώ γράμματα δεν ξέρω, αλά ρώτησα το Β.Προγονάτη που ήξερε γράμματα:<<Τι είναι κομμουνισμός>>;

Μου Απαντάει ότι κομμουνισμός είναι να μην έχεις καθόλου τσέπες στα ρούχα.

<<Και ποιος δεν έχει τσέπες στα ρούχα>>;

Μόνον ο Χριστός που ήταν παιδί του θεού,μου είπε.

Κι εσύ παιδί μου Λευτέρη σήμερα έχεις τσέπες και τσάντες στο χέρι. Αύριο θα έχεις βαλίτσες και αυτοκίνητο.

-       Καλά λες μπάρμπα Τάτση- του είπε ο Λευτέρης και χαμογέλασε.»

Όμως δεν πρόκαμε ο ωραίος αυτός επαναστάτης να επιβεβαιώσει τον καταγραφέα του ανεκδότου αυτού... Πέθανε με το όπλο στο χέρι αγωνιζόμενος σε μάχη με μια πισόπλατη σφαίρα... Σαν αρχειομαρξιστής είμαι σίγουρος ότι θα αγωνιζόταν σαν τίμιος άνθρωπος ενάντια στην γραφειοκρατία και την ευνοιοκρατία υπερασπιζόμενος την φτωχολογιά Ελληνική, Βλάχικη, Σλαύικη ή Αλβανική... Δεν θα περίμενα τίποτα άλλο από ένα άνθρωπο τέτοιας υπόστασης...

Όλα αυτά προέρχονται από σκόρπια πράγματα, χωρίς ιστορική τεκμηρίωση  αλλά στα παλιά μου υποδήματα... Ελπίζω να έλθουν άλλοι καλύτεροι από εμένα να γράψουν

Το βίντεο μου το μετέφρασε στα αρπακτά ένας Αλβανός στην δουλιά...

Εδώ μπορείτε να βρείτε θησαυρούς...

https://www.scribd.com/doc/240355222/Katoxikes-Istories-Pogoniou-Teliko