Η ΔΡΑΠΕΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΡΑΣΗΝ ΕΚ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΑΒΕΡΩΦ...

Όσοι έχουν την "τύχη" να παρακολουθούν το μπλογκ μου θα θυμούνται πως όφειλα μια επιστολή. Ήταν της δραπέτριας Κατίνας Εμμανουηλίδου εις την οποίαν είχα κάνει εκτενή αφιέρωση στην προ- προηγούμενη ανάρτησή μου.

Συγκεκριμένα επαναλαμβάνω, ότι τα κείμενα αυτά είναι από την εφημερίδα ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ που έχουν "πέσει" στα χέρια μου υπό μορφή αρχείων ηλεκτρονικών.

Επαναλαμβάνω επίσης ότι το κίνημα αυτό το οποίο εμεγαλούργησε εις τον μεσοπόλεμον έχει αποριφθεί ριχνόμενο εις την λίθην...


Η ιστορία είναι όμως αδιάψευστη...

H ΠΑΛΗ ΤΗΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1933

(Πρωτοσέλιδο...)

ΚΑΤΙΝΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΔΙΔΟΥ

ΠΩΣ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑ

Δίνουμε παρακάτω την περιγραφή της απόδρασής της από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ που άρχισε η συντρόφισά μας Κατίνα Εμμανουηλίδου. Καθώς βλέπουνε οι αναγνώστες μας το χειρόγραφο σταματά σ’ ένα σημείο της προπαρασκευής της απόδρασης. Μεσολάβησε η επιδείνωση της αρρώστιας της συντρόφισάς μας που τελικά στέρησε την οργάνωσή μας και την εργατική ττάξη από μιά απ’ τις πιό αφοσιωμένες, τις πιό ικανές και τις πιό ηρωικές αγωνίστριές της.

Πολλές φορές καταδικάστηκα από το ταξικό δικαστήριο για τη συμμετοχή μου σε διαδηλώσεις και επί αντιστάσει κατά της αρχής. Πάντως όμως οι καταδίκες αυτές περιορίζονταν σε λίγους μήνες.

Τελευταία πήρα μέρος με άλλους συντρόφους αντιπολιτευόμενους και συντρόφους του κόμματος σε μιά διαδήλωση της Πρωτομαγιάς. Εκεί βλέποντας τη λιποταξία του ομιλητή του κόμματος ο οποίος περιορίστηκε να πει δυό λέξεις στους συγκεντρωμένους και πριν ακόμα φτάσουν οι αστυνομικές δυνάμεις, μόλις τις αντίκρυσε από μακρυά έφυγε, πήρα το λόγο και σταματώντας το τραμ, που πέρναγε εκείνη τη στιγμή άρχισα να μιλώ στους συγκεντρωμένους για το ιστορικό της Πρωτομαγιάς. Τότε έφτασε και η αστυνομία που με συνέλαβε μαζύ με άλλους συντρόφους του Κόμματος και της Αντιπολίτευσης.

Η λύσσα της αστυνομίας δεν περιγράφεται. Με το ξύλο με μετέφεραν στο τμήμα και εκεί άρχισαν να μου λένε όλο αισχρότητες.

Ζήτησα να μου φέρουν το παιδί μου. Ήταν δυό μηνών και έπρεπε να το βυζάξω. Σε λίγο μου το έφερε μια συντρόφισα. Μόλις αντίκρυσαν τη συντρόφισα με το παιδί την έσπρωχναν για να φύγει. Στην επιμονή της για να μου δώσει το παιδί άρχισαν να την χτυπούν τόσο πολύ που έπεσε κάτω λιπόθυμη. Το παιδί το είχαν πετάξει κάτω στα μάρμαρα. Τέλος με μιά ένεση συνέφεραν τη συντρόφισα και της έδιναν το παιδί για να το πάρει. Αυτή αρνούνταν.

Πλήθος πολύ είχε συγκεντρωθεί έξω απ’ το τμήμα και από χριστιανικότητα φώναζαν να  μου δώσουν το παιδί για να το βυζάξω. Είχε να φάει 10 ώρες. Μπορστά στην αγανάχτηση του πλήθους αναγκάστηκαν να μου το δόσουν

Την Τρίτη ημέρα έγινε η δίκη. Αφάνταστη τρομοκρατία και εντούτοις 500 και πλέον εργάτες ήλθαν να παρακολουθήσουν τη δίκη. Οι δικαστές λύσσαξαν και διέταξαν και έβγαλαν όλους τους συγκεντρωμένους έξω κι έτσι έγινε η δίκη με κλειστές τις πόρτες. Δίχως να επιτρέψουν να απολογηθούμε μας καταδίκασαν σε βαριές καταδίκες. Έτσι κι εμένα με καταδίκασαν σε 5 χρόνια φυλακή κι εξορία. Στο εφετείο η ποινή έμεινε η ίδια.

Μόλις με μετέφεραν στις φυλακές του (Αβέρωφ, κεντρικές γυναικείες φυλακές) εσκέφτηκα να δραπεύσω. Αυτό βέβαια ο καθένας το φαντάζεται δεν είνε και τόσο εύκολο τι χρειάζεται για να επιτευχθεί μιά τέτοια επιδίωξη? Θάρρος, αποφασιστικότητα και οργάνωση. Δίχως οργάνωση τίποτα δεν επιτυγχάνεται. Αφού λοιπόν το σκέφτηκα καλά αποφάσισα να το προτείνω στην Οργάνωση. Για να δούμε, έλεγα, θα το θεωρήσει η Οργάνωσή μου σωστό για να φύγω? Περίμενα να έρθει κανένας υπεύθυνος σύντροφος γαι να το προτείνω. Μα γιατί σε οποιοδήποτε σύντροφο δεν το πρότεινα και να ερωτούσε αυτός τον πυρήνα του? Γι αυτό δεν χρειάζεται φιλοσοφία. Όχι γιατί δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε όλους τους συντρόφους αλλά γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις και η παραμικρή επιπολαιότητα μπορεί αν ματαιώσει την προσπάθεια αυτή.

Έτσι ανυπομονούσα να έρθει σύντροφος υπεύθυος της Οργάνωσης. Επί τέλους σε ένα επισκεπτήριο ήρθε. Αφού συζητήσαμε για άλλα ζητήματα της Οργάνωσής ερωτώ το σύντροφο, πάντως με προσοχή, γιατί μας παρακολουθούσε μιά φυλάκισα της φυλακής από μέσα και άλλοι απ’ έξω φρουροί στρατιώτες παρακολουθούσαν τους σύντροφους.

-       Σύντροφε, λέγω, έχω να σου κάνω μιά πρότσαη... πρόσεξε να μην ακούσει κανείς.

-       Ο σύντροφος γυρίζει με τρόπο και βλέπει γύρω του.

-       Εμπρός λέγε συντρόφισα.

-       Αποφάσισα να δραπετεύσω του λέγω. Εγκρίνετε σεις? Είνε σωστό?

-       Ναι συντρόφισα, είνε σωστότατο μάλιστα θα συνενοηθώ και με τους άλλους σύντροφους.

Εν τω μεταξύ χτυπά το κουδούνι του επισκεπτηρίου και φεύγει ο σύντροφος. Περίμενα το άλλο επισκεπτήριο με ανυπομονησία, εν τω μεταξύ κατασκόπευα λεπτομερώς το μέρος που θα δραπετεύσω καθώς και το πως θα κατόρθωνα να κατέβω τη μάντρα.

Το ζήτημα ήταν λίγο δύσκολο γιατίι μας είχαν διαρκώς κλειστά πάνω στην είσοδο των κελιών μας και δεν μας κατέβαζαν κάτω μαζί με τις κοινές κατάδικες κι έτσι μου ήταν δύσκολο να εξακριβώσω ορισμένα μέρη που ήταν απαραίτητο να το ξέρω για την απόδρασή μου

Εκείνες τις μέρες ύστερα από πολλές διαμαρτυρίες στο υπουργείο Δικαιοσύνης ήρθε η διαταγή στη διεύθυνση να κατεβαίνουμε δυό ώρες το πρωί με την επιτήρηση μιας φυλάκισας στο προαύλιο. Έτσι κατόρθωσα να επισημάνω ορισμένα σημεία που με υποβοήθησαν πολύ.

Έφτασε η μέρα του επισκεπτηρίου. Ήρθαν πολλοί σύντροφοι και συντρόφισες και μας επισκέφθηκαν, μεταξύ αυτών ήταν και ένας σύντροφος, ο οποίος με πολύ μεγάλη προσοχή μου λέγει «Συντρόφισα, για το ζήτημα που είπες στο σύντροφο τάδε έχει πάρει την απόφαση η Οργάνωση να μου αναθέσει εμένα την υπόθεση και σε μερικούς άλλους σύντροφους και χρειάζεται να την οργανώσουμε καλά. Μου έκαν μερικές ερωτήσεις για το εσωτερικό της φυλακής, επίσης για τη φρουρά την εσωτερική και με ρώτησε τι μου χρειάζεται. Μόλις πρόφτασα να του απαντήσω τι μου χρειάζεται ένα πριόνι που να κόβει χωρίς να ακούγεται και σχοινί για να κατέβω και χτυπά το  κουδούνι του επισκεπτηρίου και φεύγει ο σύντροφος. Η καθημερινή μου σκέψη ήταν αυτή. Δεν μπορούσα να ησυχάσω ούτε μέρα ούτε νύχτα. Είχα πάθει από υπερένταση των νεύρων, ήμουνα και άρρωστη, είχα καρκίνωμα μεταξύ λάρυγγα και μύτη, αλλά δεν είχε εξακριβωθεί η ασθένειά μου όσο βρισκόμουνα στη φυλακή

Ένα άλλο ζήτημα που σκεπτόμουνα ήταν το παιδί μου που ήταν 9 μηνών  και είχα αδυναμία γιαυτό έπρεπε όμως να αποφασίσω καθημερινά δοκίμαζα συγκινήσεις. Στο τέλος έφτασε ημέρα του επισκεπτηρίου. Είχα γράψει σ ένα χαρτί ορισμένες συστάσεις σε σύντροφους για να εξακριβώσουν απ έξω. Χτυπά το κουδούνι και έρχονται 3 σύντροφοι για την ίδια υπόθεση. Μου κάνουν ορισμένες ερωτήσεις: « Τι έχεις συντρόφισα, εξακριβώσει από μέσα? Πως φρουρούνται οι φυλακές? Πως θα χρησιμοποιήσεις το πριόνι? Πόσα σίδερα θα κόψεις? Και πόσα μέτρα σκοινί χρειάζεσαι?». Ένας από τους τρεις μου λέγει πως πρέπει να τον κατατοπίσω για να μπει αυτός να κόψει το κιγκλίδωμα του παραθύρου. Του λέγω πως αυτό είναι αδύνατο γιατί θα μας αντιληφθούν. Όταν τελείωσαν οι σύντροφοι τις ερωτήσεις άρχισα να τους απαντώ συγκεκριμένα σε κάθε ερώτησή τους: « Σύντροφοι, οι φυλακές από μέσα δεν φρουρούνται, αλλά μέσα στη μάντρα έχει ένα φούρνο με πόρτα έξω και πρέπει να παρακολουθήσετε σεις γιατί δεν ξέρω αν μένουν μέσα. Επίσης άλλο σοβαρό ζήταμα είναι το ζήτημα της φρουράς απ έξω, θα χρειαστεί επίσης ένας σύντροφος να παρακολουθήσει από έξω και να δει πιό είνε το καταλληλότερο μέρος». Έπειτα τους είπα ότι δεν μπορώ να ξέρω πόσα σίδερα θα κόψω, ίσως δυυό ίσως τρία, ίσως τέσσερα. «Αυτό θα εξαρτηθεί από το πως θα μπορέσω να βγώ. Όσο πιό πολύ μπορέσετε τόσο καλύτερα είνε. Θα μου χρειαστεί να κατέβω απ την πρώτη μάντρα στη δεύτερη και αν μου ήταν δυνατόν να δέσω ένα κομμάτι μεγάλο από μέσα και να το ρίξω έξω για να ευκολυθούμε καλύτερα για την απόδραση. Τότε οι σύντροφοι μου έθεσαν το ζήτημα ότι πρέπει να δόσω έξω το παιδί. Για μιά στιγμή έκανα πάλη με τον εαυτό μου. Σκεφτόμουνα πως ακόμα το θήλαζα αν και μου είχε πει ο γιατρός να πάψω λόγω της ασθενείας μου. Τέλος αποφάσια, φίλησα το παιδί μου και μαζί του έδωκα κρυφά απ το θυρωρό και το σημείωμα που είχε μερικές συστάσεις στους σύντροφους για το ζήτημα της φρουράς απ έξω. Τελείωσε το επισκεπτήριο και έφυγαν οι σύντροφοι.

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

ΤΡΙΤΗ 3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1933

ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ σ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΟΥ

ΟΙ ΧΑΦΙΕΔΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

Η σ. ΜΠΕΦΑΝΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ «ΑΒΕΡΩΦ» ΕΚΑΝΕ ΑΙΜΟΠΤΥΣΗ ΑΠ’ ΤΟ ΑΛΥΠΗΤΟ ΞΥΛΟ

Η απόδραση της συντρόφισας Εμμανουηλίδου και ο ενθουσιασμός που προκάλεσε ο επαναστατικός ηρωισμός της, το θάρρος και η ψυχραιμία που έδιξε έχουν προκαλέσει τη λύσσα των οργάνων τους. Απ την Κυριακή ολόκληρη η Γενική Ασφάλεια κινητοποιήθηκε για να αποκαλύψει τα ίχνη της συντρόφισάς μας, καθώς και κείνους που «συνείργησαν», όπως γράφουν οι αστικές φυλλάδες.

Μπουλούκια χαφιέδων πολιόρκησαν από προχτές τα γραφεία της «Πάλης των Τάξεων» προσπαθώντας να παρακολουθήσουν διαφόρους σύντροφους. Παράλληλα διεξήγαγαν συστηματικές ανακρίσεις στις φυλακές Αβέρωφ για να εξακριβώσουν πως και από που προμηθεύθηκε η σ. Εμμανουηλίδου το πριόνι και τα σκοινιά με τα οποία κτόρθωσε να ξεφύγει. Οι συντρόφισες του Κόμματος Μπεφάνη και Στρατηγάκη που κρατούνταν στο ίδιο κελί με την συντρόφισα Εμανουηλίδου υπεβλήθηκαν σε μεσαιωνικά βασανιστήρια για να υποχρεωθούν να καταθέσουν ότι πιθανόν γνώριζαν.  Η σ. Μπεφάνη ξυλοκοπήθηκε τόσο άγρια και αλύπητα ώστε έκανε αιμόπτυση και βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Οι θηριωδίες και τα βασανιστήρια πουχρησιμοποιούνται κατά τις ανακρίσεις έχουν προκαλέσει τη μεγαλύτερη αγανάκτηση μέσα στην εργατική τάξη.

Φαντάζομαι ότι οι δύο αυτές γυναίκες δεν ήταν αρχειομαρξίστριες αλλά μέλη του ΚΚΕ...

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΑΣ ΦΥΛΑΚΑΣ......

Το εκλεκτόν blog που συνέχεια παρακολουθώ με προσοχή δηλαδή το emfilios.blogspot.com μου έδωσε την "χαρά" να διαβάσω μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια του εμφυλίου πολέμου... Όχι από την σκοπιά των ηττημένων, αλλά από την σκοπιά των νικητών. Σας την παραθέτω ....

Αυτοί που θα έσωζαν την Ελλάδα

ΟΙ ΣΥΜΜΟΡΙΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ

Μια επίσκεψις εις τας φυλακάς Ιωαννίνων.- Πώς είδα 200 ανθρώπινα ράκη κόκκινα.- Παιδιά και κορίτσια έως 14 ετών!

Του κ. ΣΠ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

εφ. «ΕΜΠΡΟΣ», 8/7/1948, σελίδες 3 & 4

Είδα από κοντά συμμορίτες στο Ξεροβούνι, να τρέχουν σαν τσακάλια για να σωθούν πίσω από βράχους, χαράδρες και γέρικα δένδρα για να γλυτώσουν από τα πυρά και τη λόγχη των στρατιωτών μας, τις οβίδες του πυροβολικού και τις βόμβες των αεροπλάνων. Και η επιθυμία να τους γνωρίσω αυτούς τους … παλληκαράδες, οι οποίοι δολοφονούν και λεηλατούν εκ του ασφαλούς αόπλους χωρικούς και απάγουν παιδιά μέσα στις νύχτες μεγάλωσε. Αλλά πώς να τους γνωρίσω; Αν έπεφτα στα χέρια τους στο βουνό, το ολιγώτερο, αν δεν με έκαναν σουβλιστό, θα με τηγάνιζαν κομματάκια-κομματάκια. Πήγα και είδα καμμιά διακοσαριά συμμορίτας και κάμποσες συμμορίτισσες εις τας φυλακάς «Φιξ». Λέγονται έτσι αι φυλακαί αυταί γιατί προ ετών τα κτίριά τους εχρησιμοποιούντο από το ομώνυμο εργοστάσιο μπύρας. Εσοδεία του τελευταίου καιρού. Ο διευθυντής των φυλακών λοχαγός κ. … με διηυκόλυνε και έτσι βρέθηκα μεταξύ των … στρατιωτών του Μάρκου. Τους είδα από κοντά, μίλησα μαζί τους πολλή ώρα, τους φωτογράφησα.Ανθρώπινα κουρέλια μέσα σε κουρέλια τυλιγμένα που αφήνουν να ξεχωρίσουν φάτσες εγκληματικές, ηλίθιες, άγριες, σκληρές και εδώ κι εκεί, ανάμεσα σ’ αυτόν τον συρφετό λίγα πρόσωπα ήμερα, μαλακωμένα, που δείχνουν, υποκριτικά, αθώα. Κι ακόμα μερικά παιδιά- συμμορίτες και καμιά δεκαπενταριά κορίτσια. Ανατριχιάζω σαν κυττάζω τα τελευταία. Ανάμεσα σ’ αυτά υπάρχει μία δεκατεσσάρων ετών και δύο-τρεις άλλες που δεν έχουν ξεπεράσει τα δεκάξη. Έχουν δέκα μέρες κι άλλες περισσότερες στη φυλακή κι η βρωμιά, παρά τα φοβερά μέτρα καθαριότητας δεν έχει φύγει ολότελα από πάνω τους. Η μεγαλύτερη είναι είκοσι χρόνων. Γεμάτες σπειριά, οι πιο πολλές στα πόδια , στα χέρια. Η ψώρα φαίνεται ότι είναι μόνιμος σύντροφος των συμμοριτών μαζί με τη βρωμιά, την ψείρα και την πείνα εις το … ελεύθερον ερυθρόν κράτος. Τα πρόσωπά τους σκληρά, τα μάτια τους κομμένα. Στη φυλακή άρχισαν να ξαναπαίρνουν θηλυκότητα.

Ξεχωρίζω από τη μάζα των κρατουμένων συμμοριτών μερικούς, τους νέους και τους ζητάω τα στοιχεία τους. Παιδιά, παιδάκια:

Γεώργιος Λαβδανίδης του Δημητρίου ετών 14 από Κουκλιούς Πωγωνίου, Ιωάννης Κύπρος του Φιλίππου ετών 15 από το Μπούφι Φλωρίνης, Θεοχάρης Αλεξιάδης του Παύλου ετών 15 από το Ελεύθερον Γρεβενών, Χ ριστόφορος Σταύρου του Βασιλείου ετών 15 από την Βροντισμένην Πωγωνίου, Βασίλειος Μητσόπουλος του Ιωάννου ετών 16 από την Οξυά Φλωρίνης, Σπυρίδων Τρέντας του Παντελή ετών 16 από το Ανταρτικό Φλωρίνης, Ηλίας Πουτσούγκας ετών 14 από το ίδιο χωριό με το προηγούμενο, Τριαντάφυλλος Βαγενάς του Κωνσταντίνου ετών 17 από το Σκλήθρον Αγυιάς Λαρίσης, Ιωάννης Χατζηδημητρίου του Γεωργίου ετών 17 από τον Μαυρόλοφον Αλμυρού. Άλλοι πέντε 18 ετών είναι οι εξής : Δημήτριος ΡάΪδος του Βασιλείου εκ Πολυγύρου Δωδώνης, Γεώργιος Καρακάκος του Δημητρίου εκ Σκοπού Φλωρίνης, Δημήτριος Σταυρόπουλος του Σταύρου εκ Ψιανών Καρπενησίου, Γεώργιος Πατέρας του Νικολάου εκ Βουλγαρινής Αγυιάς Λαρίσης, Δημήτριος Ντιρλής εκ Ντιρλή Δομοκού.

Όλα αυτά τα παιδιά λένε ότι οι συμμορίται τα επεστράτευσαν βιαίως. Ρωτάω έναν αυτόν των 14 ετών.

- Τι όπλο είχες;

- Εγγλέζικο.

- Μα αυτό έπρεπε να είναι …βαρύτερο από σένα. Πώς το κουβαλούσες;

Κατεβάζει το κεφάλι.

-Ρωτώ όλους μαζί.

-Πόσους έχετε ξεκάνει. Πώς τους σκοτώνατε; Σε πόσες μάχες είχατε λάβει μέρος;

Αρνούνται ότι έχουν κάμει φόνους και μόνο ότι έλαβαν μέρος σε ένα-δύο επιδρομές ή μάχες παραδέχονται.

Πηγαίνω προς το μέρος των κοριτσιών. Σας τα παρουσιάζω:

Ελένη Αρσενοπούλου 14 ετών από το Λεφτεράκι Φαρσάλων, Παρασκευή Παπακωνσταντίνου ετών 16 από την Κερασιά Καρδίτσης, Ελένη Αποστολακοπούλου ετών 16 από το ίδιο χωριό, Δημητρούλα Μπαλντούνη ετών 17 από τη Βρυσιά Φαρσάλων, Αγγελική Βαρλάγκα 18 ετών από τη Φτελοπούλα Καρδίτσης, άλλες τρεις 20 ετών από τα Φάρσαλα, αι Ελένη Γιαννακού, Κωνσταντίνα Καρατάσου, Μαρία Καρατάσου και η Γεωργία Δημ. Τσαυτή 21 ετών από τη Χελιδόνα Καρπενησίου.

Όλες ισχυρίζονται ότι απήχθησαν και ότι και μετά την παραμονήν των εις το βουνό εξακολουθούν να είναι κορίτσια. Μια μου λέει:

- Γι αυτήν την τιμή ζούμε…

Την λεπτομέρεια αυτή την λέω σε λίγο στους συμμορίτες και αυτοί με τα μάτια σαρκάζουν. Μερικοί προχωρούν περισσότερο.

- Είναι ζήτημα αν έχει γλυτώσει κι η πιο μικρή. Έτσι βγαίνει ότι οι συμμορίτισσες πιθανόν να έχουν άλλην αντίληψιν περί τιμής, που εγώ καθυστερημένος, δεν την καταλαβαίνω. Όλες, λοιπόν, απήχθησαν βιαίως. Περιστερούλες.

Ένας στρατιώτης που με συνοδεύει μου λέει:

- Ξέρεις τι οχιές είναι; Αυτές είναι που μας φωνάζουν στις μάχες: Παραδοθήτε Μπουραντάδες, ελάτε να γλεντήσετε με τις αντάρτισσες. Κι αυτές κατά κανόνα αναλαμβάνουν να εξαποστείλουν τους φαντάρους εις την τελευταία τους κατοικία αν τύχη και χαθή κανένας στη μάχη και πιασθή αιχμάλωτος. Τα πουλάκια μου, Αυτή, μου δείχνει μια , όταν τη φέρανε εδώ έκανε την τρελλή. Έγινε καλά όμως.

Σε μια βλέπω να κρέμεται από το λαιμό της ένας σταυρός!

- Συναγωνίστρια, τον είχες και στο βουνό το σταυρό; Οι συναγωνιστές πώς δε σουν είπαν να τον πετάξης; Αυτό είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει σχέση με τον …αγώνα.

- Εγώ πιστεύω στο Θεό, μου λέει.

- Κι οι συναγωνιστές;

- Όχι . Μια φορά κόπηκε η καρδιά μου που είδα κάμποσους σε μια εκκλησία στο Κουρουμπλέσι να τουφεκάνε τις εικόνες και να βγάζουν με τις σφαίρες τα μάτια των αγίων…

Η ίδια μας λέει κι οι άλλες μας το επιβεβαιώνουν ότι καπεταναίοι εκοιμώντο ή … εις τις άγιες τράπεζες και ακόμα ότι ένας συμμορίτης για να δοκιμάση το πολυβόλο που μετά από ένα «βούλωμα» που είχε πάθει πήρε μια εικόνα της Παναγίας και την έκαμε …κόσκινο!

Όλες μου λένε:

- Φύγαμε από την Κόλασι κι ήρθαμε στον Παράδεισο. Μας είχε φάει η πορεία κι η πείνα…

- Και η …ψυχαγωγία του αντάρτη , τους προσθέτω.

Σκύβουν το κεφάλι.

Προχωρώ προς τους συμμορίτας τους μεγάλους. Και εδώ όλοι … βιαίως επιστρατευμένοι. Παρ’ ολίγο και ο … οποίος έχει σφάξει με τα χέρια του τέσσαρες μάϋδες εις το Μέτσοβο.

Ελάχιστοι ξέρουν από κομμουνισμό. Τους ρωτάω γιατί βγήκαν στο βουνό, γιατί δεν τους αρέσει το … «Κράτος των Αθηνών». Δεν μου απαντά κανείς, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά, ειλικρινώς το πιστεύω, δεν ξέρουν τι να μου απαντήσουν. Και δεν έχουν την ευχέρεια να ειδοποιήσουν τον «καθοδηγητή» να μου κάμη «διαφώτιση».

Τους ρωτάω για τη ζωή τους στο βουνό, τι έκαναν κάθε μέρα, το ημερήσιο πρόγραμμά των ως στρατιωτών του …Δημοκρατικού στρατού. Λοιπόν:

Εγερτήριο από τα διάφορα αχούρια, καλύβες ή σπηλιές, όπου εκοιμώντο, χωρίς ούτε μια κουβέρτα οι περισσότεροι, στις πέντε με έξη το πρωί. Πρωϊνό ρόφημα τίποτα. Αν είχε κανείς φυλάξει κανένα ξεροκόμματο από το προηγούμενο βράδυ, θα τότρωγε. Από τις εξ ως τις επτά σουηδική γυμναστική, κι ύστερα οπλασκία, σκοποβολή και πολιτικό μάθημα. Το μεσημέρι συσσίτιο, τις περισσότερες φορές κρέας ψητό χωρίς αλάτι και το απόγευμα πάλι πολιτικό μάθημα.

- Γιατί κρέας χωρίς αλάτι, ρωτάω.

- Δε μας έδιναν αλάτι για να βλέπουμε καλύτερα τη νύχτα…

Έτσι οι αρχισυμμορίται δικαιολογούσαν την έλλειψι αλατιού.

Το βράδυ ψυχαγωγία ομαδική, δηλαδή τραγούδια του …δημοκρατικού στρατού. Με τις συναγωνίστριες καμμία επαφή ή επικοινωνία τα βράδυα ή ψυχαγωγία. Αυτές ήταν μόνο για τους «καπετάνιους» και τους «πολιτικούς» επιτρόπους. Σπανιώτατα, μια ή δυό φορές το μήνα μπορούσε το πρωί να τους μοιράσουν και τσάϊ, την προηγούμενην ή τη επόμενην επιδρομής. Οι περισσότεροι, όλοι σχεδόν, λένε ότι δεν έχουν λάβει μέρος σε επιδρομές: Να τους πιστέψουμε;

Εις τους φυλακισμένους δεν επιτρέπονται εφημερίδες και όταν τους μιλάω περί της διενέξεως Κομινφόρμ-Μόσχας και Τίτο ανοίγουν το στόμα. Πιστεύω πως προκηρύξεις με σχετικας πληροφορίας επί του θέματος αυτού θα είχαν ανυπολόγιστον σημασίαν εις τον αγώνα τον οποίον διεξάγει ο εθνικός στρατός. Η ερυθρά προπαγάνδα θα κατέρρεεν.

Ρωτάω τους συμμορίτες:

- Συναγωνιστές!...Ποιος από σας θέλει να ειδοποιήση με τις εφημερίδα τους δικούς του ότι βρίσκεται εδώ στις φυλακές;

Όλοι διστάζουν. Μα σε λίγο προχωρεί ένας. Έχει την απόφασι.

- Εγώ

- Πώς σε λένε;

- Γεώργιος Ριζόπουλος, από την Πελασγία Λαμίας.

Από τη γραμμή βγαίνουν και άλλοι. Μου λένε ότι έγραψαν στους δικούς των χωρίς να πάρουν ακόμα απάντησι. Πιστεύουν ότι στα σπίτια τους δεν θα έλαβαν τα γράμματά τους και δέχονται την προσφορά μου. Από τους εξήντα όμως συμμορίτας μόνο δέκα τρεις είναι αυτοί. Καταλαβαίνω ότι και άλλοι, όλοι σχεδόν θα ήθελαν να ειδοποιηθούν οι δικοί των, αλλά ο φόβος της εκδικήσεως εις βάρος των οικογενειών των, αι οποίαι παραμένουν ακόμη εις περιοχάς ελεγχομένας υπό των συμμοριτών τους σταματάει. Όσοι βγήκαν από το σωρό και μου έδωσαν να δημοσιεύσω τα ονόματά τους για να ειδοποιηθούν και να τους γράψουν οι δικοί τους είναι οι εξής:

Χρίστος Καραγκούνης, από το Ελεύθερο γρεβενών, Γεώργιος Γκιντίδης από την Μάνην Διδυμοτείχου, Κωνστ. Γιαννιός από τον Αλμυρό Θεσσαλίας, Ιωάννης Δισιρής από το Πλατύ Θεσσαλονίκης, Ιωάννης πόλκας από τας Σέρρας, Βασίλειος Αποστόλου από την Νέαν Αγχίαλο Βόλου, Δημήτριος Σκούρας από το Αρχάνι λαμίας, Ανδρέας Σταμούλης από τας Μικροθήβας Αλμυρού, Αθανάσιος Κιγκόπουλος από τα Χάλαρα Καστοριάς 9αυτός μου λέει ότι έχει γράψει επτά γράμματα στο χωριό του χωρίς να πάρη απάντησι), Ιορδάνης Ανανιάδης από την Ευξεινούπολιν Αλμυρού και ο Δημήτριος Αγγελόπουλος από το πουρνάρι Δομοκού. Ο τελευταίος μου λέει ότι δεν έχει κανέναν δικό του και παρακαλεί να ειδοποιηθή ο Κωνστ. Δρούγος εις τον Δομοκόν, στα κτήματα του οποίου ειργάζετο. Ένας ακόμα, Κρητικός αυτός, προχωρεί, μα στο τέλος διστάζει και γυρίζει στη σειρά του.

Αυτοί είναι οι συμμορίτες του Μάρκου που φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν την Ελλάδα. Εκτός μερικών παιδιών και των κοριτσιών, όλοι έχουν σπουδάσει εις το Μπούλκες. Δεν πιστεύουν ότι είναι ζωντανοί. Η προπαγάνδα τους τους είχε πείσει ότι μόλις έπεφταν εις τα χέρια του στρατού θα εσκοτώνοντο. Και όμως ζουν… προσεύχονται εις την ωραίαν εκκλησούλα των φυλακών «Φιξ» και παχαίνουν τρεφόμενοι από το κράτος εναντίον του οποίου εμάχοντο. Η διαφορά του ελληνικού από τον ερυθρόν πολιτισμόν… Ο χώρος δυστυχώς δεν επιτρέπει περισσότερα. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο μπορεί να συμπληρώσουν πολλά κενά.

ΣΠΥΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

ΜΙΚΡΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ αγαπημένο μέλλον...

Ξέσπασμα 




Την ώρα που έβλεπα το βίντεο αυτό, με πιάσαν τα ζουμιά. Δάκρυσα γιατί μπορεί να ήταν η κορούλα μου. Χτες το βράδυ η γυναίκα μου λύγισε με λυγμούς στο κρεββάτι της από τον πόνο.
Πόνο γιατί κάποιο... προσφιλές της πρόσωπο δεν τα βγάζει πέρα. Χτες το βίντεο και το κλάμα της γυναίκας μου με έκαναν λυώμα.
Δεν ήταν το ότι το ψυγείο είναι μισογεμάτο. Δεν είναι που δεν πάω στο χωριό πλέον. Δεν είναι που οι τάφοι των γονιών μου χάσκουν άπλυτοι για ένα μήνα. Δεν είναι που από παντού ακούω τον πόνο, την θλήψι...
Είναι ότι ο ένας μετά τον άλλο πέφτουν. Πέφτουν τα κάστρα. Πέφτουν τα όνειρα. Πέφτει το μέλλον..


Αγαπημένο παιδί του βίντεο που η μάνα σου και ο πατέρας σου ΣΕ ΕΚΑΝΕ ΧΡΥΣΟ ΠΑΙΔΙ.... 


Αγαπημένο μέλλον, άγνωστη ψυχή κλάψε χωρίς ΝΤΡΟΠΗ για μια πατρίδα που την διαλύουν ξένοι να ντόπιοι λύκοι... 


Κλαύσε για ημέρες για μήνες ΌΣΟ ΘΕΛΕΙΣ... όπως κλαίνε πλέον χιλιάδες αγόρια κορίτσια γυναίκες...


Κλάψε και όποτε θέλεις, όποτε μπορείς στάσου ορθή...


Βάλε στα χρυσαφένια μάτια σου μικρό μας μέλλον ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ των Ελλήνων την θέληση για μια λεύτερη πατρίδα.


Θέλω στα μάτια σου να λαμπυρίζει η ζωή του έρωτα με τον καλό σου και την αγάπη για μια λεύτερη από την σκλαβιά πατρίδα....


¨Οπως χτες τα μάτια που σκούπισα με πήγαν οκτώ λαγούμια κάτω από την γη έτσι και τα μάτια της κοπέλας με έσφαξαν...




Τι άλλο να πω....

Η ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΡΙΑ ΠΟΥ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ .... ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΑ.... μια ηρωική φυσιογνωμία του αρχειομαρξισμού

Συνεχίζοντας την παρατήρηση και δακτυλογράφηση της ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ της εφημερίδος των αρχειομαρξιστών έπεσα πάνω στην ιστορία της καπνεργάτριας Κατίνας Εμμανουιλίδου. Είχα αναφερθεί στις 7 Ιούλη του 2010 στο μπλογκ μου... Ωστόσο δεν ήξευρα πολλά περισσότερα από το βιογραφικό της.... Τότε είχα αντιγράψει το βιογραφικό που το υπνθυμίζω...

Κατίνα	Εμμανουηλίδου, καπνεργάτρια
1907	Γεννήθηκε στα Θείρα της Σμύρνης
1922	Μικρασιατική καταστροφή – εγκαθίσταται με την οικογένειά της οριστικά στον Πειραιά μετά από περιπλάνηση σε διάφορες ελληνικές πόλεις. Εργάζεται σαν καπνεργάτρια
1929	Συνδέεται με τους κύκλους του Αρχείου Συνδέεται δραστηριοποιείται ενεργά λαμβάνοντας μέρος σ’ όλους τους αγώνες των καπνεργατριών στον Πειραιά.
1930	ΚΟΜΛΕΑ
1.5.1930	Συλλαμβάνεται στον Αϊ Γιάννη Ρέντη, κακοποιείται και επειδή πρόβαλλε αντίσταση στην επίθεση της αστυνομίας καταδικάστηκε σε ένα μήνα φυλακή. Εντείνεται η δραστηριότητά της προσπαθώντας να οργανώσει τις καπνεργάτριες στον Πειραιά πράγμα που την εξαναγκάζει για ν’ αποφύγει νέα σύλληψη να μεταβεί στην Θεσσαλονίκη (Φθινόπωρο 1930) πρωτοστατώντας στους αγώνες των καπνεργατών
1931	Συλλαμβάνεται σε μία διαδήλωση καπνεργατριών μαζί με άλλες και καταδικάζεται σε 4 μήνες φυλάκιση
1.5.1932	Συλλαμβάνεται στην παράνομη διαδήλωση της διασταύρωσης Λεωφόρου Στρατού και Παρασκευοπούλου (Θεσ/νίκης) όπου σηκώνοντας τα χέρια της και μπαίνοντας μπροστά σ’ ένα τραμ. το σταμάτησε σκαρφαλώνοντας επάνω του απ’ όπου και μίλησε στους συγκεντρωμένους εργάτες. Κακοποιήθηκε και καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλακή συν 2 χρόνια εξορία στη Γαύδο. Στις γυναικείες φυλακές Θεσσαλονίκης είχε μαζί της και το παιδί της που μόλις είχε γεννήσει.
Αύγουστος 1932	Μεταφέρεται στην Φυλακή Αβέρωφ. Κλονίζεται η υγεία της το Δεκέμβριο. Υποφέρει από ρινική στένωση και οξεία εκβλάστηση με πύον. Δεν χορηγήθηκαν φάρμακα γιατί δεν εγκρίθηκαν από τον γιατρό της φυλακής και από την διεύθυνση. Ο γιατρός του Ερυθρού Σταυρού συνέστησε εγχείρηση την οποία η Διεύθυνση δεν ενέκρινε.
31.1.1932 – 1.1.1933	Δραπετεύει κατορθώνοντας να κόψει μ’ ένα μικρό πριόνι τα σίδερα του παραθυριού του κελιού της και κατέβηκε στο εξωτερικό προαύλιο της φυλακής μ’ ένα σκοινί που κατασκεύασε από τα σεντόνια του κρεβατιού της. Διέσχισε το προαύλιο και μ’ άλλα σκοινιά κατόρθωσε να αναρριχηθεί στον εξωτερικό τοίχο και να διαφύγει. Η ασφάλεια για ν’ ανακαλύψει συνενόχους και να εξακριβώσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες απέδρασε υπέβαλε σε βασανιστήρια τις δύο συγκρατούμενές της Μπεφάνη (που κακοποιήθηκε με ιδιαίτερη βαναυσότητα) και Στρατηγάκη μέλη του ΚΚΕ. Επακολούθησαν αθρόες συλλήψεις τις επόμενες ημέρες. Ο Ριζοσπάστης έκανε μια απλή αναφορά στην απόδρασή της χωρίς ιδιαίτερο σχολιασμό και τηρώντας σιωπή ως προς την πολιτική της ιδιότητα. Η στάση του προκάλεσε αντιδράσεις στα μέλη του κόμματος. (Τοποθέτηση πυρήνα του Μεταξουργείου).
3.4.1933	Πέθανε. Κηδεύτηκε την επομένη. Τον επικήδειο εκφώνησαν ο Γ. Βιτσώρης και η Γ. Δεληγιάννη

Θα σας ξαναδημοσιεύσω τι έγραφε η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ.... για την δραπέτευση της εργάτριας αυτής τότε στα 1933.

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

ΤΡΙΤΗ 3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1933

ΕΝΑ ΥΠΑΡΟΧΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΗΡΩΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ

Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΡΙΑ ΚΑΤΙΝΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΟΥ ΞΕΦΥΓΕ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Η ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΒΕΡΩΦ ΣΚΟΡΠΙΣΕ ΤΟΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΥΣΑ ΣΤΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΕΣ

Λυσσασμένες οι αστικές εφημερίδες ανήγγειλαν χτες τη δραπέτευση απ’ τις γυναικείες φυλακές «Αβέρωφ» της ηρωικής συντρόφισάς μας Κατίνας Εμμανουηλίδου, καταδικασμένης σε 3χρόνια φυλακή και 2 εξορία στο νησί του θανάτου, στην Γαύδο, λυσσασμένες γιατί η επαναστατική πρωτοπορεία της εργατικής τάξης κατόρθωσε να αρπάξει μέσα απ’ τα νύχια της κεφαλαιοκρατίας ένα απ’ τα καλλίτερα στελέχη της. Ο αστικός τύπος χαρακτήρισε «μυθιστορηματική και θρασεία» την απόδραση της συντρόφισας, γιατί θεωρούνταν αδύνατο ν αποδράσει μέσα απ τις φυλακές. «Αβέρωφ» εξ αιτίας της διαρύθμισης και των μέτρων που πέρνονται.

Η συντρόφισα Εμμανουηλίδου κατόρθωσε να κόψει μ ένα μικρό πριόνι τα σίδερα του παραθυριού του κελιού της και να κατέβει στο εξωτερικό προαύλιο της φυλακής με σκοινί που κατασκευάσσε απ τα σντόνια του κρεβατιού της. Διέσχισε το προαύλιο και μ άλλα σκοινιά κατόρθωσε ν αναριχηθεί στον εξωτερικό τοίχο και να κατέβει.

Η απόδρασή της έγινε αντιληπτή απ τη διευθύντρια των φυλακών τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς απ τα σεντόνια που κρέμονταν απ το παράθυρα του κελιού της. Διατάχτηκε αμέσως γενικό προσκλητήριο των φυλακισμένων και αποκαλύφτηκε η δραπέτευση της συντρόφισας μας που σκόρπισε τον ενθουσιασμό μέσα στις καρατούμενες και προκάλεσε την κατάπληξη και την λύσσα της διεύθυνσης. Οι εργάτες που ανέβηκαν το πρωί για να επισκεφθούν τη συντρόφισά μας μ έξαλλλο ενθουσιασμό μάθαιναν τη δραπέτευσή της που μές σε λίγες ώρες έγινε φαρδιά γνωστή στους επαναστάτες εργάτες της πόλης μας προκαλώντας ένα κύμα ενθουσιασμού.

Η σ. Εμμανουηλίδου, καπνεργάτρια απ τον Πειραιά και παλιό μέλος της Οργάνωσής μας, πήρε δραστήρια και μαχητικά μέρος σ όλους τους αγώνες των καπνεργατρών του Πειραά και συγκέντρωσε το μίσος και τη λύσσα της πειραιώτικης χαφιεδουργιάς. Πιάστηκε στην Πρωτομαγιά του 1930 στον Άγιο Ρέντη κακοποιήθηκε άγρια επειδή αντιστάθηκε αποφασιστικά στην επίθεση των ασττυνομικών σκύλων και καταδικάστηκε σ ένα μήνα φυλακή. Στη Σαλονίκη πρωτοστάτησε σ όλους τους αγώνες των καπνεργατών και στις αρχές του 1931 πιάστηκε σε μια διαδήλωση καπνεργατριών μαζύ με άλλες συντρόφισές μας και ακταδικάστηκες σε 4 μήνες φυλακή. Η απολογία της στο δικαστήριο προκάλεσε αίσθηση. Βροντόφωνα διακήρυξε: «Δεν μπορούμε νάχουμε τους καταχραστές και τους εργοδότες να τρώνε τον ιδρώτα το δικό μας, ν απολαμβάνουν τα αγαθά του πολιτισμού με τη δουλιά τη δική μας. Αγωνισζόμαστε για την καλλίτερη ζωή της εργατικής τάξης, για την κατάπαυση της εκμετάλευσης». Πιάστηκε πάλι κατόπιν την Πρωτομαγιά του 1932 γιατί σηκώνοντας μπροστά σταμάστησε ένα τραμ, σκαρφάλωσε πάνω σ αυτό και μίλησε στους συγκεντρωμένους εργάτες.

Η λύσσα του ταξικού ..... (αδύνατο να βγάλω τι λέει... κακής ποιότητας φωτοτυπία) χωρίς όρια: «Εσύ πάλι εσύ, διαρκώς εσύ». Και η συντρόφισά μας θαρραλέα απάντησε: «Ναι εμείς, διαρκώς εμείς, οι πρωτοπόροι του εργατικού κινήματος θα βρισκόμαστε επί κεφαλής της εργατικής τάξης και θα την καθοδηγούμε στους αγώνες. Ακλόνητοι, χωρίς να διστάζουμε από τις απειλές σας και ποινές σας, χωρίς τίποτα να μας κλονίζει, γιατί έχουμε πεποιθήσεις και πιστεύουμε απόλυτα στη μαρξιστική θεωρία».

Καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλακή και 2 εξορία.

Το Σάββατο το βράδυ προς το πρωί της Κυριακής έσπασε τα κάγκελα της φυλακής της και κίνδυνο της ζωής της ξαναγύρισε στους κόλπους της επαναστατικής πρωτοπορείας..

στην επόμενη ανάρτηση το γράμμα της στην ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ που περιγράφει η ίδια την δραπέτευσή της...

ΓΣΚ...... Ο νούμερο δύο ιστορικότερος σύλλογος της Ελλάδας.... Ζήτω στην Κύμη μας....

Ο πρώτος σύλλογος που ιδρύθηκε στην χώρα μας είναι ο ιστορικός Πανελλήνιος.... Η ομάδα που μετά τον ΠΑΟ ήταν η καβάτζα μου....Όταν έπαιζε μακριά από τον τάφο του Ινδού (το κλειστό γείπεδο μπάσκετ και βόλλευ κάτω από την θύρα 7 και 8 της λεωφόρου) ο ΠΑΟ πήγαινα να δω τον Πανελλήνιο...
Δεν ήξευρα όμως ότι στο χωριό μου, είχαμε την δεύτερη ιστορικότερη ομάδα της χώρας.... Γιατί η Κύμη Ευβοίας έχει την τιμή, να έχει δημοσιευτεί η ίδρυση και το καταστατικό δεύτερη μετά τον Πανελλήνιο... στην τότε εφημερίδα της κυβερνήσεως (ΦΕΚ).
Εντάξει .... Δεν είμαστε ομάδα με Ολυμπιονίκες όπως ο Πανελλήνιος, ούτε είμαστε πρωταθλητές.... αλλά έχουμε την Ιστορία μας....

Για άλλη μιά φορά συνθέτω το παζλ του χωριού μας... Τώρα μεταξύ μας χωριό δεν είμαστε... Είναι γνωστό ότι είμαστε το μικρό Παρίσι χαχα....

Η Κύμη πρόκαμε μεγαλύτερα κέντρα του Ελληνισμού όπως η Σύρος το Νάπλι κλπ γιατί οι Βαυαροί και οι μεγάλες δυνάμεις πίστευαν ότι ήταν μια περιοχή με απίστευτα κοιτάσματα ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΑ...
Αποτέλεσμα ήταν να πλησιάσουν στο χωριό πολλοί Βαυαροί. Μετά την ΠΑΡΑΔΩΣΗ της Ευβοίας, μέσω της χρηματικής αποζημίωσης του Ελληνικού κράτους,  από τους Οθωμανούς, οι Βαυαροί και οι Έλληνες καραβοκύρηδες που γύριζαν τον κόσμο έφεραν τα σπορ.... Αυτές είναι φυσικά ΔΙΚΕΣ μου ερμηνείες και εκδοχές.... Ο Άγιος Νεκτάριος φυσικά όπως γράφουν οι επανιδρυτές στο site τους έπαιξε ρόλο.... παντού ο Άγιος Νεκτάριος, ο Φωστήνης, ο σημερινός Μητροπολίτης... Ουφ.... τι στο καλό κάνουν οι κοσμικοί.... Όλο μπύρες στο Ριρί πίνουμε μάλλον.... χαχα

Ο σύλλογος εγκαταλείφθηκε άγνωστο σε μένα πότε...

Επανιδρύθηκε, επαναστυστάθηκε από μια χούφτα φίλων του χωριού...

Το φοβερό του κατόρθωμα είναι ότι ανεβαίνει κάθε χρόνο μια κατηγορία.... Έχει ένα τμήμα το μπάσκετ....

Α ρε Κούμη......


Να σε δω στα σαλόνια.... και τι στο κόσμο.... χαχα....

Οχτρός είναι μόνο ένας.... Μην μπουν τίποτα τοπικοί παράγοντες .... και τα κάνουν μούτι....


Στο              http://www.gskimis.gr/home

του συλλόγου στο παράθυρο ιστορία διαβάζουμε....

Ιστορία Γυμναστικού Συλλόγου Κύμης

Η ίδρυση του πρώτου Γυμναστικού Συλλόγου Κύμης έγινε στην Κύμη το 1893 και με την νομιμοποίηση του (ΦΕΚ 221 τ. Α της 24.11.1893) αποτέλεσε το δεύτερο επίσημο Γυμναστικό σύλλογο στην Ελλάδα μετά τον ιστορικό Πανελλήνιο. Τρία χρόνια πριν την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Pierre De Coubertin, στις 21 Αυγούστου 1893 ο Άγιος Νεκτάριος τέλεσε τα εγκαίνια του συλλόγου, ως μέρος ομιλίας του προς τους νέους της Κύμης σχετικά με τα οφέλη και την αναγκαιότητα της άθλησης στη ζωή τους. Μεταξύ άλλων ανέφερε ότι καθήκον των αθλητικών συλλόγων είναι η σωματική και ψυχική ανάπτυξη των νέων με σκοπό να αναδεικνύονται οι νέοι σε «καλούς και ενάρετους άνδρες». Τα ιδεώδη αυτά, που συμπίπτουν με τις σκέψεις του Pierre De Coubertin, αποτέλεσαν οδηγό για τον ΓΣΚ καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας του.

Ο ΓΣΚ με έμβλημα τη θεά Αθηνά, συνέχισε τη λειτουργία του για σειρά ετών αναδεικνύοντας τον αθλητισμό σε τοπικό επίπεδο μέχρι η λειτουργία του να ανασταλεί εν μέσω πολέμου και τα ίχνη του να χαθούν έως το 2010.

Τότε, μια ομάδα νέων από την Κύμη, παρακινούμενη από την αγάπη τους για τον αθλητισμό και την επιθυμία τους να προάξουν τις αξίες που πρώτος ανέπτυξε ο Άγιος Νεκτάριος αποφάσισε την επανίδρυση του Γυμναστικού Συλλόγου Κύμης. Υπό το ίδιο έμβλημα, ξεκίνησε την αθλητική του δραστηριότητα με ομάδα καλαθοσφαίρισης ανδρών.

Για την ιστορία, οι πρώτοι αθλητές του επανιδρυμένου συλλόγου που στην συντριπτική πλειοψηφία τους μεγάλωσαν και ζουν στην Κύμη ήταν οι:

Γιώργος Γέραλης, Γεώργιος Γλάρος, Νικόλαος Γλυκός, Κωνσταντίνος Δημάς, Προκόπιος Δούνας, Χαράλαμπος Κωνσταντουρας, Aλέξανδρος Θεοδώρου, Ιωάννης Ιορδανίδης, Νικόλαος Κουτέλος, Ελευθέριος Μαλανδρής, Νικόλαος Γιαννιός, Δημήτριος Γιαννακός, Ευάγγελος Σέγκος, Ελευθέριος Πόγκας, Αναστάσιος Πέτσας, Παντελης Σεττος ,Χρήστος Μπασινάς, Βασίλειος Παπασταμέλος, Νίκος Πολιτάκης, Βασίλειος Σιδεράκης, Δημήτριος Σιδεράκης, Ιωάννης Σπανός, Σπυρίδων Τσικλιδής, Περικλής Ψύχας.

Επιστημονικοί συνεργάτες της Ομάδας και βασικοί συντελεστές της επανίδρυσης του Συλλόγου ήταν οι Χρήστος Λάμπρου και Ιωάννης Παπανικολάου, εκπαιδευτές Φυσικής Αγωγής.

Βασικός χορηγός είναι ο νεαρός επιχειρηματίας της Κύμης Αλέξανδρος Θεοδώρου, ο οποίος είναι και ο ίδιος εν ενεργεία αθλητής.

Τα εκτελεστικά μέλη του πρώτου Δ.Σ. του επανιδρυμένου ΓΣΚ είναι οι επίσης αθλητές του συλλόγου Βασίλειος Παπασταμέλος και Σπυρίδων Τσικλιδής ως Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος αντίστοιχα.

Η έδρα του ΓΣΚ είναι το κλειστό αθλητικό κέντρο Κύμης «Νίκος Μαρίνος».

Η προσπάθεια αυτή, από τα πρώτα της βήματα αγκαλιάστηκε από την τοπική κοινωνία και μάρτυρας αυτού είναι η αθρόα προσέλευση των φίλων της καλαθοσφαίρισης τόσο στους εντός όσο και στους εκτός έδρας αγώνες.

Χάρη στην υποστήριξη αυτή και την προσπάθεια των αθλητών του, ο νέος ΓΣΚ στην πρώτη χρονιά μετά την επανίδρυσή του κατάφερε να προβιβαστεί από την Γ΄ Κατηγορία ΕΣΚΑΣΕ στην Β΄.

Η φιλοδοξία της Διοίκησης για διάκριση, τροφοδοτούμενη από την ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας, συνεχώς ανεβάζει το επίπεδο της ομάδας τόσο αγωνιστικά όσο και οργανωτικά. Αποτέλεσμα αυτού, κατά το δεύτερο έτος λειτουργίας της η ομάδα καθοδηγούμενη από τον Γ. Τσακωφίτη διεκδικεί με αξιώσεις την άνοδό της στην Α΄ΕΣΚΑΣΕ.

Το όραμα της Διοίκησης είναι η σταδιακή δημιουργία ενός ισχυρού Συλλόγου, η εμβέλεια του οποίου θα ξεπεράσει τα όρια της Κύμης και θα αποτελέσει διαφήμιση της περιοχής μας. Βασικός μελλοντικός στόχος αποτελεί η ίδρυση ακαδημιών καλαθοσφαίρισης ώστε να αναδειχθεί το ταλέντο των νέων της περιοχής και να προαχθεί ο υγιής αθλητισμός. Τέλος, μακροπρόθεσμη, φιλοδοξία της Διοίκησης είναι η επέκταση των αθλητικών δραστηριοτήτων του Συλλόγου και σε άλλα αθλήματα πέραν της καλαθοσφαίρισης.

Το ταξίδι του ΓΣΚ μόλις ξεκίνησε. Οι στόχοι της ομάδας καταρρίπτονται συντομότερα απ ότι φανταζόταν οποιοσδήποτε και ο πήχης συνεχώς ανεβαίνει. Με τη στήριξη του κόσμου που αγαπάει τον αθλητισμό, οι φιλοδοξίες μας συνεχώς θα μεγαλώνουν. Σας θέλουμε όλους σ αυτό το ταξίδι που ξαναγράφει ιστορία… με τη μια!

 Η ομάδα παλεύει φέτος για την άνοδο στην Α ΕΣΑΚΕ..... Αυτό θα ήταν είδηση.... Μια ομάδα που ανεβαίνει κάθε χρόνο μια καηγορία... Κάτι ανάλογο των Αμπελοκήπων του Καλαποθαράκου (αν θυμάστε οι φίλαθλοι του μπάσκετ...).

Δείτε τα πανηγύρια στο κλειστό μας γήπεδο ...



Πάμε γερά ο ύμνος του ΓΣΚ..... πάμε γερά...



Φυσικά η Κύμη έχει και ποδόσφαιρο τον τρανό ΑΟΚύμης που παίζει παρακαλώ.... στα σαλόνια της Δ. Εθνικής... έλα αοκάρα μου.....

έχει και βόλλευ αλλά εκεί φέτος πέφτουμε γμτ....

έμπαινε Κύμη πάρτους τα μυαλά... τρέλανέ μας....

Κύμη ολέ.... μεγεμελέ....

χαχα