O πρώτος Έλληνας κάτοικος της ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ του ΚΑΝΑΔΑ.... (Βρετανική Κολομβία) και ένας βρυκόλαξ μας γράφει...

Πριν χρόνια έλαβα ένα περίεργο ανώνυμο γράμμα στο email…. Ένα γράμμα από το μακρινό παρελθόν. Ή θα είναι αστείο ή θα είναι αλήθεια... Διαλέγεται και παίρνετε.... Ένα όμως είναι αναμφισβήτητο... Ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης είναι αληθινό και υπαρκτό πρόσωπο... Ο πρώτος Έλληνας στην μακρινή Βρετανική Κολομβία, στην Βικτωρία...

Η σπάνια φωτογραφία του Κουμιώτη ΚΑΠΙΩΤΗ

«Εν Κύμη 23 Φλεβάρη 1933 μια φεγγαρόλουστη νύκτα... Πρέπει να σας τα διηγηθώ Ήμασταν τρεις υπέροχοι, τυχοδιώκτες από τα μέρη της περιοχής της Κούμης. Εγώ, ο φίλος ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης και ο Σαρής. Εμένα αφήστε με, αποφάσισα, να γενώ ένας αρνητής της ζωής. Να παλέψω, με τα τσακάλια, τους λύκους και να ζήσω κυνηγώντας και ψαρεύοντας... Βλέπεις ΑΥΤΗ, η αγαπημένη μου πέθανε. Άλλοι μίλησαν για μια σπάνια αρρώστια που έφεραν οι Κινέζοι άλλοι για κάτι... Τι σημασία έχει... Έφυγε... Γνωριστήκαμε σε μια πόλη των Ιονίων νήσων. Τον άκουσα να μιλάει Κουμιώτικα και από τότε γίναμε αδέλφια. Κόλλησε μαζί μας αργότερα (στην νιότη ο χρόνος είναι τόσο μεγάλος) και ο Σαρής, σε μια ταβέρνα, της Κέρκυρας, φτηνό γλυκό κρασί και τραγουδώντας μαρινιάνικα (ναυτικά τραγούδια από την λέξη marine), ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο ντελάλης.... 

https://abitofgreeceinvancouver.wordpress.com/vancouver-greeks/?fbclid=IwAR20ZankGiaUxaNMDseQrWIxkRCES2fWnGtDXBx6F9iMgI1BZQQQc8zzNec

«Από αύριο Δευτέρα και ώρα 7 το πρωί, το Πολεμικό Ναυτικό της τιμημένης και σιδηράς Μεγάλης Βρετανίας – τιμημένο το όνομα της – θα δεχθεί όλους τους ναυτικούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ΚΑΙ ΜΟΝΟ όσοι μιλούν Ρωμαίικα ή Αλβανικά και έχουν δουλέψει σε καίκια κλπ». Ούρα, μπράβο ζήτω... Όλη η ταβέρνα αντήχησε από τις κραυγές και τα κεράσματα.... Με τα πολλά, πότε φορέσαμε τα ρούχα του Πολεμικού Ναυτικού της Μεγάλης Βρετανίας.... Ούτε που το πήραμε χαμπάρι... Μαζί, βέβαια και το μαστίγιο και την πειθαρχία... Μην φανταστείτε ότι είχαμε τα χρόνια τα πολλά... Ούτε 13 ετών... Αμούστακοι, αλλά πρώτοι στα άλμπουρα, πρώτοι στο πιοτί και πρώτοι στην εκκλησιά... 

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B1

Εξ’ άλλου ποιος ξεύρει την χρονολογία γέννησης... Από 10 ετών ριγμένοι στους πέντε ανέμους... Μας πήρε το καράβι και μας πήγε... Που δεν μας πήγε. Με τα πολλά φτάσαμε στην πανέμορφη Βικτωρία της Βρετανικής Κολομβίας (σήμερα του Καναδά). Ευλογημένο μέρος. Μια υπέροχη ναυτική βάση. Ξεμπαρκάραμε με μπόλικους παράδες και... Τότε ένα πράγμα, μας συγκινούσε. Ο ΧΡΥΣΟΣ...

https://greeksinwashington.org/vancouver-island-and-victoria-in-british-columbia-greeks/?fbclid=IwAR2duLJO1N57sunkKSeVg55QvXuCmJ4mvb73gzfcy7ZNmaTzG1f9ntmao1Q

Όλος ο κόσμος ήθελε τον ΧΡΥΣΟ... Χρυσό για να σώσει τα αδέλφια του, τους φίλους του την φαμίλια του, από την φτώχια. Πήραμε το πρώτο καράβι και βρεθήκαμε, στην Καλιφόρνια. Τι ήταν αυτό. Μιλιούνια άνθρωποι, έσκαβαν, έπλεναν το χώμα, σουρώνανε το χώμα... Λύσσα Όλη η φύση ανασκάπτονταν από τα όνειρα των μαχητών του ΧΡΥΣΟΥ... Εκεί, γνώρισα την καλή μου, νέα και όμορφη. Ερωτευθήκαμε. Ώσπου ένα νέο ακούστηκε, ξανά στα καταγώγια των χρυσοθήρων... ΠΌΛΕΜΟΣ.... Ξανά πίσω στην βάση μας στην Βρετανική Κολομβία. Τρέξε, πήγαινε στον πόλεμο της Κριμαίας. Ξανά μαζί. Ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης, λιποτάκτησε, πήγε με τους Ρώσους. Παρέα με τον Σαρή από τους Ανδρωνιάνους.

Είχανε το ζουζούνι μέσα τους. Τους μπαγκλάρωσαν, όμως οι Άγγλοι... Τι να πουν... Σκαρφίστηκε, ο σοφός Καπιώτης ξανά μια λύση... Ρωμέικη... Δήθεν τον έλεγαν George Wienna και τον Σαρή ως John Stevens …. Τα εγγλεζάκια το έχαψαν, ή έκαναν ότι το μάσησαν, μιας και η ανάγκη για τον στόλο ήταν τρομακτική... Για μια ιστορία της τύχης, εγώ μάτιζα ένα πανί σκαρφαλωμένος στο ακρινό κατάρτι, τους βλέπω να μπουκάρουν από την βάρκα στο πλοίο, δεμένους... Ούρα ζήτω... Ζουν... Ξανά και οι τρεις παρέα... Με τα πολλά το πλοίο κάτω από την σημαία του Αγίου Γεωργίου, φτάνει στο Μέξικο... Και εκεί πόλεμος. Και πληρώνουν καλά. Πήγαμε, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το χρήμα αδελφέ... Το κυνηγούσαμε όπου και αν ήταν κρυμμένο και το τσεπώναμε...

Εκτίθεται στο μουσείο, σαν σκάφος του ΚΑΠΙΩΤΗ...

Με τα πολλά, αφού περνούσαμε ανάμεσα στις σφαίρες και το πιοτί, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το μυστικό που μας είπε ένα γέρος Μεξικάνος, μπεκρής και λιγομίλητος... «Βρήκαν ΧΡΥΣΟ στην Βρετανική Κολομβία» Αυτό ήταν. Φύγαμε για τον βορά... Εκεί ξαναβρήκα την καλή μου. Παντρευτήκαμε ήσυχα σε μια εκκλησία Κουάκερων... Τώρα εκκλησία... Μην φανταστείς. Που τα λούσα τα δικά μας. Με τις εικόνες, τα θυμιάματα, τους παπάδες. ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ... Διάβασαν ένα απόσπασμα και η τελετή έληξε... Τι υπέροχος που είναι ο κόσμος. Ένας υπέροχος μήνας πριν την πλήρη μας καταστροφή. Τι γλυκιά που είναι η ζωή, μέσα στην δύνη του έρωτα. Και μετά, για μένα, ζωή είναι μόνο τα βουνά. Οι κάστορες, οι λύκοι, οι αρκούδες. Που και που κατεβαίνω, να πουλήσω τα δέρματα, να πάρω ταμπάκο, κανένα σώβρακο κτλ... Ε πάω και σε κανένα καταγώγιο μαζί με τους άλλους δύο.

https://www.songheesnation.ca/home

Ο Γιώργης Νικόλαος Καπιώτης, παντρεύτηκε. Πήρε την κόρη του αρχηγού των ντόπιων. Από την κυρίαρχη φυλή των SOGNEESS. Με πήγε, με το στανιό στο σπίτι του. Τώρα είχε παρατήσει το κυνήγι του ΧΡΥΣΟΥ. Με την Μαίρη Άννα, είχαν ανοίξει, ένα παντοπωλείο. Τα είχε όλα και με καλές τιμές. Κατάφερε, να φτιάξει και ένα μικρό σκάφος. Βλέπεις, ότι μάθαμε στην Λιαννάμμο δεν ξεχνιέται, όπου και να πας... Ο δε Σαρής τα πήγε και αυτός καλά. Έγινε βοηθός του διοικητή της πυροσβεστικής. Μεγάλη θέση. Γιατί τα καλοκαίρια, τα έντονα καλοκαίρια λαμπάδιαζαν τα βουνά... Το να κουμαντάρεις το σώμα των πυροσβεστών, ούτως ώστε να προφυλάξεις ζωές και περιουσία, δεν είναι μικρό πράγμα...

Τα χρόνια περνούσαν ήρεμα για αυτούς. Φώναξαν όλη την Κούμη και τα χωριά. Γέμισε η πόλη από Κουμιωτάκια, από τον Οξύλιθο, τα Βίταλα... Αντήχησαν τα τραγούδια μας σε ούλη την επαρχία... Φτάκαμε λέει και τους 300 από την επαρχία Καρυστία... Ο ένας μάζωχνε τον άλλο. Ως και γυναίκες φέρανε. Γιατί πως να το κάνεις. Οι SOGNEESS οι ντόπιοι δεν μας έδιναν πλέον τα κορίτσια τους για γάμο... Φέραν από την Κούμη... Αλλά πολλοί Κουμιώτες επέστρεψαν για να πολεμήσουν στους πολέμους μετά το 1910.... Αυτή είναι η μικρή μας ιστορία....» Υπογραφή δυσανάγνωστη... Αρχίζει από ΒΡ έχει κάτι που μοιάζει με ΟΛ και καταλήγει με ΚΑΣ... Μα γιατί διαισθάνομαι ότι είναι κάτι σαν ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ... Περίεργο πράγμα...

ANATOLE FRANCE.... "Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΜΗΣ".... εκδόσεις ΕΥΜΑΡΟΣ. Βιβλιοπαρουσίαση

 Πριν από χρόνια, δεν θυμάμαι πόσα, είχα δει σε έντυπο περιοδικό της περιοχής της Κύμης, που ονομάζεται "ΆΣΤΕΡΟΣ" ότι κάπου εκεί στον μεσοπόλεμο, σε μια εφημερίδα της περιοχής, είχε μεταφραστεί και δημοσιευτεί, τμηματικά, το έργο του Anatole France  "Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΜΗΣ".

Το είπα, από εδώ, το είπα από εκεί. Φως δεν φαίνονταν. Στον δρόμο μου, συναντήθηκα με τον εκδότη Πέτρο Κακολύρι, που έχει τις εκδόσεις "ΕΥΜΑΡΟΣ".  Ζώντας μαζί με μια υπέροχη Κυρία, από την Κύμη της Ευβοίας, με άκουσε προσεκτικά. 

Επειδή δε ζει στην Κύμη, ένα έτος, έσπευσε να το μελετήσει το ζήτημα. Όπως έμαθα, το έργο της ανακάλυψης του έργου, ανατέθηκε στην Μαριάννα Παπουτσοπούλου, η οποία το βρήκε, το αγάπησε και το μετέφρασε. 

Την Μαριάννα Παπουτσοπούλου, την είχα δει, σε ορισμένες παρουσιάσεις βιβλίων, στις εκδόσεις του Σάμι του ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ. (Αλήθεια αυτός ο ζεστός χώρος, όπου έδινα πολλά ραντεβού απολαμβάνοντας τον καφέ μου, πόσο μας λείπει!!!). Φυσικά έχω και ορισμένες ποιητικές συλλογές της. Είναι γνωστό, όμως τι άξια μεταφράστρια είναι. Για μένα είναι ανάμεσα στους δύο καλύτερους, εν ζωή μεταφραστές. Οπότε ήταν σίγουρο ότι   "Ο ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΜΗΣ" θα έπεφτε σε καλά χέρια. ΚΑΙ ΈΠΕΣΕ !! 

Η ιστορία μας, είναι για τον Όμηρο και την Αιολική Κύμη. Όπως γνωρίζετε, επτά νομίζω πόλεις διεκδικούν το μέρος που γεννήθηκε. Μια εξ' αυτών η Κύμη της Αιολίας. 

Ο Νομπελίστας συγγραφεύς, εκεί στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, εμπνεύστηκε και έγραψε για τον Όμηρο και την ζωή των ποιητών τότε... Μας περιέγραψε, επίσης επί τη ευκαιρία και ένα συμπόσιο. Το μικρό αυτό βιβλίο,, μας ταξιδεύει, σε μια εποχή όπου συγκροτείτε η γλώσσα μας, όπου αποκτούν νόημα οι κοινές θρησκευτικές συνήθειες των "Ελλήνων" της εποχής εκείνης. Όπως επίσης και το πολίτευμα που επικρατεί στις πόλεις κράτος. Η βασιλεία, ήταν τότε το κυρίαρχο πολίτευμα, πολίτευμα που κυριάρχησε στις πόλεις κράτος της Μικράς Ασίας. Στις πόλεις εκεί λίγες πέρασαν στην Δημοκρατία και αυτές πρόσκαιρα.

Όμως το θέμα είναι ένα στο βιβλίο. Να πάρει κανείς, μυρουδιά πως ήταν η ζωή, ενός τραγουδιστή, ενός ποιητή. Πως ζούσε. Πως πλάγιαζε, στο κρεββάτι. Πως μεγάλωνε τα παιδιά του. Μην ξεχνάμε, ότι "πρόσφατα" είχε καταλυθεί η κομμουνιστική μητριαρχία και είχε αναδειχθεί η πατριαρχία. Αυτό το ανακαλύπτεις στο διήγημα, εκεί που περιγράφει πως μοιράζει ο ποιητής Όμηρος, το φαγητό στην γυναίκα και στα παιδιά...Και κυρίως στο πως ζούσαν οι γυναίκες, εντός της εστίας. 

Νομίζω ότι πάντα αυτά τα έργα, σε οδηγούν στο να πας να μελετήσεις την ιστορία των αρχαίων Ελλήνων. Να ξαναμελετήσεις Κορδάτο ή Κακριδή... 

Το έργο που απολαύσαμε είναι   Anatole France .... Είναι λυρική η γραφή, αναλυτικά παρουσιασμένη η φύση και οι άνθρωποι που συμμετέχουν στην πλοκή. Μυρίζει Γαλλία... Μυρίζει, ευωδιαστά από μια εποχή και σχολή διήγησης που είναι πλέον σε άμυνα...  Σήμερα κυριαρχούν οι σχολές των Αγγλοσαξόνων. Μια βιαιότητα, μια ψυχολογική καταβύθιση σε σκοτεινά ερέβη... Τουναντίον η Γαλλική σχολή είναι "ΆΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ".... Είναι για να το πω, το λογοτεχνικό αλώνι όπου παρακολουθώ στο μυαλό μου την πάλη ανάμεσα στο Ρώσικο διήγημα και το Γαλλικό... Ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιο θα διαλέξω... Και ο χρόνος μου στενεύει...

Ο εκδότης, επέλεξε την σωστή μεταφράστρια. Ο λυρισμός, η φιλολογική καλαισθησία, η επαναφορά "ξεχασμένων" λέξεων στο σήμερα ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ σε τελευταία ανάλυση τα κέρδη αυτού του βιβλίου...

Στα μείον αυτού του βιβλίου είναι η απουσία της πληροφορίας για τον Μιχάλη Ποντίκη, του εκδότη του ΆΣΤΕΡΟΥ που μας πληροφόρησε για το έργο αυτό... 

Στα συν αυτού του βιβλίου είναι η γραμματοσειρά. Ευδιάκριτη και καλή. Θα έλεγα ότι λίγο μεγαλύτερη θα ήταν ΤΕΛΕΙΑ... Αυτό το βιβλίο είναι ότι πρέπει για μια ημέρα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ή για ένα πρωινό καφέ το καλοκαίρι, σε καφενεδάκι, πλησίον της θάλασσας.  

Θέλω να είμαι σαφής. ΛΕΙΠΟΥΝ τα βιβλία τσέπης. Τα βάζεις στο σακάκι σου και περπατάς. Και όποτε θες το διαβάζεις όπου μπορείς. Σε ένα πεζούλι, περιμένοντας τον άνθρωπό σου. Αναμένοντας τον φίλο σου. ΕΥΓΕ στον ΕΥΜΑΡΟ που θα εγκαινιάσει ένα τόσο ΧΡΗΣΙΜΟ στυλ. Η σειρά αυτή, που την επιμελείται η Μαριάννα Παπουτσοπούλου, πρέπει να κάνει πάταγο...

Όμως το ερώτημα είναι αμείλικτο... Η σημερινή Ευβοϊκή Κύμη, θα το αγκαλιάσει; Για ένα μυστήριο λόγο, οι Κουμιώτες αγαπούν την Κύμη την "Ιταλιώτιδα". Ήλθε η ώρα να στρέψει το μάτι της προς την Αιολική Κύμη; Δεν το ξέρω. Η ευκαιρία είναι σπουδαία. Αν ήμουν πχ ξενοδόχος, θα είχα στην ρεσεψιόν μου το βιβλιαράκι αυτό και θα το χάριζα ή θα το πουλούσα... Γιατί; Δεν μπορώ να απαντήσω σε πασιφανή ερωτήματα...

Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν... Αλλά σε τελευταία ανάλυση, είναι έργο που εμείς δεν μπορούμε να τα πραγματώσουμε από τας ΑΘήνας...

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ

"Η πολυετής εμπειρία στο Facebook" ΕΓΓΓΥΩΝΤΑΙ...και οι δύο ομάδες που έχω ....

 Είναι πολλά τα έτη, που είμαι στα κομπιούτερ. Είτε κάποτε μεταφέροντας μπομπίνες στην IBM πριν το 80, σαν εξωτερικός υπάλληλος χαχα είτε μετά ως χρήστης του διαδικτύου... Μετά άρχισα, να γράφω στο site  https://www.sxeseis.gr/ τα ποιήματά μου και να γράφω στο forum. Πιο πριν σε άλλα site που έχουν κλείσει... Νομίζω ΠΑΝΤΑ ως akrat. 

Μετά έσαξα, αυτό το blog και μετά πήγα στο Facebook. Εκεί έκανα δύο ομάδες. Πρώτα την ομάδα ΚΟΥΜΗ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ και μετά την ομάδα ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ...

Όσο αυτές οι ομάδες μεγάλωναν, σε μέλη και συμμετοχή, τόσο εγώ διέγραφα φίλους και γνωστούς από φίλους μου. Είχα και έχω την βεβαιότητα ότι όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και οι φίλοι που θέλουν να σε γνωρίσουν, είναι εντυπωσιασμένοι για λίγο, μετά βαριούνται και στο τέλος δεν έχουν την όρεξη να σε διαολοστείλουν...

Αυτό ήταν το πρώτο συμπέρασμα... 

Οι ομάδες στο Facebook στην πραγματικότητα ενέχουν ένα ερωτισμό. Άπαξ και δεν υπάρχει το ερωτικό στοιχείο τότε οι ομάδες δεν υπάρχουν. Ερωτικό δεν εννοώ σεξ. Εννοώ με την έννοια της επισταμένης αφιέρωσης, στο αντικείμενο που αφιερώνεσαι... Ωστόσο ο έρωτας, έχει μεταπτώσεις. Ενέχει ζήλια, ενέχει πάθος ενέχει απόρριψη, ενέχει αλλαγές συσχετισμών...

Κάθε ένας που ασχολείται λοιπόν ερωτικά, με μια ομάδα, ως ομαδάρχης δηλαδή, πρέπει να έχει μελετήσει την ερωτική διεργασία... Πόθος, πάθος έρως, αγάπη και μίσος...

Το στερνό στάδιο, δηλαδή το μίσος είναι αναγκαίο. Κανένας άνθρωπος που έχει ερωτευθεί, δεν γλυτώνει από το μίσος... Το μίσος είναι το τέλος του έρωτα... Οι άνθρωποι ΠΡΕΠΕΙ οφείλουν να μισήσουν κάτι που αγάπησαν....

Το άλλο στοιχείο που είναι σίγουρο είναι η ανακάλυψη της ιστορίας. Σε εκπλήσσει το μέγεθος των ελλείψεων σου... Μαθαίνεις τόσα πράγματα που απορείς... Και λες μωρέ τώρα τι ιστορία να έχει μια Κύμη; Ή τι να ανακαλύψεις για τους αρχειομαρξιστές... Και όμως πας και βρίσκεις στο διαδίκτυο, ένα κόσμο...

Τώρα τι έκανα, για να πετύχουν οι ομάδες. Το πρώτο που έκανα στην περίπτωση της ΚΟΥΜΗΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ είναι να κάνω διαχειριστές κυρίως ΕΚΤΟΣ ΚΥΜΗΣ.. Γιατί; Γιατί ξέρω ότι η κάθε Κύμη δηλαδή η κάθε Ελληνική επαρχία πρέπει να ανοιχθεί. Μια ομάδα που είναι από ντόπιους σύντομα, θα  περιορισθεί σε ένα περιβάλλον ΑΥΤΟ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ... Μετά προσπάθησα να μην βάζω στην αρχή φωτογραφίες... Ήθελα να μάθω τον κόσμο στον γραπτό λόγο...  Και ήθελα να ανοίξω τον ορίζοντα στους μελετητές της Κύμης και να έχουν μαζεμένα ότι υπάρχει σε pdf. Μετά υποτάχθηκα στις φωτογραφίες... Και ήταν βέβαια τσουνάμι... Κατελήφθη από φωτογραφικό υλικό... Οπότε μετά πάνε τα όνειρο και οι ελπίδες για κάτι διαφορετικό...

Η ομάδα ξεκίνησε με όνειρα... Να γίνει πόλος συσπείρωσης πνευματικών διεργασιών στην ευρύτερη περιοχή κλπ.. Μπούρδες.. Κάθε ένα θέλει το μπαϊράκι του. Εξάλλου ποιος Έλληνας δεν θέλει να ανοίξει το δικό του μαγαζάκι; Άνοιξε ένα καφέ και δίπλα του θα ανοίξουν πέντε έξη... 

Οι αρχειομαρξιστικές μνήμες είναι άλλη περίπτωση. Εκεί πλέον τα πράγματα πάνε καλά. Άνθρωποι που έχουν μάθει να βάζουν το εγώ τους σε δεύτερη μοίρα. Εκεί οι άνθρωποι που ασχολούνται είναι γνώστες, έχουν ευρυμάθεια και ο ρόλος μου ΠΡΕΠΕΙ να είναι περιορισμένος... Και το χαίρομαι. Εκεί η αυτοοργάνωση είναι δεδομένες ιστορίες και οι άνθρωποι ξέρουν να δρουν...  Εκεί νομίζω ότι τα πράγματα πάνε πρίμα....

Εν κατακλείδι και στις δύο περιπτώσεις κάνω κάτι που το θεωρώ σπουδαίο... Λέω αυτό που πιστεύω ΧΩΡΙΣ ΝΑ αυτολογοκρίνομαι και χωρίς να αισθάνομαι ότι θέλω να γλύψω. Εξ' άλλου όσο μαλαγάνας και αν γινόμουν θα φανερωνόμουν... Οι προσπάθειες των ανθρώπων να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι ΠΑΝΤΑ αποτυγχάνουν. 

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ να μερικά πράγματα για τα οποία ΠΡΈΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ να πράτει και να λέγει... Οι επιτυχίες έρχονται και παρέρχονται... ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΊΝΑΙ Η ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ προς την συνείδησή σου...

ΒΓΗΚΑΜΕ ΠΑΓΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ.... ΜΑΣ.... ΠΑΡΕΙ Ο ΧΑΡΟΣ....

 EIΣ ΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

Εις τα ξενοδοχεία του ύπνου, η ζωή είναι βαθύτατα συναρπαστική.

Τα σκυλιά αλυχτούν, οι γάτοι ερωτεύονται, οι ποντίκοι σουλατσάρουν.

Ενδιαμέσως, της συναρπαστικής τοιαύτης ζωής, ταχυμεταφορείς διασπούν την γαλήνην της νυκτός.

Δόξα σοι το Θεός. Οι εξατμίσεις των είναι τρούπιες.

Ο θόρυβος, είναι βάλσαμο. Και μετά σιωπή.

Ο διπλανός σκύλος, κλαίει.

Λαμπρά!

Εντός, της οικίας, τα γνωστά.

Έκαστος εφ’ ου ετάχθην.

Τα λεωφορεία την νύχτα είναι σπάνια, οι εραστές μένουν παροπλισμένοι βλέπεις.

Άπλυτοι, αχτένιστοι, ανέραστοι, στα ξενοδοχεία του ύπνου, διαβάζουμε και τίποτα άλλο.

Και παίζουμε, την πασαβιόλα, νάρκες, κούπες και άλλα ενδιαφέροντα παίγνια

.

Όλη μας η ζωή, η οθόνη και το πληκτρολόγιο...

Εις τα ξενοδοχεία του ύπνου...

ΒΑΔΙΖΌΝΤΑΣ ΠΕΡΙΞ ΤΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ...

Να περπατάς την νύχτα, στις συνοικίες του ύπνου, είναι σαν να βαδίζεις στα νεκροταφεία....

Είσαι απολύτως βέβαιος ότι μάτια, με απορία σε κοιτούν...

Σκέψεις περίεργες περνούν από τα κρυμμένα μάτια.

Μην είσαι ο βιαστής της παραγκούπολης Χ.

Μην είσαι ο κλέφτης της υψικαμίνου του εργοστασίου Δ.

Μην είσαι ο αποπλανημένος τοιούτος υφαρπαγμένος μουρλαμένος αποδελτιωμένος και άλλα .... μένος...

Και σε κυριεύει το μένος, της συνοικίας του ύπνου. Και ονειρεύεσαι.

Ότι βαδίζεις εν μέσω ανοικτών κινηματογράφων. Ότι τα μαγαζιά την ενδεκάτην της νυκτός, διαμορφώνουν την νέα των διακόσμηση.

Ότι μάτια, πιθανής ερωμένης σε κοιτούν λιγωμένα.

Ότι τα άσπρα σου μαλλιά, είναι εντός περιοχής ΖΩΣΑΣ...

Και τότε το μένος σου γίνεται λυγμός...

ΠΩΣ Σ ΈΛΕΓΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟ 1821; .... ΤΑΞΊΔΙ ΣΤΑ 1803 ΚΑΙ 1819

 Όχι και τυχαία, έπεσα σε δύο κείμενα προεπαναστατικά. Δηλαδή, πριν την επαναστατική δεκαετία 1820-1830. 

Έκπληκτος, ανακάλυψα, πολλά μαργαριτάρια. Περίεργα ονόματα, ψευδώνυμα ή ότι άλλο θέλετε... Γιατί ο Αντώνης ΧΟΥΝΤΑ Κλόκα, είναι ένα μυστήριο πράγμα.... Αμ η Σουσούνα, ή η Μάρλα η Τουτουδίτζα είναι πως να το κάνουμε σούπερ σπάνια ονόματα...

Έχοντας μια ομάδα, ιστορική για την περιοχή, που γεννήθηκα βρέθηκα σε δύο κείμενα που μου γέννησαν μεγάλες απορίες, περί πολλαπλών ζητημάτων.

Πως λέγονταν, οι Έλληνες; Και εντάξει, οι άνθρωποι που γεννιούνται εντός τιμαρίου (τσιφλικιού) δεν χρειάζονταν επώνυμα. Οι άλλοι; Αυτοί που ταξίδευαν; Πως βεβαιώνονταν οι άνθρωποι; Είχαν ταυτότητες; χαχα... 

Επί αυτών των αναπάντητων ερωτημάτων, δεν φρονώ, ότι θα βρω απαντήσεις εύκολα. Ωστόσο το ένα κείμενο είναι τρόπον τινά, εκκλησιαστικό... Οι Κουμιώτες, έστειλαν στο Άγιο Όρος, από τα αμπέλια τους, την σταφίδα ετησίως. Προς χάριν του πολιούχου Όσιου τους στο έτος 1803. (την σελίδα την βρήκαμε στο ΑΡΧΕΙΟ ΕΥΒΟΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ). 

Δεν είναι θέμα για το χωριό μου. Είναι ένα γενικότερο θέμα, γιατί είναι μυστήριο να στέλνει στους μοναχούς η Σουσούνα, ή ο υιός του ντουμάνη χαχα πεσκέσι στον Όσιο... Ή η Κύμη είχε προχωρημένο χιούμορ.... ¨Η ότι ήθελε ο καθένας έβαζε. Ή εμείς είμαστε παν άσχετοι και δεν ξέρουμε την ιστορία... Και πάμε με τα σημερινά δεδομένα. 

Πάντως ο αγαπημένος μου είναι ο Κωνσταντής ο ντιλμποι... Άκου πεσκέσι στον Όσιο Συνάδωνα από τον ντιλμποι... χαχα

Το άλλο κείμενο, είναι από την έρευνα στο ΜΝΗΜΩΝ του Κρεμμυδά, για ένα προεπαναστατικό σκαρί. Εκεί βρήκαμε τον άλλο φοβερό... Τον Αντώνη τον ΧΟΥΝΤΑ Κλόκα... Τρέχα γύρευε...

Τώρα βλέπουμε στην Εύβοια ότι υπάρχουν πολλά ονόματα με κατάληξη -ΑΚΗ... Ή ήταν Κρητικοί, ή δεν ξέρω τι είναι αυτό το πράγμα.... Άντε βρες... Μήπως αυτό που έλεγαν, ότι οι Οθωμανοί έβαζαν το -ΆΚΗΣ σαν κατάληξη, σε όσους ήθελαν να υποτιμήσουν; Ή το έκαναν οι ντόπιοι; ΑΓΝΟΩ. Αυτές είναι δουλειές βαρβάτες... Άντε βρες...

"ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ" βιβλιοπαρουσίαση ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ

 Το ότι θα έκανα παρουσίαση αστυνομικού διηγήματος, ακόμα μου είναι περίεργο.

Έχω χωρίσει, με το είδος,από νέος. Όταν διάβαζα αστυνομικά βιβλία, ξεχνούσα τους ρόλους και όλο γύριζα σελίδες να βρω την άκρη.... Σάμπως στον σινεμά ήμουν καλύτερος; Όλο τσίμπαγα τον φίλο δίπλα μου... "ποιος είναι αυτός" "τώρα τι θέλει να μας πει εδώ"... Έτρωγα και ένα άι στον δαίμονα (είναι της μοδός λόγω Αναστασιάδη)...και έτσι είχα πει ΝΕΤΑ ΣΚΕΤΑ... Τέρμα τα αστυνομικά...

Και έφτασα, κοντά 60 και βρήκα ένα Ελληνικό αστυνομικό βιβλίο. ΠΟΥ ΤΟ ΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑ. Βρε παιδί μου πως να το πω. Μονορούφι. Από το πρωί ως τις 8 το βράδυ το ξεκοκάλισα... 

Γιατί αυτό το "ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ" έχει ένα απόλυτα σωστό ρυθμό, ως διήγημα. Σωστό για τα βίτσια μου. Είναι αργόσυρτο. Δεν προσπαθεί να σε γεμίσει αδρεναλίνη, πρόσκαιρη. Ο ρυθμός είναι εικονομαγεμένος, απόλυτα φυσιολογικός. Που σημαίνει, προλαβαίνεις να επεκτείνεις την σκέψη σου, σε άλλες πτυχές. Όχι να εντυπωσιαστείς ψεύτικα και πρόσκαιρα από το ΣΥΜΒΑΝ...

Ταυτόχρονα, είναι ένα διήγημα, που αναφέρεται στον μεσοπόλεμο. Δηλαδή, στην περιοχή, της ιστορίας, που έχω ερωτευθεί. Δεν εννοώ περιγραφικά, δηλαδή ως εικόνες, ως μια παλαιά Αθήνα ή οι κούρσες και τα τοιαύτα. Είναι αυτά αλλά και κάτι περισσότερο. Είναι, ότι περιγράφει, την αριστερά, την Μεταξική δικτατορία, την αστυνομία του Μανιαδάκη και τις μυστικές υπηρεσίες. Την αριστερά στην πλήρη μορφή της... Όλες σχεδόν οι τάσεις..

Την ίδια στιγμή, στο βιβλίο πραγματώνεται, μια τερατώδη προβοκάτσια... Μια αριστερή οργάνωση μαϊμού, προσπαθεί να ξεδιαλύνει το τέλειο τραπεζικό "έγκλημα". Μια υπόθεση μεγάλης κλεψιάς... Βάλτε μέσα, εξορίες, μια πλήρης γνώση της παλαιάς αστικής τάξης της χώρας, ε τι στον δαίμονα....

ΝΑ ΈΝΑ ΥΠΈΡΟΧΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ...

Η προβοκάτσια, που έστισε, η μυστική υπηρεσία, ήταν μέσω μιας ομάδας, οπαδών του Μπουχάριν...Μόνο που τέτοια οργάνωση στην χώρα μας ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ.  Η τέλεια κομπίνα, για να πλησιάσουν τον τραπεζίτη, κομπιναδόρο... Και εκεί τα πράγματα γίνονται ΘΑΥΜΑΣΙΑ... Δήθεν σύντροφοι, δήθεν γιάφκες... Και αυτός δήθεν πεισμένος... Τα πράγματα από αυτό το σημείο και πέρα γίνονται απίστευτα ωραία... Αλλά προσεχώς.... Στο βάθος.... στο βάθος του βιβλίου, αλλά και στο πραγματικό βάθος υπάρχει και το ένα δύο ή περισσότερα θύματα.... Ε τώρα να βρείτε τις λύσεις ... ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ...

Αυτό, που μου έκανε όμως εντύπωση, ήταν η κομπίνα, που βρήκε ο συγγραφέας, με τους Μπουχαρινικούς. Ο Θ. Μπενάκης στο επίμετρο, αναφέρεται, σχετικά εκτενώς, στην παγκόσμια αυτή τάση του κομμουνισμού. Όπως μου είπε και τηλεφωνικά, ήταν μια διεθνής οργάνωση χωρίς αρχηγό. Γιατί ο Μπουχάριν, δεν την αναγνώριζε. Και όμως χιλιάδες, κομμουνιστές πάλεψαν στα κόμματά της σ' όλη κυρίως την Ευρώπη. Μαζικά κόμματα χαρακτηρίζονταν Μπουχαρινικά. Σήμερα, όπως έμαθα μόνο μια μικρή τάση εντός του De Linke υπάρχει, στην Γερμανία.

Όλα αυτά στο βιβλίο αυτά δένονται με τρόπο ΜΑΓΙΚΟ και η γραφή είναι γραφή μαέστρου. 

Είμαι βέβαιος, ότι οι εραστές του μεσοπολέμου, θα μαγευτούν. Οι νέοι, θα μάθουν ιστορικά θέματα και εμείς όλοι θα θυμηθούμε ζητήματα που η αστική νομιμότητα μας κάνει να λησμονούμε...

Ένας βρυκόλαξ στο λεωφορείον... Η πρώτη συγκοινωνία των Αθηνών στα 1836....

Βρέθηκε, ψάχνοντας για την ομάδα του FB "ΚΟΥΜΗ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ"

Δεν υπάρχει, ουδεμία αμφιβολία. Υμείς, οι βρουκολάκοι, παγαίνουμε κατά που μας την βαρά. Γυρίζουμε πω δω, στρίβουμε παρά κείθε... Ότι μας καπνίσει...

Έλα μου ντε που μας το κόψαν το φούμο... Όχι ο καρδιολόγος... Δεν έχουμε ανάγκη εμείς από δαύτα τα πράγματα... Τι καρδιά και αηδίες τούμπανα...Να μας μπήξει, κάνα στειλιάρι με σταυρό... Μπρρρ... Όχι παιδί μου, ο ¨Οθων φταίει που μας έκοψε το φούμο. Ακούς εκεί...

Είπα το λοιπόν, στο κουρίτσι, το τσίλικο, να πάμε στον Περαία, όχι πετώντας. Όχι... Να αράξουμε την αρίδα μας, σένιοι, στην αμαξάρα, που βάλανε... Και σαν φτάκουμε στην θάλασσα, να πιούμε το αιματάκι μας, να τρομάξουμε πέντε έξ μόρτιδες Σμυρνιούς (μόρτιδες λέγαν οι Σμυρνιοί αυτούς που γλύτωναν από την πανώλη και γιατροπορεύανε τους ασθενείς από την πανώλη. Οι μόρτιδες πλέον είχαν αντισώματα...) και πετώντας να επιστρέψουμε οίκοθεν...

Με το που μπαίνουμε, στην άμαξα του Παντοφορείου, δίπλα σε κάτι τζιτζιφιόγκους, κάτι λαμόγια του κερατά, κάτι γκομενίτσες σιτεμένες, κάτι πουρόγεροι ... και πάω να ανάψω τον λουλά μου, με τον υπέροχο καπνό, από την αλεπότρυπα (τοποθεσία της ΑΘήνας) μου βάζει τις φωνές ο τύπος που οδηγούσε το Παντοφορείον...

Εφημερίδα στα 1836... Δίγλωσση... Ελληνικά και Γερμανικά. Των ΑΘηνών βεβαίως βεβαίως...

"Κύριος, με το μπαρντόν, δεν διαβάσατε την ανακοίνωσιν; Απαγορεύεται το κάπνισμα.... Σβήστε το αμέσως" 

Μα είναι δυνατόν; Ξέρει ποιος είμαι εγώ; Ο Τάσος Καρατάσωστας ο μάγκας ο ντερτιλής... Που έσφαζα και έγδερνα στην επανάσταση, δέκα δέκα τους Οθωμαναίους... Βέβαια μεταξύ μας.... Για το φαγάκι μου πάλευα... Εντάξει, μωρέ είμαι και βρουκόλαξ, ευαισθητούλης... Ήμουν και καρμπονάρος... 

Ομολογώ, κυρίες και κύριοι... Είχα διαβάσει τα πάντα εκτός των στερνών αράδων... Με είχε πιάσει, μια χαρά... Επί τέλους, βρε αδελφάκι... Θα γλίτωνα το πέταγμα...

Ήμουν δε και πολύ τυχεράκιας. Ο σκύλος μου, ο μπούμπης με το όνομα, είχε ερωτευθεί, μια φίνα γεροσκύλα, που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της... Αλλά ήθελε σεξάκι και δαύτη... Αχ το χούι δεν φεύγει εύκολα... Το θέλει το σεξάκι πας εις επί της γης... Νιός και γέρος, Γριά ή πιτσιρίκα...

Αλλά αυτό το φούμο.... Μα να μου κόψει τον καπνό; Έλεος... Ούτε Οθωμανός, να κυβερνά... Όχι ολάκερος Όθων... Αχ Όθων Όθων τι μας έκανες με την αντικαπνιστική σου μούρλα....

 

Την ρεκλάμα αυτή την βρήκα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ. Ήταν η γραμμή για την Χαλκίδα. Είχε επικρατήσει η λέξη Λεωφορείο

ΜΩΡΕ ΠΑΓΩΝΕΙ Ο ΘΕΡΜΑΙΚΟΣ.... ΡΩΤΑΕΙ Η ΓΟΡΓΟΝΑ.... ΜΩΡΕ ΠΑΓΩΝΕΙ....

 

                                                      ΈΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΜΕΡΗ....

Εγώ, ο θερμαστής, Ιωάννης Αργυρίου του Σταύρου και της Ελένης, από το την Κύμη της Ευβοίας η μάνα μου από την Σμύρνη ο γέρος μου, θα σας διηγηθώ την πιο μουρλή, αλλόκοτη ιστορία....
Έχω μπαρκάρει, στο ατμόπλοιο «ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ», του καπετάν Εμπειρίκου. Εμένα που με βλέπετε, έχω πενήντα παιδιά, στα δέκα πέρατα του κόσμου. Νέος ήμουν, η ζέστη μου ήταν πιότερη από τους άλλους. Καιγόμουν, πως να σας το πω. Σαν έβλεπα θηλυκό γατί αναψοκοκκίνιζα.
Δεν μου λες παιδί μου το ρημάδι το μαντζαφλάρι γράφει;
-Ναι μαστρο Γιάννη γράφει, η μπομπίνα...
-Άκου, βρε τι μου συνέβη. Εμένα που γύρισα τον κόσμο καμιά δεκαριά φορές... Και μου συνέβη, στην Σαλονίκη. Βρε θα σου πω κάτι και πες το παντού... Σαν τις Σαλονικές στο κρεβάτι βρε, δεν υπάρχει καμιά γυναίκα στον κόσμο. Μόνο που κουβαλάν, ένα σωρό αρρώστιες, λευκόρροιες, πυόρροιες, βλεννόρροιες και σε όλα τα ... όρειες... Πρώτες και καλύτερες, αυτές στα πατσατζίδικα... Δήθεν, τρώνε πατσά σε κογιονάρουν, σκάνε κάτι χαμόγελα και σου κλείνουν το μάτι... Τι να κάνεις εσύ, τόσους μήνες στα καζάνια να φτυαρίζεις κάρβουνα... Πας με τα μπούνια.... Έχεις δει μπούνι βουλωμένο στον καιρό; Τι να σου πω μπεζεβέγκη... Που να καταλάβεις εσύ...
Που λες διαβολεμένε, ήταν ένας χειμώνας, που όλες οι θάλασσες, έβγαζαν φίδια... Τι ήταν εκείνος ο χειμώνας. Η «ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ» είχε έξη μήνες δοκιμάσει τους πιο διαβολεμένους καιρούς... Να χιόνια, να αστραπές... Ομίχλες... Σκατοκατάσταση... Και έλεγα στην πλώρη, στους συναδέλφους «που θα πάει, σαν φτάκουμε στα πατρώα εδάφη, θα ζεσταθεί το κοκαλάκι μας». Και δώστου τα ονείρατα, τα γέλια και τα πειράγματα... Είχαμε και ένα τζοβενάκι, ερωτευμένο με μια Ομβριά... Θα τον είχε τυλίξει τον δύσμοιρο... Του έλεγες, φέρε ένα μπότο μίνιο... Και αυτός χανόταν στα μαγαζιά, ρεμβάζοντας.... Θα ήταν ο νους του στην Ομβριά...
Να μην σας τα πολυλογώ... Έφτακε η Άγια ημέρα, που θα καβατζάραμε το Ταίναρο... Και μετά η πατρίδα μας... Το Αιγαίο... Πόσα χρόνια είχα να ταξιδέψω στο Αιγαίο...
-Εδώ μαστρο Γιάννη, έχω ακούσει ότι χιλιάδες ναυτικοί, ταξίδευσαν στην ζωή τους και Αιγαίο δεν είδαν...
-Σοφά μιλάς... Και πρόσεξε, αυτά που λένε, είναι μισή αλήθεια, μισό ψέμα... Γιατί, μην ξεχνάς ότι σχεδόν όλοι πάγαιναν Μαύρη θάλασσα... Αλλά όταν λέμε Αιγαίο, λέμε για τα Διαβολόννησα, τις Κυκλάδες και τα ρέστα... Όλοι μασάνε τα λόγια τους. Ανάθεμα το στόκολο... (και έφτυσε ο μαστρο Γιάννης).
Και όσο ανεβαίναμε, akrat τι σκατά όνομα είναι τούτο, τόσο η έκπληξη μεγάλωνε... Τι ήταν εκείνος ο χειμώνας; Όλα κρύα, Χιόνια παντού. Το μπαπόρο κατάλευκο... Περάσαμε την Πελοπόννησο και όλα κατάλευκα... Το κρύο, το διαβολόκρυο είχε παγώσει ως και τα πουλιά μας. Όχι ρε τα πετούμενα χαχα τα άλλα...
Ανεβαίναμε, κόστα κόστα πάνου περάσαμε ανοικτά το Σούνιο... Ένας αγέρας... Ένας παγωμένος αγέρας.... Έτριζε η «ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ», την ταγίζαμε όλη την ώρα κάρβουνο, μπας και περάσουμε τον Κάβο Ντόρο... Μαρτύρια του Ιησού... Μας σταύρωσε ο καιρός... Που να φας... Δουλειά ύπνος

Και όμως ο θερμαστής είχε δίκαιο...

και χαμ με γαλέτα...
Με τα πολλά, περάσαμε το Νεγρεπόντε, ανεβήκαμε και περάσαμε τα Διαβολόννησα και φτάκαμε κοντά στην Σαλονίκη... Όλα μέσα στην ομίχλη. Το θεριό, η θάλασσα ήρεμη. Και ένα κρύο. Μα τον Άγιο Νικόλα, τέτοιο κρύο, στην Ελλάδα δεν είχα δει ποτές. Μπήκαμε ήρεμα, στον Θερμαϊκό κόλπο... Και για μεγάλη έκπληξή μας είδαμε δεκάδες μπαπόρια σταματημένα. Παράξενο... Ναυτικοί μας κοίταγαν κουνώντας τα μαντίλια τους... Οι μπουρούδες να μας χαιρετάν. Δίπλα μας ένα μπαπόρο από την Ολλάνδα...
Σταματά ο καπετάνιος αρόδο και καταβάζει την βάρκα. Πάει στο Ολλανδέζικο καράβι... Περνάει μια ώρα, περνάνε δύο, με τα πολλά μετά από τέσσερις ώρες, βλέπουμε την βάρκα να έρχεται...
Ανεβαίνει, τρεκλίζοντας και τραγουδώντας ένα Αρβανίτικο τραγούδι... «Μπρε ακαμάτηδες τι με κοιτάτε... Είχε ο μπάσταρδος, ένα ουίσκι... Όχι σαν τα δικά μας, μα ένα ουίσκι... τα τσούξαμε... ΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ...»
Τον πήγαμε, σηκωτό στην καμπίνα του... Τι βρώμα ήταν τούτη... Γυρνάω και ρωτώ με απορία το καμαρωτάκι, των αξιωματικών, με τα μάτια... Γιατί;... Πως το κατάλαβε και μου λέει «δεν με αφήνει να μπαίνω»...
Μετά από ώρες, σαν ξύπνησε, μάθαμε τα νέα.... ΠΑΓΩΣΕ Ο ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ....
Λες και ήταν Πρωταπριλιά...
Μα τους Άγιους Προφήτες, ήταν λέει δύο μέτρα βάθος ο πάγος... Μα είναι δυνατόν; Στην Ελλάδα πάγος στην θάλασσα;.... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.... (για άλλα θέματα)

 

ΜΙΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ Η ΣΤΕΛΛΑ ΦΡΑΤΖΕΣΚΑΚΗ... ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ....

                                                      ΣΤΕΛΛΑ ΦΡΑΤΖΕΣΚΑΚΗ ... ΠΑΡΟΥΣΑ

"Ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 2020 έφυγε από κοντά μας η καπετάνισσα Στέλλα Φραντζεσκάκη. Αγωνίστρια, μαχήτρια, από τα σκαριά που ατσαλώνονται μέσα στην ταξική και επαγγελματική πάλη. 

Ήταν μία από τις δύο καπετάνισσες στις οποίες ο ελληνικός εφοπλισμός εμπιστεύτηκε καράβι στους ωκεανούς. Ήταν δηλαδή ποντοπόρος καπετάνισσα. Και μία από τις πέντε καπετάνισσες της ιστορίας του εμπορικού ναυτικού.

Γεννήθηκε στα Νέα Ρούματα Χανίων, και έφυγε νικημένη από τον καρκίνο, μόλις στα 57 της χρόνια. Για λίγα χρόνια έδινε την προσωπική της μάχη, ηρωικά, όπως ταιριάζει σε μια καπετάνισσα και επαναστάτρια. Δυστυχώς όμως...

Πρωτοπόρα στη μάχη στις σχολές Εμπορικού Ναυτικού που σπούδαζε, ως ασυρματίστρια, πάλεψε ενάντια στις προκλήσεις των λιμενικών και των εφοπλιστών. Με την κατάργηση της θέσης του ασυρματιστή, έγινε καπετάνισσα.

Οι σύντροφοι που τη γνώρισαν και αγωνίστηκαν μαζί της μιλούν όλοι για μια ντόμπρα Κρητικιά γυναίκα, με χιούμορ και αυταπάρνηση.

Η Στέλλα, όταν δεν ταξίδευε, ήταν πάντα κοντά στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Κοντά στη ζωή του ελληνικού προλεταριάτου, στις διαδηλώσεις και τις πορείες, με μια αστείρευτη αισιοδοξία.

Στην πολιτική της κηδεία στο Πρώτο Νεκροταφείο παρευρεθήκαμε όλοι οι φίλοι και αγωνιστές που τη θαυμάσαμε. Τον στερνό λόγο είχε ο Π.Υ., που στάθηκε κοντά της σαν αδελφός. Παρευρέθηκαν άνθρωποι από όλο το φάσμα της αριστεράς. Όλοι μα όλοι βαθιά συγκινημένοι. 

Η Στέλλα Φραντζεσκάκη έφυγε προς την τελευταία της οικία, αφού εψάλλαμε όλοι μαζί την Κομμουνιστική Διεθνή. Αθάνατη θα μείνει στην καρδιά μας. Αθάνατη."

Αυτά έγραψα, στην εφημερίδα, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ για το στερνό αντίο, προς την επαναστάτρια ΣΤΕΛΛΑ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ...

Δύο λοιπόν, οι γυναίκες, που μας έφυγαν, από τις σχολές. Πριν από την Στέλλα μας έφυγε η Ζωή Χρυσάγη. http://akrat.blogspot.com/2018/11/blog-post.html...

Θα ήθελα να σχολιάσω, ότι πλάι, στην Στέλλα και στην Ζωή, στάθηκε, βράχος η πολύ παλαιά μου φίλη η Έμυ. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, έχουμε απομακρυνθεί, ως φίλοι. Όμως πως να μην το πω. Στάθηκε, παλικάρι και στις δύο αποχωρήσεις...  ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ...

Για μένα, ήταν ευκαιρία, να γνωρίσω από κοντά, τον σύντροφο της Στέλλας τον Σωκράτη. ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΤΙΜΗ. Εκπληκτικός, άνθρωπος. Στάθηκε στην μάνα της Στέλλας, ως υιός της. ΕΥΓΕ...

Τέλος θα ήθελα να πω, ότι για μένα και αυτές οι δύο φίλες, ήταν κομμάτι της ζωής μου. Και άλλοι δύο τρεις. ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ...