Σαν σήμερα στα 1974
12 και κάτι. Έφευγα από την παιδική ηλικία και έμπαινα στην εφηβική. Σαν παιδί θυρωρού κάθε πρωί ξύπναγα, ανέβαινα στο θυρωρείο και έπαιρνα τις πρωινές εφημερίδες και τις ξεκοκάλιζα. Βλέπετε τότε ο εφημεριδοπώλης έφερνε τις εφημερίδες των συνδρομητών αξημέρωτα.
Εκείνη την ημέρα στις 20 Ιούλη του 1974 οι γονείς μου έτρεξαν στον μπακάλη τον Χροναίο γωνία Δημ. Σούτσου και Δορυλαίου και γέμισαν το σπίτι με τρόφιμα. Παντού σακούλες. Πήραν και μπλε χαρτόνια να καλύψουν τα παράθυρα για τον φόβο των βομβαρδισμών.
Τώρα μπούρδες θα μου πεις εκ των υστέρων. Ναι βέβαια αλλά οι άνθρωποι αυτοί έζησαν την Ιταλική και Γερμανική εισβολή. Ζούσαν με τις μνήμες εκείνες...
Ήταν για μένα μεγάλο το σοκ. Πόλεμος. Ο πατέρας έφυγε και πήγε στην πολιτική άμυνα σ΄ένα σχολείο.Όλοι συζήταγαν. Ρουφούσα τα πάντα. Στην αρχή υπερηφάνεια. Πετάν οι Ελληνοκύπριοι τους Τούρκους στην θάλασσα. Όμως στην πολυκατοικία το κλίμα ήταν άλλο. Ήταν ο δημοσιογράφος ο Καψής. Ανήσυχη η φαμίλια του. Μετά κατέβαιναν στο υπόγειο οι δημοκρατικοί και ακούγανε την Dautche Velle.
Όλα ήταν σ΄ένα πλέγμα μυστηρίου για εμένα...
Πριν χρόνια μιας και η μνήμη μου εξασθενούσε έβαλα το γνωστό βίντεο των Τουρκοκυπρίων που έχουν βάλει τα ανακοινωθέντα του ΡΙΚ με τα ψέμματα ότι πετούν τους Τούρκους στην θάλασσα κλπ.
Δεν θυμάμαι εδώ τι έπαιζαν οι χουνταίοι αλλά κάτι τέτοια θα μας έλεγαν...
Ήταν το πρώτο σκίρτημα του πολιτικού όντος και η καταστολή του προσωπικού ζώου. Βαθιά μέσα μου η προσωπική φιλοδοξία πλέον θα υπηρετούσε το κοινωνικό σύνολο της χώρας μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
λαλατε