Γεννημένος στην Κύμη και εντός της φαμίλιας, ήταν συχνότατες οι αναφορές στον Γεώργιο Παπανικολάου. "Όταν ήμουν στην Νέα Υόρκη πήγα να τον δω με τον φίλο μου καπετάνιο... κ.λπ" έλεγε ο πατέρας μου (γέρο τον έλεγα χαϊδευτικά, τον αγαπημένο μου Στέλιο). Εξ' άλλου η αδελφή μου ήταν και αυτή βοηθός παθολογοανατόμου... Οπότε έδεσε το γλυκό...
Μα και πηγαίνοντας στην μικρή πόλη της Κύμης, καθήμενος για καφέ στην πλατεία τσουπ το άγαλμα. Ή πήγαινες για ψωμί στον κάτω φούρνο τσουπ το σπίτι του μεγάλου ευεργέτη. Στις δε καθημερινές πάρλες το θέμα πάντα είναι, μια φορά την εβδομάδα ο Παπανικολάου.
Αυτό το κλίμα της "Παπανικολιάδας", όπως αστειευόμενος την λαλώ μου έσπαγε από μικρός τα νεύρα. Για έναν λόγο μη κατανοητό. Έφτασα σε μεγάλη ηλικία, για να στρώσω τον ποπίνο μου κάτω και να διαβάσω. Και φυσικά το πρώτο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου ήταν της Μαρίας Κόκκορη "Γεώργιος Ν. Παπανικολάου", από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ γιατί ήταν και είναι ένας ΚΟΥΜΙΩΤΙΚΟΣ εκδοτικός οίκος. Ιδρύτρια των εκδόσεων, η Νανά Καλλιανέση. Και αυτή από την φαμίλια των Παπανικολάου.
 |
| H θαυμάσια συγγραφεύς και συγγενής του επιστήμονα Μαρία Κόκκορη |
|
Το βιβλίο σαν το ξεκίνησα άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα. Έβλεπα έναν κακομαθημένο, δύστροπο αγενή άνθρωπο με σκληρά χαρακτηριστικά. Επειδή όταν διαβάζω ένα βιβλίο το ζω, διαβάζοντας τα γράμματα προς τον πατέρα του, με είχαν πιάσει τα διαόλια μου. Βρε τι κοκέτος τύπος είναι τούτος. Και ο νους του μονίμως στο λιλί Στο μπικίνι. Στο χρήμα.
Άντε λέω, ας προχωρήσω στην ανάγνωση. Και σιγά σιγά άφηνα τηνα αντιπαλότητα με τον ευεργέτη της ανθρωπότητας και έμπαινα στην δική του ψυχοσύνθεση. Και εκεί αρχίζω να δείχνω ένα ενδιαφέρον. Βρε λέγω τι είναι δαύτος; Πάει και σπάει με εγχείρηση το πόδι του για να το ισιώσουν, επειδή είναι στραβό Όπα ο άνθρωπος αυτός έχει κάτι να μας πει.
Και δώστου να προχωρώ τις σελίδες. Αρχίζω να γίνομαι έφηβος και εγώ διαβάζοντας το βιβλίο αυτό. Τότε που διαβάζαμε λίγο Νίτσε, τότε που άρχιζα να μελετώ Καζαντζάκη και να απολαμβάνω Τζακ Λόντον.
Οι σελίδες του βιβλίου αρχίζουν να κυλούν ευχάριστα, μέσα σ' ένα περιβάλλον έντονων εμμονών. Αυτός ο επιστήμονας ήταν ένα πρόγραμμα. Ένα καλορυθμισμένο ρομπότ. Και πως μπορεί να γίνει αλλιώς στην έρευνα; Τι θα πεις. Σήμερα δεν θα κάνω την τάδε μελέτη στο ινδικό χοιρίδιο; Η έρευνα είναι ρομπότ. Δεν υπάρχουν μέσες άκρες. Το ένα και ένα μας κάνουν τρία;; χαχα.
Το βιβλίο αυτό μου άνοιξε τα μάτια για τον τομέα της έρευνας. Ειδικής πάστας επιστήμονες είναι σαγμένοι για αυτό. Το πως ήταν παντρεμένος, το πως όριζε τον όποιον ελεύθερο χρόνο του ήταν πράγματα που με καθόρισαν στο βιβλίο.
Θα ήθελα να πω ένα συμπέρασμα που έβγαλα. Ο άνθρωπος αυτός με τα τόσα ενδιαφέροντα που είχε έπρεπε να πάει ΜΟΝΟ στην Νέα Υόρκη για να δημιουργήσει. Ούτε Ευρώπη, ούτε τίποτα. Καλά για Ελλάδα δεν το συζητώ. Αν έμενε εδώ θα ήταν ένας από εμάς. Εκεί στο περιβάλλον της Νέας Υόρκης ΜΟΝΟ μπορούσε να γίνει αυτό που έγινε.
 |
| Η δεύτερη έκδοση των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ |
|
Πολλά είναι τα ενδιαφέροντα του βιβλίου. Κρατώ πράγματα που δεν είναι τετριμένα. Η αγάπη του για την μουσική και τους δίσκους καθώς και για τα όνειρα. Έγραφε συστηματικά τα όνειρά του. Που να είναι άραγες; Ποιος να τα έχει;
Πολλά τα ερωτήματα για το βιβλίο. Θέλω να τα κουβεντιάσω αφού διαβάσω και το βιβλίο της Κυρίας Γιούλης Κόκκορη από τις ΚΟΥΜΙΩΤΙΚΕΣ εκδόσεις του ΕΥΜΑΡΟΥ. Αλλά ένα ερώτημα το θέτω. Η Μαρία Κόκκορη γράφει στο βιβλίο ότι είχε κάνει έρευνες και για άλλες μορφές καρκίνου πχ του προστάτη πνεύμονα κλπ. Τι έγιναν αυτά;
Το βιβλίο είναι γεμάτο πληροφορίες. Για τον τόπο γεννήσεως του. Για τις χώρες και τους συνεργάτες του. Για για για...
Ε δεν θα σας τα πω. Όσοι θέλετε να τον τιμήσετε σπεύστε να το αγοράσετε. Η δεύτερη έκδοση του ΚΕΔΡΟΥ είχε λίγες αστοχίες. Πχ οι φωτό δεν είναι πολύ επιτυχιμένες. Εντάξει οκ αυτό που μετράει φίλοι μου αγαπημένοι είναι ένα πράγμα... ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ...
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Και το προτείνει ένας τύπος που δεν ανήκει σ' αυτούς που πρωί βράδυ λιβανίζουν τον Παπανικολάου. Που κρατώ αποστάσεις από τα λιβανιστήρια.
Οι γυναίκες της ανθρωπότητας του οφείλουν πολλά. Εύχομαι οι άνθρωποι να τον μνημονεύουν πάντα με αγάπη. Όχι όμως ως εικόνισμα. Να μάθουν, να διδαχθούν, να καταλάβουν. Ότι τα καλά θέλουν κόπο και όχι χαβαλέ και πλακίτσα. Την ζωή την αντιμετώπισε με πολύ μεγάλη σοβαρότητα. Τόσο μεγάλη που είναι αντίστοιχα σοβαρή με τα αποτελέσματα που έφερε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
λαλατε