Φόβος...

Είναι η πρώτη φορά που προσπαθώ να βάλω όρια,


να φυλακίσω το ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ένστιχτο, που με οδηγεί και στην θλίψη...

Αλλά και στην χαρά, την ηδονή, την μέθεξη ... και στην θλίψι...

Θέλω να περπατήσω μαζί της στο δάσος, αλλά ξέρω.

Ο νους μου θα απογειωθεί, θα ονειρευτεί θα αγγίξει.

Και έχω τόσες αμφιβολίες.

Γι αυτό κοιμάμαι και ξυπνώ, προσποιούμενος δήθεν, ότι δεν σκέπτομαι.

Το χιούμορ πήρε τον οματειών του.

Θλημένος ατενίζω την θέλησή μου, αρκούμενος μονάχα, σε μια επικοινωνία.

Εξ' άλλου ποιός ξέρει, αν θα είναι παρούσα στα όνειρά μου.

Αν θα συντροφεύει, ή θα σκέπτεται το τυχαίον.

Αυτό που δένει, τις γνωριμίες, με το άπειρον του ποτέ.

Και καρτερώ... και καρτερώ...


Αφιερωμένο κάπου εκεί...