ΡΩΣΣΑΓΓΛΟΓΑΛΛΟΣ εν ποιήμα προεπαναστατικόν, εν ποιήμα της Διαφωτήσεως, εν ποιήμα με τα ούλα του....

Ένα ποιήμα που παράλληλα με τα έργα του Ρήγα Φεραίου, του Κοραή κλπ εκυκλοφορούσε στην σκλαβωμένη από τους Οθωμανούς Βαλκανική και όχι μόνο...

Ας το απολαύσωμεν. Και αν βρείτε και καμμιά σημερινή αντιστοιχεία καλώς έχει... Αφορμή για να το βρω στο δίκτυο είναι το βιβλίο του Τ Βουρνά "ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ" που μελετώ αυτή την εποχή....


Απολαύστε το...



Το αντέγραψα από το http://www.potheg.gr/ProjectDetails.aspx?lan=1&id=22

Ρώσσος, Άγγλος και Γάλλος, κάμνοντες την περιήγησιν της Ελλάδος και βλέποντες την αθλίαν της κατάστασιν, ηρώτησαν κατ' αρχάς ένα Γραικόν φιλέλληνα, δια να μάθουν την αιτίαν, μετ' αυτόν ένα μητροπολίτην, είτα ένα βλάχμπεην, έπειτα ένα πραγματευτήν και ένα προεστώτα. Και τελευταίον εσυναπάντησαν και την ιδίαν Ελλάδα.

 

ΟΛΟΙ

Ειπέ μας, ω φιλέλληνα, πώς φέρτε την σκλαβίαν,

και την απαρηγόρητον των Τούρκων τυραννίαν;

Πώς τες ξυλιές και υβρισμούς και σιδηροδεσμίαν,

παίδων, παρθένων, γυναικών ανήκουστον φθορίαν;

Πώς δε τον καθημερινόν των συγγενών σας φόνον,

του άδικου, αναίτιου και χωρίς τινα πόνον;

Δεν είσθ' εσείς απόγονοι εκείνων των Ελλήνων,

των ελευθέρων, των σοφών και των φιλοπατρίδων;

Και πώς εκείνοι απέθνησκον δια την ελευθερίαν,

και τώρα εσείς υπόκεισθε εις τέτοιαν τυραννίαν;

Και ποίον γένος ως εσείς εστάθη φωτισμένον

εις την σοφίαν, δύναμιν, κ' εις όλα ξακουσμένον;

Πώς νυν εκαταστήσατε την λάμπουσαν Ελλάδα!

Βαβαί! ως ένα σκέλεθρον, ως σκοτεινήν παστάδα!

Ομίλει, φίλτατε Γραικέ, είπε μας την αιτίαν·

μη κρύψης τίποτες ημών, λύε την απορίαν.

 

Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝ

Ρωσσαγγλογάλλοι,

Ελλάς, και όχι άλλη,

ήτον, ως λέτε, τόσον μεγάλη.

Νυν δε αθλία

και αναξία

επειδή άρχει η αμαθία.

Οσ' ημπορούσι

να την ξυπνούσι

τούτ' εις το χείρον την οδηγούσι.

Αυτή στενάζει,

τα τέκνα κράζει,

στο να προκόπτουν όλα προστάζει.

Και τότ' ελπίζει

ότι κερδίζει·

εκείν' οπού 'χει νυν την φλογίζει.

Μα τις τολμήσει

μ' αληθή κλίσι

σ' ελευθερίαν να την κινήση;

Όστις τολμήση

να την ξυπνήση

πάγει στον Άδην χωρίς τινα κρίσιν.

 

ΟΛΟΙ

Και πώς μας είπες προ μικρού πως κείνοι που ημπορούσι

να την ελευθερώσωσι κακώς την οδηγούσι,

και τώρα μας απέδειξες πως δεν τολμά κανένας,

και όστις τολμήση χάνεται, και σιωπά καθένας;

Ποιοι ειν' οι πρώτοι, όπου ημπορούν και δεν την λευθερούσι,

κ' οι δεύτεροι που δεν τολμούν ούτε να το ειπούσι;

 

Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝ

Έναν δεν λέγω,

κ' ουδένα ψέγω·

δεν υποφέρω πάντα να κλαίγω.

Φιλανθρωπότης,

μισανθρωπότης,

εις ποίον είναι ιδέτ' εν πρώτοις.

Κρίνατε όμως

πολλά ευνόμως

εις τίνα πρέπει ούτος ο μώμος.

Ιδού το θείον

ιερατείον·

αυτό γαρ έχει νυν το πρωτείον.

Ρωτήσατέ το,

ακούσατέ το,

κ' ευθύς θα δήτε το γαμπινέτο.

Εγώ να μείνω

πάσχω π' εκείνο

έως θανάτου, το ιερατείον,

και από άλλους,

μικρούς, μεγάλους,

και της Ελλάδος σφοδρούς αντιπάλους.

Όθεν βαλθήτε,

μην αμελήτε,

κι από τους πρώτους βεβαιωθήτε.

 

ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ

Φρόνιμα μας ωμίλησε ετούτος ο φιλέλλην.

Λοιπόν μην αμελήσωμεν αυτό το παραγγέλλειν.

 

ΓΑΛΛΟΣ

Ιδού ας ερωτήσωμεν τούτον τον πολυγένην ·

μητροπολίτης φαίνεται, κάμνει τον Δημοσθένην.

Σ' αυτόν θέλει γνωρίσωμεν τον ζήλον της Γραικίας,

αν είναι φιλελεύθερος ή φίλος τυραννίας.

Χαίρε, πανιερώτατε και γένος της Γραικίας,

πώς υποφέρεις τον ζυγόν της Τούρκων τυραννίας;

  Γιατί εκαταντήσατε την φωτεινήν Ελλάδα

αθλίαν, κακορρίζικην και ως σβηστήν λαμπάδα;

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 Να έχετε, τέκνα την ευχήν μου,

κι ακούσατε την απόκρισίν μου:

Εγώ τον ζυγόν δεν τον γνωρίζω,

ούτε ξεύρω να τον νοματίζω.

Τρώγω πίνω, ψάλλω με ευθυμίαν,

δεν δοκιμάζω την τυραννίαν.

Τότε υποφέρω αδημονίαν,

όταν με βλάπτουν στην επαρχίαν.

Αυτή του Τούρκου η τυραννία

σε μένα είναι ζωή μακαρία.

Το ράσον τούτο αφού εφόρεσα,

ζυγόν κανένα εγώ δεν εγνώρισα.

Δύο ποθώ, ναι, μα τες εικόνες,

άσπρα πολλά και καλές κοκόνες.

Περί δε της Ελλάδος, που λέτε,

ολίγον με μέλει, αν τυραννιέται.

Αν βαστάζη χωρίς να στενάζη,

όλες τις αμαρτίες εβγάζει.

Ημείς πάντα τους ξομολογούμεν,

εις τα ψυχικά τους νουθετούμεν,

πίστιν να έχουν στον βασιλέα

και σέβας εις τον αρχιερέα,

στον Τούρκον τ' άσπρα να μη λυπούνται,

τι την ψυχήν των τότ' ωφελούνται·

και αρχιερέων παρρησίες,

και παπάδων πολλές λειτουργίες,

Ο πνευματικός τους διορίζει

πως πρέπει καθείς να δευτερίζη.

Αυτοί άρχισαν να παρακούσι,

κι όλοι λευθερίαν φρονούσι.

Δια τούτο κ' ημείς συμφωνούμεν,

ομού με Τούρκους και τους βαρούμεν,

επειδή όλοι μας το θεωρούμεν

πως θέλει λείψει ό,τι βαστούμεν.

Χριστός, μας λέγουν, θέλει λευθερίην

ημείς δ' έχομεν το δεσμείν και λύειν.

Με θλίβει η μικρή επαρχία,

ελπίζω δ' άλλην, πλέον πλουσία·

έχω πασάδες και τους ελτζήδες,

και είναι σίγουρες αι ελπίδες.

Και οι κοκόνες είναι μέγα θαύμα,

ευκολύνουν γαρ το κάθε πράγμα.

Φθάνει γουν η τόση απολογία,

ιδού γυνή φέρει παρρησία.

 

ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ

Ω δυστυχία των Γραικών, γένος πεπλανημένον,

πόσα κακά υποφέρετε εκ των ιερωμένων!

 

ΡΩΣΣΟΣ

Και τι καλά εκάμαμεν ημείς εις την Ρωσσίαν·

όλους τους επροστάξαμεν να ζουν στην μοναξίαν.

 

ΑΓΓΛΟΣ

Και ημείς αποφασίσαμε του Πάπα κάθε χρόνον

το είδωλον να καίωμεν χωρίς κανένα πόνον.

 

ΓΑΛΛΟΣ

Και ημείς τον εγκρεμνίσαμεν και από αυτόν τον θρόνον

και παίγνιον τον δείξαμεν στον κόσμον κι όχι Κρόνον.

 

ΡΩΣΣΟΣ

Ιδού ένας που έρχεται, και τις τόνε γνωρίζει;

Φορεί σαμουροκάλπακον και αγάλια βηματίζει.

Πρίγκιψ Βλαχίας φαίνεται, βέβαια και δε σφάλλω·

με δόξαν φέρεται πολλήν και τύφον τε μεγάλον

Νέος αυθέντης έγινε και πάγει στην Βλαχίαν,

για να γυμνώση τον λαόν χωρίς φιλανθρωπίαν.

 

ΑΓΓΛΟΣ

Πάμε να ερωτήσωμεν, να ιδούμε τι φρονάει,

αν τυραννίαν χαίρεται ή πάτρην αγαπάει.

 

ΟΛΟΙ

Σε χαιρετούμε, Ηγεμών, με το προσήκον σέβας,

Ελλάδος γόνε άριστε, κοινώς δε και της Εύας.

Σοι συγχαιρόμεθα πολλά την νέαν αυθεντίαν

μακρόβιον κ' ελεύθερον εις όλην την Γραικίαν,

ήτις στενάζει, κόπτεται, έχασε την πνοήν της,

και τα πολλά τα βάσανα έπαυσαν την ζωήν της.

Τας χείρας της εξάπλωσεν σε σας τους απογόνους,

ως δυναμένους, βέβαια, να σβήσητε τους πόνους.

Ποτέ δεν το ελπίζαμε πως θέλ' αμεληθήτε,

άλλα με τόλμην τους εχθρούς θέλει εκδικηθήτε.

 

ΠΡΙΓΚΙΨ

Αντιχαίρετε, ω ξένοι,

η ευχή κάτω ας μένη.

Τούτα που εσείς μου λέτε,

φλόγα στην καρδιά μου φέρτε.

Της Ελλάδος λευθερία

εις εμέ είναι πτωχεία.

Τότε η παρούσα δόξα

σβύει, φέρει τόσα τόξα.

Σκλάβος είμαι δοξασμένος,

απ' τους Τούρκους αγαπημένος·

πρέπει εγώ εξ εναντίας,

ως πιστός πάσης Τουρκίας,

την Ελλάδα ν' αφανίζω

και τους Τούρκους να δωρίζω.

Τότε ημπορώ να ζήσω,

όταν τους Γραικούς εκδύσω.

Φίλοι, η ελευθερία

ειν' κοινή συγκοινωνία.

Πλούσιος, πτωχός και πένης

φαίνετ' άλλος Δημοσθένης·

εις αυτήν όλοι προστάζουν,

σοφοί, δίκαιοι ετάζουν.

Μα η δόξα η εδική μου

τέρπει μόνον την ψυχήν μου.

Έχω όλους υπό χείρα,

με τρομάζει κάθε χήρα.

Μ' αν ο Τούρκος μάς δικάζει,

και ως αρνιά όλους μας σφάζει,

φθάνει όσον εντρυφούμε,

πάλιν 'μείς τον αγαπούμε.

Βρήκαμε το ιατρικόν μας,

να 'βγωμ' απ' τον θάνατόν μας·

όταν τους Γραικούς γυμνούμεν

και τα άσπρα τους μαδούμεν,

εις την Πόρταν τα δωρούμεν,

κι ούτω την ζωήν λυτρούμεν.

Ποτίζομεν και την αυλήν,

γλυτώνομε και την ζωήν.

Οι προπάτορές μας πρώτα

δεν ελάβαν τέτοια φώτα ·

ζούσαν πλιο ταπεινωμένοι

κ' εις το γένος πλιο δοσμένοι.

Εις ετούτο το βραβείον

να μας ζη το ιερατείον,

που μας άνοιξε τα μάτια,

κ' έχομε χρυσά μακάτια.

Φίλοι, συγχωρήσατέ μοι,

θε να πάγω στο χαρέμι·

είδα, μπήκ' ένας Δεσπότης,

που 'ν' της Δόμνας χρυσοδότης·

φέρει, βέβαια, σολδία,

για να λάβη επαρχία.

Υγιαίνετε ομάδι,

φίλοι μου Ρωσσαγγλογάλλοι.

 

ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ

Ιδού που ερωτήσαμε και τούτον τον πολίτην,

και όμοιον τον εύρομεν ως τον Μητροπολίτην.

Πρέπει να ερωτήσωμεν άλλον κανένα τάγμα,

ίσως και επιτύχωμε διάφορον το πράγμα.

Ιδού τούτος ο σοβαρός κι όλος ανησυχίας,

βέβαια, θλίψις τον κρατεί της Τούρκων τυραννίας.

Συλλογισμένος περπατεί και μυστικά μιλάει·

μήπως του γένους του κακά προς ένα τα μετράει;

 

ΟΛΟΙ

Χαίρε, Γραικέ πραγματευτά και φίλε της πατρίδος,

ελευθερίας πρόμαχε και εχθρέ της τυραννίδος.

Σε βλέπομεν ανήσυχον και σφόδρα τεθλιμμένον

πατρίδος ναι φαντάζεσαι ζυγόν τον βρωμισμένον.

Εσείς, βέβαια, δεν έπρεπε ποτέ να σκλαβωθήτε,

αλλ' ώσπερ και οι προ υμών ελεύθερα να ζήτε,

να λάμπετε στην αρετήν, σοφίαν και ανδρείαν,

ως οι προπάτορες υμών, και στην ελευθερίαν.

Αλλ' αν από αμέλειαν και από πολλάς αιτίας

επέσατε εις τον ζυγόν της Τούρκων τυραννίας,

πάλιν μπορείτε εύκολα να έλθητε στα πρώτα,

αν τον ζυγόν συντρίψητε και λάβητε τα φώτα.

 

ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ

Χαίρετε και σεις, φίλοι και περιηγηταί,

βλέπω κ' είσθε τω όντι πατρίδος ζηλωταί.

Εγώ για την Γραικίαν δεν είχα στοχασμόν,

με όλον όπου φέρει ζυγόν τυραννικόν·

αλλά πάντα προσμένω από την Μπαρμπαριά

καράβια φορτωμένα και από τη Φραγκιά·

ειν' μέρες δεν τα βλέπω, για να αναπαυθώ.

Για τούτο συλλογούμαι χωρίς να κοιμηθώ.

Το γένος μου το κλαίω, ότ' είναι στον ζυγόν,

μα δια ελευθερίαν δεν δίδω οβολόν∙

στον Τούρκον τα σκορπίζω, χωρίς να τα ψηφώ,

την σκέπην του να έχω κ' εχθρούς να πολεμώ.

Εγώ άσπρα δανείζω εις όσους αγρικώ,

ότι έχω να τα λάβω με κέρδος αρκετό·

μα όταν εγνωρίζω πως δεν τα αβγατώ,

τότε βαθιά τα θάπτω κι ουδέ τα μαρτυρώ.

Είναι τινές δε, πάλιν, οπού πολλά πετούν

εις γένος και σχολεία, για να τους εξυπνούν·

αλλ' ούτοι ειν' ολίγοι, τα άσπρα των δεν αρκούν,

δια να απολαύσουν εκείνο π' αγαπούν.

Ημείς, το πλείστον μέρος εκ των πραγματευτών,

θέλομεν πάντα άσπρα, κι ας έχομεν ζυγόν·

τα πλούτη μας ευφραίνουν και μας παρηγορούν,

κι ουδέποτε του Τούρκου τα βάρη μάς 'νοχλούν.

 

ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ

Τέλος ημείς δεν βρίσκομεν κανένα φιλοπάτριν,

καθένα τον ακούομεν πρόθυμον τουρκολάτρην·

λοιπόν ματαίως τρέφομεν δια τους Γραικούς ελπίδα,

πως θέλ' αποτινάξουσι Τούρκου την τυραννίδα.

Ας πλησιάσωμεν κοντά, ν' ακούσωμεν τι λέγει

εκείνος ο υπέροφρυς, όπου κινεί το χέρι.

Φαίνεται όλος σοβαρός, και όλος εις φροντίδες·

αυτούς οι Τούρκοι συνηθούν να λεν κοτζαμπασήδες.

Γεια σου, χαρά σου, προεστέ, γιατί είσαι συγχισμένος;

Και τις σε κακοποίησε και στέκεις λυπημένος;

 

ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΣ

Αχ το γένος μου πολλά με κατατρέχει,

μοι λέγει τάχα πως τ' άρπαξα τα έχει·

εγώ εστάθην τρεις χρόνους στην αξίαν,

κι ως ήθελα εβάσταξα την επαρχίαν∙

έδειχνα εις όλους πως είμαι ευεργέτης,

ουδείς δ' ετόλμα να φανή ως προπέτης.

Εάν πολλ' άσπρα τους άρπαξα βιαίως,

πάλιν στους Τούρκους τα 'δωσα δια χρέος.

Τους πτωχούς σκληρά τους τυραννούσα,

όμως τους Τούρκους πολλά τους αγαπούσα.

Και όστις Γραικός Τούρκον εκαταλάλει,

τον επρόδιδα, να βάλουν γνώσ' οι άλλοι.

Τόσον εστάθην πιστός εις το δοβλέτι,

ως ουδείς άλλος τιμών τον Μωχαμέτη.

Καλά εζούσα, κι όλους τους εκδικούσα,

αλλ' ένας άλλος, όπου εγώ μισούσα,

με μέσ' αγάδων μ' επήρε την αξίαν·

αυτού νυν πάσχω να σβύσω την οικίαν.

Έχω κ' εγώ πολλά μέσα αγάδες,

να αφανίσω και όλους τους ραγιάδες.

Θέλω τους κάμει τις είμαι να γνωρίσουν,

μικροί, μεγάλοι, για να με προσκυνήσουν·

κοινώς γαρ άλλοι λέγουν για να με ψήσουν,

κι άλλοι φωνάζουν κάλλιο να με φουρκίσουν.

Αυτό, φίλοι, το παράπονον έχω,

και εις τους Τούρκους δια τούτο προστρέχω.

 

ΓΑΛΛΟΣ

Ουαί σοι, τάλαινα Ελλάς, τι σ' έμελλε να πάθης!

Από τυράννους και δικούς ω πώς εκατεστάθης!

Ξένοι σ' ακούν, στενάζουσι και συνθρηνούν μαζί σου,

και τα δικά σου τα παιδιά αυξαίνουν την πληγή σου!

 

ΑΓΓΛΟΣ

Όστις τα πάντα θαυμαστά έργα της ερευνήση,

και τώρα δε να την ιδή, και πώς να μην ραγίση;

Αυτή όλους μάς φώτισε με τα συγγράμματά της,

κ' ημείς πάντα μιμούμεθα τέκνα τα παλαιά της.

 

ΡΩΣΣΟΣ

Πολλά θαυμάζω και απορώ τους Έλληνας τους πρώτους

εις την σοφίαν, δύναμιν και εις όλους των τους τρόπους·

εάν ημείς δεν βρίσκαμεν κείνων τας ερμηνείας,

αλοίμονον, δεν φθάναμε εις τέτοιας ευτυχίας.

(Φεύγουν, και εις την στράταν συναπαντούν την Ελλάδα.)

 

ΑΓΓΛΟΣ

Ρώσσε και Γάλλε, βλέπετε εκείνην την γυναίκα;

Άραγε τι να έπαθεν η δυστυχής η Γραίκα;

Ξυπόλυτη, ακτένιστη και όλη πληγωμένη,

και μέσα εις τα δάκρυα όλη βεβυθισμένη.

Ας πλησιάσωμε κοντά να ίδωμε τι έχει,

και κάθε ένας απ' ημάς την βοηθεί ως θέλει.

 

ΓΑΛΛΟΣ

Βαβαί, τι λύπη, τι φθορά ειν' εις τούτο το σώμα!

Τέτοιες πληγές, τέτοιες σπαθιές, εγώ δεν είδ' ακόμα.

Τα αίματά της έγιναν μια φοβερά πλημμύρα.

Ω δυστυχής Ελλήνισσα, πώς σ' εύρε τέτοια μοίρα;

Και ποία άλλη ως εσύ βαστούσε αυτούς τους πόνους,

να μη πεθάνη παρευθύς, μα να 'χη ακόμη τόνους;

 

ΡΩΣΣΟΣ

Ουαί! Το στήθος της κτυπά και τα μαλλιά μαδίζει,

και μετ’ αυτά τα δάκρυα και τας πληγάς σφογγίζει,

Κοιτάξετε τους πόδας της· ειν' αλυσοδεμένοι

και οι μαστοί της παντελώς ειν' καταξηραμένοι.

Γυνή μεγάλη φαίνεται, γεμάτη από σοφίαν,

και σώμα έχει ηρωικόν και φυσιογνωμίαν.

Για στοχασθήτε, φίλοι μου, Τούρκου την τυραννίδα,

πόσον σκληρά εσπάραξε τούτην την Ελληνίδα!

 

ΑΓΓΛΟΣ

Ας την ρωτήσωμεν, λοιπόν, να μας ειπή τα πάθη.

 

ΡΩΣΣΟΣ

Καλόν είναι να μάθωμε το πράγμα πώς εστάθη.

 

ΓΑΛΛΟΣ

Αυτό κ' εγώ πολλά ποθώ

κ' είμαι περίεργος να ιδώ

 

ΟΛΟΙ

Χαίρε, κυρία Ελληνίς· γιατ' είσαι πληγωμένη,

άμορφη και ταλαίπωρη και τόσον τρομασμένη;

Εξήγησέ μας φανερά τα τόσα βάσανά σου

και κάμε μας, παρακαλώ, γνωστόν και τ' όνομά σου.

 

Η ΕΛΛΑΣ

Το όνομά μου ειν' Ελλάς, κοινώς δε και Γραικία,

η πριν λαμπρά και ένδοξος, τώρα δε παναθλία.

Εσείς δε, ξένοι, τίνε εστέ, και πώς ήλθατε ώδε;

Τις η πατρίς και γένος σας ίσως παρηγορούμαι.

 

ΡΩΣΣΟΣ

Γάλλος ούτος, εγώ δε Ρώσσος, Εγγλέζος δ' εκείνος,

Πετρουπολίτης είμαι εγώ, κ' εκείνος Παριζίνος.

Από την Λόνδραν ο Άγκλος· ήλθομεν δε συμφώνως,

τα πάθη σου να ιδούμεν μάλλον του νυν αιώνος.

Μητροπολίτην εύρομεν και Μπέη της Βλαχίας,

πραγματευτήν και προεστόν φίλους της τυραννίας.

 

Η ΕΛΛΑΣ

Γένη σκληρά και ύπουλα, φυλαί γεμάται δόλον,

μη λέτε πρόφασες ψευδείς, με φέρετε γαρ πόνον.

Αρχιερείς και μπέηδες και προεστούς τυράννους,

λέτε πως τους ευρήκατε όλους Μωαμετάνους·

τούτο ποσώς δεν έπρεπε για να σας ενόχληση·

και πότ' αυτοί ηγάπησαν την ανθρωπίνην φύσι;

 

(τω Ρώσσω)

Εάν καλούς γνωρίζετε αυτούς τους καλογήρους,

και από τους άρχοντας πολλούς, ωσάν αυτούς ομοίους,

ποτέ δεν τους εστέλνετε να ζουν στο μοναστήρι,

και άρχοντας τους δολερούς ομοίως στο Σιμπίρι.

 

(τω Γάλλω)

Μα κ' εσύ, Γάλλε, θαυμάζεις;

Φαίνεταί μοι πώς με παίζεις.

Αν εσείς αυτών την δόξα

δεν γκρεμίζατε με τόξα,

κι αν δεν στούνταν γιουλοτίνα,

σεις εχάνεσθε απ' την πείνα.

 

(τω Άγγλω)

Εάν εσείς τον Πάπαν γνωρίζετε καλόν,

γιατί τον κάθε χρόνον τον καίετε πλαστόν;

Λοιπόν μην απορείτε πως είναι οπαδοί,

καθένας το γνωρίζει, και μέσα τον πονεί.

 

(εις τους τρεις)

Τας πληγάς και τραύματά μου,

που μου δίδουν τα παιδιά μου,

ίσως έχουν και αιτίαν

ότι γίνονται με βίαν.

Πώς δε να αλησμονήσω

και παντού να μη κηρύσσω

ότι εισθ' εσείς αιτία

οπού φέρω 'γώ μυρία;

Βλέπετε τούτας τας πληγάς, που έχω στο κεφάλι,

και άλλας πάνω στην καρδιά, μία κοντά στην άλλη;

Όλας 'πό σας τας έλαβα χωρίς φιλανθρωπίαν.

Σ' εμέ την ευεργέτιν σας δείξατ' αχαριστίαν.

Τρεις μάχες Ρώσσος κήρυξεν ενάντιον Τουρκίας,

τα τέκνα μου εσύναξεν από πολλάς οικίας,

εγγράφως τα υπέσχετο για να τα λευθερώση,

μα ο σκοπός του απέβλεπε σκληρά να τα σκλαβώση.

Δεν έφθασε που 'σφάγησαν τόσ' Έλληνες μαζί του,

αλλ' έσβησε κι άλλους πολλούς ησύχως το σπαθί του.

 

Άρχισε και η Γαλλία

να κηρύττη ελευθερία·

έφθασε στα σύνορά μου,

κ' ηύξησε τα βάσανά μου.

Ύβριζε την τυραννία,

μα διψούσε για σολδία.

Η Ρωσσία κ' η Αγγλία,

βλέποντάς τους στην Τουρκία,

έτρεξαν να τους εξώσουν,

για να μη με λευθερώσουν.

Τρέχει η μία πληρωμένη

και η άλλη κομπασμένη

τους Αγαρηνούς να σώσουν

και εμέ να θανατώσουν.

 

Δεν είσθ' εσείς που λάβετε τόσα μεγάλα φώτα

από τας βίβλους των σοφών, που 'ταν παιδιά μου πρώτα;

Και αν εσείς δεν είχετε κείνων τας ερμηνείας,

ακόμη ήθελ' ευρίσκεστε δούλοι της αμαθείας.

Και πάλιν αν με βγάζετε από την τυραννίαν,

ευθύς αι Μούσαι άσουσι νέαν φιλοσοφίαν∙

και τότ' εσείς μανθάνετε πολλά, που δεν νοείτε,

από τα τέκνα μου αυτά, που τώρα τυραννείτε.

 

Μα πού φιλανθρωπία;

λείπει από σας φιλία.

Τρέφεται η κακία.

Άρχ' η μισανθρωπία

Λόγω φωνείτε

πως με πονείτε,

έργω δε τον χαμόν μου ποθείτε.

Ω της κακίας

κι αχαριστίας

και της υμών άκρας απονίας!

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΕΡΟΥΧΗ ΜΙΑ ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ....

Συμπληρώνονται τρία χρόνια, στις 4 Ιούνη, από την ηλιόλουστη αλλά σκοτεινή στην ψυχή μας  ημέρα που έφυγε ο Γιάννης Βερούχης, για το επαναστατικό ταξίδι του στην ιστορία. Ο Ιστορικός Υλισμός θα αναλύσει πλήρως την συνεισφορά του.

Ως τότε το blog αυτό θα παρουσιάσει την ιστορία της οικογένειας ΒΕΡΟΥΧΗ. Θα μιλήσουμε δηλαδή για τον ΣΤΑΥΡΟ ΒΕΡΟΥΧΗ και την σύζυγό του Αντιγόνη (το ψεύτικο όνομα της παρανομίας) Βερούχη (Μαρίκα Αντωνίου). Η Ελληνική εργατική τάξη, ο Ελληνικός λαός στο σύνολό του οφείλει πολλά στην οικογένεια αυτή. Τιμή μου που γνώρισα ένα κομμάτι της....

                                    ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΕΡΟΥΧΗΣ

Μικρό παιδί βρέθηκε "δουλάκι" σε κάποιο εύπορο σπίτι των Αθηνών. Παιδί για όλα τα θελήματα, γνώρισε από μικρός την ταξική καταπίεση βαθιά μέσα στο συνειδητό του είναι. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι στην οικογένεια που ήταν "δουλάκι" υπήρξε η δυνατότητα για λίγες ελεύθερες ώρες τις οποίες αξιοποίησε πηγαίνοντας σε νυχτερινό σχολείο.

Έτσι ο μικρός Σταύρος Βερούχης που γεννήθηκε στον Πλατανιστό της Καρύστου το 1900 αποκόπηκε από την φυσική του οικογένεια, που ήταν πολυπληθής και μεγάλωσε στην Αθήνα. Γίνετε Βενιζελικός και πηγαίνει εθελοντής στο πολεμικό μέτωπο της Μακεδονίας. Τα Βαλκάνια στην κυριολεξία βρίσκονται σ' ένα φρενήρη πολεμικό παροξυσμό. Όλα τα έθνη, αυτοκρατορίες και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα οδηγούν τους ανθρώπους στην κρεατομηχανή του θανάτου.

Ο Σταύρος Βερούχης τραυματίζετε και χάνει την όρασή του κατά εννέα δέκατα. Επί της ουσίας αναγνωρίζει μόνο ημέρα νύχτα και ζει μέσα σε όγκους σκιών. Κατά μια εκδοχή ο τραυματισμός οφείλετε σε χημικά αέρια.

Η επιστροφή στην Αθήνα είναι οδυνηρή. Στρατιές αναπήρων, κατακρεουργημένων ανθρώπινων υπάρξεων βρίσκονται παντού. Ορφανά, χήρες ζητιανεύουν για να επιβιώσουν. Μακριά από το κέντρο των Αθηνών δηλαδή στους Αμπελοκήπους !!! στήνονται παραπήγματα, τενεκεδένιες ιδιοκατασκευές για να μπουν τα πονεμένα από τα βόλια σώματα. Οι πόνοι αβάσταχτοι. Στην Πλατεία Μαβίλη χτίζει η βασίλισσα την φημισμένη ΣΤΕΓΗ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Επρόκειτο για ένα κτήριο όπου επιμορφώνονταν οι ανάπηροι σε μουσικά όργανα με σκοπό να ζητιανεύουν "μετά οργάνων". Στην Πανόρμου και ειδικότερα στην Λουίζης Ριανκούρ, που ήταν κομμάτι του Ρωμαϊκού υδραγωγείου δηλαδή ποτάμι με πέτρινα τοιχία δεξιά αριστερά "χτίζετε" η φημισμένη κομμούνα των αναπήρων και ορφανών παιδιών. Ουσιαστικά ήταν κατασκευές πάσης φύσεως από λαμαρίνα, ξύλο, χαρτόκουτα ότι δηλαδή περίσσευε και βρίσκονταν. Εκεί οι 300 αυτοί άνθρωποι ζουν με τις συνήθειες του στρατού αλλά και με κομμουνιστική ελευθερία. Υπάρχει κοινή διατροφή, με συσσίτιο, μάθημα της Ελληνικής αλφαβήτου και μόρφωση πάνω στην κομμουνιστική ιδεολογία. Ήδη ο Σταύρος Βερούχης από Βενιζελικός νέος αφού γνώρισε τον θάνατο του καπιταλισμού έχει γίνει αταλάντευτος κομμουνιστής. Κομμουνιστής με την έννοια του όρου. Ήταν πάντα ο τελευταίος που έτρωγε στην κομμούνα φαγητό, διότι έπρεπε πρώτα να τραφούν οι κομμουνάροι...

Η κομμούνα της Πανόρμου φυσικά δεν ήταν πάντα εκεί. Βρισκόταν παλαιά δίπλα από το γήπεδο του Παναθηναικού στα λεγόμενα Κουντουριότικα. Όμως σαν κατακλύστηκαν οι Αμπελόκηποι από τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής και εμπρός στην απελπισία των προσφύγων που με μανία επιβίωσης αξίωναν το μέρος τέθηκε το δίλημμα τι να κάνουν.... Σαν κομμούνα θα ήταν αδύνατον να έλθουν σε ρήξη με τους πρόσφυγες... Προτίμησαν την μετακίνησή τους στην Λουίζης Ριανκούρ... Τι να πεις εμπρός στο απελπισμένο ποτάμι της προσφυγιάς....

Οι ανάπηροι, τα ορφανά, οι χήρες των πολέμων 1912 ως το 1922 ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Η χώρα ήταν γεμάτη από σταυρούς και από πόνο, πείνα απόγνωση. Ο Σταύρος Βερούχης κατανόησε την ανάγκη οργανώσεως των απεγνωσμένων θυμάτων των καπιταλιστικών πολέμων. Ίδρυσε την Γενική Συνομοσπονδία Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Ελλάδος. Κάθε απίθανο μέρος της χώρας καταλαμβανόταν για τις συνεδριάσεις των παραρτημάτων Συνομοσπονδίας. Το σύνηθες ήταν οι εκκλησίες. Εκεί τα ορφανά, οι ανάπηροι, οι χήρες αγωνίζονταν για μια αξιοπρεπή ζωή. Η συνομοσπονδία γρήγορα έφτασε και τα 400.000 μέλη. Νοσοκομεία, πάρκα κάθε κυριολεκτικά σημείο της επικράτειας δονούν ταν από τους αγώνες της Συνομοσπονδίας. Οι διαδηλώσεις πάντα είχαν ένα και μόνο τελετουργικό.... Συνάθροιση στην Πλ. Μαβίλη πλησίον δηλαδή της "Στέγης Πατρίδος". Ξεκινούσαν ομιλητές και ερχόταν η ώρα του ηγέτου του Σταύρου Βερούχη. Μέσα σε κατανυκτική σιωπή τα πονεμένα ανθρώπινα πλάσματα άκουγαν την ψυχή τους να βγαίνει από το στόμα του Σταύρου... Μου έχουν αναφέρει το ρητορικό κρεσέντο του ήρωα αυτού και ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο ανατριχιάζω...

Αμέσως μετά με φρόνημα πολεμιστών χιλιάδες ορφανά, χήρες ανάπηροι και συνοδοί των κατέβαιναν την σημερινή Β. Σοφίας προς το κέντρο των Αθηνών. Η παράταξη έσκιζε τις καρδιές από τον ανείπωτο πόνο που δημιουργεί ο καπιταλισμός.... Πρώτα τα ορφανά ρακένδυτα πονεμένα παιδάκια. Ύστερα οι μαυροφορεμένες χήρες με τα μαντήλια... Πιό μετά οι ανάπηροι βαριάς μορφής με τους συνοδούς των και μετά οι ελαφρότερα ακρωτηριασμένοι.... Ένα ποτάμι πόνου και αποφασιστικότητας που έφτανε και τις 60.000 κατέβαινε προς το κέντρο των Αθηνών... Πλησίον των δρόμων τότε υπήρχαν στρατόπεδα. Σε κάθε διαδήλωση της Συνομοσπονδίας οι διοικητές απέσυραν όλους τους στρατιώτες και κυριολεκτικά άφηναν άδεια τα στρατόπεδα για να μην βλέπουν και ακούν τις κατάρες τις φωνές πόνου τις προτροπές για αγώνα...

Σύντομα ο Σταύρος Βερούχης προσχώρησε στο πολιτικό και επαναστατικό ρεύμα του Αρχειομαρξισμού. Έτσι οι Αρχειομαρξιστές είχαν υπό τον πλήρη έλεγχό τους το κίνημα των θυμάτων και αναπήρων. Γνωρίζω ότι ο μόνος είχε το ηθικό ανάστημα να μιλάει εκ μέρους του ΚΚΕ στα συνέδριά των ήταν ο Κλάρας δηλαδή ο Άρης Βελουχιότης. Όταν οι Αρχειομαρξιστές συνδέθηκαν με την Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση του Λέοντος Τρότσκυ, η Γενική Συνομοσπονδία Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Ελλάδος, αυτοανακηρύχτηκε αμέσως σαν Συνομοσπονδία με αρχηγό τον Λ. Τρότσκυ....

Το κίνημα αυτό βρέθηκε εμπρός σε μια ντρίπλα της αστικής τάξης που παρέδωσε σε αυτούς την δυνατότητα να πάρουν άδειες για την κατασκευή περιπτέρων. Στην ουσία να τους μεταβάλλουν από κίνημα διαμαρτυρίας σε ιδιοκτήτες... Όμως ήταν αδύνατον να μην αποδεχθεί η ηγεσία αυτήν την εξέλιξη... Το ζήτημα της επιβίωσης ήταν το κυρίαρχο. Παρόλα αυτά η ηθική νίκη ήταν αδιαμφισβήτητη... Από μουσικούς ζητιάνους και επαίτες διατήρησαν μια αξιοπρέπεια...
Η αστυνομία τότε... λίγα εκατοστά να έπιανε πιό έξω από το ορισμένο μέρος του περιπτέρου έχυνε το μίσος της και τους μούρλαναν στα πρόστιμα...

Μετά τον Β. Παγκόσμιο Πόλεμο για να μην την ξαναπατήσει έδιωξε τους παλαιούς κατά χιλιάδες και έδωσε στα νέα θύματα άδειες και μάλιστα σε δικούς τους δεξιούς...

Η δικτατορία του Μεταξά εξόρισε τον Σταύρο Βερούχη στο χωριό του τον Πλατανιστό Καρύστου με την σύζυγό του επαναστάτρια και αυτή και τον μικρό Γιάννη Βερούχη που χάσαμε πριν 3 χρόνια... Ο Σταύρος Βερούχης τυφλός κατά 9/10 ανέλαβε κάτι χτήματα μαζί με τον μικρό υιό του. Είχαν και λίγες κατσίκες (που τόσο λάτρευε ο Γιάννης και τις θεωρούσε πανέξυπνα ζώα) και προσπάθησαν να επιβιώσουν.... Στα δύσκολα αυτά χρόνια ο Σταύρος Βερούχης έγινε ο φυσικός δικαστής των χωριών της περιοχής. Κάθε αγρότης που είχε κάποια διαφορά απευθύνονταν σε αυτόν. Κάτω από μια ελιά "δίκαζε" και έλυνε τις διαφορές που γεννούνται στην καθημερινή ζωή του χωριού. Τέτοια ήταν η ηθική υπόσταση αυτού του ανδρός. Αγωνίστηκε και ξερίζωσε προαιώνιες προκαταλήψεις της επαρχίας αυτής. Σταμάτησε το αχαρακτήριστο συνήθειο να κυλιέται το νεογέννητο νεογνό σε αλάτι για να εξαγνιστεί και να λάβει ίσως δύναμη ζωής και το οποίο έκλαιγε σπαρακτικά από τον πόνο και το τσούξιμο...

Δεν παρέλειψε μαζί με την Αντιγόνη να εκπαιδεύσουν μαρξιστικά τον μικρό Γιάννη Βερούχη.... Ως τα 13 ήξερε Ελληνική και διεθνή Ιστορία, Ελληνική και παγκόσμια Γεωγραφία, τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, τις θεωρίες του Υλισμού και του Ιδεαλισμού, την Ιστορία της Γαλλικής και Ρώσικης Επανάστασης και άλλα πολλά. (Όπως γράφει ο Μάριος Σάκκος)

Ο Σταύρος Βερούχης κάτω από συνωμοτικές διαδικασίες ήλθε στην κατοχή στην Αθήνα και σε σπίτι των Αμπελοκήπων ξανά... μάζεψε έμπιστους αγωνιστές για να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο Τροτσκιστικό αντάρτικο... Πάρα πολλοί Τροτσκιστές είχαν βγει στο αντάρτικο με δική τους πρωτοβουλία θέτοντας με τα όπλα την θεωρία στην πράξη... Επιστρέφοντας στην Κάρυστο έγινε μια μαζικότατη συνεδρία όλης της περιοχής κοντά 2.500 κόσμος όπου βγήκε εκλέκτορας για την λεγόμενη κυβέρνηση του βουνού την ΠΕΕΑ με συντριπτική πλειοψηφία έναντι των ανθρώπων του ΚΚΕ.... Ήταν 1944 και πήραν τον δρόμο προς την έδρα της ΠΕΕΑ... Λίγο πιο κάτω μια άνανδρη σφαίρα ενός σταλινικού κτήνους τον τραυματίζει θανάσιμα στο πίσω μέρος της κεφαλής... Αφήνεται στην παραλία στην αμμουδιά να χαροπαλεύει μια ημέρα και το πτώμα του σπαράσσεται από τα πεινασμένα σκυλιά...

Μετά την κατοχή οι χωριάτες ζητούσαν να οδηγηθεί στην αστική δικαιοσύνη ο γνωστός σταλινικός δολοφόνος... Τότε η ηθική των κομμουνιστών αντιλάλησε.... Η Αντιγόνη έκοψε άπαξ και δια παντός κάθε συζήτηση... "Αυτά είναι θέματα των επαναστατικών δικαστηρίων της σοσιαλιστικής επανάστασης του μέλλοντος και όχι της ματωβαμένης ψευτοδικαιοσύνης των καταπιεστών".

Έτσι σταμάτησε, με την σφαίρα στο κρανίο η επαναστατική ηρωική φυσιογνωμία του Σταύρου Βερούχη...

Ατρόμητος, άφοβος, ηγέτης, σοβαρός επαναστάτης έχει ήδη γραφτεί στο Πάνθεον της ηρώων της εργατικής τάξης....

Ο ΑKRAT ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.

Κούτσικος ξεκίνησα γνωρίζοντας μία μουσική....



μέσα στο ΙΕΡΟ αγάπησα τον θεό.... Όνειρό μου να κάνω τον Ησαία Χόρευε με την Μορφή του τάγματος του θεού...

Σύντομα αγάπησα, τις δυτικές μουσικές φόρμες



Όταν κατάλαβα τι γινόταν γύρω μου έγινα άγριος...



Παρέμεινα σε αυτή την μουσική σκηνή ως σήμερα.... Λατρεύω την ένταση και τον παροξυσμό....




Γλύκανα λίγο τον τελευταίο καιρό...




Μισούσα κάθε μαύρη μουσική..... Ως που γνώρισα την φωνή αυτή...





Θα διασκεδάσω με αυτούς.... Πάντα....




Ή με δαύτους από την Σαλονίκη...





Αλλά σήμερα ΈΚΛΑΨΑ στην Λ. Μεσογείων με αυτό... Δάκρυ κορόμηλο...




ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ bloger τον ΠΑΛΑΛΟ τον Πόντιο ΠΑΟΚτζή. Με έκανε να γυρίσω στην ψυχή μου και τον ευχαριστώ.

Ο δίσκος που πλέον καθόρισε την ύπαρξή μου στην ηλικία των 52... Γιατί έσταξε στο Είναι μου...

Γιατί ταξιδεύω μέσα στον Πόντο, την Αυτοκρατορία που την λέγαν Βυζάντιο ή Οθωμανία με την οσμή λαών ...



Ο θεός έδωσε την φωνή και το ταμπούρλο ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙΤΕ ....




ΧΆΣΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟ ΚΑΙ ΧΆΣΑΜΕ την ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ


Η ωραιότερη αγνή φωνή της Ελλάδος... ένα ταξίδι στο ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ




Ο αγώνας με τον χάροντα και τον έρωτα... και την ζωή




κάθε γνήσιος πρέπει να γυρίσει στην ρίζα




Δεν κατανοώ την γλώσσα αλλά με ταξιδεύω η ποντιακή μουσική





εύχομαι να διψάσεις και να πιείς στο τριπόταμο νερό καθάριο με την Παναγιά συντοφίαν

1 ΜΑΗ 2013 ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ...

Κάθε χρονιά, δύο τρεις ημέρες με πιάνει το AKRATητό μου.... Μωρέ λέω μέσα μου... Χριστούγεννα έχουμε, Πάσχα έχουμε, της Παναγιάς έχουμε, 25η Μάρτη έχουμε κλπ κλπ κλπ..

Μια μέρα το ρημάδι για μας τους ταπεινούς, τους σκλάβους του μισθού, αυτούς που και 64 ετών μας μιλάνε σαν σκλάβους , μια ΗΜΕΡΑ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ έχουμε και δεν θα την τιμήσουμε ;

Δεν πα να κάνεις χίλιες πορείες τον μήνα, να πουλάς πενήντα εφημερίδες κλπ κλπ... Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΥΨΏΝΕΣΑΙ εμπρός από τον αφέντη και του λες ΑΥΡΙΟ ΑΠΕΡΓΩ.... έ τούτη η στιγμή είναι η στιγμή της Ανάστασης του Εγώ σου...

Τι και αν είναι κανείς μάστορας με.... ούμπαλα, τι και αν είναι ξάδελφος του μπατζανάκη της κουνιάδας !!!! εκείνη την κορυφαία στιγμή ΥΨΏΝΕΣΑΙ ΑΠΟ ΣΚΛΑΒΟΣ ΣΕ ΑΝΤΡΑ.... Αποκτάς δύναμη και σπας της αλυσίδες σου...

Γιατί οι παπούδες σου, αγωνίστηκαν, γιατί οι πατεράδες σου αγωνίστηκαν, γιατί και εσύ ότι έκανες έκανες στην ζωή αυτή .... από το άχαρο κύλισμα των αλυσίδων που σέρνεις καθημερινά....


Αυτά τα ποταπά νιώθω κάθε χρόνο....

O EΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΤΟ 1919

Η μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 αφού σύντομα κέρδισε την εξουσία αντιμετώπισε σύντομα την αντεπανάσταση των παλαιών κυρίαρχων της αχανούς χώρας.

Δεν έφταναν όμως οι αντιδραστικοί, σε βοήθεια των αντιδραστικών δυνάμεων έσπευσαν νομίζω κοντά στις 35!!!! χώρες. Στόχος να καταστείλουν την επανάσταση των προλετάριων και της μορφής διακυβέρνησης των Σοβιέτ... Ανάμεσα στις χώρες που έσπευσαν προς διάσωση της αντεπανάστασης και της υπεράσπισης των αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων ήταν και Ελληνικό εκστρατευτικό σώμα.

Από κει και πέρα αφού συνήθισε η Ελλάς έστειλε στρατεύματα και στην διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στον εμφύλιο της χερσονήσου της Κορέας και στις σημερινές κρίσεις Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ κλπ...

Οι αγώνες των μπολσεβίκων και συνολικά του Σοβιετικού προλεταριάτου καθώς και των συμμάχων τους χωρικών ήταν αποφασιστικός. Βρήκα ένα βιβλίο του υπεύθυνου μητροπολίτη του εκστρατευτικού σώματος των Ελλήνων, του αποθανόντα ... άντε κεκοιμισμένου, Παντελεήμων Φωστίνη.

Νομίζω ότι θα σας βοηθήσει στην πιό πλήρη ιστορική περιγραφή, την ανάλυση και θα κατανοήσετε την ψυχολογία των επιτιθεμένων...

Δεν θα ήθελα να πω την γνώμη μου... Όσοι με παρακολουθείτε κατανοείται...


Τι σπάνιο βιβλίο το βρήκα στο scribd το οποίο τώρα το βρίσκω καλή πηγή ενημέρωσις.... Για τον μητροπολίτη αυτό δες την προηγούμενή μου ανάρτηση καθώς και παλαιότερες..

Παντελεήμων Φωστίνης - Ο Ελληνικός Στρατός εν Ρωσσία by Αντικομμουνιστής

Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝ ΦΩΣΤΙΝΗΣ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΥΜΗ ΕΥΒΟΙΑΣ. ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ

Όταν περνάω έξω από το Δεσποτικό της Κύμης κάτι με αναταράσει. Η αλήθεια είναι ότι η οικογένειά μου συχνά ανέφερε τον κοιμησμένο Δέσποτα με εχθρικές διαθέσεις. Πρώτα από όλα όταν η οικογένεια μου ήταν στα πάνω της και ήταν πλουσία ο Παντελεήμον Φωστίνης εζήτησε το καλό σερβίτσιο για να τραπεζώσει κάποιους προύχοντες επισκέπτες. Μετά εξεχάσθηκε το θέμα... Το σερβίτσιο αγνοείτε έκτοτε... Και όχι μόνο αυτό... Όταν οι επιχειρήσεις της οικογένειας μου μπατήρησαν και ξέπεσαν σε σημείο να μην υπάρχει γάλα..... για την αδελφή μου και απευθυνόμενη η μητέρα μου για ενίσχυση στον Άγιο τούτο άνδρα, που γεννήθηκε στο Κρανίδι, αυτός ηρνήθη.... Δεν ξέρω ποιά αποκοτιά τον οδήγησε σε αυτή την συμπεριφορά. Δεν είναι σπάνιο στην κοινωνική ζωή να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι ανάλογα της κοινωνικής υπάρξεώς τους...


Η Κύμη εφιλοξένησε και έθρεψε σωματικά και πνευματικά μεγάλους άνδρες της εκκλησίας. Ο Άγιος Νεκτάριος, ο Φωστίνης, ο Άγγλος πάτερ που ενέσκυψε στην Ορθοδοξία (βαριέμαι να πάω στην βιβλιοθήκη μου να βρω τα βιβλία του για το σχίσμα με τους Παπικούς και να γράψω το όνομά του...) αλλά και ο σημερινός Μητροπολίτης ο Σεραφείμ. Αποτελεί μια μεγάλη πνευματική κολυμπήθρα για την εκκλησία.

Ο Φωστίνης λοιπόν υπήρξε μεγάλη μορφή. Ριψοκίνδυνος, με πνεύμα πονηρό, άνθρωπος της δράσης, εθνικόφρων και μέγας αντικομμουνιστής. Δεν δείλιασε να γράψει βιβλίο το οποίο θα σας παραθέσω ευθύς αμέσως δίνοντας σε δημόσια θέα ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ με τα ΟΝΟΜΑΤΑ τους στην ασφάλεια....!!!!!!! Ομολογώ ότι δεν έχω ακούσει στην ζωή μου τέτοιο όμοιο γεγονός... Στην ΑΘήνα παλαιοί αγωνιστές μου ανέφεραν, παράμερα και μυστικά είναι αλήθεια, ότι πολλές φορές έβρισκαν απάγγυο σε εκκλησίες από το ανηλεές κυνηγητό. Αλλά αυτός ο Φωστίνης.... Αυτός δεν ήταν Μητροπολίτης... Ήταν εισαγγελεύς, κατήγορος, κυνηγός των κατακαημένων κομμουνιστών της Κύμης που κοιμόντουσαν στα βουνά για να μην τους πλακώνουν νυχτιάτικα οι Χίτες...

Το βιβλίο του είναι σπουδαίο και κάθε ένας θα καταλάβει μέσα από εκεί τι σήμαινε η εποχή του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Έχω μήνες να το διαβάσω αλλά θα πω τι θυμάμαι και μου έκανε εντύπωση. Οι απεργίες των εργατών ορυχείων λίγο πριν μπουν οι κατοχικές δυνάμεις στην πόλη. Το κούρεμα των γυναικών της ΚΎΜΗΣ στην πλατεία της Κύμης με δημόσιο εξευτελισμό όλων των γυναικών που πήγαν με τους Γερμανούς ή τους Ιταλούς.... Η πάλη για την κυριαρχία στην Κύμη ανάμεσα στους Κομμουνιστάς, την αστική εθνική αντίσταση των παλαιών αστικών κομμάτων. Η πάλη αυτή έγινε με όρους τρομερούς και φοβερούς... Μυστικοί πράκτορες στα αντιμαχόμενα στρατόπαιδα, γυναίκες, άντρες, παιδιά.... Η πάλη για μια άλλη Ελλάδα μετά την αποχώρηση των κατακτητών και η πάλη για συνέχιση της ίδιας κατάστασης μόλις φύγουν οι κατακτητές υπήρξε μνειμιώδης, αποφασιστική και μανιώδης.

Η οικογένειά μου στάθηκε με την αστική αντίσταση. Ίσως από σύγχιση, αλλά θα το πω ευθαρσώς δεν ήθελε τον κομμουνισμό ήταν του αστικού μπλογκ... Η ίδρυση του ΕΑΜ Κύμης βρήκε τον πατέρα μου εντός του. Σύντομα όμως διασπάστηκε. Οι μετέπειτα Χίτες!!!! απεχώρησαν καταγγέλοντας τον κομμουνιστικό χαρακτήρα του, ιδιαίτερα κάτι τύποι από τα χωριά πχ Βίταλα..... Ο ένας αδελφός παρέμεινε, βγήκε στο βουνό αντάρτης εσυνελήφθη και στάλθηκε στην Γερμανία για να ξεθάβει πτώματα στους βομβαρδισμούς αιχμάλωτος. Ο δικός μου υπηρέτησε στα τάγματα ασφαλείας παραμένοντας αντικομμουνιστής. Σύντομα απολύθηκε και μετακινήθηκε στο κέντρο καταγγέλοντας του Χίτες σαν βάρβαρους...


Η ζωή στην Κύμη ήταν τραγική. Δια μέσω του βιβλίου θα μάθετε πράγματα σπουδαία.... Ρουφήξτε τα....

Παντελεήμων Φωστίνης - Αγώνες κάτω από τα δεσμά by Αντικομμουνιστής

O ΣΦΙΓΚΤΗΡ ΜΟΥ ΠΑΡΑΓΩΝ ΑΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΧΤΣΕ...

Εκεί πάνω στα υψίπεδα, της αιώνιας γνώσης

οι αφέντες, οι αυθ...έντες, οι πολυγνώστες σκλάβοι,

αποφαίνονται νυχθημερόν, για την αδυναμία των πολλών.

Γυμνοσάλιαγκες, εν τη ψυχή, πανώρια κάλλη κι αν έχουν, της γλώσσας

πλανευτές, του καβαλήματος του Άλλου τεχνίτες....

Όλοι αυτοί, οι τσίφτες, μόρτες, πλαγιοκόφτες  την πορδή μου οσφραίνεστε...

Εγγεγραμμένοι στα μαύρα κατάστιχα του σφιγκτήρος μου, απολαμβάνετε την

ραγδαία παρατεταμένη, με το συμπάθιο, πορδήν μου και την ευχαριστιέστε.

Γιατί, άτεγκτοι σαν είστε και κατά συρροήν μορφωμένοι, και ευρισκόμενοι στα

προαναφερθέντα υψίπεδα μωραίνεστε.

Ανακαλύπτετε δήθεν γνώση και αναθεωρώντας καθημερινά ή ευρισκόμενοι στην

αιώνια εφηβεία σας βρωμίζεται όποιον σταθεί δίπλα σας...

Έτσι που η πορδή μου, μέλι και άγρια λεβάντα του αγρού μοιάζει, ενώ τα

αρώματα σας ομοιάζουν με θανατικά υγρά....