Ένας σοφφεράντζας - Μπολσεβίκος και ψάλτης οι σιδηρόδρομοι Κύμης... Οι Καλημεριάνοι ...Και βέβαια η ΣΜΥΡΝΗ

 Ψάξε, ψάξε κάτι πετυχαίνεις. Και όπως μελετώ πέφτα πάνω στον πιο ωραίο "Μπολσεβίκο" της περιοχής της κεντρικής Εύβοιας. Μάλιστα της Κούμης.

Με την μηχανή του χρόνου, το χρονοκούτι μου, μεταφερόμαστε στα 1920. Τότε που χιλιάδες πτώματα Τούρκων ήταν στοιβαγμένα στα μέτωπα της Μικράς Ασίας και που λάφυρα πολέμου μαζεύονταν στις πόλεις που ελευθέρωσαν οι Έλληνες. Προφανώς το χρήμα το χρυσάφι και πάσης φύσεως λάφυρα ταξίδευαν με τα μπαπόρια στην παλαιά Ελλάδα. 

Τότε ο "ΠΕΖΟΠΟΡΟΣ" της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ αποφάσισε να γίνει ταξιδευτής στην Χαλκίδα καθώς και στην Κεντρική Εύβοια. Ταξίδευσε με το αμάξι. Τότε που το οδήγημε προυπόθετε γάντια, μπότες καπέλο και μια μεγάλη δόση αυταρέσκειας, μιας και το εθνικό σπορ ήταν το πετροβόλλημα των αυτοκινήτων. Ντουζίνες από σπόρια, έβαζαν σημάδι τα  σπάνια οχήματα που περνούσαν τους δρόμους. Φαναζομαι δε, οι δημοσιοκάφροι και οι ηθικολόγοι θα κατακεραύνωναν την αμαρτωλή νεολαία.... Δεν βαριέσαι... Γερνάμαι και πάντα μας φταίει η κακιά νελαία. Όχι ότι την λατρεύω de facto αλλά λέμε... "...Εις το Βασιλικό είδα χαριτωμένην μικρούλαν να ανοίγη την αυλόπορτάν της, να εκσφεντονίζη λίθον κατά αυτοκινήτου και να αποσύρεται απαθής. Ήταν ωσάν να εξεπλήρωσε επιβεβλημένον καθήκον. Εις το Αυλωνάρι όμιλος χωριατοπαίδων, έβαλε κατά αυτοκινήτου όλους τους λίθους του δρόμου. Αυτή η εχθρικότης των μικρών είνε τόσον ασυμβίβαστος με την φιλοξενίας των νησιωτών.,."

Αυτά μας καταγράφει, μεταξύ άλλων,  η εφημερίς ΕΜΠΡΟΣ και ο δημοσιογράφος της στο φύλο της 31 Δεκέμβρη 1920. Όμως έχουμε αφήσει πίσω, στην αφήγησή μας τον Μπολσεβίκο ψάλτη και γαμπρό...

"Και επιδεξίους σωφφαίρ έχει η νήσος. Ο κ. Ευάγγελος Ζωόπουλος της Λίμνης είνε γνωστός μας από την εξάσκησιν του επαγγέλματός του εις τας ΑΘήνας. Ο δε κ. Νίκος Ιωσηφίδης, τραπεζούντιος, περιελθών όλην την Ελλάδα εκ Καυκάσου, .... (δυσανάγνωστες λέξεις) εις το αυτοκίνητόν του, είνε μια από τας δόξας της Κύμης, εις την οποίαν εγκατεστάθη πλέον και ως νεόνυμφος. Καλείται μπολσεβίκος, αλλά κανονικώτερον και τυπικώτερον σωφφέρ δεν είδα. Εις τας αποτόμους κορδέλλας μεταξύ Καλημεριάς και Κύμης, εις ένα δρόμον βαραθρώδη, περνά με ταχύτητα πενήντα χιλιομέτρων, ψάλλων εκκλησιαστικά άσματα με λυρικάς αξιώσεις..." Αυτοί οι Καλημέριανοι με την λυρικότητα το έχουν. Η όπερα είναι στο αίμα τους...

105 έτη μετά μπορούμε να "πούμε" στον δημοσιογράφο του ΕΜΠΡΟΣ κύριο ΠΕΖΟΠΟΡΟ ότι και στα 2025 ακούγονται από όλους μας εκκλησιαστικοί ύμνοι κάθε φορά που διαβαίνουμε τον ίδιο δρόμο. Βεβαίως πλέον είναι ασφαλτοστρωμένος. Και η ταχύτης αισίως μεγάλωσε κατά ολόκληρα 5 με 9 χιλιόμετρα. Ο δε Τραπεζούντιος σωφφέρ έχει άξιους απογόνους. Νέοι θαραλέοι με άφθονα κυβικά ανεβοακατεβαίνουν τον δρόμο Κύμης Καλημεριάνων νεόνυφοι και μη πάνω κάτω με τις ίδιες κορδέλλες και τα ίδια βάραθρα...  Ο χρόνος στέκει ακίνητος... Εντύπωση όμως μας κάνει πως οι Καλημέριανοι και Κυμαίοι κάτοικοι στα 1920 είχαν ξεμάθει τα Ρώσσικα πράγματα... Δεκαπέντε έτη από το εξώφυλλο της εφημερίδας ΚΥΜΗ για την επανάσταση του 1905 κατά του Τσάρου... Και πως υποδέχθηκαν οι Καλημεριάνες την Αμαλία ντυμένες με τα Ρούσικα ρούχα που τους έφερναν οι σύζυγοι ναυτικοί από το Ξανθό γένος...

Όμως τα σπουδαία δεν είναι ο κυρ Ιωσιφίδης ή οι δρόμοι... Είναι η πρώτη ανακάλυψη για την "πετριά" που έχουμε φάει ως Κουμιώτες για τον σιδηρόδρομο Κύμης Χαλκίδας ΑΘηνών... Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν η πρώτη δόση σιδηροδρομικής μανίας ήταν αυτό το άρθρο. Όχι ότι δεν είχαμε ΉΔΗ τραίνα στην περιοχή μας. Η τοποθεσία ΠΛΑΤΑΝΑ εξ΄άλλου από τον σιδηρόδρομο με τα αλόγατα έγινε χωριό, μεταξύ άλλων... Τραίνα είχαμε λοιπόν. Ιππίλατα ή με ατμό. Αλλά να τι έγραψε ο δημοσιογράφος και μας κόλησε αμέτι μουχαμέτι... "Η νήσος αδικείται μεγάλως δια την έλλειψιν σιδηροδρομικών γραμμών. Με την απόκτησιν τούτων  θα αναπτυχθή περισσότερον. Σήμερα μάλιστα επιβάλλεται και δια στρατιωτικούς λόγους η κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής από την βοιωτικήν ακτήν μέχρι της πόλεως Κύμης αντικρυζούσης ην Μικράν Ασίαν. Ο λιμήν της Κύμης, εκβραζιζόμενος, θα καταστή στρατιωτική βάσις δια την παλαιάν Ελλάδα. Από την ευβοικήν ταύτην ακτήν η Σμύρνη απέχει μόνον οκτώ ώρας. Είναι το εγγύτερον σημείον της παλαιάς χώρας προν την νέαν. Όταν ο ορίζων είνε καθαρός, από τα υψώματα της παραλίας της Λιανής Άμμου μπορεί κανείς να διακρίνει την μικρασιατικήν ακτήν, ευκρινώς δε φαίνονται η Χίος και η Μυτιλήνη, αιώνιαι αδελφαί της Ευβοίας....".

Καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό το άρθρο άνοιξε την όρεξη στους Κουμιώτες. Από τότε ως τα σήμερα ακούμε αυτόν τον πόθο. Ο πατέρας μου και η μητέρα, μου την είχαν πει ίσα με δέκα φορές τον χρόνο...

Πάντως κυρ ΠΕΖΟΠΟΡΕ ο λιμήν, χάρις στο σχέδιο Μάρσαλ μεγάλωσε και σιγά σιγά έρχεται με τον πελαργό και το υδροπλάνο. Και μετά μάτσο οι τουρίστες. Τώρα για τραίνα στην χώρα μας, ίσως να μην το ευχηθούμε. Έχουμε και άσχημη πείρα. Ίσως οι μέλλουσες γενιές, αν καθαρίσουν τον κόπρο του Αυγεία τα καταφέρουν... 

Πάντως στα 1920 η ανάγκη να μεταφερθούν στην παλαιά χώρα χιλιάδες αιχμάλωτοι Τούρκοι και άπειρα λάφυρα, από την καταρέουσα Οθωμανική αυτοκρατορία έβαλαν την Κύμη ψηλά στην ιεράρχηση της αξίας της χώρας...

Θα ακολουθήσει το ζήτημα σχέσεων Κούμης με Σμύρνη...

Το κοκοράκι που δεν ήθελε να γίνει κρασάτο...

 Έχετε ακούσει ποτέ να πεθαίνει μια κότα από γεράματα; Ε αυτό και αν είναι γεγονός με επαναστατική βαρύτητα.

Και όταν πεθαίνει αυτή η κότα τότε αυτό το επαναστατικό νέο δεν αξίζει να πάει σ΄όλα τα κοτέτσια; Και που είναι αυτά τα κοτέτσια; Πάνε οι εποχές που τα κοτέτσια ήταν στις κωμοπόλεις και τα χωριά. Τώρα οι κότες πρέπει να είναι εκτός του χωριού. Δεν πρέπει να περνά το αμάξι και να πετάγονται τα κοτόπουλα.

Έτσι ένας μικρός επαναστάτης, ορφανούλης μιας και η μαμά του έγινε φαγητό, μαθαίνει τα νέα. Πέθανε η κότα Τιτίκα από γηρατειά... Και αρχίζει να ταξιδεύει, σαν γνήσιος επαναστάτης ανά την πλάση, για να διαδώσει τα επαναστατικά νέα. Καλώντας τις κότες σ΄μια αντίσταση...

Το "παιδικό" βιβλίο που μας έκανε πρωί - πρωί στο λεοφωρείο να μοιάζουμε στα γεράματα, ως μπέμπηδες, μας συνετάραξε. Γιατί είναι ένα βιβλίο που δεν κρύβει από τα παιδιά τις αλήθειες τις ζωής. Την βρισιά, την ωχαδελφίαση, την αδιαφορία. Τον ρόλο του καταπιεσμένου που αντιστέκεται. Του επαναστάτη που παίρνει ένα σωρό ρίσκα, με στόχο να διαδώσει την αλήθεια. 

Οι εκδόσεις "Χάρτινοι ήρωες" ο εικονογράφος Δημήτρης Κοραλής και ο συγγραφεύς Νίκος Θεοδωσίου συνεργάστηκαν αρμονικά ούτως ώστε η νεολαία μας να έχουν ένα βιβλίο βαθιά πολιτικό, αγωνιστικό και επαναστατικό.

Και ποιά σύμπτωση... Έχει κορυφαία περιγραφή για την Εύβοια. Την διώρυγα του Ευρίπου, που ο επαναστάτης πρέπει να διαβεί, με τέχνασμα. Καθώς και την επίσκεψη στα εργοστάσια παραγωγής κοτόπουλων. 

Όπως έμαθα στα παιδιά έκανε το βιβλίο πάταγο. Γιατί έχει χιούμορ, αλήθεια, καμιά γλυκανάλατη φρασεολογία και ψεύτικες καταστάσεις... 

Είναι λοιπόν ένα βιβλίο, που αν θέλεις το παιδί σου να μάθει, να εκπαιδευτεί στην αντίσταση, τότε αγόρασέ το. Θα το βρεις στο xartinoi.iroes@gmail.com ή στο τηλέφωνο για παραγγελίες 6981998604.

Όχι τίποτα άλλο γιατί η γριά κότα Τιτίκα και ο επαναστάτης Λειρίκος θέλουν την βοήθειά σου

TO KΡΕΑΣ.... Μια ταινία του Δημήτρη Νάκου με φόντο την Κύμη.... Αλλά και "εν συνόλω" η επαρχία μας...

 Ο Δημήτρης Νάκας δημιούργησε την πρώτη του κινηματογραφική ταινία που ονομάζεται "ΚΡΕΑΣ".

Το πρώτο ερώτημα που έρχεται στον νου μας είναι αυθόρμητο. Κομίζει κάτι φρέσκο στον Ελληνικό κινηματογράφο; Δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω, αλλά στα μάτια μου κομίζει. Μια συνεπή φωτογραφική ματιά, που μου άρεσε. Ένα σενάριο που δεν χάσκει. Που έχει ΣΕΞ αλλά με μέτρο (αχ και να δω  μια Ελληνική ταινία χωρίς σεξ βρε παιδί μου).  Με ωραίο πλαισίωμα των κομπάρσων, που πράγμα σπάνιο δεν είναι στημένοι...

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Νάκας

Η ταινία γυρίστηκε σχεδόν όλη στην Κύμη. Η αγαπημένη Κύμη θα μπορούσε στην ταινία αυτή να είναι το Ζαγόρι, η Αμαλιάδα η Ζαγορά κλπ. Δεν είναι δηλαδή η Κύμη το θέμα της ταινίας. Είναι η Ελληνική επαρχία. Όμως εμένα με συγκίνησε και η οπτική της ταινίας σε σχέση με την Κύμη. Επειδή έχω την πεποίθηση ότι η περιοχή εκεί είναι για χειμώνα. Λατρεύω το σκούρο, μουντό χρώμα της περιοχής της Κύμης. Δεν με γοητεύει το θέρος. Άντε λίγο άνοιξη και φθινόπωρο. Ως εκεί...  Οπότε για μένα ανέδειξε την Κύμη όπως εγώ την αγαπώ.

Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η Κύμη. Η ταινία διαπραγματεύεται το γιγάντιο ζήτημα της ευθύνης. Της ανάλοιψης της ευθύνης ΓΕΝΙΚΑ. Η μεταβίβαση της ευθύνης στον άλλο που είναι εθνικό σπόρ... Ο "ρατσισμός" (δεν είναι ρατσιμός αλλά δεν βρίσκω λέξη ταιριαστή) που αναδυκνύει η ταινία, δηλαδή εκεί που οι Έλληνες τα φορτώνουν στον ξένο στο Αλβανάκι, είναι το μέσο που μεταχειρίζεται η ταινία, για να δείξει το Ελληνικό σπορ της μεταβίβασης της ΕΥΘΥΝΗΣ...

Σάμπως πάντα στην "στραβή" δεν μας φταίει ο άλλος; Δεν λέμε πάντα "δεν το έκανα εγώ μαμά, μπαμπά αφεντικό, κράτος κλπ; Έχετε προφανώς ακούσει μια δυο φορές την δήλωση "νσι εγώ το έκανα και αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη", Μια δυο φορές...

Το τρίτο θέμα είναι το λεγόμενο manipoulation. Πράγμα εντελώς σύνηθες στην χώρα μας. Μαζί με το άλλο σύνηθες... Όλα ένα κρεββάτι... Ένας μπαμπάς που νομίζει ότι καθορίζει τα πάντα, μια μάνα που ΠΑΝΤΑ κάνει το κουμάντο επί της ουσίας (πράγμα λογικό στην Κύμη παρεπιπτώντος λόγω μπάρκων)....

Και ένα παιδί που είναι στην σκιά, ενώ το Αλβανάκι είναι το αγαπημένο και χαιδεμένο, που κάνει την δουλειά και που το παιδί της Ελληνικής φαμίλιας ασφυκτυά από όλο αυτό το σύμπλεγμα... Βάλε που κάθε γονέας έχει λοξοκιτάξει γκομενικά γύρω του...

Οπότε το κράτος που δεν έχει τελέψει δύο αιώνες με το κτηματολόγιο, είναι ο δημιουργός ανταγωνισμών στο πανανθρώπινο θέμα της βοσκής των ζώων... Ο εκτροφέας προβάτων  είναι σε κόντρα με έναν.... ε η συνέχεια επί της οθόνης...

Θα ήθελα να κλείσω Κουμιώτικα... Παρέλασαν στην ταινία ορισμένα αρνιά της περιοχής Κύμης. Της φυλής Κύμης... Πόσο θα ήθελα μια παρέλαση καθαρών αρνιών Κύμης από την πλατεία και όλη η Κύμη να χειροκροτεί τους ανθρώπους που διατηρούν την φυλή αυτή... Αλλά αυτά είναι όνειρα απατηλά σε μια Ελλάδα που ΜΙΣΕΙ την παραγωγή...

"ΣΑΝ ΔΙΑΧΥΤΟ ΦΩΣ" το βιβλίο του Υ.ΥAARI

Πέρασαν τα χρόνια. Η αγορά ενός βιβλίου ιστορικού, ή λογοτεχνίζων είναι για εμένα σαν μια αυτόματη κίνηση.

Μπήκα ένα βράδυ στον ΕΥΜΑΡΟ στο υπέροχο καφέ βιβλιοπωλείο του και είπα ΑΥΤΟ. Κάτι σαν την παλαιά ρεκλάμα του ούζου 12. 

Ήμουν βέβαιος ότι θα χαθώ μέσα του. Χοντρό, πολυσέλιδο πολύ φτηνό. Είπα από μέσα μου "αυτό είναι στα αζήτητα άρα για εμένα"

Ο Y. Yaari συγγραφέας...

Πέντε ευρώ. Δεν είναι η τιμή. Είναι η απόλυτη βεβαιότητα ότι θα με πάει μακριά. Και με πήγε. Που; Στα Κοζάκικα προγκρόμ κατά των Εβραίων. Στην διάλυση της Αυστροουγγαρίας. Στην μπολσεβίκηση επανάσταση. Στην Ουκρανία. Στην Γαλικία, στην νέα πατρίδα πριν γίνει κράτος στο σημερινό Ισραήλ. Στην Γαλιλαία. Στον σοσιαλιστικό σιωνισμό. Στην οικοδόμηση ενός νέου τόπου πριν την άνοδο του Χίτλερ. Στην ΕΡΓΑΣΙΑ... Στην τιμή της ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Ενάντια στα στερεότυπα, όπου ο Εβραίος είναι ένα πλάσμα αδύναμο και αδύνατο να εργσστεί σε χειρονακτική εργασία...

Πως να σας περιβράψω άραγε την σκηνή, στον ποταμό Βιστούλα, όπου 40 αποσυντεθυμέα πτώματα Εβραίων ανακαλύπτονται στον βυθό. Πως να σας περιγράψω την σκηνή που 4 εθελοντές Εβραίοι στους Κοζάκους ακούν τον στρατηγό τους να δίνει διαταγή να πάνε να κάνουν προγκρόμ οι Κοζάκοι... Και πάνε και σώνουν δεκάδες... Και φεύγουν από τον στρατό. Λιποτακτούν και και και.... 

Και στο τέλος φτάνουν στην Γαλιλαία στα πρώιμα Κιμπούτς και αποξηρένουν την λίμνη και στα βουνά οι Άραβες χειροκροτούν ενώ μετά από λίγο καιρό ένας Εβραίος πέφτει νεκρός από την σφαίρα ενός Άραβα... Πως να περιγράψεις ένα βιβλίο που παρουσιάζει το αδιέξοδο των Εβραίων της Ευρώπης και την απόφασή τους να πάνε κάτω στην προαιώνια πατρίδα. Δεν μπορώ. Ο Υ.ΥAARI μας χάρισε ένα βιβλίο όνειρο, αγώνα και πίστης.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μετάφραση έκανε

η Γιολάντα Μοντιάνο και εκδότης ο ΕΥΜΑΡΟΣ. Για όσους ενδιαφέρονται και φλέγονται για τον σοσιαλισμό, το προτσές ίδρυσης ενός οιανδήποτε κράτους παλαιού ή νέου, για όσους φλέγονται για να μάθουν τι και πως ήταν τα πράγματα στον μεσοπόλεμο θα πω μόνο ένα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ. 

Για εμένα ήταν πηγή γραφής ενός ποιήματος

"Αχ Γαλιλαία Γαλιλαία

Τόπος που χιλιάδες κτισταδες παρελασαν.

Κυνηγημένοι από τους Κοζάκους

Τραγουδώντας σε, πόλη μυθική.

Χορεύοντας στου Τέλ Αβιβ τις ταράτσες.

Σε υμνούσαν τα παιδιά οι ανύμποροι γέροντες.

Γαλιλαία πόλη του Κυρίου της γης και ουρανού.

Πόλη που κτίστηκες από το μηδέν.

Από τις πόλεις της Ουκρανίας από το Λβοφ

Από τα πτώματα τα αποσυντεθημενα στον Βιστουλα.

Μονάχα μια φωνή ακούγονταν.

ΕΜΠΡΟΣ ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΤΕ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΓΑΛΙΚΙΑ .

ΕΜΠΡΟΣ ΝΕΟΙ ΣΤΗΝ ΓΑΛΙΛΑΙΑ"

Στην ανάγνωση του βιβλίου αυτού όλα είναι καλά, εκτός από το λίγο ξενέρωτο τέλος του. Εντάξει δεν είναι αριστούργημα του Τσέχωφ. Είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο....

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟ Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ;;

 ΕΤΟΣ 2050

Χώρος συνάθροισης το μονοδικό καφέ της Αθήνας, επ΄ονόματι "ΜΝΗΜΗ".

Ο παρουσιαστής Γεώργιος Παλαλής αφού αναφέρεται στην έννοια της Γενικής Απεργίας απευθύνεται στον AKRAT με δυνατή φωνή, μιας και είναι και κουφάλογο.

"Μπάρμπα πως είναι μια γενική απεργία;"

"Να σας πω παιδιά μου. Εύχομαι δε να σας ευλογήσει η τύχη να το ζήσετε. Συγνώμη που μιλάω σιγά αλλά είχα μια ασθένεια και έκλεισε ο φάρυγξ. (φυσάει την μύτη του αηδιαστικώς).... Που λέτε εκείνη την ημέρα του Φλεβάρη, ξύπνησα αργά. Έκανα ένα μπάνιο και κίνησα σιγά, σιγά να πάω σ΄ένα σταθμό μετρό. (τώρα είναι μουσείο για εσάς που πετάτε... για εμάς ήταν το μόνο μέσο, συνιστώ να πάτε στο μουσείο να δείτε πως ήμασταν τότε σαν ποντίκοι) . Το ιδιωτικό αμάξι μου κόλησε στην λεγόμενη ΙΕΡΑ ΟΔΟ που τώρα εσείς την απολαμβάνεται ως πεζόδρομο. Τότες ήταν για τα αμάξια... Φράκαρα. Ούτε μπρος ούτε πουθενά. Με κόπο το έβαλα κάπου και κίνησα με τα πόδια για το μετρό. Φτάνοντας είδα καμιά πενηνταρέα κόσμο έξω να πίνει το τσιγαράκι του. (τότε στα 2025 ήταν ο καπνός ελεύθερος όχι όπως τώρα που τους κλείνετε στα νησιά εξορία τους καπνιστές) Κατέβηκα τις σκάλες και τι να δω. Εκατοντάδες κόσμος προσπαθούσε ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ να φτάσει στα τραίνα... Δεν μπορούσες να κατέβεις στις αποβάθρες όλοι ήταν σ΄άλλα επίπεδα πιο πάνω. Πολλοί κατέβαιναν στην απέναντι κατεύθυνση με προορισμό τον Πειραιά. Όπως έλεγαν θα επιβιβάζονταν σ΄επόμενο σταθμό... Πονηρός λαός οι Έλληνες... Ήταν ότι μπορείτε να φανταστείτε. Νέοι, παιδιά γέροι...Κουρεμένοι μαλλιάδες, ένα κόσμος σαν όλη την κοινωνία. 

Αποφάσισα ότι δεν θα περιμένω στο φοβερό αυτό κόσμο και πήρα το τραίνο με κατεύθυνση Πειραιά. Κατέβηκα σε μια στάση που λέγονταν Αγία Βαρβάρα. Κατεβαίνω κάτω και όντως είχε λιγότερο κόσμο αλλά είχε κοσμάκι... Περνά το πρώτο τραίνο φουλ... Που να μπεις... Περνά το δεύτερο... Μπα φουλ... Στο τρίτο μου την δίνει και φεύγω... Ανεβαίνω και παίρνω την κατεύθυνση προς το σπίτι μου.  Περπατούσα και τα πάντα ήταν κλειστά. Δεκάδες καταστήματα ενδυμάτων κλειστά. Μόνο κάτι καφέ σαν τούτο εδώ που βαστάτε ως μουσείο ανοιχτά. Στον δρόμο συναντώ τον ΚΟΣΜΙΔΗ που έφτιαχνε κάτι γλυκά που λέγονταν ΧΑΛΒΑΣ. Το μόνο ανοιχτό... Οι ιδιοκτήτες οι πωλητές φορούσαν όλοι μια στολή που έγραφε ΔΕΝ ΈΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ. Δεν έχει σημασία να σας πω γιατί το έγραφε. Αιτία της απεργίας ήταν 57 δολοφονημένοι άνθρωποι. Γι αυτό ήταν η γενική απεργία... Τι άλλο να σας πω.... Η γενική απεργία που έζησα ήταν κάτι που από μικρός πεθυμούσα. Μεγάλωσα από 14 ετών αποζητώντας την και μου έτυχε στα 63... Πενήντα χρόνια αναομονής.... Εύχομαι και σ΄εσάς να συμβεί κάποτες...

Είναι μια ημέρα που ένα έθνος έχει κάτι. Ένα μαράζι. Μια στεναχώρια. Κάτι που τον ντυριάζει...

Αυτά είχα να πω παιδιά μου... Την καλησπέρα μου..."

AKRAT

Η ΕΥΒΟΙΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΤΗΣ ΦΩΝΗ

 Η εφημερίδα της Χαλκίδας που ταιριάζει στα γούστα μου είναι η "νέα ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΥΒΟΙΑ".

Δεν είναι που φιλοξενεί τα άρθρα μου μόνο. Είναι ότι σούρνει πίσω της όλη την ιστορία, ενός λόγου προοδευτικού στην Εύβοια. Με τον δικό της τρόπο, σήμερα. Παλαιά ήταν ο πατέρας Δεμερτζής που έσερνε την άμαξα.

Τώρα είναι ο κύριος Κώστας Δεμερτζής. Ο οποίος αγωνίζεται εκτός των επαγγελματικών του υποθέσεων για αυτήν την εφημερίδα. Νύχτα, ημέρα όπως τον βλέπω. 

Για μένα έχει καταφέρει πολλά. Διατηρεί ένα επίπεδο θεμάτων σπάνιο για εφημερίδα. Θέτει θέματα της Εύβοιας αλλά όχι μόνο. Δεν είναι μια τοπική εφημερίδα, που ασχολείται με τα τετριμένα. 

Θέτει πανελλαδικά θέματα. Διεθνή θέματα. Θέματα τέχνης, πολιτισμού. λαογραφίας ιστορίας και ΠΟΙΗΣΗΣ. Τι άλλο να επιζητεί κανείς;

Για εμένα αποτελεί καταφύγιο, παρουσίασης άρθρων μου για ιστορικά ζητήματα της περιοχής Κύμης. Αλλά του γνώρισα και ένα θέμα από έναν Καρυστινό και ετοιμάζω ορισμένα θέματα της πόλης της Χαλκίδας.

Το μόνο που φοβάμαι μην τον ενοχλώ με τις πολλές φλυαρίες μου. Γι αυτό δεν θέλω σε κάθε τεύχος να στέλνω άρθρα μου.

Ελπίζω και εσείς να στέλνετε πράγματα. Γίνεται συνδρομητές. Βοηθάμε μια εφημερίδα ΌΧΙ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ να επιβιώσει.

Ένα άρθρο μου.

ΠΕΡΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ μέρος Α

Ναι σου λέγει ο άλλος. Ήταν αναμενόμενο οι Χαμάδες να φερθούν με τέτοιο τρόπο στις Εβραίες Ισραηλινές αιχμαλώτους. Ξεχνάς, τι κάνουν οι Ισραηλινοί στους Παλαιστίνιους; Ξεχνάς τις φυλακίσεις τα δολοφονημένα παιδιά κλπ.

Οπότε σου λέει ο άλλος: Σιγά βρε akrat ευγενική ψυχούλα....  Και εσύ τώρα μένεις άγαλμα. 

                                                   Η Σταλική φρίκη... Παρέλαση αιχμαλώτων Γερμανών...

Mετά σου λέγει. Είδες όμως τις Εβραίες φανταρίνες, πόσο γέλια είχαν στην δεύτερη παράδοση αιχμαλώτων; Λες και είχαν πάει σε παραλία για κάμπιγκ και τις γύριζε ο μπαμπάς με το λεωφορειάκι... Και εντάξει σου λέγει θα έπεσε και καμιά σφαλιάρα. Σάμπως οι Εβραίοι του Ισραήλ δεν θα ρίχνουν στην ανάκριση;

Και εμείς τώρα πρέπει να βρούμε τα ίσα; Να είμαστε με μια ζυγαριά; Προφανώς θα κάνει τέτοια πράγματα το καπιταλιστικό κράτος του Ισραήλ. Όπως το ίδιο έκαναν οι Αμερικάνοι στο Γκουαντάναμο κλπ κλπ.

Από που όμως ξεκινάμε; Για χιλιάδες χρόνια ο αιχμάλωτος γίνονταν φαγητό ή αν ήταν κλεμμένη γυναίκα ανήκε στους νικητές. Μετά τους ανέκριναν με βία στο διάβα της ιστορίας. Στόχος να πολεμάς μέχρι θανάτου για να μην λιποτακτείς. Να έχεις πίσω σου το όπλο του διοικητή σου και μπρος τον θάνατο... Διάλεξε και πάρε.

Την φρίκη αυτή σταμάτησε η Ρώσικη επανάσταση. Οι απλοί φαντάροι αφοπλίζονταν φυσικά και περνούσαν σεμινάρια Μαρξισμού ταχήρυθμα. Μετά ελευθερώνονταν. Οι στρατηγοί κλπ ανακρίνονταν και κρατούνταν ΧΩΡΙΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ...

Μετά ήλθε ο σταλινισμός... Ω ρε βαρβαρότητα... Έχετε δει φαντάζομαι τους 52,000 Γερμανούς φαντάρους που τους έβαλαν σε παρέλαση στην πρωτεύουσα. Σαν να ήταν στην Ρώμη. Φρίκη !!!

Οι σύμμαχοι όλοι μαζί έπιασαν κοντά 1,000,000 Γερμανούς και τους είχαν για χρόνια αιχμαλώτους σε στρατόπαιδα. Οι μόνοι που τους υπερασπίστηκαν ήταν οι Τροτσκιστές και άλλοι αντισταλινικοί αγωνιστές. Γιατί είναι ζουρλό. Οι Γερμανοί φαντάροι, στην πλειοψηφία τους παιδιά που προορίζονταν για εργάτες σάμπως επέλεξαν να πάνε στο στρατιωτικό; Ήρθε η σειρά τους και πήγαν. Τι τους βάσταγαν οι σύμμαχοι; 

                                                    10 έτη για επιστροφή στην πατρίδα τους... ΦΡΙΚΗ

Έτσι και στην Γάζα, στον άδικο πόλεμο που ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ οι Χαμάδες οι αιχμάλωτοι ήταν ενθάδε και εκείθε σε χάλια κατάσταση. Οι Ισραηλινοί είχαν μερικούς χρόνια στις φυλακές. Οι Χαμάδες μπούκαραν έκαναν ότι έκαναν (ας μην πούμε τα αίσχη) και πάει στο διάσκο και στην τελετή παράδοσης συνέχισαν να κάνουν αηδίες.

Για μένα είναι άθλια συμπεριφορά. Ο αιχμάλωτος είναι κάτι το άοπλο ανυπεράσπιστο. Πρέπει να προστατευθεί από τον νικητή η αξιοπρέπειά του. Φυσικά αν είναι υψηλόβαθμος να ανακριθεί κόσμια. 

Αλλά ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Και καπιταλισμό έχουμε, τι να παραμένουμε... 

                                                 Τι να κάνουν οι της Χαμάς τα μάθαν από παλαιούς...

Θα συνεχίσω εν ευθέτω χρόνο                                                                                                                 

Η αλήθεια και το κακό... στο χωρίον ΔΙΡΡΕΥΜΑΤΑ....

Μια νεαρή κοπέλα διάβαζε βαριεστημένα τοπικές ιστορίες βρικολάκων.
Έπεσε επάνω σ΄ένα κείμενο. Το ξεχώρισε. Νόμιζε ότι η λαϊκή παράδοση, εντός του κειμένου ετούτου ζούσε. Η ελπίδα ότι ανακάλυψε κάτι τόσο σπάνιο την συνέρπασε. Δεν ήταν κάτι το τρομερό. Αλλά είχε μια μικρή δόση ικμάδας.
Σύντομα της είπαν ότι ο δημιουργός ήταν ζων Έσπευσε να τον συναντήσει. Ο γέρος αναμαλλιασμένος κύριος την συνάντησε. Συζήτησαν ήπιαν το καφεδάκι τους και χώρισαν. Μια συνήθης συνάντηση. Πίστευε ότι θα ήταν κάτι το ενδιαφέρον ο γέροντας.
Ημέρες περνούσαν, χρόνια περνούσαν και καθισμένη στο σαλόνι της έλαβε μια επιστολή. "Θα ήθελα να σας συναντήσω κλπ κλπ στο χωριό τάδε... 

Με τιμή Μόσχα...." Διεύθυνση τάδε και τα τοιαύτα σχετικά.
Μωρέ δενμας παρατά. Εβδομηνταπεντάρα να τρέχω στα κακορίζικα τα μέρη. Μια αστραπή σκέψη πέρασε. Μια θύμηση αλλά μωρ΄δεν βαριέσαι. Έχει και το σήριαλ μου απόψε.
Ημέρες περνούσαν και η μοναξιά συνεχίζονταν. Ώσπου ένα νέο επιστολικό δελτάριο της ενθύμισε ότι αφήνουμε στην ζωή μας επιστρέφει. Την καλούσε στο χωριό Διρρεύματα της Κύμης η κυρά Μόσχα...  τηλ. τάδε. Ήμουν τις λέγει η σύζυγος του γέρου που είχες συναντήσει πριν χρόνια. Επείγομαι λόγω ασθενείας να σας συναντήσω. Ζήτημα ζωής και...." Αυτό δημιούργησε τρομερά έκπληξη.
Πήρε το ΚΤΕΛ Ευβοίας και τράβηξε προς το χωρίον. Ο καιρός εκπληκτικός.Χαρούμενες παρέες ανεβοκατέβαιναν σκορπώντας νιότη και έρωτες. Φτάνοντας στο χωριό έσπευσε στον τόπο του ραντεβού. "ώρα 13,00 στην εκκλησία." Ρώτησε έμαθε ότι ήταν οι Άγιοι Ανάργυροι. Ποιον ρώτησε θα μου πεις. Τον μοναδικό κάτοικο που συνάντησε...
Άνοιξε την θύρα και προχώρησε. Η γερόντισσα που φυλάττε τον ναό και τον συντηρεί, έκλεισε και σφάλισε τον ναό. Εμπρός ο παππάς και μια γριούλα την υποδέχθηκαν. Την ευλόγησε ο παππάς έφεραν για την ταξιδιώτισσα ένα ποτήρι νερό και ένα γλυκό τοπικό, ξεραμένο λίγο και κάθισαν όλοι ευλαβικά για να συζητήσουν.

-Πριν χρόνια, της λέει η κυρά Μόσχα, συνάντησες έναν γέροντα σ΄ένα κοντινό χωριό. Μήπως θυμάστε;

-Είχα συναντήσει πολλούς γέροντες, στα μέρη σας. Η μελέτη μου για την λαογραφία και τα σεναριολογικά μου επαγγελματικά το επέβαλλαν. Ποιος ήταν;

-Στο χωριό Γαία. Για ένα κείμενο που σας είχε στείλει με θέμα έναν βρικόλακα.
-Α ναι. Θυμήθηκα.
Η πόρτα έκλεισε με πάταγο και ασφάλισαν τα μάνταλα. Ο παππάς σαν να αντάριασε.

- Πείτε μου τι νόημα έχουν αυτά μετά από τόσα χρόνια; Ούτε το όνομά του δεν θυμάμαι.

-Έχετε τίποτα άλλο εκτός του κειμένου; Κάποιο φυλακτό; Ένα ίσως μενταγιόν;

- Βέβαια τώρα που το λέτε μου έδωσε. Ούτε μια πεντάρα δεν αξίζει..

-Το 'χετε πάνω σας είπε έντρομος ο παππάς;

- Είστε στα συγκαλά σας; Ένα άχρηστο πράγμα θα το κουβαλώ μαζί μου μετά από τόσα χρόνια;
Μια κραυγή χαράς ακούστηκε και λύτρωσης συνάμα.

- Κυρία μου, άρχισε η κυρά Μόσχα. Είμαι η σύζυγός του, του.... Αυτός με γκάστρωσε πέντε φορές. Γέννησα τα παιδιά του. Μια μέρα στην εκκλησιά αυτή, την ώρα που έψελνε ο παππάς ένα ευαγγέλιο οι συγχωριανοί σφάλισαν τις πόρτες και έπιασαν τα πέντε παιδιά και τον κατηραμένο, τους κράτησαν και την ώρα που λεγε ο παππάς το ευαγγέλιο έσκασαν. Γέμισε ο τόπος να μην πω από τι... Καταλαβαίνετε.

-Όχι δεν καταλαβαίνω. Με φέρατε από τόσο μακριά για να ακούσω αυτά τα πράγματα; Εμείς τα γράφουμε για τον επιούσιο. Και έκανα τόσα χιλιόμετρα για να ακούσω αυτά που έγραφα όταν ήμουν νέα;
Και τους χαιρέτησε με χειραψία και φορώντας την λινή ζακέτα της κίνησε να φύγει.
Τότε ο παππάς άρχισε να ψέλνει. Από το ιερό βγήκαν δύο τρεις νέοι και ο παππάς άρχισε να απαγγέλλει το ευαγγέλιο.
Τα γεγονότα πλέον πήρα ανεξέλεγκτη τροπή.

Ποτέ κανείς δεν έμαθε για την κυρία. Για το τι έγινε. Κανείς δεν πρόσεξε τίποτα. Όλα αυτά ήταν ένα σενάριο που δεν ολοκληρώθηκε. Ο παραγωγός προφανώς πτώχευσε. 

Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού της γηραιάς κυρίας μετά από έτη και κατόπιν εισαγγελικής παρεμβάσεως εισήλθε στο άδειο οίκημα. Βρήκε ένα άχρηστο μενταγιόν. Το χάρησε στον εργάτη που έκανε το ξεσαβούρωμα....