ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ......

ας αντιγράψουμε παλαιά .... σάπια.... ποιηματάκια....

Αντέχω

Αντέχω να είμαι μόνος επιβιβασμένος επί οχήματος
αντέχω να διαβιβάζω μοναχικά σήματα μορς εις το υπερπέραν
αντέχω να βουλιάζω στα άδυτα των παθών μου
αντέχω να σκοτώνω τις νύχτες στο αλκοόλ
αντέχω να ερωτεύομαι τις μεθυσμένες πολιτείες του λογισμού μου
αντέχω να βγάζω την γλώσσα στους ανέραστους διάττοντες αστέρες
αντέχω να βαδίζω σκυφτός με ευθυτενή πλην όμως πνεύμα
αντέχω να είμαι ζώον επί σφαγής κρεμάμενον
αντέχω να ονειρεύομαι τις λεωφόρους άδειες
αντέχω να ονειρεύομαι τα μεγάλα τσιμπούσια ενός μακρινού κοντινού μέλλοντος
αντέχω να κάνω πέτρες τα καρδιακά μου ψυχικά αποθέματα
αντέχω να ερωτεύομαι
αντέχω να είμαι μόνος
εκτός από τα βράδια
εκεί όπου τα πάθη τα ρημάδια
γυρίζουν γυρίζουν....
εκεί αδυνατώ
εκεί χάνομαι
εκεί πεθαίνω.....

Στο μπαρ

Στο απολογητικό νυχτερινό μάζεμα των αδυναμιών μας,
σαν με λαχτάρα προστρέχουμε για να περάσει η νύχτα,
ζωγράφοι στην παραλία,
που δήθεν ανέμελα δηλώνουν αθώοι δια την αυριανήν παλίρροιαν..
Ναι εκεί στα μπαρ τις πρώτες στιγμές στα ουράνια πηγαίνουμε.
Και πάντα στο δεύτερο ποτήρι κοιτάμε λάγνα τα αντικείμενα..
Ποτήρια, σταχτοδοχεία, λεμονόκουπες, σκαμπό...
Δήθεν, εμείς ΕΔΩ δεν ήρθαμε για το ερωτικόν κελάιδισμα.
Ουχί υμείς αποτελούμεν την ιεράν παρακαταθήκην της ηθικής αναγεννήσεως..
Ουχί υμείς δεν κάμνομεν αμαρτίαν θέτοντες την φύσην μας, εντός χάσματος
ηδονικού χειλέως ωσάν τους ΕΥΔΑΙΜΟΝΑΣ εις Μπρίκιον Σαββάτο βράδυ...
Εμείς δεν θα πράταμεν τοιούτον ποταπόν αμάρτημα
Ουχί εις το Μπρίκιον αλλού όμως.....

Ξεβράκωτοι στην λεωφόρο των ηδονών...

Ονειρεύομαι τους μεγιστάνες του πλούτου, άμωμους στις λεωφόρους των ηδονών ΜΑΣ,
να τρέχουν αντάμα με τους παρατρεχάμενους δημοσιογράφους,
εις την πλατείαν της Νέας Κορνουάλης, με τις Τζάγκουαρ χάσκουσες
τα σάλια τους να τρέχουν κεφάλια ιδρωμένα φτέρνες ματωμένες
μόρια και ήβη εις παραληρηματικήν αστυσίαν και ανοργασμιακήν διάθεσην
φοβισμένοι αλλόφρονες εμπρός εις τον μέγα βιασμόν των φτωχών
θυμάτων τις βιοπάλης...
Ονειρεύομαι φαλλούς στητούς και νύχια έτοιμα να ξεσκίσουν τα πλαδαρά κορμιά
αυτών που καταστρέφουν ζωές και όνειρα
ονειρεύομαι ένα πυκνό δάσος από αγκομαχητά αιώνων
λυγμούς και οδυρμούς ερωτικούς
τον αισχρόν αυτούνον Σαδιστή να δικαιώνει η φαντασία της πλανεμένης φτώχειας...
Ονειρεύομαι ονειρεύομαι
επιζητώντας το ΔΙΚΑΙΟ που θα καθαρίσει την αισχρή πλάνη ενός βιασμένου
ΣΗΜΕΡΑ.
Που αφήνει τα όνειρα του έρωτα ποδοπατημένα πέριξ της Ν. Κορνουάλης.
Εν μέσω πτηνοσφαγίων εις τας χωματεράς.

πήρα ένα τουτού θεσπέσιο!!!

Δεν πάνε καλά οι δουλειές....
Μόλις πήρα την νέα Lotus,
πήρα και ένα ελικόπτερο, όχι για μένα....
Εγώ ζω στο πάτωμα, τρώω φέτα ντομάτα και ελιές....
Όχι για μένα....
Αλλά πως να το πω, οι ανταγωνιστές πήραν Ferrari...
Κάντε υπομονή, ξέρω το φροντιστήριο για τον υιό
ακρίβυνε μάστρο Κώστα...
Μην ανησιχείς, κάνε υπομονή....
Ξέρεις η βίλα με τις οχτώ πισίνες, δεν είναι για μένα
για σένα μάστρο Βαγγέλη είναι...
Να έρχονται οι σκουλικουπουργοί, να παίρνω τις
δουλειές να έχεις κα Καλλιό δουλειά....
Ήμουν φτωχός, κάποτε, και τώρα δεν τα κάνω
για εμέ.... Είμαι καλός εγώ....
Να πάρτε ένα μπόνους 50 ευρώ....
Κάντε υπομονή, εγώ, εγώ για σας πασχίζω...
Κοίτα μαστρο Σταύρο, μου τα ζάλισες,
πέντε Πακιστάνοι, οχτώ Ινδοί παρακαλούν
Ααααααααααα!!!!!!!!!!!!!
Και μένα Κα Καίτη, η μαμά μου είναι άρρωστη
πόσο μοιάζουμε ο πόνος είναι πανανθρώπινος...
Που την έχεις;
Εμένα, στο Ερρίκος, εσύ που;
Μα βέβαια... Εξαίρετο το Νίκαιας,
Να μωρέ Εκάλη, Μεσογείων ένα πέταμα...
Εξαίσιο το Κρατικό Νικαίας....

Ανέβηκα

Ανεβαίνω τον σταυρό του μαρτυρίου
αυτές τις ανοιξιάτικες ημέρες.
Κραδαίνοντας το πάθος μου
κραδαίνοντας τον φόβο μου.
Κραδαίνοντας πλακάτ αδιέξοδων οδών.
Λες και άλλαξε η ζωή μου...
Λες και δεν θέλω την συνεύρεσιν μετά θεσπεσίας κυρίας
στο ιδρωμένο σενδόνι της ευτυχίας.
Λες και η αδρεναλίνη εστέρεψεν.
Χα..... Χα..... Χι..... Χι.....
Φωνάζει στεντόρεια η ψυχή το κορμί οι αισθήσεις
του ανείπωτου πνεύματος, της ασυναρτησίας το ανάγνωσμα.
Αδιέξοδον αδιέξοδον σπάω και κρούω σαν ουρακοτάγκος
το παχύ αδιέξοδο των ανοιξιάτικων φυλλωμάτων...
Δεν το μπορώ, δεν το αντέχω...
Έχω ανάγκη αλκοόλης σήμερα.
Αρνήθηκα τα σημαντικά.
Ας μπλεχτώ με τα ασήμαντα.
Έτσι είναι της λογικής τα διέξοδα....




 Αυτά έγραφα κάποτε...