ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΤΟ 2011

Και τι έχει ο akrat ... για όλα τα παιζάκια ???

Ένα παιχνιζάκι λατρευτό γλυκούλικο και ζουμερό...

Παίζετε με ζαράκι ωραίο και ευμεγέθη.... άντε καλές ζαριές αγοράκια και κοριτσάκια..

ΠΟΙΗΤΕΣ ΠΟΙΗΣΗ ΑΛΓΟΣ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ...

Έκλεψα, από το indymedia το θέμα...


Επειδή λέω ότι προσπαθώ να σκαλίσω λίγα ψίχουλα ψευτοποίησης... (σιγά τον ποιητή φανφάρα...) ΣΟΚΑΡΙΣΤΗΚΑ ΜΕ ΤΟΝ υπουργό ....


Νομίζω ότι όπου τελειώνει η ηθική αρχίζει το θέατρο του παραλόγου .... σας αφήνω να δείτε, να σκεφτείτε και πάνω από όλα


ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΠΑΝΤΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΚΟ...

Υπάρχει αντίθεση και πρέπει να εκδηλώνετε παντού φίλοι μου...

Η ΝΕΑ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΝΕΟΝ ΑΠΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ... ουκ έστιν τέλος ο αριθμός...

Μόνοι, έρημοι στην ερειπωμένη αλέα.

Κοιτάζω δίπλα μου τις σφιγμένες μορφές, του άδικου επαίτες

θύματα της μεγάλης καταστροφής...

Πόσοι ακόμα... Πόσα θύματα ενός ακήρυκτου ανηλεούς πολέμου θα σωριάζονται, στα πτωματοπολεία??

Πόσα πεινασμένα σώματα θα ενταφιάζονται στον δρεπανηφόρο πόλεμο του ΜΕΓΆΛΟΥ ΚΑΚΟΎ?

Ήταν μόνος... Έρημος, πάσκιζε να ζήσει μια φαμίλια. Και τώρα άνεργος σωριάστηκε και αυτός...

Ήταν λεβέντης, άξιος έλεγε πικρά αλλά περήφανα την ΚΑΛΗΜΈΡΑ

Τώρα που άραγες θα κείται? Σε πιο κρεματόριο του ποσοστού του κέρδους, θα σωρεύσει τα κύτταρα της οργής ΜΟΥ?

Ποιος κατάντησε τα όνειρά μας εφιάλτες ?

Ποιος χασάπης ονειρεύεται το φως του αίματος??

Τι άραγες στήνουν σαν ΠΡΟΒΟΚΆΤΣΙΑ σήμερα, αύριο??

Μικρέ μου "φίλε", συνάδελφε, αγαπημένε ...


Ορκίζομαι να μείνω πιστός σε όλα τούτα που με έκαναν ΆΝΘΡΩΠΟ και όχι ζώο ανήμερο..

Πόσα θύματα, ως τώρα...

Και το αύριο??

Ας είμαστε αξιοπρεπώς θύματα ... Θύματα με αγώνα...

Δεν είμαστε πρωτόζωα.. είμαστε κραυγές αγωνίας, ονείρων ερώτων ΑΓΏΝΩΝ...

Αύριο, μεθαύριο, ποιος ξέρει πότε... Μυριόστομη κραυγή θα θάψει το θανατικό...

Πανούκλα τέως στην θύμηση στην νέα ΧΏΡΑ που έτσι και αλλιώς ήλθε...

Μαύρη ή άσπρη κόκκινη ή γαλάζια η παλαιά Ελλάς ΤΕΤΕΛΕΣΘΕ...

ΣΜΗΝΟΣ ένα ταξίδι ενδιαφέρον....

Είμαστε σε διαρκή αέναη κίνηση,

κρώζουν γύρω μας αρπακτικά,

κοιτούν τους απογόνους μας,

να φαν ορέγονται τους νεοσσούς.



Το σμήνος παλεύει μέσα του, αντάρα μεγάλη,

γύρω μας σκούζουν αλεπούδες, αλυχτούν λύκοι...

Και εμείς ακίνητοι χωρίς προορισμό αβέβαιο το μέλλον...



Άλλοι ζητούν να πάμε ανατολή και άλλοι στην δύση θέλουν.

Και μόνοι έρημοι στην άγονη πέτρα, τρώμε τα λυσακά μας, τις σάρκες μας ξεσκίζουμε.

Διάλυσις, απαρηγόρητοι νεοσσοί λαχταρούν το πρώτο πέταγμα.

Παίρνουν τα όνειρα του ταξιδιού κατηγορούν εμάς και τους άλλους...

Εμείς...

Εσείς...

Αδιέξοδο ταξίδι γύρω σφαδάζουν τα κύματα με ορμή στις προκεχωρημένες θέσεις...

Το σμήνος φοβάται οργίζεται ανταριάζει...



Ποιος μας διάλυσε?

Ποιος μας διέσπασε?



Ποιος καθήλωσε το σμήνος στον βασανιστικό θάνατο της αταραξίας?

Αλίμονο να στις παρυφές κινά το σμήνος ή μου φαίνεται?



Συζήτησις μεγάλη και δίπλα έρως... έρως για το μεγάλο ΕΠΏΔΥΝΟ ταξίδι,

ταξίδι του μεγάλου θανατικού και τις ΛΥΤΡΩΣΙΣ...