ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΕΦΗΒΙΑΣ

Σαν σήμερα στα 1974

12 και κάτι. Έφευγα από την παιδική ηλικία και έμπαινα στην εφηβική. Σαν παιδί θυρωρού κάθε πρωί ξύπναγα, ανέβαινα στο θυρωρείο και έπαιρνα τις πρωινές εφημερίδες και τις ξεκοκάλιζα. Βλέπετε τότε ο εφημεριδοπώλης έφερνε τις εφημερίδες των συνδρομητών αξημέρωτα.

Εκείνη την ημέρα στις 20 Ιούλη του 1974 οι γονείς μου έτρεξαν στον μπακάλη τον Χροναίο γωνία Δημ. Σούτσου και Δορυλαίου και γέμισαν το σπίτι με τρόφιμα. Παντού σακούλες. Πήραν και μπλε χαρτόνια να καλύψουν τα παράθυρα για τον φόβο των βομβαρδισμών. 

Τώρα μπούρδες θα μου πεις εκ των υστέρων. Ναι βέβαια αλλά οι άνθρωποι αυτοί έζησαν την Ιταλική και Γερμανική εισβολή. Ζούσαν με τις μνήμες εκείνες...

Ήταν για μένα μεγάλο το σοκ. Πόλεμος. Ο πατέρας έφυγε και πήγε στην πολιτική άμυνα σ΄ένα σχολείο.Όλοι συζήταγαν. Ρουφούσα τα πάντα. Στην αρχή υπερηφάνεια. Πετάν οι Ελληνοκύπριοι τους Τούρκους στην θάλασσα. Όμως στην πολυκατοικία το κλίμα ήταν άλλο. Ήταν ο δημοσιογράφος ο Καψής. Ανήσυχη η φαμίλια του. Μετά κατέβαιναν στο υπόγειο οι δημοκρατικοί και ακούγανε την Dautche Velle. 

Όλα ήταν σ΄ένα πλέγμα μυστηρίου για εμένα...

Πριν χρόνια μιας και η μνήμη μου εξασθενούσε έβαλα το γνωστό βίντεο των Τουρκοκυπρίων που έχουν βάλει τα ανακοινωθέντα του ΡΙΚ με τα ψέμματα ότι πετούν τους Τούρκους στην θάλασσα κλπ.

Δεν θυμάμαι εδώ τι έπαιζαν οι χουνταίοι αλλά κάτι τέτοια θα μας έλεγαν...

Ήταν το πρώτο σκίρτημα του πολιτικού όντος και η καταστολή του προσωπικού ζώου. Βαθιά μέσα μου η προσωπική φιλοδοξία πλέον θα υπηρετούσε το κοινωνικό σύνολο της χώρας μου.

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΟΝΤΙΚΗ

 Ο Μιχάλης Ποντίκης, ήταν ένας κάτοικος της μικρής πόλης Κύμη, η οποία είναι στο ανατολικότερο σημείο της Εύβοιας.

Στην μικρή αυτή πόλη, ή ίσως κωμόπολη, έζησε ο Μιχάλης με αξιοπρέπεια, αγάπη ανιδιοτέλεια και δίνοντας αγώνες κατά πως τους εννοούσε αυτός. Εξέδωσε περιοδικά, βιβλία έντυπα και συμμετείχε στην ζωή της Κύμης.

Στα έντυπά του έβρισκαν φιλοξενία διάφοροι συγγραφείς, επιστήμονες, απλοί άνθρωποι με στόχο την λαογραφική και ιστορική έρευνα της περιοχής μας. 

Δεν θα κάνω παρουσίαση του έργου ζωής του, μιας και ο κ. Γεώργιος Σαρρής, έκανε πλήρη αναφορά ζωής στην ομάδα ΚΟΥΜΗ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ.

Εγώ θα ήθελα να πω ορισμένα πράγματα γύρω από έννοιες που κυκλοφορούν. 

Κατ' αρχήν φίλος του δεν ήμουν. Έμπιστός του δεν ήμουν. Μάλιστα στο τελευταίο περιοδικό ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ στην σελίδα 2 μου τα σούρνει ξώφαλτσα. Γράφει ότι είμαι "δημοφιλής" με ένα τρόπο που καταλαβαίνω ότι δεν το ενέκρινε.

Επίσης στις σποραδικότατες συναντήσεις μας, δεν μου αποκάλυπτε τους στόχους του, παρά μόνο στην στερνή μας συνάντηση στο καφέ του ΚΑΡΑΝΤΑΚΗ μου μίλησε για ένα σωματείο υπεράσπισης των αρχείων... Φευ δεν προλάβαμε. Οπότε ότι πω θα είναι καθαρό από συναισθηματισμούς. Γενικά να ξέρετε εκτιμώ και αυτούς που δεν είναι φιλικά προσκείμενοι προς το πρόσωπό μου. Αρκεί να βλέπω σταθερότητα πίστη και συνέχεια...

Aυτό που ακούω, δεξιά και αριστερά είναι ότι ήταν μυστήριος, απόμακρος και τελευταία βγήκε στην φόρα και η λέξη περιθωριακός...

Οι συμπολίτες που τα σέρνουν αυτά υπογείως (σιγά μου δεν μαθαίνονται) θα πρέπει να σκεπτούν ειλικρινά το παρελθόν μας.

Πως ο Γεώργιος Παπανικολάου αντιμετωπίστηκε στην Κύμη τότε που ζούσε εκεί... Το τι του σούρναν δεν λέγεται... Η εφημερίδα ΚΟΥΜΗ μαλλιαρό τον ανέβαζε μαλλιαρό τον κατέβαζε. Ως και τον ΝΟΥΜΑ μπλέξανε οι τύποι. Και ο ΝΟΥΜΑΣ υπερασπίστηκε τους Κουμιώτες δημοτικιστές...

Σάμπως ο Βασίλης ο Λούλης πέρασε καλύτερα; Τώρα υπερηφανευόμαστε και πουλάν και στο μουσείο βιβλίο του... Για ρωτήστε τις μπατηροσύνες του. Για ρωτήστε ποιοι τον έπαιζαν τάβλι;; ( ο πατέρας μου ναι τον έπαιζε).

Γι' αυτό σας λέω ο Μιχάλης ο Ποντίκης δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Πάω στοίχημα το κεφάλι μου σε ένα μελίσσι ότι και για άλλους θα έχουν παρόμοια συμπεριφορά. Περιθωριακός ο ένας... Μυστήριος ο άλλος...

Για σταθείτε όμως συμπατριώτες. Δηλαδή δεν έχουμε δικαίωμα να βλέπουμε εκπροσώπους της εξουσίας δημάρχους αντιδημάρχους βουλευτές βουλεύτριες αξιωματούχους, πάσης φύσης προέδρους και να μην περνάμε ωραία; Να θέλουμε να εξαφανιστούμε σαν τους βλέπουμε;

Στην ζήση αυτή ένα πράγμα έχει αξία. Η αναγνώριση της προσφοράς η ακεραιότητα της ζωής μας, η έλλειψη προστυχιάς κλεψιάς και μπαγαποντιάς.  

Για μένα ο Μιχάλης Ποντίκης ήταν το πλέον μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή της Κύμης κατά την τελευταία χρονική περίοδο. Όταν ακούω να τον χαρακτηρίζουν "περιθωριακό" κλπ ζορίζομαι να εμπιστευτώ έναν άνθρωπο. Ευτυχώς είναι ασυγκράτητοι στις συνομιλίες και τα αμολάνε. ΕΥΤΥΧΩΣ...

Λοιπόν ίσως δεν είναι η στερνή φορά που μιλώ για τον Μιχάλη Ποντίκη. Ας ελπίσουμε να μην ζήσουμε Λουλιάδες, Παπανικολιάδες και Ποντικιάδες... ΑΣ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΟΥΝ ΤΟ ΣΤΩΜΑ ΤΟΥΣ όλοι αυτοί που δεν τον χώνευαν. Ας συνεχίσουν να σουλατσάρουν από εδώ και από εκεί. Εμείς τον αγαπήσαμε και τον τιμήσαμε. 

Αυτά που γράφω είναι λίγα... Αλλά πλήρως αναγκαία..

.