ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΛΛΑΘΩ....

ΑΥΤΑ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙ Ο ΘΥΜΟΣ...

MIΣΟΣ ΜΙΣΟΣ ΜΙΣΟΣ....

Αντιγράφω χωρίς σχόλια από ένα μπλογκ... της Σαλαμίνας... salamispress.blogspot.com


Τραγωδία χωρίς τέλος στο Πέραμα
Το Πέραμα, το Κερατσίνι, η Σαλαμίνα, η Νίκαια και ο Πειραιάς σείονται συθέμελα εδώ και πέντε μέρες από τον αβάσταχτο πόνο, την οργή, την αγανάκτηση και τα αμέτρητα «γιατί» ορφανών παιδιών και χαροκαμένων μανάδων, συζύγων και αδελφών για το έγκλημα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.
Για την παντελή απουσία της κυβέρνησης και των υπουργείων Εμπορικής Ναυτιλίας και Εργασίας.
Για τις κηδείες, που γίνονται με τη συνδρομή των σωματείων και έρανο από τους συναδέλφους, τους φίλους και τους γείτονες.
Για τον πατέρα, τον σύζυγο, τον αδελφό, τον φίλο, που δεν θα ξαναγυρίσει στο σπίτι, κουρασμένος, αλλά πάντα στοργικός και χαμογελαστός με τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Το Σάββατο, σήμερα και αύριο, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι συνοδεύουν τους αδικοχαμένους εργάτες στην τελευταία τους κατοικία.
Αλλά το δράμα των οικογενειών συνεχίζεται, γιατί πίσω έχουν μείνει να κλαίνε και να προσπαθούν να επιβιώσουν, χωρίς τον στυλοβάτη της οικογένειάς τους, παιδιά, εγγόνια και σύζυγοι.
Κανείς, εκτός από τους συνδικαλιστές της ζώνης, τους συναδέλφους και τους γείτονες δεν τους χτύπησε την πόρτα εδώ και τέσσερις μέρες.
Ούτε μια λέξη παρηγοριάς από την κυβέρνηση, τον εφοπλιστή και τους εργοδότες.
Ούτε ένας ψυχολόγος για στήριξη των ανθρώπων που έχασαν στο μεροκάματο τους δικούς τους και τρέμουν από τον καημό τους.
Απο: ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ
Φωτο: Κ. ΠΟΛΥΒΙΟΣ


εμένω στις απόψεις μου.... λοιπόν... ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ... ΖΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΙ....

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΠΛΕΚΩ

Γυρίζω άδειος, ολημερίς στο κατεκαυμένο ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ,
παρέα με την γλυκιά ύπαρξή μου το άλλο μου μισό,
το κορίτσι από τα Πατήσια, που φλογίζει τα πάθη μου,
που λογίζει τα όνειρά μου, που πυρακτώνει τα νεύρα.
Και γύρω γύρω σαν μπάλος νησιώτικος πετάνε αστέρια, λουκάνικα,
σκόνες πλησίματος, τα φάρμακα της υπέρτασης,
τα φάρμακα του ιλίγγου, τα ψωμάκια ολικής αλέσεως.
Και γύρω γύρω ένα τέλος μιας ψυχής που θα πεθάνει από νευρωτική παράλυση.
Από κυκλοθυμική λυστέρια, ενώ θα δίνω το κορμί μου στον βωμό του έρωτα.
Στο κορμί που πλάθω τα μεσημέρια, στο δροσερό δωμάτιο.
Να ήξερες πόσο ανάγκη σ' έχω.
Η πρώτη φορά, που αποφάσισα να δοθώ ενώ οι δράκοντες με περιτριγυρίζουν,
και ενώ φοβάμαι αντιστέκομαι.
Πόσο υπέροχος θα είναι ο χειμώνας όταν κουρασμένος θα πέφτω πάνω στο κορμάκι σου.
Πάνω στα ύψη, μέσα στα έλατα, παρέα μ' ένα φιαλίδιον καθάριου κρασιού.
Και ενώ θα αλυχτούν στην κάτω πόλη τα περιπολικά, τα αέρια....
Γιατί στέρεψε το χρήμα, και οι λύκοι θα βγουν για μεροκάματο.
Ενώ εγώ θα βατεύω το κορμί της πικρής μου αλήθειας.
Σ' ένα πλάσμα, που με ταξιδεύει στην γλυκιά χαύνωση, την ηρεμία και την καλή μου τύχη.

αφιερωμένο ...

Και ετέρα θλίψης και μίσος... ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΝΕΚΡΟΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ

Τα αφεντικά χτύπησαν ξανά...
Νέο αίμα, εργατών....



ΜΙΣΟΣ
ΕΚΔΙΚΗΣΗ


ΘΑ ΣΥΡΘΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

ΕΝΟΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ.......

Έφυγε από την ζωή ο αγαπητός "φίλος" Φαίδων Παπαμιχαήλ. Πάντοτε αξιοπρεπής, ευγενής, εραστής του ωραίου, της τέχνης, του χιούμορ, των σπορ και πάνω από όλα ένας άνθρωπος που ήταν, αυτό που ονομάζουμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Έβαλα την λέξη φίλος σε εισαγωγικά, γιατί δεν θα μπορούσα να οικειοποιηθώ ένα τέτοιου βεληνεκούς όνομα, για να εξαργυρώσω απέναντί σας ένα ψέμα. Έτυχε, απλά να είναι φίλος μου ο κος Ντίνος Α. με τον οποίο ο Φαίδων Παπαμιχαήλ ήταν φίλος (χωρίς εισαγωγικά...) τόσο που ως το επίπονο τέλος του στάθηκε φίλος πραγματικός. Χαίρομαι μέσα στην λύπη μου που έχω ένα φίλο σαν τον Ντίνο.
Με τον κο Φαίδωνα (πόσο εκνευρίζονταν που τον έλεγα κύριο...) είχαμε συναντηθεί λίγες φορές αλλά πάντοτε κατανοούσα ότι στέκομαι δίπλα σε ένα άντρα που εκφράζει την σωστή πλευρά του Ελληνικού λαού. Έναν άνθρωπο που δημιούργησε, ερωτεύθηκε, πάλεψε ενάντια σε προκαταλήψεις. Και τον θεωρώ (σιγά ποιός είμαι εγώ εμπρός του) γιατί ενώ έκανε όσα λίγοι στην χώρα μας, καθόμασταν και βλέπαμαι τον αγαπημένο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ ΜΑΣ (του οποίου ήταν ποδοσφαιριστής) σαν κανονικοί άνθρωποι. Με τα ουισκάκια μας, με τα τσιγαράκια μας....

Σήμερα έχω στερέψει. Η έμπνευσή μου είναι στο ναδίρ. Αν θέτε περισσότερα για τον Φαίδων Παπαμιχαήλ ...

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13831&m=C12&aa=1

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_18/07/2008_278078

http://www.enet.gr/online/online_print?id=29012316


http://www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080718&nid=9236384&sn=&spid=
Τουλάχιστον ο υιός του συνεχίζει την μεγάλη παράδωση....

Περισότερα ίσως άλλη φορά....

Ποιοί είναι αυτοί με το λυρί...????

Πω πω... και τι χρήμα έπεσε....
Ούλοι βρε τα χώνουν τα λυριά στην τσέαπα... Και βρε μόρτες λένε ότι το λυρί το χωσε και στην τσέπα και το ΚΚΕ... Έλα ρε δεν το χαύω τούτο... Αν είναι δυνατόν... Αυτούνοι είναι ενάντια στο σύστημα (λένε...).
Προβοκάτορες, αλητάμπουρες... Εκεί στον Περισσό (βρε πάτε μια τσάρκα να το δείτε το κτήριο για να δείτε πως θέλουν την κοινωνία αυτοί οι καλοκάγαθοι τυπάκοι...) δεν έχουν σχέση με το σύστημα.... Ποτέ...
Θα πουν βέβαια ότι και ο Λένιν τα έπαιρνε (αυτά θα τα λένε στα μέλη τους εσωτερικά ) ... Ο Λένιν καλά μου γραφειοκρατάκια τα έπαιρνε από τον καπιταλιστή των τραμ στην Τσαρική Ρωσία, γιατί ο τύπος ήταν μέλος του κόμματος του Μπολσεβίκικου (τον είχε στρατολογήσει ο ίδιος και είχε σχέση ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ) και μετά την Οκτωβριανή επανάσταση έγινε πρέσβης στην Γαλλία... (που έκανε την χοντράδα να καλέσει σε επανάσταση τους Γάλλους εργάτες, και τον έδιωξαν οι Γάλλοι...) και για να επανέλθουμε... Ο Λένιν ήταν Λένιν.... δοκιμασμένος και σίγουρος... Αυτούνοι μωρέ τι σόι πράμα είναι?
Οι Έλληνες εργάτες μωρέ ακαμάτηδες του Περισσού έχουν μάτια... Βλέπουν τους Βούλγαρους τους Πολωνούς, τους Αλβανούς και λένε ... μπρρρρρρρρρρρρ μακριά ..... (εμ κορόιδα γιατί τους φέρανε εδώ??? μόνο για μεροκάματα?? για ζωντανό αντικομμουνισμό τους φέρανε...) Αλλά ευτυχώς στην Ελλάδα που έχουμε παραδώσεις μετά το 1946 ξέρουν πολλοί ότι άλλο ο κομμουνισμός άλλο ο σταλινισμός και οι γραφειοκράτες...
Βρε παιδί μου λες και εδώ να είναι προβοκάτσια σαν την Πανσπουδαστική νούμερο 7 (ή 8 δεν θυμάμαι γαμώτο...) της δικτατορίας?
Πάντα στην προβοκάτσια το ρίχνουν...
Και τώρα ξεφαντώσανε οι ταγματασφαλίτες και οι σοσιαλιστάδες.... ανάθεμα την ώρα τους τους αγύρτες ....
Καλόπαιδα σαν τους Πλεύρηδες, τους Καρατζαφέρηδες τους αγύρτες θεομπαίχτες Πασόκους οι Νεοδημοκράτες το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ με τα πολύχρωμα νταούλια και τους καραγκιόζηδες όλο λοιπόν αυτό το συνάφη του ελέους την πέφτουν ενάντια στο ΚΚΕ ... γιατί μέσα τους λένε... Μωρέ μόνο τα δικά μας άπλυτα θα βγάλουμε στην φόρα?
Πάρτε νάχετε και εσείς να μην μας το παίζετε παρθενόπες...
Άει στο καλό .... κα...λόπαιδα...

Δεν πάω στα τσίρκα... εσείς κάντε ότι θέτε....

Δεν μπορώ... δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα πάω να δω τους SEX PISTOLS και τους NEW YORK DOLLS στο Καραισκάκη... Όπως δεν μπόρεσα να πάω στην Pstti Smith... δεν μπορώ.... την Siouxie.... όμως ΝΑΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑ...
Θυμάμαι πολλά... χείμαρος σκέψεων στο μυαλό μου... Αρεθούσα... Σύνταγμα... Remember... στην Πλάκα... μάχες ενάντια στους παλαιοροκάδες... θυμάμαι...
Μωρέ θυμάμαι και στο πεδίον του Άρεως κάποιος να ωρύετε... ΤΟ ΠΑΝΚ ΠΕΘΑΝΕ... και να πέφτουν δακρυγόνα βροχή...
ΌΧΙ ΔΙΑΟΛΕ ΤΟ ΠΑΝΚ ΖΕΙ ΣΤΙΣ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ...
Ή θυμάμαι που διαβάζαμαο ότι η τότε θεά μας... ύψωσε την αστερόεσσα στην Ρώμη... γμτ γιατί θυμάμαι???
Και τώρα το τσίρκο ήρθε... Μπα νομίζετε ότι ήρθε... SEX PISTOLS .... NEW YORK DOLLS...?
Έχουμε κτυπηθεί... έχουμε χορέψει πόγκο... και ναι γαμώτο μέχρι και την προηγούμενη Παρασκευή... το χώρεψα στο χωριό μου... στον ΥΠΕΡΟΧΟ ΛΑΤΡΕΥΤΟ ΡΙΡΗ ΜΑΣ τον Χρηστάκη... στο ανεπανάληπτο club του....
Ναι ξέρω είμαι γέρος ε και??
Στον νου μου η συναυλία του συγχωρεμένου του STRAMER από τους διαλυμένους The clash... στο ΣΠΟΡΤΙΓΚ..

1979 Αθήνα...
Εργάτες, εγώ και φίλος ο Βαγγέλης ... αυτός σε γραφείο στολισμών νεκρών ο ΚΙΤΑΝΤΗΣ εγώ σε υλικά ταπετσαρίας αυτοκινήτων ο ΚΟΛΟΚΟΥΣΗΣ στην οδό Αναπαύσεως στο Α. Νεκροταφείο... Βαριόμασταν το παλαιό ροκ... βαριόμασταν τα καλόπαιδα με τις μεγάλες μηχανές την Βουλιαγμένη τους... τα LSD τους... τα μαύρα τους... τις γκόμενες που είχαν και εμείς πηγαίνοντας δουλιά και νυχτερινό δεν είχαμε τόσο εύκολα... γιατί δεν είχαμε μηχανές augusta ούτε συχνάζαμαι στις δεξαμενές και τα Κολωνάκια τους....
Και τότε... άρχισε κάτι να γίνετε.... Ένας άνεμος άρχισε να έρχετε από όξω... Οι φυλάδες μεγάλου τύπου κάτι σαν την Καθημερινή την σημερινή .... ΤΑ ΝΕΑ και η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ τότε... κάτι γράφαν... Το περιοδικό ΜΟΥΣΙΚΗ το ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ... Τι διάολο γίνετε? Στα νεανικά αυτιά μας έφτασαν, ότι μουσικά γκρουπ είχαν νέο ήχο εντονότερο κοφτό στακάτο... με στοίχους εργατικούς και εντάξει.... υπήρχαν και μερικά μικροαστικά γκρουπ που ήταν επαναστατημένοι... Και πήγαμε σ' ένα στέκι πάνω ψηλά στον Β' όροφο στην Ακαδημίας... Διακόσμηση απέριτη... χωρίς ξύλο τίποτα που να θυμίζει παλαιοροκάδες.... μιζέρια και άλλα.... Ένα βίντεο έπαιζε όλα τα punk γκρουπ σε μια τηλεόραση... Φύγαμαι σκυφτοί... Σπάσαμαι όλους τους γαμημένους παλαιοροκάδικους δίσκους... Επιτέλους ένας ήχος με κίνηση.... χορό.... στο διάολο τα ψευτοκουνήματα των ροκάδων που μας τα ζάλισαν με την αέναη αυτοικανοποιητική μανία τους, να χωρεύουν δήθεν, παίζοντας κιθάρες... αυνανιζόμενοι επί της πίστας με τα γαμημένα μαλιά τους...
Αυτό είναι.... Ήχος δύο λεπτών... βίαιος... ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΟΠΩΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ... Να έχουν και ορισμένα γκρουπ και πολιτικό στίχο... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ... Άνοιξαν και μπαρ... πω πω ηδονή... σκοτάδι... περίεργα νέα ντυσίματα... νέα μουσική... ΑΡΕΘΟΥΣΑ... πάνω από το SKYLAB... στην Πλάκα... Βλέπαμαι τον Πανούση και τσουπ επάνω ακούγαμαι μουσική.... Μίσος ενάντια στην παρακμή του συγχωρεμένου του ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ... ούτε από έξω δεν περνάγαμε...Πλάκα Αμπελόκηποι... Βουλιαγμένης... Νέα στέκια... Και στο Μονασηράκη το Remember... για ντύσιμο... Πήγαμε... και φύγαμε... Εμείς σαν Έλληνες εργάτες δεν μας έπαιρνε να ντυνόμαστε όπως θέλαμε... Άντε να πάει ο φίλος στους νεκρούς ντυμένους πάνκυς... ή εγώ να δέχομαι καζούρα από τα σκουλήκια τα αφεντικά για το πως ντύνομαι... Τώρα άλλαξαν... τότε ήταν αλλιώς...
Και μετά η MAD στην Πλάκα... new wave... τι υπέροχα... και blitz... και μπύρες... και αγώνας ενάντια στα ντραξ των παρακμιακών ροκάδων...
Είχαμαι όμως μικρόβια... Ακούγαμε rock and roll και γουστάραμαι το λευκό rock... ακούγαμε soul blues και βγάζαμαι σπυριά... Να με δέρνει ο αφέντης δόξα τω θεώ... άει συχτίρ.... Γουστάραμαι την φάση του εργάτη Αμερικάνου που τελείωνε την εργασία στο εργοστάσιο ντυνόταν σένιος έπαιρνε το κορίτσι και πήγαιναν για χορό... (γι αυτό σήμερα εξακολουθώ να ακούω rockabilly....) αλλά γαμώτο σαν πτωχοί δεν βρίσκαμαι κάτι που να μας εκφράζει (ως το punk...) ακούγαμε machbox αλλά ήταν ρατσιστές (και επειδή μου τα ζάλισαν οι δήθεν αντιρατσιστές... ΕΔΩ ΕΝΝΟΩ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ νότιοι... δεν γουστάραμαι στίχο αλλά γουστάραμαι ήχο... Και το punk ξαναέστησε το rock and roll την αλήθεια με τα πόδια στην γη...
Δεν είμαι μουσικοκριτικός... ούτε γνώστης... Λέω απλά την ιστορία δύο φίλων εργατών που γούσταραν να εκφραστούν με χΟρό μουσική... Γιατί θέλαμαι γρηγοράδα σβελτάδα και κόψιμο με το ραχάτι των παλαιοροκάδων.... (από όλους τους παλαιούς δίσκους του ροκ κράησα πέντε έξη... ένας από αυτούς ITS A BEAUTIFUL DAY.... μεγάλο χίπυκο γκρουπ...)
Ψάχναμαι κάτι το εργατικό το διεθνές, το αυθεντικό....

πάρτε 1973.....


και τι τραγούδι ΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΑΚΟΎΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ




ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΤΑΤΟΙ ΘΕΟΙ....
ΣΤΑΘΗΤΕ ΠΡΟΣΟΧΗ...


ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΩ....




ΚΑΙ ΝΑΙ ΓΑΜΩΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΣΤΟ ΤΣΙΡΚΟ... ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ....

Τι να λέμε τώρα.... έφτακε η ώρα η τρανή, η ώρα η βαρβάτη.... ο ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ μας έκανε περίφανους στην πλάση...

Β. ΕΚΔΟΣΗ... αφού μάλλον η πρώτη εκδοχή ήταν ακαταλαβίστηκη... Αυτό το κάνω σπάζοντας τις αρχές μου γαμώτο που ορίζουν .... ΟΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΕΔΩ ΔΕΝ ΜΑΤΑΓΡΑΦΕΙ... γκρρρρρρρρρρ



Λοιπόν εγώ δεν θα είμαι αντικειμενικός... σας το λέω...

Ο Ελληνικός υπερεαλισμός (σουρεαλισμός) έχει μερικά χρόνια που έχει εμφανιστεί στην Ελλάδα. Αυτό ωφείλετε στην Υπερεαλιστική Ομάδα Αθηνών, που συνιδρυτής της είναι ο κος Δ. Καράβολας. Κάποτε θα μιλούσα για ξεκίνημα του εν λόγω κυρίου στον χώρο των γραμάτων (αν μπορεί να είναι αυτό το πράγμα ΜΟΝΟ ο σουρεαλισμός...). Ωστόσο είναι χρόνια τώρα που κρατά αυτή η κολώνια... Άρα είναι καταξιωμένη εμπεδωμένη πραγματικότητα. Ταυτόχρονα ο πολυπράγμων κος Καράβολας συνδράμει στην έκδοση του περιοδικού ΚΛΕΙΔΩΝΑΣ που είναι το περιοδικό των υπερεαλιστών.... "επίσημον όργανον" χαχα.
Μεταξύ αυτών διαθέτει στο Ελληνικό κοινό το περιοδικό ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ ... (που σαν φανζίν που σέβαιτε τον εαυτόν του) είχε "αγραναύπαση", όπως αρέσκετε να διατυμπανίζει, εδώ και τρία, χρόνια. Και ένα μικρό εκδοτικό οίκο με μεγαύλες όμως πυραυλικές φιλοδοξίες... Και τώρα βγήκε το νέο τεύχος...

Ωρέ... Τι ήταν ετούτο με το νέος τεύχος του περιοδικού ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ?
Ίντα έπαθε και ο Διαμαντής ο Καράβολας με τις πολλαπλές εκδόσεις του?
Δεν του 'φτακε το περιοδικό ... Πάρτε κόσμε και βιβλία... Τι ετοιμάζει άραγε ο πολυμήχανος, πολυτάλαντος, ευρυμαθής, ευρωγώνιος, ευθυτενής, ζουλάπιος, εκδότης?
Νέα αισθητική ματιά στο περιοδικό του, αισθητή βελτίωσις των βιβλίων του (μακρά από το να είναι άψογα... ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΚΥΡ ΕΚΔΟΤΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΜΟΝΟ ΝΕΟΙ? ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΜΕ ΤΑ ΓΚΑΒΟΥΛΙΑΚΑ ΜΑΤΙΑ ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ?? Ε??.... για μεγάλωνε τις στιγμές βάλε και κάνα καλύτερο διάστηχο... άντε... μην έρθω στο εκδοτικό τσαρδί σου και τα κάνω γης μαδιάμ).
Μεγάλο μέγεθος υπέροχη ύλη.
Για πάρτε μάτι θέματα .... (βασικά το περιοδικό το έχω στο άλλο μου σπίτι και δεν το έχω εμπρός μου οπότε μπήκα και τα έκλεψα από άλλο σιτε...)


· Μια συνομιλία του 100χρονου λαϊκού στιχοπλόκου και τραγουδοποιού Σταύρου Καραμανιώλα με τον Αργύρη Μπακιρτζή (Χειμερινοί Κολυμβητές). Ο μπαρμπα-Σταύρος εξιστορεί διάφορα περιστατικά που τον ενέπνευσαν στα τραγούδια του.
· «Φτιάχνω ιστοριούλες σαν ζαβά παραμυθάκια». Συνέντευξη με τον Πάνο Κουτρουμπούση συνοδευμένη με 9 ανέκδοτα σχέδια του ίδιου.
· «Ο Λύκος και το Ασυνείδητο». Δοκίμιο της Δάφνης Χρονοπούλου.
· Ο Αυνανισμός μέσα από κείμενα των αρχών του 20ου αι. Η φιλολογική αποτύπωση ενός θέματος ταμπού ως τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα. Η έρευνα των κειμένων έγινε από τον ιστορικό Βάσια Τσοκόπουλο και η επιμέλεια της παρουσίασης από τον Διαμαντή Καράβολα.
· Τα τραγούδια της Βιλιτώς. Επιλογή κειμένων από ένα ξεχασμένο βιβλίο, του κορυφαίου συγγραφέα ερωτικής λογοτεχνίας Pierre Louÿs, όπου εξιστορείται η ζωή της Βιλιτώς, μιας "φανταστικής" συντρόφου της Σαπφώς.
· Δύο ιστορίες του Jean Ferry, ένα παραμύθι του Νίκου Σταμπάκη, πεζά των Κώστα Ρεούση και Κόστ Σιγαρέτ και ένα κείμενο κριτικής για την θεωρία της Α-Σχετικότητας του Ανδρόνικου Ψωμά, καθώς και μια φωτογραφική περιπλάνηση του Τόλη Γιαννόπουλου στο Πέραμα με κείμενα του Νίκου Κουφόπουλου.
· Στις σελίδες ποίησης φιλοξενούνται ποιήματα των: Τζίμη Ευθυμίου, Σάκη Κεντή, Έλσα Κορνέτη, Γιάννη Κοτχαµπάση, Σωκράτη Μαρτίνη, Κατερίνα Μπάκκαρη και Γιάννη Νέγρη.
· Καταγράφονται παλιοί θρύλοι από την ελληνική ύπαιθρο και ένα κείμενο του Κωνσταντίνου Μπούρα για την επικαιρότητα των μύθων στην σύγχρονη εποχή.
· Το τεύχος συνοδεύεται από την τετρασέλιδη εφημερίδα Η Ηχώ της Αεραλάνδης, γεμάτη με μικρές αγγελίες απ' τη φαντασιακή αυτή χώρα.


Τώρα εγώ τι να προτοπώ? Να πω μόνο ΤΡΕΧΑΤΕ ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΣΤΑ ΨΑΓΜΕΝΑ ΜΕΡΗ....


Άλλη φορά σύντομα δηλαδή θα σας πω πόσο υπέροχα πέρασα στο καφενείο που έγινε η παρουσίασις του περιοδικού και πόσο μαγευτικά ήταν στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ .... εκεί που έσκησε πραγματικά ο εκδότης οι μουσικοί, ο κόσμος, η μπάντα, τα έγχορδα τις ανατολικής Ρωμυλίας, τα μονοφωνικά σύνολα του Τιμόρ... κλπ... αρκούδες δεξιοτέχνες του χορού τσα τσα .... κλπ...