Θέλω,
φουγάρα, γύρω μου. Παντού ντουμάνια. Να σκίζουν τους αιθέρες.
Θέλω,
μηχανές, παλίνδρομες, ατμοκίνητες, τουρμπίνες να στροβιλίζονται.
Θέλω,
την κίνηση της βιομηχανίας, να καταστρέφει την ακινησία των μικρο ιδιοκτητών.
Θέλω,
να σταματήσει το ανατολίτικο ραχάτι, η τεμπελιά και η ραστώνη.
Θέλω,
να βάλω του οικολόγους, σε φάμπρικα με αμμωνίες, τοξικά απόβλητα, με
οξυγονοκολήσεις. Να τους βαπτίσω στο τάγμα των εξαρτημένων εργατών βαριάς
βιομηχανίας.
Θέλω,
να πάψω να ακούω το πλατς πλατς μιας φύσης νεκρικής. ΜΙας φύσης που στοίχιωσε
στου έθνους την ψυχή.
Θέλω,
τα προιόντα να ίπτανται παντού. Φάμπρικες δίπλα από το χωράφι. Λάδι, ελιά,
κρασί, δίπλα στο εργοστάσιο επίπλων, ρητίνης...
Θέλω
να τα έχουμε ΌΛΑ ΕΜΕΙΣ.
Έχω,
τέλος ένα όνειρο... Να είμαστε περήφανοι γιατί παράγουμε... Και όχι γεροφύλακες,
καμπουριασμένοι κακομοίρηδες τεμπελχανάδες, ενός απόλυτου ΤΙΠΟΤΑ... Μικροί
ιδιοκτήτες, μιας γης που κάθε πεπτωκώς, τυχάρπαστος τουρίστας, θέλει να μας βιάσει....