ΜΙΣΟΣ.......

Χτες ήμουν εκεί εμπρός από το δέντρο της δολοφονίας... Πήγα για 10 λεπτά στις 4 το απόγευμα. Μόνος.
Στάθηκα, εμπρός από το δέντρο. Φώναξα ότι πίστεψα από τα βάθη της καρδιάς μου.


"Οι δημοσιογράφοι είναι όργανα του συστήματος" και


"Εκδίκηση".


Αυτά μου ήρθαν, εκείνη την ώρα. Χωρίς επεξεργασία πνευματική. Όλη την ημέρα ήμουν σοκαρισμένος. Λόγω άλλων δραστηριοτήτων δεν πήγα το βράδυ. Στις 05.30 ήμουν στην πύλη εργοστασίου περιφρουρώντας την στάση εργασίας.
Εκεί κατάλαβα πόσα με χωρίζουν από την αριστερά του κοινοβουλίου....
Ως τις 07.30 που έφυγα για να πάω στην δική μου εργασία κανείς δεν ΕΙΠΕ ΓΡΙ...

Ούτε ένας κόμπος...

Δεν ξέρω αγαπητοί μου φίλοι... Θέλω να πω ότι σαν ύστατος φόρος τιμής στον δολοφονημένο γείτονα Αμπελοκηπιότη,
ΘΑ ΣΤΑΘΩ ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΟΣΩΝ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΩΝ ΜΠΟΡΩ, για να υπερασπιστώ τα δίκαια της τάξης μου...

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ....

Και η εκδίκηση είναι μία. Οργάνωση στα σωματεία, νίκη στις απεργίες, πτώση των μνημονιακών δυνάμεων...


ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ....

Και εκδίκηση είναι να πιστέψη η εργατική τάξη, ΌΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΗ και να σύρει τον Ελληνικό λαό στο ιστορικό του πεπρομένο που είναι Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ και η ευημερία του....

Συγνώμη για το στακάτο κείμενό μου.... Βλέπετε


ο Δείμος του πολίτη έγραψε κάτι που με αγγίζει.... ΤΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ..... ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ...


Μια ηλικιωμένη στη Ζάκυνθο. Ένας συνταξιούχος στο Σύνταγμα. Ένας νέος στη Χίο. Μία νέα μάνα στην Κρήτη... Ως πότε;
Σκότωσαν τα όνειρά μας, λεηλάτησαν τις ζωές μας, δολοφονούν συνανθρώπους μας, βάφουν τα χέρια τους με αίμα... Μας χρεοκοπούν και μας εξαθλιώνουν και μετά μας "σώζουν" και μας υπόσχονται "καλύτερο μέλλον". Ως πότε θα μένουμε παθητικοί παρατηρητές;
Εμάς, ρε ηλίθιε, πυροβολούν, κι εμείς μένουμε απαθείς. Εμάς σκοτώνουν κι εμείς σκουπίζουμε το αίμα μας. Εμάς σημαδεύουν κι εμείς κοιτάμε τα όπλα και συζητούμε ακόμα για αυτά. Εμάς χρεοκοπούν κι εμείς ακόμα ελπίζουμε...
Οι ηθικοί αυτουργοί είναι γνωστοί. Αυτοί όπλισαν το χέρι του ηλικιωμένου. Αυτοί οπλίζουν το δικό μας χέρι.
Τούτη η αυτοκτονία δε συνδέεται απλά με την κρίση. Οφείλεται σε αυτήν. Και ήρθε με τον πλέον θορυβώδη τρόπο.
Αν κάποιοι επιμένουν να δουν την αυτοκτονία ως ψυχική νόσο, ας θυμηθούν όσους έχουν επιλέξει συνειδητά να χάσουν τη ζωή τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Ας βάλουμε τον ηλικιωμένο δίπλα στον Κώστα Γεωργάκη...