Ο ΣΕΙΧΗΣ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΑΡΠΟΣ... Στο άγνωστο "ΒΟΥΝΟ Χ-3"

 Πολλές φορές έχω πει ότι οι αιώνες είναι σαν τις δικές σας στιγμές, σε ένα καθιερωμένο κυριακάτικο πικ νικ. Αχ πόσο δύσκολη αλλά και αξιοζήλευτη είναι η ζωή ενός βρικόλακα. Θα σας διηγηθώ, πως κάποτε είχα μια ευτυχισμένη συνάντηση με έναν συνάδελφο βρικόλακα του Μουσουλμανισμού, της αίρεσης των Σιιτών, της υποδιαίρεσης των Κιλιμπαχτήδων, της υπό υπό διαίρεσης... Οκ. Εντάξει το κατάλαβα ως εδώ... Πήξατε ε;; Ήμουν σε ένα βουνό της Εύβοιας, ψηλά στα απάτητα βουνά των Κοτυλαίων όρων. Έψαχνα για κανένα ζαρκαδάκι ζουμπουρλούδικο, για να πιω τίποτα αιματάκι ως αναψυκτικό. Όπως λέμε FANTA... Ωστόσο πάλευα με τίποτα τσακαλάκια, κανένα λύκο έτσι για ξεμούδιασμα... Και τσουπ συναντώ τον συνάδελφο τον Σιίτη Βρε τι χαμπάρια, Καλά εσύ. Τα κουρίτσα καλά; Ναι αμέ εσείς Κύριε μου λέει; Εντάξει όλα καλά... Περατοπετάξαμε αντάμα, συζητήσαμε έντονα και φιλικά για την σχέση αίτιου και αιτιατού. Για την στενή σχέση του Επέκεινα ως προς το σήμερα. Επίσης ορισμένα ζητήματα τάξης του κάτω κόσμου. Πχ να πάψουν οι αλληλοσκορδαλιές μεταξύ των βελζεβούληδων τέως Χριστιανών και των τέως Μουσλιμάνων...

Κάναμε και μια φραξιονιστική συμμαχία κατά της βενζεβούληκης γκρούπας των όξω κεντρώων τέως Προτεσταντών και όλα καλά. Του έδωσα δώρο μια μπέρτα ζεστή σαν πουπουλένιο σκέπασμα και τότε αυτός μου έδειξε το υπέρτατο γλυκό των βρικολάκων... Ένα φυτό που φύεται σε απάτητα βουνά, κάτω από μυστικά βοτάνια, που μας οδηγούν σπάνια ερπετά, άγνωστα στο ευρύ κοινό. Αυτά αναδύονται από τα κάτω μέρη μια φορά τα 6 χρόνια και για μια ημέρα. Είναι μια ημέρα που μας δίνεται η δυνατότητα να κυκλοφορούμε ημέρα ως τις 2και τέταρτο το μεσημέρι. Με μεγάλη προσοχή. Γιατί πρέπει να φυλάμε έναν "καρπό" από την προηγούμενη "καρποσυλλογή".... Και να είμαστε... Ε μα πια... Σιγά που θα κάτσω να σας πω τα μυστικά μας χαρτί και καλαμάρι... Δεν πέρασαν πολλές ημέρες από τότε που μάζεψα τον θεσπέσιο "καρπό". Αυτήν την φορά, δεν ήταν από τα Κοτύλαια. Όχι είναι από άλλο μέρος. Ας πούμε το "ΒΟΥΝΟ Χ-3". Που; Πότε; Θα παρακαλούσα να είστε ευγενείς. Να μην ρωτάτε αδιάκριτα πράγματα... Μεγαλώσαμε πλησίον της φύσης, εντός της φύσης αλλά και μακριά της... Δεν καταλαβαίνω τους σύγχρονους που θέλουν να σουλατσάρουν εντός της φύσεως. Και κάθε τόσο να κόβουν ένα σπαράγγι, ένα μανιτάρι, μια ρίγανη, ένα δενδρολίβανο και ούτω καθ' εξής... 

Έτσι όπως πάτε βοτάνι δεν θα μείνει... Θυμάμαι όταν ήμουν νορμάλ τύπος, κατέβαινα από την άμαξα, όπου είχα φουμάρει τον αγκλέορα, και άνοιγε η ψυχή μου από τις ευωδίες των βοτάνων, σε κάθε χωριό που έφτανα. Ένας ποταμός οσμών. Τώρα είτε στην Αθήνα, είτε στο Ριζοβούνι, ένα και το αυτό... Μια φορά είχα πάρει πριν αιώνες ένα σκαρί και έκανα 20 ημέρες ταξίδι. Έφτασα στην Κρήτη και με κυρίευσε μια εντονότατη ευωδία από τα βοτάνια... Όλος αυτός ο κόσμος, που φωτογραφίζεται εντός της φύσης, που κολυμπά στις λίμνες, που ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΕ τον ήχο των κλαριών εντός του δάσους, που πατά ασύστολα όπου βρεθεί... ΈΧΕΙ ΜΥΑΛΌ;;; Είναι αυτός ο κόσμος του; Ο κόσμος του σταματά ΕΚΤΌΣ του δάσους... Φτιάξτε ουζερί, καφετερίες, μπάρες πέριξ του δάσους... Κάντε έρωτα πάνω σ' ένα κορμό δέντρου πέριξ του δάσους, όχι στον κορμό όπως έχω ακούσει ότι κάνουν. Αφήστε το δάσος στους ιδιοκτήτες του... Τα ζα. Τα φυτά. Τα ζουζούνια... Τώρα εσείς ξέρω... Θέτε να σας πω για τον "καρπό". Πριτς... Είναι μάτζικ. Πέρφεκτ που λέμε ...Ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ ΒΡΙΚΟΛΑΞ