To ταξίδι στο άπειρο της μητέρας

Έτσι, με τούτα και με τα άλλα, σε δύο χρόνια μέσα από το τέλος του πατέρα μου, έχασα και την μητέρα μου.
Μπήκα λοιπόν στο κλαμπ των μεγάλων και με την βούλα του θανάτου, των ανθρώπων που με έφεραν στην ζωή.
Μεγάλη η θλίψις (που όρεξη να γράψω). Και αν το κάνω αυτό σήμερα είναι γιατί .... γιατί... δεν ξέρω γιατί.
Υπήρξε Κουμιώτισα και εκεί στην Παναγία την Λιαουτσάνισα, την εθάψαμε. Κουμιώτισα βέρα. Αρχόντισσα και πτωχή πάντα Κουμιώτισα. Και όταν ο μητροπολίτης Φωστίνης, της δανείστηκε το καλό σερβίτσιο .... το οποίο ... ξέχασε να επιστρέψει..... Κουμιώτισα και όταν στο σπίτι δεν υπήρχε γάλα για την αδελφή μου και η μητέρα της την έβρισε γιατί δεν της είπε τίποτα.
Περίεργο πράγμα οι Κουμιώτισες.... Περηφάνια στην φτώχεια και στα πάνω αξιοπρέπεια... Έτσι ήταν η μάνα μου. Από βασιλικό σόι νομίζω ότι ποτέ δεν αλλαξοπίστησε. Αλλά, στάθηκε δίπλα σε κεντρώο άνθρωπο με τις βόλτες του στα αστυνομικά τμήματα... με τις νύχτες στα παγωμένα ξέφωτα μπας και γλυτώσουν από τους χίτες... Ποτέ η μητέρα μου δεν στάθηκε εμπόδιο στον πατέρα μου.
Κοκέτα, στην Κύμη με τα καπελίνα της, τις τσάντες τις, γλυκιά με τα παιδιά της, αλλά ποτέ υπερπροστατευτική. Θυμάμαι στην πρώτη αναχώρηση για τα καράβια..... ούτε κλάματα, ούτε καλά κατευόδια. Ένα απλό "άντε καλά ταξίδια".
Η ζωή της ήταν χαρούμενη και ηρωική ταυτόχρονα. Ευτύχησε να είναι με καλό σύζυγο, που την αγαπούσε πάρα πολύ. Ο έρωτας την άγγιξε όπως μου είπε στην παραλία της Πλατάνας (χωρίον υπέροχο παραθαλάσσιο της Κϋμης) μετά από δύο ουζάκια, δύο φορές.
Ήταν μια χαρακτηριστική Κουμιώτισα. Αποσύρονταν κάθε ημέρα στις 9 από τα παιδιά της και δεν ξέραμε τι έκαναν τι συζήταγαν. Μεταξύ τους και εμπρός μας ΔΕΝ ΑΚΟΎΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΣΑΚΩΜΟ. Δεν έχω όρεξη να γράψω πολλά. Ήταν μια μητέρα η Ρίτα δουλευταρού. Όταν έχασαν τα πάντα την αντιπροσωπεία της SINGER σε Εύβοια και τις σχολές ραπτικής... δούλεψε σκυλίσια. Στις δεξιώσεις ήταν από τις καλύτερες μαγείρισσες και σερβιτόρες. Στα ΙΧ τους η καλύτερη πλύντρα. Σκούπιζε σφουγγάριζε έπλενε σαν θυρωρός πλέον με απόλυτη τάξη. Δεν αναπολούμε τα χαμένα της μεγαλεία. Ψάχνοντας αυτές της ημέρες είδα χαρτιά του παλαιού μεγαλείου... Οι συγγενείς έλεγαν για τα παλαιά. Αυτή ποτέ.
Μου έμαθε λοιπόν να μην ζω με μύθους. ΔΟΥΛΙΑ ΔΟΥΛΙΑ ΔΟΥΛΙΑ.
Αυτό ήταν το κύριο που έμαθα από τους γονείς μου. Να εργάζομαι και να μου αρέσει η εργασία.
Οι τελευταίοι μήνες, οι γεμάτοι πόνο και καρτερία ήταν δραματικοί. Φρεσκοπαντρεμένος προτίμησα να σταθώ δίπλα της μαζί με την αδελφή μου και την σύζυγό μου και έτσι δεν έχω κανένα παράπονο από τον εαυτό μου.
Πρέπει, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην σύζυγό μου που στάθηκε δίπλα μου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην μητέρα μου για την ζωή.
Ήταν υπέροχη γυναίκα. Θάφτηκε κοντά στον άντρα της, στην μάνα της, τον πατέρα της και τον γαμπρό της.

Ένα νέο αστέρι γεννήθηκε εκεί ψηλά.


ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΡΙΤΑ....