ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ένα χρόνο μετά...

Ο γράφων δεν συμμετείχε στην εξέγερση του 2008. Τίτλους και παράσημα ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ...
Δεν έχω να θυμάμαι τίποτα από τις οσμές και τα δακρυγόνα. Ήταν όμως μαζί τους ηθικά έστω και σε ιδεολογική σύγχιση ....με τις στις πρώτες τους εμπειρίες.
Δεν αρέσκετε ο γράφων στην καθ' έδρα διαταγές. Ιδεολογικά ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ αλλά πάντα στεκόταν υπέρ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΑΛΗΣ στα εργοστάσιο στα συνδικάτα και τους νεολαιίστικους χώρους (παλαιάααααααααα ατυχώς...).
Ωστόσο σε καιρούς όπου η ΕΛΛΕΙΨΗ κόμματος της εργατικής τάξης που θα εμπνέει και θα δίνει την προοπτική ΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ... το κίνημα ύπτατε στα ιστορικά του καθήκοντα και τα ΕΞΑΝΤΛΕΙ σύντομα...
Ωστόσο ξανά... Η εμπειρία του να αλλάξεις τον αβάσταχτο κόσμο τον κόσμο που μας κρατά μακριά από το όνειρο και τον έρωτα της ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ έστω και αν γίνετε αυθόρμητα ανοργάνωτα ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΗΣΗ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ...
Τις περσυνές ημέρες, οι μάζες ΈΦΤΑΣΑΝ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΌΡΟΦΟ του υπουργείου ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ και οι υπάλληλοι φοβισμένοι διέσχησαν ΥΠΟΓΕΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ως την Κατεχάκη... μέσα από τα υπόγεια τούνελ διαφυγής... ΤΟΤΕ ΉΤΑΝ που οι μάζες ασυναίσθητα εμπειρικά ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΤΙΣ ΣΙΔΕΡΟΦΡΑΧΤΕΣ ΠΥΛΕΣ ΕΝΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΆΛΛΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Έκεί που το όνειρο θα συναντούσε την κοιλαδα των δακρύων και των στεναγμών για να απαλύνει τον πόνο του βασανισμένου λαού που πληρώνει στις τράπεζες τον ιδρώτα του...
Εκεί που το μέλλον θα συναντούσε τις δαρμένες γυναίκες από τους φαλοκράτες, για να τους εξαγγείλει την ΕΠΙΓΕΙΑ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ... Εκεί που τα κτήματα της Βιστονίδος.. Εκεί που τα σκάνδαλα... ΕΚΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Εκεί οι μάζες σκόνταψαν... Γιατί έλλειπε το κλειδί και το όνειρο κλαίγοντας αποχώρησε...
Το όνειρο το είδα μια ημέρα στο μετρό στα μάτια τριών νέων παιδιών που διακινούσαν τα έντυπα των ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ της κατάλειψης της ΑΣΣΟΕ....

Θεέ των ονείρων τα έξη πουρακτωμένα μάτια που μέσα από την χαραμάδρα είδαν ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ και ζαλίστηκαν από το ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ενός κόσμου ΟΝΕΙΡΙΚΟΥ ενός κόσμου ΕΡΩΤΙΚΟΥ ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι θα ΣΥΝΝΕΝΟΟΥΝΤΑΙ... επιτέλους.... ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ....

Όλα αυτά τα χιλιάδες φλογισμένα μάτια ΣΥΜΠΙΚΝΩΜΈΝΑ ΣΕ ΕΞΗ ΓΛΥΚΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΑΤΑΚΙΑ...


Εάν στην ζωή μας είχαμε τον λογισμό ΝΑ ΑΤΕΝΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ εάν σαν και εμένα είδατε κάτι και εσείς γύρω σας.....


ΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΥΧΛΑ ΟΠΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΟ ΝΑ ΞΕΑΡΑΧΝΙΑΣΕΙ...

Ε γι αυτό το καθάρισμα γι αυτό το όνειρο ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΕΡΝΗ ΕΠΙΒΑΙΩΣΗ ΠΟΥ ΠΗΡΑ ΠΕΡΥΣΙ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ φέτος θα τιμήσω ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ....

Γιατί αμούστακε ΉΡΩΑ αυτό που επί 32 χρόνια συνειδητής ζωής ονειρευόμουν, δηλαδή το ότι οι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ... δεν το είδα σαν γραφικό γεγονός στην Ζουαζιλάνδη ή την Νότια Αμερική.... Το είδα στους δρόμους που περπατώ... ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ με φλογίζουν ΑΚΟΜΑ...


ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΝΕΤΟ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΤΗΝ ΘΥΡΑ 13 ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΛΕΞΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΠΟΥ ΦΛΕΓΕΤΕ ΓΙΑ ΜΑΙ ΑΛΛΗ ΖΩΗ γιατί νέος υπήρξα και εγώ ανάμεσα στα παιδιά της ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΤΡΑΣ της θύρας 13 μας...


Μακριά από επεισόδια η θύρα 13 ας θυμάτε πάντα ότι το παιδί αυτό μετά το πόλο έπεσε θύμα ενός ...... τι να πω.... το μίσος περισσεύει...