Η ζωή μου όλη.... εν λαικόν άσμα δι εμέ...

Φοβάμαι τον θάνατον, σαν καθαρίζω την αυλή μου,
εκ των γλυστερών γυμνοσάλιαγκων.
Φοβάμαι επίσης, την απομάκρυνσιν αγαπημένων ονείρων και τις φυλαυτίας υμών,
ωσάκις πυροβολώ εναντίον, ενάστρου και ανάστρου νεφελόματος
γιγνώσκων, πάντα, την αντιφατικότητα των λεγομένών μου
και τις προκλανικής έπαρσης, των ακαταλήπτων λόγων μου.
Χωρίς, να έχω καταθέσει φως εκ φωτός, λόγου κατανοητού,
σαλπάρω εις το μηδέν της λογοτεχνικής ανυπαρξίας,
εντός σαλτιμπαγκικού κενοταφίου,
εντός ανυπεράσπιστων ονείρων,
εντός του Φρουιδικού αντιφροιδισμού μου,
εντός τρομοκρατικής συραφής μπουρδολογίας,
εντός μιας συραφής κενής ουσίας....



Και τα μάτια της, σαν κλαίνε αστρικές κενόσεις ΚΕΝΟΥ μου μοιάζουν,
γιατί, φοβάμαι μην μου φύγει το μικρό μου κορίτσι,
την ώρα, που γλύφω τα αλατισμένα της πετράδια,
από τα λαμπερά, πλην όμως επικυνδίνως σκοτεινιασμένα μάτια της...
Μικρό μου μικρό, ποιά είναι η αλήθεια και ποιό το ψέμμα?
πότε θα φύγεις και θα μείνω μόνος?
πότε θα μείνεις και θα είμαι μόνος?