ΕΤΟΣ 2050
Χώρος συνάθροισης το μονοδικό καφέ της Αθήνας, επ΄ονόματι "ΜΝΗΜΗ".
Ο παρουσιαστής Γεώργιος Παλαλής αφού αναφέρεται στην έννοια της Γενικής Απεργίας απευθύνεται στον AKRAT με δυνατή φωνή, μιας και είναι και κουφάλογο.
"Μπάρμπα πως είναι μια γενική απεργία;"
"Να σας πω παιδιά μου. Εύχομαι δε να σας ευλογήσει η τύχη να το ζήσετε. Συγνώμη που μιλάω σιγά αλλά είχα μια ασθένεια και έκλεισε ο φάρυγξ. (φυσάει την μύτη του αηδιαστικώς).... Που λέτε εκείνη την ημέρα του Φλεβάρη, ξύπνησα αργά. Έκανα ένα μπάνιο και κίνησα σιγά, σιγά να πάω σ΄ένα σταθμό μετρό. (τώρα είναι μουσείο για εσάς που πετάτε... για εμάς ήταν το μόνο μέσο, συνιστώ να πάτε στο μουσείο να δείτε πως ήμασταν τότε σαν ποντίκοι) . Το ιδιωτικό αμάξι μου κόλησε στην λεγόμενη ΙΕΡΑ ΟΔΟ που τώρα εσείς την απολαμβάνεται ως πεζόδρομο. Τότες ήταν για τα αμάξια... Φράκαρα. Ούτε μπρος ούτε πουθενά. Με κόπο το έβαλα κάπου και κίνησα με τα πόδια για το μετρό. Φτάνοντας είδα καμιά πενηνταρέα κόσμο έξω να πίνει το τσιγαράκι του. (τότε στα 2025 ήταν ο καπνός ελεύθερος όχι όπως τώρα που τους κλείνετε στα νησιά εξορία τους καπνιστές) Κατέβηκα τις σκάλες και τι να δω. Εκατοντάδες κόσμος προσπαθούσε ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ να φτάσει στα τραίνα... Δεν μπορούσες να κατέβεις στις αποβάθρες όλοι ήταν σ΄άλλα επίπεδα πιο πάνω. Πολλοί κατέβαιναν στην απέναντι κατεύθυνση με προορισμό τον Πειραιά. Όπως έλεγαν θα επιβιβάζονταν σ΄επόμενο σταθμό... Πονηρός λαός οι Έλληνες... Ήταν ότι μπορείτε να φανταστείτε. Νέοι, παιδιά γέροι...Κουρεμένοι μαλλιάδες, ένα κόσμος σαν όλη την κοινωνία.
Αποφάσισα ότι δεν θα περιμένω στο φοβερό αυτό κόσμο και πήρα το τραίνο με κατεύθυνση Πειραιά. Κατέβηκα σε μια στάση που λέγονταν Αγία Βαρβάρα. Κατεβαίνω κάτω και όντως είχε λιγότερο κόσμο αλλά είχε κοσμάκι... Περνά το πρώτο τραίνο φουλ... Που να μπεις... Περνά το δεύτερο... Μπα φουλ... Στο τρίτο μου την δίνει και φεύγω... Ανεβαίνω και παίρνω την κατεύθυνση προς το σπίτι μου. Περπατούσα και τα πάντα ήταν κλειστά. Δεκάδες καταστήματα ενδυμάτων κλειστά. Μόνο κάτι καφέ σαν τούτο εδώ που βαστάτε ως μουσείο ανοιχτά. Στον δρόμο συναντώ τον ΚΟΣΜΙΔΗ που έφτιαχνε κάτι γλυκά που λέγονταν ΧΑΛΒΑΣ. Το μόνο ανοιχτό... Οι ιδιοκτήτες οι πωλητές φορούσαν όλοι μια στολή που έγραφε ΔΕΝ ΈΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ. Δεν έχει σημασία να σας πω γιατί το έγραφε. Αιτία της απεργίας ήταν 57 δολοφονημένοι άνθρωποι. Γι αυτό ήταν η γενική απεργία... Τι άλλο να σας πω.... Η γενική απεργία που έζησα ήταν κάτι που από μικρός πεθυμούσα. Μεγάλωσα από 14 ετών αποζητώντας την και μου έτυχε στα 63... Πενήντα χρόνια αναομονής.... Εύχομαι και σ΄εσάς να συμβεί κάποτες...
Είναι μια ημέρα που ένα έθνος έχει κάτι. Ένα μαράζι. Μια στεναχώρια. Κάτι που τον ντυριάζει...
Αυτά είχα να πω παιδιά μου... Την καλησπέρα μου..."
AKRAT
