11 Απριλίου 2021

ΔΕΝ ΉΤΑΝ 0Ι ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΙ Ή Ο ΜΕΣΣΑΡΗΣ Ο ΚΟΥΔΑΣ Ή Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΜΥΡΝΗΣ ΉΤΑΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΟΛΗΣ ΟΙ ΗΜΙΘΕΟΙ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ...














"Την μπάλα την έχει ο Κούδας κάνει πάσα στον Τερζανίδη αλλά παρεμβάλλετε στον χώρο του 
κέντρου ο Σιδέρης που κάνει ένα σουτ από το κέντρο, μιας και ο τερματοφύλακας είναι εκτός θέσης...". 
Για σταμάτα φίλε ας το πάμε αλλιώς...


"Έμπροσθεν το διαιτητού Χασάπα, ο κεντρικός αμυντικός Αστέρης κάνει ένα εγκληματικό τάκλιν στον Βάμβα και διώχνει την μπάλα σε κόρνερ... Τα πλήθη φωνάζουν με ουρανομήκης κραυγές υπέρ της ΑΜΥΝΗΣ που αποτελεί τον πολυπληθέστερο σύλλογο της Κύμης... Ο διαιτητής Κύριος Χασάπας σφυρίζει την λήξη του αγώνος με σκόρ επτά ένα (7-1 !!!!!). Η ΑΜΥΝΑ είναι πλέον πρωταθλήτρια Κύμης με 12 βαθμούς. Ακολουθεί ο ΠΑΝΚΥΜΑΙΚΟΣ με 8 βαθμούς. Ο ηρωικός ΑΣΤΗΡ με 7 βαθμούς, ο ΑΧΙΛΛΕΥΣ με 4 βαθμούς και τελευταίος ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ με 0 βαθμούς.... Ο άλλοτε κραταιός σύλλογος του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ εδώ και έτη πολλά είναι βυθισμένος στα τάρταρα... Πιο κάτω δεν έχει... Που να τον ρίξουμε; Πιο τοπικό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ". 

Κάπως, έτσι θα... περιεγράφετο το τοπικό πρωτάθλημα ΚΥΜΗΣ, αλλά και κάθε μικρής ή μικρομεσαίας πόλης στην περίοδο του μεσοπολέμου. Το νέον σπορ του ποδοσφαίρου συνεκίνησε σφόδρα, την χώραν. Ως τότε ο κλασικός αθλητισμός και η πάλη κρατούσαν τα σκήπτρα. Αν κοιτάξει κάποιος τις αθλητικές εφημερίδες της εποχής (η ψηφιακή βιβλιοθήκη της Βουλής έχει αρκετές) θα κατανοήσει, ότι η πάλη κρατά φυσικά τα ηνία, με τόσους υπέροχους αθλητάς, ως και την Αμερική. Ακολουθεί, ο κλασικός αθλητισμός που συγκινεί τα πλήθη και έπεται το φουτμπόλ. Πιο μετά άλλα αθλήματα, ως και το χόκεϊ!!!!!!! Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ που μας ενημερώνει για την "επαρχιακή κίνηση" των αθλημάτων, αποτέλεσε πηγή πληροφοριών για τον αθλητισμό των κωμοπόλεων. Αναμένει, η ιστορία τον ιστορικό της, αυτόν που θα κάτσει να καταγράψει από κάθε πόλη την αθλητική ομάδα της.
Η Κύμη είχε μια παράδοση αθλητική. Είχε τον Γυμναστικό Σύλλογο Κύμης (Γ.Σ.Κ.) που όμως ήταν του κλασικού αθλητισμού. Δεν είναι ώρα να αναφερθώ σε αυτόν. Μόνο να θυμίσω ότι ήταν από τους ιδρυτές του ΣΕΓΑΣ. Το θέμα μας, όμως είναι η μπάλα... Το φουτμπόλ... Που άρχισε στον μεσοπόλεμο να κλέβει τις καρδιές των κατοίκων όλων των επαρχιών... Ας δούμε, πως μας ενημερώνει η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ σε ένα άλλο ματς ένα έτος μετά την πρώτη ενημέρωση... ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΘΕΑΤΕΣ... Σε ποιο μέρος όμως να ήταν το τότε γήπεδο; Ένα ήταν ή υπήρχαν και άλλες αλάνες; Και τι χρώματα είχαν οι ομάδες; Να σοβαρά ερωτήματα, που μάλλον δεν έχουν απαντήσεις...

Το απόκομμα το έχει βρει ο Nicholas Peppas
ΚΥΜΗ, Φεβρουάριος. (του ανταποκριτού μας). Την παρελθούσαν Κυριακήν έγιναν εις την πόλιν μας ενδιαφέροντες φιλικαί συναντήσεις μεταξύ των ομάδων Μ. Αλέξανδρος – Άμυνα. Δισχύλιοι περίπου θεαταί παρηκολούθησαν τον ενδιαφέροντα αυτόν αγώνα. Αι ομάδες κατήλθον ως εξής: Άμυνα Καλλίγερος, Δενδρινός, Λέππας ΙΙ, Φαφούτης, Κοντομηνάς, Αλεξανδρής Π. Ψύχας, Θεοδώρου, Σταματάρας, Μοναχός και Καλαφάτης. Μέγας Αλέξανδρος Βλαχογιάννης, Νικολούτος, Κούρπας, Σταμέλος, Πέππας, Μονκανάκης, Σταματίου, Κωνσταντακάκης, Βάμβας, Μωραίτης, Βαμβακάρης. Η Άμυνα ευθύς από του πρώτου λεπτού παραβιάζει το τέρμα της αντιπάλου. Το παιγνίδι συνεχίζεται με απελπιστικήν υπεροχήν της Αμύνης μονότονο και εντός 42 λεπτών η νικήτρια ανεβάζει τα τέρματα εις 7. Το ημιχρόνιον λήγει ούτω. Εις το β. Ημιχρόνιον οι του Μ. Αλεξάνδρου επί 15 λεπτά πιέζουν απελπιστικά το αντίπαλον τέρμα το οποίον σώζει δια αυτοθυσίας ο Κέρβερος των δικτύων Καλλόγερος. Εις το 20 λεπτόν σημειούται μπέναλτυ κατά της Αμύνης το κτυπά τεχνικά ο Νικολούτσος και σημειεί το μοναδικόν τέρμα του Μ. Αλεξάνδρου παρά την απελπιστικήν προσπάθειαν του Καλλιγέρου. Θέλει 15 λεπτά να λήξη το ημιχρόνιον και η Άμυνα πιέζει το αντίπαλον τέρμα σημειούσα έτερα δύο τέρματα δια του Καλαφάτη και Σταματάρα και τοιουτοτρόπως λήγει και το 2ον ημιχρόνιον με την Άμυνα νικήτριαν δαι 9 τερμάτων έναντι 1.

Το θέμα δεν είναι της Κύμης φυσικά. Είναι της κάθε Κύμης. Και είναι απορίας άξιο, πως οι ιστορικοί δεν έχουν σκύψει επάνω στα θέματα αυτά. Προφανώς είναι γοητευμένοι με γιγάντια θέματα και αγνοούν μια ιστορία που αγωνίστηκε κόντρα στα ναρκωτικά, κόντρα στην καθημερινότητα, που χάρησε δόξα και τιμή, έστω και πρόσκαιρη στον Σταμέλο, στον Μοναχό... Στον κάθε ένα που δεν τον ξέρει κανείς πλέον. Εντάξει δεν ήταν Ανδριανόπουλοι, ή ένας Μεσσάρης αλλά και αυτοί στα μάτια των πιτσιρικάδων ήταν ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ της μπάλας...,

01 Απριλίου 2021

O πρώτος Έλληνας κάτοικος της ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ του ΚΑΝΑΔΑ.... (Βρετανική Κολομβία) και ένας βρυκόλαξ μας γράφει...






Πριν χρόνια έλαβα ένα περίεργο ανώνυμο γράμμα στο email…. Ένα γράμμα από το μακρινό παρελθόν. Ή θα είναι αστείο ή θα είναι αλήθεια... Διαλέγεται και παίρνετε.... Ένα όμως είναι αναμφισβήτητο... Ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης είναι αληθινό και υπαρκτό πρόσωπο... Ο πρώτος Έλληνας στην μακρινή Βρετανική Κολομβία, στην Βικτωρία...
Η σπάνια φωτογραφία του Κουμιώτη ΚΑΠΙΩΤΗ


«Εν Κύμη 23 Φλεβάρη 1933 μια φεγγαρόλουστη νύκτα... Πρέπει να σας τα διηγηθώ Ήμασταν τρεις υπέροχοι, τυχοδιώκτες από τα μέρη της περιοχής της Κούμης. Εγώ, ο φίλος ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης και ο Σαρής. Εμένα αφήστε με, αποφάσισα, να γενώ ένας αρνητής της ζωής. Να παλέψω, με τα τσακάλια, τους λύκους και να ζήσω κυνηγώντας και ψαρεύοντας... Βλέπεις ΑΥΤΗ, η αγαπημένη μου πέθανε. Άλλοι μίλησαν για μια σπάνια αρρώστια που έφεραν οι Κινέζοι άλλοι για κάτι... Τι σημασία έχει... Έφυγε... Γνωριστήκαμε σε μια πόλη των Ιονίων νήσων. Τον άκουσα να μιλάει Κουμιώτικα και από τότε γίναμε αδέλφια. Κόλλησε μαζί μας αργότερα (στην νιότη ο χρόνος είναι τόσο μεγάλος) και ο Σαρής, σε μια ταβέρνα, της Κέρκυρας, φτηνό γλυκό κρασί και τραγουδώντας μαρινιάνικα (ναυτικά τραγούδια από την λέξη marine), ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο ντελάλης.... 



«Από αύριο Δευτέρα και ώρα 7 το πρωί, το Πολεμικό Ναυτικό της τιμημένης και σιδηράς Μεγάλης Βρετανίας – τιμημένο το όνομα της – θα δεχθεί όλους τους ναυτικούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ΚΑΙ ΜΟΝΟ όσοι μιλούν Ρωμαίικα ή Αλβανικά και έχουν δουλέψει σε καίκια κλπ». Ούρα, μπράβο ζήτω... Όλη η ταβέρνα αντήχησε από τις κραυγές και τα κεράσματα.... Με τα πολλά, πότε φορέσαμε τα ρούχα του Πολεμικού Ναυτικού της Μεγάλης Βρετανίας.... Ούτε που το πήραμε χαμπάρι... Μαζί, βέβαια και το μαστίγιο και την πειθαρχία... Μην φανταστείτε ότι είχαμε τα χρόνια τα πολλά... Ούτε 13 ετών... Αμούστακοι, αλλά πρώτοι στα άλμπουρα, πρώτοι στο πιοτί και πρώτοι στην εκκλησιά... 





Εξ’ άλλου ποιος ξεύρει την χρονολογία γέννησης... Από 10 ετών ριγμένοι στους πέντε ανέμους... Μας πήρε το καράβι και μας πήγε... Που δεν μας πήγε. Με τα πολλά φτάσαμε στην πανέμορφη Βικτωρία της Βρετανικής Κολομβίας (σήμερα του Καναδά). Ευλογημένο μέρος. Μια υπέροχη ναυτική βάση. Ξεμπαρκάραμε με μπόλικους παράδες και... Τότε ένα πράγμα, μας συγκινούσε. Ο ΧΡΥΣΟΣ...



Όλος ο κόσμος ήθελε τον ΧΡΥΣΟ... Χρυσό για να σώσει τα αδέλφια του, τους φίλους του την φαμίλια του, από την φτώχια. Πήραμε το πρώτο καράβι και βρεθήκαμε, στην Καλιφόρνια. Τι ήταν αυτό. Μιλιούνια άνθρωποι, έσκαβαν, έπλεναν το χώμα, σουρώνανε το χώμα... Λύσσα Όλη η φύση ανασκάπτονταν από τα όνειρα των μαχητών του ΧΡΥΣΟΥ... Εκεί, γνώρισα την καλή μου, νέα και όμορφη. Ερωτευθήκαμε. Ώσπου ένα νέο ακούστηκε, ξανά στα καταγώγια των χρυσοθήρων... ΠΌΛΕΜΟΣ.... Ξανά πίσω στην βάση μας στην Βρετανική Κολομβία. Τρέξε, πήγαινε στον πόλεμο της Κριμαίας. Ξανά μαζί. Ο Γεώργιος Νικόλαος Καπιώτης, λιποτάκτησε, πήγε με τους Ρώσους. Παρέα με τον Σαρή από τους Ανδρωνιάνους.

Είχανε το ζουζούνι μέσα τους. Τους μπαγκλάρωσαν, όμως οι Άγγλοι... Τι να πουν... Σκαρφίστηκε, ο σοφός Καπιώτης ξανά μια λύση... Ρωμέικη... Δήθεν τον έλεγαν George Wienna και τον Σαρή ως John Stevens …. Τα εγγλεζάκια το έχαψαν, ή έκαναν ότι το μάσησαν, μιας και η ανάγκη για τον στόλο ήταν τρομακτική... Για μια ιστορία της τύχης, εγώ μάτιζα ένα πανί σκαρφαλωμένος στο ακρινό κατάρτι, τους βλέπω να μπουκάρουν από την βάρκα στο πλοίο, δεμένους... Ούρα ζήτω... Ζουν... Ξανά και οι τρεις παρέα... Με τα πολλά το πλοίο κάτω από την σημαία του Αγίου Γεωργίου, φτάνει στο Μέξικο... Και εκεί πόλεμος. Και πληρώνουν καλά. Πήγαμε, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το χρήμα αδελφέ... Το κυνηγούσαμε όπου και αν ήταν κρυμμένο και το τσεπώναμε...
Εκτίθεται στο μουσείο, σαν σκάφος του ΚΑΠΙΩΤΗ...
Με τα πολλά, αφού περνούσαμε ανάμεσα στις σφαίρες και το πιοτί, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το μυστικό που μας είπε ένα γέρος Μεξικάνος, μπεκρής και λιγομίλητος... «Βρήκαν ΧΡΥΣΟ στην Βρετανική Κολομβία» Αυτό ήταν. Φύγαμε για τον βορά... Εκεί ξαναβρήκα την καλή μου. Παντρευτήκαμε ήσυχα σε μια εκκλησία Κουάκερων... Τώρα εκκλησία... Μην φανταστείς. Που τα λούσα τα δικά μας. Με τις εικόνες, τα θυμιάματα, τους παπάδες. ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ... Διάβασαν ένα απόσπασμα και η τελετή έληξε... Τι υπέροχος που είναι ο κόσμος. Ένας υπέροχος μήνας πριν την πλήρη μας καταστροφή. Τι γλυκιά που είναι η ζωή, μέσα στην δύνη του έρωτα. Και μετά, για μένα, ζωή είναι μόνο τα βουνά. Οι κάστορες, οι λύκοι, οι αρκούδες. Που και που κατεβαίνω, να πουλήσω τα δέρματα, να πάρω ταμπάκο, κανένα σώβρακο κτλ... Ε πάω και σε κανένα καταγώγιο μαζί με τους άλλους δύο.








Ο Γιώργης Νικόλαος Καπιώτης, παντρεύτηκε. Πήρε την κόρη του αρχηγού των ντόπιων. Από την κυρίαρχη φυλή των SOGNEESS. Με πήγε, με το στανιό στο σπίτι του. Τώρα είχε παρατήσει το κυνήγι του ΧΡΥΣΟΥ. Με την Μαίρη Άννα, είχαν ανοίξει, ένα παντοπωλείο. Τα είχε όλα και με καλές τιμές. Κατάφερε, να φτιάξει και ένα μικρό σκάφος. Βλέπεις, ότι μάθαμε στην Λιαννάμμο δεν ξεχνιέται, όπου και να πας... Ο δε Σαρής τα πήγε και αυτός καλά. Έγινε βοηθός του διοικητή της πυροσβεστικής. Μεγάλη θέση. Γιατί τα καλοκαίρια, τα έντονα καλοκαίρια λαμπάδιαζαν τα βουνά... Το να κουμαντάρεις το σώμα των πυροσβεστών, ούτως ώστε να προφυλάξεις ζωές και περιουσία, δεν είναι μικρό πράγμα...
Τα χρόνια περνούσαν ήρεμα για αυτούς. Φώναξαν όλη την Κούμη και τα χωριά. Γέμισε η πόλη από Κουμιωτάκια, από τον Οξύλιθο, τα Βίταλα... Αντήχησαν τα τραγούδια μας σε ούλη την επαρχία... Φτάκαμε λέει και τους 300 από την επαρχία Καρυστία... Ο ένας μάζωχνε τον άλλο. Ως και γυναίκες φέρανε. Γιατί πως να το κάνεις. Οι SOGNEESS οι ντόπιοι δεν μας έδιναν πλέον τα κορίτσια τους για γάμο... Φέραν από την Κούμη... Αλλά πολλοί Κουμιώτες επέστρεψαν για να πολεμήσουν στους πολέμους μετά το 1910.... Αυτή είναι η μικρή μας ιστορία....» Υπογραφή δυσανάγνωστη... Αρχίζει από ΒΡ έχει κάτι που μοιάζει με ΟΛ και καταλήγει με ΚΑΣ... Μα γιατί διαισθάνομαι ότι είναι κάτι σαν ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ... Περίεργο πράγμα...