18 Οκτωβρίου 2007

ετέρα ανάρτησις παλαιών ημερών....

Εαρινόν μανιφέστον.... των εκκεντρικών 40 και βάλε....


Τις ημέρες που η μαυρίλα κυριαρχεί, που τα λεφτά σπανίζουν, τα χρέη σωρεύονται και η ψυχασθένια γιγαντούτε....
Τις ημέρες, που βατώνουν την γη και τα κολοβακτυρίδια θα γεμίσουν την Αθήνα...
Τις ημέρες που οι διακοπές γίνονται μόνο Σαββατοκύρικο κρεπάλης και μεθυσιού....
Τις ημέρες που η δεξιά μας, δεν ξέρει τι κάνει η αριστερά μας....
Τις ημέρες λοιπόν αυτές...
Εμείς οι εκκεντρικοί σαραντάρηδες και βάλε.... άντρες, γυναίκες διακυρήσουμε ότι....
Α)Ένα ερυθρόν τριαντάφυλλον αξίζει τόσα όσα τίποτα άλλο...
Β) Μια βόλτα με ένα κουτί τσάκα τσούκα (πασατέμπο δια τους νεότερους) ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟΤΕΡΟΝ ΠΡΑΓΜΑ....
Γ) Το κύλισμα στην εαρινή άμμο και τα παθιάρικα φιλιά πίσω από τους θάμνους είναι Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΥΣΗΝ
Δ) Δεν ζητάμε τον ουρανόν με τα άστρα.... ζητάμε τα άστρα στο πρόσωπο του, της αγαπημένης μας...
Ε) Και σαν δεν υπάρχει αγαπημένη αγαπημένος υπάρχουν υποκατάστατα....
ΝΑΙ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΑΡΠΑΧΤΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΟΣ....
Υπογράφουμε το εν λόγω Μανιφέστον, εμείς που γευτήκαμε τις μοσχαρήσιες μπιζόλες, τα κινέζικα εδέσματα, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα τεράστια σπίτια, τις βόλτες στα εξωτερικά, ΠΟΥ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΟΛΑ, αλλά δεν χάσμε τίποτα από την εφηβικήν ορμήν του αρσενικού, ή θηλυκού είναι μας....
Εμείς, που δεν θέλουμε, να είμαστε συνεχώς επαίτες ενός συνεχούς ψεύτικου ευδαιμονισμού..... ( Και για να μην μπερδευόμαστε.... το εμείς εισίν έκφρασις ποιητική ένεκα του ότι εγώ πτωχό παιδί και αμόρφωτον εισίν ....)
ΖΗΤΩ ΤΑ ΡΟΥΦΙΧΤΑ ΦΙΛΙΑ
ΖΗΤΩ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΟΝΟΥΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ
ΖΗΤΩ ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΛΑΜΒΑΝΩΣΙΝ ΧΩΡΑΝ....
Και ως γνωστόν, το εν λόγω Μανιφέστον θα αυτοκαταστραφεί, εις σαραοκτώ ημέρας, πενήντα δύο ώρας, τριανταδύο λεπτά και οκτώ δευτερόλεπτα.
ΑΚΡΙΒΩΣ....
Ακολουθούν αι υπογραφαί....
εδημοσιεύθην εις το www.sxeseis.gr την 03/07/07 21:05

17 Οκτωβρίου 2007

ΠΑΛΑΙΑ ΘΕΜΑΤΑ....

Ο πόθος το μετρόν δεν το κοιτά...
Φέτος τον χειμώναν, έκοψα εισητήριον από Αμπελοκήπους δια Μοναστηράκιον. Επί της αποβάθρος, ευρισκόμουν μόνος, διότι μόλις είχε εξέλθει ο σειρμός. Έναντι, ευρίσκετο επίσης λιγοστός κόσμος εντελώς αδιάφορος. Όμως... όμως... μια θεσπεσία γυναίκα - περί της 35ης ηλικίας - φορούσα πρασινοπήν φουστίτσαν, εκάθισον ανεμέλως επί των καθισμάτων. Ήτο η στιγμή ιδιαιτέρως ευαίσθητος... Παρόλο που ερχόμουν από ιδιαιτέρως έντονης συζήτησις περί της αισθητικής εις το λογοτεχνικόν έργον του Ντοστογιέφσκυ, δεν ξέρω πως αυτή η γυναίκα -με Γ κεφαλαίον - μου εκέντρισε το ενδιαφέρον. Ως έλεγον... ούτε η εφημερίς ούτε η σκέψις μου δεν μπόρεσαν να με οδηγήσουν μακρώθεν της λάγνας μορφής της Κυρίας. Αλληλοκοιταχθήκαμε...Κάθησα με ανοιτούς πλήρως τους οφθαλμούς και η πρόσχαρις λάγνα Κυρία έκανε κάτι που δεν εχει ματατύχει, ούτε στα όνειρά μου. Σιγά, σιγά ανέβαζε την πράσινην φουστίτσα της απολαυστικά, ηδονικά, αποκαλύπτοντας μια τέτοιου κάλους επιδερμίδα που τα έχασα. Ήτο κάτι που μου αύξησε τόσο την αδρεναλίνη, που δεν ξέρω αμέσως σκέπτηκα την ημέρα που η ανθρωπότητα, θα οδηγείτο εις τον πόλεμον και εγώ μαζί με αυτήν, θα συνευρισκόμαστε στον υπόγειον, αντικρυστά και λαχανιασμένοι θα τρέχουμε για να συνουσιαστώμεν, μετά ακολάστου πάθους εις τα εκδοτήρια... Ήτο δε τόσο... μα τόσο αποκαλυπτική, που εντός ολίγου ανοίγοντας πλήρως τα μπουτάκια της ανακάλυψα ότι δεν υπήρχε ούτε φίλο συκής... Έλεος, αναφώνισα, έκανα να σηκωθώ δια να δόσω το έναυσμα δια την ταυτόχρονην έξοδόν μας, ίνα οδηγηθώμεν εις το πλησιέστερον Μοτέλ. Φευ... Με ένα χαμόγελο και μια ελαφριά κίνησις του δακτύλου της, μου έκανε αρνητικόν σήμα.... Και όμως.. Συνέχιζε προκλητικά, να μου δείχνει την μαύρη χνουδωτήν σκιάν, ανάμεσα στο ανοιχτόχρωμον δέρμα των δύο καλίγραμων μπουτιών της. Ο άντρας είχε ξυπνήσει ...Τότε οι δύο σειρμοί ... ως συνήθως, ήλθον και απέμεινον μόνος να κοιτώ τις διαφημίσεις BODYLINE.. ΜΑΘΕΤΕ ΑΓΓΛΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟΝ ΤΩΝ 7 ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ...Ήτο αργά όταν αυτά εξεχάσθησαν. Η ώρα που θα μιλούσαμε για το υπαρξιακόν ματαέφθασε...


Εδημοσιεύθηκε 1-7-2006 στο www.sxeseis.gr

Ποιήματα του Τριστάν Τζάρα....

Να ξεκαθαρίσω - άπαξ και δια παντός... - από ορθογραφία σκίζω.... και ότι ξεπατικόνω από βιβλία για να τα δείτε λόγω βιαστικής δακτυλογράφησις έχουν ατέλειες....



ποιήματα Τριστάν Τζαρα

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΑ, ΑΝΤΙ-ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ


Λοχαγέ!
οι βολίδες, οι ανοιχτές δυνάμεις του καταρράκτη μας απειλούν,
η θηλειά των φειδιών,
οι αλυσίδες των μαστιγίων,
προχωρούν θριαμβικά μέσα στις χώρες πού μόλυνε η συνεχής φρενίτις,
Λοχαγέ!
Όλες οι κατηγορίες τών βασανισμένων ζώων,
υπό μορφήν δαγκωμάτων πόνου απ' το κρεββάτι,
χάσκουν σαν αιμάτινοι κύκλοι,
μια βροχή πέτρινων δοντιών και τα ίχνη των ακαθαρσιών
μέσα στις κλούβες μας σκεπάζουν
μέσα σε παλτά ατέλειωτα σαν το χιόνι.
Λογαγέ!
Οι λάμψεις απ' τα κάρβουνα έγιναν φώκια,
αστροπελέκι, έντομο κάτω απ' τα μάτια σου,
οι έφιππες ομάδες των οραματιζομένων,
τα τροχοφόρα τέρατα,
οι φωνές των αυτομάτων υπνοβατών,
τα ρευστά στομάχια πάνω στις ασημένειες πλάκες
οι ωμότητες των σαρκοβόρων λουλουδιών
θα κυριέψουν την απλή κι' υπαίθρια ζωή
και τον κινηματογράφο τού ύπνου σου.
Λοχαγέ!
φυλάξου απ' τα γαλανά μάτια.




Νέα ποιήματα ενός επιφανούς του Νταντά

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣΚΑΡΔΙΑΣ - ΑΦΑΙΡΕΣΙΣ

Άνεμος, πόθος, υπόγειο βουερό αυπνίας, τρικυμία ναός,
η πτώσις των υδάτων
και τ’ απότομο σάλτο των φωνηέντων,
μέσα στα βλέμματα, που ατενίζουν τις τελείες των αβύσσων,
μέλλοντα που θα υπερβληθούν, που έζησαν, που θα συλληφθούν,
φωνάζουν τ’ ανθρώπινα σώματα αλαφριά σαν τα σπίρτα,
μες σ’ όλες τις πυρκαιές, του φθινοπώρου, των δονήσεων
και των δέντρων
Ίδρωτας πετρελαίου.
Η ομίχλη έβαψε το μάτι,
που βάζει χρώμα στην όρασή μας,
με ελαφρόν αίμα και κουρασμένο σκιερό ποτό
μηχανοποιείται ο χορός των φερέτρων,
ή πολύχρωμα φύλλα αναπάντεχα μες στις φλέβες,
απολιθωμένη ρόδα γκρίζα χωρίς τα κλαριά της,
πράγματα που πηδούν αναμεσής της αποστάσεως,
ζω τα διαστήματα του υπόγειου θανάτου,
οι υπνωτισμένες λάμπες των αλατορυχίων
χλωμιάζουν, τα φτυσίματα μέσα στ’ άγρυπνα στόματα,
τα βαγόνια ακίνητα μέσα στον κύκλο του ζοδιακού,
ένα τέρας δείχνει το μυαλό του από καμμένα,
ο γυαλίκαι μοιάζει με την τρυγώνα του rag-time
χωρίς αντίθεση, στο πρώτο άρωμα, στις ιππικές κερδοσκοπίες
τα φωνήεντα απ’ αλάτι δόντια, ακίνητα πάνου στις ράγιες
τραβού τις σκάλες,
σύνθημα


Τρισταν Τζάρα

΄Αγριο Νερό


Τα λιμασμένα δόντια του ματιού
γιομάτα μεταξένια καπνιά
ανοιχτά στη βροχή
ολοχρονίςτο γδυτό νερό
μαυρίζει τον ίδρωτα του μετώπου της νύχτας
το μάτι κλείνεται σ΄ ένα τρίγωνο
αυτό το τρίγωνο βαστά έν΄ άλλο τρίγωνο
το μάτι αργά
ροκανίζει μες στο στόμα του κομμάτια ύπνου
τρώει δόντια του ήλιου δόντια βαριά απ΄ τον ύπνο
ο θόρυβος κανονισμένος στην περιφέρεια της λάμψης
είν΄ ένας άγγελος
που χρησιμεύει για κλειδαρότρυπα στην ασφάλεια του τραγουδιού
ένα τσιμπούκι που καπνίζουν στο όχημα των καπνιστών
πάνου στη σάρκα του οι φωνές διυλίζονται μεσ΄ απ΄ τα σώματα
που οδηγούν τη βροχή και τα σχέδιά της
οι γυναίκες το βάζουν στο λαιμό σαν περιδέραιο
είν΄ η χαρά των αστρονόμων
όλος ο κόσμος το παίρνει για ένα παιχνίδι θαλασσίων πτυχών
χνουδωτό απ΄ τη ζέστη και την αυπνία που το χρωματίζει
το μάτι του δεν ανοίγει παρά μόνο στο δικό μου
μόνον εγώ φοβούμαι όταν κοιτάζωμε ρίχνει σε μια κατάσταση σεβάσμιου πόνου
εκεί όπου οι μυς της κοιλιάς του και οι αλύγιστες κνήμες του
συναντώνται σ΄ ένα κτηνώδες φύσημα αλμυρής πνοής
απομακρύνω σεμνά τους νεφελώδεις σχηματισμούς και το στόχο τους
ανεξερεύνητη σάρκα στιλπνή και λεία πια απ΄ τα πολύ λεπτά νερά.

Μετάφραση ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ



Για τον Ρομπέρ Ντεσνός


Μες στο λευκό της σκέψης μου
σκούζει ένα κοτσύφι που τραγουδάει
πάνω απ΄ την αποκεφαλισμένη πόλη
σφυράει το ξαφνικό τραγούδι του αίματος
συγκλονίζοντας τ΄ ώριμο δέντροπου ζητιανεύει φως
θέλετε δεσποινίς
κι ο θάνατος δείχνει τη μόστρα του
άδεια δόντια στο βραχιόλι
και τα κόκκαλα από χίλιους μαρτύρους
θέλετε δεσποινίς
το νεκρό ξύλο
απ τα δυνατά σαγόνια
φράζει απαλά το δρόμο
στο κεφάλι μια μόνη ελπίδα
μες στο κεφάλι ένα δάσος
με το σπάσιμο των άστρων
γνώρισα τη μελωδία
απ όπου ανατέλλει η μνήμη
δεν υπάρχει πια φωνή ν΄ αντιλαλεί
μες στο Παρίσι το στρωμένο με φύλλα
ένα καλοκαίρι λείπει απ΄ την πρόσκληση
μόνος εγώ το ξέρω
λησμονείστε τα παιδιά σας τις μανάδες σας
την νιότη την άνοιξη
τα φιλιά απ΄ τις αγαπημένες
το χρυσάφι του καιρού
ένα όνομα γυμνό φτερουγίζει ακόματις νύχτες γύρω από τις λάμπες
και η σφιγμένη γροθιά των πόλεων
ορθώνει ως την καρδιά της μέρας
αυτό το φως αυτή την επανάσταση
που προσφέρουν στους διαβάτες
μες στην παλάμη του χεριούτου κόσμου
μέσα στα χέρια που κύμα τα παίρνει
ένα πουλί και τίποτ΄ άλλο από θυμό
ένα πρόσωπο στο παραθύρι μου
μια χαρά κυματίζει
το μυστικό μου ο λόγος της ύπαρξής μου
κι ο κόσμος

Πράγα, Μάρτιος 1946

Μετάφραση ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ


ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΕΝΑ ΝΤΑΝΤΑΪΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ
Πάρτε μια εφημερίδα.
Πάρτε ένα ψαλίδι.
Διαλέξτε από την εφημερίδα ένα άρθρο στο μέγεθος του ποιήματος που θέλετε να κάνετε.
Κόψτε με το ψαλίδι το άρθρο.
Κατόπιν κόψτε προσεκτικά τις λέξεις που αποτελούν το άρθρο και βάλτε τις μέσα σε μια τσάντα.
Ταρακουνήστε μαλακά την τσάντα.
Κατόπιν αρχίστε να βγάζετε από την τσάντα τη μία λέξη μετά την άλλη.
Αντιγράψτε τις ευσυνείδητα.
Με τη σειρά που βγήκαν από την τσάντα.
Το ποίημα θα σας μοιάζει.
Και να που γίνατε ένας απείρως πρωτότυπος συγγραφέας με μια χαριτωμένη ευαισθησία, έστω κι αν δεν σας καταλαβαίνει το άξεστο κοπάδι


Από το Μανιφέστο για τον αδύναμο έρωτα και τον πικρό (Δεκέμβρης 1920)

Το τέρας της φθοράς του χρόνου....

Ομόνοια...

Δύο υπέροχα λατρευτά κορίτσια - άγουρα εις ηλικίαν - εψές το βράδυ....

" Άχ Μαρία να σου δείξω φωτό από τους κοιλιακούς του στο κινητό μου να πάθεις...."

" Και που να δεις Ελένη του δικού μου..."

Εμ πως δηλαδή... να δείξουμε τους δικούς μας και να τρομάξουν τα άγουρα πλάσματα?

Είναι τραγικόν και μεγαλειώδες. Η φύσις πρωτίστως αναζητά την υγιεινήν αναπαραγωγήν της...

Τι τα παχιά , προς απόσυρσιν κορμιά θα επιζητήσει?

Ναι ναι σωστά μου λέτε... δεν είμαστε εις τα σπήλαια και δεν είμεθα υψωμένοι εις τα τεράστια δεντριά... Έχομεν πνεύμα , ρώμην ηθικήν, υψηλά ιδανικά....

Δεν λέω.... Μα... Φευ.....

11 Οκτωβρίου 2007

Μια λαμποργκίνι κλάταρε....

Μπλουφ....
Άλλαξα ελαστικά...
Έ και?
Τι άλλο να αλλάξω? Κέραμοι ατάκτως ερημένοι....
Έπεσαν τα ορυκτέλαια επί της ψυχής μου...
Μπήκαν και οι μαλλιάδες , οι περιπατητές των σανδαλίων εις την βουλήν....
Έ και?
Άλλαξε τίποτα?
Μωρό μου, μωρό μου, κάνε υπομονή θα ματαβγώ δυνατός από την κρίση ....
Θα κολλήσω την υπόγεια τρύπα με τσίχλα μεταχειρισμένη....
Και τότε, ξεκούραστος θα σ' απογειώσω .... αν ποτέ το κατάφερα...
πές μου αλήθεια γλύκα μου, πες μου αλήθεια .... σε απογείωσα ποτέ?
Ουφ μπας και το ρεζερβουάρ μου τέλεψε?
Λέτε?

ευχαριστήριον προς τους καλούς ανθρώπους....

Ευχαριστώ την μαμά μου, την θείαν μου την Ελπινίκη, τον δευτεροξάδελφο της τέως πεθεράς μου δια την επιτυχή ανάπτυξην των ιδεών μου....
Ιδιαιτέρως θέλω να ευχαριστήσω ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΝΟΩ την ιστοσελίδα WWW.SXESEIS.GR που τόσα έτη με συντρόφευε στα φόρουμ της.... την ατελοίωτη πλάκα που έκανα.... την συγκινησιακή φόρτιση που με διακατείχε...
Όμως ο έρως εκτύπησε και δεν θα μπορούσα.... να ήμουν εκεί.... ίσως θα ήθελα να αποτοξινωθώ.... τες πάντων ας είναι καλά οι ιδιοκτήτες η Μ. και ο Α.
Τους ευχαριστώ από την καρδιά μου....

10 Οκτωβρίου 2007

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΝ

Επιθυμώ την έναρξην του απολύτου κενού εις τα blog

Μπήκα γιατί δεν υπήρχε λόγος να είμαι όξω....

Αλλά τι να πω?

Δεν είμαι δημοσιογράφος...
Δεν είμαι ποιητής....
Δεν είμαι παρλαπίπας....

Κάποτε όμως κάπνιζα Και πίπα, με άρωμα βατόμουρου....

Σκέπτομαι να ιδρύσω ένα σιχαμένο κίνημα υπεράσπισης των καταπιεζομένων βάζελων...

Πολύ φτηνό...

Θα ιδρύσω κίνημα για την διάσωσιν της ιπτάμενης γούνας των εδρευόντων κυριών της Κηφισιάς...

VISON...

τι κενόν....

κενοτάφιον....

ιδεών.....

Παραπληγικός τη γλώσσα θέτων αυτήν εις το μουνέτον της λατρεμένης κόρης που με θωπεύει....

Και όμως την ώραν ταύτην... την ώραν που ο πλανήτης γη, το αστρικόν σύστημα, ο γαλαξιακός νους .... κυριεύετε από μίαν αστόχαστον παραλυρηματική ποδάγρα.... Λέγω....

Κυρίσωμεν την επουράνιον εισβολήν των γήινων αντικαθρεπτισμών στο άπειρον....

Με λίγα λόγια.... πιό ασαφή..... ΖΩΜΕΝ ΕΡΩΤΙΚΑ.... ΖΩΜΕΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ.... ΖΩΜΕΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΣ... ΖΩΜΕΝ ΠΟΙΗΤΙΚΩΣ.... ΖΩΜΕΝ ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΑΝΩΓΙΑ ΧΑΜΕΝΟΙ ..... ΣΤΟΧΕΥΟΝΤΑΣ ΟΥΧΙ ΤΟ ΕΦΗΜΕΡΟΝ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΓΡΙΟΠΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΝ....

Και ως γνωστόν.... Μια LAMBORGINI σαν όνειρο .... θα μας πλησιάσει εις το στοχούμενον υπαρξιακόν γίγνεσθε....

Γιατί ανάθεμα την ώρα..... Πυρ κατά βούλησιν με τας ιδέας οβίδας και την σκέψην οδηγόν .....

Ο εν πλήρη σώας τα φρένας

Ακρατ.....

Τω σωτηρίω έτος.....

10-10-1010