ΖΩΗ ΧΡΥΣΑΛΗ … ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ….

Σαν χτες.... Ραντεβού στις 10 με τον δικό σου στο Ταυλανδέζικο... Θα έλθω με την μηχανή μου...

Μόλις είχα τελειώσει το στρατό. Είχα μπει στις σχολές του Εμπορικού Ναυτικού, με απόλυτα ένα στόχο. Να ζήσω ανέμελα 6 μήνες φοιτητική ζωή και μετά να πάω για δουλειά κάπου, όπου να είναι… Βλέπετε έπεσα σε μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα να πρέπει να βγάλω, πέρα από το Ναυτικό Λύκειο που είχα τελειώσει και την ανώτερη σχολή… Δηλαδή τρία συν τρία χρόνια. Ούτε Ιατρός…

Μπήκα λοιπόν την πρώτη ημέρα στην σχολή Ασπροπύργου, με το θαυμάσιο, γεροντίστικο παλτό μου. Και ξεκίνησε, ένα λαμπρό ταξίδι δράσης πολιτικής. Γνωρίστηκα με τα καλά παιδιά της παράταξης του Κ.Κ.Ε. αλλά συμμετείχα στην Α.Σ.Α. Αν θυμάμαι, καλά σήμαινε το Α.Σ.Α. Αυτόνομη Συσπείρωση Ασπροπύργου.  Από αυτό το υπέροχο εξάμηνο ταξίδι μου έμειναν, δεκάδες πολιτικές παρακαταθήκες, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας και δύο καλές φιλίες.

Μια φιλία υπέροχη ήταν η ΖΩΗ ΧΡΥΣΑΛΗ. Πέρα από την σχολή Ασυρματιστών είχε το χαρακτηριστικό ότι έμενε στον Ασπρόπυργο. Σύντομα αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Κυρίως πολιτική. Τότε έδωσα ή δώσαμε (δεν το θυμάμαι)  σε μια φαλλοκρατική περιχέουσα κατάσταση μια μάχη υπέρ των ομοφυλόφιλων.  Πρέπει να ήταν η ιστορία του Άγγελου… Ποιος θυμάται τώρα…  Ήλθα σε σύγκρουση με τον σταλινισμό και τα γκουλαγκ περί των ψυχικά νοσούντων ομοφυλόφιλων…. (φαντάζομαι τι θα κυκλοφορούσε από πίσω μου). Τες πάντων τότε περίπου γνώρισα ένα μεγάλο έρωτα. Την τέως σύζυγο μου. Αρχίζουμε με την ΖΩΗ ΧΡΥΣΑΛΗ να κάνουμε στενή παρέα. Γνωρίζει και ένα λαμπρό αγόρι και αυτή και πλέον η ζωή των τεσσάρων γίνεται Ασπρόπυργος Αμπελόκηποι. Ενδιάμεσα δύο ωραία στέκια στο Αιγάλεω. Ένα μπαρ και ένα θεσπέσιο Ταυλανδέζικο εστιατόριο.

ΜΑΓΕΙΑ… παρέα. Βαθύτατα αγαπησιάρικη και δευτερευόντως πολιτική. Αλλά και πολιτική. Θυμάμαι εγώ με την ΖΩΗ τις Κυριακές με τον Ελληνικό της και εγώ με τον φραπέ να διαβάζουμε τις εφημερίδες μας.

Πέρασα με αυτήν την παρέα υπέροχα. Η ΖΩΗ ήταν πάντα ένας υπέροχος φίλος. Χτυπημένη από μικρή από την ασθένεια, που τότε την είχε προσπεράσει ήταν φάρος γνώσης, γέλιου, τσαμπουκά και πραότητας. Απίστευτη !!!

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ...

Όλα τα ωραία όμως έχουν και τον ΔΡΑΚΟ τους…. Γεγονότα που είναι συνήθη τα έφεραν πάνω κάτω. Εκεί κάπου χαθήκαμε. Δεν ξέρω τι απέγινε. Πάντα στις διαδηλώσεις όταν έβλεπα τους ΣΠΑΡΤΑΚΙΣΤΕΣ ρωτούσα για αυτήν. ΠΑΝΤΑ. Μέχρι που ρώτησα και φέτος στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ… Και έμαθα τα μαντάτα… Αγόρασα το τεύχος του περιοδικού και σκάναρα την σελίδα που είναι αφιερωμένη σε αυτήν… Στην οργάνωση που αφιέρωσε την ζωή της (και τι ΖΩΗ) εύχομαι να την θυμούνται και εύγε για την πάλη που έδωσαν. Σε μας θα μείνει πάντα Η ΖΩΗ ….

Έφυγε…

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ….

Σημείωση. Για την πολιτική της διάσταση και την δράση της σκάναρα την σελίδα. Αυτοί είναι αρμοδιότεροι από εμένα.

Γερμανοί αντιφασίστες στον ΕΛΑΣ η Εύβοια, η Κύμη και ο Θείος μου

Αφορμή για όλη αυτήν την ιστορία, ήταν η εξαδέλφη μου. Μου έδωσε το φωτογραφικό αρχείο του θείου μου του Χρήστου. Με την σαφή εντολή "σκάσε και κολύμπα"...
Να οι φώτο εκεί κοντά στα 1900 στην Άφρικα, ενός θείου άλλου.... Να το ένα, να το άλλο.
Στάσου... Ένας φάκελος. Τον ανοίγω. Κάτι γλυκές φάτσες, φανταρίστικες, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, παίρνω τον μεγεθυντικό φακό (γηρατειά βλέπεις) και βλέπω στο αμπέχονο ΕΛΑΣ.... Και ένα φάκελο με ένα ξενικό όνομα, Μίντεν.... Γερμανία....

Η υπόθεσις, ξεφεύγει από το φαμελιάρικο επίπεδο. Είναι υπόθεση που αφορά την ιστορία του τόπου και των δρώντων δυνάμεων, δηλ. των ανθρώπων μέσα στην φοβερή ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.. Με την έννοια αυτή σας την παρουσιάζω και όχι σαν μια προσωπική υπόθεση, που θα αφορούσε εμένα και τους συγγενείς μου...

Ο θείος Χρήστος καταθέτων στέφανο στην πλατεία της Κύμης, όπισθεν του καθεδρικού ναού Άγιος Αθανάσιος. Προφανώς πρέπει να ήταν εκ μέρους της αντίστασης, πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν ξέρουμε. Πάντως ήταν νεότατος...

Και εδώ βρισκόμαστε σε τοίχο... Τοίχο Ιστορικό. Διότι ο θείος ΔΕΝ ΖΕΙ... Ένας που θα ήξερε στο χωριό, στην Κύμη μας άφησε πνευματικά τρία χρόνια, ενώ σωματικά πέρυσι... Μόνοι το λοιπόν θα ξεδιαλύνουμε και θα φανταστούμε τα γεγονότα.... Και ελπίζουμε στην εκ των υστέρων βοήθεια...

Ο θείος μου ο Χρήστος Λάμπρου, βγήκε στο κλαρί, ως αντάρτης στα βουνά της Κούμης. Φύση, τολμηρή, εραστής του ρίσκου. Του οποιαδήποτε ρίσκου. (Σε αντίθεση, με τον πατέρα μου και αδελφό του, που ήταν φύση συντηρητική). Μια ημέρα ο θείος, για άγνωστους λόγους, αποφασίζει να κοιμηθεί, εντός του σπιτιού της  μάνας του και όχι στο βουνό. Όπως μου είπε φέτος το καλοκαίρι, μια γειτόνισσα που είδε τα γεγονότα, ωσάν μικρό παιδί περνάει μια περίπουλος Ναζιστική, Γερμανική, τον τσιμπάει και τον ξαποστέλνει στην Γερμανία, ως όμηρο. (σήμερα έμαθα, και τον καταδότη.... εξ ανάγκης..... Φυσικά θα μείνει παντελώς άγνωστο γιατί δεν είναι χρήσιμη πληροφορία....) Εκεί, κατά την φαμελιάρικη παράδοση, ξέθαβε πτώματα κατά τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Τελειώνει αυτή η ομηρεία. Επιστρέφει στην Ελλάδα και φτάνει στην Κούμη. Επαναλαμβανόμενα κύματα ψείρας, βασανίζουν το σπιτικό μέχρι που ανακαλύπτει η γιαγιά η Μάρκαινα την πηγή του κακού. Η ζώνη, η στρατιωτική...

Αυτά τα ωραία τα λέγω γιατί δεν ξέρουμε πως, πριν τις ψείρες ή μετά.... ο θείος ο Χρήστος αποκτά επαφή με τους δύο ? ή πιότερους αυτόμολους Γερμανούς αντιναζιστές στρατιώτες...  Στην Κούμη να τους βρήκε? Στην Αθήνα ξανασυνδέθηκε με τον ΕΛΑΣ επειδή θα έμαθε στην Γερμανία κάτι λίγα ή πολλά Γερμανικά? Δεν ξέρουμε... Έχουμε ένα γράμμα προς μια Αθηναϊκή διεύθυνση (Παναθήναια). και τις ψείρες... Εκεί μέσα είμαστε Ιστορικά και χρονολογικά εγκλωβισμένοι...
Αχ βρε υπερπέραν πες μας τι στο καλό έγινε.... Και ας μιλήσουμε για αυτό το γράμμα... Η διεύθυνση είναι προς κάποιον Παναγιώτη Στάβερην. Και στην απέναντι πλευρά ο Μίντελ, ο Γερμανός αυτόμολος τον Αύγουστο του 1945 εξ Γερμανίας απευθύνεται στον Χρήστο Λάμπρου.... στην διεύθυνση του Παναγιώτη Στάβερη... Μυστήρια πράγματα... Εκτός αν ήταν συνωμοτικά πράγματα.... Και πως ο Μίντελ έγραφε τόσο ωραία Ελληνικά?

Και φτάνουμε στις ωραίες φωτογραφίες με το δίκοχο.... Ποιος είναι ο Μίντελ, από τους δύο? Παρατηρούμε τα εθνόσημα του ΕΛΑΣ.

Τώρα θα μου πεις με το δίκοχο του ΕΛΑΣ στα 1945, στην Αθήνα.... Μπίζουλα πράγματα.... Είχαν συμβεί τα Δεκεβριανά....

Άρα οι Αντιναζιστές αυτομόλησαν, από τον Ναζιστικό στρατό, πήγαν στην Γερμανία και έστειλαν το γράμμα στα Παναθήναια στα 1945....
Ιστορικά κουλουβάχατα.... Με τα αστυνομικά και τις χρονολογίες, δεν τα πηγαίνω καλά.




















Ίσως να είχαν αυτομολήσει, όχι στην Αθήνα αλλά στην μεγάλη μάχη της Λαμπούσας, στην Κύμη Ευβοίας. Αυτή ήταν, μια σπουδαία μάχη. Εκεί πάρθηκαν πολλοί αιχμάλωτοι και αυτομόλησαν πολλοί φαντάροι αντιναζιστές.

Γράμμα στην εφημερίδα "ΚΟΥΜΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ" Μάρτιος του 1986

Η μάχη έγινε στις 3 Σεμπτέμβρη του 1944.... Ο θείος έλειπε σε διακοπές .... στην Γερμανία ξεθάβοντας πτώματα... Μπορεί να συνάντησε τους αιχμαλώτους και τους αυτόμολους σαν ήλθε από την Γερμανία. Και ξέροντας λίγο την γλώσσα να τα έλεγαν... Ποιος ξεύρει... Πάντως οι δεσμοί σφυρηλατήθηκαν. Οι Γερμανοί αντιναζιστές δέθηκαν ψυχικά με τον θείο Χρήστο.

Τόσο που εις εκ των δύο ήλθε με την σύζυγό του και το παιδί του. Φανταζόμαστε ότι είναι αυτός γιατί βρέθηκαν στον ίδιο φάκελο. Η επίσκεψή τους πρέπει να ήταν σίγουρα μετά το 1980.

Στην Κύμη επισκεπτόμενοι οι αντιφασιστες με την σύζηγό του και το παιδί του...

Εννενήντα Έτη από την εκστρατεία στην επαναστατημένη Ρουσία... ΣΠΑΝΙΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ....

 ΤΙ ΤΡΑΒΉΞΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ....


Τι να πω και τι να 'μολογήσω... Πέρασαν τόσα χρόνια από τότες. Ήμουν νέος σφριγηλός και ντούρος στα ερωτικά μου. Γαϊδούρα στον ανήρφο που λένε... Το λοιπόν μια και δυο. Έρχεται ένα χαρτί στο σπίτι .... Το και το.... Πας φαντάρος στην μακρινή Ρουσία. Να σώσεις τους "ξανθούς" αδελφούς από τους Μπολσεβίκους...

Με αυτές τις προκηρύξεις προσπαθούσαν οι κόκκινοι να μας πείσουν....

Ω Παναγιά μου! Τι να κάμω... Πήγα στην Μαιρούλα το βράδυ. Την εβάτεψα πέντ' έξ' φορές (υπερβάλλω αλλά ολάκερο ταξίδι θα έκαμνα να μην πω και ένα ψέμα τοσοδούλι.... ) Την άλλη ημέρα άρχισαν τα επεισόδια και τα ωραία της ζωής μου... Ταξίδι ονειρικό. Πέρασα τα στενά, πήγα σε μέρη κρύα και ανταριασμένα... Η ζωή μου άλλαξε... Γνώρισα τον Δεσπότη τον Φωστίνη, από κοντά. Μου άλλαξε τα φώτα ο Δέσποτας. Δεν έβαζε γλώσσα μέσα... Τι ρήτωρ.... Αλλά και σπαζονευραστικός.... Άμα άρχιζε δεν τέλευε... Σαν ήταν εμπρός σε πλήθος... Ωι βάι βάι... Μέλωνες... Να τα κλάματα να τα γέλια να οι απειλές να τα κανακέματα. Αυτός παιδί μου δεν ήταν Δεσπότης...
Το ωραίο είναι ότι τον γνώρισαν και οι γονέοι μου. Παρλαπίπα τον ανέβαζαν, παρλαπίπα τον κατέβαζαν.
Το που λέτε φίλοι μου αντάριασε η κατάσταση στην Ρουσία.... Πολέμησα με όσους στρατούς μπορεί να φανταστεί κανένας... Πλάγιασα με όσες γυναίκες φαντάζεσθε... Με θεοσεβούμενες από υποχρέωση που πήγα να τις σώσω... Με Μπολσεβίκες που ήθελαν να με κάμουν Κόκκινο... Με Αναρχικές του Μάχνο... Με γυναίκες από τα δάση τις λεγόμενες Πράσινες...
Αλλά ας μιλήσει ο Δέσποτας... Από τον "ΕΘΝΙΚΟ ΚΥΡΗΞ" της Αμερικής... Εκεί έγραψε σε πέντε συνέχειες το κείμενό του ο γίγας της γραφής και της ρητορικής Φωστίνης....

ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ .... 2018 ΕΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ....

Μπρρρ !!!!

Θα μου πείτε αδέλφια... Τι έπαθε αυτούνος και μας γράφει μετά από τόσους μήνες για θανάτους...
Να σας πω... Είναι που πάω αργά... Δηλαδή, είχα μπλέξει... Μπίζνες... Αγόρασα τρια μπαπόρια και οκτώ νταλίκες. Τζάμπα πράγμα...

Το που λέτε δύο φίλοι αντιμετώπισαν το θέμα του θανάτου των οικείων τους αυτό το διάστημα των τριών μηνώνε. Και ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι γίναμε Ιταλιάνοι... !@#$^*^%^^&% .... Για να σε θάψουν στο Αθήνα θες τρεις ημέρες, έως μια βδομαδούλα.

Στην κατάψυξη αδέλφια, μας έχουν... Φυσικά, ήταν φτωχικές κηδείες. Όχι πολλών χιλιάδων. Θα ήθελα να ξέρω αν οι ακριβές κηδείες έχουν τόσο συνωστισμό.... Ή με τον παρά, ανοίγω το χώμα να διαβώ...

Ότι ακούγαμε για την Ιταλία και φρικάραμε ήλθε και εδώ... Μεταξύ μας δεν ήλθε, γιατί στο Ιτάλια κάνουν και οκτώ μηνάκια άταφοι...

Οι λόγοι, γνωστοί... Δεν υπάρχει χώμα. Οι νεκροί δεν λιώνουν... Τους ανοίγουν είναι άλιωτοι, τους σκεπάζουν βιαστικά βιαστικά, τους φορτώνουν σε κάτι μίνι μπουλτωζάκια και δρόμο για το "χωνευτήρι"... Εκτός αν πλερώσεις... Οι λόγοι που μένουν, χωρίς λιώσιμο είναι πολλοί. Προσωπικά, πιστεύω ότι φταίει το ότι έχουν γίνει πολλές ταφές. Αλλά, ειδικός δεν είμαι. Θέλει έρευνα... Ίσως και οι εγκλωβισμοί των τάφων από πολλά μάρμαρα. Ποιος ξέρει... Τι μάρμαρα... Αν είναι γρανίτες... Ποιος ξεύρει? Οι ειδικοί μόνον..

Το θέμα έχει όμως προεκτάσεις. Καταλαβαίνετε ότι ο χρόνος, που μένει άταφος κάποιος είναι χρόνος αγωνίας για τους οικείους. Πόνος. !!! Δεν τελεύει το μαρτύριο...
Για μένα, πρέπει να ανοιχτούν νέα "μίνι" κοιμητήρια. Κάθε συνοικία πρέπει να έχει το "μίνι" κοιμητήριο της. Πως έχει, το σχολείο της η συνοικία. Ε να έχει ανά συνοικία και το κοιμητήριο της. Γιατί, ο θάνατος είναι κάτι που υπάρχει και δεν μας αφορά η ανάγκη του καπιταλισμού, που θέλει να τον αποδιώχνει. Δηλαδή, το σύστεμ, θέλει να καταναλώνεις ατελείωτα. Ως τον τάφο. Μάλλον λίγο πριν... Και αφού πάψεις να καταναλώνεις λόγω θανάτου να σε στείλουμε μακριά στου διαβόλου την μάνα...
Τώρα δε τελευταία, επειδή δεν θέλουν να υπάρχουν και οι μνήμες των ανθρώπων, για τους αποθαμένους θέλουν να μας καίγουν. ΌΧΙ ΡΕ ΜΟΡΤΗ... Θέλουμε την υστεροφημία μας. Να έρχονται τα παιδιά (εγώ δεν έχω αλλά δεν κάνω το προσωπικό γενικό). Να παγαίνει η χήρα, ο χήρος να ανάβει κερί. Όχι αυτό περάστε, καήκατε σβηστήκατε...
Εδώ είναι Ρωμέϊκο, δεν είναι .... Θέμε τάφους μπόλικους, αφράτους και σε κάθε συνοικία...

Βασικά, έχω καιρό να γράψω μεγάλο κείμενο... Πω πω κακό πράγμα το FB...