Το blog είναι βέρο Αμπελοκηπιότικο.... Σκέπτεται Αμπελοκηπιότικα, οσμίζεται τοπικά, ζει αναπνέει, αισθάνεται γηγενής... Αρνείται να μεταναστεύσει.... Δύο φορές που πήγε στην ξενιτειά... μια φορά στο μακρινό Γουδί και μια στην εξωτική Νεάπολη αισθάνθηκε έντονα τον νόστο και σύντομα πήρε τον ματιών του και επέστρεψε ταχέως...
Είναι αλήθεια ότι οι Αμπελόκηποι ήταν άλλο πράμα όταν εγεννήθην. Είχε χωματόδρομους θερινούς κινηματόγραφους, χειμερινούς, αλάνες με αθλητικά ποδοσφαιρικά σωματεία. Φυλακές αναμορφωτήρια, προσφυγογειτονιές.... Ταυτόχρονα τότε στο μακρινό 60 την ανακάλυψαν τα τότε κολάρα των Αθηνών. Βγαλμένοι μέσα από τις νέες τότε επιχειρήσεις που ήταν πλέον αλλιώτικες από το παρελθόν άρχισαν να καλοβλέπουν την γειτονιά... Ο Θανάσης ο παγοπώλης και ο Σίμος εχάθηκαν, τα γεροντοπαλίκαρα έφυγαν και το μαγαζί είναι σήμερα μπαρ... Ο μπακάλης με το πακέτο συναλλάγματος και τα χαλασμένα τυριά για προκάλυμμα... είναι σήμερα το ΜΠΡΙΚΙ....
Είχα την χαρά να γνωρίσω τα τελειώματα των προσφύγων στην γειτονιά... Τα Κουντουριότικα που εγώ γνώρισα με τις παράγκες.. Έμεινα στα προσφυγικά απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟ κυνηγημένος από το ΚΚΕ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕεσ. μιας και είχαμε γραφεία εκεί σαν μαθητές που ήμασταν από τα δύο κόμματα αλλά δεν μας άρεσε η γραμμή... Στο ΚΚΕ δεν είχαμε μέλη αλλά φίλους... Και μας έστηναν καραούλι οι ινστρούχτορες και μας έδιωχναν... Υπήρχε μέτωπο εναντίον μας από τα 3 κόμματα...
Έμεινα στα προσφυγικά του Λυκαβηττού. Μικρός βέβαια δεν κατανοούσα και πολλά... Τώρα κατανοώ ότι Αμπελοκηπιότης χωρίς προσφυγιά είναι μισό πράμα... Η Πέρα Κλουμπ η ομάδα μας (σιγά μην την ξέρει κανείς σήμερα...) όλα μυρίζουν πόνο και αίμα... Και κρύο και αγώνα για ζωή...
Αλλά και για το πριν τον Β' παγκόσμιο πόλεμο ξέρω πολλά. Όπως ξέρω και για τους ριγμένους... Αυτούς που οι ιστορίες και τα βιβλία "περί των Αμπελοκήπων..." δεν ιστορούν... Για την Κομμούνα το κοινόβιο που έκαναν οι ανάπηροι των πολέμων και που έφυγαν με πόνο για την Πανόρμου την οδό, μιας και οι πρόσφυγες ήθελαν να μείνουν εκεί στους πρόποδες του Λυκαβηττού (που άστα να πάνε μετά το κείμενο που θα διαβάσετε έχω χάσει τον μπούσουλα...)...
Το κείμενο που θα διαβάσετε είναι μια περιοδεία της εφημερίδας ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ στους Αμπελοκήπους όπου αναγράφονται τα προβλήματα. Προφανώς μετά με την εν λόγω εφημερίδα οι σύντροφοί τους θα πήγαιναν για να οργανώσουν και να στρατολογήσουν...
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι σε μια στιγμή λέει ότι τα Κουντουριότηκα είναι στους πρόποδες του Υμηττού ....!!!!!!!! Να έκανε λάθος ; Δεν νομίζω... Λέει και για ένα συνοικισμό προσφύγων Νέα Ανατολή.... !!!!!!!! Την αγνοώ.... Τες πάντων.... Τα εν λόγω άρθρα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.... Θεωρούνται μακριά από το κέντρο των Αθηνών και προτείνετε Εργατικό Κέντρο Αμπελοκήπων !!!!!!!! Εκεί έπαθα την πλάκα μου.... Θεωρώντας ότι είμαι καρακέντρο κατάλαβα ότι είναι σωστό αυτό που λέγαν οι παλαιοί.... Κέντρο απόκεντρο....
Η γειτονιά μας ήταν μια κούκλα... Περπατώ και θυμάμαι... Βλέπω κάθε ημέρα όπου έχουν αφήσει άκτιστα τα πρόσωπα που με κανάκεψαν μικρός... Βλέπω τα μεγάλα κουτιά με τα χύμα μπισκότα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ... τα χύμα τσιγάρα... Βλέπω τις ασπρούλες να μπαγλαρώνουν τους αγαπητικούς στο αναμορφωτήριο θηλέων... Βλέπω τα στήθια των κοριτσιών πίσω από τα κάγκελα και τα μουνάκια τους που τα έδειχναν στους νταβάδες λέγοντάς τους "παλαιομαλάκα είναι δικά σου" και η δασκάλα έντρομη να μας υποχρεώνει να κοιτάμε αλλού... Αλλά εγώ κοίταγα....
H ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1931
ΕΤΟΣ
Α’ ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 48
ΟΙ
ΕΡΕΥΝΕΣ ΤΗΣ «ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ»
ΜΕΣΑ
ΣΤΙΣ ΤΡΩΓΛΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΥ ΓΕΡΟΚΟΜΕΙΟΥ
ΤΑ
ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
Η
τυχοδιωτική επιχείρηση της Μικρασίας (1919) στην οποία μπλέχτηκε ο ελληνικός
καπιταλισμός, αποβλέποντας στη κατάχτηση της αγοράς της, για την εξυπηρέτηση
του αγγλικού ιμπεριαλισμού και των αναγκών του ντόπιου κεφαλαίου και που
στοίχισε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων εργατών και φτωχών χωρικών τέλειωσε με τή
Μικρασιατική καταστροφή, που σώριασε στην Ελλάδα, ζωντανά ερείπια, 1 ½ εκατομμύριο πρόσφυγες, το μεγαλύτερο
ποστοστόν των οποίων συγκεντρώθηκε μέσα στίς πολιτείες. Μέσα στην Αθήνα – στις
άκρες της δημιουργήθηκαν πολλοί συνοικισμοί που «αποκαταστάθηκαν» οι πρόσφυγες.
Σήμερα θα μας απασχολήσει το σύμπλεγμα των συνοικισμών που βρίσκονται γύρω απ’
τους ΑΜπελοκήπους : Γηροκομείο, Νέα Ανατολή, Κουντουριώτου, Στέγη Πατρίδος,
Στέγη Μητέρων κι’ άλλοι μικροσυνοικισμοί.
ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ
Και
πρώτα ο συνοικισμός του Γηροκομείου. Κοντά στο γηροκομείο, πάνω στη λεωφόρο
Κηφισσιάς – την οποία διασχίζουν τ’ αυτοκίνητα που οδηγούν τα παράσιτα, τους
κλέφτες του ιδρώτα των εργαζομένων στα εξοχικά προάστια Μαρούσι, Κηφισσιά για
να «ξεσκάσουν» και να οργιάσουν σπαταλώντας τεράστια ποσά βγαλμένα απ’ την
εκμετάλλευση των εργατών είχαν χτιστεί παράγκες για «προσωρινή» στέγαση.
Σ’
αυτές τριμώχτηκαν όπως όπως, σ’ ένα χώρο που δε χωρούσαν ούτε οι μισοί, 800
-900 οικογένειες. Οι παράγκες αυτές στις οποίες δε θα καταδεχόνταν ούτε ζώα να
κατοικήσουν, η μιά πλάι στην άλλη, με το ύψος τους που δε ξεπερνούσε το μπόι
ενός ανθρώπου, χωρίς φως, χωρίς αέρα με στενούς διαδρόμους μεταξύ τους, με
αποχωρητήρια που βρωμούσαν, αποτελούσαν μιά πραγματική κόλαση για τους
κατοίκους και μια πηγή ασθενειών. Το χειμώνα μέσα σ’ αυτές οι φτωχοί πρόσφυγες
πάγωναν από το κρύο και το δυνατό αέρα που έμπαινε μέσα από τις χαραμάδες των
σανιδιών, ενώ το καλοκαίρι ψήνονταν απ’ τον ήλιο που έκαιε το πισόχαρτο το
οποίο καταστούσε τα κεραμίδια. Όταν έβρεχε τα νερά γέμιζαν τη παράγκα μέσα απ’
το χαλασμένο πισόχαρτο.
Η
ΦΩΤΙΑ
Το
έργο της «αποκατάστασης» το συμπλήρωσε η φωτιά. Η κατάσταση των παραγκών που
ήταν η μιά δίπλα στην άλλη, τα πισόχαρτα, τα σανίδια που είχαν ξεραθεί από τη
ζέστη, η έλλειψη νερού : όλ’ αυτά αποτελούσαν ένα τρομερά εύφλεκτο σύνολο. Και
το καλοκάιρι του 1927 έγινε η πρώτη φωτειά, που μέσα σε 3 λεπτά μετέββαλε σε
στάχτη το μεγαλύτερο μέρος του συνοικισμού. Έτσι ρίχτηκαν στο δρόμο 500
οικογένειες χωρίς να σώσουν τίποτα, καλά καλά ούτε τα ρούχα που φορούσαν. Μόλις
και μετά βίας κατώρθωσαν άλλοι απ’ αυτούς να στεγαστούν στο Ποδονύφτη κι’
άλλοι απ’ αυτούς σε σκηνές στο
Γηροκομείο.
Η
δεύτερη φωτιά που έπιασε πέρσυ το Σεπτέμβρη, συμπλήρωσε τη καταστροφή
ΟΙ
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ
Μπροστά
στη κατάσταση αυτή η αγανάκτηση των προσφύγων έφτασε στο κατακόρυφο. Άλλοι
πρότειναν να κατεβούν ομαδικά στη πόλη και να διαμαρτυρηθούν για την αδιαφορία
του κράτους και το δήμου, που για κοριοιδία έστειλαν κάμποσα ψωμιά και 15
σκηνές για να στεγαστούν τρακόσες πενήντα (αρ. 350) οικογένειες κια άλλοι
πρότειναν να μπουν οι ίδιοι μέσα στο νοσοκομείο του ερυθρού σταυρού, που τότε
δεν είχε τελιώσει, ώσπου να στεγαστούν αλλού. Το κράτος αντί να κοιτάξει να
στεγάσει τους πρόσφυγες, ανησυχώντας για όλη αυτή τη κίνηση και θέλοντας να
προλάβει, καμμιά εκδήλωση, έστειλε αστυφύλακες για να τρομοκρατήσει τους
κατοίκους και τους απαγόρεψε να συγκεντρώνονται και να συζητούν για την
αντιμετώπιση της άθλιας κατάστασής τους. Σε μιά συγκέντρωση μάλιστα που έγινε,
στην οποία μίλησε ένας σύντροφος αρχειομαρξιστής και βγήκε μιά επιτροπή για να
ενεργήσει, η αστυνομία επετέθηκε ενάντια στους φτωχούς πρόσφυγες και
επακολούθησε συμπλοκή στην οποία πιάσαν 3 – 4 κατοίκους του συνοικισμού, μέσ’
τους οποίους κι’ ο σύντροφός μας που δικάστηκε 25 μέρες φυλάκιση.
Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ
ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ
Απ’
τις 800 οικογένειες που κατοικούσαν στο συνοικισμό σήμερα έμειναν 300 – 350. Οι
υπόλοιπες στεγάσηκαν στο Ποδονύφτη, στον Άγιο Σάββα και σ’ άλλους συνοικισμούς.
Μερικές οικογένειες, θύματα της πρώτης φωτιάς, που έμειναν στο συνοικισμό κάναν
δυό οικοδομικούς συνεταιρισμούς και με δάνεια του Κράτους προσπάθησαν να
στεγστούν στο μέρος που κάηκαν οι παράγκες. Δεν τα κατάφεραν όμως να τελειώσουν
τα σπίτιά τους επειδή δεν τους έφτασε το δάνειο κι’ έτσι βλέπει κανείς σπίτια
χωρίς πόρτες και παράθυρα που κι’ αυτά είναι υποθηκευμένα.
Μαζί
με τον εργάτη που μας συνοδεύει και που μας διευκολύνει στην έρευνά μας
προχωρούμε μέσα από δυό μεγάλες μάντρες.
-
Εδώ
ζουν οι υπόλοιπες οικογένειες (που είνε και οι περισσότερες) κάτω από ολότελα
ανυπόφορες συνθήκες, μας λέει.
Είναι
δυό μάντρες που ήταν πλάι στο συνοικισμό. Καθώς προχωρούμε βλέπομε δεξιά κι’
αριστερά παράγκες που μοιάζουν πολύ με κοτέτσια και πλιθόκτιστα που στεγάζουν
ένα μέρος των πυροπαθών. Είνε πολλοί ακόμα απ’ αυτούς που ζούνε μέσα στις σκηνές.
Πλησιάζουμε,
πέρνομε μια φωτογραφία και ρωτούμε ένα σκηνίτη.
-
Βλέπετε
τι υποφέρομε, μας απαντά. Προ πάντων το χειμώνα με τη βροχή και τα χιόνια
γεμίζει μέσα η σκηνή νερά και πολλές φορές, όταν φυσάει δυνατός αέρας μας
παίρνει τη σκηνή και μας αφίνει στη βροχή και στα χιόνια. Εδώ μέσα ζούμε, πάνω
από ένα χρόνο τώρα, μια ζωή μαρτυρική.
-
Του
εξηγούμε πως δε πρέπει να περιμένουν τίποτα από το κράτος και τη Κυβέρνηση,
γιατί το σημερινό κράτος είνε κράτος των Εμπειρίκων, των Γαλόπουλων, που
κατακλέβουν τις εργαζόμενες τάξεις με τις νόμιμες και παράνομες κλεψιές τους,
είνε κράτος των Καραπαναγιώτηδων που κλέβουν εκατομμύρια ολόκληρα. Οι πρόσφυγες
δεν μπορούν να περιμένουν καμμιά βοήθεια από το κράτος. Μόνο αν οργανωθούνε και
απαιτήσουν όλοι μαζί το δίκιο τους θα καλλιτερέψουνε τη θέση τους.
-
Κουνάει
το κεφάλι του και συμφωνεί. Τον αφίνουμε και προχωρούμε.
-
Πράγματι
μαθαίνουμε πως το κράτος ύστερα από τη περσινή φωτιά για να καλμάρει την
αγανάκτηση των πυροπαθών, ανέθεσε σ’ εργολάβους να κτίσουν πολυκατοικίες. Οι πολυκατοικίες
όμως αυτές ακόμα να τελειώσουν ένα χρόνο τώρα. Και δεν φτάνουν ούτε για τη
στέγαση των μισών. Ενώ οι οικογένειες είνε πάνω από 300 οι πολυκατοικές δε
μπορούν να στεγάσουν ούτε 120 οικογένειες. Κι έτσι το δράμα της στέγασης
πρόκειται να συνεχισθεί. Γιατί εκτός από αυτό το κράτος, θέλοντας να
κερδοσκοπήσει πάνω σε κείνους που δεν έχουν ούτε ψωμί να φάνε με τη τρομερή
ανεργία που τους μαστίζει, πάνω σε κείνους που κι’ αυτά τα κουρέλια τους
τάχασαν στην φωτιά, ορίζει προκαταβολή για κάθε οίκημα 5000 (!) δρχ. Και το
υπόλοιπο ποσό με δόσεις. Δηλαδή δε μετριούνται ούτε στα δάκτυλα αυτοί που θα
κατορθώσουν να βρουν αυτό το ποσό και να στεγασθούν
ΤΑ
ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
Πως θα
μπορέσουν οι κάτοικοι του συνοικισμού να καλλιτερεύσουν τη θέση τους ; Αφού σαν
άνθρωποι έχουν κι’ αυτοί δικαιώματα πάνω στη ζωή και σαν εργαζόμενοι έχουν
δικαιώματα παρισσότερα από κάθε άλλο ;
Η
απάντηση στο ερώτημα είνε μία : Να οργανωθούν και να παλαίψουν για τα ζητήματά
τους. Να μπουν όλοι μέσα στο σύλλογο που υπάρχει, στο «Προσφυγικό σύνδεσμο
Γηροκομείου Αμπελοκήπων» και οργανωμένα κι’ αποφασιστικά μ’ επι κεφαλής τους
επαναστάτες εργάτες του συνοικισμού να απαιτήσουν από το Κράτος, που ξοδεύει
δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς,
1) την
ακύρωση των χρεών, 2) τη συντομώτερη και τη δωρεάν παράδωση των πολυκατοικιών,
3) το κτίσιμο κι’ άλλοων κατοικιών που να περιλάβουν όλους τους πυροπαθείς, 4)
Ύδρευεση και φωτισμό, 5) καθαριότητα, δρόμους κλπ
ΣΤΟ
ΕΡΧΟΜΕΝΟ : Οι άλλοι συνοικισμοί : Νέα ανατολή, Κουντουριώτη κλπ.
 |
| ούτε που το ήξερα δαύτο το σχολείο..... έτσι που βλέπ ω το λόφο μου θυμίζει 10ο... Λες;; μπα.... |
Δυστηχώς
η εφημερίδα της 2ας Οκτωβρίου που περιείχε την αντοπόκριση από τα
Κουντουριώτικα και άλλες περιοχές των Αμπελοκήπων απουσιάζει στα ψηφιακό αρχείο
που έχω...
Σώθηκαν
μόνο οι σελ. 2 – 3 – 4....
Οπότε
ότι έχουμε σας δείχνουμε...
Η ΠΑΛΗ
ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ Παρασκευή 2 Οκτωβρίου
1931 σελ 4...
ΟΙ
ΣΥΝ. ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
(συνέχεια
απ’ την 1 σελίδα)
Αφού
πήραμε τη φωτογραφία τούς αφίνομε και προχωρούμε. Ο συνοικισμός
μοιάζει με πραγματικό λαβύρινθο, μικρά στενά δρομάκια με ζιγκ – ζαγκ που σε
φέρνουνε πάλι στο ίδιο μέρος απ’ όπου ξεκίνησες. Ούτε δρόμος ίσιος, ούτε
πλατιούλα, ούτε κανένα σημάδι, που να μπορεί κανένας να προσανατολιστεί. Παντού
παραγκίτσες, χαντάκια, λακκούβες, όμοια το ένα με τάλλο.
Τέλος
κατορθώνομε να βγούμε σε ένα στενό όπου αντικρύζομε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ο ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ
ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ
Ο συνοικισμός
του Κουντουριώτη βρίσκεται στους πρόποδας του Υμμητού. Περνούμε μερικά οικόπεδα
κι’ ανεβαίνομε τον ανήφορο. Αυτό που ξεχωρίζει από τον συνοικισμό Ν. Ανατολής
είνε ο ανήφορος.
Δρομάκια
στενά 2 μέτρα, ανηφορικά και σειρές από παραγκούλες κοτέτσια. Μερικές γυναίκες
στη πόρτα. Σακρφαλώνομε τον ανήφορο και τραβάμε προς ένα πολύ πιό ψηλό από τις
παράαγκες παράπηγμα, που μας τραβά την προσοχή. Όταν φτάσαμε κοντά
αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για το αποχωρητήριο του συνοικισμού, που
βρίσκεται στο πάνω μέρος του συνοικισμού ανάμεσα στις παράγκες και που αποτελεί
μιά εστία ασθενιών. Μερικοί μας κοιτούν περίεργα.
Τους
πλησιάζομαι και τους ρωτάμε για τα ζητήματά τους. Για την ανάγκη μιας οργανωμένης και συστηματικής προσπάθειας για
την καλλιτέρευση τοης βάσης των. Ξαναγυρναμε πάλι στο κέντρο του συνοικισμού.
Φτώχεια,
μιζέρια, δυστυχία. Παράγγες στιβαγμένες η μιά πάνω στην άλλη, έλλειψη
στοιχειωδών υγιεινών συνθηκών, ανεργία, αυτή είναι η εικόνα του συνοικισμού στο
σύνολό του.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
ΤΩΝ ΕΡΓ. ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
Την
άθλια αυτή ζωή από την άποψη της κατοικίας των προσφύγων εργατών τους
χειροτερεύει ακόμα πιό πολύ η μεγάλη ανεργία που μαστίζει φαρδιά στρώματα
εργατών – χιλιάδες οικογένειες ρίχτηκαν απ’ αυτή στη δυστυχία και στην απόγνωση
χωρίς κανένα μέτρο να πέρνεται από το Κράτος – και η προσπάθεια των εργοδοτών
να ξεπεράσουν τη κρίση τους εις βάρος της εργατικής τάξης εντείνοντας ως το
ανώτατο σημείο την εκμετάλλευση και ξαπολύνοτας την πιό άγρια τρομοκρατία.
Γιατί σήμερα σ’ όλους τους εργάτες είνε φανερό ότι η κεφαλαιοκρατία διεξάγει
μιά γενική επίθεση εναντίον του προλεταριάτου και των άλλων εκμεταλλευομένων
τάξεων (χωριάτες – υπαλλήλους), για να ρίξει τιε συνέπειες της οικονομικής
κρίσης στους ώμους των.
Για
αυτό κατεβάζει τα μεροκάματα, αυξάνει της ώρες της δουλειάς, συστηματοποιεί τη
παραγωγή και ξαπολύει τη πιό άγρια τρομοκρατία για να πνίξη το ταξικό
επαγγελματικό κίνημα και το απελευθερωτικό κίνημα των εργαζομένων, κτυπώντας
όχι μόνο τη πρωτοπορεία της εργατικής τάξης δηλ. τους κομμουνιστές, αλλά
κτυπώντας κάθε εργάτη που θάχε τη διάθεση να εργαστεί γι’ αυτό το ψωμί του.
Την
επίθεση αυτή θα την αντιμετωπίσουνε οι εργάτες με την οργανωμένη κι’
αποφασιστική άμυνα για τα κεκτημένα της δικαιώματα και με το πέρασμά τους
αργότερα στην αντεπίθεση.
Οι
εργάτες των Αμπελοκήπων είνε οι περισσότεροι οικοδόμοι. Αρκετοί, κυρίως
γυναίκες, δουλεύουν στα εργοστάσια της περιοχής : υφαντουργεία φανελλοποιεία,
ταπητουργεία, εργαστήρια κεντημάτων, κοκαλάδικο Χαριστιάδη κλπ, που τα
περισσότερα δημιουργήθηκαν απ’ τη καταστροφή κι’ έπειτα και συγκένρωσαν κέρδη
που βγήκαν από το ξεζούμισμα των προσφύγων.
Απ’
αυτούς ένα μεγάλο μέρος είνε άνεργοι. Τώρα μάλιστα το χειμώνα με το σταμάτημα
των οικοδομών και το μεγάλωμα της κρίσης η ανεργία θ’ αυξηθεί περισσότερο,
χωρίς καμμιά περίθαλψη, καμμιά φροντίδα από το κράτος. Τον περασμένο χειμώνα με
τη κίνηση των αέργων που οργάνωσε και κατεύθυνε η 50μελής επιτροπή, έστειλαν
και στους Αμπελοκήπους από το πατριωτικό ίδρυμα μερικές μερίδες φαί και ψωμί,
για τα μάτια, δεν πέρασε όμως μιά βδομάδα και σταμάτησαν κι’ αυτά γιατί... δεν
είχε το υπουργείο λεφτά (!!!).
ΑΝΑΓΚΗ
ΝΑ ΙΔΡΥΘΗ ΤΟΠ. ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
Η
κυριώτερη αιτία της κατάστασης αυτής είνε η πλέρια ανοργανωσιά των εργατών
Αμπελοκήπων. Απομακρυσμένοι από το κέντρο της πόλης δεν έχουν καμμιά επαφή με
τις οργανώσεις τους, τα σωματεία και προ παντός οι οικοδόμοι που δουλεύουν πότε
δω και πότε κει και οι άνεργοι.
Απ’
αυτό πρέπει να καταλάβη κάθε εργάτης, πόσο είνε απραίτητη η οργάνωση των
εργατών κατά συνοικίες και η ίδρυση των τοποικών κέντρων – όπως πολύ σωστά
έρριξε το σύνθημα η οργάνωση των Αρχειομαρξιστών – τα οποία κέντρα εκεί που
ιδρύθηκαν (Ποδαράδες, Πολύγνωο) συγκέντρωσαν πολλούς εργάτες τους οποίους έχουν
σ’ επαφή με το σωματείο τους.
Η
καθυστέρηση της ίδρυσης του Τοπικού Κέντρου στους Αμπελοκήπους οφείλεται στο
ότι οι εργάτες είνε σκόρπιοι σε πολλούς συνοικισμούς και συνοικές και στην
αντίδραση των σταλινικών για την ίδρυσή τους.
Γι’
αυτό οι εργάτες Αμπελοκήπων πρέπει να καταλάβουν καλά τη σημασία της ίδρυσης του
Τοπικού Εργατικού Κέντρου και να ενισχύσουν τους αρχειομαρξιστές στην
προσπάθειά τους για την ίδρυσή του,στο οποίο να συγκεντρωθούν όλοι οι εργάτες
όλων των επαγγελμάτων, οικοδόμοι, τσαγκαράδες, αρτεργάτες κλπ, και να
οργανωθούν για να διεκδικήσουν ομαδικά κι’ αποφασιστικά τα αιτήματά τους.
 |
| Το τραμ στην διασταύρωση Κηφισίας Αλεξάνδρας..... |
