Να ξεκαθαρίσω - άπαξ και δια παντός... - από ορθογραφία σκίζω.... και ότι ξεπατικόνω από βιβλία για να τα δείτε λόγω βιαστικής δακτυλογράφησις έχουν ατέλειες....
ποιήματα Τριστάν Τζαρα
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΑ, ΑΝΤΙ-ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ
Λοχαγέ!οι βολίδες, οι ανοιχτές δυνάμεις του καταρράκτη μας απειλούν, η θηλειά των φειδιών, οι αλυσίδες των μαστιγίων, προχωρούν θριαμβικά μέσα στις χώρες πού μόλυνε η συνεχής φρενίτις, Λοχαγέ! Όλες οι κατηγορίες τών βασανισμένων ζώων, υπό μορφήν δαγκωμάτων πόνου απ' το κρεββάτι, χάσκουν σαν αιμάτινοι κύκλοι, μια βροχή πέτρινων δοντιών και τα ίχνη των ακαθαρσιώνμέσα στις κλούβες μας σκεπάζουνμέσα σε παλτά ατέλειωτα σαν το χιόνι.Λογαγέ!Οι λάμψεις απ' τα κάρβουνα έγιναν φώκια,αστροπελέκι, έντομο κάτω απ' τα μάτια σου,οι έφιππες ομάδες των οραματιζομένων,τα τροχοφόρα τέρατα,οι φωνές των αυτομάτων υπνοβατών,τα ρευστά στομάχια πάνω στις ασημένειες πλάκεςοι ωμότητες των σαρκοβόρων λουλουδιών θα κυριέψουν την απλή κι' υπαίθρια ζωή και τον κινηματογράφο τού ύπνου σου.Λοχαγέ!φυλάξου απ' τα γαλανά μάτια.Νέα ποιήματα ενός επιφανούς του Νταντά
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣΚΑΡΔΙΑΣ - ΑΦΑΙΡΕΣΙΣΆνεμος, πόθος, υπόγειο βουερό αυπνίας, τρικυμία ναός,η πτώσις των υδάτωνκαι τ’ απότομο σάλτο των φωνηέντων,μέσα στα βλέμματα, που ατενίζουν τις τελείες των αβύσσων,μέλλοντα που θα υπερβληθούν, που έζησαν, που θα συλληφθούν,φωνάζουν τ’ ανθρώπινα σώματα αλαφριά σαν τα σπίρτα,μες σ’ όλες τις πυρκαιές, του φθινοπώρου, των δονήσεωνκαι των δέντρωνΊδρωτας πετρελαίου.Η ομίχλη έβαψε το μάτι,που βάζει χρώμα στην όρασή μας,με ελαφρόν αίμα και κουρασμένο σκιερό ποτόμηχανοποιείται ο χορός των φερέτρων,ή πολύχρωμα φύλλα αναπάντεχα μες στις φλέβες,απολιθωμένη ρόδα γκρίζα χωρίς τα κλαριά της,πράγματα που πηδούν αναμεσής της αποστάσεως,ζω τα διαστήματα του υπόγειου θανάτου,οι υπνωτισμένες λάμπες των αλατορυχίωνχλωμιάζουν, τα φτυσίματα μέσα στ’ άγρυπνα στόματα,τα βαγόνια ακίνητα μέσα στον κύκλο του ζοδιακού,ένα τέρας δείχνει το μυαλό του από καμμένα,ο γυαλίκαι μοιάζει με την τρυγώνα του rag-timeχωρίς αντίθεση, στο πρώτο άρωμα, στις ιππικές κερδοσκοπίεςτα φωνήεντα απ’ αλάτι δόντια, ακίνητα πάνου στις ράγιεςτραβού τις σκάλες,σύνθημαΤρισταν Τζάρα
΄Αγριο ΝερόΤα λιμασμένα δόντια του ματιούγιομάτα μεταξένια καπνιάανοιχτά στη βροχήολοχρονίςτο γδυτό νερόμαυρίζει τον ίδρωτα του μετώπου της νύχταςτο μάτι κλείνεται σ΄ ένα τρίγωνοαυτό το τρίγωνο βαστά έν΄ άλλο τρίγωνοτο μάτι αργάροκανίζει μες στο στόμα του κομμάτια ύπνουτρώει δόντια του ήλιου δόντια βαριά απ΄ τον ύπνοο θόρυβος κανονισμένος στην περιφέρεια της λάμψηςείν΄ ένας άγγελοςπου χρησιμεύει για κλειδαρότρυπα στην ασφάλεια του τραγουδιούένα τσιμπούκι που καπνίζουν στο όχημα των καπνιστώνπάνου στη σάρκα του οι φωνές διυλίζονται μεσ΄ απ΄ τα σώματαπου οδηγούν τη βροχή και τα σχέδιά τηςοι γυναίκες το βάζουν στο λαιμό σαν περιδέραιοείν΄ η χαρά των αστρονόμωνόλος ο κόσμος το παίρνει για ένα παιχνίδι θαλασσίων πτυχώνχνουδωτό απ΄ τη ζέστη και την αυπνία που το χρωματίζειτο μάτι του δεν ανοίγει παρά μόνο στο δικό μουμόνον εγώ φοβούμαι όταν κοιτάζωμε ρίχνει σε μια κατάσταση σεβάσμιου πόνουεκεί όπου οι μυς της κοιλιάς του και οι αλύγιστες κνήμες τουσυναντώνται σ΄ ένα κτηνώδες φύσημα αλμυρής πνοήςαπομακρύνω σεμνά τους νεφελώδεις σχηματισμούς και το στόχο τουςανεξερεύνητη σάρκα στιλπνή και λεία πια απ΄ τα πολύ λεπτά νερά.Μετάφραση ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
Για τον Ρομπέρ ΝτεσνόςΜες στο λευκό της σκέψης μου
σκούζει ένα κοτσύφι που τραγουδάει
πάνω απ΄ την αποκεφαλισμένη πόλη
σφυράει το ξαφνικό τραγούδι του αίματος
συγκλονίζοντας τ΄ ώριμο δέντροπου ζητιανεύει φως
θέλετε δεσποινίς
κι ο θάνατος δείχνει τη μόστρα του
άδεια δόντια στο βραχιόλι
και τα κόκκαλα από χίλιους μαρτύρους
θέλετε δεσποινίς
το νεκρό ξύλο
απ τα δυνατά σαγόνια
φράζει απαλά το δρόμο
στο κεφάλι μια μόνη ελπίδα
μες στο κεφάλι ένα δάσος
με το σπάσιμο των άστρων
γνώρισα τη μελωδία
απ όπου ανατέλλει η μνήμη
δεν υπάρχει πια φωνή ν΄ αντιλαλεί
μες στο Παρίσι το στρωμένο με φύλλα
ένα καλοκαίρι λείπει απ΄ την πρόσκληση
μόνος εγώ το ξέρω
λησμονείστε τα παιδιά σας τις μανάδες σας
την νιότη την άνοιξη
τα φιλιά απ΄ τις αγαπημένες
το χρυσάφι του καιρού
ένα όνομα γυμνό φτερουγίζει ακόματις νύχτες γύρω από τις λάμπες
και η σφιγμένη γροθιά των πόλεων
ορθώνει ως την καρδιά της μέρας
αυτό το φως αυτή την επανάσταση
που προσφέρουν στους διαβάτες
μες στην παλάμη του χεριούτου κόσμου
μέσα στα χέρια που κύμα τα παίρνει
ένα πουλί και τίποτ΄ άλλο από θυμό
ένα πρόσωπο στο παραθύρι μου
μια χαρά κυματίζει
το μυστικό μου ο λόγος της ύπαρξής μου
κι ο κόσμος
Πράγα, Μάρτιος 1946
Μετάφραση ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΕΝΑ ΝΤΑΝΤΑΪΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ
Πάρτε μια εφημερίδα.
Πάρτε ένα ψαλίδι.
Διαλέξτε από την εφημερίδα ένα άρθρο στο μέγεθος του ποιήματος που θέλετε να κάνετε.
Κόψτε με το ψαλίδι το άρθρο.
Κατόπιν κόψτε προσεκτικά τις λέξεις που αποτελούν το άρθρο και βάλτε τις μέσα σε μια τσάντα.
Ταρακουνήστε μαλακά την τσάντα.
Κατόπιν αρχίστε να βγάζετε από την τσάντα τη μία λέξη μετά την άλλη.
Αντιγράψτε τις ευσυνείδητα.
Με τη σειρά που βγήκαν από την τσάντα.
Το ποίημα θα σας μοιάζει.
Και να που γίνατε ένας απείρως πρωτότυπος συγγραφέας με μια χαριτωμένη ευαισθησία, έστω κι αν δεν σας καταλαβαίνει το άξεστο κοπάδι
Από το Μανιφέστο για τον αδύναμο έρωτα και τον πικρό (Δεκέμβρης 1920)
