ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΛΕΟΥΣΑ ΒΟΗΘΑ....

ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΛΕΟΥΣΑ ΒΟΗΘΑ....

Επειδή σε δαύτη την χώρα πάντα πέφτουμε από τα σύννεφα ή καμωνόμαστε ότι πέφτουμε από τα σύννεφα ας θυμηθούμε τας τοτινάς εποχάς... Η κρίση του 1973 είχε διαλύσει τα ασφαλιστικά συστήματα μεγάλων χωρών (ΗΠΑ) η χώρα έβγαινε από μια τρομερή εθνική ήττα δηλαδή την Κύπρο. Ριμάδα επταετία.

Ωστόσο τα βολεύαμε τόσο καλά... που το γκρι και η φτήνια εξ΄αιτίας της φτώχειας βασίλευαν... Μεγαλώναμε στα υπόγεια, περιμέναμε στις τρεις τα αξημέρωτα στην Αμερικάνικη Αγορά να ψωνίσουμε μεταχειρισμένα Τζιν... Εδώ βασίλευαν τα ΤΕΧΑS κάτι τζιν... Πίκρα....

Ωστόσο οι Αμπελόκηποι κάτω από την Πανόρμου προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία ακόμα κρατιόταν. Παραδουλεύτρeς κυκλοφορούσαν (να κάνει και την δουλειά του... ο μπέμπης της φαμίλιας) οι υπαλλήλοι των καταστημάτων είχαν για να παραδίδουν τις παραγγελίες στα σπίτια ποδήλατα (Χρονάς) ή κάτι ξύλινα κουτιά με ρόδες (ο κυρ Σίμος) ο Θανάσης ο παγέμπορος κλπ...

Υπήρχαν που λέτε δύο μανάβικα στην γωνία Πανόρμου και Σούτσου. Προς τα κάτω έναντι του νοσοκομείου Αγία Ελένη ο κυρ. Νίκος. Πιο κάτω δύο μανάβικα. Ο πατέρας μου ο Στέλιος και φάτσα απέναντι άλλο ένα. Ο Ραπανάκης υπήρχε και τότε και έμεινε ως τα σήμερα. Στην Πλατεία Μαβίλη άλλο ένα.

Κάθε πρωί αξημέρωτα στις τρεις ! άλλοι με ιδιόκτητα μέσα (σπάνιο...) άλλοι με μοτοσυκλέτες τρίκυκλες με κασέτες οκτώ τρακ... κάργα στον Ζαγοραίο κινούσαμε για την Λαχαναγορά.... Κόσμος και ντουνιάς... Να ψωνίσουμε...

Τι να ψωνίσουμε το ρημάδι... Για να πάρεις κρυστάλλια αχλαδάκια ήπρεπε να πάρεις ένα σακί λάχανα.. Τα μήλα Ζαγοράς δεν τα αγόραζες αν δεν σου φόρτωναν δύο δεμάτια χόρτα Ιταλικά... Ήταν το γνωστό καπέλο... Τι καπέλο δηλαδή ΣΟΜΠΡΕΡΟ...

Πάγαινες στο μαγαζί με τα πράγματα και άρχιζε το μαρτύριο... Έρχονταν οι πλούσιοι πρώτοι πρώτοι και καλοφαγάδες... Ψώνιζαν τον ανθό και τους φόρτωνες 100% κατακούτελα... Όσο προχωρούσε έβγαιναν οι άνθρωποι της τάξης μας... Θέλω μωρέ κρυστάλλι για την κόρη μου που είναι άρρωστη... Δεν έχω... Μα σε παρακαλώ... Δεν έχω κυρά μου... (τα είχες κρύψει και είχες κάτι σαπάκια όξω...) Από τα μέσα καλέ... Εντάξει θα σου δόκω αλλά θα πάρεις ένα λάχανο και ένα κιλό χόρτα... Τα πλήρωνε τα αχλάδια χρυσά... Μα τι να κάνεις... Ότι σου κάναν έκαμες... Καπέλο καπέλο καπέλο...

Και να τα έχουν κάργα βρέξει με την μάνικα οι χονδρέμποροι τα χόρτα και τα κοφίνια ή τα τελάρα που ζύγιζαν ένα κιλό παραπάνω... Και εκεί έκλεβαν οι χοντρέμποροι.... Α να μην το ξεχάσεις... Τα τελάρα τότε στα αχλάδια, ή τα μήλα ήταν κλειστά ΔΕΝ ΈΒΛΕΠΕΣ ΤΙΠΟΤΑ... Για να δεις τι ψώνιζες έπρεπε να φτύσεις αίμα ή χρήμα... Με το χρήμα όλα τα έβλεπες.... Τι να πουλήσεις όμως πόσο να το πωλήσεις... Μαρτύριο η ζωή.... Κλεψά ασυδοσία...

Όμως τσουλούσε το πράγμα... Τότε οι νοικοκυρές είχαν μεγάλη γκάμα διατροφής. Κολοκύθια για βραστά, άλλα για τηγανητά, αντίδια για φρικασέ, κουκιά να μην τα πολυλογώ ο κόσμος είχε χρόνο να μαγειρεύει και όρεξη για μάσα... Ο Τριχόπουλος ο συγχωρεμένος, πελάτης μου πάλευε να βάνει μυαλό αλλά ποιος τον άκουγε τότες...

Να μην τα παραλέμε εκεί στα τέλη του 70 άρχισε ο κόσμος να αραιώνει... Τα μανάβικα το ένα μετά το άλλο μαράζωναν... Κάτι γένονταν... Ο Χριστόπουλος super market άνοιξε, η ΑΘΗΝΑ και δαύτη άνοιξε, η ΔΗΜΗΤΡΑ... Ο κόσμος άρχιζε να κυκλοφορεί με σακούλες επώνυμες... Οι τσάντες οι δικτυωτές που έρχονταν οι νοικοκυρές αραίωναν... Κεσάτια... Η γειτονιά ερήμωνε... Τα μαγαζά έκλειναν το ένα μετά το άλλο...

Οι τρύπες που κάποτες έβρισκαν νοικιάρι ερήμωσαν... Περπατώ και σήμερα βλέπω και ακούω παιχνιδάδικο εδώ από τότε κλειστό.... Λαχεία και ΠΡΟΠΟ από τότες κλειστό... Βιβλιοπωλείο απέναντι από την Βασ.  Σοφίας από τότες κλειστό...

Περπατώ και βλέπω φαντάσματα κλειστών μαγαζιών που μέσα εκεί ψώνισα, γέλασα, νευρίασα... Με καλούν ράφτρες, μανταρίστριες καλσόν, μπακάλιδες, παγοπώλες, γαλατάδες, βενζινάδικα, κουρείς, ζαχαροπλάστες....

Φρικάρω, τρομάζω, μια μέρα μου λέει μια... «ψιτ έφερε καινούργια παραλαβή μπισκότα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ... τρέχω να ανοίξω το σιδερένιο κουτί με την λαδόκολλα που το σφράγιζε, και μου πετάει ο Δατσέρης ο υδραυλικός μια σωλήνα κατάμουτρα... Ξυπνάει και ο γαλατάς και μου χύνει στην μάπα μέσα από το μεταλλικό γαλβανιζέ δοχείο ξινισμένο γάλα...

Γι’ αυτό σου λέω παντού βρουκουλάκους, με έχουν πάρει στο κατόπι...