ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΕΡΟΥΧΗ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΥΡΙΟΥ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ....

Γεννημένη στο Λαύριο, το προλεταριακό Λαύριο των μεταλλεργατών και των μεγάλων αγώνων η Μαρίκα Αντωνίου τελειώνει στα 15 χρόνια της το τότε Σχολαρχείο.

Αμέσως πιάνει δουλιά στα μεταλλεία της Γαλλικής Εταιρίας Λαυρίου. Ήταν "μπαλαντέρ" δηλαδή βοηθός στην τροφοδοσία του καμινιού που μετέφερε το μετάλλευμα. Φύση αγωνιστικό πνεύμα συνδέετε με τον αρχειομαρξισμό και το ΚΟΜΛΕΑ. Αρχίζει μέσα στα μεταλλεία της Γαλλικής Εταιρίας Λαυρίου, να αναπτύσει έντονη κομμουνιστική προπαγάνδα και δράση συνδικαλιστική και επαναστατική...

Η εργοδοσία απευθύνεται σύντομα "εις τας αρχάς" και στα 19 !!!!! της χρόνια εκδίδεται ένταλμα συλλήψεως της... Έτσι η Μαρίκα Αντωνίου βγαίνει στην παρανομία. Στα 19 της αποκτά το ψευδώνυμο ΑΝΤΙΓΟΝΗ το οποίο μένει για πάντα. Κανείς πλέον δεν θυμάται και δεν αναφέρετε στο όνομα Μαρίκα....

Καταδιωκόμενη από την αστυνομία στην χώρα φτάνει στην Αθήνα. Εκεί μπαίνει στην "συντακτική εκπαίδευση των νέων εργατών" Ήταν μια επιτροπή που ανελάμβανε να μάθει γράμματα στους συντρόφους των αρχειομαρξιστών με σκοπό την μόρφωσή τους πάνω στον μαρξισμό και φυσικά για να γράφουν άρθρα και κείμενα στην εφημερίδα "Η πάλη των τάξεων". Κατά μία ανεπιβεβαίωτη ΣΕ ΜΕΝΑ πληροφορία υπήρξε η αρχισυντάκτρια της εν λόγω εφημερίδας στην παρίοδο που ήταν 15μερη...

Σύντομα το "ανυπότακτο" πνεύμα της Αντιγόνης συναντάτε με την επαναστατική φυσιογνωμία του Σταύρου Βερούχη, στον οποίο αναφερθήκαμε σε προηγούμενη ανάρτηση...  Έτσι η ζωή της επαναστάτριας αυτής συνδέετε με τους αγώνες του συζήγου της διατηρώντας όμως όλη την δυνατή αυτοτέλεια. Από ότι έχω καταλάβει και έχω μάθει σε αποσπασματικές αφηγήσεις χώρος δράσης ήταν οι αγράμματοι εργάτες που λάβαιναν μόρφωση. Στην Αθήνα και φυσικά στον εγκαταλλελημένο Πειραιά. Συμμετείχε στους κύκλους μορφώσεως που ηγέτης τους ήταν ο Βιτσώρης. Οι αρχειομαρξιστές είχαν συλλάβει το επιτελικό σχέδιο να πάνε στις εξαθλιωμένες γειτονιές του Πειραιά εκεί που κανείς δεν τους βοηθούσε και να αναλάβουν αυτοί την μόρφωση και την αγωνιστική τους εκπαίδευση...

Το ζευγάρι αποκτά ένα παιδί τον Γιάννη Βερούχη και αντιμετοπίζουν σύντομα την εξορία στην Εύβοια - Κάρυστος - αμέσως μόλις γίνετε η δικτατορία του Μεταξά. Έτσι μετά την παρανομία, τις φυλακίσεις, την εξορία αντιμετωπίζει και τον θάνατο του συζήγου και συντρόφου της από το δολοφονικό χέρι ενός αγριοσταλινικού στον δρόμο για την λεγόμενη κυβέρνηση του βουνού ΠΕΕΑ αφού είχε εκλεγεί στην συνέλευση αντιπρόσωπος. Εκεί εκδηλώνεται όλη η ηρωική επαναστατική φυσιογνωμία της Αντιγόνης. Αρνείτε να καταγγείλει τον δολοφόνο στα αστικά δικαστήρια, λέγοντας ότι αυτά είναι θέματα των επερχόμενων εργατικών δικαστηρίων του μέλλοντος. Ήταν τέκνο της επαναστατικής παλίροιας, όπου η ιδεολογία και η προσωπική στάση και η ηθική υπόσταση συνταυτίζονται....

Από εκεί και πέρα επιστρέφει στην Αθήνα και φεύγει από την ζωή  σύντομα σε ηλικία μόλις 54 ετών. Κάθε χρόνο μετά το 1944 έγραφε ένα γράμμα προς τον δολοφονημένο σύζηγό της τον επαναστάτη Σταύρο Βερούχη....

Σε ένα από αυτά γράφει προς τον Σταύρο... " Σταύρο μου, το παιδί μας είναι πιά άντρας και έχει μια θαυμάσια εξέλιξη. Είναι ένας συνειδητός και τίμιος νέος εργάτης. Εάν τον έβλεπες θα έμενες ηθικά απόλυτα ικανοποιημένος".

Αυτόν τον συνειδητό και τίμιο εργάτη είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και εγώ. Και αύριο 4 Ιούνη είναι που πριν τρία χρόνια είχα την τιμή να κρατήσω και εγώ ανάμεσα σε άλλους πιό πιστούς συνεργάτες του το φέρετρο στους ώμους μου...


Αντιγόνη ΝΑΙ μαζί με τον Σταύρο δώσατε στην εργατική μας τάξη ένα άξιο πλήρης ΗΘΙΚΗΣ υπόστασης αγωνιστή....


ΑΙΩΝΙΑ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΝΗΜΗ