Έφυγε ο Λούης, o αγαπημένος του ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ

Έφυγε ο Λούης, ο ΜΑΝΩΛΗΣ, κατά κόσμο Μανώλης Αυτιάς. Για όσους αγαπήσαμε, το Πέραμα για όσους ζήσαμε λίγο τις ανοιχτές καρδιές τα δάκρυα και τους πόνους των ανθρώπων του Περάματος είναι μια βαθιά έλειψη.
Πάντα σκωπτικός, πάντα ερωτικός, πάντα μια κινητή μονάδα ιστορίας. Πρέπει να τον γνώριζα 10 χρόνια. Δεν ήμουν φίλος του. Περαστικά πίναμε στον αγαπημένο ΓΛΑΡΟ (μια εξαιρετική ταβέρνα του Περάματος) ή στην παλαιά ΣΤΡΟΦΗ το κρασάκι μας.
Η κοινωνία τον γνώρισε από τον Μουρσελά και τα "βαμμένα κόκκινα μαλλιά" που έγινε μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση. Εγώ ούτε που την ήξερα την σειρά.... Και επειδή δεν διαβάζω και πάρα πολύ Ελληνική λογοτεχνία... (κόλλημα με τους Ρώσους βλέπεις...) αγνοούσα τα πάντα.
Τον Μανώλη, τον ήξευρα από τον εκδότη και βιβλιοπώλη του ΦΑΡΦΟΥΛΑ, τον Διαμαντή Καράβολα. Στις μαγικές λοιπόν βόλτες από τους Αμπελόκηπους ως το Πέραμα, έβλεπα τον Μανώλη. Δεν ήταν του γούστου μου στην αρχή. Σιγά, σιγά έμαθα τα χούγια του, κατανόησα το χιούμορ του.
Η ζωή στο Πέραμα με έκανε σοφότερο. Οι Κυριακάτικες βόλτες, τα καφεδάκια, οι συζητήσεις για την τέχνη τον Αγγουλέ, με έκαναν σοφότερο.
Σοφότερος, και περισσότερο κοντά του (δεν νομίζω ποτέ ο ΜΑΝΏΛΗΣ να αισθάνθηκε πιότερο κοντά μου ... ) βρέθηκα στην κηδεία της Έλλης Παππά.... Στην σύντροφο του Μπελογιάννη. Στην διάσπαση επάνω από το μνήμα ανάμεσα στον Εθνικό ύμνο που έψαλλαν οι μισοί και στον ύμνο της Κομμουνιστικής Διεθνούς που έψαλλαν οι υπόλοιποι παρατήρησα ότι ο Μανώλης δεν έψαλλε κανέναν. Είχε μια βαθιά θλίψη, μια κατάνυξη Δεν ασχολήθηκε με τα επουσιώδη αλλά με τα ουσιαστικά.
Εκεί μου είπε πολλά, για τον Μπελογιάννη την Παπά τον ΔΣΕ (Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος). Δεν ξέρω αν ήταν σωστά. Δεν ξέρω αν ήταν μια μυθοπλασία, ένα χιούμορ εμπρός από τον θάνατο...
Νομίζω ναι αυτό είναι το σωστό... Ως το τέλος έβγαζε την γλώσσα αυθάδικα στον θάνατο... Τον κορόιδευε... Ένα μήνα σε σπίτι ενός που του το παραχώρησε, είχε την ΤΙΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΤΟΥ...
Μου έλεγε ότι είναι η πρώτη φορά που θα κοιμηθεί σε στρώμα. Αλήθεια? ψέμματα? Θα τον ρωτήσω σαν έλθει και η δική μου σειρά να τα πιούμε στο Πέραμα του Ουρανού...
Ένα πρωινό, πριν κανένα μήνα καθόταν, εξορισμένος στους Αμπελοκήπους κάτω από την επήρεια των πόνων της μετεγχειριτικής περιόδου και έκανε κάτι που το θεωρώ απίστευτα θαρραλέο.. Διάβαζε.... Ναι.... μέσα στους πόνους διάβαζε....
Ο Μανώλης ήταν ο άνθρωπος της γνώσης και της αλήθειας της ζωής. Νομίζω ότι οι φίλοι του, το ΠΕΡΑΜΑ όλο ... ο Διαμαντής ο Καράβολας ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ ΣΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΛΗ ΤΟΥ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ δίπλα του έχασαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους...

Αυτό το πρωινό του κρύου η χώρα χάνει έναν αληθινό λαϊκό άνθρωπο. Η θάλασσα που λάτρεψε και τον μεγάλωσε χάνει ένα καραβοκύρη... Η κόρη του χάνει τον μπούσουλά της. Η ποίηση, η λογοτεχνία, το βιβλίο χάνει ένα μεγάλο θαυμαστή. Οι γυναίκες χάνουν τον εραστή τους.......


ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ....


http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4508235 μια συνέντευξη στα ΝΕΑ... που είναι κάπως... αλλά ότι πουν εκεί στο συγκρότημα της αμαρτίας μην το εκλάβετε και της μετρητής...






από τον αγαπημένο ΓΛΑΡΟ...



ΣΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΠΕΡΑΜΑ..... ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ...






Η ΚΗΔΕΙΑ ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ 1615 ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΣΧΙΣΤΟΥ....