Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΥΨΩΘΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΘΕΤΙΚΑ ΠΡΟΣΚΕΙΜΕΝΟΣ .... (Μέρος Α)

Από τα χρεωμένα νοικοκυριά, τα ανήλια εργοστάσια και τις ρουτινιάρικες υπηρεσίες, η Ελληνική εργατική τάξη στις 19 Μάρτη του 2008, αποφάσισε να δείξει μια μικρή, μονάχα ηρωική της, πτυχή.
Έδειξε ότι oi "βαρετές..." κουβέντες και νουθετήσεις των γονιών, των γιαγιάδων και παπούδων της, εισακούσθησαν. Έδειξε, ότι από την παθητική υπομονετική ήσυχη αλλά καταπιεσμένη βαθιά θέσh της, ύψωσε λίγες από τις αστείρευτες ηθικές δυνάμεις της.
Σαν ήρθε το πρωινό, είχε ήδη πει στους προισταμένους της, τους διευθυντάδες της, τους εργοδότες της ένα ηχηρό ΝΑΙ ΘΑ ΑΠΕΡΓΗΣΩ. Έσπασε έτσι για άλλη μια φορά τον φόβο του κυνηγημένου ζώου εμπρός από την ιδεολογική εξουσία. Προιστάμενος, διευθυντής, αφέντης....
Εμείς, που είμαστε χρεωμένοι ως τον λαιμό στις τράπεζες, που σπουδάζουμε με το αίμα μας τα παιδιά μας, που αγωνιζόμαστε να συντηρήσουμε, τους πολλές φορές ασθενείς και ανήμπορους γονείς, ναι εμείς βρήκαμε το θάρος να πούμε σε αυτούς τους ανθρωπάκους, της εργοδοσίας και τις κυβέρνησης, το μεγάλο ΝΑΙ θα συμμετάσχουμε στην απεργία. Δεν θέλουμε τα λεφτά αυτής της ημέρας, θέλουμε μονάχα να δείξουμε, ότι έχουμε ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΤΙΜΗ, όνειρα για το αύριο. Τι και αν οι τραπεζίτες μας κυνηγούν, τι και αν οι πλούσιοι μας παίρνουν κάθε ημέρα, το φτωχό υστέρημά μας ... εμείς έχουμε την δική μας αξιπρέπεια.
Ξέρουμε καλύτερα από εσάς τα λάθη μας .... αφήσαμε τους τραπεζίτες, να υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών μας, ίσως και το δικό μας... αφήσαμε τους αγώνες και μάθαμε σε μια επίπλαστη εύκολη ζωή, που ΕΣΕΙΣ μας τάξατε. Εμείς πιαστήκαμε στην φάκα, δεν αντιλέγουμε, αλλά που είναι η ζωή που μας τάξατε? Είστε κλέφτες, απατεώνες και δειλοί.
Αφήνετε ένα νάνο πολιτικά πρωθυπουργό, έναν άφαντο μικρό άνθρωπο, όσο και αν χιλιάδες συνάδελφοί μας τον συμπαθούν, να τα βγάλει πέρα. Δεν μπορεί... Που είναι? Που είναι ο καημένος ο υπάλληλός σας? Αντί να πείτε, αφεντικά, ότι εσείς τα επιβάλλατε τα ασφαλιστικά, ο ΣΕΒ και οι άλλες κλίκες σας, βάζετε τον μικρό Κ. Καραμανλή να τα βγάλει πέρα... Αύριο το ξέρει και ο ίδιος, δεν θα είναι τίποτα... Ένας τέως... Ίσως ένας μικρός βουλευτάκος, τις Β' σειράς... Ο ιδανικός αυτόχειρ..
Κοντά μας, γιατί είναι κομμάτι μας, σάρκα μας, ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ, η εργατική τάξη της επαρχίας, που ακολουθεί την καρδιά της την Αθήνα. Ο γράφων δεν είναι κόμμα για να ξέρει τα πάντα... βλέπει όμως αυτό που ξέρει ικανοποιητικά... Την φτωχή Εύβοια. Την παρατημένη Εύβοια και έμαθε, ότι όλα τα μεγάλα εργοστάσια του ιδιωτικού τομέα, ήταν κλειστά. Το Αλιβέρι γνώρισε πορεία της ΔΕΗ και άλλων. Η εργατομάνα Χαλκίδα, που ακόμα ΘΡΗΝΕΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΝΑΥΠΗΓΕΙΟ, έβαλε στοίχημα με τον εαυτό της και υπερασπίστηκε τον ΝΕΚΡΟ ΜΑΣ.
Κοντά μας δειλά και με την γνωστή σύνεση, του μυρμηγκιού και του υπολογισμού, οι χιλιάδες μικρομεσαιοι που έκλεισαν τα μαγαζιά τους για ένα και μόνο λόγο... Ένοιωσαν την ζωώδη κραυγή, της εργατικής τάξης και ορισμένοι πείστηκαν, ότι έχουν μια μικρή πιθανότητα να κερδίσουν κάτι ... έστω διάολε να διαμαρτυρηθούν... αυτοί που χρόνια ολόκληρα, φασούλη το φασούλη μαζεύουν τα ψιλά, που αφήνουν οι μεγαλόσχημοι επιχειρηματίες και εφοπλιστές...
Και ήταν εκεί και η νεολαία. Η διανόηση, οι επιστήμονες που βλέπουν ότι στην κρίση το μαχαίρη του πόνου είναι για όλους.
Τι και αν έβαλαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κάνουν συνέδρια.... το σαββατοκύριακο (λες και μια αναβολή διάολε θα ήταν καταστροφή...) τι και αν οι κοινοβουλευτικοί ηγήτορες του κοινοβουλίου κώφευαν, το ΠΟΤΑΜΙ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟ.
Και η Αθήνα, η πόλη κέντρο της ζωής της χώρας, η πόλη που εκφράζει τον παλμό του έθνους, δέχθηκε ένα ποτάμι. Ένα παλόμενο πλήθος, με αναρχική τάξη... ένα παλλόμενο από πάθος ποτάμι ξεχύθηκε επί ώρες στην πόλη. Όλοι το ένιωσαν. Και πρώτη, πρώτη η κυβέρνηση νάνος, που δεν είχε το μυαλό να ακυρώσει την προγραμματισμένη δοκιμή παρέλασης της Αεροπορίας, που με τα Μιράζ τα Χιούι και τα Καναντέρ έδειχναν στην Ελληνική εργατική τάξη, ότι υπάρχει τάξις. Μια τάξις υπάρχει είναι αλήθεια. Η τάξις της τυφλής βίας της λυσσασμένης βίας των εργοδοτών ενάντια στην εργατική τάξη. Γέρασες? δεν με νοιάζει.
Είστε νέος? δεν με νοιάζει.
Αρρώστησες? δεν με νοιάζει.
Το ξέρω, τι λέτε τώρα... Επ' είστε ρομαντικός. Ονειεύεστε επαναστάσεις, εξεγέρσεις, καταλήψεις... στον δημόσο τομέα, που κατά χιλιάδες κατέβηκαν στην πορεία δεν ισχύουν όλα αυτά που περιγράφεις... δεν είμαστε στις αρχές του αιώνα, υπάρχει ένα σαβουάρ βίβρ...



Η συνέχεια...
Οι συνδικαλιστές... από την εξέγερση της εξέδρας... στη συλλογή υπογραφών και στα δημοψηφίσματα... και ο πανικός.. ο δούρειος ίππος μιας κοινοβουλευτικής αριστεράς και οι παράτες των αστικών κομμάτων... οι δημοσιογράφοι και οι Σόμπολοι γραφικές καρικατούρες για λίγες στιγμές έστω... στο κράξιμο...
Αλλά η Βαστίλλη εκεί αγέροχη γριά δεν πέρνετε έτσι στα κουτουρού... το ξέρω.... οι στρατηγοί της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τα προστάγματα... και οι μεγάλοι απόντες από την μάχη... που είνα οι μετανάστες? ωέο? γιατί οι ξένοι εργάτες που φτάνουν τα μεροκάματα στον πάτο δεν φτάνουν στην απεργία? ωέο?
με την ώρα τους όλα αυτά...