ΜΩΡΕ ΠΑΓΩΝΕΙ Ο ΘΕΡΜΑΙΚΟΣ.... ΡΩΤΑΕΙ Η ΓΟΡΓΟΝΑ.... ΜΩΡΕ ΠΑΓΩΝΕΙ....

 

                                                      ΈΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΜΕΡΗ....

Εγώ, ο θερμαστής, Ιωάννης Αργυρίου του Σταύρου και της Ελένης, από το την Κύμη της Ευβοίας η μάνα μου από την Σμύρνη ο γέρος μου, θα σας διηγηθώ την πιο μουρλή, αλλόκοτη ιστορία....
Έχω μπαρκάρει, στο ατμόπλοιο «ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ», του καπετάν Εμπειρίκου. Εμένα που με βλέπετε, έχω πενήντα παιδιά, στα δέκα πέρατα του κόσμου. Νέος ήμουν, η ζέστη μου ήταν πιότερη από τους άλλους. Καιγόμουν, πως να σας το πω. Σαν έβλεπα θηλυκό γατί αναψοκοκκίνιζα.
Δεν μου λες παιδί μου το ρημάδι το μαντζαφλάρι γράφει;
-Ναι μαστρο Γιάννη γράφει, η μπομπίνα...
-Άκου, βρε τι μου συνέβη. Εμένα που γύρισα τον κόσμο καμιά δεκαριά φορές... Και μου συνέβη, στην Σαλονίκη. Βρε θα σου πω κάτι και πες το παντού... Σαν τις Σαλονικές στο κρεβάτι βρε, δεν υπάρχει καμιά γυναίκα στον κόσμο. Μόνο που κουβαλάν, ένα σωρό αρρώστιες, λευκόρροιες, πυόρροιες, βλεννόρροιες και σε όλα τα ... όρειες... Πρώτες και καλύτερες, αυτές στα πατσατζίδικα... Δήθεν, τρώνε πατσά σε κογιονάρουν, σκάνε κάτι χαμόγελα και σου κλείνουν το μάτι... Τι να κάνεις εσύ, τόσους μήνες στα καζάνια να φτυαρίζεις κάρβουνα... Πας με τα μπούνια.... Έχεις δει μπούνι βουλωμένο στον καιρό; Τι να σου πω μπεζεβέγκη... Που να καταλάβεις εσύ...
Που λες διαβολεμένε, ήταν ένας χειμώνας, που όλες οι θάλασσες, έβγαζαν φίδια... Τι ήταν εκείνος ο χειμώνας. Η «ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ» είχε έξη μήνες δοκιμάσει τους πιο διαβολεμένους καιρούς... Να χιόνια, να αστραπές... Ομίχλες... Σκατοκατάσταση... Και έλεγα στην πλώρη, στους συναδέλφους «που θα πάει, σαν φτάκουμε στα πατρώα εδάφη, θα ζεσταθεί το κοκαλάκι μας». Και δώστου τα ονείρατα, τα γέλια και τα πειράγματα... Είχαμε και ένα τζοβενάκι, ερωτευμένο με μια Ομβριά... Θα τον είχε τυλίξει τον δύσμοιρο... Του έλεγες, φέρε ένα μπότο μίνιο... Και αυτός χανόταν στα μαγαζιά, ρεμβάζοντας.... Θα ήταν ο νους του στην Ομβριά...
Να μην σας τα πολυλογώ... Έφτακε η Άγια ημέρα, που θα καβατζάραμε το Ταίναρο... Και μετά η πατρίδα μας... Το Αιγαίο... Πόσα χρόνια είχα να ταξιδέψω στο Αιγαίο...
-Εδώ μαστρο Γιάννη, έχω ακούσει ότι χιλιάδες ναυτικοί, ταξίδευσαν στην ζωή τους και Αιγαίο δεν είδαν...
-Σοφά μιλάς... Και πρόσεξε, αυτά που λένε, είναι μισή αλήθεια, μισό ψέμα... Γιατί, μην ξεχνάς ότι σχεδόν όλοι πάγαιναν Μαύρη θάλασσα... Αλλά όταν λέμε Αιγαίο, λέμε για τα Διαβολόννησα, τις Κυκλάδες και τα ρέστα... Όλοι μασάνε τα λόγια τους. Ανάθεμα το στόκολο... (και έφτυσε ο μαστρο Γιάννης).
Και όσο ανεβαίναμε, akrat τι σκατά όνομα είναι τούτο, τόσο η έκπληξη μεγάλωνε... Τι ήταν εκείνος ο χειμώνας; Όλα κρύα, Χιόνια παντού. Το μπαπόρο κατάλευκο... Περάσαμε την Πελοπόννησο και όλα κατάλευκα... Το κρύο, το διαβολόκρυο είχε παγώσει ως και τα πουλιά μας. Όχι ρε τα πετούμενα χαχα τα άλλα...
Ανεβαίναμε, κόστα κόστα πάνου περάσαμε ανοικτά το Σούνιο... Ένας αγέρας... Ένας παγωμένος αγέρας.... Έτριζε η «ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ», την ταγίζαμε όλη την ώρα κάρβουνο, μπας και περάσουμε τον Κάβο Ντόρο... Μαρτύρια του Ιησού... Μας σταύρωσε ο καιρός... Που να φας... Δουλειά ύπνος

Και όμως ο θερμαστής είχε δίκαιο...

και χαμ με γαλέτα...
Με τα πολλά, περάσαμε το Νεγρεπόντε, ανεβήκαμε και περάσαμε τα Διαβολόννησα και φτάκαμε κοντά στην Σαλονίκη... Όλα μέσα στην ομίχλη. Το θεριό, η θάλασσα ήρεμη. Και ένα κρύο. Μα τον Άγιο Νικόλα, τέτοιο κρύο, στην Ελλάδα δεν είχα δει ποτές. Μπήκαμε ήρεμα, στον Θερμαϊκό κόλπο... Και για μεγάλη έκπληξή μας είδαμε δεκάδες μπαπόρια σταματημένα. Παράξενο... Ναυτικοί μας κοίταγαν κουνώντας τα μαντίλια τους... Οι μπουρούδες να μας χαιρετάν. Δίπλα μας ένα μπαπόρο από την Ολλάνδα...
Σταματά ο καπετάνιος αρόδο και καταβάζει την βάρκα. Πάει στο Ολλανδέζικο καράβι... Περνάει μια ώρα, περνάνε δύο, με τα πολλά μετά από τέσσερις ώρες, βλέπουμε την βάρκα να έρχεται...
Ανεβαίνει, τρεκλίζοντας και τραγουδώντας ένα Αρβανίτικο τραγούδι... «Μπρε ακαμάτηδες τι με κοιτάτε... Είχε ο μπάσταρδος, ένα ουίσκι... Όχι σαν τα δικά μας, μα ένα ουίσκι... τα τσούξαμε... ΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ...»
Τον πήγαμε, σηκωτό στην καμπίνα του... Τι βρώμα ήταν τούτη... Γυρνάω και ρωτώ με απορία το καμαρωτάκι, των αξιωματικών, με τα μάτια... Γιατί;... Πως το κατάλαβε και μου λέει «δεν με αφήνει να μπαίνω»...
Μετά από ώρες, σαν ξύπνησε, μάθαμε τα νέα.... ΠΑΓΩΣΕ Ο ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ....
Λες και ήταν Πρωταπριλιά...
Μα τους Άγιους Προφήτες, ήταν λέει δύο μέτρα βάθος ο πάγος... Μα είναι δυνατόν; Στην Ελλάδα πάγος στην θάλασσα;.... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.... (για άλλα θέματα)

 

ΜΙΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ Η ΣΤΕΛΛΑ ΦΡΑΤΖΕΣΚΑΚΗ... ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ....

                                                      ΣΤΕΛΛΑ ΦΡΑΤΖΕΣΚΑΚΗ ... ΠΑΡΟΥΣΑ

"Ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 2020 έφυγε από κοντά μας η καπετάνισσα Στέλλα Φραντζεσκάκη. Αγωνίστρια, μαχήτρια, από τα σκαριά που ατσαλώνονται μέσα στην ταξική και επαγγελματική πάλη. 

Ήταν μία από τις δύο καπετάνισσες στις οποίες ο ελληνικός εφοπλισμός εμπιστεύτηκε καράβι στους ωκεανούς. Ήταν δηλαδή ποντοπόρος καπετάνισσα. Και μία από τις πέντε καπετάνισσες της ιστορίας του εμπορικού ναυτικού.

Γεννήθηκε στα Νέα Ρούματα Χανίων, και έφυγε νικημένη από τον καρκίνο, μόλις στα 57 της χρόνια. Για λίγα χρόνια έδινε την προσωπική της μάχη, ηρωικά, όπως ταιριάζει σε μια καπετάνισσα και επαναστάτρια. Δυστυχώς όμως...

Πρωτοπόρα στη μάχη στις σχολές Εμπορικού Ναυτικού που σπούδαζε, ως ασυρματίστρια, πάλεψε ενάντια στις προκλήσεις των λιμενικών και των εφοπλιστών. Με την κατάργηση της θέσης του ασυρματιστή, έγινε καπετάνισσα.

Οι σύντροφοι που τη γνώρισαν και αγωνίστηκαν μαζί της μιλούν όλοι για μια ντόμπρα Κρητικιά γυναίκα, με χιούμορ και αυταπάρνηση.

Η Στέλλα, όταν δεν ταξίδευε, ήταν πάντα κοντά στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Κοντά στη ζωή του ελληνικού προλεταριάτου, στις διαδηλώσεις και τις πορείες, με μια αστείρευτη αισιοδοξία.

Στην πολιτική της κηδεία στο Πρώτο Νεκροταφείο παρευρεθήκαμε όλοι οι φίλοι και αγωνιστές που τη θαυμάσαμε. Τον στερνό λόγο είχε ο Π.Υ., που στάθηκε κοντά της σαν αδελφός. Παρευρέθηκαν άνθρωποι από όλο το φάσμα της αριστεράς. Όλοι μα όλοι βαθιά συγκινημένοι. 

Η Στέλλα Φραντζεσκάκη έφυγε προς την τελευταία της οικία, αφού εψάλλαμε όλοι μαζί την Κομμουνιστική Διεθνή. Αθάνατη θα μείνει στην καρδιά μας. Αθάνατη."

Αυτά έγραψα, στην εφημερίδα, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ για το στερνό αντίο, προς την επαναστάτρια ΣΤΕΛΛΑ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ...

Δύο λοιπόν, οι γυναίκες, που μας έφυγαν, από τις σχολές. Πριν από την Στέλλα μας έφυγε η Ζωή Χρυσάγη. http://akrat.blogspot.com/2018/11/blog-post.html...

Θα ήθελα να σχολιάσω, ότι πλάι, στην Στέλλα και στην Ζωή, στάθηκε, βράχος η πολύ παλαιά μου φίλη η Έμυ. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, έχουμε απομακρυνθεί, ως φίλοι. Όμως πως να μην το πω. Στάθηκε, παλικάρι και στις δύο αποχωρήσεις...  ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ...

Για μένα, ήταν ευκαιρία, να γνωρίσω από κοντά, τον σύντροφο της Στέλλας τον Σωκράτη. ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΤΙΜΗ. Εκπληκτικός, άνθρωπος. Στάθηκε στην μάνα της Στέλλας, ως υιός της. ΕΥΓΕ...

Τέλος θα ήθελα να πω, ότι για μένα και αυτές οι δύο φίλες, ήταν κομμάτι της ζωής μου. Και άλλοι δύο τρεις. ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ...

ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ.... Και ο όρκος της ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ....

Κυρός Δημήτριος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Πέρασαν τα χρόνια, ο Τρίτσης πέθανε, ο Πατριάρχης κυρός Δημήτριος ο Α΄εκοιμήθη στα 1991. Και ενώ όλα ήταν τακτοποιημένα στα ράφια της ιστορίας, τσαφ έσκασε το παραμύθι..... Και άντε τώρα να το ξετιλήξεις... Μοιάζει πλέον, ωσάν όνειρο...
Ο τέως Επίσκοπος Καλαβρύτων Αμβρόσιος, αφόρισε τον πρωθυπουργό και την Κυρία Κεραμέως... Και ως γνωστοί μελετητές του ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ, μπαίνουμε να διαβάσουμε και παθαίνουμε σοκ...

Τρίτσης

                   "....Να μη λησμονείται ότι στο Φανάρι απετάθη η Εκκλησία της Ελλάδος το 1987 εκλιπαρούσα τον μακαριστό  Πατριάρχη Δημήτριο να καταργήσει την Αυτοκεφαλία της, προκειμένου να γλυτώσει με τον τρόπο αυτό την Εκκλησιαστική περιουσία από τα χέρια του Τρίτση! (Να σημειωθεί, για την ιστορία,  ότι το σχέδιο άρσεως της Αυτοκεφαλίας είχε εκπονηθεί από τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος, μετέπεια δε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο). Λοιπόν, «καλό και άγιο» το Οικουμενικό Πατριαρχείο οσάκις εξυπηρετούνται τα «καλά και συμφέροντά» μας, και «άστοργο σαν μητριά» (προσφιλής έκφραση του αγίου Καλαβρύτων), όταν αυτό απαιτεί τον σεβασμό τών, και Συνταγματικά ακόμη κατοχυρωμένων, κανονικών του δικαιωμάτων στις λεγόμενες Νέες Χώρες;..."

https://fanarion.blogspot.com/2020/05/blog-post_48.html?fbclid=IwAR2K5Ki139Djcs6Ppg_WwSwfp0OuWVCSz_7YG-LcVkltTCXbeguYml1AtgQ#more


Και εδώ αρχίζουν τα πολλαπλά ιστορικά εγκεφαλικά... Ο εθνεγέρτης κεκοιμησμένος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ως Μητροπολίτης Δημητριάδος, είχε ΕΤΟΙΜΑΣΕΙ όλο το σχέδιο, για να αρθεί το αυτοκέφαλο της Ελληνικής εκκλησίας... Και είχε παρακαλέσει τον κεκοιμησμένο Πατριάρχη κυρός Δημήτριο τον Ά... Και μετά από Μητροπολίτης Δημητριάδος, έγινε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, με σκοπό να προστατεύει το αυτοκέφαλο...

Χαρισματικός ηγέτης

Το θέμα μας περί του κεκοιμησμένου Δέσποτα και Αρχιεπισκόπου ΑΘηνών Χριστοδούλου είναι όμως ουσιαστικό... Δεν είναι θέμα με τον Τρίτση. Είναι θέμα με την τότε κυβέρνηση, του Ανδρέα Παπανδρέου προφανώς. Και τι σόι, αυτοκεφαλία είναι αυτή, σαν μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να σηκώνονται και να φεύγουν;
Και αν σηκωθούν και πάνε στην Κωνσταντινούπολη και ενωμένοι με τις "Νέες Χώρες" τότε τι είδους σχιζοφρένεια θα είναι αυτή; Θα επιστρέψουμε, στα Οθωμανικά; Αυτό ας γίνει μάθημα. Αυτοί είναι έτοιμοι, κάτω από μια πίεση να φύγουν....

Δεν υπάρχει, αμφιβολία. Οι ξένες, πρεσβείες, οι κυβερνήσεις, οι μυστικές υπηρεσίες, θα μας μάθουν πολλά από την υπόθεση αυτή... Στις επόμενες δεκαετίες ή όταν θα είμαστε, αστρόσκονη...

Εδώ να θυμηθούμε πως ο Όθωνας και η αντιβασιλεία του (μεγάλη συνεισφορά αυτό στο έθνος σε αυτόν τον τομέα) επέβαλλε το Αυτοκέφαλο. Με κανονιοβολισμούς παρακαλώ....

Επί Όθων

Επί Όθων

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ..... ΜΙΑ ΤΣΑΡΚΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

Το τελευταίο διάστημα, έχω φάει ένα κώλυμα. Μια "πετριά"... Ένα σεβντά...

Η Τούρκικη ψυχεδέλεια, με έχει συνεπάρει και μου έχει αλλάξει τον αδόξαστο...
Δύο γκρουπ μου έχουν δημιουργήσει έρωτα...  Οι GSA, όπερ μεθερμηνευόμενον Gaye Sy Akyol  και βεβαίως ο έτερος έρως είναι οι BABA ZuLa...
To γεγονός ότι δεν ξέρω Τούρκικα, μας έχει βεβαίως οδηγήσει σε "αισθησιοκρατικές", σκέψεις, εξαρτώμενες μόνο από τα Video...

E τι άλλο να κάμνεις; Να αρχίσεις, να το παίζεις γνώστης; Προτιμώ το γευσιγνώστης... ¨Η πως το λένε Videoγνώστης...
Δεν υπάρχει, αμφιβολία. Η Τούρκικη νεολαία, αρχίζει να κάνει την δική της αισθητική και ουσιαστική επανάσταση... Και γυρίζει θέλει δεν θέλει, στις αισθητικές γραμμές του παρελθόντος και μεταχειρίζεται και τους δρόμους του rock....

Νομίζω ότι σας έπρηξα... Πάντως άμα αρχίσετε και εσείς να γουστάρετε να προσέξετε την πορεία, πέρα από το Ισλάμ... Προς τις πολύ πατρώες εκφράσεις... Προς την φύση και την θεοποίηση της...
Και δεν υπάρχει αμφιβολία.... ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΕΡΒΙΣΙΣΜΟ...

Αυτό που μας ξεχνάνε όλοι, μα όλοι είναι ότι ο Ερντογάν και ο άλλος που κυνηγάει ο Δερβίσης της Αμέρικας το Γκιουλέν ήταν μαζί...

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΡΟΜΑ ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ… ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΝΗΜΑΤΑ… TΑ ΤΡΙΑ ΑΓΝΩΣΤΑ…

                                          Ο ΠΑΠΠΟΥΣ....

Όπως ξέρετε, εμείς μιλάμε, για τους αφανείς, για τους κρυμμένους. Για τους κατηραμένους. 

Έτσι το λοιπόν, στην πόλη αυτή, σ΄ ένα ξυλουργικό εργαστήρι, ο παππούς μου, ο Μανώλης ο Χαϊδούς, πήρε στην δούλεψή του, μια χρυσή καρδιά. Τον Ιωάννη Γκρους. Ο Ιωάννης Γκρους, κάθισε έμαθε, την τέχνη, πλάι στον παππού μου, αλλά τον τράβαγε το ράσο… 

Κατά πως λένε, ο παππούς, έμαθε την τέχνη σε πολλούς, (έμαθε την τέχνη και σ’ ένα παιδί του, τον μεγαλύτερο υιό του τον Νίκο Χαϊδού.)

(ΔΕΠΑΚ Κύμης 2001 σελίδα 125 Πόπη Μπούνια Πασπαλάρη. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω τον Κύριο Παναγιώτη Χαραλαμπόπουλο, που μου το χάρισε, γιατί δεν το βρίσκεις εύκολα, καθώς και τον αείμνηστο Δήμαρχο Κύμης Σιδεράκη, που μάζεψε και έκανε αυτό το βιβλίο «ΚΥΜΗ 19^ος-20^ος αιώνας ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»).

                                               Ο ΠΑΠΑ ΓΚΡΟΥΣ

Ο Ιωάννης Γκρους, χειροτονήθηκε, παπάς και έκτοτε όλη η Κούμη μιλούσε και μιλάει για αυτόν τον γλυκύτατο άνθρωπο. Η γονείς μου, έκαναν παρέα με κάποιους Γκρους… Αναφέρονταν, στις συνομιλίες τους για κάποιον Γκρου… Τρέχα γύρευε… Αυτό που με ενδιέφερε, ήταν η στρογγυλή θεά…

Ο π. Ιωάννης Γκρους σε κάποια τελετή.

Αλλά, ο παπά Γκρους, δεν ξεχνά και με το σταυρό στο ένα χέρι, κρατά στο άλλο την τέχνη του. Ήταν από τους λίγους και καλούς ξυλουργούς…  Αυτός ο καλός μάστορας του σταυρού και του ξύλου, έβλεπε ένα ζητιανάκι, μέσα στο γνωστό αγιάζι της Κούμης. Χιόνι, κρύο…. Ξυπολυσιά, πείνα…. Καχεκτικό, ζητούσε να φάει. Να πάει στην φαμίλια του, να θρέψει το στομάχι του… Και το μάζεψε, ο παπάς Γκρους.  «Κάθισε παιδί μου, είσαι άνθρωπος κι εσύ του θεού και είναι κρίμα να υποφέρεις.  Ζέστανε τα χέρια σου στη φωτιά και πάρε κι αυτή τη λειτουριά για τον μικρό αδελφό σου τον Αντρέα. Να έρχεσαι τακτικά στο σπίτι μου, να μη φοβάσαι.» (σελ. 162 Θανάσης Τζάνος, «Η Νότια Εύβοια στην κατοχή ΠΑΣΣΑ ΕΥΒΟΙΑΣ 1991).

                                                      ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ

Ο πατέρας μου, δεν τα πήγαινε καλά με τον θεό… Άθεος ως το τέλος και αντικομουνιστής, με δύο ανθρώπους της εκκλησιάς τα πάγαινε καλά. Τον Ασιμάκη, που ήταν ψάλτης στον Άγιο Αθανάσιο της Κούμης, δηλαδή την Μητρόπολη και τους Γκρους. Υποψιάζομαι, ότι πρέπει να ήσαν και δημοκρατικοί… Ο μεν ψάλτης, ήταν και μέλος του πυρήνα ΕΑΜ Κούμης, στο Δεσποτικό. Ψαλτική και αριστερά… Πόσοι και πόσοι… Μα πόσοι και πόσοι… Για τον παπά Γκρου, μου είπε πουλάκι, εμπιστευτικά, ότι ήταν «δικός μας» δηλαδή Δημοκρατικός …

                                               ΟΙ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΙ

Ο μικρός ζητιάνος, ο Βασίλης Μήτρου, μεγάλωνε πλάι, στον παπά Γκρού… Τι μεγαλείο! Ο «γύφτος» με τον παπά… Τότες αμέσως μόλις μπήκαν οι ναζί και φασίστες κατακτητές στην χώρα, συνέβη μια μεγάλη άγνωστη, ιστορία… Οι «γύφτοι» της Κούμης και του Αυλωναρίου, λάκισαν. Γιατί; Τους έδιωξαν; Η πείνα; Τράβηξαν πολλοί, κατά Μακεδονία μεριά… Άγραφη, ιστορία και αυτή, από τους επισήμους ιστορικούς… Ευτυχώς πήραν συνεντεύξεις από πολλούς τσιγγάνους… Διαλύθηκε το τσιγγανάτο της Κούμης… Πάντως, όλοι οι Κουμιώτες, ρομά και οι μπαλαμό, στην Μακεδονία τράβαγαν, για να γιατρέψουν την πείνα τους. Άδειασαν οι στράτες και τα καλντερίμια… Η Κούμη έχασε το φτωχό, εξαθλιωμένο κομμάτι της από την πείνα… Η σφαγή των τρελών, των ζητιάνων, των κατατρεγμένων… Όλοι από την πείνα. (δες το βιβλίο της Φαφούτη). Όμως ο ήρωάς μας έμεινε, στην Κούμη. Πάλεψε, βγήκε αντάρτης. Ατρόμητος, άφοβος, ήρωας… Ο τρόμος και ο φόβος των ταγματαλιτών… Έτρεμαν, οι φασίστες…

                                   

                                       ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ "ΡΟΜΑ"

Όμως δεν είναι μόνο ο Βασίλης ο «τσιαγγάνος». Όλη η φαμίλια του, μπήκε στον αγώνα… Τα ίχνη τους, όμως όπως των πιότερων, χάθηκαν στους τάφους. Οι ηττημένοι, θάφτηκαν και η ζωή τους δεν θα γεμίσει τα βιβλία… Ο Αντρέας, ο αδελφός του Βασίλη, σκοτώθηκε στην μάχη της Βάθειας (Αμάρυνθο την λένε σήμερα και διαβολίζομαι). Αλλά και οι γονέοι τους… Και οι δύο χάθηκαν, εξαϋλώθηκαν από την ιστορία. Σκοτώθηκαν στις μάχες της Λαμίας.

Τέσσερις νεκροί ρομά… Τέσσερις ρομά με το όπλο στο χέρι. Τέσσερις ρομά που η ιστορία τίμησε τον ένα. Τον Βασίλη… Εμείς όμως είμαστε αιρετικοί… Πάντα… Και τιμούμε τους πάντες… Και τους τέσσερις…

ΜΙΝΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ... Ένας θρύλος του βιβλίου... ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΡΙΑ ΟΛΚΗΣ.... και όχι μόνο...

Από το αρχείο της ΕΣΗΕΑ

                                                        ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΈΝΑ ΜΥΘΟ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ.... Ή ΑΛΛΙΩΣ Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΩΣ ΖΩΣΑ ΥΠΟΘΕΣΗ....

  


Φέτος, ο εκδότης του ΦΑΡΦΟΥΛΑ ο Κύριος Διαμαντής Καράβολας, σε ένα σχόλιό του, μου είπε ότι η Μίνα Ζωγράφου, ήταν από τις μεγαλύτερες, εργάτριες του χώρου, του βιβλίου... Και είπα, να ξεδιπλώσω τις θύμισές μου. Πως την γνώρισα, παιδάκι, αυτή και μεγάλος εγώ... Έχουμε, πει... ΒΡΥΚΟΛΑΞ....





 

Είναι η ώρα 4 το πρωί. Κοιτάζω, από το παράθυρο. Το φως άνοιξε. Ξανά η γνώριμη φυγούρα... Στο οσπίτι του Κυρ. Νίκου Ζωγράφου και της Λιλής Σταματίου, φημίζεται σ’ ούλη την Καλλιθέα... Οσπίτι, σοβαρό αλλά σκληρό... Ήταν μια οικογένεια, απολύτως αξιοπρεπή. Η οικοκυρά, η Λιλή από την Κούμη. Εγγύηση, το λοιπόν πάστρας...

Όλες οι πλύστρες στην γειτονιά, είχαν να το λένε... Το καημένο, το κορίτσι... Η Μαρίνα μας,η Μίνα μας, στο χαιδευτικό της... Σαν φιγούρα μας έκανε συντροφιά, εμάς τους αρτεργάτες... Αξημέρωτα εμείς, αλλά και αυτή... Μικρό κορίτσι... Πλύσιμο, σκούπισμα, σφουγγάρισμα... ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ... Άστραφτε, από την πάστρα. Φημισμένο οσπίτι. Τέτοια καθαριότητα... Ένα όμως θέμα, είχε λύσει, στην «επαγγελματική» σχέση, με την φαμίλια... Κουζίνα γιοκ.... «θα μου σκλαβώσετε τον χρόνο μου» (Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ Τεύχος 173)

 

Δημοσιεύματά της

Η κοπέλα αυτή, έμελε, να μπει σε κάθε οσπίτι μετά την κατοχή. Κάθε ένας που είχε, μια στοιχειώδη βιβλιοθήκη, την είχε. Μα την συναντούσες, στον Φρόυντ, στον Μάο, στον Στάινμπεργκ, στον Νίτσε, στο Κοράνι... Ήταν, η χρυσή μεταφράστρια, πολλών γενεών. Ξεκίνησε, από το οσπίτι της. Είχε ξεκινήσει, την καριέρα της δώδεκα ετών!!. Μετέφρασε, ένα βιβλίο του πατέρα της. Από τα Γαλλικά, ενός πρωθυπουργού, του Εριώ... Αυτό ήταν... Δεν πα να μην συμφωνούσε, ο πατέρας και η μάνα. ((Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ Τεύχος 173). Ο κύβος ερίφθη. Το μεταφραστικό ποτάμι είχε ήδη εκκινήσει.
Η Μίνα Ζωγράφου, όμως ήταν ένα από τα τρία παιδιά. Ο Αντώνης, ο αδελφός της, δημοσιογράφος, πήγε στον εμφύλιο πόλεμο με τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος (ΔΣΕ) . Μετά τα γνωσά... Ρουμανία, πολιτικός πρόσφυγας... Στην έδρα του ΚΚΕ. Η άλλη της αδελφή, η Ηλέκτρα ζει.

Η Μίνα Ζωγράφου, γεννήθηκε μάλλον στα 1928. Πέθανε στα 1989 ή στα 1990. Μπήκε, στην Θεολογική σχολή, ξαναέδωσε εξετάσεις και εισήλθε στην Φιλοσοφική... Έτσι ο καλόγερος, δάσκαλός της, που είχε προφυτέψει, την πορεία της, όταν του είχε μιλήσει παιδούλα για τον Φρόυντ, πέτυχε διάνα... «εσύ μια ημέρα παιδί μου θα φιλοσοφήσεις» (Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ Τεύχος 173). Έκανε δύο γάμους και απέκτησε ένα παιδί, πιλότο στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ που πέθανε πριν λίγα έτη. Με τον δεύτερο, σύζυγό της της, τον Μεραναίο, συνυπόγραψαν, πολλές μεταφράσεις. Ο χωρισμός, ήταν σκληρός, και .... ας μην τα συζητάμε...

Δημοσιεύματά της

Ας ανάψουμε, όμως ένα τσιγάρο, όπως έκανε και εκείνη. Δεινή καπνίστρια, η Μίνα, δεν ήταν μόνο μάνα, σύζηγος και μεταφραστής. Ήταν και δημοσιογράφος. (από εκεί βρήκαμε την φωτογραφία της, δηλαδή από τα αρχεία της ΕΣΗΕΑ). Ξεκίνησε από την «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ», την «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» την «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» την «ΜΑΧΗ» και μετά την «ΕΣΤΙΑ» (Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ Τεύχος 173). Όπως μου είπε ο Ξενοφών Καράπας, στις συζητήσεις μας, για την Μίνα. «Η Μίνα πάντα ήθελε να δουλεύει σε δύο εφημερίδες μια δεξιά και μια αριστερή, για να είναι ελεύθερη»
Η Μίνα, δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Ήταν στον περίγυρο, ή μάλλον στο κέντρο των «φίλων της Κίνας» όπου ήταν ο γνωστός Κιτσίκης και άλλοι.  Γι αυτό, ο ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΓΚ, σχεδόν όλος πέρασε από τα χέρια της.
Τώρα και όσο βαστούν τα πόδια μου, γυρίζω και την αναζητώ. Στα παλαιοβιβλιοπωλεία, στην οδό ΜΑΣΣΑΛΙΑΣ παντού. Πάω και στις εκδόσεις ΔΑΡΕΜΑ. Ναι ήταν, ένας από τους δύο σπουδαίους εκδοτικούς οίκους, που μετέφρασε η Μίνα.... 

Ένα έργο, που αναμένει την επανέκδοσή του.

Ό δεύτερος, εκδοτικός οίκος ήταν οι εκδόσεις «ΜΑΡΗΣ». Τι και αν την πλήρωνε, μετά από δύο χρόνια... Ήταν κατά την γνώμη της, ο καλύτερος εκδότης. (Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ Τεύχος 173).
Ωστόσο, ήλθε και πλάκωσε, η δικτατορία και αναγκαστικά, πήρε τον δρόμο της εξορίας. Στην Αγγλία. Εκεί έγινε λέκτωρ της Βυζαντινής ιστορίας, στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμπιγχαμ. Την κάλεσε ο Τζων Τόμσον. Αγωνίστηκε, σκληρά στον στίβο τον Ακαδημαϊκό και στον στίβο τον πολιτικό. Εξέδωσε, στα Αγγλικά το βιβλίο «AMAZONS IIN HOMER AND HESIOD”. Στον πολιτικό στίβο, ένα μεγάλο της κατόρθωμα, ήταν η ομιλία της, σ’ ένα αμφιθέατρο, παρουσία του σοσιαλδημοκράτη Βίλυ Μπραντ. Εκεί ο Βίλυ Μπραντ, ντράπηκε πολύ και κατήγγειλε τους Ευρωπαίους...
Στην αντιδικτατορική πάλη, λογικά, θα συνεδέθη με όλες τις πτυχές των αυτοεξόριστων. Δεν γνωρίζουμε, πως που και γιατί.
Το σίγουρο είναι, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τις απευθυνόταν, εγκαρδίως και έξω, από τα συνηθισμένο, του αυστηρού πρωτοκόλλου. Αυτό μας το βεβαιώνει, ο Ξενοφών Καράπας, που ήταν παρών.
Λοιπόν, ως βρυκόλαξ έχω τα μυστικά μου. Που την συναντώ και τα τοιαύτα.... Υπάρχουν βλέπετε και μυστικά των βρυκολάκων... Εκεί που την αντάμωνα όμως, ήταν κάθε φορά που έμπαινα στην ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, και την έβλεπα, μαρμαρωμένη, να μου θυμίζει ότι είναι ένα μεγάλο «κεφάλαιο» για την χώρα μας. Ο μεγάλος καλλιτέχνης ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΠΑΡΤΗΣ στο γλυπτό του, χρησιμοποίησε ως μοντέλο την απιστεύτου κάλους ομορφιά της.

 





Oι φίλοι που με βοήθησαν, σ' αυτήν την ανάρτηση είναι, η Κυρία Γιούλη Κόκκορη, ο Κύριος Ξενοφών Καράπας και άλλοι όπως ο Κύριος Σωτήρης Λάμπρου και ο Κύριος Παναγιώτης. Τους ευχαριστώ. Το αρχικό σπρώξιμο, το έδωσε ο εκδότης του ΦΑΡΦΟΥΛΑ με τα επαινετικά του λόγια