Tρια ποιήματα του ΕΡΩΤΑ και ενός του ΘΑΝΑΤΟΥ..... Μια ερωτική φωτογραφία χορευτική...

ΑΤΙΤΛΟ.... ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ή ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΥ...

Μαζευτήκαμε, πολλοί, στον υπαίθριο χώρο.

Ήμασταν, τόσοι που σκεπάσαμε την μουντάδα των κτηρίων.

Και εσύ, καθιστός , στην πολυθρόνα, δίπλα στου φύλακα το κουβούκλιο..

Παρατηρούσες, αυτούς που σε αγάπησαν.

Με την άκρη, των ματιών, ρίχναμε ματιές πλάγιες, βιαστικές.

Τώρα, έφυγες. Πας. Αστρόσκονη.

Όπως αστρόσκονη θα γεννούμε, όλοι.

Και νέες στρατιές, ποιητών, νέες δυνάμεις πνευματικές θα έλθουν γοργά.

Για ένα κόσμο, καλύτερο, δημιουργικότερο, αυτοδιοικούμενο.

Χωρίς, ρουφιάνους, νταβάδες, αρχηγούς και καθάρματα.

Χωρίς, μπάτσους, στρατόκαυλους και σύνορα πνευματικά….

Έμαθα, ότι απήγγειλες ποίηση μια βδομάδα πριν….

Τα πουλιά της ελευθερίας ταξιδεύουν τιτιβίζοντας ως το τέλος…

Υπηρέτησες την τέχνη, της λευτεριάς, της άοκνης προσπάθειας…

Χαίρε ελεύθερο πνεύμα. Χαίρε άνθρωπε της συνέπειας…

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…

ΔΥΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.....

ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΧΗ

Αγκαλιαστήκαμε εν μέσω πτωμάτων, αίματος,
πυροβολισμών, κανονιοβολισμών και βολών γενικώς...
Αγκαλιαστήκαμε παιδί μου γιατί δεν μπορούσαμε άλλο το κρέας...
Κρέας οχτρών, κρέας φίλων κρέας γενικά...
Αγκαλιαστήκαμε αδελφέ μου και πιάσαμε την μέση μας και τα χέρια μας.
Οι φίλοι μας έπαιζαν τα όργανα.
Όργανα τρελά και χαρωπά. Έτσι για να ξεχνάμε τον θάνατο...
Τα χέρια σου ήταν ζεστά. Πιο ζεστά από τα δικά μου που ο φόβος τα πάγωσε...
Η κοιλιά σου ήταν τόσο κοντά με την δική μου που οι ψωλές μας θα μπερδεύονταν.
Βλέπεις παιδί μου είμαστε νέοι. 
Είμαστε φλογοβόλοι στον πόλεμο και στον έρωτα...
Είμαστε ο ανθός της νέας γενεάς...
Αυτό έγραφε η επιτάφιος πλάκα... "Ήμασταν ο ανθός της νέας γενεάς"

Έλληνες φαντάροι χορεύοντες   Greek Army, , 25.3.1923, Kiretsiler

   


ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΧΗ...
Έπιανα, παιχνιδιάρικα τα άγρια χέρια σου,
την ώρα που εσύ πίστευες ότι ήταν ένα παιχνίδι.
Εσύ νόμιζες ότι άγγιζες την αγαπημένη σου Κατίγκω,
ενώ στα πέριξ οι οβίδες είχαν πάψει.
Εγώ από την μεριά μου νόμιζα ότι ετοιμάζομαι.Διά την απόλυσή μου και ότι έπρεπε να εκπαιδευτώ.
Σε τι ?
Μα σε τι άλλο φυσικά... Εις τους νέους χορούς...
Αγγιζόμασταν το λοιπόν άπλυτοι, βρομιαρέοι, έμφρορτοι ψειρών...
Και οι μέλλουσες γενεές νομίζουν ότι είμεθα αγγελούδια...
Φευ, παρ' όλο που η τεστοστερόνη φύσαγε και περίσσευε.
Είμαστε πιστοί εις τας στρατιωτικάς παραδώσεις...
Ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πλάγια...
ΣΤΡΑΒΑΔΙ...

1953 ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.... Η εκκλησίτσα της Ζωοδόχου Πηγής.... Και μια εφηβική παρέα....

TO «ΘΑΥΜΑ» ΤΟΥ ΧΩΝΕΥΤΙΚΟΥ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΠΑΡΕΑΣ…

Μου ήλθε ένα μήνυμα, γεμάτο ονόματα χρονολογίες και ιστορικές αναφορές. Δύσκολο πράγμα να το ξεδιαλύνεις. Σε τι να πρωτοαναφερθείς… Η λύση πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι μια. Στρώσε τον ποπό σου κάτου Akrat και παράτα τις γκρίνιες… Είναι στην ουσία ΔΥΟ ιστορίες. Μιας εκκλησίτσας και μιας παρέας…  Δύο ιστορίες σε μια φωτογραφία…

1953... Καλοκαίρι.... Ένα εκκλησάκι και μια παρέα....

ΤΟ «ΘΑΥΜΑ»…

Ένας Κρητικός, λεβέντης άνθρωπος  (ο νούμερο 1 της φωτογραφίας), που λέγονταν Σπίθας (μάλλον), έρχεται ως ασθενής στην  Κούμη. Είναι γνωστή η πηγή νερού της, το λεγόμενο ΧΩΝΕΥΤΙΚΟΝ. Ιαματική πηγή, γνωστή από παλαιά, ίανε πέτρες στα νεφρά κλπ. Ήλθε, ο άνθρωπος και ιάνθηκε. Για να δώσει την προσωπική του ευγνωμοσύνη, στο μέρος και στην ευλογημένη πηγή, αποφασίζει να κάμει ένα μικρό εκκλησάκι. Και θέλει να το αφιερώσει… Που αλλού? Στην ΖΩΟΔΟΧΟ ΠΗΓΗ. Και το πραγματοποιεί το τάμα, για το θαύμα του ιαματικού νερού του ΧΩΝΕΥΤΙΚΟΥ που τον ίανε…  Έδωσε τα απαραίτητα χρήματα, για να κτιστεί και αποφασίζει να κάμει και μια εορτή για να τιμήσει το εκκλησάκι. Δεν είμαι, καθόλου, ειδικός επί των εκκλησιαστικών, αλλά κάτι σαν Θυρανοίξια.

Στο καλοκαίρι του 1953, το λοιπόν, αποφασίζετε να γένει η τελετή. Πλήθος Κουμιωτών, συρρέει  «ποδαράτο» από την Κούμη στο ΧΩΝΕΥΤΙΚΟ… Μια διαδρομή,  που ποιος  Κουμιώτης δεν έχει κάμει? Προσωπικά, είναι η καθημερινή μου θερινή διαδρομή. Κούμη Χωνευτικό και επιστροφή… Και διάβασμα κάτωθεν των πλατάνων…

Εκείνη την ημέρα, το λοιπόν… Ούλοι, οι παπάδες κατεβαίνουν στο Χωνευτικό…. Προεξέχοντος, βεβαίως βεβαίως, του κεκοιμησμένου Δεσπότου της Μητρόπολης Καρυστίας του Ανανία. (το νούμερο 14 της φωτογραφίας)…  Πιστεύω, ότι ο κεκοιμησμένος Δέσποτας Ανανίας σαν ιεράρχης  της Καρυστίας, ηρέμησε το ανταριασμένο καράβι της Κούμης. Ήταν μεγάλος καπετάνιος ο Φωστίνης, αλλά με πολύ μεγάλο εγώ…. Μεγάλο εκτόπισμα. Ήταν για Αρχιεπίσκοπος  Αθηνών ο Φωστίνης. Όχι για την «μικρή» Κύμη… Ο Ανανίας γαλήνεψε την κατάσταση…

Και ξεκινάμε, την παρουσίαση, από την φωτογραφία,  των ιερωμένων  της Κούμης. Τι να πω για τον Παπαδημήτρη. Που είναι ο παπάς της Παναγιάς της Λιαουτσάνισας. (το νούμερο 15 της φωτογραφίας ) Εδώ, πρώτη φορά τον βλέπω νέο. Όταν τον γνώρισα δεκαπέντε χρόνια μετά, σαν πιτσιρίκος, όταν λειτουργούσε, νόμιζα ότι ήταν ο Θεός. Τι φωνή στα απαίδευτα αυτιά μου. Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ μου, που ήμουν ανάμεσα σε δύο επιλογές… Ή οδηγός πούλμαν, ή ιερωμένος….

"Πλήρης" περιγραφή των ονομάτων.....

Οι υπόλοιποι, παπάδες στην φωτογραφία, μου είναι πολύ μακρινοί. Ήταν στις μακρινές ενορίες και χωριά. Ο κόσμος μου, ήταν μικρός. Μια αυλή, μια μουριά και μια εκκλησιά… Που να ξέρω τα άλλα μέρη…  Στο νούμερο (9) ο Παπαγκρούς της Αγ.Τριάδας,  στο νούμερο (10) ο Παπασανιός από τους Ταξιάρχες, στο νούμερο ( 16)ο Παπαγιώργης Νάνος του Αγ,Αθανασίου, δηλαδή της Μητροπολιτικής εκκλησιάς της Κούμης, και στο νούμερο (17) ο Παπά Σωσθένης  από την Μεταμόρφωση Σωτήρος στο  Μοναστήρι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ…

Ωστόσο, θα μου πει κανείς πως σώθηκε αυτή η φωτογραφία ; Ποιος την διέσωσε ; Μα φυσικά μια παρέα φίλων που είχαν κατέβει ούλοι μαζί στο Χωνευτικό… Η ωραία παρέα είναι η «γαλαρία» της φωτογραφίας,  που είναι άνωθεν και δεξιά. Νέα παιδιά, γεμάτα όρεξη για ζωή και εφηβική ζωντάνια.  Το παιδί του Νίκου Κούρουπα  (ο νούμερο 3 της φωτογραφίας) την ανέσυρε από το ντουλάπι και μας την έδωσε. Μαζί με ένα σωρό σημειώσεις, επεξηγήσεις και χρησιμότατα σχόλια. Οι υπόλοιποι της παρέας ήταν ο (2) Δημήτρης Κούκης , ο (4) Κωνσταντίνος Κούκης (απεβίωσε πρόσφατα ,αδελφός  του Δημήτρη) ο (5) Δημήτρης Κουκής ο 6) Σταμάτιος Κραμπίνης (μένει μόνιμα στην Αυστραλία) ο (7) Σταμάτιος Κουκής ( αδελφός του 5 δηλαδή του Δημήτρη Κουκή) και ο(8) Ιωάννης  Κωνσταντίνου. Στο ταξίδι του χρόνου που κάνουμε με την φωτογραφία αυτή είναι τόσο γλυκό να βλέπουμε πρόσωπα, μιας ωραίας παρέας… 2019 ως το 1959… Μεγάλο το άλμα προς τα πίσου…

Ο Νίκος Κούρουπας, στην εξιστόρηση που κάμνει στον υιό του, αναφέρει ορισμένους από την φωτογραφία όπως τους θυμάται. Ο (13) είναι ο Θανάσης Τσάμπουνας , ο (11) είναι ο Ιωάννης ο Νηδριώτης και ο (12) είναι ο Θεοχάρης .....(επίθετο δεν θυμάμαι εγώ, όπως χαρακτηριστικά λέγει στον υιό του).

Ο νούμερο (18) είναι ο «πειρατής». Αυτό ήταν το παρατσούκλι του ανθρώπου αυτού, ο οποίος, όπως λέγει, σώθηκε από τον θάνατο στα Καλάβρυτα. Συγκεκριμένα, δεν έλαβε την χαριστική βολή, προσποιούμενος τον σκοτωμένο. Ωστόσο, όπως βλέπουμε στην φωτογραφία  το αριστερό του μάτι είναι σκεπασμένο, δείγμα ότι το έχασε στα Καλάβρυτα. Όπως σημειώνει ο υιός του υποβολέα δηλαδή του Νίκου Κούρουπα, τον  θυμάται, ως φύλακα της πηγής του Χωνευτικού. Την πρόσεχε, την καθάριζε, ρύθμιζε το τι ο καθένας θα πάρει σπίτι του κλπ… Και ο καθένας άφηνε… ότι μπορούσε…

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ…

Η σημερινή μορφή της Ζωοδόχου Πηγής του Χωνευτικού

Όλα τα πράγματα, όμως, δεν είναι σταθερά. Στην πορεία, του χρόνου, οι μεταβολές είναι πολλαπλές. Το εκκλησάκι μετακομίζει απέναντι και παίρνει την σημερινή του μορφή. Στην θέση του κτίζεται η καντίνα, που μας δίνει την ευτυχία να περνάμε ωραία στο Χωνευτικό…

Καθένας μας, στην φωτογραφία, πρέπει να προσέξει τα τραπέζια, του καφενείου – εστιατορίου του Μοναχού (επάνω δεξιά στην φωτογραφία). Ήταν ένα από τα κέντρα διασκεδάσεως. Είναι γνωστό, ότι όλοι πέρασαν από το Χωνευτικό. Η γενιά μου, όταν δηλαδή ήταν σε ηλικία που έπρεπε, να διασκεδάσει, πήγαινε στην ντίσκο του Χωνευτικού. Οι ταβέρνες που λειτουργούσαν τότε μας ήταν βαρετές. Γιατί, όλο μιλούσαν, οι μεγάλοι…. Εμείς θέλαμε δράση και κουρίτσια… Αυτά όμως είναι μια άλλη ιστορία…

                ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΙΚΟ ΚΟΥΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΙΟ ΤΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΆΦΗΣΕ ΝΑ     ΤΑΞΙΔΕΥΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΧΩΝΕΥΤΙΚΟ ΤΟΥ 1953…

ΘΛΙΒΕΡΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΕΑ.…

Πριν ημέρες η Κύμη θρήνησε για ένα αγαπητό της  τέκνο. Αλλά εδώ δεν χωρούν φιοριτούρες…. Ας αφήσουμε τον πατέρα Νίκο Κούρουπα να μας τα πει… «όταν προχθές πέθανε ο Κων/νος Κούκης τηλεφωνηθήκαν ο πατέρας μου με τον Καραμπίνη από Αυστραλία και του λέει ο δικός μου «φίλε μου διαλύθηκε η παρέα...μόνο εμείς μείναμε»

Ο σημερινός Δεσπότης Καρυστίας Σεραφείμ στο μεγάλο εκκλησάκι πλέον. Φωτογράφος ο Κύριος Μάριος Μυλωνάς

28η Οκτωμβρίου 1940.... Ημέρα Δευτέρα.... Ώρα 05,30.... Φωτογραφίες "πολεμικές" και... ΕΝΘΥΜΙΑ.... ΠΟΛΕΜΟΥ... ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ....

Αλίκη και Βασίλειος Βελέντζας....

Ο ΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΙΓΜΕΣ....



H ώρα είναι 05,30 το πρωί. Ημέρα Δευτέρα. 28η Οκτωβρίου. Έτος  1940. Σχεδόν έχει μόλις χαράξει. Κανείς, στην χώρα δεν έχει διάθεση για ύπνο, ή χουζούρι και όλοι είναι συναθροισμένοι, πέριξ της πλατείας. Στόχος της κοινωνίας να μάθει τα ΝΕΑ…. Εκηρύχθη ο πόλεμος. Έτσι και η Κύμη είναι από τα αξημέρωτα στο πόδι. Άπαντες κυκλοφορούν και προσπαθούν να μάθουν.  Όλοι ξέρουν ότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Η βύθιση της ΕΛΛΗΣ στην Τήνο. Οι εξελίξεις στην Ήπειρο με τους Μπέηδες και τους Αγάδες.  Εξάλλου οι Κουμιώτες έχουν ήδη πάρει μια μυρωδιά πολέμου… Ένα Σοβιετικό πλοίο βυθίστηκε από το Ισπανικό υποβρύχιο των Φραγκιστών, με τορπιλισμό στην περιοχή της Σκύρου. Έχουν δει τους Σοβιετικούς ναυαγούς στο λιμάνι τους…
Εκείνες τις ώρες ένας Κουμιώτης είχε μια τρομερά ευφάνταστη ιδέα… Να φωτογραφήσει τα παιδιά του. Όχι αυτός βέβαια. Που να βρει φωτογραφική μηχανή. Ένας σπουδαίος φωτογράφος, ο σπουδαιότερος ίσως,, της Κούμης,  ο Παλαιολόγος ήταν ήδη επί ποδός πολέμου…  Μόνο που όπλο του ήταν η φωτογραφική μηχανή.






Έτσι ο Κωνσταντίνος Βελέντζας, φώναξε τον φωτογράφο και αποθανάτισε την πλέον ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΜΗΣ… Μόνο που δεν ήταν παρελάσεις και ταρατατζούμ. Ήταν δύο παιδάκια, ενδεικτικά της εποχής.
28η Οκτωβρίου 1940. Ώρα 05,30 ημέρα Δευτέρα. Το πολεμικό ανακοινωθέν είναι άγνωστο αν έχει ήδη ακουστεί στην Κούμη. Κάποιος το είπε. Ο αστυνόμος το επιβεβαίωσε. Είναι πλέον φανερό. Όλοι το ξεύρουν….

Η οπισθία πλευρά του "πολεμικού ενθυμίου.....

Ο φωτογράφος συνεκεκινημένος , έχει ήδη στήσει το τρίποδο του. Η Αλίκη Κ. Βελέντζα, που είναι 12 ετών κοπελίτσα, κρατά αγκαλίτσα το 10μηνίτικο Βασίλειο Κ. Βελέντζα. Στα μάτια τους είναι χαραγμένη μια κάποια έκπληξη. Ιδιαίτερο ο μικρός Βασίλης είναι σφόδρα απορημένος. «Ποιος με ξύπνησε… Τι θέλουν από εμένα». Κανείς δεν γελά. Ένα ελαφρύ μειδίαμα μπορείς ίσως να το δεις στην μικρή Αλίκη. Ποιος ξέρει το αύριο…. ΠΟΛΕΜΟΣ…
Την πλήρη συναίσθηση την έχει απολύτως ξεκάθαρη ο πατήρ Κωνσταντίνος. ΠΟΛΕΜΟΣ….  Σημειώνει στην οπίσθια πλευρά της φωτογραφίας., τα πλήρως απαραίτητα. Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές, την ώρα την ημέρα το ιστορικό πλαίσιο… ΠΟΛΕΜΟΣ… Τελεία και παύλα.
Τι να προσθέσει κανείς άραγε. Τι εξυπνάδα να αμολήσει για να εντυπωσιάσει; Τίποτα δεν έχει να πει κανένας . Ίσως μόνο να σκεφτεί, τι θα έκανε ο καθείς μας .
Ο Κωνσταντίνος Βελέντζας, ήταν ένας άνθρωπος με βαρύ αίσθημα, των ιστορικών στιγμών. Ποιος θα σκεφτόταν να βρει έναν φωτογράφο στις 05,30 ; Είναι λοιπόν ο Κωνσταντίνος Βελέτζας ένας απλός ταβερνιάρης. Ένας άνθρωπος του λαού και όχι ένα «γραμματιζούμενος». Με πόσο όμως ανεπτυγμένο ΙΣΤΟΡΙΚΟ κριτήριο… Αγωνίστηκε για να μας αφήσει ένα ενθύμιο, ιστορικό, μια  «φωτογραφία του πολέμου».  Από τους δύο πρωταγωνιστές, την «μεγάλη» Αλίκη και τον μικρό Βασίλη σήμερα έχουμε τον Βασίλη. Τον Βασίλη που 10 μηνών, που ποιος ξεύρει τι θα σκεπτόταν, τότε…. Τρέχα γύρευε… Με την πυτζαμούλα του ήταν ο Βασιλάκης….

Οι υπέροχοι γονείς ο Κωνσταντίνος και η Μαρία Βελέντζα....

Οι δύο ηλικιωμένοι που βλέπετε ήταν ο Κωνσταντίνος Βελέντζας και η ΜΑΡΙΑ. Που ήταν οι γονείς της Αμαλίας και του Βασίλη. Αυτοί ήταν ιδιοκτήτες μιας ταβέρνας που ήταν δίπλα από το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ξύλινο Φαρμακείο του Κυρίου Aδαμόπουλου, (με την υπέροχη σόμπα του και που φυσικά το είχαν οι γονέοι του).  Ήταν φαίνεται τόσο αναστατωμένος ο Κωνσταντίνος Βελέντζας , που δεν ζήτησε να αποθανατιστεί η ταβέρνα τους στην «φωτογραφία του πολέμου». Πήγαν απέναντι, ακριβώς, στο παντοπωλείο του Γιάγνκου Αποστολίδη.  Άθελά του ο Κωνσταντίνος διέσωσε ένα παντοπωλείο της Κούμης του 1940….
Όλα είναι λοιπόν τόσο ωραία και γλυκά που για να δέσει το γλυκό καλύτερα θα πρέπει να ευχαριστήσω τον πληροφοριοδότη μου…. Τον φίλο Κύριο Κούρουπα. Αυτός μας έκανε τόσο ευτυχισμένους που μας τα παραχώρησε αυτές τις τρεις υπέροχες φωτογραφίες. Όχι απλές φωτογραφίες … αλλά βαθύτατα ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ….

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ????

Είναι που λέτε, μια παρέα… Και αρχίζει και πίνει ένα ποτάκι. Περνά, η ώρα και το ένα γίνεται δύο και τρία. Λύνεται η γλώσσα. Έλα όμως που μαζί με την γλώσσα, λύνεται και το ζωνάρ.

ΠΛΗΘΩΝ Ο ΓΕΜΙΣΤΟΣ... ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΗΝ ΦΕΡΑΡΑ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ...

Το θυμάστε το ζωνάρ? Πώς να παλέψεις στα μαρμαρένια αλώνια, με τους σουγιάδες χωρίς να λυθεί το ζωνάρ…. Πώς να τσακίσει η μέση για να συντρίψεις τον αντίπαλο… Βγάνεις το ζωνάρ, αποκαλύπτεται ο θεσπέσιος σουγιάς, πατάς το κουμπί και εμφανίζεται η λεπίς. Η μαγική λεπίς.

Φταίει το ποτό, θα πεις ο εις. Θα συμφωνήσουν όλοι… Το ποτόν. Ποτόν με αλκοόλη. Φευ… Δεν φταίει το ποτό. Φταίει η άθλια κατάσταση της απομονωμένης χώρας. Χώρα που έχει εγκλωβίσει 10 εκατομμύρια ανθρώπους στα κάτω μέρη της Χερσονήσου. Πήξαμε κοντά 100 χρόνια μεταξύ μας. Σχάθηκ ο εις τον έτερον.

Η αντιπροσωπεία στην σύνοδο Φλωρεντίας Φερράρας....

«Αυτός…. Χαχα να σου πω εγώ για αυτόν… Ο μπήξας, ο δείξας… Αυτός που ο πατήρ του η μάτερ του αυτούνο… Που ο προπάππους μου μου έλεγε για δαύτον…» Και ο εξάψαλμος συνεχά. Σχάθηκ η ψυχή μου τα άντερά μου… Σχάθηκ….

Να πάγου στα όξω μέρη να λευτερωθώ… Να πάγω όξω πω δω, να δω χαΐρι. Να ανοίξουν οι ορίζοντες βρε αδελφέ… Να πάγου να σωθώ…

Και παγαίνω στην όξω πω δω… Στην Αουστράλια. Μακριά… Και μα την Παναγιά τα ίδια… Τα ίδια μα τον Άγιο Θανάση μεγάλη η χάρη του, που είναι και πολιούχος της Κούμης. Σχάθηκ…. Σχάθηκ η ψυχούλα μου…. Να μην μπορώ να αγαπήσω τα εντερικά μου… Που τρώω φασούλια και νευριάζει το σκατό μου… Που χέζω φασούλια και θέλει ο στόμας μου κοψίδι.

ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ... Ο ΜΟΝΟΣ ΔΙΑΦΩΝΗΣΑΣ....

Να πάρτε δέστε, τις συμφωνίες… Μπορώ εγώ να συμφωνήσω με την συμφωνία της Φεράρας και Φλωρεντίας? Πείτε μου πότε ο Ρωμιός συμφώνησε με τα συμφωνημένα… Που από συμφωνία σε συμφωνία, μια φορά τα πενήντα χρόνια ο Έλλην τρώγει τα παιδιά του…

Να ρωτήσω την Ιστορική σφαίρα πότε μια συμφωνία επικυρώθηκε από τον συμφωνημένο και αγαλιάστηκε η ψυχή του κόσμου… Προέλαυνε ο Τούρκικος στρατός στην Κύπρο… Αττίλας ένας, Αττίλας δύο… Ο δύσμοιρος ο Μαύρος και ο Καραμανλής καθισμένοι στην Γενεύη με τον ΥΠΕΞ του Ετσεβίτ… Θα συμφωνήσουμε ως εδώ? Μπα πως θα πάγω στο Αθήνα… Θα με πετροβοήσουν… Καλά θα πάρω πιότερα… Πάρε προκειμένου να με λιθοβολήσουν…

Γι αυτό σε λέγω… Μην κάμεις ποτέ συμφωνία με Ρωμιό… ΘΑ ΣΟΥ ΠΡΗΞΕΙ ΤΑ ΑΝΤΕΡΑ… Γιατί πες ότι τον κέρασες τον συμφωνητή ένα βερμουτάκι … Του έριξες και μια με το μπουτάκι και το βυζί κατάμουτρα… Και συμφώνησε…. Ρώτα την γυναίκα του που θα πάγει να ψωνίσει στην αγορά στο Ζούμπερι. Ή στην Άμφισσα… Πως νομίζεις…. Δεν θα γυρίσει η Βασίλω να σου βγάνει τα μάτια που τα συμφώνησες? Το τι θα μηχανευτεί στην κρεββατομουρμούρα… ΩΩΩ… Άστα να πάνε στο διάσκο…

ΤΙΣ ΦΤΑΕΙ?? ΜΑ ΤΟ ΚΚΕ εσωτερικού και οι αναρχοφιλελέ... Η ΕΔΑ οι ΕΠΤΑ υπουργοί του ΕΑΜ.... Σιγά που δεν το ξέρουμε....

2019 

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ…. 

Ή ΑΛΛΙΩΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΚΚΕ εσωτερικού Ή η ΕΔΑ?? Ή οι ΕΠΤΑ υπουργοί της μεταπολεμικής Ελλάδος του ΕΑΜ? Ή ….. ή……

Ένας γέρος περπατούσε, συγκινημένος, την επαύριον της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ εις τας βουλευτικάς εκλογάς. Στο μυαλό του ήταν οι οικοδόμοι του ΑΕΜ που γνώρισε, οι συμμαθητές του της ΔΗΜΑΚ οι φίλοι του στον ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟ…

Η σχέση του με όλους αυτούς ήταν απολύτως φιλική, σε προσωπικό επίπεδο… Και απολύτως αδιάφορη πολιτικά…

Ο γέρος αυτός ήταν γνωστός στην δεξιά γειτονιά. Έτσι τον άρπαξε από το μπουφάν ένας δεξιός, βρίζοντας τον με σκαιότητα μέσα στον δρόμο… Σ’ όσο μαγαζιά έμπαινε αισθανόταν την δυσφορία… Του μίλαγαν ΌΛΟΙ για τους καλούς αριστερούς, που χάθηκαν… Που «θα έτριζαν τα κόκαλα τους».

Λες και ήμουν του κόμματος που ανήλθε στην εξουσία… Ωστόσο όλα αυτά είναι εντός μου ζωντανά. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι πρέπει να κυκλοφορεί ο ΓΕΡΟΣ… με σήμα κατατεθέν ένα καλό ίματζ καθωσπρεπισμού…

Ο γέρος αυτός είχε διασωθεί κάποτε νεανίας, στην διαδήλωση του με τους νεκρούς Κουμή Καννελοπούλου, από το μπλοκ του ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ που άνοιξε και μας έσωσε… Έτσι έγινε? Ποιος θυμάται μέσα στην τρεχάλα του… Ή είναι μια συλλογική μνήμη που έγινε γιατί υπήρξε το ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ? (θυμάστε το σύνθημα?)

Ή σάμπως ήταν το διάβασμα της ΑΥΓΗΣ που εναλλάσσονταν με τον ΡΙΖΟ? Ή το ΘΕΜΕΛΙΟ? Ή το ΑΝΤΙ που διάβαζε ανελλιπώς? Ποιος το περίμενε βρε αδελφέ, αυτοί οι λελέδες να πάρουν την εξουσία? Θα μου πεις ήταν οι λελέδες του Πολυτεχνείου αυτοί, από τις γραμμές του ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ… Αυτοί τότες οι ΡΗΓΑΔΕΣ σφύριζαν αδιάφοροι όταν στην πύλη πλακώνονταν οι ΠΑΚίτες με τους ακροαριστερούς, υπό τα βλέμματα των υπευθύνων της διαπραγμάτευσης…  Λύνε τις αλυσίδες οι ΠΑΚίτες…. Ρίξε κλειδώματα οι ακροαριστεροί… Και να περνούν, οι ώρες, ώσπου το τανκ έπεσε επάνω… Είναι αλήθεια ότι οι ΡΗΓΑΔΕΣ δεν ήταν στο φόρτε τους… Ήταν υπέρ σχεδίου ΑΒΕΡΩΦ και γέφυρας… Αλλά σάμπως γούσταραν οι άλλοι? Ήταν ένα παιχνίδι που την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία την είχαν οι ακραίοι… Οι άλλοι είχαν τον κόσμο…

Αλλά σάμπως πιο πριν στα Ιουλιανά? Στην μεγάλη νίκη της ΕΔΑ? Στον φόβο μπας και έλθουν στα πράγματα οι αριστεροί? Όλα έχουν ξεχαστεί…. Θυμάμαι πως έχει παντελώς ξεχασθεί το ότι κάποια στιγμή ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος είπε στην περιλάλητη συνέντευξη… Όταν εννοώ συγκυβέρνηση εννοώ όλους … Ο δημοσιογράφος είχε ρωτήσει ευθέως και η αριστερά?

ΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ??

Η αριστερά που ήθελε να κυβερνήσει… Η άλλη αριστερά? Χμ…. Η άλλη αριστερά??

Πάντα υπήρχαν πολλαπλές αριστερές…. Θυμάμαι με ενδιαφέρον την αριστερά μετά τον εμφύλιο…. Όταν έφαγε από τους δεξιούς την γνωστή ΣΦΑΛΙΑΡΑ στο μάγουλο ο ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΟΥ… Πολλοί λέν ότι αυτή η σφαλιάρα σημάδεψε την ΕΔΑ… Το ΚΚΕ? Ήταν στην ΕΔΑ? Ποιο ΚΚΕ? Όσοι έχουμε διαβάσει δέκα πράγματα οι Τροτσκιστές ή οι μαοικοί σε διάφορες συνοικίες των Αθηνών είχαν πιότερα μέλη και από την ΕΔΑ… Ποιος τολμούσε….

Έτσι η αλήθεια αυτή σήμερα έχει γένει μια ιδεολογία που λέει…. ΟΙ ΑΝΑΡΧΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ φταίνε για την κατάντια της χώρας…. Και εννοούν όλη την άκρα αριστερά, τους αναρχικούς που θέριεψαν μετά το 1972 και όλους τους τολμηρούς αριστερούς δηλαδή τους Λαμπράκηδες και άλλους…. Μαζί με όλους τους ΕΔΑίτες που τόλμησαν να μπουν στην πολιτική μάχη….

Αυτό όμως που είναι σήμα κατατεθέν εχθρού είναι το ΚΚΕεσωτερικού…. Κάθε φαμίλια πλέον που θέλει την παλινόρθωση των ιδιοκτητών ένα έχει στο στόμα της… Το ΚΚΕεσωτερικού φταίει για ΌΛΑ… Για τους βαθυστόχαστους φταίνε και οι «μαλακοί» του ΕΑΜ που «δεν ήταν σωστοί αριστεροί». «Σωστοί αριστεροί» ήταν οι ιδεολόγοι…  Σωστοί είναι οι εκτελεσμένοι, που τους εκτέλεσαν οι ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ που τώρα τους ΕΚΘΕΙΑΖΟΥΝ…. Και η ζωή προχωρά στην ΑΠΟΛΥΤΗ σχιζοφρένεια…

Είναι σαν να λέμε ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ να λεν τα παιδιά μου ΤΙ ΚΑΛΟ ΠΤΩΜΑ …

Το ερώτημα όμως είναι ένα…. Τελικά για όλα φταίει το ΚΚΕεσωτερικού? Ή φταίει η μούρλα μας που ΠΑΝΤΑ ΦΤΑΙΕΙ κάποιος άλλος εκτός από τον εαυτό μας?

ΖΩΗ ΧΡΥΣΑΛΗ … ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ….

Σαν χτες.... Ραντεβού στις 10 με τον δικό σου στο Ταυλανδέζικο... Θα έλθω με την μηχανή μου...

Μόλις είχα τελειώσει το στρατό. Είχα μπει στις σχολές του Εμπορικού Ναυτικού, με απόλυτα ένα στόχο. Να ζήσω ανέμελα 6 μήνες φοιτητική ζωή και μετά να πάω για δουλειά κάπου, όπου να είναι… Βλέπετε έπεσα σε μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα να πρέπει να βγάλω, πέρα από το Ναυτικό Λύκειο που είχα τελειώσει και την ανώτερη σχολή… Δηλαδή τρία συν τρία χρόνια. Ούτε Ιατρός…

Μπήκα λοιπόν την πρώτη ημέρα στην σχολή Ασπροπύργου, με το θαυμάσιο, γεροντίστικο παλτό μου. Και ξεκίνησε, ένα λαμπρό ταξίδι δράσης πολιτικής. Γνωρίστηκα με τα καλά παιδιά της παράταξης του Κ.Κ.Ε. αλλά συμμετείχα στην Α.Σ.Α. Αν θυμάμαι, καλά σήμαινε το Α.Σ.Α. Αυτόνομη Συσπείρωση Ασπροπύργου.  Από αυτό το υπέροχο εξάμηνο ταξίδι μου έμειναν, δεκάδες πολιτικές παρακαταθήκες, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας και δύο καλές φιλίες.

Μια φιλία υπέροχη ήταν η ΖΩΗ ΧΡΥΣΑΛΗ. Πέρα από την σχολή Ασυρματιστών είχε το χαρακτηριστικό ότι έμενε στον Ασπρόπυργο. Σύντομα αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Κυρίως πολιτική. Τότε έδωσα ή δώσαμε (δεν το θυμάμαι)  σε μια φαλλοκρατική περιχέουσα κατάσταση μια μάχη υπέρ των ομοφυλόφιλων.  Πρέπει να ήταν η ιστορία του Άγγελου… Ποιος θυμάται τώρα…  Ήλθα σε σύγκρουση με τον σταλινισμό και τα γκουλαγκ περί των ψυχικά νοσούντων ομοφυλόφιλων…. (φαντάζομαι τι θα κυκλοφορούσε από πίσω μου). Τες πάντων τότε περίπου γνώρισα ένα μεγάλο έρωτα. Την τέως σύζυγο μου. Αρχίζουμε με την ΖΩΗ ΧΡΥΣΑΛΗ να κάνουμε στενή παρέα. Γνωρίζει και ένα λαμπρό αγόρι και αυτή και πλέον η ζωή των τεσσάρων γίνεται Ασπρόπυργος Αμπελόκηποι. Ενδιάμεσα δύο ωραία στέκια στο Αιγάλεω. Ένα μπαρ και ένα θεσπέσιο Ταυλανδέζικο εστιατόριο.

ΜΑΓΕΙΑ… παρέα. Βαθύτατα αγαπησιάρικη και δευτερευόντως πολιτική. Αλλά και πολιτική. Θυμάμαι εγώ με την ΖΩΗ τις Κυριακές με τον Ελληνικό της και εγώ με τον φραπέ να διαβάζουμε τις εφημερίδες μας.

Πέρασα με αυτήν την παρέα υπέροχα. Η ΖΩΗ ήταν πάντα ένας υπέροχος φίλος. Χτυπημένη από μικρή από την ασθένεια, που τότε την είχε προσπεράσει ήταν φάρος γνώσης, γέλιου, τσαμπουκά και πραότητας. Απίστευτη !!!

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ...

Όλα τα ωραία όμως έχουν και τον ΔΡΑΚΟ τους…. Γεγονότα που είναι συνήθη τα έφεραν πάνω κάτω. Εκεί κάπου χαθήκαμε. Δεν ξέρω τι απέγινε. Πάντα στις διαδηλώσεις όταν έβλεπα τους ΣΠΑΡΤΑΚΙΣΤΕΣ ρωτούσα για αυτήν. ΠΑΝΤΑ. Μέχρι που ρώτησα και φέτος στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ… Και έμαθα τα μαντάτα… Αγόρασα το τεύχος του περιοδικού και σκάναρα την σελίδα που είναι αφιερωμένη σε αυτήν… Στην οργάνωση που αφιέρωσε την ζωή της (και τι ΖΩΗ) εύχομαι να την θυμούνται και εύγε για την πάλη που έδωσαν. Σε μας θα μείνει πάντα Η ΖΩΗ ….

Έφυγε…

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ….

Σημείωση. Για την πολιτική της διάσταση και την δράση της σκάναρα την σελίδα. Αυτοί είναι αρμοδιότεροι από εμένα.

Γερμανοί αντιφασίστες στον ΕΛΑΣ η Εύβοια, η Κύμη και ο Θείος μου

Αφορμή για όλη αυτήν την ιστορία, ήταν η εξαδέλφη μου. Μου έδωσε το φωτογραφικό αρχείο του θείου μου του Χρήστου. Με την σαφή εντολή "σκάσε και κολύμπα"...
Να οι φώτο εκεί κοντά στα 1900 στην Άφρικα, ενός θείου άλλου.... Να το ένα, να το άλλο.
Στάσου... Ένας φάκελος. Τον ανοίγω. Κάτι γλυκές φάτσες, φανταρίστικες, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, παίρνω τον μεγεθυντικό φακό (γηρατειά βλέπεις) και βλέπω στο αμπέχονο ΕΛΑΣ.... Και ένα φάκελο με ένα ξενικό όνομα, Μίντεν.... Γερμανία....

Η υπόθεσις, ξεφεύγει από το φαμελιάρικο επίπεδο. Είναι υπόθεση που αφορά την ιστορία του τόπου και των δρώντων δυνάμεων, δηλ. των ανθρώπων μέσα στην φοβερή ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.. Με την έννοια αυτή σας την παρουσιάζω και όχι σαν μια προσωπική υπόθεση, που θα αφορούσε εμένα και τους συγγενείς μου...

Ο θείος Χρήστος καταθέτων στέφανο στην πλατεία της Κύμης, όπισθεν του καθεδρικού ναού Άγιος Αθανάσιος. Προφανώς πρέπει να ήταν εκ μέρους της αντίστασης, πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν ξέρουμε. Πάντως ήταν νεότατος...

Και εδώ βρισκόμαστε σε τοίχο... Τοίχο Ιστορικό. Διότι ο θείος ΔΕΝ ΖΕΙ... Ένας που θα ήξερε στο χωριό, στην Κύμη μας άφησε πνευματικά τρία χρόνια, ενώ σωματικά πέρυσι... Μόνοι το λοιπόν θα ξεδιαλύνουμε και θα φανταστούμε τα γεγονότα.... Και ελπίζουμε στην εκ των υστέρων βοήθεια...

Ο θείος μου ο Χρήστος Λάμπρου, βγήκε στο κλαρί, ως αντάρτης στα βουνά της Κούμης. Φύση, τολμηρή, εραστής του ρίσκου. Του οποιαδήποτε ρίσκου. (Σε αντίθεση, με τον πατέρα μου και αδελφό του, που ήταν φύση συντηρητική). Μια ημέρα ο θείος, για άγνωστους λόγους, αποφασίζει να κοιμηθεί, εντός του σπιτιού της  μάνας του και όχι στο βουνό. Όπως μου είπε φέτος το καλοκαίρι, μια γειτόνισσα που είδε τα γεγονότα, ωσάν μικρό παιδί περνάει μια περίπουλος Ναζιστική, Γερμανική, τον τσιμπάει και τον ξαποστέλνει στην Γερμανία, ως όμηρο. (σήμερα έμαθα, και τον καταδότη.... εξ ανάγκης..... Φυσικά θα μείνει παντελώς άγνωστο γιατί δεν είναι χρήσιμη πληροφορία....) Εκεί, κατά την φαμελιάρικη παράδοση, ξέθαβε πτώματα κατά τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Τελειώνει αυτή η ομηρεία. Επιστρέφει στην Ελλάδα και φτάνει στην Κούμη. Επαναλαμβανόμενα κύματα ψείρας, βασανίζουν το σπιτικό μέχρι που ανακαλύπτει η γιαγιά η Μάρκαινα την πηγή του κακού. Η ζώνη, η στρατιωτική...

Αυτά τα ωραία τα λέγω γιατί δεν ξέρουμε πως, πριν τις ψείρες ή μετά.... ο θείος ο Χρήστος αποκτά επαφή με τους δύο ? ή πιότερους αυτόμολους Γερμανούς αντιναζιστές στρατιώτες...  Στην Κούμη να τους βρήκε? Στην Αθήνα ξανασυνδέθηκε με τον ΕΛΑΣ επειδή θα έμαθε στην Γερμανία κάτι λίγα ή πολλά Γερμανικά? Δεν ξέρουμε... Έχουμε ένα γράμμα προς μια Αθηναϊκή διεύθυνση (Παναθήναια). και τις ψείρες... Εκεί μέσα είμαστε Ιστορικά και χρονολογικά εγκλωβισμένοι...
Αχ βρε υπερπέραν πες μας τι στο καλό έγινε.... Και ας μιλήσουμε για αυτό το γράμμα... Η διεύθυνση είναι προς κάποιον Παναγιώτη Στάβερην. Και στην απέναντι πλευρά ο Μίντελ, ο Γερμανός αυτόμολος τον Αύγουστο του 1945 εξ Γερμανίας απευθύνεται στον Χρήστο Λάμπρου.... στην διεύθυνση του Παναγιώτη Στάβερη... Μυστήρια πράγματα... Εκτός αν ήταν συνωμοτικά πράγματα.... Και πως ο Μίντελ έγραφε τόσο ωραία Ελληνικά?

Και φτάνουμε στις ωραίες φωτογραφίες με το δίκοχο.... Ποιος είναι ο Μίντελ, από τους δύο? Παρατηρούμε τα εθνόσημα του ΕΛΑΣ.

Τώρα θα μου πεις με το δίκοχο του ΕΛΑΣ στα 1945, στην Αθήνα.... Μπίζουλα πράγματα.... Είχαν συμβεί τα Δεκεβριανά....

Άρα οι Αντιναζιστές αυτομόλησαν, από τον Ναζιστικό στρατό, πήγαν στην Γερμανία και έστειλαν το γράμμα στα Παναθήναια στα 1945....
Ιστορικά κουλουβάχατα.... Με τα αστυνομικά και τις χρονολογίες, δεν τα πηγαίνω καλά.




















Ίσως να είχαν αυτομολήσει, όχι στην Αθήνα αλλά στην μεγάλη μάχη της Λαμπούσας, στην Κύμη Ευβοίας. Αυτή ήταν, μια σπουδαία μάχη. Εκεί πάρθηκαν πολλοί αιχμάλωτοι και αυτομόλησαν πολλοί φαντάροι αντιναζιστές.

Γράμμα στην εφημερίδα "ΚΟΥΜΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ" Μάρτιος του 1986

Η μάχη έγινε στις 3 Σεμπτέμβρη του 1944.... Ο θείος έλειπε σε διακοπές .... στην Γερμανία ξεθάβοντας πτώματα... Μπορεί να συνάντησε τους αιχμαλώτους και τους αυτόμολους σαν ήλθε από την Γερμανία. Και ξέροντας λίγο την γλώσσα να τα έλεγαν... Ποιος ξεύρει... Πάντως οι δεσμοί σφυρηλατήθηκαν. Οι Γερμανοί αντιναζιστές δέθηκαν ψυχικά με τον θείο Χρήστο.

Τόσο που εις εκ των δύο ήλθε με την σύζυγό του και το παιδί του. Φανταζόμαστε ότι είναι αυτός γιατί βρέθηκαν στον ίδιο φάκελο. Η επίσκεψή τους πρέπει να ήταν σίγουρα μετά το 1980.

Στην Κύμη επισκεπτόμενοι οι αντιφασιστες με την σύζηγό του και το παιδί του...

Εννενήντα Έτη από την εκστρατεία στην επαναστατημένη Ρουσία... ΣΠΑΝΙΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ....

 ΤΙ ΤΡΑΒΉΞΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ....


Τι να πω και τι να 'μολογήσω... Πέρασαν τόσα χρόνια από τότες. Ήμουν νέος σφριγηλός και ντούρος στα ερωτικά μου. Γαϊδούρα στον ανήρφο που λένε... Το λοιπόν μια και δυο. Έρχεται ένα χαρτί στο σπίτι .... Το και το.... Πας φαντάρος στην μακρινή Ρουσία. Να σώσεις τους "ξανθούς" αδελφούς από τους Μπολσεβίκους...

Με αυτές τις προκηρύξεις προσπαθούσαν οι κόκκινοι να μας πείσουν....

Ω Παναγιά μου! Τι να κάμω... Πήγα στην Μαιρούλα το βράδυ. Την εβάτεψα πέντ' έξ' φορές (υπερβάλλω αλλά ολάκερο ταξίδι θα έκαμνα να μην πω και ένα ψέμα τοσοδούλι.... ) Την άλλη ημέρα άρχισαν τα επεισόδια και τα ωραία της ζωής μου... Ταξίδι ονειρικό. Πέρασα τα στενά, πήγα σε μέρη κρύα και ανταριασμένα... Η ζωή μου άλλαξε... Γνώρισα τον Δεσπότη τον Φωστίνη, από κοντά. Μου άλλαξε τα φώτα ο Δέσποτας. Δεν έβαζε γλώσσα μέσα... Τι ρήτωρ.... Αλλά και σπαζονευραστικός.... Άμα άρχιζε δεν τέλευε... Σαν ήταν εμπρός σε πλήθος... Ωι βάι βάι... Μέλωνες... Να τα κλάματα να τα γέλια να οι απειλές να τα κανακέματα. Αυτός παιδί μου δεν ήταν Δεσπότης...
Το ωραίο είναι ότι τον γνώρισαν και οι γονέοι μου. Παρλαπίπα τον ανέβαζαν, παρλαπίπα τον κατέβαζαν.
Το που λέτε φίλοι μου αντάριασε η κατάσταση στην Ρουσία.... Πολέμησα με όσους στρατούς μπορεί να φανταστεί κανένας... Πλάγιασα με όσες γυναίκες φαντάζεσθε... Με θεοσεβούμενες από υποχρέωση που πήγα να τις σώσω... Με Μπολσεβίκες που ήθελαν να με κάμουν Κόκκινο... Με Αναρχικές του Μάχνο... Με γυναίκες από τα δάση τις λεγόμενες Πράσινες...
Αλλά ας μιλήσει ο Δέσποτας... Από τον "ΕΘΝΙΚΟ ΚΥΡΗΞ" της Αμερικής... Εκεί έγραψε σε πέντε συνέχειες το κείμενό του ο γίγας της γραφής και της ρητορικής Φωστίνης....

ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ .... 2018 ΕΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ....

Μπρρρ !!!!

Θα μου πείτε αδέλφια... Τι έπαθε αυτούνος και μας γράφει μετά από τόσους μήνες για θανάτους...
Να σας πω... Είναι που πάω αργά... Δηλαδή, είχα μπλέξει... Μπίζνες... Αγόρασα τρια μπαπόρια και οκτώ νταλίκες. Τζάμπα πράγμα...

Το που λέτε δύο φίλοι αντιμετώπισαν το θέμα του θανάτου των οικείων τους αυτό το διάστημα των τριών μηνώνε. Και ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι γίναμε Ιταλιάνοι... !@#$^*^%^^&% .... Για να σε θάψουν στο Αθήνα θες τρεις ημέρες, έως μια βδομαδούλα.

Στην κατάψυξη αδέλφια, μας έχουν... Φυσικά, ήταν φτωχικές κηδείες. Όχι πολλών χιλιάδων. Θα ήθελα να ξέρω αν οι ακριβές κηδείες έχουν τόσο συνωστισμό.... Ή με τον παρά, ανοίγω το χώμα να διαβώ...

Ότι ακούγαμε για την Ιταλία και φρικάραμε ήλθε και εδώ... Μεταξύ μας δεν ήλθε, γιατί στο Ιτάλια κάνουν και οκτώ μηνάκια άταφοι...

Οι λόγοι, γνωστοί... Δεν υπάρχει χώμα. Οι νεκροί δεν λιώνουν... Τους ανοίγουν είναι άλιωτοι, τους σκεπάζουν βιαστικά βιαστικά, τους φορτώνουν σε κάτι μίνι μπουλτωζάκια και δρόμο για το "χωνευτήρι"... Εκτός αν πλερώσεις... Οι λόγοι που μένουν, χωρίς λιώσιμο είναι πολλοί. Προσωπικά, πιστεύω ότι φταίει το ότι έχουν γίνει πολλές ταφές. Αλλά, ειδικός δεν είμαι. Θέλει έρευνα... Ίσως και οι εγκλωβισμοί των τάφων από πολλά μάρμαρα. Ποιος ξέρει... Τι μάρμαρα... Αν είναι γρανίτες... Ποιος ξεύρει? Οι ειδικοί μόνον..

Το θέμα έχει όμως προεκτάσεις. Καταλαβαίνετε ότι ο χρόνος, που μένει άταφος κάποιος είναι χρόνος αγωνίας για τους οικείους. Πόνος. !!! Δεν τελεύει το μαρτύριο...
Για μένα, πρέπει να ανοιχτούν νέα "μίνι" κοιμητήρια. Κάθε συνοικία πρέπει να έχει το "μίνι" κοιμητήριο της. Πως έχει, το σχολείο της η συνοικία. Ε να έχει ανά συνοικία και το κοιμητήριο της. Γιατί, ο θάνατος είναι κάτι που υπάρχει και δεν μας αφορά η ανάγκη του καπιταλισμού, που θέλει να τον αποδιώχνει. Δηλαδή, το σύστεμ, θέλει να καταναλώνεις ατελείωτα. Ως τον τάφο. Μάλλον λίγο πριν... Και αφού πάψεις να καταναλώνεις λόγω θανάτου να σε στείλουμε μακριά στου διαβόλου την μάνα...
Τώρα δε τελευταία, επειδή δεν θέλουν να υπάρχουν και οι μνήμες των ανθρώπων, για τους αποθαμένους θέλουν να μας καίγουν. ΌΧΙ ΡΕ ΜΟΡΤΗ... Θέλουμε την υστεροφημία μας. Να έρχονται τα παιδιά (εγώ δεν έχω αλλά δεν κάνω το προσωπικό γενικό). Να παγαίνει η χήρα, ο χήρος να ανάβει κερί. Όχι αυτό περάστε, καήκατε σβηστήκατε...
Εδώ είναι Ρωμέϊκο, δεν είναι .... Θέμε τάφους μπόλικους, αφράτους και σε κάθε συνοικία...

Βασικά, έχω καιρό να γράψω μεγάλο κείμενο... Πω πω κακό πράγμα το FB...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ..... ΤΟ "ΜΙΚΡΟ BAR " ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΜΑΒΙΛΗ ΟΡΦΑΝΕΨΕ...

To λοιπόν μας έφυγε και ο Γιάννης. Θα μου πείτε ποιός ήταν ο Γιάννης...
Ο Γιάννης ήταν πολλά για έναν μοναχικό τύπο, σαν εμένα. Ήταν ο ιδιοκτήτης ενός υπέροχου bar στην γνωστή

πλατεία Μαβίλη. Όχι ακριβώς εντός της... στα πέριξ ήταν.
Ήταν στην οδό Τιμολέοντος Βάσσου ανάμεσα σε δύο ξενοδοχεία, δίπλα σε μια εκκλησίτσα, ιδιοκτησίας της

Κυρίας Σημαντήρα.
Σ' αυτό το bar που λέγονταν το 'ΜΙΚΡΟ BAR" πέρασα από τον έγγαμο βίο, στον βίο του χωρισμένου. Σ' αυτό

το bar πέρασα δύο θανάτους γονιών. Σ' αυτό το bar πέρασα με τον φίλο μου τον κουμπάρο. Με την νέα μου

γυναίκα. Με λίγα λόγια ήταν το bar που με συντρόφεψε.
Το κλίμα που δημιουργούσε ο Γιάννης ήταν απίστευτο. Γλυκό, όσο έπρεπε, παγωμένο όσο έπρεπε. Ήξερε να σε

αφήνει να ταξιδεύεις, χωρίς να σου μιλάει. Ήξερε να επεμβαίνει όταν το ταξίδι του αλκοόλ έπαιρνε τον

κατήρφο...
Γιατί, εκεί δεν ήταν ένα bar σαν της πλατείας Μαβίλη, πως να το πω για καμάκι ή συναναστροφές. Ήταν ένα

bar για πότες και τόπος περίσκεψης. Θυμάμαι ένα βράδυ, τα πίναμε με τον κουμπάρο μου στο Παγκράτι και

ξεκινάμε για Αμπελόκηπους να πιούμε ένα ποτάκι. Και πιάνει ένας χιονιάς και γυρίζει σπίτι του ενώ εγώ

ανεβαίνω ποδαράτο κόντρα στο χιόνι φτάνοντας στου Γιάννη. Φίσκα, το μαγαζί, κοντά 2 το πρωί και μου

δίνει το ουισκάκι μου. Και σύντομα εμπρός μου απλώθηκε η γνωστή του ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ μαγειρίτσα... Γιατί εδώ

μετά το ποτό έρχονταν και το δυναμωτικό φαγάκι... Μαγειρίτσα, κότσι σε σπέσιαλ καταστάσεις, μακαρονάδα

με κιμά, ένα υπέροχο φαγί που το έκαιγε με φωτιά μισό μέτρο ύψος... Τι μάγειρας...
Τον θάνατό του τον έμαθα δύο μήνες ύστερα από το τραγικό αυτό τέλος. Ήταν χρόνια ασθενής με την

επάρατο. Το πάλευε.Εγώ απουσιάζω αυτόν τον καιρό, είμαι μακριά από τα πέριξ στους Χαιδαρίους Νήσους

όπως τους λέγω..
Πάει λοιπόν... Θυμάμαι ήταν ο πατέρας μου ήταν στα τελειώματα και ο πόνος μου ήταν αβάσταχτος. Κατά τις

δύο το πρωί αναπαύονταν ο πατέρας μου και συνήθως τότε ντυνόμουν βιαστικά και τσουπ στον Γιάννη. Ένα

στα γρήγορα... Και επιστροφή δίπλα στον πατέρα μου... Τα ίδια με την μάνα μου όταν είχε μείνει χήρα και

ασθενούσε... Δύο θάνατοι στου Γιάννη...
Δίπλα στον Γιάννη, υπήρχε και ο σκύλαρος του. Ο Μίσα με το όνομα... Σκύλος υπέροχος, γλυκός συνδαιτημών στα ποτά μας και μεγάλη ατραξιόν του άλλου αγαπημένου bar του MG.
Ήταν bar όπου κυριαρχούσε η χαμηλή μουσική, η πάρλα σαν μια γνωστή φαμίλια. Η πολιτική υπήρχε και δεν υπήρχε... Ήμασταν και οι δύο έντονα πολιτικοποιημένοι αλλά δεν παρλάραμε για αυτά. Ήταν θέματα που στις δύο τα πρωινά δεν τα θίγεις, εκτός αν είναι κομβικές αλλαγές...
Τι να πω, τι να πω.... Ένα κτίριο με ανθρώπους που με έχουν σημαδέψει... Μικρός σαν ήμουν ήταν τα γεροντοπαλίκαρα. Οι Αρνιακοί.Τρεις, ή τέσσερις γερόντοι απάντρευτοι με δεκάδες γάτες που πουλούσαν γάλα και προιόντα σαν τα φύλλα για πίτες, ριζόγαλα κλπ. Με έστελναν οι γονέοι μου και φοβόμουν τους γερόντους... Και μετά ο Γιάννης. Τώρα είδα μέσα στο bar εργασίες. Ποιός ξεύρει τι θα γένει. Ελπίζω να σεβαστεί ο νέος τα παλιά μας χούγια και να είναι αξιοπρεπές...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΝΝΗ....

δεν έχω φωτό από το bar αυτήν την βρήκα στο διαδύκτιο. Ο γνωστός καναπές...

ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ ΤΟΥ ΜΑΟ ΤΣΕΤΟΥΓΚ ΣΤΑ 1959... ΕΙΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΙΜΟΣ

Ήμουν νέος, επαναστάτης και ατρόμητος. Και το όραμα μου συνταυτίστηκε με τον εφοπλιστή ΑΝΔΡΕΑ Γ. ΛΑΙΜΟ αυτόν τον ακάματο εφοπλιστή που διέσχισε και αυτός τις ηπείρους για να βρεθεί σαν και εμένα στην εορταστική εκδήλωση για τα 10 χρόνια επανάστασης εις την Κίνα. Αυτός με αερόπλανα, τραίνα και πλούτο. Εγώ με κάτι σαπιοκάραβα...
Αυτός έμενε στα πέπουλα με τις ξενοδοχιάρες του και τα συνέδρια .... Εγώ ... άστα μην τα πω....

Ας δούμε όμως το ταξίδι του εφοπλιστού στην μακρινή Κίνα στα 1959 και πως άκουσε την ομιλία του εκπροσώπου του ΚΚΕ και του ΧΡΟΥΤΣΟΦ... Eγώ βέβαια ξύπνισα σήμερα γιατί ήμουν αγέννητος τότε μέσα στο άγχος και σπεύδω να σας δώσω την ιστορία αυτή μπας και μου φύγει η αγωνία...

Από το βιβλίο του στα 1964 "ΠΟΝΗΜΑΤΑ"

Το αγόρασα από τις εκδόσεις ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ που είναι και παλαιοβιβλιοπωλείον.farfoulas.gr

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΕΚΤΥΠΩΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ.... ΚΑΠΟΤΕ.... ΉΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΚΕΊ....

Ποιος το περίμενε αυτό... Να βλέπει κανείς σε κάθε δρόμο σε κάθε πόλη μια εκτύπωση. Είχα την ευτυχία να είμαι ανάμεσα στο team που φέραμε τις ψηφιακές εκτυπώσεις μεγάλου φορμά στην χώρα αυτή.
Η σχέση μου με τα κομπιούτερ ήταν μια σχέση παιδιόθεν. Ήμουν κομπιουτεράς του διπλανού δωματίου... χαχα... Στα 1977 ξεκίνησα να δουλεύω σε μια ασφαλιστική εταιρία την ΜΕΣΟΓΕΙΟ Α.Ε.Γ.Α. στην Συγγρού. Εκεί στον όροφο που ήταν το γραφείο μου ήταν ο "ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ"... Κάτι τύποι με λευκές στολές τον δούλευαν και καθήκον μου ήταν να πηγαίνω στην ΙΒΜ στην οδό Φιλελλήνων κάτι στρογγυλά "πράγματα" και να φέρνω πίσω άλλα στρογγυλά "πράγματα. Προφανώς ήταν δισκέτες....Κύλισαν τα χρόνια σε κάτι γραφεία στην οδό Πειραιώς υπήρχε ένας MAC ένας τρομερός υπερ...επεξεργαστής... χωρίς σκληρό δίσκο... Για να γίνει σελιδοποίηση φόρτωνε ο Κυριάκος 14 δισκέτες και έτρεχε το Quark Express...  Ήταν μια τρομερή επανάσταση μετά από την "ηλεκτρονική" γραφομηχανή και το ρυζόχαρτο... Τες πάντων....

Είναι φρικτό... δεν βρίσκω φωτογραφία του μηχανήματος που ξεκίνησε η ιστορία... Μόνο το τελευταίο μοντέλο ηλεκτροστατικής εκτύπωσης που βγήκε το 2.000... Δεν υπάρχουν τα παλαιώτερα... ΦΡΙΚΗ

Ήμουν σε μια εκδοτική εταιρία στο Χαλάνδρι... Ήμουν βοηθός παραγωγής και το μέλλον μου ήταν από... Ή από  βοηθός παραγωγής θα γινόμουν ΔΙΕΥΘΥΝΤΉΣ παραγωγής ή θα εξαφανιζόμουν... Πήγα λοιπόν σε έναν από τους μεγάλους τότε διαχωριστές τον Κύριο Κόκκορη που είχε την DOT REPRO...και του λέω απλά και σταράτα... Θέλω να γίνω μάστορας και να πάψω να είμαι ΓΕΝΙΚΟΣ και να κάνω ΓΕΝΙΚΑ πράγματα... Δεν με νοιάζουν τα φραγκόπουλα του λέω... Ο Κύριος Γρηγόρης με παίρνει παραιτούμαι από την εκδοτική εταιρεία και αρχίζει η ψηφιακή ζωή μου...

Έξη μήνες γυρόφερνα στην εταιρία. Μια φρικτή κατάσταση... Μέσα σε τρομερές αμφιβολίες... Κανείς δεν μου έλεγε τίποτα... Ώσπου ήλθαν τα νέα... Εσύ με κάποιον τύπο ονόματι Δημήτρη θα αναλάβετε κάτι που πρώτη φορά θα έλθει στην χώρα...
Τι ήταν αυτό? Άγνωστο... Τίποτα, καμιά πληροφορία... Να τα νέα γραφεία... Η εταιρία θα λέγονταν DOT IMAGING... Σχεδόν δίπλα από την DOT REPRO ένα στενό πιό πέρα... Και ήλθε όντως ένα φορτηγό της XEROX και κατέβασε ένα κουτί μεγάλο... Με γερανό μπήκε στον πρώτο όροφο... Ήλθαν εργάτες να τα στόρια να τα air condition ... με λίγα λόγια οργασμός...
Ήλθε ο άνθρωπος της ΧΕROX ο Δημήτρης ο Γ... και βοηθός του ο Μπάμπης και ο άλλος το Νίκος... Τρεις πάνω από το κουτί.... Και μετά ήλθε μια εταιρία που έστησε ένας κομπιούτερ με ένα λειτουργικό σύστημα εξωπραγματικό... Ούτε που το είχα ακούσει... Και ήλθε και η APPLE και μας ήφερε ένα κομπιούτερ ΤΡΟΜΕΡΟ.... Με λίγα λόγια ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΓΡΙ...
Και μετά ήλθε ο Κύριος Ι.... και ο Κύριος Χ.... εκπρόσωποι της 3Μ Ελλάδος... Και ένας Γερμανός και ένας Ισραηλινός και άρχισαν να λένε να λένε... Και ακούγαμε και δεν το πιστεύαμε... Και ανοίχτηκε ένας κόσμος γεμάτος χρώμα που μπορούσε να ντύσει τα πάντα... Λεωφορεία, τραίνα, αερόπλανα, να διακοσμήσει καταστήματα, να ντύσει πατώματα... Αυτά που εσείς σήμερα θεωρείτε ότι υπήρχαν αιώνες πριν... Σε αυτήν την κοσμογονία... συμμετείχα και εγώ ο ταπεινός φίλος σας μαζί με τον ΜΗΤΣΟ... Γιατί εμένα χέστε με ... Ένας είναι, ήταν και θα είναι ο σπουδαιότερος των ψηφιακών εκτυπώσεων ... Ο ΜΗΤΣΟΣ...

ΤΕΛΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ...

Η νεαρά Οθωμανίς της Χαλκίδος γίνετε Χριστιανή... ΠΟΝΟΣ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΗ ΠΛΟΚΗ....

Tα νερά παν πάν' κάτω. Ανά έξ' ώρας. Ωστόσο μέσα στην ηρεμία οι αστυνόμοι τρέχουν αλαλιασμένοι και ψάχνουν. Ψάχνουν εδώ, ψάχνουν εκεί ώσπου ένας “καλοθελητής” πιάνει τον αρχηγό του αποσπάσματος και του λέει “το και το”... “Εκεί είναι”...
Τρέχουν ταχιά, κρούουν τις πόρτες και βλέπουν την νεαρά καθισμένη χαμέ συντροφιά τινάς οικογενείας.
Με ευγενή τρόπο την συλλαμβάνουν και την οδηγούν πάραυτα στο Διοικητήριο έμπροσθεν του Διοικητού του Κυρ. Αναγνωστόπουλο. Σκώνετε ευθύς από το γραφείο του ο Κυρ. Διοικητής και πλησιάζει την νεαρά κορασίδα. Ήτο περί τα δεκαοκτώ έτη (18) ομορφότατη μεν, αλλά κλαίουσα εις όλην αυτήν την χρονικήν περίοδο. Ο Κυρ. Αναγνωστόπουλος που είχε νταλαβέρια με λήσταρχους, με κλεφτοκοτάδες και άλλα παλληκάρια δεν ήξευρε πως να αντιμετωπίσει την νεαρά αυτή κορασίδα.
“Γιατί παιδί μου” τις λέγει γλυκά “έφυγες από την οικία σου και έχει η μάνα σου τρελαθεί από τον πόνο και την αγωνία:”.... “Μπου.... Μπου τα κλάματα της νεαρής κορασίδας...
Πάνω στην προσπάθεια της ηρεμίσεως της νεαράς φωνές ακούγονται κάτωθεν και γδούποι στις σκάλες. Και αξάφνου έμπροσθεν των, εμφανίσθηκε ζεύγος ενδεδυμένο Οθωμανικά και Μουσλιμανικά. Η Κυρία ..... είχε κεκαλυμμένη την κεφαλήν ο δε Εφέντης ..... (κρατάμε τα στοιχεία των εν απολύτω μυστικότητα) είχε τα γνωστά ενδύματα. “Ευχαριστώ Κυρ Διοικητά που την βρήκατε και είναι καλά στην υγεία της. Η μάνα σπεύσουσα εις την νεαρά τείνει την χείρα της και πάει να την πιάσει από τα μαλλιά και να τις τα ξεριζώσει...  Φωνασκώντας (στριγγλίζοντες δηλαδή) πήγαν να πάρουν την κορασίδα για να φύγουν...
Όμως τότε η ομορφοτάτη νεαρά υψώνει τον τόνο της φωνής της απευθύνετε εις τον Κυρ Διοικητή... “Είμαι 18 ετών ο κύρης μου πόθανε και είμαι ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΑ εγώ δεν ανήκω στην μάνα μου. Και αν αυτή η σκύλα παντρεύτηκε δεύτερη φορά εγώ δεν θέλω να ζήσω μέσα στα πρόστυχα αυτά εθίματα. Θέλω ταχιά να βαπτιστώ να γένω Νεοφώτιστη Χριστιανή.”
Πάγωσαν όλοι.... Χριστιανή μια Μουσλιμάνα: Και να φανταστείς ότι μόλις αφήχθην από την Κωνσταντινούπολη ο Σοφολογιότατος Σείτ Εφέντης όστις ήτο μέλος της Επιτροπής για τα οικονομικά, περιουσιακά, τα θέματα των τσιφλικιών και άλλα θέματα της Εύβοιας...
Παγωμάρα... “Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου τι τα θες αυτά, μείνε εκείθε στην πίστη σου στον Αλλάχ και το Κοράνι. Τι τα θες τα Ευαγγέλια”...

Εφημερίδα ΦΗΜΗ Αθήνα 1840 που το είχε κλέψει από ΑΙΩΝ

“Όχι εγώ θα γίνω Χριστιανή είδα και απόειδα με την σκύλα την μάνα μου που παντρεύτηκε άλλον. Τέρμα θα βαπτιστώ”.
Τότε ο .... Μουσλιμάνος νέος “πατέρας” ρίχνει την βόμβα... “Θα υπάγω στον Μουφτή μου και στο Σαίτ Εφέντη και θα στείλουμε γράμμα στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη για το κακό που μας κάμετε”...
Βρε να σκουπίζετε ο Κυρ Διοικητής να ιδρώνει τους διώχνει ούλους εκτός από την νεαρά. Σαν αυτεξούσια που ήταν την αφήνει λεύτερη με συμβουλές να δείξει καλή διαγωγή στους οικείους τους...
Περνάν οι ημέρες και στο σπιτικό των Μουσλιμάνων λες και υπάρχει κηδεία. Περνάν από το “οσπιτικό” όλοι οι Μουσλιμάνοι και οι Μουσλιμάνισσες και κλαίγουν ομαδικώς. Πόναγε η καρδιά κάθε περαστικού Ρωμιού για Ομβριού που τύγχανε να περνά από όξω...
Η νεαρά όμως εκεί στο νέο της “οσπιτικό” το έχει ρίξει στο Ευαγγέλιο και στους Αγίους... Και να τα κομποσκοίνια και να οι αγιαστούρες... Ούλοι οι φανατικοί της Χαλκίδας πάγαιναν στο “οσπιτικό” της μέλλουσας Νεοφώτιστης και την ορμήνευαν...
Όμως έφταναν κακά μαντάτα. Οι μινέστροι των Αθηνών είχαν σφόδρα θορυβηθεί. Αν δεν λυθεί το ζήτημα αυτό θα γένει μέγα πατατράκ. Θα μας πάρει και θα μας σκώσει σαν το μάθει ο Πολυχρονεμένος Βεζίρης και ο Σουλτάνος. Μαύρο φίδι που θα φάγει τους Ρωμιούς στην Οθωμανία...

Με τα πολλά να μην σας το πολυλεγω μπλέξανε Μουφτήδες, Εφέντες, Εισαγγελείς, Πλημμελειοδίκες ένας ωραίος αχταρμάς... Τις λένε της νεαράς ότι ξέρεις κάτι “μπλέξαμε ότι και να κάμεις η Ελληνική κυβέρνηση το αποφάσισε να σε δώσει πίσω στους δικούς σου”...
Φρίαξαν ομαδικώς και με το ένα, με το δύο, με το τρία ταχιά παίρνουν των οματιών τους οι Χριστιανοί και κινούν ταχιά στον Ιερομόναχον Ευγένιον Φαιδρόν... Πρώτη και καλύτερη η νεαρά που γονυπετής και κλαίουσα εζήτησε να βαπτιστή. Ο Ιερομόναχος όμως, τέρας ηθικής και βράχος στις απόψεις του... ηρνήτο... Φευ η νεαρά προσύλιτος φανατισμένη εκληπαρούσα και απελπιζομένη σφόδρα, έβγαλε εκ της ζώνης της έν μαχαίριον απειλώντας ότι θα αυτοχειριασθεί...

Βλέποντας ο Ιερομόναχος τιαύτην συμπεριφορά ελύγισε ταχιά. Ήρχισε, ώρα πολύ, την κατήχησι της νεαράς κορασίδος. Γονυπετείς, οι φίλοι της άκουαν μετ' ευλαβίας την κατήχησιν. Μετά πάροδον ώρας πολλούς την εβάπτισον...

Φυσικά οι αρμόδιες αρχές έστειλαν μήνυμα γραπτό στην Επισκοπή Χαλκίδος ζητώντας την τιμωρίαν του άμυαλου Ιερομονάχου... Πλην όμως δεν θα γίνει τίποτα...

Οι Μουσλιμάνοι προύχοντες του Εγρίπου βολεύτηκαν, αρμοδίως, με το ανάλογο "λάδωμα"....

Μόνο η δύσμοιρη μάνα κλαίουσα έπεσε σε κατάθλιψη μεγάλη. Ο οδυρμός της ακούγετε εις άπασαν τον επισκέπτη της Χαλκίδος όστις εισίν ευαίσθητος και τρυφερός εις τα συναισθήματα... Οι κατάρες της λέγουσιν, γνώστες, βαραίνουν ακόμα τον πληθυσμών της ωραίας πόλεως

ΆΓΙΟΣ ΘΩΜΑΣ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ .... του Γουδιού.... εκεί που εορτάζει η εργατιά..

Ήταν μια νεαρά που την έλεγαν Αικατερίνη. Μα τους Άγιους Πάντες ομορφοτέρα κορασίδα δεν έχω ματαδεί.
Ήτο εκ της φύσεώς της ξανθοτάτη, ευτραφής, με λευκοτάτη επιδερμίδαν. Σύχναζε μετά του εξαδέλφου της εις τα ζυθεστιατόρια πέριξ των Αμπελοκήπων. Πότε εις τα ΗΛΙΣΙΑ που ήτο λαμπρότατον κέντρον διασκεδάσεως, πότε εις την μπυραρίαν ΆΝΕΣΙ...
Την πρωία ηργάζετο εις το τέλος της Πανόρμου εις το εργοστάσιον που επεξεργάζοντο τα κουκούλια. Είχον ένα φίλον προϊστάμενον και είχε είπει ότι ήτο εργατικοτάτη, χαμηλοβλεπούσα αλλά και ταυτοχρόνως εσυχαίνετο την αδικίαν.

Εκ της καθημερινής εφημερίδος ΆΜΥΝΑ των Αθηνών 1920

Εν ολίγοις την είχον ερωτευθεί. Ωσάν εσχόλαγον εκ της εργασίας της την ηκολούθην, εκ του μακρώθεν φυσικά δια να γιγνώσκω την ηθικήν της υπόστασιν.
Πλην όμως ήτο και κοκέτα σφόδρα. Ναι μεν πτωχοτάτη αλλά επρόσεχον την πτωχικήν της ενδυαμασίαν. Πάντα επερπατούσε από την πλευράν όπου ο αγωγιάτης με την νεροφόραν εκατέβρεχον την Πανόρμου. Σπανιότατα έπαιρνε τον δρόμο επί του "ποταμού" που διέσχισε την λεγομένην σήμερον Λουίζης Ριανκούρ. Τότε εμάζευον μαργαρίτας και άγρια λέλουδα πέριξ του "ποταμού" (ήτο ανοικτό τμήμα του υδραγωγείου που είχαν σάξει οι Ρωμαίοι....)
Την επαύριον ήτο η μεγάλη εορτή του Αγίου Θωμά. Όλοι οι πτωχοί και τίμιοι των Αθηνών θα επανηγύριζον εις το Γουδί... Ήτο βέβαιον ότι εκεί θα ήτο η νεαρά Αικατερίνη... Μου είπε ο φίλος μου ότι σχεδόν όλο το εργοστάσιον θα ήτο εκείθεν.
Επαρφουμαρίσθην, εφόρεσα την στολήν μου, ένεκα της περιστάσεως και όδευσα προς την περιοχήν που ήτο κατάφυτος και διατρεχομένη εξ ρυακίων εκ του Υμηττού. Ήταν όλοι εκεί. Ανάμεσα στα μικρά ρυάκια, ανάμεσα στις μικροτάτας λιμνούλας την ΕΊΔΟΝ... Ήτο ενδεδυμένη με τα λευκά της φορέματα. Με το πρόσωπόν της ολόλευκον.


΄Ω δολοφόνος των σκουλίκων
θεσπεσία Αικατερίνη.
Συ σκορπάς δροσιάν και χάριν
Έρωτα και ζωήν ....
Σκώληξ εις τας χείρας σας
δολοφονήστε με με τα βέλη του θεού Έρωτος...

Και τότε εξηφανίσθη πάραυτα κάθε χαρά. Κλάματα με έπιασαν ευθύς αμέσως...
Το χέρι της... Άδικος κατηραμένη ζωή... Την είχε χουφτώσει νεανίας έτερος πέριξ των οικείων της...

Έπνιξα τον πόνον μου στο καρβουνιάρικο του Κωστή... Συνοδεία μπεκρήδων και τρώγοντας σαρδέλες Μυτιλίνης...

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΦΩΝΗ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΤΙΜΑ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΤΗΣ... ΓΙΟΒΑΝΝΑ ...

Σας έχω πει για το ποιούς εκτιμώ έτσι δεν είναι?

Ίσως να το καταλάβατε τόσα χρόνια. Αυτοί που είναι ΣΥΝΕΠΕΙΣ που δεν φτύνουν εκεί που έζησαν... Και μου αρέσουν και οι ρομαντικές φωνές...

 Oι φωνές που μας δίνουν εικόνες

Πέτυχε τόσα στην χώρα μας και ΑΠΟΓΕΙΩΘΗΚΕ στην ΕΣΣΔ και στην ΓΕΩΡΓΙΑ...

Και είναι εκεί

Δεν έφτυσε ποτέ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕ από που ξεκίνησε

Αυτή που υπήρξε το ίνδαλμα του κινηματογράφου της ΓΕΩΡΓΙΑΣ...

Την λατρεύω είναι ένας γλυκίτατος άνθρωπος

ΓΙΟΒΑΝΝΑ άσε τους άλλους να έχουν τίτλους "άτιτλους" ΕΣΕΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΠΡΕΣΒΕΙΡΑ μας στην μεγάλη περιοχή του πολύχρωμου τόξου των ΡΩΣ και των πέραν αυτών...

ΓΕΩΡΓΙΑ μια χώρα αγάπης και χαράς όπως λέγει 

Η ΣΤΡΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ... ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΟΣ δρ. AKRAT

Μελετώντας από νέος την ανθρώπινη φύση στα καλύτερα πανεπιστήμια της πλάσης (πχ Νιγιαμπάσου Νιγηρίας, Ουγιάσου Τζατζικιστάν...) ήλθε η ώρα να σας πω ορισμένες πρακτικές διαπιστώσεις. Αυτές ελπίζω να σας πάνε πιο πέρα δηλαδή στο ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ της ανθρωπίνης φύσεώς μας ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ...

Καλή στράτα....

Όσοι γλυτώσουμε, αν γλυτώσουμε, από ανευρίσματα, εμφράγματα, καρκίνους, ποδάργρες, ψείρες, κορέους κτλ κτλ.  λίγο πριν τα εξήκοντα θα παρατηρήσουμε ορισμένα εμφανή σημάδια...

Ύπνος πιότερος, εγκατάλειψη διαφόρων σπορ εντατικοποίηση ετέρων που μας ετοιμάζουν για το ύψιστο καθήκον του ανθρώπου... ΤΗΝ ΝΙΡΒΑΝΑ λίγο πριν το τετέλεστε...

Τι τα θες τι τα γυρεύεις... Χους εις χουν και εις χουν απελεύσε... Το οποίον σημαίνει πως θα γίνουμε χώμα... Χώμα αφράτο που θα μας ευλογούν όσοι μας αγαπούν, ή χώμα χαλκοειδές άχρηστο και  υβριζόμενον υπό πάντων....

Ωστόσο πριν βρίσεις μάστορα τους εκνευριστικούς τύπους που όλα τα ξέρουν και όλα τα μηρυκάζουν κάτσε και σκέψου το άγχος μας...

Θα μας αγαπά κανείς για να μας γιατροπορέψει ή θα πάμε άκλαυτοι σαν το σκυλί στο αμπέλι... χωρίς ένα χέρι αγάπης στην κλίνη για τον όξω... τέλος έργου...

Αυτό το άγχος στο πόνημά μου που κατατέθηκε στο γιουνιβέρσιτι Ογκαμπαγκεντουλ της Λιβύης μας οδηγεί στην υστερική διεκδίκηση μιας ύστατης αγάπης... Δεν είναι θέμα το τι θα αγαπήσουμε. Ζώο, έρωτα, παιδί, βιβλία είναι το γαμώτο.

Και αυτοί που δήθεν τα έχουν λυμένα δηλαδή έχουν ζήσει μια ζωή καλή με έναν άνθρωπο, έχουν παιδιά σκύλους σπίτια κλπ μην τους κοιτάς δήθεν ανέμελους και κοτσονάτους... Η περδικούλα τους το ξέρει πόσο μόνοι αισθάνονται.. Πόσο η ζωή του έχει κάνει τα νεύρα τσαντάλια...

Ειδάλλως αδέλφια μου, αγαπητοί μου μαθητές τόσα ψυχοφάρμακα στην χώρα δεν δικαιολογούνται... Έχετε δει όλοι σας τις διαφημίσεις του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ που μας ανακοίνωσε ότι επενέβη σε 20 χρόνια 1,250,000 φορές... Από την άλλη εμείς σαρώνουμε τα ρεκόρ ψυχοφαρμάκων...

ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ....

ΒΟΥΡ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΜΕΣΗΛΙΚΑ ...

Άμα περιμένατε συμβουλές παίξατε και χάσατε...

ΟΙ ΒΩΜΟΛΟΧΙΕΣ ΤΟΥ 2017 ψευτο ποιήματα έτσι για χαβαλέ.... ΕΚΔΟΤΙΚΕΣ...

ΜΟΥΤΖΟΥΡΕΣ

Έξη περικοκλάδες στο χαρτί,

και δέκα αγαμίες πλεχτήκανε και κάνανε

του κόσμου ιστορίες.

Κατά πως λέγανε λοιπόν, μεγάλοι ποιητάδες

-Παιδί μου, κοίτα για να δεις και πες μου την αλήθεια.

Έχεις κορίτσι έμορφο ή έχεις την χείρα φίλη?

Πες μου αγόρι μου καλό και θα πω την αλήθεια.

-Μπάρμπα μεγάλε ποιητή της πλάσης πενεμένε

που να βρω γκόμινα καλέ πες μου ταχιά να πάγω,

εγώ 'με άσχημος πολύ και από τσουτσούνι τζίφος,

Είμαι παρέα ολημερίς της θλίψης ερωμένος.

Έχω το κλάμα εύκολο τα νεύρα μου τσαντάλια

αλλά από ποιήματα πολλά ωσάν χαρτοπετσέτες

Την μια την γράφω ποιητικώς στην άλλη ξεροχύνω

-Πω πω αγόρι μου καλό, να φύγεις να λακίσεις.

Να πας Ομήρου 68 που μένουν ψυχολόγοι,

μονάχα κοίτα για να δεις σταμάτα να με πρήζεις.

Τις πόρτες βρε των εκδοτών άσε για κάνα άλλον….

Και άμα εκδόσεις βρε γιαβρί το χρήμα το χεις φίνο…

Ο ΕΡΩΤΥΛΟΣ 

Kόρη λιγνή και λυγερή, κυρά μου σιτεμένη.

Του ποιητάκου άρπαξε την ψώλα την βαρβάτη,

Γιατί η καύλα θέριεψε, θεριό του έχει γένει.

Την μια βρε χύνει μόνος του, την άλλη με πουτάνα.

Το βράδυ ντίρλα γίνετε στα μπαρ ξεροσταλιάζει.

Άσε το άλλο μάτια μου… την πέφτει σε χαχόλες

Την πέφτει βρε στην φίλη του, την πέφτει στην ξαδέλφη,

την πέφτει και στην θεία του που είναι πονεμένη.

Το δόντι της την τρέλανε έχει και τον μαλάκα,

να τις λαλεί ολημερίς για κόσμους πλανεμένους.

Πάρτε κορίτσια το λοιπόν αυτούνον τον μαλεύρα

Που χει την πούτσα όρθια και το μυαλό του λίγο.

Γιατί οι πόρτες των εκδοτών έχουν φρακάρει πλέον….

Ο ΚΙΜΠΑΡΗΣ....

Είμαι εγώ ένας ποιητής βαρβάτος και κιμπάρης.

Μονάχα καλοί μου άνθρωποι είμαι λίγο μαλάκας.

Είμαι στην πλάση καθαρός και το μυαλό μου φίνο.

Γράφω ποιήματα τρελά και μαργαριταρένια.

Αλλά… μου λείπει το μουνί την ψώλα μου να χώσω.

Αυτή την έκαμα καλέ, λάστιχο την καημένη.

Την πιάνω τώρα, την πιάνω χτες, την πιάνω όλη μέρα.

Την πασπατεύω την καλή, την έμορφη την ψώλα.

Αυτή μωρέ δεν είναι πια ψωλή
είναι η φίλη μου η Καλή….

Βρε να την βάνω δεν μπορώ, την λύση για να ευρώ

αλλά για του κόσμου τον ντουνιά τις λύσεις έχω ούλες…

Και του εκδότη τα μυαλά θα πάρω θα κυριεύσω…

ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΟΝΤΑΦΤΕΙΣ...

Στου εκδότη τα σκαλιά σκόνταψα και ΄πεσα κάτω.

και τα χαρτιά μου μπέρδεψα μαζί και την λαλιά μου.

Θυμήθηκα τότες που ΄γλυφα την κλειτορίδα τότες,

της γκομενίτσας της Λενιώς που ήταν λαλημένη.

Αυτή νορμάλ δεν ήτανε ήτανε τρελαμένη.

την μια της άρεσα εγώ την άλλη ο μπάρμπα Τάσος.

Την άλλη έπαιρνε που λες, λεξοτανίλ πέντε έξη…

Είχε που λέτε και άλλο, εν πρόβλημα στην καρδιά της.

Την πείραζε που ήτανε αδύνατη, σαν σκελετός ένα πράγμα…

Σαν έκανε έρωτα μωρέ βαράγαν τα κανιά της

και πόναγε και έσκουζε ωσάν την προβατίνα.

Τα κόκαλα, την πόναγαν και οργασμό δεν είχε.

την μια την έκανα νταντά την άλλη την θωπεύω,

την άλλη τις έχωνα τον πούτσο μέσα στο στόμα.

Την πόναγαν τα ούλα της, την πόναγαν τα δόντια

η γλώσσα της ήταν έμορφη, μου θώπευε τον πούτσο.

Αλλά τα δόντια της ωρέ βάραγαν και βάλανο και πόστη.

Τον Εμπειρίκο ήξευρε από όξω η καημένη,

τον Εγγονόπουλο έπαιζε στα χέρια της ένα πράγμα…

Εγώ τις μίλαγα ωρέ με τα δικά μου λόγια,

τις έλεγα ποιήματα καλά και φίνες ομιλίες.

Και αυτή μου είπε τάχιστα…

-Να πας βρε γρήγορα ταχιά στον Κώστα τον εκδότη…