ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΛΛΑΘΩ....

ΑΥΤΑ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙ Ο ΘΥΜΟΣ...

MIΣΟΣ ΜΙΣΟΣ ΜΙΣΟΣ....

Αντιγράφω χωρίς σχόλια από ένα μπλογκ... της Σαλαμίνας... salamispress.blogspot.com


Τραγωδία χωρίς τέλος στο Πέραμα
Το Πέραμα, το Κερατσίνι, η Σαλαμίνα, η Νίκαια και ο Πειραιάς σείονται συθέμελα εδώ και πέντε μέρες από τον αβάσταχτο πόνο, την οργή, την αγανάκτηση και τα αμέτρητα «γιατί» ορφανών παιδιών και χαροκαμένων μανάδων, συζύγων και αδελφών για το έγκλημα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.
Για την παντελή απουσία της κυβέρνησης και των υπουργείων Εμπορικής Ναυτιλίας και Εργασίας.
Για τις κηδείες, που γίνονται με τη συνδρομή των σωματείων και έρανο από τους συναδέλφους, τους φίλους και τους γείτονες.
Για τον πατέρα, τον σύζυγο, τον αδελφό, τον φίλο, που δεν θα ξαναγυρίσει στο σπίτι, κουρασμένος, αλλά πάντα στοργικός και χαμογελαστός με τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Το Σάββατο, σήμερα και αύριο, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι συνοδεύουν τους αδικοχαμένους εργάτες στην τελευταία τους κατοικία.
Αλλά το δράμα των οικογενειών συνεχίζεται, γιατί πίσω έχουν μείνει να κλαίνε και να προσπαθούν να επιβιώσουν, χωρίς τον στυλοβάτη της οικογένειάς τους, παιδιά, εγγόνια και σύζυγοι.
Κανείς, εκτός από τους συνδικαλιστές της ζώνης, τους συναδέλφους και τους γείτονες δεν τους χτύπησε την πόρτα εδώ και τέσσερις μέρες.
Ούτε μια λέξη παρηγοριάς από την κυβέρνηση, τον εφοπλιστή και τους εργοδότες.
Ούτε ένας ψυχολόγος για στήριξη των ανθρώπων που έχασαν στο μεροκάματο τους δικούς τους και τρέμουν από τον καημό τους.
Απο: ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ
Φωτο: Κ. ΠΟΛΥΒΙΟΣ


εμένω στις απόψεις μου.... λοιπόν... ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ... ΖΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΙ....

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΠΛΕΚΩ

Γυρίζω άδειος, ολημερίς στο κατεκαυμένο ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ,
παρέα με την γλυκιά ύπαρξή μου το άλλο μου μισό,
το κορίτσι από τα Πατήσια, που φλογίζει τα πάθη μου,
που λογίζει τα όνειρά μου, που πυρακτώνει τα νεύρα.
Και γύρω γύρω σαν μπάλος νησιώτικος πετάνε αστέρια, λουκάνικα,
σκόνες πλησίματος, τα φάρμακα της υπέρτασης,
τα φάρμακα του ιλίγγου, τα ψωμάκια ολικής αλέσεως.
Και γύρω γύρω ένα τέλος μιας ψυχής που θα πεθάνει από νευρωτική παράλυση.
Από κυκλοθυμική λυστέρια, ενώ θα δίνω το κορμί μου στον βωμό του έρωτα.
Στο κορμί που πλάθω τα μεσημέρια, στο δροσερό δωμάτιο.
Να ήξερες πόσο ανάγκη σ' έχω.
Η πρώτη φορά, που αποφάσισα να δοθώ ενώ οι δράκοντες με περιτριγυρίζουν,
και ενώ φοβάμαι αντιστέκομαι.
Πόσο υπέροχος θα είναι ο χειμώνας όταν κουρασμένος θα πέφτω πάνω στο κορμάκι σου.
Πάνω στα ύψη, μέσα στα έλατα, παρέα μ' ένα φιαλίδιον καθάριου κρασιού.
Και ενώ θα αλυχτούν στην κάτω πόλη τα περιπολικά, τα αέρια....
Γιατί στέρεψε το χρήμα, και οι λύκοι θα βγουν για μεροκάματο.
Ενώ εγώ θα βατεύω το κορμί της πικρής μου αλήθειας.
Σ' ένα πλάσμα, που με ταξιδεύει στην γλυκιά χαύνωση, την ηρεμία και την καλή μου τύχη.

αφιερωμένο ...

Και ετέρα θλίψης και μίσος... ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΝΕΚΡΟΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ

Τα αφεντικά χτύπησαν ξανά...
Νέο αίμα, εργατών....



ΜΙΣΟΣ
ΕΚΔΙΚΗΣΗ


ΘΑ ΣΥΡΘΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

ΕΝΟΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ.......

Έφυγε από την ζωή ο αγαπητός "φίλος" Φαίδων Παπαμιχαήλ. Πάντοτε αξιοπρεπής, ευγενής, εραστής του ωραίου, της τέχνης, του χιούμορ, των σπορ και πάνω από όλα ένας άνθρωπος που ήταν, αυτό που ονομάζουμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Έβαλα την λέξη φίλος σε εισαγωγικά, γιατί δεν θα μπορούσα να οικειοποιηθώ ένα τέτοιου βεληνεκούς όνομα, για να εξαργυρώσω απέναντί σας ένα ψέμα. Έτυχε, απλά να είναι φίλος μου ο κος Ντίνος Α. με τον οποίο ο Φαίδων Παπαμιχαήλ ήταν φίλος (χωρίς εισαγωγικά...) τόσο που ως το επίπονο τέλος του στάθηκε φίλος πραγματικός. Χαίρομαι μέσα στην λύπη μου που έχω ένα φίλο σαν τον Ντίνο.
Με τον κο Φαίδωνα (πόσο εκνευρίζονταν που τον έλεγα κύριο...) είχαμε συναντηθεί λίγες φορές αλλά πάντοτε κατανοούσα ότι στέκομαι δίπλα σε ένα άντρα που εκφράζει την σωστή πλευρά του Ελληνικού λαού. Έναν άνθρωπο που δημιούργησε, ερωτεύθηκε, πάλεψε ενάντια σε προκαταλήψεις. Και τον θεωρώ (σιγά ποιός είμαι εγώ εμπρός του) γιατί ενώ έκανε όσα λίγοι στην χώρα μας, καθόμασταν και βλέπαμαι τον αγαπημένο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ ΜΑΣ (του οποίου ήταν ποδοσφαιριστής) σαν κανονικοί άνθρωποι. Με τα ουισκάκια μας, με τα τσιγαράκια μας....

Σήμερα έχω στερέψει. Η έμπνευσή μου είναι στο ναδίρ. Αν θέτε περισσότερα για τον Φαίδων Παπαμιχαήλ ...

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13831&m=C12&aa=1

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_18/07/2008_278078

http://www.enet.gr/online/online_print?id=29012316


http://www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080718&nid=9236384&sn=&spid=
Τουλάχιστον ο υιός του συνεχίζει την μεγάλη παράδωση....

Περισότερα ίσως άλλη φορά....

Ποιοί είναι αυτοί με το λυρί...????

Πω πω... και τι χρήμα έπεσε....
Ούλοι βρε τα χώνουν τα λυριά στην τσέαπα... Και βρε μόρτες λένε ότι το λυρί το χωσε και στην τσέπα και το ΚΚΕ... Έλα ρε δεν το χαύω τούτο... Αν είναι δυνατόν... Αυτούνοι είναι ενάντια στο σύστημα (λένε...).
Προβοκάτορες, αλητάμπουρες... Εκεί στον Περισσό (βρε πάτε μια τσάρκα να το δείτε το κτήριο για να δείτε πως θέλουν την κοινωνία αυτοί οι καλοκάγαθοι τυπάκοι...) δεν έχουν σχέση με το σύστημα.... Ποτέ...
Θα πουν βέβαια ότι και ο Λένιν τα έπαιρνε (αυτά θα τα λένε στα μέλη τους εσωτερικά ) ... Ο Λένιν καλά μου γραφειοκρατάκια τα έπαιρνε από τον καπιταλιστή των τραμ στην Τσαρική Ρωσία, γιατί ο τύπος ήταν μέλος του κόμματος του Μπολσεβίκικου (τον είχε στρατολογήσει ο ίδιος και είχε σχέση ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ) και μετά την Οκτωβριανή επανάσταση έγινε πρέσβης στην Γαλλία... (που έκανε την χοντράδα να καλέσει σε επανάσταση τους Γάλλους εργάτες, και τον έδιωξαν οι Γάλλοι...) και για να επανέλθουμε... Ο Λένιν ήταν Λένιν.... δοκιμασμένος και σίγουρος... Αυτούνοι μωρέ τι σόι πράμα είναι?
Οι Έλληνες εργάτες μωρέ ακαμάτηδες του Περισσού έχουν μάτια... Βλέπουν τους Βούλγαρους τους Πολωνούς, τους Αλβανούς και λένε ... μπρρρρρρρρρρρρ μακριά ..... (εμ κορόιδα γιατί τους φέρανε εδώ??? μόνο για μεροκάματα?? για ζωντανό αντικομμουνισμό τους φέρανε...) Αλλά ευτυχώς στην Ελλάδα που έχουμε παραδώσεις μετά το 1946 ξέρουν πολλοί ότι άλλο ο κομμουνισμός άλλο ο σταλινισμός και οι γραφειοκράτες...
Βρε παιδί μου λες και εδώ να είναι προβοκάτσια σαν την Πανσπουδαστική νούμερο 7 (ή 8 δεν θυμάμαι γαμώτο...) της δικτατορίας?
Πάντα στην προβοκάτσια το ρίχνουν...
Και τώρα ξεφαντώσανε οι ταγματασφαλίτες και οι σοσιαλιστάδες.... ανάθεμα την ώρα τους τους αγύρτες ....
Καλόπαιδα σαν τους Πλεύρηδες, τους Καρατζαφέρηδες τους αγύρτες θεομπαίχτες Πασόκους οι Νεοδημοκράτες το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ με τα πολύχρωμα νταούλια και τους καραγκιόζηδες όλο λοιπόν αυτό το συνάφη του ελέους την πέφτουν ενάντια στο ΚΚΕ ... γιατί μέσα τους λένε... Μωρέ μόνο τα δικά μας άπλυτα θα βγάλουμε στην φόρα?
Πάρτε νάχετε και εσείς να μην μας το παίζετε παρθενόπες...
Άει στο καλό .... κα...λόπαιδα...

Δεν πάω στα τσίρκα... εσείς κάντε ότι θέτε....

Δεν μπορώ... δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα πάω να δω τους SEX PISTOLS και τους NEW YORK DOLLS στο Καραισκάκη... Όπως δεν μπόρεσα να πάω στην Pstti Smith... δεν μπορώ.... την Siouxie.... όμως ΝΑΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑ...
Θυμάμαι πολλά... χείμαρος σκέψεων στο μυαλό μου... Αρεθούσα... Σύνταγμα... Remember... στην Πλάκα... μάχες ενάντια στους παλαιοροκάδες... θυμάμαι...
Μωρέ θυμάμαι και στο πεδίον του Άρεως κάποιος να ωρύετε... ΤΟ ΠΑΝΚ ΠΕΘΑΝΕ... και να πέφτουν δακρυγόνα βροχή...
ΌΧΙ ΔΙΑΟΛΕ ΤΟ ΠΑΝΚ ΖΕΙ ΣΤΙΣ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ...
Ή θυμάμαι που διαβάζαμαο ότι η τότε θεά μας... ύψωσε την αστερόεσσα στην Ρώμη... γμτ γιατί θυμάμαι???
Και τώρα το τσίρκο ήρθε... Μπα νομίζετε ότι ήρθε... SEX PISTOLS .... NEW YORK DOLLS...?
Έχουμε κτυπηθεί... έχουμε χορέψει πόγκο... και ναι γαμώτο μέχρι και την προηγούμενη Παρασκευή... το χώρεψα στο χωριό μου... στον ΥΠΕΡΟΧΟ ΛΑΤΡΕΥΤΟ ΡΙΡΗ ΜΑΣ τον Χρηστάκη... στο ανεπανάληπτο club του....
Ναι ξέρω είμαι γέρος ε και??
Στον νου μου η συναυλία του συγχωρεμένου του STRAMER από τους διαλυμένους The clash... στο ΣΠΟΡΤΙΓΚ..

1979 Αθήνα...
Εργάτες, εγώ και φίλος ο Βαγγέλης ... αυτός σε γραφείο στολισμών νεκρών ο ΚΙΤΑΝΤΗΣ εγώ σε υλικά ταπετσαρίας αυτοκινήτων ο ΚΟΛΟΚΟΥΣΗΣ στην οδό Αναπαύσεως στο Α. Νεκροταφείο... Βαριόμασταν το παλαιό ροκ... βαριόμασταν τα καλόπαιδα με τις μεγάλες μηχανές την Βουλιαγμένη τους... τα LSD τους... τα μαύρα τους... τις γκόμενες που είχαν και εμείς πηγαίνοντας δουλιά και νυχτερινό δεν είχαμε τόσο εύκολα... γιατί δεν είχαμε μηχανές augusta ούτε συχνάζαμαι στις δεξαμενές και τα Κολωνάκια τους....
Και τότε... άρχισε κάτι να γίνετε.... Ένας άνεμος άρχισε να έρχετε από όξω... Οι φυλάδες μεγάλου τύπου κάτι σαν την Καθημερινή την σημερινή .... ΤΑ ΝΕΑ και η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ τότε... κάτι γράφαν... Το περιοδικό ΜΟΥΣΙΚΗ το ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ... Τι διάολο γίνετε? Στα νεανικά αυτιά μας έφτασαν, ότι μουσικά γκρουπ είχαν νέο ήχο εντονότερο κοφτό στακάτο... με στοίχους εργατικούς και εντάξει.... υπήρχαν και μερικά μικροαστικά γκρουπ που ήταν επαναστατημένοι... Και πήγαμε σ' ένα στέκι πάνω ψηλά στον Β' όροφο στην Ακαδημίας... Διακόσμηση απέριτη... χωρίς ξύλο τίποτα που να θυμίζει παλαιοροκάδες.... μιζέρια και άλλα.... Ένα βίντεο έπαιζε όλα τα punk γκρουπ σε μια τηλεόραση... Φύγαμαι σκυφτοί... Σπάσαμαι όλους τους γαμημένους παλαιοροκάδικους δίσκους... Επιτέλους ένας ήχος με κίνηση.... χορό.... στο διάολο τα ψευτοκουνήματα των ροκάδων που μας τα ζάλισαν με την αέναη αυτοικανοποιητική μανία τους, να χωρεύουν δήθεν, παίζοντας κιθάρες... αυνανιζόμενοι επί της πίστας με τα γαμημένα μαλιά τους...
Αυτό είναι.... Ήχος δύο λεπτών... βίαιος... ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΟΠΩΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ... Να έχουν και ορισμένα γκρουπ και πολιτικό στίχο... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ... Άνοιξαν και μπαρ... πω πω ηδονή... σκοτάδι... περίεργα νέα ντυσίματα... νέα μουσική... ΑΡΕΘΟΥΣΑ... πάνω από το SKYLAB... στην Πλάκα... Βλέπαμαι τον Πανούση και τσουπ επάνω ακούγαμαι μουσική.... Μίσος ενάντια στην παρακμή του συγχωρεμένου του ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ... ούτε από έξω δεν περνάγαμε...Πλάκα Αμπελόκηποι... Βουλιαγμένης... Νέα στέκια... Και στο Μονασηράκη το Remember... για ντύσιμο... Πήγαμε... και φύγαμε... Εμείς σαν Έλληνες εργάτες δεν μας έπαιρνε να ντυνόμαστε όπως θέλαμε... Άντε να πάει ο φίλος στους νεκρούς ντυμένους πάνκυς... ή εγώ να δέχομαι καζούρα από τα σκουλήκια τα αφεντικά για το πως ντύνομαι... Τώρα άλλαξαν... τότε ήταν αλλιώς...
Και μετά η MAD στην Πλάκα... new wave... τι υπέροχα... και blitz... και μπύρες... και αγώνας ενάντια στα ντραξ των παρακμιακών ροκάδων...
Είχαμαι όμως μικρόβια... Ακούγαμε rock and roll και γουστάραμαι το λευκό rock... ακούγαμε soul blues και βγάζαμαι σπυριά... Να με δέρνει ο αφέντης δόξα τω θεώ... άει συχτίρ.... Γουστάραμαι την φάση του εργάτη Αμερικάνου που τελείωνε την εργασία στο εργοστάσιο ντυνόταν σένιος έπαιρνε το κορίτσι και πήγαιναν για χορό... (γι αυτό σήμερα εξακολουθώ να ακούω rockabilly....) αλλά γαμώτο σαν πτωχοί δεν βρίσκαμαι κάτι που να μας εκφράζει (ως το punk...) ακούγαμε machbox αλλά ήταν ρατσιστές (και επειδή μου τα ζάλισαν οι δήθεν αντιρατσιστές... ΕΔΩ ΕΝΝΟΩ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ νότιοι... δεν γουστάραμαι στίχο αλλά γουστάραμαι ήχο... Και το punk ξαναέστησε το rock and roll την αλήθεια με τα πόδια στην γη...
Δεν είμαι μουσικοκριτικός... ούτε γνώστης... Λέω απλά την ιστορία δύο φίλων εργατών που γούσταραν να εκφραστούν με χΟρό μουσική... Γιατί θέλαμαι γρηγοράδα σβελτάδα και κόψιμο με το ραχάτι των παλαιοροκάδων.... (από όλους τους παλαιούς δίσκους του ροκ κράησα πέντε έξη... ένας από αυτούς ITS A BEAUTIFUL DAY.... μεγάλο χίπυκο γκρουπ...)
Ψάχναμαι κάτι το εργατικό το διεθνές, το αυθεντικό....

πάρτε 1973.....


και τι τραγούδι ΘΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΑΚΟΎΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ




ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΤΑΤΟΙ ΘΕΟΙ....
ΣΤΑΘΗΤΕ ΠΡΟΣΟΧΗ...


ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΩ....




ΚΑΙ ΝΑΙ ΓΑΜΩΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ ΣΤΟ ΤΣΙΡΚΟ... ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ....

Τι να λέμε τώρα.... έφτακε η ώρα η τρανή, η ώρα η βαρβάτη.... ο ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ μας έκανε περίφανους στην πλάση...

Β. ΕΚΔΟΣΗ... αφού μάλλον η πρώτη εκδοχή ήταν ακαταλαβίστηκη... Αυτό το κάνω σπάζοντας τις αρχές μου γαμώτο που ορίζουν .... ΟΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΕΔΩ ΔΕΝ ΜΑΤΑΓΡΑΦΕΙ... γκρρρρρρρρρρ



Λοιπόν εγώ δεν θα είμαι αντικειμενικός... σας το λέω...

Ο Ελληνικός υπερεαλισμός (σουρεαλισμός) έχει μερικά χρόνια που έχει εμφανιστεί στην Ελλάδα. Αυτό ωφείλετε στην Υπερεαλιστική Ομάδα Αθηνών, που συνιδρυτής της είναι ο κος Δ. Καράβολας. Κάποτε θα μιλούσα για ξεκίνημα του εν λόγω κυρίου στον χώρο των γραμάτων (αν μπορεί να είναι αυτό το πράγμα ΜΟΝΟ ο σουρεαλισμός...). Ωστόσο είναι χρόνια τώρα που κρατά αυτή η κολώνια... Άρα είναι καταξιωμένη εμπεδωμένη πραγματικότητα. Ταυτόχρονα ο πολυπράγμων κος Καράβολας συνδράμει στην έκδοση του περιοδικού ΚΛΕΙΔΩΝΑΣ που είναι το περιοδικό των υπερεαλιστών.... "επίσημον όργανον" χαχα.
Μεταξύ αυτών διαθέτει στο Ελληνικό κοινό το περιοδικό ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ ... (που σαν φανζίν που σέβαιτε τον εαυτόν του) είχε "αγραναύπαση", όπως αρέσκετε να διατυμπανίζει, εδώ και τρία, χρόνια. Και ένα μικρό εκδοτικό οίκο με μεγαύλες όμως πυραυλικές φιλοδοξίες... Και τώρα βγήκε το νέο τεύχος...

Ωρέ... Τι ήταν ετούτο με το νέος τεύχος του περιοδικού ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ?
Ίντα έπαθε και ο Διαμαντής ο Καράβολας με τις πολλαπλές εκδόσεις του?
Δεν του 'φτακε το περιοδικό ... Πάρτε κόσμε και βιβλία... Τι ετοιμάζει άραγε ο πολυμήχανος, πολυτάλαντος, ευρυμαθής, ευρωγώνιος, ευθυτενής, ζουλάπιος, εκδότης?
Νέα αισθητική ματιά στο περιοδικό του, αισθητή βελτίωσις των βιβλίων του (μακρά από το να είναι άψογα... ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΚΥΡ ΕΚΔΟΤΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΜΟΝΟ ΝΕΟΙ? ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΜΕ ΤΑ ΓΚΑΒΟΥΛΙΑΚΑ ΜΑΤΙΑ ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ?? Ε??.... για μεγάλωνε τις στιγμές βάλε και κάνα καλύτερο διάστηχο... άντε... μην έρθω στο εκδοτικό τσαρδί σου και τα κάνω γης μαδιάμ).
Μεγάλο μέγεθος υπέροχη ύλη.
Για πάρτε μάτι θέματα .... (βασικά το περιοδικό το έχω στο άλλο μου σπίτι και δεν το έχω εμπρός μου οπότε μπήκα και τα έκλεψα από άλλο σιτε...)


· Μια συνομιλία του 100χρονου λαϊκού στιχοπλόκου και τραγουδοποιού Σταύρου Καραμανιώλα με τον Αργύρη Μπακιρτζή (Χειμερινοί Κολυμβητές). Ο μπαρμπα-Σταύρος εξιστορεί διάφορα περιστατικά που τον ενέπνευσαν στα τραγούδια του.
· «Φτιάχνω ιστοριούλες σαν ζαβά παραμυθάκια». Συνέντευξη με τον Πάνο Κουτρουμπούση συνοδευμένη με 9 ανέκδοτα σχέδια του ίδιου.
· «Ο Λύκος και το Ασυνείδητο». Δοκίμιο της Δάφνης Χρονοπούλου.
· Ο Αυνανισμός μέσα από κείμενα των αρχών του 20ου αι. Η φιλολογική αποτύπωση ενός θέματος ταμπού ως τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα. Η έρευνα των κειμένων έγινε από τον ιστορικό Βάσια Τσοκόπουλο και η επιμέλεια της παρουσίασης από τον Διαμαντή Καράβολα.
· Τα τραγούδια της Βιλιτώς. Επιλογή κειμένων από ένα ξεχασμένο βιβλίο, του κορυφαίου συγγραφέα ερωτικής λογοτεχνίας Pierre Louÿs, όπου εξιστορείται η ζωή της Βιλιτώς, μιας "φανταστικής" συντρόφου της Σαπφώς.
· Δύο ιστορίες του Jean Ferry, ένα παραμύθι του Νίκου Σταμπάκη, πεζά των Κώστα Ρεούση και Κόστ Σιγαρέτ και ένα κείμενο κριτικής για την θεωρία της Α-Σχετικότητας του Ανδρόνικου Ψωμά, καθώς και μια φωτογραφική περιπλάνηση του Τόλη Γιαννόπουλου στο Πέραμα με κείμενα του Νίκου Κουφόπουλου.
· Στις σελίδες ποίησης φιλοξενούνται ποιήματα των: Τζίμη Ευθυμίου, Σάκη Κεντή, Έλσα Κορνέτη, Γιάννη Κοτχαµπάση, Σωκράτη Μαρτίνη, Κατερίνα Μπάκκαρη και Γιάννη Νέγρη.
· Καταγράφονται παλιοί θρύλοι από την ελληνική ύπαιθρο και ένα κείμενο του Κωνσταντίνου Μπούρα για την επικαιρότητα των μύθων στην σύγχρονη εποχή.
· Το τεύχος συνοδεύεται από την τετρασέλιδη εφημερίδα Η Ηχώ της Αεραλάνδης, γεμάτη με μικρές αγγελίες απ' τη φαντασιακή αυτή χώρα.


Τώρα εγώ τι να προτοπώ? Να πω μόνο ΤΡΕΧΑΤΕ ΜΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΣΤΑ ΨΑΓΜΕΝΑ ΜΕΡΗ....


Άλλη φορά σύντομα δηλαδή θα σας πω πόσο υπέροχα πέρασα στο καφενείο που έγινε η παρουσίασις του περιοδικού και πόσο μαγευτικά ήταν στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ .... εκεί που έσκησε πραγματικά ο εκδότης οι μουσικοί, ο κόσμος, η μπάντα, τα έγχορδα τις ανατολικής Ρωμυλίας, τα μονοφωνικά σύνολα του Τιμόρ... κλπ... αρκούδες δεξιοτέχνες του χορού τσα τσα .... κλπ...

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΧΡΗΣΕΩΝ

Σίγουρο είναι ότι διαβάζετε ωραιότερα θέματα από τα δικά μου σε άλλα μπλοκ.
Θα διατηρήσω όμως την απόλυτη χαρά (μου) να μεταφέρω στην οθόνη σας ιστορίες περίεργες ΑΛΗΘΙΝΕΣ ιστορίες που προσέχω, εκεί που κανείς μάλλον, δεν τους δίνει προσοχή...
Ο πατέρας μου είναι κοντά 92 ετών και κάθε χρόνο πηγαίνει στην αγαπημένη του πατρίδα - όπως την λέει - γεμάτος χαρά και διάθεση λυκόπουλου, ως και νεανία προσκόπου.
Εκεί (μέχρι τα χριστούγεννα) ζει (και ελπίζω να ζει) ο παιδικός του φίλος, συμπολεμιστής, ιδεολογικά αδελφός, ο κύριος Μ.
Ο κος Μ. είναι ένας αδύνατος άνθρωπος ακριβώς όπως ο πατέρας μου. Γεννήθηκε και μένει ακόμα στην επαρχιακή πολίχνη, πλην όμως μοίρα μαύρη τον έχει κτυπήσει από πολύ μικρό.
Οι γονείς πέθαναν αφήνοντάς του, το βαρύ καθήκον του μεγαλώματος δύο αδελφάδων. Έγινε γρήγορα από μαθητής σχολαρχείου βοηθός τεχνίτης σιδηρουργός. Έμπλεξε από μικρός που λένε στην βιοπάλη και όλα πήγαιναν καλά. Η τύχη όμως στον αγαπητό μου κο Μ. συνέχισε να είναι εκδηκητική. Οι δύο αδελφές αρρώστησαν βαριά. Η νόσος του Χάνσεν (λέπρα) τις κτύπησε και τις δύο μαζί. Το χωρίον μου είναι αλήθεια ότι ήταν επιρρεπής προς την βαριά αυτή λοιμώδη ασθένεια, διαθέτοντας ως το 1935 λεπροκομείον και έχοντας τελευταία κρούσματα ως και την αρχήν της δεκαετίας του 1970, Κύριος λόγος το ανήλιο του γεωγρραφικού τοπίου, άρα και η υγρασία, το κρύο, ο λίγος αερισμός εξ αιτίας της πυκνοκατοικοιμένης δομής της πόλεως (νησή γαρ...) και η παράδωσις του κλειστού παραθύρου μπας και πουντιάσουμε...
Οι αδελφές οδηγήθηκαν στο λεπρωκομείο, εθεραπεύθησαν (τα φάρμακα εις την νόσον του Χάνσεν είναι δια βίου - εξ' όσων γιγνώσκω) και έφτιαξαν την ζωήν τους εις την συμπαθέστατην πρωτεύουσα της Αχαίας. Φυσικά από την βίαιη ενοχική πρωτόγονη απομάκρυνση από την κωμόπολη μας είναι φυσικό να μην έχουν πατήσει ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥΣ στο χωρίον. Κάηκαν τα πάντα, απολυμάνθηκε η οικία και ο κύριος Μ. νύχτα ημέρα εργαζόταν για τις δύο αυτές άτυχες κοπέλες.
Μάστορας από τους λίγους του σίδερου, σκύλος στην εργασία φρόντησε με απόλυτη τάξη να μην λείψει τίποτα από τα προικιά των δύο αυτών αδελφών του. Πέρσυ ... όχι ψέμματα πρόπερσυ σε ένα απολύτου ΞΕΥΤΙΛΑΣ φιλολογικό μνημόσυνο για τον Β.Λ. τον ματασυνάντησα τον κο Μ. (θα μιλήσω κάποτε για τον κατηραμένο αυτό ΜΕΓΙΣΤΟ λογοτέχνη που έζυσε πάμφτωχος κυνηγημένος από τους Χίτες, τους Κουκουέδες, την οικογένειά του ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ.... οι μεν γιατί ήταν αριστερός και οι δε γιατί κατά την γνώμη τους ήταν αιρετικός ... μη ορθόδοξος Κομμουνιστής.... ας είναι καλά η κα Σκιαρδαρέση των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ που πάντα φρόντηζε... η οικογένειά του γιατί τον θεωρούσαν τεμπέλη και το χωριό γιατί οι άνθρωποι αγαπούν την δύναμη.....).
Όταν έφυγε συνοδεία του υιού της μίας αδελφής του, οι γύρω συναμαρτούντες ψευτοτεθλιμένοι και ψευτοκουλτουριαζόμενοι ημιόνοι άρχισαν τους ψίθυρους... Που παντρεύτηκε στο 80 του... που πήρε την Βουλγάρα.... που θα του τα φάει... Από τότε χρωστάω στον εαυτό μου ορισμένες σκέψεις...
Όντας δεμένος με την Ρώσικη σχολή της διάρκειας της πίστης, με την σχολή της εγκράτειας του Παπαδιαμέντη, δεμένος με την φεγγοβόλο πτυχή της έννοιας ΣΚΟΠΟΣ κατανοώ απόλυτα τον κο Μ. Μόνος, ορφανός, μάστορας, τεχνίτης, που να βρει χρόνο, διάθεση για γάμους και άλλες σκοτούρες... Η μοίρα του ήταν κοινή με τις ξεπεσμένες αριστοκράτησες της πολίχνης μου που δεν βρήκαν γαμπρούς. Αυτός όμως είχε ΣΚΟΠΟ και ήταν ΈΝΑΣ να μεγαλώσουν ήρεμα οι άτυχες αδελφές του χωρίς την ΡΕΤΣΙΝΙΑ του ασθενούς ΧΑΝΣΕΝΙΚΟΥ. Ο γάμος του ήταν ένα πρελούδιο πριν πέσει η σκηνή (μεταχειρίζομαι εύηχες λέξεις που αγνοώ την σημασία τους... ας με συγχωρέσουν οι γνώστες) της ζωής.
Είδε χαρά στα όργανά του. Τα σεξουαλικά του όργανα, τα όργανα γεύσης και χώνεψης, είδε καθαριότητα θαλπωρή, στοργή ΈΡΩΤΑ. Στα 80 του ρωτάν οι ηθικολόγοι αριστοκράτες του χωριού... πιστοί στον σκληρότερο τράγο Μητροπολίτη της Ελλάδος, ιστορικό μέλος της Χρυσοπηγής και πολέμιου του υλισμού, του καρναβαλιού και πατέρα της Χομεινικής παπαδοκρατίας... Η ζωή απάντησε στους δύσμοιρους ανέραστους αριστοκράτες και τις παρθένες ΕΞ ΙΔΕΟΛΗΨΙΑΣ διεφθαρμένες εν ράφη ευρισκόμενες κοκέτες... ΣΤΑ 80 γουστάρω να φάω ότι έκτισα να τα κάνω φύλλο και φτερό κουφάλες...
Έκανε γάμο με τα όλα του. Σαντούρια, μπάλλους και ανοιχτό τσιμπούσι σε παραλιακή ταβέρνα. Έφαγαν όλες οι λοιμάρες τον αγκλέωρα... ευχήθηκαν μέσα από τα πουώδη ανέραστα δόντια τους... Ίσως και να σκέφτηκαν πόσο ωραία θα ήταν να ήταν τανάσκελα με σηκωμένα τα πόδια στο νυφικό κρεββάτι ΑΥΤΕΣ και όχι αυτή η ξεβράκωτη ΞΕΝΗ. Ο πατέρας μου φίλος διατήρησε την αρχοντική του θέση... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ... ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ... Αλλά το είπε μόνο σε μένα υπερασπιζόμενος πλήρως τον Κο Μ. στην γυναίκα και μητέρα μου όπως και στην αδελφή μου. Η κυρία του κου Μ. ετών 45 έκατσε μαζί του ένα χρόνο και έφυγε μακριά παίρνοντας κάτι από το συσσωρευμένο βιός του κου Μ. για την Αθήνα αρχικά και ύστερα για πάνω για την Βουλγαρία...
Σάμπως δεν ήταν όλα αυτά γνωστά την δεκαετία του 90? Πόσες και πόσες καλλίγραμες νιές μεσαίες ώριμες δεν άλωσαν με τα ήθη τους Αθήνα και επαρχία. Στρατηγοί, εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες έκαναν γιουρούσι στην λευκή ξανθή ροδοκόκινη γυναίκα του βορρά... Βουλγάρες, Ρούσες, Μολβαβές κλπ μπήκαν στην κρεββατοκάμαρα του μέσου Έλληνα διέλυσαν κάθε ιστό (που κρέμονταν στην μισή τριχιά...) οικογενοικής αυταπάτης... Έμειναν γυναίκες μόνες με δύο και τρία παιδιά επειδή ο λεγάμενος γούσταρε να παυτώνει φρέσκο πράγμα... Έφυγαν οι περισσότερες τώρα... αλλά οι συντάξεις τρέχουν μίλια μακριά στο Βλαδιβοστόκ στην Κωστάντζα, στο Μινσκ...
Οσμίζομαι και θέλω να σας το πω, ότι κάτι ψήνετε στην χώρα τούτη... Χριστιανές καλλονές από την Νιγηρία γεμίζουν μέρα με την ημέρα την χώρα. Κυνηγημένες από την φτώχια και τους απηνείς διωγμούς ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ... του φιλήσυχου ΙΣΛΑΜ... Και οι Έλληνες απολαμβάνουν μαύρα κορίτσια, μα κορμιά πραγματικά όμορφα, που τον Χριστιανισμό τον έχουν γραμμένο στα παλαιά των υποδημάτων τους προσπαθώντας να εξαργυρώσουν την απίστευτη εξωτική ομορφιά τους.
Δεν είμαι αυτός που θα κλάψω για την διάλυση της Ελληνικής οικογένειας (όπως δεν έκλαψα για την αντίστοιχη ανατολική "εισβολή") αλλά αλλά...
Θα κλάψω για τις γυναίκες αυτές που μεγάλωσαν δύο και τρία παιδιά, που κουρασμένες από την ζωή το μεροκάματο τον Ελληνικό ήλιο ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΩΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ χωρίς τον άντρα τους. Γιατί το εξουσιαστικό πρόσωπο τις καπιταλιστικής κοινωνίας αντικατοπρίζετε στην ομορφιά της νέας γυναίκας. " Όσο νεότερη ... τόσο καλύτερα τα επινίκεια...". Δεν τους αρμόζει ένα τέτοιο τέλος. Άμα γουστάρεις να χαλάσεις τον γάμο σου φίλε κάντο γύρω στα 40 για την γυναίκα... Να έχει ένα δικαίωμα ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΝ. Όχι ρε φίλε 55άρη να σου κουνηθεί ένα 30άρικο κορίτσι και να μου πάθεις την πλάκα σου... Και να τα διαλύσεις όλα... Και να την αφήσεις χωρίς παρά, χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο εξαρτημένη πλέον όχι από εσένα ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ...
Αχ, βαχ... τι πρωτογονισμός... Μίζερα ανθρωπάκια είμαστε... Στερημένοι από την ηδονή και την απόλαυση μέσα στην φαντασιακή πανηδονική λαγνουριά αρνούμαστε να ξεχωρίσουμε την ζωή και την ύπαρξή μας...
Έρωτας πνευματικός, έρωτας σαρκικός, αγάπη, πόθο, αποκλειστικότητα, όλα αυτά σε πακέτο αξεδιάλυτα... Αυτό είναι το ονειρικό ΘΕΛΩ ΜΑΣ... η επιθυμιά μας.... Αδυνατούμε να αυτονομήσουμε τις καταστάσεις να παίξουμε και να χαρούμε... Αποτέλεσμα το τέλος το μπάχαλο...
Ο κος Μ. (ας είναι καλά) ζει μόνος του γεμάτος χαρά και ευτυχία γιατί το αγόρι της αδελφής του είναι καθηγητής Πανεπηστημίου σε μια μεγάλη πόλη της μικρής χώρας μας. Το Αιγαίο λούζει το νησί μας κάθε μέρα με πολλαπλές παραλλαγές. Οι φαντασιώσεις οι ερωτικές καλά κρατούν και το αίμα των Ελλήνων ανεξάρτητα από το φύλλο τους ανεβαίνει σταθερά κάθε ημέρα στην ίδια υπέροχη διαδρομή.
Η νόσος του Χάνσεν κοιμάτε ως την στιγμή που η ζωή θα την φέρει στο προσκήνιο. Μην φοβάστε αργεί...
Καλό βράδυ...

Οδηγίες προς άντρες φρεσκοχωρισμένους ερωτευμένους .... άμα γίνω γυναίκα θα γράψω....

Και τώρα είπες το ΝΑΙ χωρίζουμε....
Ή σου είπε Χωρίζουμε?
Χμ χμ .... κράτα την εισαγωγή για μετά φίλε μου...
Λοιπόν φίλε μου άγνωστε.... Εγώ (το απόλυτο Χιτλερικό ψευτονιτσεικό ανθρωπάκι...) έφυγα από τον γάμο μετά από 17 χρόνια... Είπα εγώ το ναι χωρίζουμε αλλά μετά από ένα χρόνο ένας νέος φίλος μου είπε την αλήθεια.... Και έπαθα σοκ.... Τελικά με ένα μαγικό τρόπο αυτή μου είπε το έχετε γειά βρυσούλες....
Πόσα χρόνια μετά τολμώ να γράψω αυτό τον ύστερο χαιρετισμό...
Σαν ένα καθήκον προς το ΑΝΤΡΙΚΟ φύλλο (δεν είμαι φαλοκράτης και ρατσιστής έτσι??? χαχα) με στόχο να κλείσω ένα κεφάλαιο και να συνεισφέρω στην ανθρωπότητα και στους διαπλανητικούς πολιτισμούς....
Τι λέγαμε?
Α ναι...
Έφυγε... είστε μόνος?
Μετά από καιρό αισθάνεστε γεμάτος ρώμη θέλετε να αποδείξετε ότι είστε ΕΔΩ παρών....
Που παρών? Παρών... Όλοι λάκισαν... Παίρνεις το πρώτο τηλέφωνο για να πιείς καφέ... Διάολε... Αυτοί όλοι που είσαν εδώ πάντα χάθηκαν... Μετά από πολλά βγαίνεις για καφέ με το φιλικό σου ζευγάρι... Αμηχανία, ματιές όλο κεκριμένα νοήματα... Και μια απροσδιόριστη βαρεμάρα μια παρέτησις... Και ξάφνου νάτο... Ήρθε η ώρα που περήμενες και περήμεναν... Πως, μα πως? γιατί? Τώρα η αδρεναλίνη σου έφτασε στα όρια... Θες να πεις την αλήθεια.. Να τα πεις όλα... Το ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΧΕΙ ΣΤΗΘΕΙ... ΟΛΟΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ...


ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΩΤΗ...

Φύγε μακριά... Πάρε τον πούλο. Εξαφανίσου. Λάκισε. ΚΑΘΕ ΦΙΛΟΣ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑΝ ΔΙΚΑΣΤΗ. ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΣΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΣΟΥ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ. Να ξαναζήσεις όλο τον εφιάλτη... ΦΥΓΕ. Σκύστε όλα τα τηλέφωνα όλων αυτών των αχρείων.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΔΕΥΤΕΡΗ...

Μείνε με αυτούς που έχουν τα ...... να ξεστομήσουν αυτή την απλή κουβέντα... "Εγώ φίλε είμαι μαζί σου". Αυτοί θα σε βοηθούν πάντα....
Διάολε γιατί να έχεις φίλους τυφλούς στην ψυχή? Τι τους θες? Αχρείοι... Ρεμάλια... Ζώα...

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΡΙΤΗ....

Φύλαξε την στιγμή ονειρέψου την από τα τώρα σαν μια γλυκιά ηδονή.... Σαν έτοιμος από καιρό.... Στητός ξανά στα πόδια σου ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙΣ ΕΜΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΟΝΟ ΑΡΧΗΓΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ....... μετά από χρόνια..... Ονειρέψου το...


Τώρα μόνος... Με δύο τρεις κολλητούς που έχουν την ζωή τους φτιαγμένη... Μην σκας... Βάλε εμπρός το σκουριασμένο σου μυαλό... Τι χόμπυ είχες νιός? Εμπρός μην φοβάστε.... Σύχναζες σε κάτι μπαρ ροκάδικα? Τρέχα... Έβλεπες μπάλα? Τρέχα....
Ξέρω αγόρι μου ξέρω... Τι είναι αυτό στα σκέλια σου? Σε γαργαλάει ε? Αγόρι μου... Τα επινίκεια είναι... Όρμα....
Νόμιζες ότι είσαι νεκρός ερωτικά? Εδώ παιδί μου είναι η ζωή... Αλλά που? Ξέρω ξέρω.... "πόσο καιρό έχεις που χώρισες?" "στο δεύτερο ποτό αρχίζεις να λες για τον γάμο σου...."

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Σοβαρή γυναίκα δεν σε πλησιάζει ούτε στα εκατό χιλιόμετρα.... Έχεις την στάμπα αγόρι μου... Βρωμάς γάμο... ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΕΙΣΑΙ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΗΣ ΧΡΗΖΕΙΣ ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗΣ...

Και τώρα στα ενδιαφέροντα... Οικονομική ανασύνταξη... Όλα για το χαζό ευ ζειν...
Βουρ παλληκάρι μου... Ροκάς ξεροκάς στα παλαιά των υποδημάτων σου... Η ζωή θέλει τελειωμένες ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΕΣ ΛΑΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ... Εκεί υπάρχουν γυναίκες... ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ που αποδέχονται τους τοξικομανείς...
Απόλαυσε την μυσταγωγία...
ΧΡΗΜΑ ΧΡΗΜΑ ΧΡΗΜΑ...

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Αν μπορείς δούλευε σαν αράπης και γλέντα.... Κάνε αρπαχτές... ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ....


Φιλαράκο σε καλό δρόμο είστε....Βλέπεις? Κάνεις έρωτα, πίνεις ποτάκι ενώ η λεγάμενη χάνετε... Πόσο απλό είναι τελικά... Ενώ στην αρχή φαίνετε σαν βουνό... Επ.... Κάνε κράτει.... Έχεις ευαίσθητο συκώτι και δεν είστε και στα 20.... Η γαιδούρα είναι για τους νέους...


Και τώρα κάτι σκάλωσε... Ο δικηγόρος, αυτή ... επ" τι τρέχει??

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΕΚΤΗ.....

Δικηγόρους λαπάδες και φίλους άλλαξέ τους... Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΠΥΡΕΣ ΜΟΝΟ... θες ένα κάθαρμα... Να τον συχαίνεσε... Αυτός μόνο θα σε υπερασπιστεί......


Και τώρα είναι αλήθεια φίλε μου... Η οικογένειά σου ήξερε... Αισθανόταν... Είστε Μ.....ς.... Το ξέρω αγόρι... Τους είχες στο φτύσιμο τόσα χρόνια... Καιρός αγόρι να ξανααγαπήσεις... ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙΣ....

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΕΒΔΟΜΗ.....

Οι μόνοι που σε αγαπούν...

1. Ο ευατός σου και το μυαλό σου
2. Οι παιδικοί φίλοι και οι νεότεροι φίλοι που έχουν ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΝ
3. Σε αγαπά όλο το γυναικείο φίλο ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΡΕΡΩΜΕΝΟ και αγωνίζετε ενάντια στην βαρβαρότητα ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ... τα ΛΑΙΚΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ...
4. Η οικογένειά σου....


ΦΙΛΕ... ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ (ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΧΑΡΑ) ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΣ ΒΡΕ ΠΩΣ ΚΟΙΜΩΜΟΥΝ ΕΓΩ ΜΕ ΑΥΤΗ?

Για να τελειώνω μια και καλή με τις μπούρδες περί ρατσισμού....

Πάρτε Έγκελς.......
Βαρέθηκα την πιπίλα του ρατσιστή... Το να μου την πέφτουν φιλελεύθεροι δεξιοί κλπ δεν έχω πρόβλημα... Αλλά και αριστεροί γμτ... αυτό δεν το αντέχω..... (Επειδή τα κείμενα τα βρήκα στο νετ επιφυλλάσομαι να τα συγκρίνω με ορισμένα κείμενα ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΜΟΥ σύντομα...)
Εγώ ξέρω ότι ρατσισμός είναι άλλο πράγμα... Αλλά δεν βαριέσε.... Ο καθένας αμολά ένα ρατσιστή και ομοφοβικό (της μόδας) και καθάρισε...
Πάρτε διαβάστε ... και αν είστε τίμιοι αποκυρίξτε τον Μαρξισμό τον Έγκελς και όποιον άλλο θέτε... αλλά ζητήστε και καμμιά συγνώμη....

Φρ. Ένγκελς
Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ.

Έχουμε ήδη αναφερθεί, με άλλες ευκαιρίες, στους Ιρλανδούς που έχουν μεταναστεύσει στην Αγγλία και θα πρέπει τώρα να ερευνήσουμε περισσότερο τις αιτίες και τα αποτελέσματα αυτής της μετανάστευσης.
Η ραγδαία επέκταση της αγγλικής βιομηχανίας δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν η Αγγλία δεν είχε στην διάθεση της, σαν εφεδρεία, τον πολυάριθμο και εξαθλιωμένο πληθυσμό της Ιρλανδίας. Στην πατρίδα τους οι Ιρλανδοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν, ενώ στην Αγγλία είχαν πολλά να κερδίσουν. Και απ’ την ώρα που έγινε γνωστό στην Ιρλανδία ότι στη ανατολική ακτή του καναλιού του Αγίου Γεωργίου προσφέρεται σταθερή δουλειά και καλό μεροκάματο για γερά χέρια, χρόνο με το χρόνο το διαβαίνουν στρατιές Ιρλανδών.
Υπολογίζεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο έχει ήδη μεταναστεύσει, και συνεχίζουν ακόμα να περνούν κάπου πενήντα χιλιάδες το χρόνο, και σχεδόν όλοι κατευθύνονται στις βιομηχανικές ζώνες, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, συγκροτώντας την πιο παρακατιανή τάξη του πληθυσμού. 120.000 φτωχοί Ιρλανδοί ζουν στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ 40.000, στο Λίβερπουλ 34.000, στο Μπρίστολ 24.000, στην Γλασκόβη 40.000, στο Εδιμβούργο 29.000. Αυτοί οι άνθρωποι, που μεγάλωσαν σχεδόν χωρίς πολιτισμό, εξοικειωμένοι απ’ την νεαρή τους ηλικία σε κάθε είδους στερήσεις, απελέκητοι, αχαλίνωτοι και αδιάφοροι για το μέλλον, φέρνουν όλες τις βάναυσες συνήθειές τους μέσα σε μια τάξη του αγγλικού πληθυσμού που, είναι αλήθεια, λίγο κίνητρο έχει να καλλιεργήσει τη μόρφωση και την ηθική. Ας ακούσουμε τον Τόμας Καρλάιλ πάνω σε αυτό το θέμα:
«Σε όλους τους μεγάλους δρόμους και τις παρόδους σας υποδέχονται πρόσωπα με τα άγρια «μιλεσιανά»(*) χαρακτηριστικά, που σας κοιτάζουν κουτοπόνηρα, παράξενα, ανήσυχα, , μίζερα, και χλευαστικά. Ο Άγγλος αμαξάς, περνώντας με τ’ αμάξι του αστράφτει στον Μιλεσιανό μια καμουτσιά, τον καταριέται με την γλώσσα του και ο Μιλεσιανός προτείνει το καπέλο του για να ζητιανέψει. Αντιπροσωπεύει το χειρότερο κακό που έχει να πολεμήσει αυτή η χώρα. Ντυμένος στα κουρέλια του και γελώντας πρωτόγονα είναι έτοιμος ν’ αναλάβει κάθε δουλειά για την οποία δεν χρειάζεται παρά γερά μπράτσα και ράχη, για ένα μεροκάματο που φτάνει μόνο ν’ αγοράσει πατάτες. Για καρύκευμα του αρκεί μόνο το αλάτι, κοιμάται πανευτυχής στο πρώτο χοιροστάσιο ή σκυλόσπιτο που θα του τύχει, κουρνιάζει σε κάποια αποθηκούλα, και φορά ένα κοστούμι από κουρέλια, που το να το φορέσει κανείς ή να το βγάλει από πάνω του λέγεται ότι είναι μια δύσκολη επιχείρηση, που αναλαμβάνεται μόνο σε γιορτές ή σε ιδιαίτερες περιστάσεις. Ο Σάξονας, αν δεν μπορεί να δουλέψει μ’ αυτούς τους όρους δε βρίσκει δουλειά. Ο απολίτιστος Ιρλανδός, όχι χάρη στη δύναμή του, αλλά χάρη στο αντίθετο της δύναμης, εκτοπίζει τον ντόπιο Σάξονα και καταλαμβάνει την θέση του. Έτσι συντηρείται στο χάλι του, την αθλιότητα, και τον παραλογισμό του, στην απάτη και τη βία του μεθύστακα, έτοιμη μαγιά ξεπεσμού και αναταραχής. Οποιοσδήποτε με δυσκολία αγωνίζεται να σταθεί κολυμπώντας στην επιφάνεια, μπορεί τώρα να γνωρίσει ένα παράδειγμα πως ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει όχι κολυμπώντας, αλλά βυθισμένος ... Γι’ αυτό οι συνθήκες ζωής στα κατώτερα στρώματα των Άγγλων χειρωνακτών εργατών προσεγγίζουν όλο και περισσότερο σε αυτές των Ιρλανδών, καθώς ανταγωνίζονται μαζί τους σε όλες τις αγορές εργασίας: Έτσι κάθε εργασία, που απαιτεί μόνο δύναμη και ελάχιστη ειδίκευση πρέπει να γίνει, και γίνεται, όχι με το αγγλικό μεροκάματο αλλά με ένα μεροκάματο που ξεπερνά το ιρλανδικό, που το ξεπερνά δηλαδή τόσο όσο χρειάζεται κανείς για να λιμοκτονεί τρώγοντας πατάτες για τριάντα εβδομάδες το χρόνο, μα που κάθε ώρα που περνά, με την άφιξη κάθε νέου ατμόπλοιου, τείνει να εξισωθεί εντελώς».
Αν εξαιρέσουμε την υπερβολική και μονόπλευρη καταδίκη του ιρλανδικού εθνικού χαρακτήρα, ο Καρλάιλ έχει εδώ απόλυτα δίκιο. Αυτοί οι Ιρλανδοί που μεταναστεύουν για τέσσερις πένες στην Αγγλία, στριμωγμένοι συνήθως σα βόδια στο κατάστρωμα ενός ατμόπλοιου, εγκαθίστανται οπουδήποτε. Οι χειρότερες κατοικίες είναι αρκετά καλές γι’ αυτούς, λίγο τους απασχολούν τα ρούχα τους, αρκεί να συγκρατεί τα κουρέλια τους μια μόνο κλωστή, αγνοούν την χρήση των παπουτσιών, τρέφονται αποκλειστικά με πατάτες, κι’ ότι παραπάνω κερδίζουν το ξοδεύουν στο ποτό. Τι να τους κάνει μια τέτοια ράτσα τους υψηλούς μισθούς; Οι χειρότερες συνοικίες των μεγάλων πόλεων κατοικούνται από τους Ιρλανδούς. Όποτε μια συνοικία διακρίνεται για την ιδιαίτερη βρωμιά της και τα ερείπια της, ο παρατηρητής σίγουρα θα συναντήσει σ’ αυτήν κυρίως εκείνα τα κελτικά πρόσωπα που διακρίνονται απ’ τις σαξονικές φυσιογνωμίες των ντόπιων με την πρώτη ματιά, και θ’ ακούσει αυτή την τραγουδιστή και βαριά προφορά που ο γνήσιος Ιρλανδός ποτέ δεν χάνει. Έχω ακούσει περιστασιακά την κέλτο-ιρλανδική γλώσσα να μιλιέται στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες του Μάντσεστερ. Η πλειοψηφία από τις οικογένειες που ζουν σε υπόγεια είναι σχεδόν παντού ιρλανδικής καταγωγής. Με λίγα λόγια, όπως λέει ο Δρ Κέυ, οι Ιρλανδοί ανακάλυψαν το ελάχιστο των βιοτικών αναγκών, και το μαθαίνουν τώρα στους άγγλους εργαζομένους. Επίσης έφεραν μαζί τους την βρωμιά και τον αλκοολισμό. Η έλλειψη καθαριότητας, που είναι η δεύτερη φύση του Ιρλανδού και δεν είναι τόσο επιβλαβής στη χώρα τους, στην ύπαιθρο όπου ο πληθυσμός είναι διεσπαρμένος, γίνεται τρομακτικά και σοβαρά επικίνδυνη στις πυκνά κατοικημένες μεγάλες πόλεις. Όπως συνηθίζει να το κάνει στην πατρίδα του, ο Μιλεσιανός αδειάζει όλα τα σκουπίδια του και τη βρωμιά μπροστά στην πόρτα του και δημιουργεί βόρβορους και σωρούς από κοπριές, που βρωμίζουν την εργατική συνοικία και μολύνουν την ατμόσφαιρα. Χτίζει το χοιροστάσιο του στους τοίχους των σπιτιών, όπως το έκανε στην πατρίδα του, και εάν τον εμποδίσουν να το κάνει αφήνει τα γουρούνια να κοιμηθούν στο δωμάτιο μαζί του. Αυτή η νέα και αφύσικη μέθοδος κτηνοτροφίας στις πόλεις είναι αποκλειστικά ιρλανδικής προέλευσης. Ο Ιρλανδός αγαπά το γουρούνι του όπως ο Άραβας το άλογο του, με τη διαφορά ότι το πουλά όταν είναι αρκετά παχύ για σφάξιμο. Κατά τ’ άλλα, τρώει μαζί με το γουρούνι του, κοιμάται μαζί του, τα παιδιά του παίζουν με το γουρούνι, ανεβαίνουν στην πλάτη του, και κυλιόνται μαζί του στους σωρούς από κοπριά, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε σε χιλιάδες περιπτώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας. Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς την βρωμιά και την έλλειψη ανέσεων που επικρατεί στα σπίτια τους. Ο Ιρλανδός δεν είναι συνηθισμένος στα έπιπλα, ένας σωρός άχυρα, μερικά κουρέλια, εντελώς άχρηστα σα ρουχισμός, του αρκούν για το νυχτερινό του κρεβάτι. Ένα κούτσουρο, μια σπασμένη καρέκλα, ένα παλαιό κασόνι για τραπέζι -τίποτε περισσότερο δεν χρειάζεται- μια τσαγιέρα, μερικές πήλινες κούπες και πιάτα εξοπλίζουν την κουζίνα του, η οποία είναι επίσης το υπνοδωμάτιο και το καθιστικό του. Όταν του λείπουν τα καύσιμα καίει ότι βρεθεί μπροστά του, καρέκλες, τις κάσες απ’ τις πόρτες, τα διακοσμητικά σανιδώματα του τοίχου, τα πατώματα, όλα παίρνουν το δρόμο για το τζάκι. Επιπλέον, γιατί να του χρειαστεί περισσότερος χώρος; Στην πατρίδα του η πλινθόκτιστη καλύβα του είχε ένα μόνο δωμάτιο για όλες τις οικιακές χρήσεις, άρα στην Αγγλία η οικογένειά του δεν έχει ανάγκη από περισσότερα δωμάτια. Έτσι η συνήθεια να στοιβάζονται πολλά άτομα σε ένα μόνο δωμάτιο, που τόσο διαδομένη είναι σήμερα, έχει την ρίζα της κυρίως στην ιρλανδική μετανάστευση. Και επειδή ο φτωχός διάβολος πρέπει να έχει και κάποια ευχαρίστηση, και η κοινωνία τον έχει αποκλείσει από όλες τις άλλες, οδηγεί τον εαυτό του στην κατανάλωση του οινοπνεύματος. Το ποτό είναι το μόνο πράγμα που κάνει ανεκτή τη ζωή του Ιρλανδού, το ποτό και η κεφάτη και ανέμελη ιδιοσυγκρασία του, έτσι ξεφαντώνει στο ποτό ως το σημείο της πιο κτηνώδους μέθης. Ο νότιος και ανέμελος χαρακτήρας του Ιρλανδού, η απελέκητη φύση του, που τον τοποθετεί σε επίπεδο ελάχιστα πάνω απ’ τον άγριο, η περιφρόνησή του για κάθε ανθρώπινη ευχαρίστηση την οποία, καθώς είναι απελέκητος είναι και ανίκανος να την νιώσει, η βρωμιά και η φτώχια του ευνοούν τον αλκοολισμό του. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, δεν μπορεί να του αντισταθεί, και έτσι όταν έχει χρήματα τα ξεφορτώνεται στο λαρύγγι του. Τι άλλο να κάνει; Και πως μπορεί η κοινωνία να τον κατηγορήσει όταν τον φέρνει σ’ αυτή την θέση και κάνει σχεδόν αναπόφευκτο να καταλήξει ένας μέθυσος, όταν τον εγκαταλείπει στον πρωτογονισμό του;
Έναν τέτοιο ανταγωνιστή έχει να αντιμετωπίσει ο Άγγλος εργάτης, ένα ανταγωνιστή που κατέχει τη χαμηλότερη βαθμίδα της κλίμακας που μπορεί να υπάρχει σε μια πολιτισμένη χώρα και που ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αρκείται σ’ ένα μεροκάματο κατώτερο απ’ οποιουδήποτε άλλου εργάτη. Επομένως, όπως λέει ο Καρλάιλ, δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά παρά το μεροκάματο του Άγγλου εργάτη, σ’ όλους τους κλάδους όπου μπορεί να τον συναγωνιστεί ο Ιρλανδός, πέφτει όλο και περισσότερο. Και αυτοί οι κλάδοι είναι πολλοί. Όλοι οι κλάδοι στους οποίους απαιτείται ελάχιστη ή καθόλου τεχνική κατάρτιση είναι ανοικτοί στους Ιρλανδούς. Για δουλειές στις οποίες απαιτείται μακρόχρονη ειδίκευση ή μεθοδικότητα και επίμονη προσπάθεια, ο ασυνάρτητος, άστατος και μέθυσος Ιρλανδός είναι ιδιαίτερα ανεπαρκής. Για να γίνει μηχανικός, χειριστής εργαλειο-μηχανής, θα πρέπει να προσαρμοστεί στον αγγλικό πολιτισμό, στα αγγλικά ήθη, να γίνει ουσιαστικά Εγγλέζος.
Όμως για εργασία πιο απλή, με λιγότερη ακρίβεια, οπουδήποτε απαιτείται περισσότερο δύναμη παρά ικανότητα, ο Ιρλανδός είναι τόσο καλός όσο ο Άγγλος. Τέτοια επαγγέλματα έχουν κατακλυστεί από τους Ιρλανδούς. Χειρώνακτες-υφαντές, πλινθοκτίστες, χαμάληδες, αυτοί οι εργάτες που ψάχνουν γενικά για ένα μεροκάματο κ.λ.π., αριθμούν ολόκληρες ορδές Ιρλανδών και η πίεση αυτής της ράτσας συνετέλεσε, σε μεγάλο βαθμό να συμπιεστούν τα μεροκάματα και να υποβαθμιστεί η ίδια η εργατική τάξη. Κι αν ακόμα οι Ιρλανδοί που επέβαλαν την δική τους νοοτροπία σε διάφορα επαγγέλματα γινόντουσαν περισσότερο πολιτισμένοι, θα τους έμεναν αρκετές απ’ τις παλιές τους συνήθειες για να ασκούν στους Άγγλους συναδέλφους τους, μέσα στους χώρους δουλειάς, μια εκφυλιστική επιρροή –χωρίς να λογαριάσουμε την επιρροή του ίδιου του ιρλανδέζικου περιβάλλοντος. Γιατί, αν λάβουμε υπόψη ότι σε κάθε πόλη, το ένα πέμπτο ή το ένα τέταρτο των εργατών είναι Ιρλανδοί ή παιδιά Ιρλανδών που ανατράφηκαν στις συνθήκες της ιρλανδέζικης βρωμιάς, κανείς δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται όταν συναντά στη ζωή, στις συνήθειες, στο πνευματικό και ηθικό της επίπεδο, κοντολογίς στον χαρακτήρα, γενικά, της εργατικής τάξης, ένα σημαντικό μέρος απ’ τα ιρλανδέζικα χαρακτηριστικά. Αντίθετα είναι εύκολο να καταλάβουμε πως η εξευτελιστική θέση των Άγγλων εργατών, αποτέλεσμα της σύγχρονης ιστορίας μας και των άμεσων συνεπειών της, γίνεται ακόμα πιο εξευτελιστική από την παρουσία του ιρλανδέζικου ανταγωνισμού.

(*)Μιλς είναι το όνομα των παλιών Κελτών βασιλέων της Ιρλανδίας. (Σημείωση του Ένγκελς).
«Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» - 1845

Καρλ Μαρξ
ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ν’ ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας. Οι εργοδότες κοίταξαν πως θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες από το Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ελβετία. Πάνω σ’ αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε. Αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και ν’ ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών.
Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας από την Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%. Την ίδια στιγμή όμως έστειλαν μυστικά στην Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά από τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου, και να τους φέρουν στο Εδιμβούργο. Η πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί. Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στην Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας. Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό θα έχει αναπόφευκτα τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Κι αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στην Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι από τους εργάτες των άλλων εθνών της Ηπειρωτικής Ευρώπης. Αυτοί οι ίδιοι οι νεο-εισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν σύντομα στο επίπεδο του παρία.
Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες να αποδείξουν στους εργάτες των υπόλοιπων χωρών ότι και αυτοί, όπως οι αδελφοί τους στην Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πως να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν μισθοφόροι του κεφαλαίου στον αγώνα του ενάντια στην εργατική τάξη..

Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών

Καρλ Μαρξ,
Λονδίνο, 4 Μαΐου 1866



Θέτε και άλλα???

πάρτε....


«Xτες έγιναν συζητήσεις στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς για το σημερινό πόλεμο... Οι συζητήσεις κατέληξαν, όπως και έπρεπε να περιμένουμε, στο ζήτημα των "εθνοτήτων" και στη στάση μας απέναντί του... Οι αντιπρόσωποι της "νεαρής Γαλλίας" (όχι εργατικοί) διατύπωσαν την άποψη ότι όλες οι εθνότητες και το ίδιο το έθνος είναι απαρχαιωμένες προλήψεις. Προυντονικός στιρνερισμός... Όλος ο κόσμος θα πρέπει να περιμένει ώσπου να ωριμάσουν οι Γάλλοι και να κάνουν την κοινωνική επανάσταση... Οι Άγγλοι γέλασαν πολύ, όταν άρχισα το λόγο μου λέγοντας ότι ο φίλος μας Λαφάργκ και οι άλλοι που κατάργησαν τις εθνότητες, απευθύνονται σε μας στα γαλλικά, δηλαδή σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν τα 9/10 της συνέλευσης. Παρακάτω έκανα υπαινιγμό ότι ο Λαφάργκ, χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος, με την άρνηση των εθνοτήτων εννοεί, όπως φαίνεται, την καταβρόχθισή τους από το πρότυπο γαλλικό έθνος».
Γράμμα του Μαρξ στον Ένγκελς, 
20 του Ιούνη του 1866
Άπαντα (ΜΕW), τομ. 31, σελ. 228-229 

«Εντελώς ανεξάρτητα από κάθε "διεθνιστική" και "ανθρωπιστική" φρασεολογία για "δικαιοσύνη στην Ιρλανδία" -γιατί αυτό είναι αυτονόητο στο Συμβούλιο της Διεθνούς- το άμεσο απόλυτο συμφέρον της εργατικής τάξης της Αγγλίας απαιτεί να κόψει τους σημερινούς δεσμούς της με την Ιρλανδία! Και αυτή είναι η πιο βαθιά πεποίθησή μου και στηρίζεται σε λόγους που εν μέρει δεν μπορώ να ανακοινώσω ούτε στους ίδιους τους Αγγλους εργάτες. Πολύ καιρό νόμιζα ότι το ιρλανδικό καθεστώς μπορεί να ανατραπεί με την άνοδο της αγγλικής εργατικής τάξης. Πάντα υποστήριζα αυτή την άποψη στο "Βήμα της Νέας Υόρκης". Η πιο βαθιά μελέτη του ζητήματος με έπεισε για το αντίθετο. Η αγγλική εργατική τάξη δεν θα καταφέρει να κάνει τίποτα αν προηγούμενα δεν απαλλαγεί από την Ιρλανδία... Η αγγλική αντίδραση στην Αγγλία έχει τις ρίζες της στην υποδούλωση της Ιρλανδίας». 
Γράμμα του Μαρξ στον Ένγκελς, 
10 του Δεκέμβρη του 1869
Άπαντα (ΜΕW), τομ. 32, σελ. 414-415




….,»Δεύτερον, ειδικότερα, η μετανάστευση που διαχωρίζει τους εργάτες σε δύο ομάδες: τους αυτόχθονες και τους ξένους, με τους τελευταίους να αποτελούνται από (1) Ιρλανδούς, (2) Γερμανούς και (3) πολλές μικρές ομάδες, καθεμιά από τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της: Τσέχοι, Πολωνοί, Ιταλοί, Σκανδιναυοί κ.λπ. Μετά, υπάρχουν και οι μαύροι. Για να σχηματιστεί ένα ενιαίο κόμμα από όλους αυτούς χρειάζονται ασυνήθιστα ισχυρά κίνητρα. Κάθε τόσο υπάρχει, μια ξαφνική, βίαιη έκρηξη, αλλά το μόνο που χρειάζεται η αστική τάξη είναι να περιμένει υπομονετικά, και τα ετερόκλητα στοιχεία της εργατικής τάξης θα αποσυντεθούν ξανά.
»Τρίτον, μέσα από το προστατευτικό σύστημα δασμών και τη σταθερά διευρυνόμενη εσωτερική αγορά, οι εργάτες θα προσεγγίσουν μια ευημερία, που κανένα στοιχείο της δεν έχουμε δει στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια». Φ. Έγκελς 2/12/1893



Επιστολή στον Herman Shlüter (30/3/1892)

«Το μεγαλύτερο εμπόδιό σας στην Αμερική, βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, στην ιδιαίτερη κατάσταση των ντόπιων εργατών. Μέχρι το 1848 μπορούσε να μιλά κανένας για μια μόνιμη ντόπια εργατική τάξη σαν μια εξαίρεση: οι μικροί πυρήνες της στις πόλεις της Ανατολής είχαν πάντα την ελπίδα να γίνουν αγρότες ή αστοί. Τώρα η εργατική τάξη έχει αναπτυχθεί και έχει, επίσης, σε μεγάλο βαθμό οργανωθεί σε συνδικάτα. Αλλά, διατηρεί ακόμα την αριστοκρατική της στάση και όπου είναι δυνατόν, αφήνει τις συνηθισμένες κακοπληρωμένες δουλειές στους μετανάστες, από τους οποίους μόνο ένα μικρό ποσοστό εισέρχεται στην (εργατική) αριστοκρατία. Αλλά αυτοί οι μετανάστες είναι χωρισμένοι σε διαφορετικές εθνότητες που δεν κατανοεί η μία την άλλη ούτε, σε μεγάλο ποσοστό, τη γλώσσα της χώρας. Και η αστική σας τάξη γνωρίζει καλύτερα, ακόμα και από την Αυστριακή κυβέρνηση, πώς να χρησιμοποιήσει τη μια εθνικότητα εναντίον της άλλης.
»Εβραίοι, Ιταλοί, Βοημοί κ.λπ. εναντίον Γερμανών και Ιρλανδών, και ο καθένας εναντίον του άλλου, έτσι ώστε οι διαφορές στο βιοτικό επίπεδο των εργατών να υπάρχουν στη Νέα Υόρκη, όπως πιστεύω, σε βαθμό ανήκουστο, σε σύγκριση με οπουδήποτε αλλού. Και πρέπει να προστεθεί σε αυτό η συνολική αδιαφορία μιας κοινωνίας που έχει αναπτυχθεί σε μια καθαρά καπιταλιστική βάση, χωρίς κανένα βολικό φεουδαρχικό υπόβαθρο, προς τις ανθρώπινες υπάρξεις που εμπλέκονται στον αγώνα του ανταγωνισμού: “θα υπάρξουν πολλοί ακόμα, και ακόμα περισσότεροι από όσους θέλουμε από αυτούς τους καταραμένους Γερμανούς, Ιρλανδούς, Ιταλούς, Εβραίους και Ούγγρους” και πάνω από όλους ο Κινέζος βρίσκεται στο παρασκήνιο, και είναι αυτός που τους ξεπερνά όλους με την ικανότητά του να ζει σχεδόν με το τίποτα». 30/3/1892 Φ. Έγκελς


Επιστολή στους Sigfrid Meyer και August Vogt (9/4/1870)

«[...] η Ιρλανδία στέλνει συνεχώς το δικό της εργατικό πλεόνασμα στην αγγλική αγορά εργασίας και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη συμπίεση των μισθών και τη χειροτέρευση της υλικής και ηθικής

κατάστασης της αγγλικής εργατικής τάξης. Και το πιο σημαντικό, σε κάθε βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο της Αγγλίας υπάρχει μια εργατική τάξη χωρισμένη σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα: οι Άγγλοι εργάτες και οι Ιρλανδοί εργάτες. Ο μέσος Άγγλος εργάτης μισεί τον Ιρλανδό εργάτη, καθώς τον θεωρεί ως έναν ανταγωνιστή που του χαμηλώνει το επίπεδο διαβίωσης του. Σε σχέση με τον Ιρλανδό εργάτη αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέλος του κυρίαρχου έθνους και αυτό έχει σαν συνέπεια, να γίνεται όργανο στα χέρια των Άγγλων αριστοκρατών και καπιταλιστών, εναντίον της Ιρλανδίας, ενδυναμώνοντας με αυτό τον τρόπο, τη δική τους επικυριαρχία πάνω του. Αποδέχεται όλες τις θρησκευτικές, κοινωνικές και εθνικές προκαταλήψεις εναντίον του Ιρλανδού εργάτη. Η στάση απέναντί του, μοιάζει πολύ με αυτή των «φτωχών λευκών» απέναντι στους μαύρους, στις πρώην Πολιτείες που υποστήριξαν τη δουλειά στις ΗΠΑ. Με τη σειρά του ο Ιρλανδός τον πληρώνει –με τόκο– με το ίδιο νόμισμα. Βλέπει στον Άγγλο εργάτη ταυτόχρονα τον υλοποιητή και το ηλίθιο όργανο των Άγγλων κυρίαρχων στην Ιρλανδία.
»Αυτός ο ανταγωνισμός συντηρείται τεχνητά και ενισχύεται από τον τύπο, τον άμβωνα και τα λαϊκά αναγνώσματα, εν ολίγοις με όλα τα μεσα που έχουν στη διάθεσή τους οι κυρίαρχες τάξεις. Αυτός ο ανταγωνισμός είναι το μυστικό της ανικανότητας της αγγλικής εργατικής τάξης, εκτός από τα οργανωτικά της προβλήματα. Είναι το μυστικό που χρησιμοποιεί η αστική τάξη για να επιβάλλει την εξουσία της - και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά.
»Αλλά το κακό δεν σταματάει εδώ. Συνεχίζεται και πέρα από τον ωκεανό. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Άγγλων και Ιρλανδών αποτελεί την κρυφή βάση του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Αγγλίας. Είναι αυτός που κάνει αδύνατη κάθε τίμια και σοβαρή συνεργασία μεταξύ των εργατικών τάξεων των δύο χωρών. Επιτρέπει στις κυβερνήσεις των δύο χωρών, όποτε θεωρούν συμφέρον, να κάμψουν την αιχμή των κοινωνικών συγκρούσεων μέσα από την αμοιβαία αντιπαλότητά τους και, αν χρειαστεί ακόμα και με πόλεμο ανάμεσα στις δύο χώρες».

Μετά απο 150 χρόνια δράσης του εργατικού κινήματος τα προβλήματα και οι στάσεις απέναντί τους επαναλαμβάνονται. Είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το θεωρητικό μοντέλο της Αριστεράς και οι πολιτικές απαντήσεις της εμπεριέχουν εγγενείς δομικές δυσλειτουργίες, που δύσκολα κατανοούνται και ακόμα δυσκολότερα ξεπερνιούνται. Υπάρχουν άραγε αρκετοί που θέλουν να συνεχίσουν την προσπάθεια;





Και έρχονται σύντομα κείμενα ενάντια στους συμπατριώτες του τους Γερμανούς.... Σύντομα κοντά σας.....

ΈΛΑ ΠΕΙΤΕ ΜΕ ΞΕΝΟΦΟΒΙΚΟ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗ.... ΧΑΧΑ

H χρονία χρήσις του σιδηροδρόμου και οι παρενέργειες των αλλοδαπών και ημεδαπών...

Χτες το πρωί σινάμενος κουνάμενος, μετά αρκετής δόσης πρωινής τεμπελιάς εισήλθον εις τον συρμόν του ΗΣΑΠ με προφανή σκοπό να υπάγω εις την θεσπεσίαν εργασίαν.
Βρίσκοντας κενή θέση προχώρησα σιγά σιγά (Ελληνοπρεπώς) προς την τυχερήν μου θέση. Θα διάβαζα ένα υπέροχο ποιήμα .... λίγο πριν πιάσω μεροκάματο...
Φευ... Οπίσω μου 35άρα Αλβανή ενδεδυμένη αυτά τα υπέροχα ρούχα (μαύρα της δεκαετίας του 80 με όλη την ψευτοσεμνότητα που δεν αρμόζει πλέον...) φωνάζων άρχισε να με σπρώχνει λέγοντας με υψωμένη φωνή... "Άντε τα ζώα μου αργά.... προχώρα και κάτσε..."
Η πίεσης ανέβηκε στα 22....
Θυμίθηκα αμέσως ότι σε ανάλογο γεγονός πέρσι το καλοκαίρι πήγα νοσοκομείο ανακαλύπτωντας ότι είμαι υπερτασικός...
¨Ε ρε....
Έ ρε....
Έσκισα το βιβλίο (αλήθεια λέω) σηκώθηκα έριξα μια μπουνιά στα τοιχώματα του συρμού... Χτυπιόμουνα άφριζα και όλα αυτά ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΣΑΚΑΤΕΨΩ ΣΤΟ ΞΥΛΟ...
Αλήθεια δεν ήξερα τι να κάνω...
Βγήκα στον επόμενο σταθμό ... πήρα άλλο τραίνο....
Μέχρι να βγω κοίταγα γύρω μου... Σκυφτά πρόσωπα που την κοίταγαν με μίσος ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΣΑΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ .... έτοιμοι αλλοδαποί να την υπερασπιστούν....
Να ποιά είναι η αλήθεια των τραίνων των ΑΘηνών ... του ΗΣΑΠ... γιατί στο ΜΕΤΡΟ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ... ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΤΕΣ ΟΠΩΣ ΚΟΤΕΣ ΕΙΜΣΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟΝ ΗΣΑΠ....


Είμαι χρήστης του τραίνου του ΗΣΑΠ από νεαρός αφού σπούδαζα χρόνια στον Περαία... Ποτέ δεν είχα δει τέτοια ξευτίλα όπως τώρα που εδώ και ενάμιση μήνα τον ματαχρησιμοποιώ ....
Πάντα από τότε οι νέοι σαν κοίναγαν για τον Περαία για κανένα ταξιδάκι φώναζαν.... ¨Οταν υπερέβαιναν τα εσκεμένα πάντα μια γιαγιά ένας παπούς ή κάνας εργάτης (τις περισσότερες φορές με ένα νεύμα...) επέβαλλε την τάξη.
Σήμερα η πείρα μου είναι άλλη.
Αλλοδαποί οι οποίοι μιλάνε δυνατά ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥΣ... χωρίς να σέβονται τίποτα.... και σκυφτά κεφάλια Ελληνίδων και Ελλήνων που αισθάνονται άβολα...
Εδώ αξίζει να πω ένα εύγε σε ένα οικοδόμο Έλληνα ηλικίας 55 ετών....
Είναι δεν είναι δέκα ημέρες...
Έξη αλλοδαποί άντρες, φωνάζουν τόσο δυνατά στην γλώσσα τους που όλο το βαγόνι έχει πάθει...
Ένας οικοδόμος (ΠΟΥ ΣΕΒΟΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΣΤΕΚΕΙ ΟΡΘΟΣ ΜΕ ΤΑ ΛΕΡΩΜΕΝΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΚΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ) τους παρακαλά να κάνουν πιό σιγά... Αποτέλεσμα ... λίγο πριν φτάσουμε Βικτώρια αρχίζουν να του αντιμιλάνε... Έ ρε ένας εναντίον έξη ... παίφτουν κάτι κλωτσίδια και κατεβαίνουν.... Εγώ τον υπερασπίστηκα .... Οι άλλοι κοίταγαν λες και έβλεπαν χαζοκούτι....


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η ανάλυση με βάση την εμπειρία είναι κάτι σαν καλοιδοσκόπιο. Έχει πολλές παραμέτρους και ποτέ δεν λέει την αλήθεια. Αν κανείς υπερασπίζετε την αλήθεια των εμπειριών του θα οδηγηθεί στην παράνοια. Ο ΗΣΑΠ είναι το ίδιο σαν το κέντρο των Αθηνών. Πλήρης ασυδοσία πλήρης ατομικοποίησις Η ΦΑΝΕΡΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ....
Τι λένε? Θες παιδί μου να παίρνεις πρέζα? Έλα στο κέντρο και άει καρφώσου στην Πλατεία Θεάτρου...(ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ...) Μπες μετά στον ΗΣΑΠ μες στην ντάγκλα για πάρτι σου και οι άλλοι θα σε ανεχτούν....
Τι θες? ένα μίξερ ΑΥΤΟΝΟΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ? μπες στον ΗΣΑΠ....
Τι θες? όλοι οι δήθεν επέτες που θα παν? Στον ΗΣΑΠ θα πάνε....


ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ

Ο φιλελευθερισμός τι μας λέει σήμερα? Το εγώ είναι πάνω από το εμείς.... Θες πρέζα? έχουμε κρατική ΜΕΘΑΔΟΝΗ... Θες να δουλέψεις στην Ελλάδα ? Έλα όπως νάναι και από όπου θέλεις.... Αρκεί να μην ασχολήσε με την βελτίωση αυτής της χώρας. Αρκεί να είσαι καταναλωτής των κατακτήσεων της Ελληνικής εργατικής τάξης. Μπες στο ΕΣΥ... άνθρωπος πλάνητας είσαι... Μπες στα σχολεία άνθρωπος είσαι και εσύ... Γουστάρεις να δουλέψεις υπερωρίες??? Πολλές?? Έλα ... σάμπως έχεις συγγενείς για να πας να τους επισκεφτείς? Σάμπως θα πας στην γειτονική συνέλευση? Σάμπως θα πας σε κανένα πολιτιστικό σύλλογο? Σε κανένα κόμμα? ΈΛΑ ΔΟΥΛΕΨΕ... σου εγγυούμαστε ότι όποιος διαμαρτυρηθεί ΘΑ ΤΟΝ ΠΟΥΜΕ ΞΕΝΟΦΟΒΙΚΟ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗ.... χαχα....Διατήρησε τα ήθη και έθιμά σου εδώ στην Ελλάδα και χέσε την κλασσική Ελληνική σκέψη την Γαλλική επανάσταση την επανάσταση του 1821.... Τι θες παιδί μου? Να αυτομαστιγώνεσε για τον Αλί? Εδώ .... έχουμε και δικά μας ανενεργά μαστίγια... Τι θες? να τρώς τις υπέροχες σούπες σου με τα σκόρδα σου? Εδώ φάε.... Όλα ελεύθερα και μετά μπες όπου θες... Φιλελευθερισμό έχουμε.... ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ...
Και πρόσεξε... σου έχουμε και μια αριστερά... ταμάμ.... αντιρατσιστική με χαιμαλιά ταμαμ.... Πολύχρωμη, πολύβουη που θα σε υπερασπιστεί στα κοινοβούλια τους στα κανάλια τους ΠΑΝΤΟΥ....
Tο θέμα δεν είναι ξενοφοβικό. Είναι γιατί θα πρέπει να είμαστε με ανοικτά σύνορα? Επειδή το θέλουν οι πλούσιοι? Και αν αύριο για τους δικούς τους λόγους διώξουν τους ξένους εμείς πάλι θα πρέπει να τους υπηρετήσουμε? Και αν ΜΕΘΑΥΡΙΟ τους ματαφέρουν πάλι θα τους υποστηρίξουμε? ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ?
Η θέση μας πρέπει να είναι. Τα σωματεία θα πρέπει να ορίζουν την είσοδο των αλλοδαπών εργατών ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ και με ΠΛΑΦΟΝ ΥΠΕΡΩΡΙΑΣ . Όπως δηλαδή έκαναν τα συνδικάτα στην Γερμανία μετά την ήττα του ναζισμού και την έλλειψη εργατικών χεριών. ΚΑΝΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ... ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΟΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥΣ

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ.....

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ





Εμπειρίκος





Λαμπέτη απαγγέλουσα Καβάφη

Παλαιομοδίτηκα πολιτικά τραγούδια....

Από την Ισπανική επανάσταση και εμφύλιο
οι αναρχικοί (που πρόδωσαν στο τέλος και μπήκαν στην δημοκρατική κυβέρνηση -εκτός από τον Ντουρούτι-) και οι κεντριστές του POUM (κόμμα ενάμεσα στην επανάσταση του Τρότσκυ και τον ρεφορμισμό έστω και αν ο Αντρές Νιν σφαγιάστηκε αποκεφαλισμένος..) για να γνωρίζουν οι νεότεροι.... Στο βιντεάκι πολλοί μεγάλοι αγωνιστές...



Αφιερωμένο στους Κομμουνάρους του 1871 με τα αμέτρητα θύματα τους εξορισμένους τους φυγάδες (όλοι μαζί 150.000 εκ των οποίων 30.000 εκτελεσμένοι....



Από την τιμημένη Μεξικάνικη επανάσταση



ένα τραγούδι για τον μεγάλο επαναστάτη Λ. Τρότσκυ ηγέτη του Κόκκινου στρατού και δολοφονημένου από τον Στάλιν δια μέσω του πράκτορα Μερκαντέρ με ένα φονικό εργαλείο...


και εδώ ηγεμονεύει του Κόκκινου στρατού ενάντια σε λευκούς και δεκάδες ιμπεριαλιστικές και μη χώρες που πήγαν να συντρίψουν την δεύτερη προσπάθεια των προλεταρίων (μετά την κομμούνα του Παρισιού...)

κείμενα της Υπερρεαλιστικής Ομάδας ΑΘήνας (κατά την γνώμη μου την ταπεινή η πλέον ελπιδοφόρα προσπάθεια στην χώρα)

κείμενα από την ιστοσελίδα τους http://greek-surrealism.tripod.com/


Προκύρηξη για τις φοιτηκικές καταλήψεις του 2007


Κι άλλο, κι άλλο!

Αν η παρόρμησις υπάρχει , τίποτε δεν μπορεί να την αναχαιτίσει..
Η χαίτη της όταν εφορμά είναι δάσος φλεγόμενο με μύρα.
Ανδρέας Εμπειρίκος

Δεν σταματάει ούτε αναχαιτίζεται η δίψα της εξέγερσης όταν γευτεί κανείς το νέκταρ της που ρέει από τα μάτια των αποχαλινωμένων πόθων. Των πόθων για ελευθερία, ζωή, έρωτα, τεμπελιά, αγάπη. Αυτών των θείων ανθρώπινων χαρισμάτων που από τότε που αρχίζει να δομείται (βλ. σοδομείται) η κοινωνική προσωπικότητα του ατόμου αρχίζουν να καταπλακώνονται από ανόητα πρέπει και απαγορεύεται, από απωθητικούς λαβύρινθους και ανυπέρβλητα στάδια, από επίκτητες σκοπιμότητες και που στο τέλος καταλήγουν να ναρκώνονται, να ξεγελιόνται και να εκφυλίζονται σε ένα ακόρεστο κυνήγι αγορών-μαγισσών εμπορευμάτων με δόσεις για μια ζωή.

Να είσαι επιμελείς και καλός στις σπουδές σου λένε, λες κι όλη αυτή η κούφια και συμβιβασμένη ακαδημαϊκή γνώση είναι αθώα και δε φταίει σε τίποτα για τα χάλια της ανθρωπότητας. Να λείπει! Προτιμάμε τους απαγορευμένους καρπούς από τα δέντρα, που τα φίλα τους θροΐζουν κάθε φορά στα σκοτεινούς παράδρομους, πίσω απ’ τα οδοφράγματα στις λεωφόρους των εξεγερμένων πόλεων της ιστορίας, τα αειθαλή δέντρα του μυστικού κήπου της γνώσης, εκεί απ’ όπου οι σκέψεις γίνονται φλογισμένες ρόδες που κυλάν στον ορίζοντα.
Να τελειώσεις τη σχολή σου λένε και μετά... Και μετά τι; Μετά η δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, ενώ η εναλλαγή των εποχών θα σου χτυπάει το ειδικά διαμορφωμένο με συστήματα ασφαλείας για τέτοιες περιπτώσεις τζάμι του γραφείου. Η δουλειά με τα φράγκα ίσα να πληρώνεις τους λογαριασμούς και το νοίκι. Η δουλειά ιεραρχημένη πυραμίδα με τον γελοιωδέστερο όλων των “επιτυχημένων στελεχών” στην κορυφή της. Η δουλειά διαρκή πηγή σωματοποιημένων νευρώσεων μέχρι τελικής εξαντλήσεως όλων των αποθεμάτων κουράγιου και ελπίδας.
Ας ξέρουν από τώρα τα μελλοντικά αφεντικά μας ότι μετά το πέρασμά μας από τον προθάλαμο της εργασίας που λέγεται εκπαίδευση και την παραμονή μας στην αίθουσα αναμονής που λέγεται ανεργία, όταν λοιπόν καταλάβουμε την προαποφασισμένη θέση του μισθωτού σκλάβου που μας αντιστοιχεί -μιας και είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να συνυπάρξουμε- ας ξέρουν ότι αυτή η συνύπαρξή μας δεν προοιωνίζεται και δεν πρόκειται να είναι καθόλου μα καθόλου ειρηνική!
Να διαφυλάξουμε την μνήμη!
Να εξαπολύσουμε την παρόρμηση!
Καλή συνέχεια
Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας http://greek-surrealism.tripod.com/
Μάρτιος 2007 surrealismgr@gmail.com





Urbi et Orbi


ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΘΗΝΩΝ





Τι είναι ο υπερρεαλισμός; Το ερώτημα αυτό επανέρχεται, ογδόντα και πλέον χρόνια από την αρχική του διατύπωση, για να καταστήσει σαφές εκείνο που θα έπρεπε να είναι ήδη αυτονόητο, προφανές και σε μεγάλο βαθμό κοινό κτήμα της ανθρωπότητας, στην μακρά πορεία της προς την πνευματική απελευθέρωση και την κοινωνική χειραφέτηση.

Κατ’ αρχάς είναι απαραίτητο να τονισθεί ότι ο υπερρεαλισμός δεν είναι απλώς ένα λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα της πρωτοπορίας, με συγκεκριμένη ημερομηνία έναρξης και λήξης όπως τον παρουσιάζουν οι εγκυκλοπαίδειες, τα λεξικά και οι ιστορίες της τέχνης και της λογοτεχνίας. Αποτελεί την συνειδητοποίηση και απόπειρα ολικής έκφρασης ενός προτάγματος που οι πρώιμοι σπινθήρες του διαύγασαν τον νυχτερινό ουρανό του νεότερου κόσμου σχηματίζοντας το μονόγραμμα μιας υπόσχεσης που ακόμη και αν η μοίρα της είναι να παραμείνει ανεκπλήρωτη—αλλά ποιος μπορεί να το πει αυτό, πριν προφερθεί η τελευταία μας λέξη;—δεν είναι λιγότερο αισθητή η επιθυμία προσέγγισης της πηγής της, εναρμονισμού με την προοπτική της.

Ως ανάγκη του ανθρώπου, ο υπερρεαλισμός δεν είναι ούτε περιορισμένος σε στενά χωρικά, κοινωνικά και ιστορικά πλαίσια, αλλά ούτε και άχρονος. Αν οι ρίζες του φθάνουν πολύ μακριά, αν συστηματοποιεί ένα πλέγμα σημάτων που φαίνονταν να αναπτύσσονται αυτόνομα και τυφλά, χωρίς συνείδηση της βαθιάς τους συνάφειας, και αν οι εκφάνσεις του αγγίζουν ακόμη φευγαλέα όσους εμποδίζονται να τον αναγνωρίσουν και να τον ονομάσουν, δεν υπήρξε λιγότερο υπαρκτή η απόφαση ίδρυσής του, ούτε και άμοιρη επιρροών από τους κραδασμούς που διαπερνούσαν τότε τον πνευματικό και κοινωνικό ορίζοντα. Και αν αναδύθηκε μες από το κλίμα μιας σειράς “σχολών” ή πρωτοποριακών κινήσεων, δεν είχε καμία ψευδαίσθηση για την όποια σύγκλισή του με αυτές. Το ιστορικό πλαίσιο της πρώιμης έκφρασής του παρέσχε τις συνθήκες συνειδητοποίησης ενός δυναμικού που μόνη η διοχέτευσή του στο σύνολο της ανθρώπινης ύπαρξης ήταν σε θέση να αξιοποιήσει.

Ο υπερρεαλισμός έτσι βρίσκεται εντός της ιστορίας, αλλά όχι με την έννοια μιας στιγμής στην εξέλιξη των τρόπων με τους οποίους εκλαμβάνεται και λειτουργεί η τέχνη. Αυτό σημαίνει ότι το “τέλος” του, ως κινήματος, δεν εγγυάται καμιά επιβίωση της όποιας κληρονομιάς του σε μια συνεχιζόμενη επ’ αόριστον ευρύτερη “πρωτοπορία”, αφού η τελευταία αυτή, όντας μια σύλληψη αδιανόητη έξω από τις συνθήκες που την παρήγαγαν και τους περιορισμούς που συνεπάγονται αυτές, αδυνατεί να εγγυηθεί την αναγκαιότητά της σε έναν κόσμο που αλλάζει χωρίς να καταπνίγει την επιθυμία που εξακολουθεί να υποδαυλίζει το υπερρεαλιστικό πρόταγμα. Ένα τέτοιο “τέλος” δεν μπορεί εξ άλλου να αντιμετωπισθεί (όπως υποστηρίχθηκε κάποτε) ως αναπόφευκτη ολοκλήρωση ενός κύκλου στην ευρύτερη πορεία ενός “αιώνιου” υπερρεαλισμού, γιατί η μόνη δυνατή μοίρα μιας κίνησης που συγκέντρωσε τις υπάρχουσες δονήσεις σε μια πρωτόγνωρη δέσμη δυνάμεων είναι να τις διασκορπίσει οριστικά με την διακοπή της, αδιάφορη για την όποια αιωνιότητα. Υπάρχουν μόνο δύο επιλογές: ή ο υπερρεαλισμός παραμένει έτοιμος όσο πάντοτε να αναγνωρίσει το τέλος του μόνο σε μια κίνηση πιο ρηξικέλευθη, που υπερβαίνει την δική του εμβέλεια, ή επιλέγεται η απόρριψη των ίδιων του των προοπτικών, ως “ιστορικά παρωχημένων”. Όμως η ολική παραίτηση, η ακινησία των ιδεών και των αισθήσεων που συνεπάγεται μια τέτοια πεποίθηση θα αποτελούσε μια ακατανόητη επιλογή για όποιον έχει βιώσει την ακατάπαυτη μεταλλαγή των επιθυμιών του στο μήκος ενός μίτου που ξετυλίγεται στους πιο δαιδαλώδεις σχηματισμούς, κι ωστόσο ακούει ακόμη στο ίδιο όνομα.



Αντιθέτως από ό,τι θα πιστεύαμε αν δίναμε σημασία σε έναν βολικό για κάποιους κοινό τόπο, ο υπερρεαλισμός δεν αποτελεί μία απόπειρα φυγής από την πραγματικότητα ή απόδρασης από την καθημερινότητα, δεν ανάγει τα πάντα στο παράλογο, ούτε τείνει προς την διάλυση και τον κατακερματισμό κάθε γνωστικού αντικειμένου, αλλά ούτε και είναι μία τάση που επιδιώκει να αναγάγει τα ετερόκλητα γνωρίσματά της σε μια στατική κατάσταση φαινομενικής ομοιομορφίας. Αποτελεί μια συγκροτημένη θεωρία εποπτικότερης θέασης και ερμηνείας του κόσμου. Αντιπροσωπεύει έναν ιδιαίτερο τρόπο σύλληψης, κατανόησης και διαπραγμάτευσης των εκδηλώσεων της ζωής, που δίνει έμφαση σε ένα πλήθος από υποβαθμισμένα ή συκοφαντημένα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης νόησης, σε μια προσπάθεια ανασύνθεσης της διασκορπισμένης και αλλοτριωμένης ανθρώπινης συνείδησης.

Ο υπερρεαλισμός είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης και αντίληψης της φύσης αυτού που ονομάζουμε ζωή σε όλο της το φάσμα, αλλά και μια ιδιαίτερη στάση απέναντι στα φαινόμενα που απαρτίζουν τον κόσμο, έχοντας ως κύρια επιδίωξη την ριζική αλλαγή της οπτικής με την οποία οι άνθρωποι βλέπουν την ζωή και την πραγματικότητα, καθώς και την ανάδειξη της πολυδιάστατης υπόστασής τους. Επιδεικνύοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στις αυτοσχέδιες εμπνεύσεις της στιγμής, στην ακατανίκητη παρόρμηση της ενδοσκόπησης και της ανάκλησης απωθημένων σκέψεων, επιθυμιών και συναισθημάτων από το ασυνείδητο, στον λεκτικό αυτοματισμό, την γλωσσική παραφορά, την διανοητική αυθορμησία και την εγκατάλειψη στα αναπάντεχα ευρήματα της τυχαιότητας, ο υπερρεαλισμός παρακινεί τον άνθρωπο να αποδεσμεύσει το πνεύμα του από ηθικές προκαταλήψεις και κοινωνικές δεσμεύσεις, ώστε να διευρύνει τους ορίζοντες της αντιληπτικότητάς του, μεταβάλλοντας εξ ολοκλήρου τους όρους διαβίωσής του στο άμεσο κοινωνικό του περιβάλλον.

Ο υπερρεαλισμός αποσκοπεί σε μια ολική σύνθεση των συστατικών και των αντινομιών της πραγματικότητας, σε ισότιμη βάση και συνεχή διαλεκτική αλληλεπίδραση, μέσω της διαρκούς εναλλαγής κυρίαρχων και παθητικών ρόλων κάθε μορφής εκδήλωσής τους, καθώς και μέσω της προβολής αφανών και παραμελημένων τομέων του ανθρώπινου φαντασιακού και της αυτούσιας και αμεταμφίεστης προβολής τους στην επιφάνεια της συνείδησης. Αποτελεί μια αέναη διαδικασία αναζήτησης διεξόδων προς νέες νοητικές αναλογίες και πρωτόγνωρες προοπτικές, προς μια συστηματοποίηση του ανθρώπινου ψυχισμού που να εμπεριέχει τις λεγόμενες ανορθολογικές συνιστώσες του, χωρίς κάτι τέτοιο να συνεπάγεται την εγκαθίδρυση ενός συγκεκριμένου “ανορθολογικού” σχήματος στο επίκεντρο κάθε δράσης και θέασης. Ο προσδιορισμός εξ άλλου αυτών των συνιστωσών σε συνάρτηση με έναν κάποιον υποτιθέμενο σταθεροποιητικό μηχανισμό που επιβάλλει την εξολόθρευση ή σκιώδη επιβίωσή τους υπαινίσσεται μια άλυτη αντίθεση που ο υπερρεαλισμός ανάγει σε δυναμική, χωρίς ποτέ να την μετατρέπει σε ουδέτερη συνύπαρξη.

Ο υπερρεαλισμός μάς παρακινεί να εκμεταλλευθούμε στο έπακρο την ικανότητα που διαθέτουμε να υπερβαίνουμε τις εγγενείς μας αντιφάσεις αναγνωρίζοντας την μαγνητική συγγένεια των επιμέρους στοιχείων τους. Καταγγέλλει την επιβίωσή μας μέσα σε μια επίφαση ζωής ως ανολοκλήρωτοι άνθρωποι, αδύναμοι απέναντι σε όλα, απογυμνωμένοι από την δυνατότητα επινόησης νέων μύθων και ανυποψίαστοι για τις απολαύσεις που δεν τολμούμε να βιώσουμε, φοβούμενοι να τις αποφυλακίσουμε από τα ενδότερα της συνείδησής μας, γιατί δεν γνωρίζουμε πού είναι ικανές να μας οδηγήσουν. Κι όμως, το κλειδί που ανοίγει διάπλατα τις θύρες των υπερρεαλιστικών πεδίων βρίσκεται μέσα στον καθένα μας και η διαχείρισή του δεν απαιτεί να γνωρίζουμε τις οδηγίες χρήσεως.



Ο υπερρεαλισμός δεν είναι μια λογοτεχνική ή καλλιτεχνική τεχνοτροπία που προσπαθεί να πρωτοτυπήσει ή να εντυπωσιάσει βασιζόμενη στο αλλόκοτο και στο εξωπραγματικό. Αν τοποθετείται, ύποπτα, στο επίπεδο της αισθητικής έκφρασης, αυτό συμβαίνει γιατί εντοπίζει και αναδεικνύει εν τη γενέσει του το φαντασιακό δυναμικό που, έξω από εκείνον, αποκόβεται από την σχέση του με το ψυχικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και διοχετεύεται σε έναν τομέα αλλοτριωμένο και αυτόνομο. Ο υπερρεαλισμός ωστόσο είναι η τοποθέτηση, σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα αξιών, της εγγενούς ανάγκης του ανθρώπου να εκφράζεται όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα, έξω από τις κοινωνικές, ηθικές και ιδεολογικές αρχές και τα ασφυκτικά πλαίσια που καθορίζει η κυρίαρχη ιδεολογία κάθε εποχής, ιδεολογία που επιδιώκει να επιβάλλει την έννοια κάποιων “μοντέλων” στην σκέψη και στον λόγο, και ορισμένων επιτρεπτών ορίων στην έκφρασή τους για λόγους καθαρά εξουσιαστικούς.

Ο υπερρεαλισμός επενδύει στην απελευθερωτική δύναμη της γλώσσας, από την ιδιαίτερη χρήση της οποίας εκτιμά ότι μπορεί να προκύψει μία γενικευμένη πρόταση αυτογνωσίας μέσω της άμεσης και αμεταμφίεστης καταγραφής εντυπώσεων, ερεθισμάτων, παρορμήσεων και επιθυμιών κάθε είδους, προέλευσης και μορφής, με οποιονδήποτε τρόπο αυτές απορρέουν ή εκμαιεύονται, αξιοποιώντας για τον σκοπό αυτό όλα ανεξαιρέτως τα νοητικά δεδομένα και τις ικανότητες που ο καθένας διαθέτει και οι οποίες, άπαξ ανιχνευθούν και καταγραφούν, αποτελούν άμεσες αποδείξεις ύπαρξης αυτοτελών πραγματικοτήτων από τις οποίες προήλθαν ή τις οποίες εκφράζουν, χωρίς την επέμβαση της ορθολογικής διαδικασίας της εξήγησης, της ερμηνείας, της αξιολόγησης ή της δικαιολόγησης της παρουσίας τους. Διαμέσου αυτής της πορείας αυτογνωσίας, είμαστε σε θέση να οδηγηθούμε προς μια νέα κατανόηση της έννοιας και του περιεχομένου της ανθρώπινης ελευθερίας, δίδοντάς της το πλέον ριζοσπαστικό περιεχόμενο, και θεωρώντας την όχι ως κάποιο ιδανικό προβεβλημένο στατικά σε ένα απώτατο μέλλον, αλλά ως μια διαρκή διακύβευση, ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας, άμεσα αισθητό στα σήματα της καθημερινής εμπειρίας, πάντοτε πρόσφορο στην διεκδίκηση και ικανό να μας οδηγήσει σε έναν επαναπροσδιορισμό του ανθρώπινου πεπρωμένου.

Ο μύθος—βασική σταθερά στον υπερρεαλισμό—εμφανίζεται εδώ απαλλαγμένος από μεταφυσικές παραμέτρους, χωρίς οι συνθήκες διαμόρφωσης αυτών των τελευταίων να παραγνωρίζονται. Ο υπερρεαλισμός συνειδητοποιεί απόλυτα ότι ο πόθος που τον διαπερνά έχει την εκρηκτική ιδιότητα της διαρκούς επίκλησης των αντιθέσεων που είναι εγγενείς στην ανθρώπινη κατάσταση όπως την βιώνουμε. Αν η αποξένωση του ανθρώπου από τον κόσμο αντανακλάται στα συστατικά στοιχεία της εσωτερικής του κοσμογραφίας, ο υπερρεαλισμός ενεργοποιεί την επαναστατική νοσταλγία, την αέναη αναζήτηση των χαμένων κλειδιών που θα επανέφεραν την ισορροπία, χωρίς να καταφεύγει στο άλλοθι της προσμονής μιας εξωκοσμικής κατάλυσης των διαφορών. Ο υπερρεαλιστικός μύθος είναι ανοιχτός ακριβώς γιατί αναπτύσσει, μέσα από άπειρους προσανατολισμούς στο “δάσος των ενδείξεων”, μια πορεία που κατευθύνεται από την μέθη της δυνατότητας, τον χλευασμό της “ευθείας οδού”, και που η αβεβαιότητα της έκβασής της παρατείνει τον πόθο της συνέχισής της. Και αν η σκιά της αρνητικότητας παραμονεύει σε κάθε στροφή, αν η πορεία διανθίζεται από ένα γέλιο που το περίγραμμά του είναι αιμάτινο, αυτές είναι οι εγγυήσεις που έχουμε για το ότι ο δρόμος που πήραμε απέχει πολύ από το να είναι ο ασφαλέστερος.



Όταν ως ατομικές οντότητες φθάσουμε στο σημείο να αποδεχόμαστε και να συσχετίζουμε άμεσα και αβίαστα τις υπερρεαλιστικές εκδηλώσεις των αντιληπτών φαινομένων και να τις εντάσσουμε με φυσικό τρόπο στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και όταν κατορθώσουμε να αναγνωρίσουμε την αξία της ασυνείδητης λειτουργίας της ατομικής μας ύπαρξης και των ευρημάτων της αντικειμενικής συγκυρίας, που υποδαυλίζουν τον πόθο και τον διοχετεύουν σε κάθε τομέα δραστηριότητάς μας, τότε ο υπερρεαλισμός ως τρόπος σκέψης και δράσης, μπορεί να καταστεί ένα θεμελιώδες βίωμα του ανθρώπου και να εγγραφεί στην ζωή του ως μία και μοναδική, απόλυτη και πολυδιάστατη πραγματικότητα.

Η μελέτη και ανάλυση των ονειρικών φαινομένων, και οι οραματικές αναλαμπές της βέβηλης φαντασίας, που διευρύνουν τις προοπτικές και πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες εφαρμογής στην πράξη των βαθύτερων επιθυμιών μας, αλλά και η δι-υποκειμενική επικοινωνία των ερωτευμένων όντων, διατηρούμενη σε κατάσταση αγνού αυθορμητισμού κατά την αναζήτηση του “θαυμαστού” σε κάθε εκδήλωση της εξελικτικής πορείας της, καταργεί τους φραγμούς τόσο ανάμεσα στις διαφορετικές υπάρξεις όσο και ανάμεσα στο νοητό και τον βιωματικό κόσμο, στο όνειρο και την εγρήγορση, στην λογική και την τρέλα, περιλαμβάνοντας όλες τις μορφές της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς σε μία ενιαία σύλληψη ενός κόσμου εν τω γίγνεσθαι, όπου κάθε στοιχείο του μπορεί ανά πάσα στιγμή να μεταβληθεί στο αντίθετό του, να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί.

Ο υπερρεαλισμός κατά συνέπεια ταυτίζεται με την ιδανική λειτουργία της ποίησης, που δεν είναι άλλη από την ικανότητα του ανθρώπινου πνεύματος, στην κατάσταση της μέγιστης δυνατής ελευθερίας, να συνθέτει μια σειρά από επιμέρους ή συμπληρωματικές πραγματικότητες, δημιουργώντας μέσα σε ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο μία συνολική υπερπραγματικότητα. Η κατάσταση της υπερπραγματικότητας είναι μία εφικτή δυνατότητα της ανθρώπινης υπόστασης, ικανή να συντελεστεί όταν το πνεύμα, απελευθερωμένο από κάθε εξωτερικό καταναγκασμό, ηθική παρεμπόδιση και επίκτητες προκαταλήψεις, προβαίνει σε μια σύνθεση μεταξύ της βιωμένης εμπειρίας και της φαντασιακής επινόησης, μεταξύ του μυθοποιημένου παρελθόντος και του ανοιχτού στα νεύματα της δυνατότητας μέλλοντος, μεταξύ της αδιαπραγμάτευτης ατομικής ελευθερίας και των βαθύτερων πόθων του ανθρώπου από την μία, και της κοινωνίας μέσα στην οποία έχει αναγκαστεί να ζήσει από την άλλη, μιας κοινωνίας θεμελιωμένης πάνω στην χειραγώγηση του ανθρώπου και τον περιορισμό των δικαιωμάτων του.



Ο άνθρωπος, ως δυνάμει ποιητής ο ίδιος, βρίσκεται σε προνομιακή θέση όχι μόνο να συλλάβει αλλά και να κατακτήσει το “υπερπραγματικό” προσεγγίζοντας την κατάσταση του “ζην ποιητικώς” και να δημιουργήσει απτή ποίηση, που να μην περιορίζεται στην συγγραφή ποιητικών κειμένων, αλλά που, εκκινώντας από την ακατάβλητη δημιουργική δύναμη της εξεγερμένης υποκειμενικότητας και την ασίγαστη λαχτάρα της ατομικής θέλησης για αδέσμευτη ζωή, μπορεί να επεκταθεί στον χώρο ενός ευρύτερου συνόλου δραστηριοτήτων, αποτελούμενου από τις ασυνείδητες παρορμήσεις, τις λανθάνουσες επιθυμίες, την αναδίφηση του κόσμου των ονείρων, την ανάδειξη του ρόλου των ενστίκτων, την ανάσυρση των φαντασιώσεων, την χρήση του μαύρου χιούμορ, την έρευνα των ερωτικών παθών, την διεύρυνση των σαρκικών απολαύσεων και την αναγκαιότητα έμπρακτης δράσης για την μεταμόρφωση της καθημερινής ζωής.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, ο υπερρεαλισμός δεν νοείται απαραιτήτως ως πιστή προσήλωση στο γράμμα οποιωνδήποτε ιστορικών θέσεων ή διακηρύξεων του παρελθόντος, ούτε εκλαμβάνεται ως δογματική εφαρμογή κάποιων “κανόνων” ή υιοθέτηση “συμπεριφορών” κάποιων προσωπικοτήτων του, ούτε ως απλή αναπαραγωγή των μεθόδων ή των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που εκείνος ή οι κατά καιρούς εκπρόσωποί του εκδήλωσαν. Αποτελεί όμως μια όσο το δυνατόν πιο ανεξέλεγκτη από την ορθολογιστική τροχοπέδη νοοτροπία ρήξης με την περιρρέουσα κοινωνική συμβατικότητα και τον κυρίαρχο πνευματικό συντηρητισμό, και ταυτόχρονης αποκάλυψης, με κάθε διαθέσιμο μέσο, αφανών πτυχών του εσωτερικού μας κόσμου που όσο πιο αλογόκριτα έρχονται στο φως, τόσο περισσότερο μας ολοκληρώνουν ως ανθρώπινα όντα οδηγώντας μας στην ευρύτερη δυνατή πνευματική και κατ’ επέκταση κοινωνική απελευθέρωση.

Η ποίηση, ως κινητήρια δύναμη των επιδιώξεών μας, αποτελεί μια διαδικασία πνευματικής ανάδρασης που πηγάζει από βαθιές ατομικές μας ανάγκες και καθρεφτίζει κάθε πτυχή του συναισθηματικού μας κόσμου, παραβιάζοντας τα όρια της επικοινωνιακής λειτουργίας της γλώσσας, μεταβάλλοντας την σημασιολογία των λέξεων και υπερβαίνοντας τα συλλογικά στερεότυπα και τα κοινωνικά ιδεολογήματα κάθε εποχής. Οι υπερρεαλιστές δημιουργοί, ασκημένοι στην πνευματική εγρήγορση και την διευρυμένη αισθητηριακή δεκτικότητα, αντικαθιστούν τα αισθητικά κριτήρια πρόσληψης και αξιολόγησης των δημιουργιών τους με έναν υψηλό βαθμό αυτεπίγνωσης, που επιτρέπει την όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη και αλογόκριτη ροή προς τα έξω των εκάστοτε ποιητικών εκφράσεών τους και την άμεση καταγραφή τους χωρίς δεσμεύσεις, απαγορεύσεις και αποκλεισμούς. Η αναδίφηση στο μυστηριώδες, στο φαινομενικά παράδοξο, στο διφορούμενο και στο αινιγματικό, μακριά από κάθε ηθική προκατάληψη και μεταφυσικό προκάλυμμα, και η αναζήτηση αναλογιών και αντιστοιχιών των εσωτερικών γεγονότων του πνεύματος με τα εξωτερικά φαινόμενα της ζωής, συμβάλλει στην εξαντλητική διερεύνηση όλων των πτυχών της συνείδησής μας, στην κατάργηση των φραγμών της και στην καταπολέμηση των εμποδίων που προβάλλει η δύναμη της συνήθειας.

Αντιμέτωποι με την επικρατούσα άποψη για τον ρόλο κάθε μορφής τέχνης, ως υπερρεαλιστές αποφεύγουμε κάθε μονοδιάστατη ερμηνεία του κόσμου, δεν διαπραγματευόμαστε τα φαινόμενά του μέσω του ορθολογισμού, αντιτιθέμεθα ριζικά στις έννοιες του ταλέντου ως “χαρίσματος” και της έμπνευσης ως “θεϊκού δώρου”, δεν επιζητούμε την πρωτοτυπία και την προβολή, αποφεύγουμε τα στερεότυπα και τις κοινοτοπίες, χωρίς να αυταπατατώμαστε ότι καινοτομούμε ή ότι μαχόμαστε στις τάξεις κάποιας άνευ περιεχομένου πλέον πρωτοπορίας, καταστέλλουμε την αυταρέσκεια και τον εγωκεντρισμό, δεν επιδιώκουμε μία διακοσμητικού χαρακτήρα καλλιέργεια εκκεντρικότητας, δεν στοχεύουμε στον εντυπωσιασμό, δεν προσφεύγουμε στην εκζήτηση, δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ενδώσει στον μανιερισμό, δεν αντιμετωπίζουμε με επιείκεια τον εαυτό μας, δεν αποσκοπούμε στην δημιουργία έργων τέχνης, δεν μας ενδιαφέρει η λογοτεχνική ενασχόληση, δεν στρεφόμαστε στην αναπαραγωγή πολιτισμικών παλίμψηστων, ενώ μας αφήνουν αδιάφορους η ιδεολογικοποιημένη εντοπιότητα και οι εθνικές εξιδανικεύσεις των πολιτιστικών επιστρωματώσεων αυτής ή κάποιας άλλης χώρας. Κατά συνέπεια αντιστρατευόμαστε με τον τρόπο αυτό ριζικά την κυρίαρχη σήμερα από το κατεστημένο έννοια του μεταμοντερνισμού, όπου εν πλήρει απουσία κάθε έννοιας ανατροπής, τα πάντα αναμειγνύονται μεταξύ τους αφηρημένα, δίχως αξιολόγηση και δίχως την παραμικρή υποψία κίνησης προς την κατεύθυνση της ανθρώπινης απελευθέρωσης.



Δεκτικοί σε μια διαθεσιμότητα βασισμένη στην αλογόκριτη έκφραση των επιθυμιών, και χρησιμοποιώντας την εικαστική και την γραπτή έκφραση απλώς ως τα πιο πρόσφορα μέσα διάδοσης των υπερρεαλιστικών μηνυμάτων, αντιλαμβανόμαστε ως επιτακτική την ανάγκη να οργανωθούμε σε συλλογικό επίπεδο, εκδηλώνοντας την παρουσία μας ως μια αυτόνομη υπερρεαλιστική πρωτοβουλία, για να καταστήσουμε σαφή των εναντιωματική μας στάση έναντι του υπάρχοντος κοινωνικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, επιδιώκοντας να επαναδιαπραγματευθούμε σε νέα βάση την θέση μας σε έναν κόσμο που αδιαφορεί για τις βαθύτερες ανάγκες μας, ματαιώνει τους μύχιους πόθους μας και καταστέλλει κάθε απόπειρα ελεύθερης έκφρασής τους.

Στο σημερινό καθεστώς πνευματικής χαύνωσης, κοινωνικής σήψης και πολιτιστικής αποσύνθεσης, θεωρούμε ότι η εμπειρία της κοινής δράσης και της συμμετοχής στην υπερρεαλιστική περιπέτεια θα εκπληρώσει τουλάχιστον τις βασικές επιδιώξεις μας, δημιουργώντας τους απαραίτητους όρους για μια γόνιμη ομαδική ώσμωση, που θα μας επιτρέψει να αντιτάξουμε την αυτοδύναμη ικανοποίηση των βαθύτερων επιθυμιών στην προοπτική του κέρδους και της εξουσίας, υιοθετώντας μια ακολουθία αισθητηριακών πρακτικών ικανών να απελευθερώσουν τα πάθη, να τροφοδοτήσουν την θέλησή μας για αληθινή ζωή και να συλλάβουν τον μυστικό παλμό των πραγμάτων προδίδοντας το ακατονόμαστο και επιχειρώντας μια ριζική αντιστροφή προοπτικής, για να αποφύγουμε την αλλοτρίωση και την μείωση των αντιστάσεών μας.

Χωρίς να αναιρεί την αξία της ατομικής επιβεβαίωσης και τα επιτεύγματα της μοναχικής δημιουργίας, γνωρίζουμε ότι μια συλλογική απόπειρα άσκησης υπερρεαλιστικής δραστηριότητας, που δρα ομοθυμαδόν υπό την επήρεια της πεποίθησης στην ορθότητα των σκοπών της, μπορεί να επιτύχει εκεί που κάθε άτομο ξεχωριστά είναι μάλλον καταδικασμένο να αφομοιώνεται, να αγνοείται και να αποτυγχάνει. Αυτό που πρωτίστως μας ωθεί στην ανάγκη κοινής δράσης είναι η επιθυμία μας να καταστούμε μέτοχοι της υπερρεαλιστικής εμπειρίας, διακυβεύοντας πολύ περισσότερα από αυτά που μας υπόσχεται μια εφησυχασμένη ζωή γεμάτη συμβιβασμούς και μεταμφιεσμένες ανασφάλειες. Δημιουργώντας ένα γόνιμο διαπροσωπικό περιβάλλον πλούσιο σε προκλήσεις και ερεθίσματα, αλλά και εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τα πλεονεκτήματα μιας εν εγρηγόρσει συλλογικής νοημοσύνης, μπορούμε να φθάσουμε σε ένα νοητικό επίπεδο ευρύτερου φάσματος, που να αντιλαμβάνεται τον κόσμο με τον πιο σύνθετο δυνατό τρόπο.



Η απόφαση έμπρακτης εφαρμογής συλλογικών μεθόδων για την προσέγγιση του υπερρεαλιστικού ιδεώδους εκ μέρους μας αποτελεί μια ενσυνείδητη απόπειρα πλήρους αποδέσμευσής μας από τα γρανάζια της κυρίαρχης κουλτούρας και των θεσμοποιημένων κατευθύνσεων έκφρασής της, που επιβάλλονται ως έγκυρες είτε από προσήλωση στην παράδοση και υποταγή σε κάποιου είδους πνευματικό εφησυχασμό, είτε από την εκάστοτε τάση της μόδας, προβάλλοντας ασύστολα τις ασημαντότητες ως αριστουργήματα και μετατρέποντας τα κοινότοπα, εύπεπτα μορφικά και ανώδυνα ιδεολογικά πολιτιστικά προϊόντα σε σημαντικά “έργα τέχνης”. Ως εκ τούτου, μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος κοινωνικοπνευματικού περιβάλλοντος πλήρους αδράνειας και στασιμότητας, αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας περισσότερο ως πολιτιστικούς ταραξίες [συνείδησης] παρά ως καλλιτέχνες, διατηρώντας το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοδιάθεσής μας, διαχωρίζοντας ταυτοχρόνως την θέση μας και από κάθε “νεωτερική” κίνηση εκσυγχρονιστικού τύπου κάποιας “πεφωτισμένης” πρωτοπορίας που επικαλείται την αυθεντία της προκειμένου να πείσει για τον ανύπαρκτο ριζοσπαστισμό της τους ανυποψίαστους και τους αδαείς, όντας διάτρητη η ίδια από ολοφάνερες τάσεις ελιτισμού, επιτήδευσης και υπεροπτικού διανοουμενισμού.

Σε όσους, με φανερή ζηλοφθονία και απροκάλυπτη εχθρότητα, διαφωνούν με την εν γένει στάση μας και επιχειρούν να υποβαθμίσουν την σημασία του εγχειρήματός μας, απαιτώντας από μας πιστοποιητικά εγκυρότητας και βεβαιώσεις νομιμοποίησης, τονίζουμε ευθαρσώς ότι η γνώμη τους μας αφήνει παντελώς αδιάφορους, εφ’ όσον ο λόγος τους δεν έχει πλέον το παραμικρό επαναστατικό αντίκρισμα, έχοντας απωλέσει προ πολλού κάθε εγκυρότητα που μπορεί κάποτε να διέθετε. Η σημασία και η εμβέλεια του τολμήματός μας άλλωστε μπορεί να κριθεί κυρίως από την εμπεριστατωμένη ενάργεια των προθέσεών μας και να αξιολογηθεί πρωτίστως από την επάρκεια των επιχειρημάτων μας.

Υποκινητές μιας επιθετικής ενεργητικότητας, προσήλυτοι μιας μυστηριώδους αλχημείας του λόγου και της εικόνας, και κάτοχοι μιας ανησυχητικής ικανότητας διασποράς μαγείας, αξιοποιούμε στο έπακρο την διαύγεια του αισθησιακού παραληρήματος και εμπνεόμαστε από την αισθαντική νοημοσύνη των παιδιών, την απερίσκεπτη τρέλα που εκδηλώνουν τα υποκείμενα των ερωτικών παθών και τον πρωτογονισμό της σεξουαλικότητας που αποκαλύπτεται μέσα από τα λογοπαίγνια, την μεταφορική χρήση των λέξεων, τις παράτολμες γλωσσικές επινοήσεις και την υπονομευτική δύναμη των εικόνων, που σπέρνουν σύγχυση στην γεωμετρία της εξουσίας χωρίς να σταματούν να μεταδίδουν ταυτόχρονα τα αντιφατικά μηνύματα της ζωής και του θανάτου.





Μάιος 2005





Γιάννης Αλεξανδρόπουλος, Γιώργος Γιαννόπουλος, Δημήτρης Δημητριάδης,

Διαμαντής Καράβολας, Λένα Κωνσταντέλλου, Τάσος Λίζος, Σωτήρης Λιόντος,

Ηλίας Μέλιος, Νίκος Σταμπάκης, Μάκης Χρυσοστομίδης

Κενόν πλην μιάς νεαράς

Σήμερα υπάρχουν φαντάσματα,


το σπίτι γέμισε δράκοντες,


το μυαλό μου γέμισε, από νευρικές απολήξεις πτωμάτων.


Σήμερα κάνω παρέα με τον Εμπειρίκο και ιδίως με την Κυρία Κατερίνα Γώγου,


σήμερα θέλω να σπάσω τα όρια μου,


είναι πρωτόγνωρα ... χωρίς αλκοόλ....


Σήμερα έχω στο μυαλό μου τα πάντα και τίποτα, όπως πάντα.


Μακρυά η μικρή μου, στα ψηλά όρη της Ευρυτάνικης γης,


ενώ τα πτώματα στοιχιώσαν το δώμα, προσπαθώ να κρατηθώ από το όνειρο.


Έχω ζάλη σήμερα, μεγάλη ζάλη,


έσπασα τα όνειρα και τις φαντασιώσεις μου ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ.


Μονάχα αυτό το κορίτσι απάνω εκεί,


πόσα πτώματα θεέ μου σπαρμένα παντού....


Πόσα κλάμματα ετοιμοθανάτων,


πόσες ηδονικές κραυγές, από στόματα κλεισμένα με μαξιλάρια!!!!!!


Λες και ο έρωτας και η ηδονή, πρέπει να μένουν υπόκοφες κραυγές, 5 τετραγωνικών μέτρων.


Σήμερα είμαι χαρούμενος κατά βάθος πλάτος ύψος....


Βρήκα τον λόγο μου τον κεκριμένον, τον ιδιοτελή,


πόσα όνειρα πόση ανάγκη για μοναχικότητα


πόσα κλάματα και φόβους.....


Πόσα αστέρια και φουσκονεριές και κραυγές,


πόσα αδιέξοδα διεξοδικά αναλύονται την μέρα τούτη.....

Άλλο ένα θύμα που από ότι φαίνετε θα γίνουν δύο.... Νέα θύματα από την βία του αστικού κράτους....

Έφυγε από την ζωή το θύμα της αστυνομικής παρέμβασης η "άτυχη"... έγκυος γυναίκα που άφησε και δύο ορφανά στην Λευκίμη Κέρκυρας...
Ενώ ο οδηγός της μοτοσυκλέτας που από τον πανικό του (ή από άλλα πράγματα που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ...) έπεσε πάνω στην "άτυχη" γυναίκα ΧΑΡΟΠΑΛΕΥΕΙ...
Και όλο το σύστημα από δεξιά ως αριστερά μιλάει για ατύχημα... Και τρέχουν ασθμαίνοντας οι βουλευτάδες οι παπάδες οι δημογέροντες ΌΛΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΚΥΛΟΛΟΙ να σκεπάσουν τα ασυμάζευτα...
Βλέπεις για όλους αυτούς αξία μεγάλη έχουν οι γάμοι γκέυ και λεσβιών, οι συμμετοχικές μπουρδολογίες τα πάρτυ για την απελευθέρωση του χασίς (χασισοπότες και μαστούρηδες πρωί βράδυ...) οι πάρλες οι καθημερινές τους απησχολήσεις και όλο το κακό που στο σβέρκο του λαού φαίρνουν οι πολιτικοί νάνοι του κοινοβουλίου...
Και τώρα οι οπαδοί της έννομης τάξης, της ησυχίας, του πολιτικού ευπρεπισμού.... όλο αυτό το απέραντο σιχαμερό σκυλολόι των λαχανοφυλάδων των παλαιοτηλεωράσεων όλο αυτό το διχαλωτό σκυλολόι της """"αριστεράς""" του καναπέ... τι θα πουν για την Λευκίμη Κερκύρας?
Που στο διάσκο βρέθηκαν εκεί πάνω οι φρίκουλοι?
Αυτοί ματαφταίνε?

Κατ' αρχήν από την Αθήνα δεν είμαι γνώστης των καταστάσεων των τοπικών ούτε δημοσιογράφος (γνωρίζων τα πάντα...).

Αλλά εκείνα που ήθελα να σας πω με το βίντεο αυτό είναι πέντε έξη σημεία ενδιαφέροντα...

Κοιτάχτε το βίντεο και πείτε μου... αυτοί οι κατεστραμένοι (στο μέλλον) άνθρωποι τι όπλα βρήκαν να αντιτάξουν έναντι μιας πολιτικής απόφασης (σωστής ή λάθος ... άντε βρες αλλά και τι σημασία έχει ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ δεν έγινα στην ζωή μου). Λοιπόν τι αντιτάσουν???? ΤΗΝ ΒΙΑ.... γιατί κόντρα στους ψευτοηθικολόγους οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων των τάξεων κλπ ΛΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ όταν ο πολιτικός λόγος έχει γίνει αδιέξοδος (το κράτος πιστεύει ότι εξήντλησε όλα τα δημοκρατικά μέσα και πέρασε στην φυσική βία.... Και οι άλλοι ΈΛΛΗΝΕΣ ΨΙΛΙΑΣΜΕΝΟΙ ΕΜΠΕΙΡΟΙ από τόσες γενιές εμπειρίας ήξεραν... έκαναν το αυτονόητο... ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΑΝ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥΣ...

Αλλά το φοβερό είναι τα μέσα που μεταχειρίστηκαν... ίδια με τα μέσα σύγκρουσης της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.... μολότωφ, οδοφράγματα, πέτρες, φωτιές και από την άλλη αυτούς τους .... αχαρακτήριστους τύπους που η ιστορία κάποτε θα τους σαρώσει... (ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΥΣΤΙΚΟΥΣ ΑΣΦΑΝΙΤΕΣ.... ΣΥΜΒΟΥΛΗ... στα οδοφράγματα εμπιστευόμαστε μόνο τον φίλο μας....)

Αυτό που ήθελα εν κατακλείδη να πω είναι ότι η βία δεν είναι ηθικό ζήτημα... είναι η ίδια σύμφητη ουσία του κράτους... Οι από πάνω οι κυβερνώντες έχουν τους δημοσιογράφους παπάδες πανεπηστιμιακούς καθηγητές αστυνόμους δηλαδή τον εθνικό κορμό...
Και οι από κάτω αυτά που βλέπετε.... Τώρα θα πλακώσουν οι κοινοβουλευτικοί αριστεροί... θα αρχίσουν τα λόγια... θα πουν... θα τα ρίξουν στα εξτρεμιστικά στοιχεία και στειχιά... και θα τους κάνουν τους Λευκιμιώτες βούτηρο για αληφή στα παπούτσια ΤΕΤΟΙΟ ΒΟΥΤΗΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΩΝΟΝΤΑΙ... που συμμετείχαν σε επεισόδια...
Θα λένε... Εγώ ... πως εγώ??? κοίτα η αριστερά με τις φαβορίτες και τα κομποσχίνια πόσο σοβαρή και καλή είναι.... Με διάλογο... κλπ κλπ κλπ κλπ....
Αλλά δεν μας είπαν.... που στο διάσκο είναι οι φρίκουλοι?? χαχα




από τα μέσα εξιστόρηση.... αυτή είναι η δική μας δημοκρατία... εγώ δεν σοκάρομαι από τις βρισιές ... Ως την στιγμή που το κράτος θα μαραζώσει... ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑ ΕΠΑΝΑΔΟΜΗΘΕΙ ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΜΑΣ...

Το Ελληνικό ροκ μέσα από τους μύθους του.... Κυρίες και κύριο η σημαντικότερη ψυχεδελική φωνή της Ελλάδος ο Γιώργος Ρωμανός....

Αυτό που έζησα πριν δύο εβδομάδες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΚΑ.
Είναι μια αληθινή (εκ μέρους μου μεταφοράς από ένα κορίτσι της ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ της φίλης Μαρίας).
Κάθε δεύτερο Σάββατο ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ d'j και ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες μουσικής ο Γρηγόρης ο Βάιος ή Βέκιος ( δεν το θυμάμαι) κάνει πρόγραμμα στην Πλ. Εξαρχείων στο dr. feelgood (μια ζωή με τις ξένες γλώσσες...)
Ήταν παρέα με το αγόρι της (εκδότης ενός ψυχεδικού funzzine το οποίο έχει και υπέροχη μουσική μέσα) και πίναν το ποτάκι τους απολαμβάνοντας τους πάντα θεικούς ήχους του Γρηγόρη... ( από την εποχή του MAZE πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο χαχα)
Και τότε έβαλε ένα ή δύο κομμάτια του Γιώργου Ρωμανού αφού εκ των υστέρων έμαθαν ότι ΝΑΙ ΗΤΑΝ ΠΑΡΩΝ...
Τότε όλο το μαγαζί έστρεψε την προσοχή του και νέα παιδιά 20 και 25 τον χαιρετούσαν συγκινημένοι όλοι. Και ο κος Ρωμανός και τα παιδιά. Εκ των υστέρων από άλλες φίλες έμαθα ότι ΝΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ. Ένας υπέροχος ερωτεύσιμος άντρας. Φυσικά εμένα το τελευταίο δεν με απασχολεί αλλά η αλήθεια έχει πολλαπλάς διαστάσεις και οφείλουμε να τον παραθέτουμε όλο.
Θέλω να πω εδώ ότι όσοι ανεβήκαμε στο καράβι του ροκ στην υπέροχη αυτή χώρα τις εποχές τις δύσκολες διαπαιδαγωγήσαμε παιδιά που ακολουθούν το ψάξιμο.
Η ιστορία που μου είπαν δεν τελειώνει εδώ ... Έφυγε από το 1972 ο γίγας της ελληνικής ψυχεδαίλιας (έκανε σπουδαίες παραγωγές με τον Μ. Χατζιδάκη κλπ διάολε ψάξτε στο google εγώ την ιστορία θα σας πω δεν είμαι μουσικολόγος...) πήγε στην κοιτίδα της ανθρωπότητας το ΠΑΡΙΣΗ και επέστρεψε διαμένοντας πλέον στο κέντρο....
Λοιπόν παιδιά ώρα για μουσική
να θυμιθούμε μάγκες το παρελθόν...
άντε.....





και......





και μια διασκευή φιλάρες στο υπέροχο ρολόι από τον Μολφέση τον Αλέξανδρον.... πάρτε φίλοι...