Γερμανοί αντιφασίστες στον ΕΛΑΣ η Εύβοια, η Κύμη και ο Θείος μου

Αφορμή για όλη αυτήν την ιστορία, ήταν η εξαδέλφη μου. Μου έδωσε το φωτογραφικό αρχείο του θείου μου του Χρήστου. Με την σαφή εντολή "σκάσε και κολύμπα"...
Να οι φώτο εκεί κοντά στα 1900 στην Άφρικα, ενός θείου άλλου.... Να το ένα, να το άλλο.
Στάσου... Ένας φάκελος. Τον ανοίγω. Κάτι γλυκές φάτσες, φανταρίστικες, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, παίρνω τον μεγεθυντικό φακό (γηρατειά βλέπεις) και βλέπω στο αμπέχονο ΕΛΑΣ.... Και ένα φάκελο με ένα ξενικό όνομα, Μίντεν.... Γερμανία....

Η υπόθεσις, ξεφεύγει από το φαμελιάρικο επίπεδο. Είναι υπόθεση που αφορά την ιστορία του τόπου και των δρώντων δυνάμεων, δηλ. των ανθρώπων μέσα στην φοβερή ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.. Με την έννοια αυτή σας την παρουσιάζω και όχι σαν μια προσωπική υπόθεση, που θα αφορούσε εμένα και τους συγγενείς μου...

Ο θείος Χρήστος καταθέτων στέφανο στην πλατεία της Κύμης, όπισθεν του καθεδρικού ναού Άγιος Αθανάσιος. Προφανώς πρέπει να ήταν εκ μέρους της αντίστασης, πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν ξέρουμε. Πάντως ήταν νεότατος...

Και εδώ βρισκόμαστε σε τοίχο... Τοίχο Ιστορικό. Διότι ο θείος ΔΕΝ ΖΕΙ... Ένας που θα ήξερε στο χωριό, στην Κύμη μας άφησε πνευματικά τρία χρόνια, ενώ σωματικά πέρυσι... Μόνοι το λοιπόν θα ξεδιαλύνουμε και θα φανταστούμε τα γεγονότα.... Και ελπίζουμε στην εκ των υστέρων βοήθεια...

Ο θείος μου ο Χρήστος Λάμπρου, βγήκε στο κλαρί, ως αντάρτης στα βουνά της Κούμης. Φύση, τολμηρή, εραστής του ρίσκου. Του οποιαδήποτε ρίσκου. (Σε αντίθεση, με τον πατέρα μου και αδελφό του, που ήταν φύση συντηρητική). Μια ημέρα ο θείος, για άγνωστους λόγους, αποφασίζει να κοιμηθεί, εντός του σπιτιού της  μάνας του και όχι στο βουνό. Όπως μου είπε φέτος το καλοκαίρι, μια γειτόνισσα που είδε τα γεγονότα, ωσάν μικρό παιδί περνάει μια περίπουλος Ναζιστική, Γερμανική, τον τσιμπάει και τον ξαποστέλνει στην Γερμανία, ως όμηρο. (σήμερα έμαθα, και τον καταδότη.... εξ ανάγκης..... Φυσικά θα μείνει παντελώς άγνωστο γιατί δεν είναι χρήσιμη πληροφορία....) Εκεί, κατά την φαμελιάρικη παράδοση, ξέθαβε πτώματα κατά τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Τελειώνει αυτή η ομηρεία. Επιστρέφει στην Ελλάδα και φτάνει στην Κούμη. Επαναλαμβανόμενα κύματα ψείρας, βασανίζουν το σπιτικό μέχρι που ανακαλύπτει η γιαγιά η Μάρκαινα την πηγή του κακού. Η ζώνη, η στρατιωτική...

Αυτά τα ωραία τα λέγω γιατί δεν ξέρουμε πως, πριν τις ψείρες ή μετά.... ο θείος ο Χρήστος αποκτά επαφή με τους δύο ? ή πιότερους αυτόμολους Γερμανούς αντιναζιστές στρατιώτες...  Στην Κούμη να τους βρήκε? Στην Αθήνα ξανασυνδέθηκε με τον ΕΛΑΣ επειδή θα έμαθε στην Γερμανία κάτι λίγα ή πολλά Γερμανικά? Δεν ξέρουμε... Έχουμε ένα γράμμα προς μια Αθηναϊκή διεύθυνση (Παναθήναια). και τις ψείρες... Εκεί μέσα είμαστε Ιστορικά και χρονολογικά εγκλωβισμένοι...
Αχ βρε υπερπέραν πες μας τι στο καλό έγινε.... Και ας μιλήσουμε για αυτό το γράμμα... Η διεύθυνση είναι προς κάποιον Παναγιώτη Στάβερην. Και στην απέναντι πλευρά ο Μίντελ, ο Γερμανός αυτόμολος τον Αύγουστο του 1945 εξ Γερμανίας απευθύνεται στον Χρήστο Λάμπρου.... στην διεύθυνση του Παναγιώτη Στάβερη... Μυστήρια πράγματα... Εκτός αν ήταν συνωμοτικά πράγματα.... Και πως ο Μίντελ έγραφε τόσο ωραία Ελληνικά?

Και φτάνουμε στις ωραίες φωτογραφίες με το δίκοχο.... Ποιος είναι ο Μίντελ, από τους δύο? Παρατηρούμε τα εθνόσημα του ΕΛΑΣ.

Τώρα θα μου πεις με το δίκοχο του ΕΛΑΣ στα 1945, στην Αθήνα.... Μπίζουλα πράγματα.... Είχαν συμβεί τα Δεκεβριανά....

Άρα οι Αντιναζιστές αυτομόλησαν, από τον Ναζιστικό στρατό, πήγαν στην Γερμανία και έστειλαν το γράμμα στα Παναθήναια στα 1945....
Ιστορικά κουλουβάχατα.... Με τα αστυνομικά και τις χρονολογίες, δεν τα πηγαίνω καλά.




















Ίσως να είχαν αυτομολήσει, όχι στην Αθήνα αλλά στην μεγάλη μάχη της Λαμπούσας, στην Κύμη Ευβοίας. Αυτή ήταν, μια σπουδαία μάχη. Εκεί πάρθηκαν πολλοί αιχμάλωτοι και αυτομόλησαν πολλοί φαντάροι αντιναζιστές.

Γράμμα στην εφημερίδα "ΚΟΥΜΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ" Μάρτιος του 1986

Η μάχη έγινε στις 3 Σεμπτέμβρη του 1944.... Ο θείος έλειπε σε διακοπές .... στην Γερμανία ξεθάβοντας πτώματα... Μπορεί να συνάντησε τους αιχμαλώτους και τους αυτόμολους σαν ήλθε από την Γερμανία. Και ξέροντας λίγο την γλώσσα να τα έλεγαν... Ποιος ξεύρει... Πάντως οι δεσμοί σφυρηλατήθηκαν. Οι Γερμανοί αντιναζιστές δέθηκαν ψυχικά με τον θείο Χρήστο.

Τόσο που εις εκ των δύο ήλθε με την σύζυγό του και το παιδί του. Φανταζόμαστε ότι είναι αυτός γιατί βρέθηκαν στον ίδιο φάκελο. Η επίσκεψή τους πρέπει να ήταν σίγουρα μετά το 1980.

Στην Κύμη επισκεπτόμενοι οι αντιφασιστες με την σύζηγό του και το παιδί του...