Η ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΜΗΝ.

Ο Κωνσταντής ξανά, έσκυψε και ακούμπησε το αυτί του στην άσφαλτο. Ήταν στο ύψος του «τεκέ», σήμερα το λένε, «στροφή του Γιαννάκη».

Δύο τρεις ξέμπαρκοι γέροντες χασκογέλασαν και απευθυνόμενοι προς τον Κωνσταντή τον πείραξαν.... Δεν τους έφτασε όμως αυτό, άρχισαν να κάνουν φασαρία, κτυπώντας τα μπαστούνια στην άσφαλτο. Αυτός σηκώθηκε τους έβρισε και έτρεξε γρήγορα προς το Χεσόρεμα. Οι σπιτονοικοκυρές της Κούμης πήγαιναν με τα τυλιγμένα γιογιό τους και με ένα μπουκάλι νερό στο άλλο χέρι για να ξεπλύνουν το σκεύος. Άδειαζαν τις βραδινές ... συγκομιδές στο ρέμα και γύρισαν όλες κοιτάζοντας τον φουριόζο τον Κωσταντή που τρέχοντας έφτασε στον χωματόδρομο. Έσκυψε κουρελής και ξυπόλυτες ως ήταν, ξαναβάζοντας το κεφάλι στο χώμα, τον «άλυπα» όπως τον λεν, οι παλαιοί.

«Κωνσταντή Κωνσταντή με το μακρύ πουλί

σε γυρεύει η Μαργιορή»

Με τούτα τα χουνέρια, άρχισαν να γελάν οι Κυρίες με τον σαλό. «Πω δίπλα» φάνηκε η Ρούσα, η μάνα του Κωνσταντή, με ένα «στειλιάρι» και τον πήρε στο «κατόπι» βρίζοντας, όχι τον τρελοΚωσταντή, αλλά τον ανεπρόκοπο τον άντρα της, που την παράτησε για μια τσούπρα στην Κωστάτζα, με το καίκι του.

Η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη στην Κύμη. Τα μελτέμια δεν είχαν αρχίσει ακόμα. Το χεσόρεμα έβραζε. Οι κινήσεις γινόντουσαν όλο και πιό αργές. Χτες είχαν «φτάκει» τα μουλάρια, από τα βουνά του Μετοχίου, κουβαλώντας στις λινάτσες πάγο από το χιόνι που έβρισκαν, στις χαράδρες. Δεν είναι εύκολη δουλιά... Παράτολμοι νέοι, χωριάτες, από τα χωριά της Κούμης, σκαρφάλωναν, κατέβαιναν σε γκρεμούς κακορίζικους, με ένα σωρό κινδύνους.

Στα καφενεία της πλατείας ήταν μαζωμένοι, όλοι με τα καλά τους, οι «κόπρουνες» ντυμένοι με τα καλά τους. Κάθε εις είχε τον πύλον του, ακουμπισμένο εμφανώς. Δίπλα τους οι Κυρίες της καλής κοινωνίας. Ενδεδυμένες κοσμίως, με τα μακριά πανωφόρια τους, τις πολύχρωμες βεντάλιες και τις θερινές ομπρελίτσες.

«Κάτου» από την φλαμουριά έπαιζαν, ντυμένα ναυτάκια, όλα τα παιδιά της καλής κοινωνίας. Ο Κωνσταντής χαρούμενος με τόση μαρίδα δίπλα του γέλαγε από καρδιάς. «Κάτου» από την πλατεία «πω κάτου» πέρναγε ο φτωχόκοσμος. Άλλος πήγαινε στο σαμαράδικο, να πιει ένα ουζάκι. Άλλος πουλούσε χταπόδια. Είχε πέσει και παλαμίδα στην Λιανή Άμμο, κυνηγημένη από κανένα ξιφία και είχαν πάει πρωί πρωί με τα ταγάρια και την μάζεψαν. Δώρο, θείο, από το πουθενά. Τις καλύτερες τις πάστωνε το κάθε σπιτικό. Η Κούμη είχε μια χαρούμενη μέρα. Τζάμπα φαγί.

Ήταν μια συνηθισμένη ημέρα Κυριακής, με τον πάγο, κατεβασμένο από τα βουνά, να δροσίζει τους προύχοντες και τα παιχνίδια από τα χαμίνια στην πλατεία και «ούλες» τις γειτονιές...

Πέρασε το απόγευμα, ήλθε η νύχτα και το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρίας, έκλεισε το φως. Μόνο στην πλατεία, υπήρχαν φανοστάτες, με πετρέλαιο που είχε βάλει ο δήμαρχος. Ούλη η Κούμη κοιμόταν. Από τον Εριτσία, βγήκε δειλά δειλά ο κυρ Μανώλης, τράβηξε σιγά σιγά και αθόρυβα προς την Παναγιά και συνάντησε τον φίλο του τον Μ.... Αυτός κατέβηκε από το βουνό, με ένα τενεκέ ασβέστη. Τον είχε αγοράσει από το καμίνι, στην είσοδο της Κούμης που ‘σαχνε ασβέστη... Κίνησαν κατά «κάτου» το καλντερίμι, έκαναν τον σταυρό τους, μπρος από την Λιαουτσάνισα την Παναγιά, πέρασαν το ξωκλήσι του Άγιου Κυπριανού και σταμάτησαν. Ο κυρ. Μανώλης, έβγαλε από μια μάζα εφημερίδες, ένα μεγάλο πινέλο, βρήκαν ένα ξύλο, χοντρό και ανακάτεψαν τον ασβέστη.

Η Δευτέρα βρήκε την Κούμη, με το πρώτο μελτεμάκι. Χαρές και πανηγύρια. Κέφια, πάει η ζέστη που μας πήρε από κάτω. Όμως εις την τράπεζα, οι υπάλληλοι συζητούσαν αναμεταξύ τους. «Κι άλλος σταυρός», στην νέα άσφαλτο προς την Ενορία...

Όλη η Κύμη συζητούσε τα γεγονότα. Νέος σταυρός...Αυτήν την φορά ήταν κοντά δύο μέτρα... Ταυτόχρονα ένα νέο περίεργο γεγονός διαδραματίζονταν στις γειτονιές... Άφηναν ελεύθερη μια γουρούνα με τα μικρά τα γουρουνάκια της στέκουνταν πάνω στους τοίχους και σε απόλυτη ησυχία και τάξη περίμεναν το αφεντικό να τσιγκλίσει την γουρούνα με μια αξίνα. Αυτή αφηνιασμένη άρχιζε τότε να τρέχει και ξοπίσω της τα γουρουνάκια. Σχεδόν κανείς δεν ανέπνεε... Όλοι αφουγκράζονταν τον καλπασμό, τις φωνές και τις στριγγλιές των μικρών.... Μετά την έδεναν και έφευγαν όλοι.... Μετά  έκαναν και ένα άλλο «κουζουλό».

Όλο και πιότεροι έτρεχαν στις εισόδους την πόλης στα τρίστρατα, στις πλατείες και όπου ήταν ήσυχα και με σπουδαία ακουστική. Τούρλωναν τον κόλο πάνω και έβαζαν το αυτί τους στον άλυπα ή την άσφαλτο... Και συνοφρυωμένοι συζητούσαν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΙΓΑΝΑ.... Σαν πλησίαζε παιδί σταματούσαν ή παπάς.... Τι συμβαίνει άραγες... Τι είναι αυτό που υπάρχει κάτω στα έγκατα της Κύμης?

Τα νυχτερινά σούρτα φέρτα, τα μεθύσια οι έρωτες μέρα με την ημέρα μειωνόντουσαν. Κάθε ημέρα ένας νέος σταυρός ζωγραφίζεται επί του εδάφους...

Απεσταλμένοι στέλνονται σε ούλα τα χωριά. Φτάνει ο πρώτος από την Οκτωνιά. Η ανωτάτη επιτροπή διάσωσης ακούει με προσοχή τον γέροντα.... « Στο χωριό Οκτωνιά της Εύβοιας, στη «βρύση του Άι Λια», οι χωρικοί λένε ότι όταν περνά κανείς από ‘κεί τα μεσάνυχτα, βλέπει ένα φάντασμα, ένα φάσμα, βλέπει μια γουρούνα με τα γουρουνόπουλα της»....

Σκέψεις... Τι είναι αυτό που μας συμβαίνει... Από το Νεοχώρι δηλαδή τα δύο χωριά την Νικολέτα και το άλλο το αρβανιτοχώρι φτάνει ο έτερος απεσταλμένος... Τίποτα... Κανείς δεν έχει ακούσει τίποτις. Ο δημοδιδάσκαλος βρίσκει την ευκαιρία να ξιφουλκήσει.... «Ας αφήσουμε τις μωροφιλοσοφίες. Θα εξηγείται το φαινόμενο επιστημονικώς» και κινεί να φύγει θυμωμένος. Ο ξυλουργός τον ειρωνεύεται... «Φύγε φύγε με τις επιστημονικούρες σου... Και σαν γίνει η Κούμη ένα γουρουνάδικο ολάκερο να σε δω τι θα κάμεις»... Έκλεισε την πόρτα πίσω του νευριασμένος και κοίταξε δεξιά αριστερά... Κανείς δεν τον έβλεπε.... Έσκυψε ακούμπησε το αυτί... και άκουσε με προσοχή τα τεκταινόμενα κάτω στα έγκατα της Κούμης... Σταυροκοπήθηκε.

Την επαύριον κυκλοφόρησε από την εφημερίδα ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ του Αυγουστίνου Καντιότη που είχε φύγει από την Κύμη και μάλλον είχε πάει να νυμφευθεί την Φλώρινα σαν Επίσκοπος το εξής άρθρο.

ΔΙΑΤΙ ΠΑΤΕΙΤΕ ΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ...

Ολίγας ἡμέρας πρὸ τῆς ἀναχωρήσεώς μου ἐκ Κύμης, κἄποια εὑλαβὴς ψυχὴ μὲ ἐπεσκέφθη καὶ μὲ πόνον ψυχῆς μοῦ εἶπε τὰ ἑξῆς·«Βλέπω ἕνα μεγάλο ἄτοπον. Εἰς τοὺς δρόμους τῆς πόλεώς μας, ἑπάνω εἰς τά λιθάρια καὶ τὶς πλάκες ἔχουν χαράξει τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ. ῞Ενα εἶδα εἰς τὴν ἑνορίαν τῆς Παναγίας. ῎Αλλο εἰς κεντρικὸν δρόμον. Καὶ τρίτον ἔξω ἀπὸ τὴν ῾Ι. Μητρόπολιν. Τώρα τελευταίως εἶδα νὰ χαράσσουν σταυροὺς καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Κύμην, εἰς τὴν δημοσίαν ὁδὸν Κύμης-Χαλκίδος. Παντοῦ Σταυροί! ᾿Απὸ τοὺς δρόμους τῆς πόλεως περνοῦν παιδιά, γυναῖκες, ἄνδρες, παπάδες, δεσποτᾶδες. περνοῦν καὶ ζῶα κατάφορτα ποὺ πατοῦν καὶ κοπρίζουν τὸν Τίμιον Σταυρόν. Φρίκη μέ καταλαμβάνει. Δὲν ξέρω πολλὰ γράμματα καὶ ἦλθα νὰ σὲ ἐρωτήσω· Εἶνε καλὸν αὐτὸ ποὺ γίνεται; ᾿Επιτρέπει ἡ ἐκκλησία νὰ τυπώνεται χάμω εἰς τὴν γῆν τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ; Τὶ λέγουν δι᾿ αὐτὸ τὸ ζήτημα τὰ βιβλία τῆς ἐκκλησίας;» ᾿Ιδοῦ ἡ ἀπορία ἑνὸς πιστοῦ

Διὰ νὰ λύσω τὴν ἀπορίαν αὐτήν, λαμβάνω τὸ ΠΗΔΑΛΙΟΝ, ἀναγιγνώσκω τὸν ΟΓ´. Κανόνα τῆς 6ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὸν ἑρμηνεύω εἰς τὸν ἐπισκέπτην μου· «᾿Επειδὴ μερικοὶ χαράσσουν εἰς τὸ ἔδαφος τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ, ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος προστάτει, ὁπουδήποτε εὑρεθῆ κατὰ γῆς Σταυρὸς τυπωμένος νὰ ἐξαλείφεται καὶ νὰ χαλᾶται διὰ νὰ μὴ καταπατῆται καὶ ἀτιμάζεται ἡ δόξα μας, ἡ σημαία μας, τὸ ἔνδοξον τρόπαιον τῆς χριστιανοσύνης. ῞Οσοι δὲ εἰς τὸ ἑξῆς ἤθελον χαράξει Σταυροὺς εἰς τὸ ἔδαφος νὰ ἀφορίζωνται». Καὶ οἱ χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης συνεμορφώθησαν πρὸς τὴν διαταγὴν τῆς ἐκκλησίας. κανεὶς πλέον δὲν ἐτόλμα νὰ χαράξει χάμω εἰς τὸν δρόμον τὸ ἱερὸν σύμβολον. ῾Ο Τίμιος Σταυρὸς ἐτιμᾶτο πρεπόντως. ῾Εφέρετο εἰς τὰς κεραίας τῶν πλοίων, εἰς τὰς κορυφὰς τῶν αὐτοκρατορικῶν λαβάρων καὶ σημαιῶν, εἰς τὰ ὕψη τῶν τρούλλων καὶ κωδωνοστασίων, εἰς τὰς εἰκόνας, εἰς τὰ ἐξαπτέρυγα. ᾿Εστόλιζε τὰ στήθη παιδιών καὶ παρθένων καὶ ἐφυλάσσετο εὐλαβῶς εἰς τοὺς κόρφους τῶν πιστῶν. Καὶ ὁ Σταυρὸς αὐτὸς ἔστω καὶ ἐὰν ἦτο ἀπὸ ξύλον πεύκης ποὺ ἐρράντιζον τὰ δάκρυα βοσκοῦ ἔκαμε θαύματα. ῾Ο Σατανᾶς βλέπων τὸν Τίμιον Σταυρὸν ἔφριττε καὶ ἔφευγε μακράν. Φύλαξ τῆς Οἰκουμένης, ὅπλον ἀήτητον, ἐλπὶς καὶ σωτηρία τοῦ κόσμου ὁ Σταυρός. — ᾿Αλλὰ τώρα. ἀγαπητέ μου φίλε, ποὺ ἡ πίστις σβύνει, ὁ Σταυρὸς περιφρονεῖται, χαράσσεται ἐπάνω εἰς τοὺς δρόμους, καὶ καταπατεῖται ἀπὸ πόδια ζώων καὶ ἀνθρώπων. κανεὶς δὲν συγκινεῖται. Οὔτε οἱ λεγόμενοι «ἁρμόδιοι». Τέτοιαν περιφρόνησιν δὲν εἶδον οἱ αἰῶνες. Κύριέ μου! ῾Ο Σταυρός Σου καταπατεῖται καὶ ὁ ἥλιος δὲν κρύπτει τὰς ἀκτῖνας καὶ ἡ γῆ δὲν σείεται; Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε —Ποῖοι ἆράγε νὰ εἶνε ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐχάραξαν εἰς τοὺς δρόμους τῆς Κύμης τὸν Σταυρὸν καὶ διατὶ τὸ ἔκαμαν; ᾿Αγνοῶ. ᾿Αλλὰ ὅποιοι καὶ ἐὰν ἦσαν διέπραξαν ἀσέβειαν ἀξίαν θρήνων πολλῶν. ᾿Εκολάσθησαν. Καὶ ὄχι μόνον αὐτοί, ἀλλὰ καὶ ὅσοι περνοῦν ἀπὸ τοὺς δρόμους καὶ τὸν καταπατοῦν. ῞Ομοιοι μὲ αὐτούς καὶ χειρότεροι, εἶνε ὅσοι δὲν πατοῦν μὲν μὲ τὰ πόδια, ἀλλὰ μὲ τὴν γλῶσσαν ποὺ βλασφημεῖ ἡμέραν καὶ νῦκτα τὸν παίρνουν καὶ τὸνῥίπτουν εἰς τὴν λάσπην, τὴν ἀτιμίαν.

Κυμαῖοι! Γνωρίζω τὴν πρὸς τὸ κήρυγμα ἀγάπην καὶ ἐκτίμησίν σας. Διὰ τοῦτο μὲ τὸ φυλλάδιον «ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ» σᾶς φωνάζω καὶ σᾶς παρακαλῶ, ὅπως ἐνδιαφερθῆτε ζωηρῶς. ἐρευνήσατε καὶ ὅπου ἀνακαλύψετε χάμω εἰς τὸν δρόμον τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ νὰ τὸν ἐξαλείψητε, διὰ νὰ μὴ καταπατεῖτε. Διὰ κάθε πάτημα Σταυροῦ ἔχετε εὐθύνην μεγάλην. Δὲν εἶσθε ἀλλόπιστοι, ποὺ βάζουν χάμω τὸν Σταυρόν καὶ τὸν πατοῦν. Εἶσθε χριστιανοὶ ῞Ελληνες. Σημαῖα σας ὁ Σταυρός. Πῶς τὸν πατεῖτε; ᾿Εὰν ὅμως παρὰ τὴν γραπτὴν αὐτὴν εἰδοποίησιν ἀδιαφορήσητε καὶ τὰ παιδιά σας καὶ αἱ γυναῖκες σας καὶ τὰ ζῶα σας ἐξακολουθοῦν νὰ πατοῦν τὸ ἱερὸν σύμβολον, τότε κλαίω διὰ σᾶς. Φοβοῦμαι, μήπως δυστύχημα, συμφορά, ἐπιδημία, ξεσπάση εἰς τὴν ὠραίαν σας πόλιν καὶ δὲν προφθάνετε νὰ κάμετε σταυροὺς διὰ μνήματα. ᾿Αλλ ὦ Κύριε! Φεῖσαι τοῦ λαοῦ σου, διότι ἐν ἀγνοίᾳ ἡμάρτησεν. Δὲν εἷχε διαφωτισθῆ καταλλήλως. ᾿Αλλὰ τώρα ποῦ διαφωτίζονται ὅλοι θὰ κινηθοῦν διὰ τὴν ἐξάλειψιν τοῦ κακοῦ.

Ταῦτα, ἀγαπητοί, Κυμαῖοι, καὶ προφορικῶς θὰ σᾶς ἔλεγον ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος τοῦ Μητρ. Ναοῦ τοῦ ῾Αγίου ᾿Αθανασίου εἰς τὰ ἑσπερινὰ κηρύγματα, εἰς τὰ ὁποῖα μὲ τόσην προθυμίαν μικροὶ καὶ μεγάλοι ἐτρέχατε. ᾿Αλλὰ τώρα εὑρίσκομαι μακράν. Τὸ διατὶ εἶνε γνωστὸν εἰς ὅλους σας. ῎Ιλεως ἂς γίνη ὁ Θεὸς εἰς τους διώκτας τοῦ κηρύγματος. ᾿Αλλὰ καὶ μακρὰν εὑρισκόμενος δὲν θὰ παύω ἀπὸ καιρὸν νὰ ἐκδίδω τὸ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ καὶ νὰ καλῶμεν τὸν λαόν μας εἰς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφήν. Καί, πλὴν τῶν συγχρόνων γραμματέων καὶ Φαρισαίων, ὁ λαός μας ἀκούει τὴν φωνὴν τῆς ᾿Αληθείας.

— ᾿Εκλεκτὰ παιδιὰ τῆς Κύμης. ᾿Εμπρὸς κινηθῆτε. ᾿Εντός μιᾶς ἑβδομάδος χάμω εἰς τὴν γῆν οὔτε ἕνας Σταυρὸς δὲν πρέπει νὰ εἶνε ζωγραφισμένος. Σβύσετέ τον Κανένα μὴ φοβηθεῖτε. ᾿Εκτελεῖτε κανόνας Οἰκουμενικῶν Συνόδοων, τοὺς ὁποίους ὑποστηρίζει τό Σύνταγμα τῶν ῾Ελλήνων. ῾Ο Θεός μαζύ σας.

ΤΥΠΟΙΣ- ΙΩ. ΚΑΛΛΙΑΝΟΥ-ΚΥΜΗ

http://akrat.blogspot.gr/2013/09/blog-post_2021.html

Διχογνωμία Η μισή Κύμη έσβηνε τους σταυρούς. Η άλλη μισή τις νύχτες έβαφε σταυρούς. Στην ανωτάτη επιτροπή έγινε σχίσμα. Οι γραμματιζούμενοι και οι θεοσεβούμενοι έφυγαν. Έμειναν οι πρακτικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι που ακούν το υπόγειο σούρτα φέρτα των εγκάτων της Κύμης.

Τώρα από τα μπαλκόνια οι γυναίκες της εκκλησίας έριχναν νερό με τους κουβάδες σε όσους έστηνα αυτί στους δρόμους.

Την επομένη έφτασε πο το Αλιβέρι ο κυρ Γιακουμής. Ήτο μελανός και κάτωχρος. Πήγε ντουγρού στην επιτροπή. Όμως κυνηγημένη αυτή από τους θρησκόληπτους που τους κατηγορούσαν για οπαδούς του σατανά είχαν αφήσει το στέκι τους. Με τα χίλια ζόρια έμαθε ότι συνεδριάζουν το απόγευμα στο νταμάρι μεταξύ Κύμης και Ενορίας. Έτρεξε ήπιε νερό στην δημόσια βρύση και τους βρήκε συνοφρυωμένους... Και τους τα είπε χωρίς περικοκλάδες.

« Στο Αλιβέρι της Εύβοιας, στέκει από την εποχή των Ενετών ένα κάστρο στον λόφο κοντά στο Μυλάκι, κι ένας πύργος στη θέση Ματσουκέλα (κοντά στις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ). Το κάστρο και ο πύργος συνδέονται με υπόγεια στοά που έχει μήκος περίπου δύο χιλιόμετρα. Το κάστρο λέγεται «Ριζόκαστρο» (το παλαιότερο φράγκικο οχύρωμα της Εύβοιας, προσβάσιμο από τον δρόμο που πάει στην Κύμη).

Στο εσωτερικό του υπάρχει ένας μικρός τετράγωνος πύργος που αποτελούσε τελευταία προφυλακή στην περίπτωση που ο εχθρός κυρίευε το κάστρο, κι από εκεί κάτω ξεκινάει η στοά. Αυτά τα οχυρώματα τα κατασκεύασε η ενετική οικογένεια Protimo. Ο φράγκικος θυρεός της οικογένειας και του κάστρου απεικονίζει μια Γουρούνα με επτά γουρουνάκια. Ο θρύλος λέει ότι τα χρυσά ομοιώματα αυτής της Γουρούνας με τα γουρουνάκια της είναι θαμμένα εκεί…»

Tον ευχαρίστησαν και σώπασαν σκεπτικοί. Σκώθηκε ο ταβερνιάρης ο Σκυριανός και ξεφώνησε ένα λόγο αποφασιστικό...

«Η Κούμη αδέλφια χάνεται. Κάθε ημέρα από τα έγκατα της γης οι γουρούνες και τα γουρουνάκια τους αβγαταίνουν. Από παντού ακούγονται καλπασμοί και στριγκλιές. Ήδη σε μερικά σπίτια ραγίζουν οι τοίχοι σαν να θέλουν οι τρίβολοι να βγουν στην επιφάνεια.... Θα πρέπει να κάνουμε ένα τέχνασμα... Την ημέρα που μαζεύονται ούλοι στον Προφήτη Ηλία με τις εικόνες πο όλες τις εκκλησιές της Κύμης θα δράσουμε... Θα πάμε σε όλα τα ορυχεία στις μπούκες γύρω πω την Κύμη και στο Έτζι και θα λευτερώσουμε τις γουρούνες με τα γουρουνάκια τους θα ξεσφραγίσουμε όλες τις μπούκες και θα τις οδηγήσουμε στις χαράδρες και θα τις κάψουμε με βέλη Ελληνικά. Έτσι θα γλιτώσουμε από τους Φράγκους τους δαίμονες της υφηλίου...»...

Την ημέρα που όλοι ήταν στον Προφήτη Ηλία στην Κούμη συνετελέστη η μεγαλυτέρα σφαγή Φράγκων εις την σύγχρονον ιστορία... Πλην όμως και χάρις στην αμέλεια δύο τσομπάνηδων δύο τρεις γουρούνες ξέφυγαν.... Γι αυτό σαν βάλετε το αυτί σας χάμω ..... Ετοιμαστείτε για το μέλλον...

Εκλογές ΠΩΓΩΝΙΟΥ.... έλαβον ΕΑΜ 500.... ΕΔΕΣ 500..... ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΑΙ 70.... Μια βιβλιοπαρουσίαση ένθεν και εκείθεν των Ελληνοαλβανικών συνόρων τότε.....

Είναι καιρός που από ένα blog βορειοηπειρωτικό είχα βρει μια αναφορά για έναν αρχειομαρξιστή στα χωριά της βορείου Ηπείρου 

«Δημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο που έκδωσε ο Μιλτιάδης Κυργιάννης (Γιάνναρης) με τον Παναγιώτη Παπαδημητρίου το 1982 στην Αθήνα "Η Αντιφασιστική Οργάνωση Της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία 1943-44":

Δρομολόγιο προς τη Μειονότητα. Τίποτα το οργανωμένο δεν βρήκαμε εκεί, καμιά οργάνωση. Όλη τη Μειονότητα, Βούρκος, Δρόπολη, Πωγώνι, την αλώνιζε ο δάσκαλος Λευτέρης Τάλιος, παλεύοντας σαν κομμουνιστής με τους Αρχειομαρξιστές, οι οποίοι ήταν αντίθετοι με την εθνική αντίσταση. Στη Στεγόπολη συναντήσαμε τον Τάλιο, τον Σεμψί, γραμματέα της Περιφέρειας του ΚΚΑ Αργυροκάστρου, το Μπεντρί Σπαχίου, μέλος του πολιτικού γραφείου ΚΚ Αλβανίας.

Ο Τάλιος βιάζονταν να παραβρεθούμε στις 8 Αυγούστου στη Μεμόραχη.

Τη Συνέλευση την είχαν προκαλέσει εκείνοι που αργότερα έγιναν αντίπαλοί μας. Φτάσαμε στη Μεμόραχη. Ο Τάλιος, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, μου έδωσε το λόγο λέγοντας:

«Ας ακούσουμε τώρα τι θα μας πει τούτος ο Έλληνας από την Ελλάδα». 

Κι εγώ άρχισα: «Εμείς οι Έλληνες της Ελλάδας, ματωμένοι απ’ τον αγώνα 1940-41, κάνουμε Εθνική Αντίσταση, Αντιφασιστικό Αγώνα και επιδιώκουμε την εθνική μας λευτεριά, αλλά και την κοινωνική λευτεριά». Το site είναι http://veliachovo.blogspot.gr/2013/08/8-1943.html

Μετά ήταν κάτι σκόρπιες πληροφορίες ακουστικές για πνιγμούς τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών στο ποτάμι Καλαμάς της Ηπείρου και φυσικά αναφορές με αφορμή τους Αρβανίτας αρχειομαρξιστές για κάποιους αγωνιστές εις το Μοναστήριο και λοιπά μέρη που ευρίσκονται εκτός Ελλάδος μεν αλλά εις το παρελθόν ήτο Ελληνικά κέντρα, φυσικά ανάμεσα σε άλλους λαούς. Ψάξε το ένα, ψάξε το άλλο το έφερε η περίσταση να βρω ένα σπουδαίο βιβλίο του ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΡ. ΚΩΣΤΟΥΛΑ εκ της σειράς ΠΩΓΩΝΗΣΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ αρ. 22 των εκδόσεων 3 Ε ΕΛΙΚΡΑΝΟΝ που και αγόρασα και το συνέστησα  και εις έτερον φίλο. Οι εκδόσεις αυτές μας έδωκαν την ευκαιρίαν να μελετήσωμεν μια περιοχήν εις τα σύνορα, ανάμεσα της Ελλάδος και της Αλβανίας. Το Πωγώνι ως μου είπε φίλος είναι και το χωρίον του τέως προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτά όμως είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Πάντως ένα έχω να είπω. Χωρίς την συμβολή ανθρώπων που αγαπούν με πάθος το χωριό τους η ιστορία θα παρέμεινε ένα στατικό πράγμα. Ενώ η συμβολή των ανθρώπων την μεταβάλει και την εμπλουτίζει. Σαν μελετητής του αρχειομαρξισμού «ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ» θα πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον κο Κωστούλα. Αλλά επειδή έχει βάλει ένα σωρό απαγορεύσεις για την χρήση του βιβλίου του ο εκδότης ή ο συγγραφεύς δεν γνωρίζω εγώ θα μεταχειριστώ το πνεύμα του και όχι τα κείμενα ως έχουν. Δώστε και το κάτι τις και αγοράστε το ΑΞΙΖΕΙ. Αξίζει γιατί κανείς πρέπει να κατανοήσει τι σημαίνει να είναι κανείς ακρίτας σε περιόδους ιστορικών αναμετρήσεων ή περιόδους επαναστατισκής φλόγας.

                        ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ « ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΩΓΩΝΙΟΥ»

Τι είναι οο ΕΑΜ ΕΛΑΣ ξέρετε. Τι ήταν ο ΕΔΕΣ ψιλοκαταλαβαίνετε... Τι ήταν οι Αλβανοί αντάρτες αγνοείτε φυσικά οι πιότεροι (και εγώ ) και ποιοί οι συντηριτικοί  Αλβανοί αντάρτες οι ΜΠΑΛΗΔΕΣ μάλλον πολλοί λίγοι θα ξεύρετε (εγώ τους αγνωούσα). Αυτά είναι σε τρεις αράδες το βιβλίο ; Καθόλου, μπλέξτε μέσα την Αγγλική αποστολή, τους Φασίστες Ιταλούς και την υποχώρησή τους, τους Χιτλερικούς Γερμανούς, πυρπολήσεις χωριών, ολοκαυτώματα και υπεράνω ΌΛΩΝ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ.... αντάρτικο ή τι σαν μπαίνει εις κατακτητής εις την χώρα σου...  Βάλτε μέσα τα χωριά του Γράμμου και του Βιτσίου με τις φυλακές του ΕΛΑΣ και τους συλλαμβανόμενους συνεργάτες των κατακτητών, κρατουμένων ΕΔΕΣιτών, τροτσκιστών ή αρχειομαρξιστών... Προσθέστε τα μειονοτικά Ελληνικά χωριά της Βορείου Ηπείρου και την ιστορική ΜΑΒΗ την πάλη τους για .... τι άραγες; Και πείτε ΒΡΕ ΑΔΕΛΦΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΣΑ ΑΚΟΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ... ΕΓΩ ΤΟ ΠΑΡΗΓΓΕΙΛΑ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΑΡΦΟΥΛΑ και το απήλαυσα.

                           

                          ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΛΟΓΩ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Γυμνάσιον Πωγωνιανής Ημερολόγιον Μάιος 1935. 

«13-5 Ο Δ/της του ενταύθα Δημοτικού Σχολείου ανακοίνωσε ότι κατέσχε εις μαθητάς του σχολείου του, οίτινες τυγχάνουν και τρόφιμοι του Οικοτροφείου χειρόγραφα περιέχοντα ύμνον του κομμουνισμού και ότι εκ των ενεργηθεισών ανακρίσεων προέκυψεν αρκετή κομμουνιστική κίνησις εν τω σχολείω ιδίως μεταξύ των οικοτρόφων μαθητών. Εξέφερε δε την υπόνοιαν δια τους οικοτρόφους μαθητάς του Γυμνασίου....» Ο συγγραφεύς του βιβλίου αναφέρει ότι αρχηγός της αρχειομαρξιστικής κινήσεως ήτο ο Θωμάς Παπαδόπουλος καταγώμενος από το Πωγώνι. (σελ. 100), όστις είχε γίνει αρχειομαρξιστής εις την Θεσσαλονίκη το 1932. Πράγματι η Θεσσαλονίκη εις τους αρχειομαρξιστάς είχε σπουδαιοτάτη σημασία. Ο κος Παλούκης έχει κάνει μια εξαίρετο αναφορά εις την Εβραία αρχειομαρξίστρια η οποία είχε συνιδρήσει σπουδαστήρια για τους νεαρούς εργάτας και εργάτριας εις την πόλη αυτήν. Όμως αυτά είναι άλλες ιστορίες. Φεύγοντας ο Θωμάς Παπαδόπουλος από την Θεσσαλονίκη επιστρέφει εις την περιοχήν καταγωγής του και ξεκινά την διαφωτιστική του δράση. Αλήθεια ποιός άνθρωπος που εμφορείται από ιδέας και φλέγεται ημπορεί αυτάς να τας κρατήσει υπό αλύσων; Είναι φλόγα που καίει κάθε κύτταρο του ανθρώπου.

Ο αδελφός του Κώστας Παπαδόπουλος, ράπτης αρχειομαρξιστής και Κοινοτάρχης του Πωγωνίου ανέφερε στον συγγραφέα ότι σε ένα αμπέλι έκανε τις διαλέξεις και συζητήσεις αυτός και ο αδελφός του ο Θωμάς. Εδώ θα πω ότι και αυτό είναι ένα στυλ αρχειομαρξιστικής δράσης δηλ. η διαπαιδαγώγηση εις την φύση περί του Μαρξισμού. Υπάρχουν και σχετικές φωτογραφίες εις άλλας περιοχάς της Ελλάδος.

Ο θωμάς Παπαδόπουλος και ο Μήτσης Τσούνης (εξόριστος εις Φολέγανδρον προ πολέμου) και δολοφονηθείς εις τον «3^ο γύρο»  οπαδός του Τροτσκισμού όμως και όχι του αρχειομαρξισμού, γνώρισε τον Βασίλη Πλιάκο από το χωριό Δρυμάδες και σπουδαστή της Ζωσιμαίας Ακαδημίας Ιωανννίνων και συνεργάστηκαν. Εξέδιδαν μάλιστα την εφημερίδα «Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ» πολυγραφημένη, δακτυλογραφημένη ή και χειρόγραφη... Η συνεργασία Τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών μετά το σχήσμα που έγινε είναι σπάνια και ίσως μοναδική. Η εφημερίς αυτή έφτανε ως τους Άγιους Σαράντα δηλαδή στα παραμελημένα χωρία της Ελληνικής μειονότητος που είχαν εγκαταληφθεί εις το έλεος της μοίρας τους. Έτσι η κίνησις αυτή είχε αναπτυχθεί με γερές βάσεις και εις το ΕΑΜ ΕΛΑΣ. Στα δε χωριά της Δρόπολης (ελληνόφωνο χωριό της Β. Ηπείρου το εκεί τοπικό τμήμα εξέδιδε μια δίγλωση εφημερίδα εις τα Ελληνικά και Ιταλικά με την ονομασίαν «ΦΩΤΕΙΝΟΣ». Μάλιστα... Δίγλωσση... Και για τους Ιταλούς φαντάρους... Αλλά και για τους εντόπιους Αλβανούς φαντάζομαι εγώ Καθολικούς που ήξευραν και Ιταλικά αλλά σίγουρα θα ήταν λίγοι Αλβανοί...

Το ραφείο του Κωστή Παπαδόπουλου είχε τον τίτλο «Βατικανό» του Μαρξισμού ίσως... Ενώ ένα οίκημα που συναντιούνταν δεξιοί «Μητρόπολη». Ήταν τέτοια η δύναμη των αρχειομαρξιστών εις το Πωγώνι που στις εκλογές που έγιναν εκεί στην κατοχή ο ΕΔΕΣ και το ΕΑΜ πήραν από 500 ψήφους έκαστος οι δε αρχειομαρξιστές 70 ψήφους. Ως είπαν τότε η απόφαση είχε ληφθεί... Διαγραφή και συντριβή των Τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών από το ΕΜΑ ΕΛΑΣ......

                      ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ...

Ιανουάριος του 1944 άρχισαν οι συλλήψεις... Ομάδα αναρτών του ΕΛΑΣ περικυκλώνουν το σπίτι του ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ και συλλαμβάνουν τον Θωμά Παπαδόπουλο τον Βασίλη Πλιάκο από Δρυμάδες, τον Τάκη Τέρπο από Πωγωνιανή και τον Κώστα Λύτο από το χωριό Ξηρόβαλτο μαθητή Γυμνασίου Πωγωνιανής... Πρώτος σταθμός η Λάβδανη. Άλλοι εκεί κρατούμενοι... Μέσα στο δρυμή ψύχος πάνε προς τα Γρεβενά, το θρυλικό Πεντάλοφο Γρεβενών....

«Στο Πεντάλοφο τους πάνε

και πολύ τους τυραγνάνε....»

Εκεί εξαφανίζεται ο Θωμάς Παπαδόπουλος και όλοι οι λεν ότι τον έφαγαν τα νερά του Καλαμά... χέρια βρώμικα ΤΟΝ ΕΠΝΙΞΑΝ...Αγιά Μαρίνα, μονή Μακρηαλέξη, Μουργκάνα... τόποι κολαστήριων.. Ο αδελφός του Θωμά κρατείτε συνέχεια από κολαστήριο σε κολαστήριο.. Ώσπου ένας αντάρτης στις 24 Ιούλη έξη μήνες δηλαδή μαύρης ταλαιπώριας φορύσε το «μπιτζαμοπουκάμισο» του χαμένου αδελφού του του Θωμά που το είχε, σαν ράπτης, φτιάξει για τον αδελφούλη του. «Ο δολοφόνος δείχνει και σε μένα τι μας περιμένει» είπε... Και αμέσως τον πήγαν για βασανιστήρια... Δεν θέλω να γράψω τι τράβηξαν στα κολαστήρια αυτά οι τροτσκιστές ή οι ΕΔΕΣίτες... Θα συστήσω σε κάθε άνθρωπο που σέβεται τις ιδέες του σοσιαλισμού ότι είμαστε σπορά ενός νέου κόσμου και όχι μακελάρηδες και ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ... Οι σελίδες ήταν ένα συνεχές χτύπημα στο μελίγγι κάθε ανθρώπινης συνείδησης...

                      ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΦΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΤΥΡΑΝΟΙ...

Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο κακό... Τέτοια σύμπτωση... Όλα είναι σημαδιακά... Στα παλαιά σύνορα στο σχολείο του Πογωνίου οι μαθητές είχαν αναπτύξει έντονη ιδεολογική δράση κάτω από τας κομμουνιστικάς αντιλήψεις του αρχειομαρξισμού και του Τροτσκισμού. Στο σχολείο αυτό συμμετείχαν και άνθρωποι της μειονότητας. Προπολεμικά το 1/3 ήταν μαθητές από την μειονότητα. Άγιοι Σαράντα, Δρόπολη κλπ. Η πίεση ήταν τρομακτική, Το ΕΑΜ Ελλάδος, το μικρότατο ΕΑΜ της μειονότητας, το ΦΡΟΝΤΙ (το Αλβανικό αριστερό κίνημα), οι Μπαλήδες Ιταλοί και Αλβανοί φασίστες, πράκτορες παλαιοί της παλαιάς Ελληνικής κυβέρνησης. Όλοι αυτοί έπεσαν πάνω στα νεαρά αμούστακα επαναστατικά νιάτα με στόχο να αντλήσουν όλοι φρέσκες δυνάμεις.

Στην μειονότητα αρχηγός ΦΥΣΙΚΟΣ ήταν ο Λευτέρης Τόλιος διδάσκαλος οργανωμένος στο κίνημα αντίστασης των Αλβανών. Γι αυτό όταν συνεκαλέσθη Η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΜΕΜΟΧΑΡΗΣ ένα χωρίον μειονοτικό εις την Βόρειαν Ήπειρο αυτός ήταν που προήδρευσε δίνοντας σε όλους τον λόγο καθώς και στον εκπρόσωπο του ΕΑΜ λέγοντας περίπου, ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν και οι εκπρόσωποι των Ελλήνων. Ήταν και αυτός απόφοιτος του Ιεροδιδασκαλίου Βελλάς, όπου οι ιδεολογικοί αγώνες από παλαιά ήταν σπουδαίες. Αρχειομαρξιστές, Τροτσκιστές έκαναν μεγάλη δράση στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς. Είχε ενταχθεί εις το αντάρτικο των Αλβανών ελέγχοντας ΗΘΙΚΑ τους κατοίκους των χωριών της Ελληνικής μειονότητας. Απόδειξη ότι κάθε σοβαρός άνθρωπος που εμπνέεται από ιδεολογικές αγνές ιδέες δεν έχει σκοπό να υποδαυλίσει εθνικούς διχασμούς και ψεύτικα εθνοκτόνα διλήμματα. Ο αγών ήταν ενάντια στους Μπέηδες, Αγάδες ενάντια στους τεκέδες (μοναστήρια μωαμεθανικά) που απουμυζούσαν τον πλούτο της μειονότητας.

Σκοτώθηκε σε μια μάχη βορειότερα ενάντια στους αντιδραστικούς Αλβανούς .... Φήμες λέν ότι δεν εδολοφονήθηκε από βόλι εχθρού αλλά πισώπλατα... Έτσι έμεινε στην ιστορία η ΗΘΙΚΗ αυτή φυσιογνωμία ΦΥΣΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ μειονοτικών χωριών.

Το βέβαιο είναι ότι ο αγώνας των ανθρώπων αυτών ήταν καθαρός. Αγώνας για μόρφωση ταξική και αγώνας ενάντια στην καταπίεση την ΤΑΞΙΚΗ χωρίς να εμπλέκονται σε εθνοφυλετικές διαμάχες και παρατάξεις εθνικές...

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.....

Τέλος ευχαριστώ τον συγγραφέα ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟ ΧΡ. ΚΩΣΤΟΥΛΑ που με ενέπνευσε για να αναφερθώ στους αγώνες αυτούς...

Εγώ το παρήγγειλα εις τας εκδόσεις ΦΑΡΦΟΥΛΑ και ευχαριστώ τους παίδας...

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΤΕΦΑΡΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ...

Έψαχνα εις το ΑΣΚΙ δοκουμέντα για τα ΔΕΑ (Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης) που συνεκροτήθηκαν την ιδίαν ημέραν της κυρήξεως της επαράτου δικτατορίας. Και μάλιστα έπραξαν την επομένη την πρώτην ρίψη προκυρήξεων εις τας Αθήνας. Βρήκα τω όντι δύο τρία πραγματάκια τα οποία σας παραθέτω. Υπενθιμίζω ότι τα ΔΕΑ εσάχθησαν για όλους τους δημοκράτας δημιουργηθείς όμως εκ των μελών του ΚΔΚΕ δηλαδίς των τροτσκιστών τότε που όμως δεν τα καπέλωσαν....

Το ωραίο είναι ότι βρήκα εκ του ΑΣΚΙ και άλλες εφημερίδες διαφόρων οργανώσεων τας οποίας σας παρουσιάζω... Τέλος όστις έχει κάτι από το παρελθόν να το κοινοποιήσει εις το ΑΣΚΙ. Γίνεται καλή εργασία ως μπανίζω...

ΚΚΕ εσωτερικού

Εκδρομή ως λέει το ΑΣΚΙ μελών της ΕΔΑ 

Ναυτεργάτες εις τον αγώνα

Η ιστορική ΜΑΜΗ από το ρητό
Η ΒΊΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.... 

ΤΑ ΜΑΧΙΜΑ ΦΥΛΛΑ εκδιδόμενα εις το εξωτερικό υπό

εξορίστων μελλών των ΔΕΑ

ΑΝΑΛΥΣΗ ΥΠΟ ΤΩΝ ΜΑΧΙΜΩΝ ΦΥΛΛΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΤΟΧΟΙ βιβλιοπωλείο και εκδόσεις εις την χούντα του ΘΥΜΙΟΥ... που έχει σήμερα το site resalto. gr 

Oδοφράγματα εις την κηδεία του Γ. Παπανδρέου εις την δικτατορίαν

ποιοί να είναι άραγες οι εκδότες αυτοί

Προσθήκη λεζάντας

Συμαραστάτες εναντίον της δικτατορίας εις την Χάιφα

ο τότε συγχωρεμένος ηγήτωρ μου έεγε ότι τα έβαζαν εις τας εξατμίσεις των οχημάτων στα φανάρια και όταν φούλαραν αυτά πάγαιναν παντού και τα μάζευαν οι περαστικοί καθώς και εις τας ταράτσας.... ο αήρ τα μοίραζε μόνος του .... χωρίς να συλληφθεί κανείς...

Ο ΑΚRAT ΜΗΝΕΣ ΟΛΆΚΕΡΟΥΣ ΤΑΞΙΔΕΥΣΕ ΕΙΣ ΤΟ ΑΔΗΦΑΓΟΝ FB.... ΠΛΗΡΗΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΉ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΉ ΑΝΑΛΥΣΗ...

Πριν από μήνας με ένα κομμάτι ψωμάκι αποφάσισα να περιηγηθώ εις το FBμπούκι... Αξιοπρεπής, έστω και αν ήμουν πτωχός εις το εν λόγω εξωτικό μέρος εισήλθα με φοβίαν περισσή.

Δεν ήταν το άγνωστο που με τρόμαζε, πολύπειρος γαρ, ήταν η ενσυνείδητος αποφυγή παλαιών λαθών που είχα κάμνει εις το παρελθόν ωσάν νεότερος πχ εις το ωραίον ΤΟΤΕ site γνωριμιών το γνωστόν SXESEIS.GR. Eν ολίγοις δεν επεθύμουν, ένεκα γάμου, να εισέλθω εις ερωτικάς περιπτύξεις άτινες θα με ξεστράτιζαν από την κόσμιαν και ηθική ζωή μου... Τι ηθικολόγος ο έρμος...

Εισήλθα λοιπόν με στόχο να κάνω γνωστό το blog μου εις τους συγχωριανούς μου. Επίσης να αποκτήσω μια άμεση επαφή με διάφορους γνωστούς μου συνblogκερ που τα είχαν παρατήσει και είχαν μπουκάρει εις το fb...

Μπαίνω κούτσα κούτσα εις το δάσος του fb... Να η μια αναρτησούλα... Να η ετέρα ψιλό δημοσίευση.... Και εσυνέβη κάτι το μαγικά ΣΑΧΛΟ και αηδιαστικό. Όσο έμπαινα μέσα τόσο ΆΔΕΙΑΖΑ... Πνευματικά εννοώ... Παρατούσα το blog μου, με ενδιέφεραν τα like, άρχιζα να απαντώ εις πάσαν ένα... Να τι κάνει ο Μήτσος, ο Νώντας, ο Φιρφιρίκος... Να οι μικρές αναρτησούλες, κόπηκαν τα μεγάλα κείμενα...


ΌΛΑ ΣΤΟΝ ΒΩΜΌ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΊΑΣ.... Της φαύλης επιτυχίας... Με άδειο πνεύμα λοιπόν... Και εξυπναδούρικες ατάκες... Τα είχα περάσει και στο forum του SXESEIS.GR.....

Μίνιμουμ στο μίνιμουμ ήλθα και έγινα ένας κοντόχοντρος πνευματικά... Ένας λιλιπούτειος μπαγάσας εραστής του like... Λίγα λόγια, λίγια λόγια. λίγα λόγια.... στο τέλος ΚΑΝΕΝΑ λογάκι μόνο φωτό, βίδεο και ατάκες.... ΈΝΑ ΣΙΧΑΜΑ...

Για αυτό φίλτατοι ξεχασμένοι συνbloger.... ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΜΟΥ.... ΟΥΦ...

Το θέμα του φλερτ το κοντρολάρω ένεκα πείρας... Αν δε αφεθείς... Με δέκα ραντεβού στην τσέπα θα είναι κανείς.... Έβαλα δε και την φάτσα μου στο fb είδαν τι ωραίος χαχαχα τύπος είμαι ... Που να στείλουν μήνυμα οι τσούπρες... Λάκισαν ούλες... ΕΥΤΥΧΩΣ....

Συμπέρασμα.... ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΑΛΑΝΙΑ ΜΕ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑΑΑΑΑΑΑ ....

ΣΙΧΑΜΑ ΚΑΙ ΡΟΥΦΗΧΤΡΑ ... ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟΣ ΤΟ fb.... Μακριά και αλάργα....


(πάντως αν ήθελα να βρω τσούπρα, θα έμπαινα επί τούτου σε ένα site γνωριμιών με ένα ωραίο forum και όχι να είμαι στο περίπου...)

ΕΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ .... ΆΞΙΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΥΤΗΣ...

ΑΛΕΚΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΕΡΓΑΤΗΣ

ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ

Στην Ιστορική μας Στήλη αυτού του μήνα, αναφερόμαστε σ’ έναν σπουδαίο αγωνιστή του κομμουνιστικού-τροτσκιστικού κινήματος, τον Αλέκο τον Μακρή από την Ελευσίνα. Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή του, κι αυτό δυστυχώς ισχύει για τους περισσότερους συντρόφους μας, μια και η αντίδραση από τη μια και ο σταλινισμός από την άλλη έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποσιωπηθεί (ή ακόμα χειρότερα να διαστρεβλωθεί και να συκοφαντηθεί) η λαμπρή ιστορία του επαναστατικού μας κινήματος και η τεράστια προσφορά του στην πάλη της εργατικής μας τάξης· αλλά και επειδή, όπως συμβαίνει συνήθως, οι τίμιοι αγωνιστές εργάτες, επαναστάτες της δράσης, από σεμνότητα αποφεύγουν ν’ αναφέρονται στον εαυτό τους. Κι απ’ αυτά τα λίγα που ξέρουμε τα περισσότερα τα μάθαμε από την κυρία Πελαγία, την κόρη της μεγάλης επαναστάτριας Κατίνας Εμμανουηλίδου· την κυρία Πελαγία που ο ίδιος ο Αλέκος ο Μακρής τη μεγάλωσε σαν κόρη του, όταν η μητέρα της πέθανε από τις κακουχίες, μετά τη θρυλική δραπέτευσή της από τις φυλακές Αβέρωφ το 1933. Με αυτή την ευκαιρία, την ευχαριστούμε για μιαν ακόμη φορά για την πολύτιμη ηθική συμπαράστασή της στον αγώνα μας και την έμπνευση και το κουράγιο που μας δίνει.

Ο Αλέκος Μακρής γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1890 στη Μάνδρα Αττικής και πέθανε το 1975. Δεν γνωρίζουμε με σιγουριά το έτος γέννησής του, γνωρίζουμε όμως ότι ήταν «κληρωτός» του 1912, και μια και τότε οι άντρες πήγαιναν φαντάροι γύρω στα 20 τους, θα πρέπει να γεννήθηκε το 1892. Όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής αυτής, ήταν από αρβανίτικη οικογένεια. Και το αναφέρουμε αυτό γιατί από τους Αρβανίτες Αττικής-Βοιωτίας-Εύβοιας βγήκαν πάρα πολλοί αγωνιστές στο κίνημά μας, το κομμουνιστικό-τροτσκιστικό. Οι Αρβανίτες γενικά θεωρούνται συντηρητικοί, αλλά όσοι προσχωρούσαν στις κομμουνιστικές ιδέες, λόγω της παραδοσιακής «μπέσας» που τους διακρίνει, γίνονταν αφοσιωμένοι, σκληροτράχηλοι και επίμονοι αγωνιστές. Ο Μακρής εγκαταστάθηκε αργότερα στην Ελευσίνα και τη δεκαετία του ’20 (γύρω στο 1927) προσχώρησε στο επαναστατικό εργατικό κίνημα και συγκεκριμένα στον αρχειομαρξισμό.

Ο αρχειομαρξισμός ήταν ένα επαναστατικό ρεύμα των πρώτων χρόνων του ελληνικού εργατικού κινήματος. Πήρε την ονομασία του από το θεωρητικό περιοδικό «Αρχείον του Μαρξισμού», που άρχισε να εκδίδεται στα 1923 από στελέχη που διαφοροποιήθηκαν από το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) λόγω των σοσιαλδημοκρατικών-μικροαστικών αντιλήψεων που κυριαρχούσαν τότε στην ηγεσία του. Ο αρχειομαρξισμός γνώρισε μια ραγδαία ανάπτυξη μέσα στο εργατικό κίνημα, προσέγγισε σταδιακά στις θέσεις του Τρότσκυ και της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην ΕΣΣΔ, συγκρούστηκε με το σταλινοποιημένο -πλέον- ΚΚΕ και τελικά αποτέλεσε από το 1930 το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης του Λέοντα Τρότσκυ. Ήδη ήλεγχε ένα μεγάλο μέρος του οργανωμένου εργατικού κινήματος, μεταξύ άλλων 50 εργατικά σωματεία, και είχε δυνάμεις σε όλες τις πόλεις και κωμοπόλεις της Ελλάδας. Έβγαλε δε αγωνιστές που άφησαν εποχή με τη μαχητικότητά τους, την αδιαλλαξία τους πάνω στις επαναστατικές ιδέες, την αυταπάρνησή τους, αλλά και την ασυναγώνιστη οργανωτικότητά τους.

Συνειδητός εργάτης και επαναστάτης

Ο Αλέκος ο Μακρής δούλεψε ως μηχανουργός αρχικά στον Πειραιά και στη συνέχεια στην Ελευσίνα και εξελίχθηκε σε σπουδαίο μάστορα καζαντζή, όπως λέγονταν όσοι έφτιαχναν τα καζάνια των πλοίων. Όλα τα πλοία τότε δούλευαν με κάρβουνο, το οποίο έκανε καύση μέσα στα καζάνια για να παραχθεί ο ατμός που έδινε την κίνηση. Αργότερα δούλεψε και στο εργοστάσιο Κρόνος, το οποίο παρήγαγε οινόπνευμα από χαρούπια. Στον Πειραιά δούλεψε, μεταξύ άλλων, στο περίφημο μηχανουργείο του Σάββα και ήταν τόσο καλός μάστορας που ερχόταν ο ιδιοκτήτης με ένα μεγάλο αυτοκίνητο στην Ελευσίνα (όπου δεν υπήρχαν καν αυτοκίνητα τότε) να του ζητήσει να πάει για κάποια δουλειά – αλλά ο ίδιος δεν πήγαινε αν δεν έκρινε ικανοποιητικό το μεροκάματο. Οι εργάτες εκείνης της εποχής, ιδίως οι συνειδητοποιημένοι, είχαν μια περηφάνια… που δεν την πολυσυναντάς σήμερα.

Η Ελευσίνα ήταν ήδη ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, με βαριά βιομηχανία, μηχανουργία, χημική βιομηχανία, τσιμεντοβιομηχανία κ.λπ. Εκτός από τον Κρόνο που αναφέραμε, υπήρχαν τα λεγόμενα ρετσινάδικα, τα τσιμέντα του Τιτάν και πολλά άλλα εργοστάσια. Όπως ήταν φυσικό, μέσα στον εργατόκοσμο της πόλης δεν άργησε να πέσει ο σπόρος της οργάνωσης, συνδικαλιστικής αλλά βέβαια και πολιτικής, κομμουνιστικής. Ωστόσο, οι δυσκολίες δεν έλειπαν και η πορεία δεν ήταν εύκολη. Στην «Ιστορία του Μπολσεβικισμού-Τροτσκισμού στην Ελλάδα», ο Κ. Καστρίτης (Λουκάς Καρλιάφτης) αναφέρει: «Εκεί που ο Ζαχαριάδης (σ.σ. ο μετέπειτα γενικός γραμματέας του ΚΚΕ) και ο αρχειομαρξιστής Γ. Παλιός στα 1925 δεν κατάφεραν να ιδρύσουν έναν πυρήνα, ο Αλέκος Μακρής είχε την τιμή να τον φτιάξει». Βέβαια, είχε ήδη δράση συνδικαλιστική και πολιτική στον Πειραιά, μέσα στους μηχανουργούς, όπου ήταν στον ίδιο κύκλο με τον Μιχάλη Μπεζεντάκο (τότε αρχειομαρξιστή και στη συνέχεια μέλος του ΚΚΕ), ο οποίος έμεινε γνωστός από την περίφημη απόδρασή του από τις φυλακές Συγγρού το 1932. Στην Ελευσίνα ο Αλέκος Μακρής ανέπτυξε έντονη δράση και απέκτησε γρήγορα την εκτίμηση όλων για τον χαρακτήρα του, το ήθος του και την αλύγιστη προσήλωση στις ιδέες του. Από τους στενότερους συντρόφους του ήταν ο Χρήστος Καλύβας, τσαγκάρης (οι αρχειομαρξιστές-τροτσκιστές κυριαρχούσαν απόλυτα μέσα στους υποδηματεργάτες και το τσαγκαριό έβγαλε μια σειρά από σπουδαίους αγωνιστές).

Κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας (1936-1941), όπως όλοι οι κομμουνιστές, σταλινικής και τροτσκιστικής προελεύσεως, ο Αλέκος Μακρής εξορίστηκε, συγκεκριμένα στη Γαύδο. Στην εξορία, στην Ανάφη, στάλθηκαν και ο Καλύβας, αλλά και η κόρη του Μακρή, η Ελένη, που ήταν αρραβωνιαστικιά του Καλύβα. Ως γνωστόν, η εκτόπιση δεν απαιτούσε να έχεις κατηγορηθεί για κάποιο συγκεκριμένο αδίκημα και να έχεις καταδικαστεί σε δίκη. Ήταν «διοικητική ποινή», δηλαδή, αρκούσε να χαρακτηριστείς προληπτικά «επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια», να βρεθούν στο σπίτι σου κάποια μαρξιστικά βιβλία, και σ’ έστελναν σε κάποιο απομονωμένο νησί του Αιγαίου, όπου δεν υπήρχαν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις διαβίωσης. Αφού βέβαια προηγούνταν τα βασανιστήρια από την ασφάλεια με τον πάγο και το ρετσινόλαδο. Σε κάθε περίπτωση, οι σύντροφοί μας, όπως και όλοι οι εξορισμένοι τότε αγωνιστές, με το θάρρος τους, την αξιοπρέπειά τους, την αλληλεγγύη που επέδειξαν, έγραψαν στους τόπους εξορίας μια χρυσή σελίδα στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Δεν γνωρίζουμε κάτω από ποιες συνθήκες ο Μακρής διέφυγε από την εξορία και επέστρεψε στην Ελευσίνα. Πάντως, είναι γνωστό ότι πολλοί εξόριστοι εκμεταλλεύθηκαν την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού από την προέλαση των Γερμανών και κατάφεραν να αποδράσουν, αφού οι «εθνικόφρονες» μεταξικοί δεσμώτες τους σε κάθε περίπτωση θα τους παρέδιδαν στους ναζί, όπως άλλωστε έκαναν με τους περισσότερους.

Η κόκκινη σημαία

Τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής ήταν πολύ δύσκολα στην Ελευσίνα, όπως άλλωστε και στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα. Στην Ελευσίνα υπήρχαν υποδομές κρίσιμες για τις δυνάμεις κατοχής, όπως το αεροδρόμιο. Έτσι, υπήρχε αυξημένη στρατιωτική παρουσία, που δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τη ζωή των κατοίκων, και ειδικά την προσπάθεια εξεύρεσης τροφής για την επιβίωσή τους. Τις ημέρες της λεγόμενης «απελευθέρωσης», Οκτώβριο του 1944, ο Αλέκος ο Μακρής έκανε μια ενέργεια που από τότε τον συνοδεύει σαν ένα «παράσημο» τιμής μέσα στο κίνημά μας και ήταν ενδεικτική του θάρρους του. Συγκεκριμένα, πριν καλά καλά φύγουν οι Γερμανοί από την Ελευσίνα, ύψωσε μια κόκκινη σημαία! Η πράξη αυτή είχε μεγάλο ρίσκο αλλά και μεγάλη πολιτική σημασία. Κατ’ αρχάς, οι συνεργάτες του κατακτητή αλώνιζαν ακόμα παντού, όπως και οι διάφοροι αντιδραστικοί, που προετοιμάζονταν για την αποφασιστική αναμέτρηση με τους κομμουνιστές, η οποία δεν θ’ αργούσε. Από την άλλη, όμως, ήταν και ο κίνδυνος από τα όργανα της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ. Η οποία, έχοντας υποταχθεί πλήρως στη λογική της «εθνικής ενότητας» και των «ομαλών πολιτικών εξελίξεων», δηλαδή στην απρόσκοπτη αποκατάσταση της καπιταλιστικής εξουσίας, ήταν αποφασισμένη να πατάξει κάθε διαφωνία από αριστερά – και το απέδειξε τους επόμενους μήνες, δολοφονώντας άνανδρα τουλάχιστον 100 απ’ τους καλύτερους αγωνιστές του κινήματός μας αλλά και τουλάχιστον 700 μέλη του ΚΚΕ που διαφώνησαν με την παράδοση της εξουσίας. Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, οι σκοποί του κομμουνιστικού κινήματος, έπρεπε να θαφτούν για να μην υπάρξουν εμπόδια στην «εθνική ενότητα» με τους καπιταλιστές εκμεταλλευτές. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, πράξεις όπως αυτή του Μακρή με μεγάλη ευκολία χαρακτηρίζονταν «προβοκατορικές», με τις ανάλογες, αιματηρές συνέπειες για όσους τις έκαναν! Ωστόσο, ο Αλέκος ο Μακρής δεν καταλάβαινε από τέτοια και ήταν αποφασισμένος να δείξει, έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, ότι οι ιδέες της ταξικής πάλης, που συμβόλιζε η κόκκινη σημαία, ήταν ζωντανές! Το ίδιο θάρρος επέδειξε και όταν άρχισαν οι «εκκαθαρίσεις» των επαναστατών συντρόφων μας από τα όργανα της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ. Ξέρουμε ότι, με το τεράστιο κύρος που είχε μέσα στον πληθυσμό της Ελευσίνας, έσωσε τον σύντροφό του Καλύβα από σίγουρο θάνατο. Τον ίδιο, βέβαια, δεν τόλμησαν να τον πειράξουν.

Εδώ οφείλουμε, όμως, να αναφέρουμε και το εξής: όταν ο Άρης Βελουχιώτης, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, έμαθε ότι κάποιος ύψωσε την κόκκινη σημαία στην Ελευσίνα ζήτησε αμέσως να τον δει. Και ο Μακρής όντως έσπευσε να τον συναντήσει, χωρίς να υπολογίσει τον πιθανό κίνδυνο για τη ζωή του. Άλλωστε, ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε για ένα διάστημα αρχειομαρξιστής, πριν περάσει στο ΚΚΕ. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, παρά τη λύσσα της ηγεσίας του ΚΚΕ κατά των επαναστατών συντρόφων μας, ο Βελουχιώτης κρατούσε άλλη στάση και συνέχιζε να διατηρεί συμπάθεια για τους αρχειομαρξιστές που γνώριζε από παλιά, όπως τον Μακρή. Η συνάντηση αυτή του Μακρή με τον Βελουχιώτη δεν έχει επιβεβαιωθεί από συγκεκριμένα τεκμήρια, είναι όμως πολύ πιθανό να έγινε όντως, καθώς ακριβώς εκείνες τις ημέρες ο Βελουχιώτης επέστρεφε από την Πελοπόννησο, κατευθυνόμενος προς τη Λαμία.

Αξίζει, όμως, να σταθούμε και λίγο στον Αλέκο τον Μακρή από την ανθρώπινη σκοπιά. Και εδώ αναμφίβολα προκύπτει ότι ήταν ακριβώς ο τύπος του ανθρώπου που ανταποκρινόταν στο πρότυπο του συνειδητού εργάτη, του τίμιου, ντόμπρου, άφοβου και ανυποχώρητου πάνω στις ιδέες του και τις αρχές του. Ήταν και γλεντζές και ανοιχτόκαρδος και… ετοιμοπόλεμος από κάθε άποψη, αφού όποιος επιχειρούσε, για πολιτικούς ή άλλους λόγους, να τον χτυπήσει, σίγουρα δεν θα τον έβρισκε άοπλο… Ήταν λεβέντης, με τη γνήσια σημασία αυτής της λέξης στην παράδοση του λαού μας. Χαρακτηριστικό είναι το εξής: Κάποια στιγμή άνοιξε στην αυλή του σπιτιού του μια ταβέρνα, όπου σταματούσαν πολλοί εργάτες και έτρωγαν. Δεν μπόρεσε να την κρατήσει για πολύ, όμως, γιατί έλεγε πάντα στη γυναίκα του, Καλλιόπη, να βάλει και δεύτερη μερίδα, δωρεάν, στους εργάτες για να χορτάσουν την πείνα τους. Δεν φοβήθηκε ποτέ πάνω στην πάλη ούτε χωροφύλακες και χαφιέδες, ούτε τους σταλινικούς. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτή η αφοβία ήταν, πέρα από στοιχείο του χαρακτήρα του, και αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησής του μέσα στο επαναστατικό κίνημα.

Ο εργατόκοσμος της Ελευσίνας τον θυμάται ακόμα, με βαθιά εκτίμηση, και εμείς ελπίζουμε να συνεισφέραμε λίγο, με αυτές εδώ τις γραμμές, να μείνει ζωντανή η μνήμη ενός αγωνιστή από εκείνους που το επαναστατικό μας κίνημα είναι περήφανο που πέρασαν από τις γραμμές του!

Πάρις Δάγλας

Αυτό ήταν ένα προσχέδιο. Πρέπει να δημοσιεύτηκε κάπως έτσι εις την εφημερίδα ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ τεύχος Ιανουαρίου.

ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΚΥΜΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ...

Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι χωριάτες κύκλωναν από παντού την Κούμη. Την Κούμη που η βροχή ξεχνάει να σταματήσει. Την Κούμη που σαν αρχίσει ο χιονιάς ούλα τα πλακώνει...

Από την βορεινή πλευρά μετά από οκτώ ώρες σίμωναν την αξημέρωτη πόλη οι Μετοχιάτες. Με μια σειρά μουλάρια γεμάτα ζαρζαβάτια. Για να φάει η Κούμη. Φασούλες, κολοκύθια, πατάτες. Ότι είχαν. Και είχε ένα κρύο διαβολεμένο με την χοντρή βροχή της Κούμης.

Από την νότια περιοχή ερχόντουσαν τα άλλα ζώα από τα νότια χωριά. Οριό, Αυλωνάρι, Αχλαδερή. Φορτωμένα τα ζα ως τα μπούνια που λεν οι ναυτικοί. Άκουγαν στα χωριά τον αργό καλπασμό των μουλαριών. Και τον χωριάτη με τα γουρουνοτσάρουχα βρεμένος να πάει να πουλήσει στο παζάρι. Να πάρει τα χρειαζούμενα για το σπιτικό. Να πάρει ένα παπούτσι για τα μυξιάρικα...

Δεν είναι λίγο μέσα στην αντάρα να αφήνεις το τσαρδί σου να παγαίνεις οκτώ ή πέντε ώρες δρόμο μέσα στο αγιάζι... Πίσω πάντα πιστός σύντροφος ο σκύλος. Σκελετωμένος, λιγδιάρης ένα σίχαμα την σήμερον εποχή...

Για να περάσει η ώρα στο ταξίδι ο Σταύρος ο επονομαζόμενος Μυτόγγας – ένεκα ότι σνίφαρε τον ταμπάκο και έτρεχε αιωνίως η μύτη του - υπολόγιζε την πραμάτεια του. Ήταν γεμάτα τα τρία μουλάρια με πατάτες, τυρί που είχε σάξει ο ίδιος και λάδι δικό του. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν το λάδι σπέσιαλ αλλά μούργα δεν το λες... Είχε φυσικά τους βαθμούς του... Αλλά δεν θα το πάρουν οι πρωτευουσιάνοι... Ας κάνουν κι αλλιώς...

Ήταν από το Οριό, ο Σταύρος ξερακιανός, κοντός μαυριδερός από την ενασχόληση στα χωράφια. Είχε φτάσει στο τελευταίο χωριό πριν την Κύμη στην Ενορία. Άφησε τα ζώα στον αμαξωτό και τράβηξε κατά την εκκλησιά που όμως συνάντησε ήδη δύο συγχωριανούς να έχουν ξεπεζέψει. Καληνύχτισε βρίζοντας για την ατυχία του... Και έχουν τόσους παράδες στο χωριό αυτό... Βλαστημώντας άρχισε τον μεγάλο κατήρφο. Από μακριά έβλεπε λίγα αχνά φωτάκια της Κύμης. Το φως της Εταιρίας Ηλεκτρισμού είχε ήδη κλείσει. Είχε περάσει το μεσάνυχτο.. Πήρε μια τελευταία μυτιά από την σκόνη καπνού κατούρησε και κίνησε. Αυτή η κατηφόρα... Τα κυπαρίσσια της Παναγιάς της Λιαουτσάνισας φαίνονταν καθαρά. Ήταν και οι αστραπές.. Κατηραμένη Κούμη... Όλοι οι διαβόλοι την καταριούνται με τον βρομόκαιρο τους.... Ο σκύλος άρχισε να αλυχτάει μέσα στην νυχτιά. Ο βοριάς λυσσομανούσε, τα μουλάρια ήταν ανήσυχα. Ξεύρανε τον κατήρφο. Ξεύραν τους κινδύνους... Αυτός όμως δεν κατείχε τα μελλούμενα... Πήρε μια βέργα που βρήκε από «κάτου» και άρχισε να βρίζει και να βαράει τα μουλάρια... Ο σκύλος απομακρύνθηκε με την ουρά «πο κάτου». Κίνησε «κατέ πίσου» αλλά πως να πάει κόντρα στην δουλική του φύση.... Υποτάχθηκε.... Τρέμοντας ακολουθούσε. Άρχισε να χιονίζει. Βροχή με χιόνι. Κατάρα.... Ποιος θα βγει αύριο στο παζάρι. Θα με «μουλώσει» το χιόνι σκέφτηκε... Κατάρα...

Ήταν καμιά ωρίτσα μετά την Ενορία που έφτασε στο τρίστρατο. Για να είμαι ακριβής δύο στροφές πριν. Έγινε επανάσταση... Ανταρσία.... Ο σκύλος με γυμνά δόντια και τρίχωμα κάγκελο γάβγιζε δαιμονισμένα.... Τα μουλάρια αυτά τα δουλικά ζώα στύλωσαν τα πόδια και δεν κινούσαν «ρούπι»... Τι στο διάβολο συμβαίνει εδώ. Το αγιάζι θέριεψε... Τώρα είχε σταματήσει και η βροχή και το χιόνι. Ένας τρομερός αγέρας σηκώθηκε. Το καμπαναριό χτυπούσε άναρχα από τον Άγιο Θανάση. Από το ξωκλήσι του Άγιου Γιάννη η καμπανίτσα χτύπαγε ίδιο με κατσίκι με την κουδούνα του... Μια αλεπού γρήγορα έτρεξε και χάθηκε.... Ένας λαγός ανάμεσα στις φτέρες έτρεξε κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο....

Με χίλια ζόρια ο Σταύρος κατάφερε τα μουλάρια να κινήσουν.... Το τελευταίο πίσου πίσου σπάει το σχοινί και εξαφανίζεται αφηνιασμένο.... Πάνε οι πατάτες, τα κρεμμύδια δεξιά αριστερά... Τι να κάνει... Να κυνηγήσει το αφηνιασμένο να μαζώξει την πραμάτεια... Δαίμονες και τριβόλοι .... Βρισιές, παρακάλια.... Με τα πολλά κινά και φτάνει στο τρίστρατο....

Ο αστυνομικός διευθυντής συνοφρυωμένος στην Κούμη συνεδριάζει με τον Δέσποτα στο Δεσποτικό.... Του εξηγεί ότι θα υπάρχει μια λογική εξήγηση. Ένας νεκρός κατακρεουργημένος, δύο μουλάρια μισοφαγωμένα δεν είναι ένα καθημερινό γεγονός. Ο Δέσποτας αδυνατεί να τιθασεύσει το πλήρωμα της Εκκλησίας.... Είναι το τρίτο περιστατικό με τα ίδια χαρακτηριστικά την τελευταία εικοσαετία... Ούλο το χωριό λέγει ότι φταίει που κατέστρεψαν το νεκροταφείο το παλαιό στον Άγιο Θανάση και το έκαμναν κάτω στην Παναγιά την Λιαουτσάνισα... Τα πνεύματα του κακού αγρίεψαν.... Και εκδικούνται για την άδικη μεταφορά....

Οι ταβέρνες άδειες.... Οι βεγγέρες πλέον δεν γίνονται.... Τα σουαρέ κόπηκαν. Μονάχα οι μουρλοί της Κούμης πάνε και έρχονται Βασιλιάδες σε μια έρημη πολίχνη.... Οι μεθύστακες παίρνουν από το μεσημέρι το κρασί και κάθονται και πίνουν με τις γυναίκες τους.... άκουσον, άκουσον... Στο σπίτι.....

Το χωριό είναι έξαλλο. Ζει μόνο ως το απόγευμα... Τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς... Τα ξυλουργία αργούν να παραδώσουν τα έπιπλα... Ως και το εργοστάσιο οινοπνεύματος δουλεύει μονοβάρδια.... Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το μεγάλο κακό που διαδίδεται παντού.... ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ.... Σκόρδα επιτάσσονται, οι παπάδες έχουν πάρει τα προσευχητάρια, εξομολογούν γίνονται λιτανείες.... Η εικόνα της Παναγιάς της Λιαουτσάνησας βγαίνει και περιφέρεται στον τόπο του κακού... Για μια κακή σύμπτωση ο ένας από τους τρεις που τη κρατά λυγίζει σαν φτάνουν στο τρίστρατο μέρα μεσημέρι... Οι άλλοι δύο με χίλια ζόρια σώζουν το προσκύνημα.... Αλλόφρων ο  κοσμάκις τραβάει τα μαλλιά του... ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ..... Τότε ο Δέσποτας σταματά επί τόπου και υψώνει τον Σταυρό.... Όλοι στα τέσσερα... Μονάχα οι τρελοί του χωριού γελούν... Τους βαρούν και τους υποχρεώνουν να πέσουν και αυτοί κάτου...Με στεντόρεια φωνή ο Δέσποτας λέγει... ΕΔΩ... ΕΔΩ... ΘΑ ΚΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ.... ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ....

Τα μεταφυσικά φαινόμενα της γέφυρας της ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ...

Σε παλαιότερη ανάρτησή μου είχα αναφέρει, μεταξύ άλλων, για μια γέφυρα στα χωριά της πατρίδας μου http://akrat.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html. Έλεγα τότε ...." Λοιπόν εκεί κοντά στον "αμαξωτό" που συνδέει την Χαλκίδα με την Κύμη υπάρχει μια γέφυρα που ονομάζεται "γέφυρα της Σκοτεινής". Άμα ρωτήσεις τους ντόπιους θα σου πούνε ότι την λένε σκοτεινή γιατί τα πλατάνια και το πράσινο δηλ τα "ρουμάνια" (ρουμάνια λέμε τα μέρη που το πράσινο είναι πυκνό και ακαλλιέργητο)... Φευ η "γέφυρα της Σκοτεινής" έχει την δική της ιστορία...

Μια τυφλή Οθωμανή περπατούσε και στην γέφυρα, ως εκ θαύματος, βρήκε το φως της.. Από εκεί πήρε το όνομά της... Μετά πήγε στο μοναστήρι του Σωτήρος και προσεκύνησε. Άλλοι λένε ότι πήγαινε πριν βρει το φως της προς το μοναστήρι... Είναι από τα πολλά ιστορικά θαύματα που ο κοσμάκης διέσωσε ανάμεσα στους Οθωμανούς και τους Χριστιανούς δούλους... Διάβολε τα πολλά χρόνια κοινής ζωής άφησαν πολλά τέτοια ιστορικά..."



Το θέμα σήμερα είναι ότι η γνώση προχωρά μέρα με την μέρα.... Πρόσφατα έλαβα ένα ανώνυμο γράμμα από κάπου... 

Μου έλεγε ανάμεσα σε άλλα εμπιστευτικά.... ".... Κάποιες βραδιές μια μυστική φιγούρα βγαίνει από το ποτάμι και σταματά τους περαστικούς ταξιδιώτες ζητώντας σε άγνωστη γλώσσα ακατάληπτα πράγματα.....και συνεχίζει το γράμμα.... και όταν οι φοβισμένοι περαστικοί αδυνατούν να πουν κάτι για να βοηθήσουν το ζούδι, κλαίγοντας αποσύρετε στα σκοτεινά βάθη του ποταμιού κλαίγοντας..."

Σοκαρισμένος αναζήτησα μια άκρη στα μεταφυσικά αυτά δρώμενα... Απευθύνθηκα εις εν φίλον και συμφωνήσαμε να αποστείλουμε επιστολή για βοήθεια από την Τουρκιά... Όντως πέρυσι έφτασε εις την Κούμη μια συντροφιά από εξαίρετους ηλικιωμένους με μία και μόνη αποστολή... Να σουλατσάρουν την νύχτα και να ξεδιαλύνουμε το μυστήριο του ζουδιού...

Την Τέταρτη ημέρα όπως μου είπαν όντως εμφανίστηκε το ατυχές πλάσμα... Ήταν μια βαθιά ηλικιωμένη γυναίκα η οποία δεν φορούσε φερετζέ αλλά ήταν ενδεδυμένη με Οθωμανικά ρούχα.... Τρομοκρατώντας τους και ευρισκόμενη σε παραλήρημα άρχισε να τους απειλεί.... Αυτοί οι φίλοι άρχισαν να τις μιλούν στην γλώσσα την παλαιά την Οθωμανική.... ΚΑΙ ΤΟΤΕ..... ΤΟΤΕ αυτή η δυστυχής γηραιά Κυρία άρχισε να κλαίγει με μαύρο δάκρυ και σιγά σιγά να απομακρύνεται μέσα σε γέλια και κλάματα χαράς... Χάθηκε στα λιγοστά νερά του ποταμιού.... ΄

Έκτοτε η γέφυρα της ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ παραμένει ένα ασφαλές πέρασμα για τους εντοπίους.... Οι δε φίλοι Τούρκοι ουδέν άλλο μου ανέφερον κρατώντας το θέμα εις το απόλυτον μυστήριον.... Που και που έκτοτε, εντός του έτους, ολίγες ερυθρές μικρές κλωστίτσες εμφανίζονται εις τα δέντρα πέριξ της γεφύρης... Ποιός ξέρει πως και τι... Ίσως μια μυστική Οθωμανική σέχτα που διεσώθη μυστηρίως εις την ευρυτέραν περιοχήν της Κούμης να καταθέτει με αυτό, την ύπαρξήν της... Ίσως η γηραιά Οθωμανή, μαλακωμένη που άκουσε την πατρώαν της γλώσσαν, να ηρέμησε και να θέλει μόνο που και που να μας θυμίζει την ύπαρξήν της...

Όπως και να έχει ο AKRAT πιστός στο καθήκον εκαθάρισε την περιοχήν από το μεταφυσικό μυστήριο...... Εαν δε κανέν βράδυ ακούσετε κανένα κλάμα.... ΣΥΜΠΟΝΕΣΤΕ ΤΗΝ ΤΥΦΛΗΝ ΑΥΤΗΝ ΓΡΑΙΑΝ την θεραπευμένη τότε εκ του Μοναστηριού..... Αφήστε δε και εσείς ερυθράν κλωστίτσα για συντροφιά...