Ο ΣΕΙΧΗΣ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΑΡΠΟΣ... Στο άγνωστο "ΒΟΥΝΟ Χ-3"

 Πολλές φορές έχω πει ότι οι αιώνες είναι σαν τις δικές σας στιγμές, σε ένα καθιερωμένο κυριακάτικο πικ νικ. Αχ πόσο δύσκολη αλλά και αξιοζήλευτη είναι η ζωή ενός βρικόλακα. Θα σας διηγηθώ, πως κάποτε είχα μια ευτυχισμένη συνάντηση με έναν συνάδελφο βρικόλακα του Μουσουλμανισμού, της αίρεσης των Σιιτών, της υποδιαίρεσης των Κιλιμπαχτήδων, της υπό υπό διαίρεσης... Οκ. Εντάξει το κατάλαβα ως εδώ... Πήξατε ε;; Ήμουν σε ένα βουνό της Εύβοιας, ψηλά στα απάτητα βουνά των Κοτυλαίων όρων. Έψαχνα για κανένα ζαρκαδάκι ζουμπουρλούδικο, για να πιω τίποτα αιματάκι ως αναψυκτικό. Όπως λέμε FANTA... Ωστόσο πάλευα με τίποτα τσακαλάκια, κανένα λύκο έτσι για ξεμούδιασμα... Και τσουπ συναντώ τον συνάδελφο τον Σιίτη Βρε τι χαμπάρια, Καλά εσύ. Τα κουρίτσα καλά; Ναι αμέ εσείς Κύριε μου λέει; Εντάξει όλα καλά... Περατοπετάξαμε αντάμα, συζητήσαμε έντονα και φιλικά για την σχέση αίτιου και αιτιατού. Για την στενή σχέση του Επέκεινα ως προς το σήμερα. Επίσης ορισμένα ζητήματα τάξης του κάτω κόσμου. Πχ να πάψουν οι αλληλοσκορδαλιές μεταξύ των βελζεβούληδων τέως Χριστιανών και των τέως Μουσλιμάνων...

Κάναμε και μια φραξιονιστική συμμαχία κατά της βενζεβούληκης γκρούπας των όξω κεντρώων τέως Προτεσταντών και όλα καλά. Του έδωσα δώρο μια μπέρτα ζεστή σαν πουπουλένιο σκέπασμα και τότε αυτός μου έδειξε το υπέρτατο γλυκό των βρικολάκων... Ένα φυτό που φύεται σε απάτητα βουνά, κάτω από μυστικά βοτάνια, που μας οδηγούν σπάνια ερπετά, άγνωστα στο ευρύ κοινό. Αυτά αναδύονται από τα κάτω μέρη μια φορά τα 6 χρόνια και για μια ημέρα. Είναι μια ημέρα που μας δίνεται η δυνατότητα να κυκλοφορούμε ημέρα ως τις 2και τέταρτο το μεσημέρι. Με μεγάλη προσοχή. Γιατί πρέπει να φυλάμε έναν "καρπό" από την προηγούμενη "καρποσυλλογή".... Και να είμαστε... Ε μα πια... Σιγά που θα κάτσω να σας πω τα μυστικά μας χαρτί και καλαμάρι... Δεν πέρασαν πολλές ημέρες από τότε που μάζεψα τον θεσπέσιο "καρπό". Αυτήν την φορά, δεν ήταν από τα Κοτύλαια. Όχι είναι από άλλο μέρος. Ας πούμε το "ΒΟΥΝΟ Χ-3". Που; Πότε; Θα παρακαλούσα να είστε ευγενείς. Να μην ρωτάτε αδιάκριτα πράγματα... Μεγαλώσαμε πλησίον της φύσης, εντός της φύσης αλλά και μακριά της... Δεν καταλαβαίνω τους σύγχρονους που θέλουν να σουλατσάρουν εντός της φύσεως. Και κάθε τόσο να κόβουν ένα σπαράγγι, ένα μανιτάρι, μια ρίγανη, ένα δενδρολίβανο και ούτω καθ' εξής... 

Έτσι όπως πάτε βοτάνι δεν θα μείνει... Θυμάμαι όταν ήμουν νορμάλ τύπος, κατέβαινα από την άμαξα, όπου είχα φουμάρει τον αγκλέορα, και άνοιγε η ψυχή μου από τις ευωδίες των βοτάνων, σε κάθε χωριό που έφτανα. Ένας ποταμός οσμών. Τώρα είτε στην Αθήνα, είτε στο Ριζοβούνι, ένα και το αυτό... Μια φορά είχα πάρει πριν αιώνες ένα σκαρί και έκανα 20 ημέρες ταξίδι. Έφτασα στην Κρήτη και με κυρίευσε μια εντονότατη ευωδία από τα βοτάνια... Όλος αυτός ο κόσμος, που φωτογραφίζεται εντός της φύσης, που κολυμπά στις λίμνες, που ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΕ τον ήχο των κλαριών εντός του δάσους, που πατά ασύστολα όπου βρεθεί... ΈΧΕΙ ΜΥΑΛΌ;;; Είναι αυτός ο κόσμος του; Ο κόσμος του σταματά ΕΚΤΌΣ του δάσους... Φτιάξτε ουζερί, καφετερίες, μπάρες πέριξ του δάσους... Κάντε έρωτα πάνω σ' ένα κορμό δέντρου πέριξ του δάσους, όχι στον κορμό όπως έχω ακούσει ότι κάνουν. Αφήστε το δάσος στους ιδιοκτήτες του... Τα ζα. Τα φυτά. Τα ζουζούνια... Τώρα εσείς ξέρω... Θέτε να σας πω για τον "καρπό". Πριτς... Είναι μάτζικ. Πέρφεκτ που λέμε ...Ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ ΒΡΙΚΟΛΑΞ

 

"O ΠΑΠΠΟΥΣ ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ" από την ΕΝΟΡΙΑ Βιβλιοπαρουσίαση Ή ΈΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

 

Το καράβι, με μια θαυμάσια εικαστική μορφή

Η συγγραφέας Α. Διαμαντή - Κηπιώτη, μας χάρισε ένα ωραίο βιβλίο, με θέμα έναν παππού, που ήταν ναυτικός και έμενε σ' ένα θαυμάσιο χωριό, δίπλα στην Κύμη που λέγεται ΕΝΟΡΙΑ. 

Θα μου πείτε τι το ιδιαίτερο είχε ο παππούς αυτός. Να σας πω ήταν ναυτικός, έγινε ιδιοκτήτης ενός εμπορικού ιστιοπλοϊκού και μεγάλωσε στο χωριό ΕΝΟΡΙΑ όπου και έζησε και αποχαιρέτησε τον κόσμο αυτό. 

Ο παππούς είχε διασώσει, το ημερολόγιο ζωής του. Μεταξύ άλλων και του πλοίου του. Έτσι η λογοτέχνης οδοντίατρος, περιδιοντολόγος μας χάρισε δύο τινά. Ένα υπέροχο βιβλίο που αφορά την ναυτιλία και μια ταχεία περιήγηση στο χωριό αυτό και την ιστορία του. (διεξοδική ως ένα βαθμό).

Η κυρία Α. Δ. Κ. (θα το λέω για συντομία) είναι φανερό ότι αγάπησε τον παππού. Αγάπησε και το χωριό, παρόλο που είναι από την Ήπειρο. Με λίγα λόγια μας συγκλόνισε. Το βιβλίο αποδίδει μια ηρεμία, ένα στοχασμό, εκφράζει κρυμμένες σκέψεις της συγγραφέως και ανοίγει ερμηνευτικούς δρόμους για την ζωή του παππού. Δεν στέκει δηλαδή σ΄αυτά που φαίνονται. Ερμηνεύει, στοχάζεται, εξηγεί και δίνει εκδοχές.

Στο βιβλίο η Α. Δ. Κ. χρησιμοποιεί και την αφεντομουτσουνάρα μου. Το blog αυτό ως χρηστικό εργαλείο. Δεν μπορώ να κρύψω ότι με έχει συγκινήσει πολύ. Να δεις ότι κάτι έχεις προσφέρει σαν  blog και στην γραπτή μορφή ... Ε δεν είναι και λίγο... 

Στο βιβλίο βρήκα πάρα πολλά ενδιαφέροντα. Πρώτα απ΄όλα μια πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή των γεγονότων της κατοχής και ιδιαίτερα της πείνας και του λιμού. Και μπορώ να βεβαιώσω ότι είναι σύμφωνη με τις περιγραφές των γονιών μου. Κατά δεύτερον μια πολύ σπουδαία καταγραφή ΌΛΟΥ του γαμίλιου τραγουδιού της περιοχής κατά την ΕΝΟΡΙΑΤΙΚΗ εκδοχή. Οφείλω να τις πω ΔΗΜΟΣΙΑ ότι αν βρω άνθρωπο να το τραγουδήσει ακαπέλα θα το δώσω χωρίς να ντραπώ.  Μου άρεσε πολύ και για τον λόγο ότι πρώτη φορά το διάβασα με τόσους πολλούς στίχους.  Ε ναι εντυπωσιάστηκα.

Το βιβλίο μιλάει σαν να ήταν ο παππούς που το έγραφε. Και εδώ μου άρεσε η παρουσίαση εκφράσεων ντόπιων, με μέτρο και σύνεση. Όπως και ναυτικών εκφράσεων. Η δωρική μορφή της λαλιάς της ντόπιας ήταν όσο πρέπει. Τόσο όσο. Όχι υπερβολές που άλλα βιβλία καταλήγουν στην γραφικότητα. 

Δεν θέλω να λέω όμως μόνο τα καλά. Κάτι που είναι δύσκολο είναι η καταγραφή της ιστορίας σε σύνοψη όσον αφορά τον μεσαίωνα κλπ. Ξέρω πόσες εσωτερικές στρώσεις καθηκόντων οδηγούν τον συγγραφέα να υποπέσει στην συνοπτική περιγραφή ολάκερις της ιστορίας. Εντάξει το καταλαβαίνω. Όπως καταλαβαίνω τον εαυτό μου, πόσα μαζεμένα είχε από τους γονείς που σταματημό δεν είχαν με την ιστορική τσάρκα αιώνων. Και ναι στην περιοχή μου είναι συνηθέστατο να  μιλούν για το παρελθόν ως τα άκρα του... Όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι για να φωνάξουμε άλλους ανθρώπους κοντά που θέλουν να γνωρίσουν τον τόπο χρειάζεται μέτρο. 

Μια από τις πολύ δυνατές στιγμές του βιβλίου είναι τα γηρατειά... "Να΄ταν τα νιάτα ... τα γηρατειά καμία". Θα ήθελα να πω με μια δύο εκφράσεις την γνώμη μου. Πρόκειται για ένα ιστορικό διήγημα. Άκρως ενδιαφέρον. Τι να πω. Να πω για το πλοίο; Να πω για το χωριό αυτό που είναι, από τα ωραιότερα της περιοχής; Να πω το ένα να πω το άλλο;

Θα πω κάτι που εκφράζει την πραγματικότητα. Αγοράστε το. Και θα αγαπήσετε το χωριό αυτό. Και να μην έχετε πάει ποτέ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Πάνω κάτω όλα τα χωριά μας έχουν μέσα τους μια πάνω κάτω ίδια ιστορία;; Ισχύει;; Όχι δεν ισχύει το χωριό αυτό έχει κάτι που δεν έχει γραφτεί ακόμα...

ΕΊΝΑΙ ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΦΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΟ και .... Η συνέχεια κάπου κάποτε....

https://www.politeianet.gr/books/9789604522835-diamanti-kipioti-anthoula-bita-o-pappous-kapetan-giannis-295577

ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΚΑΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ... στον Β. ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

 Η σχιζοφρένεια που ζούσαμε εμείς οι βρουκολάκοι στον πόλεμο δεν περιγράφεται. Και τέλος πάντων πάει τέλεψε ο πόλεμος. Οι Ναζήδες ηττήθηκαν, οι σύμμαχοι κέρδισαν. Και τότε ένα έγκλημα του καπιταλισμού συντελέστηκε σε βάρος του Γερμανικού λαού. Λες και ήταν όλοι Νάτσιδες και ευθύνεται ένας λαός για τα εγκλήματα των καπιταλιστών του. 

Πέρα από τα εκατομμύρια εκτοπισμένων Γερμανών που μπορεί να έφτασαν και άντε βρες τα νούμερα, οι αιχμάλωτοι πολέμου ήσαν περίπου 11 εκατομμύρια... Φαντάζεστε το νούμερο; Από αυτούς 1,5 ως δύο εκατομμύρια δεν επέζησαν. Εμένα προφορικές πηγές μου είχαν πει για 3 εκατομμύρια αλλά δεν το ισχυρίζομαι. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός πόλεμος των ιμπεριαλιστών και των σταλινικών γραφειοκρατών. Εξανδραποδισμοί των λαών. Δεν έχουν έλεος εμπρός στους ηττημένους. 

Τους υπερασπίστηκε κανένας; Κάτι λίγοι. Τίποτα Τροτσκιστές, τίποτα Αρχειομαρξιστές τίποτα Αναρχικοί φαντάζομαι. Νομίζω ότι μερικοί λίγοι άνθρωποι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων του ανθρωπισμού και όχι του αγριανθρωπισμού.

Θα σας παραθέσω λίγα αποσπάσματα που βρήκα στην ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ και την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ της περιόδου 1945-1946... Όπως τις γράφαν τότε με την ορθογραφία σύνταξη κλπ

Παραθέτω και κάτι Ρωμαϊκές επινίκιες βάρβαρες εκδηλώσεις... Κάτι παρελάσεις αιχμαλώτων. Μόνο τα λιοντάρια έλειπαν ή τίποτα δημόσιες εκτελέσεις... 

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Ναι έπρεπε για ένα διάστημα να μείνουν αιχμάλωτοι για να εξασφαλιστεί η νίκη. Αυτονόητο είναι σε ένα πόλεμο. Των αξιωματικών όμως όχι των απλών φαντάρων. Και σε συνθήκες σωστές. ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ...

Βάζω και μερικά βίντεο προς απόδειξη... KAI ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΦΑΝΗΣ

ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ

 

Με εκδηλώσεις  Διεθνούς αλληλεγγύης οι εργάτες της Ευρώπης απαντούν στην αισχρή προσπάθεια των συμμάχων να επιβάλλουν όρους σκλαβιάς στις γερμανικές μάζες. Έτσι οι Βέλγοι ανθρακορύχοι ξεσηκώθηκαν όταν οι Βέλγοι καπιταλιστές θελήσαν να βάλουν 30,000 γερμανούς στα πηγάδια του κάρβουνου.

Επικεφαλής αυτής της διαμαρτυρίας ήταν οι ανθρακορύχοι του Σαρλρουά του Μπορινάλ και Αντερλόους όπου η επιρροή του Επαν.  Κόμ. Βελγικού τμήματος της 4^ης Δ. Είναι ιδιαίτερα δυνατή.

Η Εργ. Πάλη της 11 Αυγ. Αναφέρει την απόφαση των ανθρακορύχων Άντερλους.

Διαμαρτυρόμαστε για την είσοδο γερμανών αιχμαλώτων στ΄ανθρακορυχεία.

Διακηρύσσουν ότι η θέση τους είναι στ΄ανθρακορυχεία στα εργοστάσια και στα μαγαζιά της Γερμανίας και ότι σκοπός των καπιταλιστών είναι να σαμποτάρουν τη πάλη των εργατών.

Διακηρύσσουν ότι θα εργαστούνε με τους γερμανούς υπό τον όρο ότι θα απολαμβάνουν τους ίδιους όρους εργασίας όπως οι Βέλγοι ανθρακορύχοι και προπαντός το δικαίωμα Συνδικαλιστικής οργάνωσης.

Σ΄αυτές τις κινητοποιήσεις πρωτοστάτησαν οι τροτσκυστές γι΄αυτό δεχτήκανε τις οξύτερες επιθέσεις  από τη δημοκρατική κυβέρνηση πούναι ανδρείκελο των συμμάχων.

Ο Σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός εξακολουθεί ν’ απαγορεύει την «Φωνή του Λένιν» και απειλεί να κλείσει και την «εργατική πάλη».

Οι Σταλινικοί ζητούν τη πλέρια κατάργηση του κόμματός μας και ξεσηκώνουν καμπάνιες για δολοφονίες και κακοποιήσεις τροτσκυστών με το σύστημα της Γκεπεού.

 

(ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΑΘΗΝΑ 31 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1945)

 

ΝΑ ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΕ ΔΟΥΛΕΙΕΣ. ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ

Όταν ακόμη για πρώτη φορά συζητείτο το ζήτημα της χρησιμοποίσης των γερμανών αιχμαλώτων, αλλά και κάθε αιχμάλωτου από τους νικητές του πολέμου για τις επανορθώσεις τονίσαμε την άποψη ότι αυτό όχι μόνο είναι βάρβαρο και έχει το χαρακτήρα του δουλεμπορίου αλλά ακόμα ότι αυτό θα είχε σαν αποτέλσμα για τους εργάτες των χωρών που θα χρησιμοποιούνται οι αιχμάλωτοι να προκληθεί ανεργία και ακόμη να αποτελούν οι αιχμάλωτοι το καμτσίκι στα χέρια των κφαλαιοκρατών κατά των αξιώσεων των ντόπιων εργατών.

Και τα γεγονότα μας επαληθεύουν. Στη Νεάπολη της Ιταλίας οι αμερικανικές αρχές χρησιμοποιούν στα έργα του λιμανιού γερμανούς αιχμαλώτους. Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλη ανεργία στους Ιταλούς εργάτες που δημιούργησε μεγάλη αγανάκτηση ενάντια στην χρησιμοποίηση αιχμαλώτων.

Η αγανάχτηση αυτή εκδηλώθηκε όταν ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Πάρι  πήγε να επισκεφθή τη Νεάπολη. Πολλές χιλιάδες άνεργοι εργάτες όρμησαν εναντίον του με διαθέσεις να τον λυντσάρουν. Με την επέμβαση της αστυνομίας κατώρθωσε να σωθεί αλλά κακοποιήθηκε ο γραμματέας του και το αγανακτησμένο πλήθος κατέστρεψε το αυτοκίνητό του και μπήκε και σε άλλα δημόσια χτήρια.

Την άλλη μέρα οι εργάτες οργάνωσαν μεγάλες διαδηλώσεις με κύρια απαίτηση να σταματήσει η χρησιμοποίηση των αιχμαλώτων στις δουλειές.

Οι αιχμάλωτοι σήμερα πρέπει να απολυθούν, καμιά δικαιολογία δεν χωρεί μετά το τέλος του πολέμου να διατηρούνται και να χρησιμοποιούνται σε καταναγκαστικά έργα.

 

(ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ 17-9-1945)

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

 

Επίσημοι στρατιωτικοί κύκλοi των συμμάχων απεκάλυψαν σχέδιο κατακράτησης 600 χιλ. Γερμανών αιχμαλώτων πολέμου σαν «σκλάβους εργάτες» για τον Αμερικανικό Στρατό μολονότι ο πόλεμος τελείωσε. Επίσης οι συμμαχικές αρχές ανήγγειλαν την συμπλήρωση συμφωνιών για τη μεταφορά 250,000 Γερμανών που τώρα είναι αιχμάλωτοι πολέμου στη Γαλλία, στην Αμερική  σαν σκλάβων εργατών.

 

(ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ)

 

 

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

Γράμμα Γερμανών κρατουμένων που στάλθηκε κρυφά στην εφημερίδα «Σοσιαλιστής Ηγέτης»

Υπάρχει μια ολόκληρη αντιπαράθεση με τις αηδίες που έγραφε ο ΡΙΖΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ της 25-11-1946 τα οποία δεν αντιγράφω για να πάμε στο ίδιο το γράμμα...

 

«Θάθελα να δώσω σε σας και στους αναγνώστες σας πληροφορίες από πρώτο χέρι σχετικές με μερικές όψεις της ζωής των αιχμαλώτων πολέμου.

Κρατιέμαι σ΄ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, όπου όλοι οι κρατούμενοι στέλλονται και δουλεύουν σε αγροκτήματα εκτός από ένα ποσοστό 7-10% που χρησιμοποιούνται σαν Διοίκηση του Στρατοπέδου. Τα της δουλειάς κανονίζονται από την Γεωργική Εκτελεστική Επιτροπή Πολέμου.  Αυτοκίνητα που τα οδηγούν σuγκρατούμενοί μας μας φέρνουν το πρωί στα αγροκτήματα και μας παίρνουν πίσω τη νύχτα. Το κατώτατο όριο της βδομαδιάτικης  εργασίας είναι 48 ώρες, αλλά οι χτηματίες μπορούν να μας κρατούν στη δουλειά όσο θέλουν ως τη νύχτα (Μοναχή εξαίρεση η Κυριακή, όπου η δουλειά είναι προαιρετική). Πληρωνόμαστε «μεροκάματο» 1,5 πέννα την ώρα, δηλαδή 6 σελλίνια για τη βδομάδα των 48 ωρών. Ο χτηματίας φυσικά πληρώνει πολλά περισσότερα στη Κυβέρνηση (1 σελ. Και 8 πέννες την ώρα δηλ. 4 λίρες για τη βδομάδα των 48 ωρών).

Και για τις υπερωρίες πληρωνόμαστε το ίδιο δηλ. 1,5 πέννα την ώρα (ενώ ο χτηματίας γι΄αυτές πληρώνει 2 σελ. Και 8 πέννες για την κάθε ώρα υπερωρίας).

Όταν ένας αιχμάλωτος πολέμου αρρωστήσει ή όταν δεν τον παίρνουν στη δουλειά, δεν πληρώνεται καθόλου. Τότε δεν μπορεί να αγοράσει τίποτε από την καντίνα. Σ΄ αυτή την περίπτωση οι άλλοι σύντροφοι μοιράζονται μαζί του ότι κερδίζουν.

Για να αντιληφθήτε την αγοραστική αξία του μεροκάματου της βδομάδας των 48 ωρών εργατίας, σας σημειώνω τι μπορεί κανείς να αγοράσει στη καντίνα με 6 σελλίνια.

 

25 τσιγάρα (βδομαδιάτικη μερίδα για κάθε αισμάλωτο πολέμου) 2 σελ. 8,5 π.

1 οδοντόπαστα 1 σελ. 3 π.

1 ζευγάρι κορδόνια 6 π.

1 τετράδιο 6 π.

1 κομμάτι κέϊκ (100 δραμιών περίπου) 1 σελ.

 

Σύνολο     5σελ. Και 11,5 π.

 

Και τώρα μερικές πληροφορίες σχετικά με το φαγητό μας. Οι μερίδες μας όταν δουλεύουμε έξω είναι:

Πρόγευμα (6,30 πρωί) χυλός από αλεύρι βρώμης, γάλα σκόνη, καιμμιά φορά σταφίδες 2 φέτες ψωμί.

Δείπνο ( κατά τις 7 το βράδυ ) : πατάτες, χόρτα, σάλτσα, ένα κομμάτι κρέας. Για το υπόλοιπο διάστημα της μέρας που μεσολαβεί ανάμεσα σ΄αυτά τα δύο γεύματα μας δίνουν και παίρνουμε στους γυλιούς μας 6 φέτες ψωμί, (μια φέτα μόλις ζυγίζει 18 δράμια (11 γραμμάρια) μαργαρίνη, ολίγο ψιλοκομμένο ψάρι, ή περί τα 12 δράμια (140 γραμ.) τυρί, ή 10 δράμια (345 γραμμάρια) μπέϊκου.

Στην εποχή του θέρου πολλοί από μας δουλεύουν στα χωράφια πάνω από 10 και 11 ώρες.

Όταν έχουμε σχόλη να πως περνούμε τον καιρό μας:

Μελετάμε Αγγλικά, μαθηματικά κλπ. Διαβάζουμε ότι μπορούμε να βρούμε στις γλώσσες που ξέρουμε αν και μόλις 40 περίπου βιβλία έχει η βιβλιοθήκη μας και τα πιο πολλά τους πραγματεύονται θεωρητικά ζητήματα που ξεπερνούν τις δυνάμεις των περισσοτέρων μας.

Ακούμε ραδιόφωνο. Κυρίως ζητάμε νέα από την Γερμανία και ελαφρά μουσική σ΄/ ένα οποιοδήποτε σταθμό.

Παίζουμε σκάκι, χαρτιά, τέννις του τραπεζιού, φουτ-μπωλ κλπ. Μερικοί από μας συνεργάστηκαν κι έφτιαξαν μια σκηνή. Συγγράφουν διάφορα έργα, τα οποία και παίζουν. Κάθε 4-6 βδομάδες έχουμε καινούργιο έργο. Μιά ορχήστρα βοηθεί στο παίξιμο των έργων. Είναι μια πρόχειρη ορχήστρα που αποτελείται κυρίως από πνευστά όργανα.

Τα απογεύματα της Κυριακής 1,5 ώρα διατίθεται για τη μετάφραση νέων από τις αγγλικές εφημερίδες. Κάθε 15 μέρες έχουμε κινηματογράφο.

Στις αρχές της αιχμαλωσίας υπήρχε πολλή όρεξη για μόρφωση ανάμεσα στους αιχμαλώτους. Πολλοί άρχισαν να μελετούν, κάνοντας σχέδια για το μέλλον. Εξετάζοντας σήμερα την κατάσταση είμαι αναγκασμένος να πω πως αυτή η όρεξη εξανεμίστηκε κι΄αυτό που εγκαταλήθηκε κυρίως είνε οι σπουδές. Εκείνο που τώρα κυριαρχεί είναι, νομίζω, η προσπάθεια μόνο να αναζήσουμε, να περάσουμε τον καιρό μας.

Έχουμε κλείσει πιά δύο χρόνια που είμαστε αιχμάλωτοι τι θα γίνουν συλλογιζόμαστε εκείνοι που θα χρειασθεί να περιμένουν δυό ακόμη χρόνια ώσπου να μπορέσουν να γυρίσουν στα σπήτια τους;

Είναι πάνω από δυό χρόνια που ζούμε κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες (οι πρώτοι 12 μήνες ήσαν ακόμη χειρότεροι, γιατί είμαστε σε στρατόπεδο του οποίου οι κρατούμενοι δεν εργάζονταν. Έτσι ούτε πληρωνόμαστε και η τροφή μας ήταν πολύ λιγώτερη.

Αλλά όση σπουδαιότητα κι’ αν έχουν για μας οι συνθήκες εργασίας, πληρωμής, τροφής, σχόλης κλπ και όσο κι΄αν επηρεάζουν οι συνθήκες αυτές τα αισθήματά μας σχετικά με την αιχμαλωσία, τη χώρα και το λαό που μας κρατεί, παρ΄όλα αυτά δεν είναι κυρίως για μας που ενδιαφερόμαστε αλλά για τις συνθήκες ζωής των δικών μας και της χώρας μας.  Θέλουμε να γυρίσουμε στα σπήτια μας όχι τόσο για να σωθούμε εμείς, αλλά για να βοηθήσουμε τους γονείς, τα αδέλφια μας, να ξαλαφρώσουν από τις τρομερές συνθήκες μέσα στις οποίες το χιτλερικό...     (δυστυχώς δεν έχω την συνέχεια της δεύτερης σελίδας)

(ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1946)  

 

                                                                       

KAΛΠΑΖΕ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ....

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ Θ. ΜΠΑΣΙΑΚΟΥ.

Ο ποιητής που κάλπαζε σαν άτι στον κεντρικό επαρχιακό δρόμο,

ομοιάζει ωσάν το όχημα VANBURG της Ανατολικής Γερμανίας, με νεκρά ταχύτητα. 

Ο δίχρονος κινητήρ του αντί να συγκρατείτε, απογειώνει τον καλπασμό του. 

Έτσι είναι, ο λόγος ο ποιητικός, που με συναρπάζει. 

Με ταχύ καλπασμό, ίππου ψωραλέου της επαρχιακής πόλης. 

Μην είναι τίποτα Αραβικό, Ουγγαρέζικο, Τούρκικο γεμάτο έπαρση...

 Όχι εδώ από τα μέρη μας, να είναι. 

Ένας Ντορής, ένας Αστραχάν, ένας Μάριος... 

Να έχει εκτίμηση του χώρου και του χρόνου. 

Να είναι επίκαιρος και ανεπίκαιρος. 

Να είναι τόσο όσο και να μην είναι. 

Ε αυτός ο ποιητής είναι του γούστου μου. 

Αξιοπρεπής, καταδεκτικός, απόμακρος, γαλαντώμος. 

Πως να σας το πω βρε παιδί μου... 

Να όπως ο Θεόδωρος Μπασιάκος... ε αυτός παιδί μου...

Η ΚΑΚΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΒΟΓΟΜΙΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ... ΚΑΙ Η ΈΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΑ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΑ ΤΟΥΣ...

Οθωμανικό νεκροταφείο....

 Εμείς η συμπαθής κοινωνική ομάς, των βρουκολάκων, δεν έχουμε μέρος αναπαύσεως, όπως οι τυχεροί, Βογόμιλοι Μουσλιμάνοι και Ομβριοί. Εμάς η γκαντεμιά είναι πασιφανής... Τόπος μας είναι όλος ο κόσμος και ο ντουνιάς... 

Έτσι η κούρασή μας, με τόσους αιώνες καταστροφής που παρατηρούμε, είναι μεγάλη...

Ζώντας αιώνες τώρα με τους φίλους συναδέλφους Έλληνες βρουκόλακες, παρατηρούμε την κακότροπη συμπεριφορά των Ρωμιών με τα νεκροταφεία άλλων θρησκειών ή αιρέσεων...

Πάρτε παράδειγμα τους Βογόμιλους... 

Την σπουδαία αυτή αίρεση...

Τάφοι Βογόμιλων σιμά με φρέσους...

Δεν πέρασαν πολλά έτη που πήγαν οι σύγχρονοι και κάμαν νεκροταφείο σιμά στο νεκροταφείο των Βογόμιλων... Τόση απλωσιά εκεί έπρεπε να το κάμουν;; Αμέτι μουχαμέτι εκεί... Μα τι στο διάσκο τους έπιασε; Μεταξύ μας ατεκμηρίωτα... Πάει ένας... ψουψου ψουψου... το ήθος η πίστη μας... κινδυνεύει από τους Βογόμιλους ... Ο δημαρχέσας παθαίνει ντουβρουτζά... Εντάξει παίδες αναφωνεί... Κάντε νεκροταφείο.... Ο δημαρχέσας φταίει... Όχι ο άλλος... 

Το κατεστραμμένο νεκροταφείο της Σαλονίκης ....

Μετά άλλη ταλαιπώρια... Κατοχή περίοδος ταραγμένη... Και αξάφνου εμφανίζονται 500 εργάτες του δήμου Σαλονίκης και τι κάμνουν;; Πάνε και καταστρέφουν το Εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης... Και το έθαψαν και τώρα από πάνω είναι κάτι Πανεπιστήμια κλπ... ξέρετε ε;; Οι Εβραίοι δεν ξεθάβουν τους μουλωμένους... Εκεί...  Τώρα θα σας πω ένα μυστικό... Εμείς η συμπαθής τάξη των βρουκολάκων δεν τραβάμε ζόρι με το θρήσκευμα των ανθρώπων... Όχι...

Τάφοι Βογόμιλων

Τώρα ξέρετε γιατί ως βρυκόλαξ έγραψα το κείμενο αυτό; Γιατί νευρίασα  με το Οθωμανικό Μουσλιμανικό νεκροταφείο που πήραξαν οι δημαρχέσοι στην Θράκη... Μα τόσους αιώνες νεκροταφείο τι στο καλό θέλαν και το πείραξαν;; Και αυτοί οι Μουσλιμάνοι να μην θέλουν να ξεθάβουν... (να κάνουμε νεκροταφεία πολυκατοικίες... πρέπει και αυτοί να βάλουν νερό στο κρασάκι τους... αν δεν ξεθάβονται οι μουλωμένοι σε λίγο θα φτάκουν ως την Αθήνα... Που να βρεθεί τόσος χώρος...

ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ....

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ....

Τα πράγματα, δεν πάνε όπως τα ανέμενα. Η πρώτη ημέρα ήταν μια ψευδή επιβεβαίωση των σκέψεών μου. Πίστευα δηλαδή ότι το Ουκρανικό έθνος ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΡΟΛΑΒΕΙ να συγκροτήσει την δομή του και την ραχοκοκαλιά του. Έτσι οι πληροφορίες για τον περίπατο που ανέμενα διαψεύστηκαν. 

Ο περίπατος δεν έγινε και όλα δείχνουν ότι υπάρχει αντίσταση. Κατά την γνώμη μου, τα έθνη δεν συγκροτούνται πάνω στην βάση διακηρύξεων, ευχών ή πανηγυριών. Τα έθνη συγκροτούνται είτε μέσω εμφυλίων πολέμων (Αμερικάνικο, Γαλλικό) είτε δια μέσω απανωτών πολέμων με εχθρούς που αναδεικνύουν την συνοχή τους ή την διάλυσή τους. Για τα δικά μου, μετρικά συστήματα χρειάζεται λοιπόν, μάχη. Νεκροί. Ηρωικές στιγμές όπου η ενότητα των εθνών επιβεβαιώνει ή διαλύει τις επιθυμίες.

Ως τα τώρα η Ουκρανία στην σκέψη μου ήταν μια διακήρυξη.  Μια πεθυμιά. Φυσικά η πρώτη δοκιμή της ήταν τα γεγονότα του 2014 και η ανατροπή του κουβέρνου από τους δεξιούς που έριξαν τους λεγόμενους αριστερούς. Δεν ήταν εμφύλιος αναμφίβολα. Ήταν όμως μια πράξη που δόμησε μια εθνική συνείδηση. 

ΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ...

Αυτό που συνέβη μετά το 2014 ήταν μια ομογενοποίηση της χώρας. Μια σχετική απαγόρευση γλώσσας, μια τρομοκρατία απέναντι στους διαφορετικούς. ΝΑΙ τα είχαμε τα μηνύματα. Ακούγαμε, μαθαίναμε. Ξέραμε πχ ότι σε κάθε εκλογική διαδικασία υπήρχαν "φιλικές" επισκέψεις στα σπίτια... Προς συμμόρφωση... Ξέραμε ότι στα λεωφορεία, δεν ήταν ωραίο να μιλάς "ξένες γλώσσες". Διάβολε στην Ουκρανία είσαι... Ωστόσο πρέπει να το πω... Δεν πίστευα ότι όλα αυτά είχαν αποκτήσει τόσο μεγάλη βαρύτητα. 

Ο πόλεμος ανέδειξε, ότι όλες οι επιθυμίες μου ήταν φρούδες. Το Ουκρανικό έθνος είχε συγκροτηθεί. Είχε αποκτήσει δεσμούς που φαίνονται ακατάλυτοι. Εμπρός τους ανοίγεται ένας δρόμος που θέλει χρόνο για να ολοκληρωθεί αλλά είναι φανερό ότι συγκροτήθηκε.

ΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ... Ή ΚΑΛΩΣ ΉΛΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ...

Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και της Ανατολικής συμμαχίας άρχισε η πολυδιάσπαση των ενοτήτων σε πολλά κομμάτια. Χώρες αναδύθηκαν και δοκιμάστηκαν στο αμόνι των πολέμων. Χώρες που θες 5 ώρες να τις διασχίσεις  (αν είχαν δρόμους μεγάλους εννοώ) αυτοχαρακτηρίζονται έθνη και χώρες. Δεν είμαι σνομπίστας. Θέλουν;;; Το πεθυμούν;; Ε ας το φάνε... Χώρες που ένα φου να κάνει κάποιος σαρώθηκαν... Αυτό το παζλ των χωρών κατά την γνώμη πολλών είναι ΠΡΟΟΔΟΣ... Για μένα είναι ένας απόλυτος ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑΣ... Χώρες μικρές. Χώρες λιλιπούτειες.. Χώρες μαριονέτες... Χώρες που έχουν παρών και άγνωστο μέλλον...

Η Ουκρανία απέδειξε μέσα από την αντίστασή της ότι είναι ένα νέο έθνος για εμένα. Μπορεί να σαρωθεί από την Ρωσία. Αλλά η παρακαταθήκη γεννήθηκε. Οι νεκροί, οι ήρωες της δένουν με επικές στιγμές το έθνος τους. Θα είναι ένα δυνατό έθνος; Δεν ξέρω... Θα πρέπει να τρέξει άλλα 100 χρόνια για να μας το αποδείξει. Πρέπει να βρει και άλλες ευκαιρίες στο "τρελάδικο" των Ευρωπαϊκών εθνών. Πρέπει να κάνει εμφυλίους και πολέμους να κάνει μια δυο εθνοκαθάρσεις. Ένα καθάρισμα εθνικό, θρησκευτικό κλπ.. Να μην είναι ένα κομμάτι των ΡΩΣ... Να γίνει κάτι άλλο.... Δόξα τον γιαραμπί, θα βρεθούν πρόθυμοι Ακαδημαϊκοί. Πρόθυμοι ερευνητάδες να γράψουν τόμους... Να ήδη στο βικιπεδια μάθαμε ότι ο Γκόγκολ ήταν Ουκρανός... Να φύγει μια τουλάχιστον Ορθόδοξη εκκλησιά από την μέση... Τέλος πάντων... Στο τρελάδικο των εθνών, μπήκε η Ουκρανία... 

Για πολλούς είναι κάτι ωραίο... Για εμένα είναι σαν να ζω τον εγκλεισμό ενός ακόμα ανθρώπου με προβλήματα στον ναό των παράδοξων σχιζοφρενών ανθρώπων...  Έτσι που φαίνεται να χαίρονται Κίνα και ΗΠΑ... Διάβολε η κάθε κατάτμηση και η κάθε επιβεβαίωση της κατάτμησης γεννά μια χαρά στους φίλους Αμερικάνους....

ΌΛΑ ΚΑΛΆ ΛΟΙΠΟΝ... ΚΑΛΩΣ ΜΑΣ ΉΛΘΑΤΕ... Αλήθεια αν υπήρχαν σοβαρές λεωφόροι πόσες ώρες ή ημέρες θα ήταν ένα ταξίδι από το ένα μέρος στο άλλο;; 

Εγώ παραμένω εραστής των μεγάλων ενοτήτων... Γι αυτό δεν χάρηκα με την Καταλονία, την Σκωτία την διάλυση της Γιουγκοσλαυίας... Τι να τα κάνω τα χωριουδάκια στην άπλα του κόσμου που μας περιβάλλει;; Ο κόσμος μου είναι ο κόσμος των λαών που ξεπερνούν τους χωρισμούς. Ωστόσο όταν ο άνθρωπος θέλει να πέι ΕΜΠΡΟΣ με βήματα 100 ετών οπισθοδρόμησης.... Βγάζω το καπέλο μου και με ένα ελαφρύ μειδίαμα προχωρώ για άλλη γειτονιά...

ΜΙΑ ΣΦΑΛΙΑΡΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ...

 Αδύναμος μικρός, ισχυρογνώμων και ψευτονταής

αναμετρήθηκα με την μάνα μου στο σιδερένιο κρεβάτι.

Ορμούσα λυσσασμένος να την κερδίσω και αυτή με πέταγε ψηλά 

Και δώστου από την αρχή. Παχιά σωματώδης η μάνα... Μικρός χτικιάρης εγώ...

Το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι.

Στο τέλος αφιονισμένος από το πάθος της νίκης, με έντονη βία

όρμισα με νύχια δόντια και ένα μικρό αρκουδάκι...

Πυρ κατά βούληση...  

Παφφφφ... Μια γυριστή ξανάστροφη και απότομη προσγείωση...

Λούφαξα... Το πρώτο παιχνίδι των ορίων...

Δοκιμάζαμε λοιπόν μικροί τα όριά μας. Το παιχνίδι συχνά μετατρέπονταν σε βίαια πράξη... Η ζωή μέσα από τα πάντα μας διδάσκει...

Είπαμε είναι ώρα του απολογισμού...

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΞΙΦΟΜΑΧΟΣ

 "Ανοίγω τα μάτια μου, παρέα με το θαυμάσιο πλαστικό χρυσό ξίφος μου

και κοιτάζω ευθύς αμέσως προς τα πάνω.

Και αποκαλύπτονται άσπρα σύννεφα, μέσα στο γαλάζιο χρώμα του ουρανού...

Το πρώτο χρώμα που αντίκρισα.  Η πρώτη μου, εικόνα από την ζωή.

Κοιτάζω τον ουρανό ακουμπώντας το κορμί μου στο πάτωμα,

στο κρύο μάρμαρο...

Όλο μου το κορμί αισθάνεται την ανακουφιστική δροσιά των μαρμάρων της Αττικής γης.

Βγαίνοντας από το υπόγειο στην απίστευτη Ιουλιανή ζέστη, τα μάρμαρα με δροσίζουν απίστευτα...

Πόσες αλήθεια φορές, δεν το έκανα;

Πάντα στις μεγάλες ζέστες, ξάπλωνα, ακουμπούσα το κορμάκι μου στα μάρμαρα. 

Ρουφούσα το κρύο, την δροσιά... Μια επαναλαμβανόμενη παιδική λειτουργία...

Οι πρώτες μου παιδικές θύμισες... Γαλάζιο με λευκά σύννεφα και λευκό Αττικό μάρμαρο..."

Ποιος θα το έλεγε, λοιπόν... Αρχίζει ο απολογισμός. Πρέπει να προ φτάσουμε.  Ποτέ δεν ξέρει κανείς πότε θα έλθει ένα κάποιο τέλος. Ιδιαίτερα αν πιστεύεις ότι είσαι κάτι σαν βελόνι στην Βενετιά...

Ότι θυμάμαι... Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι πλέον είναι το μπλε. Τα σύννεφα... Το ξίφος μου... Την δροσιά του μαρμάρου... Γι αυτό σου λέγω... Το μπλε με άσπρο είναι τα πρώτα που έρχονται στον νου...

Και την ασφάλεια στην φαμελιάρικη αγκάλη. Τίποτα το special δηλαδή.. Όπως; όλος ο κόσμος...

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΥΘΑΡΟΥΛΗΣ...ΑΣΥΡΜΑΤΙΣΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΉΡΩΑΣ ΤΩΝ ΝΑΥΤΕΡΓΑΤΩΝ

Βρήκα μια μικρή μπροσουρίτσα, που την έκδοσε η "ΕΝΟΤΗΤΑ" στα 1988. Την ανακάλυψα στο αρχείο του Λουκά Καρλιάφτη που το κράτησε η εφημερίδα "ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ". Αυτό ήταν... Είχα κάνει κάποτε κάτι βιντεάκια... ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ 

Ανακοίνωση που έγινε στην ημερίδα στη μνήμη των Ελλήνων ναυτεργατών (πριν κατά και μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο) Ο.Ε.Ν.Ο. και Ε.Α.Σ.Κ.Ε.Ν. Στις 23 Φλεβάρη 1998 στην αίθουσα των υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδας.

Η ανακοίνωση αυτή αφιερώνεται στην μνήμη των Ελλήνων ναυτεργατών Μανώλη Πυθαρούλη, Πολυχρόνη Πασχαλίδη, Γιάννη Πολιτάκη, Καπετάν Δημήτρη Τσεκούρα, Σπύρο Κούρτη, Αθηνά Κυριακού, Δημήτρη Τατάκη και όλους τους ναυτεργάτες επώνυμους και ανώνυμους σαν ελάχιστο φόρο τιμής στους αγώνες τους για ειρήνη δημοκρατία και προκοπή του ελληνικού λαού.

Η πορεία του Μανώλη του Μανώλη Πυθαρούλη στη ζωή. Ο Μανώλης γεννήθηκε την πρώτη Ιανουαρίου 1915 στην Ελούντα Μαραμβέλου της Κρήτης. Ο πατέρας του ήταν εργάτης γης καταγόμενος από το Λασίθι. Ο Μανώλης τέλειωσε το δημοτικό σχολείο της Ελούντας και άνοιξε τα μάτια του στον κόσμο βοηθούμενος από τον κομμουνιστή δάσκαλό του. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο στον Άγιο Νικόλα και εντυπωσίασε τους καθηγητές του και το περιβάλλον του με τις πνευματικές του ικανότητες στοιχείο που σημειώνεται από την κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ) στον προσωπικό του φάκελο που κρατούσε η Υπηρεσία Πληροφοριών με τα στοιχεία Φ-664. Σπούδασε στον Πειραιά στη σχολή τηλεγραφητών εμπορικού ναυτικού και επανέλαβε την φοίτηση του γιατί ήταν πολύ μικρός για να πάρει την άδεια του ασυρματιστή και να βγει στη θάλασσα. Ήταν πολύ καλός ναυτικός γιατί δούλευε από μικρός στα καΐκια του κουνιάδου του Κώστα Μακρή και Θεοδόση Τσαπέλα.Αγαπούσε τον αθλητισμό έπαιζε μποξ και ήταν καλός δρομέας ήμι αντοχής. Το πρώτο του μπάρκο ήταν μ΄ ένα ρυμουλκό το 1935. Τα ποντοπόρα του ταξίδια τα άρχισε το 1937, έκανε το γύρο του κόσμου με ένα συνεχόμενο ταξίδι 14 μηνών. Διώχτηκε από το καράβι του γιατί ελλιμενισμένο το καράβι του στην Οδησσό της Κριμαίας στην επέτειο της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης έβγαλε γιορταστικό λόγο στην ναυτεργατική λέσχη για τη νίκη του Κόκκινου Οκτώβρη. Την τελευταία φορά που είδε τον πατέρα του και την μητέρα του, που τους αγαπούσε πολύ, ήταν το 1937, έκτοτε σαν ναυτικός και σαν κυνηγημένος επαναστάτης δεν τους ξαναείδε πότε.

Μπαρκάρισε το 1939 σε ποντοπόρο πλοίο από τον Πειραιά και επέστρεψε στην Ελλάδα στις 23 Σεπτεμβρίου 1974, δουλεύοντας όλα αυτά τα χρόνια σαν επαναστάτης ηγέτης του κινήματος των ποντοπόρων ναυτεργατών, αλωνίζοντας όλες τις θάλασσες του πλανήτη. Ήταν γνωστός στα λιμάνια και στα καράβια του κόσμου για την συνδικαλιστική και πολιτική του δράση σαν μπολσεβίκος επαναστάτης. Η ίδρυση της Ο.Ε.Ν.Ο. (Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων) τον βρήκε στην GLASCOW της Σκωτίας και βοηθούσε το πλήρωμα ενός άλλου καραβιού που έκανε απεργία. Σε αυτό το πόστο τον βρήκε η Ο.Ε.Ν.Ο. από το Cardiff, που είχε ακούσει για αυτόν. Το 1943 γίνετε μέλος του ΚΚΕ και ηγετικό στέλεχος της Ο.Ε.Ν.Ο. που τον έστειλε για αντιπρόσωπο της στο Λονδίνο. Από εκεί τον στείλανε γρήγορα για τη Νέα Υόρκη, γιατί η κατάσταση που είχε δημιουργήσει εκεί ο Νίκος Καλούδης ήταν άσχημη. Ακόμα από την παραμονή του στο Λονδίνο ορίστηκε αντιπρόσωπος της Π.Ε.Μ.Ε.Ν. (μηχανικοί των πλοίων).

Στις 2 Ιανουαρίου 1945 έφτασε μαζί με άλλους ναυτεργάτες στη Νέα Υόρκη και εκλέχτηκε γραμματέας του τμήματος της Ο.Ε.Ν.Ο. Νέας Υόρκης που έφερε την ονομασία Greek Maritime Union. Εδώ συνάντησε και τη γυναίκα της ζωής του, Καλλιόπη φελούρη και δούλευαν μαζί στο κίνημα, παντρευτήκανε στις 22 Φεβρουαρίου 1947. Με την εκδήλωση του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα δήλωσε πάραυτα εθελοντής στο Δημοκρατικό Στρατό (Δ.Σ) Ελλάδας. Τον Ιούνιο του 1946 ο Μανώλης πήρε μέρος στην πλήρη Διεθνή Ναυτική Συνδιάσκεψη του Διεθνούς γραφείου εργασίας (Δ.Γ.Ε.) στο Seattle της πολιτείας της Ουάσινγκτον τον ΗΠΑ. Ήταν στην «Επιτροπή Μισθών και Ωρών Εργασίας». Έγινε προσπάθεια να τον απομακρύνουν από αυτή την επιτροπή και με δημόσια παρέμβαση του Γάλλου αντιπροσώπου παρέμεινε στην θέση του. Σ΄ ένα διάλειμμα των εργασιών της Συνδιάσκεψης και ενώ βάδιζε μόνος του στους δρόμους της πόλης ένας Ινδός έκανε προσπάθεια να τον χτυπήσει. Η σθεναρή και ανθρώπινη στάση του Μανώλη έκανε τον Ινδό να σκύψει το κεφάλι και να φύγει ντροπιασμένος.

Το τιμητικό μετάλλιο που δόθηκε στον Πυθαρούλη

Ο Μανώλης έφυγε κρυφά από τη Νέα Υόρκη κρυμμένος στο ψυγείο του πλοίου κορβέτα με την επωνυμία NOSTRADAM, τον έκρυψε στο καράβι ο γνωστός τροτσκιστής Λάμπρος Σκλαβούνης πού επάνδρωσε σχεδόν όλο το πλοίο με εθελοντές για τον Δημοκρατικό Στρατό. Αντί «να πάει στο βουνό» ο Μανώλης, ο Νίκος Ζαχαριάδης τον ξανά στέλνει παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν αξιωματικό στρατολογίας και υπεύθυνο του ναυτεργατικού κινήματος έξω από την Ελλάδα. Έμεινε στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τον Απρίλη του 1957 σαν παράνομος αγωνιστής και καταζητούμενος από τις αμερικάνικες και ελληνικές μυστικές υπηρεσίες, ο κλοιός άρχισε να σφίγγει. Διέφυγε μέσω Καναδά κάνοντας ένα εικονικό ταξίδι του μέλιτος για την Αγγλία και έφτασε στην Βαρσοβία στις 7 Απριλίου 1957. Ο Μανώλης στάλθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ στην Γδύνια-Ντανσκ όπου ήταν εγκατεστημένοι οι Έλληνες ναυτεργάτες που τώρα ταξίδευαν με πολωνικά πλοία. Ο Ζαχαριάδης είχε ανατραπεί και την θέση του την πήρε ο Κώστας Κολιγιάννης αλλά οι περισσότεροι ναυτεργάτες στην Βαλτική είχαν παραμείνει ζαχαριαδικοί. Γι΄ αυτόν στάλθηκε ο Μανώλης στην Γδύνια για να επηρεάσει τους περισσότερους Έλληνες ναυτεργάτες που ζούσαν στην Πολωνία προς την κατεύθυνση ενός δημοκρατικού κομματικού καθεστώτος.

Με την εγκατάσταση της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα στις στις 21-4-1967 ο Μανώλης βγήκε πάλι στις δυτικές χώρες για να οργανώσει την αντιδικτατορική δουλειά στο εργατικό κίνημα. Με τη βοήθεια του σκανδιναβικού Τμήματος της Διεθνούς Οργάνωσης Μεταφορών (ΔΟΜ – ΙΤΕ) ο Μανώλης και η συντρόφισσα του ίδρυσαν στην Κοπεγχάγη της Δανίας τον Σεπτέμβρη του 1967 την Ε.Α.Σ.Κ.Ε.Ν. (Ενιαία Αντιδικτατορική Συνδικαλιστική Κίνηση Ελλήνων Ναυτεργατών), οργανώνοντας και τους οικονομικούς πόρους της οργάνωσης.

Τον Ιούλιο του 1968 στη Ρώμη μαζί με άλλους συνεργάτες ίδρυσε την Ε.Σ.Α.Κ. (Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση). Το καλοκαίρι του 1973 ο Χαρίλαος Φλωράκης αφαίρεσε από τον Μανώλη την υπευθυνότητα του ναυτεργατικού κινήματος. Τον χειμώνα του 1973 - 74 γνώρισα το Μανώλη στο Βερολίνο της DDR (δική μου επεξήγηση εννοεί την τέως Ανατολική Γερμανία). όπου έγινε το 9ο συνέδριο του ΚΚΕ σ΄ ένα κτίριο έξω από το Βερολίνο, προερχόμενος εγώ από τη Μόσχα που είμασταν στην Διεθνιστική Λενινιστική Σχολή μαζί με άλλους συντρόφους μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ. Στους διαδρόμους του συνεδρίου ο Μανώλης ήταν από τους λίγους ανθρώπους που οι σύντροφοι πήγαιναν αυθόρμητα γύρω του για να τον ακούσουν να τους μιλάει. Ο Μανώλης πάντα είχε γύρω του αγωνιστές που τον πρόσεχαν και δείχνανε το σεβασμό τους, απέναντι του, πηγαίνανε μόνοι τους δίπλα να ακούσουν τον αλύγιστο και έμπειρο επαναστάτη να τους μιλάει. Φιλικός με όλους άκουγε με υπομονή όλους, κουβέντιαζε μ’ όλους χωρίς να θίγει ποτέ κανέναν και αταλάντευτος στις ταξικές πολιτικές του θέσεις, εκεί δεν χαμπάριζε με τίποτα.

 

Μετά ξαναείδα τον Μανώλη στην μεταπολιτευτική Ελλάδα μέσα από τις προσπάθειες που κάναμε για μία αριστερή ταξική πολιτική στο ΚΚΕ. Δείναμε την εσωκομματική σύγκρουση μας οργανωμένα αλλά τα πράγματα δεν μας έπαιρναν, ο κομματικός μηχανισμός πιο ισχυρός από μας και πιο αποτελεσματικός και έτσι ηττηθήκαμε. Διωγμένοι και οργανωτικά ηττημένοι είμασταν η πρώτη τάση μέσα από το ΚΚΕ με ταξικές εργατικές θέσεις, που πεταγόταν έξω από το κόμμα τη στιγμή που όλοι οι άλλοι μαζί συσπειρώθηκαν γύρω οπό τον Φλωράκη για την πολιτική μας εξόντωση και αφού τελείωσαν με μας, άρχισαν οι συγκρούσεις μεταξύ τους, τόσο με την αριστερά του Συνασπισμού όσο και με το μετέπειτα Νέο Αριστερό Ρεύμα. Η εξόντωση του Μανώλη και των οπαδών του ήταν η αρχή του να ξεκαθαρίσουν το κόμμα με τους επαναστάτες. ο Μανώλης διεθνώς γνωστός, πολυτάλαντος με γνωριμίες πολιτικές και συνδικαλιστικές σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία γνωστός στην Αφρικανική Ήπειρο με γνωστούς αφρικανούς επαναστάτες, μία από τις διηγήσεις που μας έκανε ήταν όταν πήγε να ελευθερώσει Έλληνες ναυτεργάτες κάπου στη Μοζαμβίκη από νοτιοαφρικανούς επαναστάτες, γιατί το πλοίο που μετέφερε εφόδια τους, δεν έφτασαν τα εφόδια στον προορισμό τους, βρήκε τους γνωστούς του και έλυσε την παρεξήγηση τη στιγμή πού οι εργάτες θεωρούσαν τον εαυτό τους χαμένο έστω και από παρεξήγηση. Ας ξαναγυρίσουμε για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας στο ναυτεργατικό κίνημα. Ο Μανώλης έμεινε απλό μέλος της ΚΟΒ ναυτεργατών μαζί με τη γυναίκα του, ήταν πάντα σ΄ όλες τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Ο Μανώλης παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1985 από πρόεδρος της ΕΣΑΚ, όταν του είχανε πάρει κάθε είδος είδους υπευθυνότητες, τον παλιό επαναστάτη τον παρακολουθούσαν και μέσα στο γραφείο του, τον κρατούσαν μόνο σαν φιγούρα για τ΄όνομα και την ιστορία του. Βραβευμένος με το παράσημο «Γεώργη Δημητρώφ» από τη βουλγαρική κυβέρνηση για τις υπηρεσίες του στο παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα. Ο Μανώλης παραιτήθηκε από μέλος του ΚΚΕ στο τέλος του 1987 αλλά η παραίτησή του ανακοινώθηκε μόνο μετά τον θάνατό του. Κράτησε ψηλά το επαναστατικό του ήθος μέχρι τον θάνατό του. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά αλλά και αυτοί που μάθαιναν ποιος ήταν και τι έκανε για το ναυτεργατικό κίνημα και το εργατικό επαναστατικό κίνημα θα τον θυμούνται για πάντα. ΜΑΝΩΛΗ Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ Αθήνα 23 – 2 – 1998 Γιώργος Αδαμίδης

To τραίνο μας ο ΗΣΑΠ και τα δεινά που τον βρήκαν....

 Η ζωή μου είναι δεμένη με τον παλαιό ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Σπουδάζοντας στο απογευματινό ναυτικό λύκειο, ταξίδευα καθημερινά. Πειραιάς Ομόνοια... Μετά έπαιρνα από την Κάνιγγος το τρόλεϊ κλπ κλπ. Πιο παλαιό, ποκοπίκος όταν ήμουν, με έπαιρναν οι γονείς και πηγαίναμε στον Πειραιά επιβιβαζόμαστε στο τραμ Πειραιάς Πέραμα και κατεβαίναμε στην Υπαπαντή. Εκεί ήταν οι θείοι και οι θειάδες... Και τα ποδήλατα που είχαν τα ξαδελφάκια... Τότες βέβαια ήταν του Ανδρεάδη ο ΗΣΑΠ... Εκεί κοντά στα 1975 έπρεπε η Δημοκρατία να τιμωρήσει τον εφοπλιστή Ανδρεάδη που τάχθηκε με την δικτατορία... Και έκαναν τον ΗΣΑΠ κρατικό.

Πέρασαν τα χρόνια και έγινε η αναβάθμιση των ραγών, έργο απαραίτητο. 

Πέρασαν τα χρόνια και έγινε η αναβάθμιση των ραγών, έργο απαραίτητο. Γλίτωσαν τα σπίτια τους κραδασμούς. Εντάξει δεν έγιναν και τέλεια. Ο θόρυβος είναι ακόμα ενοχλητικός, αλλά δεν είναι εκείνο το φρικτό, με τους κραδασμούς. Οκ σιγά σιγά θα βγουν εκπαιδευμένοι τεχνίτες και επιστήμονες μηχανικοί, και θα κάνουν πιο σωστά τα πράγματα. (αν και στο εξωτερικό κάνουν θαύματα με κάτι θηριώδεις μηχανές).
Τα δύο όμως τελευταία χρόνια τα πράγματα δεν πάνε καλά στον ΗΣΑΠ... Κάτι ψήνεται... Κάτι κακό ετοιμάζουν... Μια τρομερή ανακατωσούρα. Κάτι περίεργες καθυστερήσεις στους σταθμούς. Κάτι κολλήματα ανάμεσα στους σταθμούς. Κάτι το ένα κάτι το άλλο... Ο κόσμος έχει αρχίσει να διαολοστέλνει... Το τι μπινελίκι πέφτει....

Μην ξεχνάμε ότι ο κοσμάκης για πολλές πολλές δεκαετίες έχει χτίσει την ζωή του στον άξονα Κηφισιάς Πειραιά. Δεν είναι παίξε γέλασε... Η γραμμή αυτή δεν είναι σαν του ΜΕΤΡΟ που βλέπεις στάσεις όπου μετά βίας μπαίνει ο κόσμος και είναι πάντα άδειοι σταθμοί. Στους σταθμούς του ΗΣΑΠ δεν υπάρχει σταθμός, άδειος (εκτός από 1 ή δύο που είναι φτιαγμένοι πρόσφατα για το ποδόσφαιρο). Είναι όλοι καργαρισμένοι.

Αυτό που συντελείτε, είναι τυχαίο ή προμελετημένο; Δηλαδή, οι συρμοί είναι όλοι εξωτερικά στο μαύρο τους το χάλι. Κάτι graffiti φρικτής αισθητικής (και το λέω εν γνώσει μου... Γιατί μεγάλο τμήμα του μισθού μου προέρχεται από εταιρίες που πωλούν spray) Κάτι που οι χουλιγκάνοι κάνουν τους συρμούς μπλε μαρέν αράπα. Κάτι το ένα κάτι το άλλο (πχ οι συμμορίες επαιτείας και κλεφτοφολάδων) το θέμα τρένου έχει αρχίσει να γίνεται δυστοπικό...

Έτσι το θέμα είναι απλό... Γιατί τα κάνουν αυτά οι διοικήσεις; Μα μάλλον γιατί ονειρεύονται μια ιδιοτικοποίηση της γραμμής αυτής. Είναι εύκολο; Θα θίξουν την σοσιαλμανία του Κ. Καραμανλή του παλαιού; Δεν ξέρω τι να πω... Ότι βρωμάνε αυτές οι ιστορίες ....
ΖΕΧΝΟΥΝ ιδιωτικοποίηση...

Το κύριο καθήκον είναι η οργάνωση, των σταθμαρχείων... Κάτι τρέχει εκεί... Επίσης το κλείσιμο του μέρους που σταθμεύουν την νύχτα οι συρμοί... Η αλλαγή των εταιριών επιτήρησης δεν είναι μόνο απαραίτητη... ΒΟΑ η κοινωνία... Κάτι τρέχει και όλοι όσοι θέλουν να κάνουν graffiti το κάνουν με φραπεδάκι...

Η υπεράσπιση του ΗΣΑΠ είναι το κυρίαρχο... Μετά χρειάζονται νέα τραίνα. Μετά όμως. Να κλείσει ο χώρος και μετά να γίνει νέα αγορά. Και από τα Ελληνικά ναυπηγία... ¨Οχι ξανά από Κορέα.... Να δουλέψουν τα ναυπηγεία....

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ... ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ...

 Μόλις διάβασα ότι όταν ουρεί κανείς στο ντους ελλοχεύουν ένα σωρό ιατρικά θέματα.  https://www.news4health.gr/ev-zin/10103/gia-poio-logo-i-oyrisi-sto-dous-den-einai-kali-idea

Έτσι και εγώ ως σοφολογιότατος επί των ιατρικών θεμάτων σας εφιστώ την προσοχή...

Όταν βήχεις, σε κόσμο, βήχεις προς τα κάτω, για να μην πάνε τα μικρόβια σε όλους. Συνιστάτε να γίνεται κανείς ίσα με το πάτωμα. Βήξε τότε άνετα...

Άμα σου έλθει να κλάσεις στην μπανιέρα, σήκω ευθύς αμέσως και κλάστε όξω από το ύδωρ. Αυτό γίνεται γιατί όταν αερίζεστε εντός του ύδατος, δηλητηριάζουμε τους πόρους τους δέρματός μας.

Όταν θέλεις να φτύσεις, μην φτύνεις ευθεία, γιατί οι μυς του προσώπου σου αλλοιώνονται και χαλαρώνουν. Μάζεψε για 25 δευτερόλεπτα αγέρα και φτύσε προς τα πάνω εν είδη συντριβανιού... Κάμνει περφεκτ μυς... Θα μείνεις πάντα νέος...

Ας υποθέσουμε ότι σεξουλιάζεστε και είσαι άνωθεν του προσώπατου. Σε πιάνει μια φαγούρα στο πίσω μέρος του ποπού. Επ ουδενί δεν πρέπει εκείνη την στιγμή να ξυστείς. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Μπορεί να έχεις μια στρέβλωση του πέος προς την μεριά της φαγούρας. 

Αυτές είναι μερικές συμβουλές που τις κάνω προς την νέα γενεά. Είναι τμήμα του νέου ιατρικού βιβλίου μου με τίτλο " Τι πρέπει να κάνεις για να μείνεις πάντα βρωμόγερος"

"ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ" "ΣΤΕΓΗ ΠΑΤΡΙΔΟΣ" "ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΙΚΑ" δηλαδή ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ και ένας πτωχός βρυκόλαξ της ιστορίας του ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ....

 Μια νέα ζούρλα έχει πιάσει νέους μεσήλικες και ηλικιωμένους στην περιοχή μας. Η μανία των σπορ!!!

Μαζεμένοι στους καφενέδες, παθιάζονται με την αθλητική δραστηριότητα. Οι καφετζήδες
παρακολουθούν με ιδιαίτερη αμηχανία τις πρόσφατες αυτές μόδες. Είναι που μετά τον καφέ και τις συζητήσεις εξαφανίζονται και πάνε στις αλάνες να παρακολουθήσουν τα σπορς...

Ανάθαμά τους τους αχαΐρευτους.  Πάνε οι παλαιές ημέρες. Οι πρέφες, οι κολτσίνες και τα τοιαύτα. Αυτά μου έλεγε στο καφενεδάκι του γέρου Κωνσταντή από την Ιθάκη, ο παραγιός του ο Βαγγέλαρος με το όνομα. Σβέλτος και εξυπνατζής. Μωρέ Βαγγέλαρε του λέγω: " Άστα να πάνε. Και εγώ - μεταξύ μας - εκεί πάω τώρα...  Τι να κάνω όλη την ώρα εδώ. Πάφα πούφα το τσιγάρο ΜΕΞΗ... Μπάφιασα. Το  έριξα στα σπορ.... Είμαι αντι - πρόεδρος του Άρη Κουντουριώτικων, αλλά δεν ασχολούμαι με το φουτ μπωλ. Έχω τα άλλα ποδηλασία, κολύμπι, βόλεϋ μπολ και τα σχετικά" 

Ο Βαγγέλαρος σοβαρός, σοβαρός μου λέει : "Α είπα και εγώ γιατί εγώ είμαι Άμυνα Αμπελοκήπων. Όλα κι όλα. Όλοι εδώ στα Κουντουριώτικα είμαστε Άμυνα"... Το κλίμα δυσκόλευε και γι αυτό πλήρωσα και είπα ... μυστικά... " Μην το πεις στο αφεντικό που είναι Α.Ε.Ν.Α και νευριάσει γέρος άνθρωπος (ΑΘλητική Ένωση Νέων Αμπελοκήπων).

Πήγα στην αλάνα δίπλα από το γήπεδο του ΠΑΟ που εκεί στα 1960 το είπαν "ΜΑΡΑΚΑΝΑ" έδρα της Άμυνας, (ποδοσφαιριστής της ΆΜΥΝΑΣ ήταν ο Μίμης Δομάζος και τον πήρε ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ) καλησπέρισα του φίλους της Άμυνας και πήγα στους αθλητές του ΗΡΑΚΛΗ που περίμεναν να προπονηθούν και αυτοί... Ξαπλωμένοι κάτω από το πεύκο, φούμαραν αριμανίως. Συζητούσαν με πάθος για τους δύο Γερμανούς που έπαιζαν στον "Λευκό Αστήρ", που ήταν ομάδα της

γειτονιάς στην οδό Ιπποκράτους. Ήταν αδέλφια οι Ώγεν και Άιντς Κούνες. Παιχταράδες... Λένε ότι τους ζήτησε και ο ΠΑΟ ο ΑΣΤΕΡΑΣ ακόμα και ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ... Αυτοί όμως εκεί... Πιστοί, στον ΛΕΥΚΟ ΑΣΤΗΡ.... Εκεί να δείτε ντέρμπυ, ως αίματος... Να παίζουν ο Λευκός Αστήρ με τον Κρόνο !!! Πωπω δεν μιλιούνται μήνες οι διοικητικοί...

Να μην τα πολυλογώ, η άνοιξις ήτο μαγευτική. Περπάτησα προς τον Λυκαβηττό, αργά αργά. Όλα ανθισμένα. Και αξάφνου εμπρός των οματιών μου, ξεπροβάλλει μια νεαρά.... Ω... !!!! Μα τι θεσπεσία γυνή ήτο αυτή... Να μην σας τα πολυλογώ παντρευτήκαμε. Έρως μεγάλος. Δεν την ενοχλούσε που είχα αδυναμίες, όπως το φρέσκο αίμα. Ομολογώ ότι ποτέ δεν δάγκωσα. Κάθε τέτοια πεθυμιά έσβηνε. Την έχασα εκεί στα Δεκεμβριανά. Άγνωστο πως ένας όλμος έπεσε και την σκότωσε... Αθάνατη θα μείνει στην μνήμη μου... Όπως και εγώ... 

Πηγή όλων "ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ" από τον δημοσιογράφο Δ. ΓΚΟΥΤΑ.

ΤΟ ΧΑΣΙΣ ΣΤΗΝ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ..... ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1821.... ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΙΝ ΜΆΛΛΟΝ

 Έψαχνα, που λέτε στο ΘΑΥΜΑΣΙΟ ψηφιακό αρχείο του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ και των απογόνων του, κυρίως για θέματα της Ευβοίας και περί του εργατικού κινήματος. Αποτελεί δε το ψηφιακό αυτό αρχείο, πηγή υψίστης χρησιμότητας εις άπαντα τα άτομα που σχετίζονται για μελέτη διαφόρων ζητημάτων.

Και πέφτω πάνω σε μια διαμαρτυρία αγροτών από την ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ. Και παθαίνω πλάκα. Τι είναι τούτο.... Οι αγρότες δεν παρήγαγαν, φασολάκια, αμυγδαλίτσες ή πατάτες... Καλλιεργούσαν Ινδική κάνναβη, δηλαδή ΧΑΣΙΣ. Δεν ξέρω αν έχετε μυρίσει αυτό το φυτό  ποτέ. Μια φορά που το είχε μια σχέση μου, στην τουαλέτα της, για να παίρνει αγέρα και ήλιο το χάιδεψα και βρώμαγε το χέρι μου. Μια αηδία και μισή. Φαντάζομαι λοιπόν στρέμματα, ολάκερα με αυτό το φυτό. Αηδία. Βρώμα του κερατά. Μπλιαχ. 

Ωστόσο, οι άνθρωποι ακολουθούν, στην διαμαρτυρία τους, μια ορθή δομή. Το έγγραφό τους περιγράφει την ιστορία της καλλιέργειας. Από την έναρξη, λένε, του κράτους άρχισαν να καλλιεργούν την Ινδική κάνναβη. Και μάλιστα, όχι να την φυτεύουν, να την μεγαλώνουν και να την μαζώχνουν. Όχι μόνο ! Είχαν και την επεξεργασία μετά. Την έκαμναν σκόνη και δεν ξέρω τι άλλο. Και μετά την πωλούσαν. 

Δεν χρειάζεται να πω ότι αυτό με το χρυσό, είναι κάτι που πρέπει να το τονίσω... Χρυσός πολύς έρεε, λοιπόν.... Φραγκόπουλα.... Όχι σαν καλλιέργεια, τόσο πολύ... Η επεξεργασία είχε το πολύ ψωμί, μάλλον. Θα πρέπει να ήταν πολύ γνωστό το χασίς της περιοχής κάποτε. Δεν ξέρω ποια πόλη είναι εκεί κοντά και πως λέγονταν διεθνώς... Εξ' άλλου δεν έχω πάγει στα μέρη αυτά. Πάντως αν με διαβάσει κανείς ΝΑ ΈΧΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...  Παρότι δεν μου αρέσει το είδος αυτό και γενικά τα ναρκωτικά, δεν μπορώ παρά να έχω συμπάθεια με ότι καταπιάνομαι.

Εντύπωση, μου έκανε συνολικά η επιστολή... Το Ελληνικό κράτος απαγόρευσε την καλλιέργεια της Ινδικής Κάναβης αλλά επέτρεπε την επεξεργασία της, για να παραχθεί το χασίς. Και έτσι οι αγρότες, αγόραζαν φυτά από άλλες χώρες και τα επεξεργάζονταν. Λέμε τώρα... Γιατί όλα αυτά μου μυρίζουν λαθρεμπορίες, παρανομίες και τα τοιαύτα...

Η ζωή.... Η ζωή δεν είναι νόμιμη πάντα. Διαβάζοντας την ιστορία και μελετώντας μυστήρια θέματα, που βρίσκω από σπόντα.... Φαντάζομαι πολύ περίεργα πράγματα για την χώρα. Έχω βρει πχ ένα κείμενο επί Όθωνα που όριζε την φορολογία εισαγωγής εξαγωγής του οπίου... Ωραία πράγματα....

Ο αγώνας λοιπόν κατά των ναρκωτικών, προϋποθέτει , την αυτογνωσία. Φανατισμοί και δάκτυλα που δείχνουν τον στόχο δεν είναι επιτρεπτές διαδικασίες. Ο λαός μας φαίνεται πέρασε μέσα από τα ναρκωτικά. Είχε μεγάλη αγάπη για αυτά. Πχ κατά τον μεσοπόλεμο μου έλεγε ο πατέρας μου τα ναρκωτικά ήταν κυρίαρχα στην ΑΘήνα...

Εύχομαι να μελετάμε και να είμαστε προσεκτικοί. Επίσης να βοηθούμε την κοινωνία να ξέρει ότι η ΞΕΝΕΡΩΤΗ ζωή είναι πιο αληθινή. ΌΧΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ. Απλά πιο αληθινή...