"Η πολυετής εμπειρία στο Facebook" ΕΓΓΓΥΩΝΤΑΙ...και οι δύο ομάδες που έχω ....

 Είναι πολλά τα έτη, που είμαι στα κομπιούτερ. Είτε κάποτε μεταφέροντας μπομπίνες στην IBM πριν το 80, σαν εξωτερικός υπάλληλος χαχα είτε μετά ως χρήστης του διαδικτύου... Μετά άρχισα, να γράφω στο site  https://www.sxeseis.gr/ τα ποιήματά μου και να γράφω στο forum. Πιο πριν σε άλλα site που έχουν κλείσει... Νομίζω ΠΑΝΤΑ ως akrat. 

Μετά έσαξα, αυτό το blog και μετά πήγα στο Facebook. Εκεί έκανα δύο ομάδες. Πρώτα την ομάδα ΚΟΥΜΗ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ και μετά την ομάδα ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ...

Όσο αυτές οι ομάδες μεγάλωναν, σε μέλη και συμμετοχή, τόσο εγώ διέγραφα φίλους και γνωστούς από φίλους μου. Είχα και έχω την βεβαιότητα ότι όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και οι φίλοι που θέλουν να σε γνωρίσουν, είναι εντυπωσιασμένοι για λίγο, μετά βαριούνται και στο τέλος δεν έχουν την όρεξη να σε διαολοστείλουν...

Αυτό ήταν το πρώτο συμπέρασμα... 

Οι ομάδες στο Facebook στην πραγματικότητα ενέχουν ένα ερωτισμό. Άπαξ και δεν υπάρχει το ερωτικό στοιχείο τότε οι ομάδες δεν υπάρχουν. Ερωτικό δεν εννοώ σεξ. Εννοώ με την έννοια της επισταμένης αφιέρωσης, στο αντικείμενο που αφιερώνεσαι... Ωστόσο ο έρωτας, έχει μεταπτώσεις. Ενέχει ζήλια, ενέχει πάθος ενέχει απόρριψη, ενέχει αλλαγές συσχετισμών...

Κάθε ένας που ασχολείται λοιπόν ερωτικά, με μια ομάδα, ως ομαδάρχης δηλαδή, πρέπει να έχει μελετήσει την ερωτική διεργασία... Πόθος, πάθος έρως, αγάπη και μίσος...

Το στερνό στάδιο, δηλαδή το μίσος είναι αναγκαίο. Κανένας άνθρωπος που έχει ερωτευθεί, δεν γλυτώνει από το μίσος... Το μίσος είναι το τέλος του έρωτα... Οι άνθρωποι ΠΡΕΠΕΙ οφείλουν να μισήσουν κάτι που αγάπησαν....

Το άλλο στοιχείο που είναι σίγουρο είναι η ανακάλυψη της ιστορίας. Σε εκπλήσσει το μέγεθος των ελλείψεων σου... Μαθαίνεις τόσα πράγματα που απορείς... Και λες μωρέ τώρα τι ιστορία να έχει μια Κύμη; Ή τι να ανακαλύψεις για τους αρχειομαρξιστές... Και όμως πας και βρίσκεις στο διαδίκτυο, ένα κόσμο...

Τώρα τι έκανα, για να πετύχουν οι ομάδες. Το πρώτο που έκανα στην περίπτωση της ΚΟΥΜΗΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ είναι να κάνω διαχειριστές κυρίως ΕΚΤΟΣ ΚΥΜΗΣ.. Γιατί; Γιατί ξέρω ότι η κάθε Κύμη δηλαδή η κάθε Ελληνική επαρχία πρέπει να ανοιχθεί. Μια ομάδα που είναι από ντόπιους σύντομα, θα  περιορισθεί σε ένα περιβάλλον ΑΥΤΟ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ... Μετά προσπάθησα να μην βάζω στην αρχή φωτογραφίες... Ήθελα να μάθω τον κόσμο στον γραπτό λόγο...  Και ήθελα να ανοίξω τον ορίζοντα στους μελετητές της Κύμης και να έχουν μαζεμένα ότι υπάρχει σε pdf. Μετά υποτάχθηκα στις φωτογραφίες... Και ήταν βέβαια τσουνάμι... Κατελήφθη από φωτογραφικό υλικό... Οπότε μετά πάνε τα όνειρο και οι ελπίδες για κάτι διαφορετικό...

Η ομάδα ξεκίνησε με όνειρα... Να γίνει πόλος συσπείρωσης πνευματικών διεργασιών στην ευρύτερη περιοχή κλπ.. Μπούρδες.. Κάθε ένα θέλει το μπαϊράκι του. Εξάλλου ποιος Έλληνας δεν θέλει να ανοίξει το δικό του μαγαζάκι; Άνοιξε ένα καφέ και δίπλα του θα ανοίξουν πέντε έξη... 

Οι αρχειομαρξιστικές μνήμες είναι άλλη περίπτωση. Εκεί πλέον τα πράγματα πάνε καλά. Άνθρωποι που έχουν μάθει να βάζουν το εγώ τους σε δεύτερη μοίρα. Εκεί οι άνθρωποι που ασχολούνται είναι γνώστες, έχουν ευρυμάθεια και ο ρόλος μου ΠΡΕΠΕΙ να είναι περιορισμένος... Και το χαίρομαι. Εκεί η αυτοοργάνωση είναι δεδομένες ιστορίες και οι άνθρωποι ξέρουν να δρουν...  Εκεί νομίζω ότι τα πράγματα πάνε πρίμα....

Εν κατακλείδι και στις δύο περιπτώσεις κάνω κάτι που το θεωρώ σπουδαίο... Λέω αυτό που πιστεύω ΧΩΡΙΣ ΝΑ αυτολογοκρίνομαι και χωρίς να αισθάνομαι ότι θέλω να γλύψω. Εξ' άλλου όσο μαλαγάνας και αν γινόμουν θα φανερωνόμουν... Οι προσπάθειες των ανθρώπων να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι ΠΑΝΤΑ αποτυγχάνουν. 

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ να μερικά πράγματα για τα οποία ΠΡΈΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ να πράτει και να λέγει... Οι επιτυχίες έρχονται και παρέρχονται... ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΊΝΑΙ Η ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ προς την συνείδησή σου...

ΒΓΗΚΑΜΕ ΠΑΓΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ.... ΜΑΣ.... ΠΑΡΕΙ Ο ΧΑΡΟΣ....

 EIΣ ΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ

Εις τα ξενοδοχεία του ύπνου, η ζωή είναι βαθύτατα συναρπαστική.

Τα σκυλιά αλυχτούν, οι γάτοι ερωτεύονται, οι ποντίκοι σουλατσάρουν.

Ενδιαμέσως, της συναρπαστικής τοιαύτης ζωής, ταχυμεταφορείς διασπούν την γαλήνην της νυκτός.

Δόξα σοι το Θεός. Οι εξατμίσεις των είναι τρούπιες.

Ο θόρυβος, είναι βάλσαμο. Και μετά σιωπή.

Ο διπλανός σκύλος, κλαίει.

Λαμπρά!

Εντός, της οικίας, τα γνωστά.

Έκαστος εφ’ ου ετάχθην.

Τα λεωφορεία την νύχτα είναι σπάνια, οι εραστές μένουν παροπλισμένοι βλέπεις.

Άπλυτοι, αχτένιστοι, ανέραστοι, στα ξενοδοχεία του ύπνου, διαβάζουμε και τίποτα άλλο.

Και παίζουμε, την πασαβιόλα, νάρκες, κούπες και άλλα ενδιαφέροντα παίγνια

.

Όλη μας η ζωή, η οθόνη και το πληκτρολόγιο...

Εις τα ξενοδοχεία του ύπνου...

ΒΑΔΙΖΌΝΤΑΣ ΠΕΡΙΞ ΤΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ...

Να περπατάς την νύχτα, στις συνοικίες του ύπνου, είναι σαν να βαδίζεις στα νεκροταφεία....

Είσαι απολύτως βέβαιος ότι μάτια, με απορία σε κοιτούν...

Σκέψεις περίεργες περνούν από τα κρυμμένα μάτια.

Μην είσαι ο βιαστής της παραγκούπολης Χ.

Μην είσαι ο κλέφτης της υψικαμίνου του εργοστασίου Δ.

Μην είσαι ο αποπλανημένος τοιούτος υφαρπαγμένος μουρλαμένος αποδελτιωμένος και άλλα .... μένος...

Και σε κυριεύει το μένος, της συνοικίας του ύπνου. Και ονειρεύεσαι.

Ότι βαδίζεις εν μέσω ανοικτών κινηματογράφων. Ότι τα μαγαζιά την ενδεκάτην της νυκτός, διαμορφώνουν την νέα των διακόσμηση.

Ότι μάτια, πιθανής ερωμένης σε κοιτούν λιγωμένα.

Ότι τα άσπρα σου μαλλιά, είναι εντός περιοχής ΖΩΣΑΣ...

Και τότε το μένος σου γίνεται λυγμός...