EIΣ ΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ
Εις τα ξενοδοχεία του ύπνου, η ζωή είναι βαθύτατα συναρπαστική.
Τα σκυλιά αλυχτούν, οι γάτοι ερωτεύονται, οι ποντίκοι σουλατσάρουν.
Ενδιαμέσως, της συναρπαστικής τοιαύτης ζωής, ταχυμεταφορείς διασπούν την γαλήνην της νυκτός.
Δόξα σοι το Θεός. Οι εξατμίσεις των είναι τρούπιες.
Ο θόρυβος, είναι βάλσαμο. Και μετά σιωπή.
Ο διπλανός σκύλος, κλαίει.
Λαμπρά!
Εντός, της οικίας, τα γνωστά.
Έκαστος εφ’ ου ετάχθην.
Τα λεωφορεία την νύχτα είναι σπάνια, οι εραστές μένουν παροπλισμένοι βλέπεις.
Άπλυτοι, αχτένιστοι, ανέραστοι, στα ξενοδοχεία του ύπνου, διαβάζουμε και τίποτα άλλο.
Και παίζουμε, την πασαβιόλα, νάρκες, κούπες και άλλα ενδιαφέροντα παίγνια
.
Όλη μας η ζωή, η οθόνη και το πληκτρολόγιο...
Εις τα ξενοδοχεία του ύπνου...
ΒΑΔΙΖΌΝΤΑΣ ΠΕΡΙΞ ΤΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ...Να περπατάς την νύχτα, στις συνοικίες του ύπνου, είναι σαν να βαδίζεις στα νεκροταφεία....Είσαι απολύτως βέβαιος ότι μάτια, με απορία σε κοιτούν...Σκέψεις περίεργες περνούν από τα κρυμμένα μάτια.Μην είσαι ο βιαστής της παραγκούπολης Χ.Μην είσαι ο κλέφτης της υψικαμίνου του εργοστασίου Δ.Μην είσαι ο αποπλανημένος τοιούτος υφαρπαγμένος μουρλαμένος αποδελτιωμένος και άλλα .... μένος...Και σε κυριεύει το μένος, της συνοικίας του ύπνου. Και ονειρεύεσαι.Ότι βαδίζεις εν μέσω ανοικτών κινηματογράφων. Ότι τα μαγαζιά την ενδεκάτην της νυκτός, διαμορφώνουν την νέα των διακόσμηση.Ότι μάτια, πιθανής ερωμένης σε κοιτούν λιγωμένα.Ότι τα άσπρα σου μαλλιά, είναι εντός περιοχής ΖΩΣΑΣ...Και τότε το μένος σου γίνεται λυγμός...
δυστυχώς ζούμε μια άσχημη εποχή, ποιον μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστο η πανδημία? ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά, να σταματήσουμε να ακούμε για κρούσματα...μόνο αυτό..όσο για τα μαγαζιά και τους άδειους δρόμους, θα επανέλθουν όλα στον ρυθμό τους κάποια στιγμή, ελπίζουμε να μην αργήσει η στιγμή γιατί εδω που τα λέμε ήταν οτι χειρότερο αυτό που συνέβει με το κλείσιμο των μαγαζιών και γι' αυτούς που έχουν μαγαζιά και για όσους δουλεύουν σε αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας βρήκα τώρα τελευταία κι εσάς, παρά το οτι είστε παλιός blogger..μου αρέσει η εναλλαγή της γραφής σας απο δημοσίευση σε δημοσίευση..σήμερα παρά την ένταση της φωτογραφίας είναι σαν να έχετε εναν χαμηλό τόνο ας πούμε σαν "άκουσμα" της γραφής σας στα αυτί μας...και δεν ξέρω αν πρέπει να μιλάω στον πληθυντικό ή στον ενικό, έγραψα στον πληθυντικό λόγο οτι είστε παλιός blogger και σε αυτό οσο να'ναι αρμόζει ενας πληθυντικός. Έτσι λέω...
ωχ 'εγραψα πολλά :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Χριστίνα. Να μου μιλάς στον ΕΝΙΚΌ φυσικά. Η εναλλαγή στην μορφή υπακούει, στις ψυχικές μου μεταβολές. Κυρίως η μετάπτωση από την αισιοδοξία, με βαθμό 10 σε αισιοδοξία βαθμού 4. Επίσης προσπαθώ να μην είμαι επίκαιρος... Τα συγκεκριμένα υπάκουσαν στον τραγικό πονόδοντο... Οπότε απαγγέλοντάς τα πονούσα... Και μου βγήκε χωρίς να είναι με κραυγές
Διαγραφή...χρόνια σου/σας πολλά!!! πάντοτε οξυδερκής. μοναδικός. ...να σε ...προσέχεις.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα. Εύχομαι να περνάνε αυτές οι ημέρες ΣΟΥ ήρεμες και με θύμισες.
ΔιαγραφήΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ
Αν αυτά τα "ποιητικά σπαράγματα-διαμαντάκια", είναι προϊόν πόνου, ε τότε χαλάλι το άλγος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είχε τύχει (και δεν είχα την τύχη) να διαβάσω την ποίησή σου στο παρελθόν.
Με το ίδιο "μένος" και τον ίδιο "λυγμό" σε χαιρετώ και εύχομαι ολόψυχα, καλοξόδευτη να είναι η νέα σου χρονιά!
Ένα Αχ...αρκεί!
ΑπάντησηΔιαγραφή