Ένα Κουμιότης αρχισυντάκτης του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και των Ευζόνων του Πλαστήρα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας.... ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΗΣ ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΓΝΗΣΙΟΣ....

Ο Γιώργος Νίκολης γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κύμης. Κατά την νεκρώσιμο ακολουθία του ο εκφωνών τον λόγο Μαλαβέτας σημειώνει.... Έζησε τα παιδικά του χρόνια κοντά στα λιγνιτορυχεία της Κύμης και εγνώρισε την εργατική δυστυχία και αθλιότητα. Η ιδιοσυγκρασία του τον έφερε κοντά στους αδικουμένους κ’ η ψυχή του επανεστάτησε..... http://www.marxists.org/ellinika/odmaaa/dim_char_mikra192123.htm

Πράγματι στα γύρω χωριά της Κύμης και κοντά σε αυτήν υπήρχε πλήθος εξορυκτική δραστηριότητα. Περίσσευε, η κοπιώδης εργασία και η καταπίεσης των εργατών. Αντιφατικά όμως η Κούμη ήταν προπύργιο ιδεολογικής ζύμωσης και μάλιστα είχε και το πρώτο εργατικό σωματείο εν Ελλάδι, όπως θα πούμε άλλη φορά...

Ο Γιώργος Νίκολης πήγε λοιπόν εις το Μικρασιατικό μέτωπο έχοντας στην ψυχή του το δίκαιο του πτωχού εργάτη. Και εκεί ανέλαβε στο  5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Ν. Πλαστήρα την έκδοση της εφημερίδος ΦΟΥΝΤΑΣ....ας δούμε πως περιγράφει το site που είναι πιο πάνω την εφημερίδα και όχι μόνο...

Η Φούντα

Η Φούντα πρωτοκυκλοφόρησε χειρόγραφη στις 20 Φεβρουαρίου 1922, εξασέλιδη, σε χαρτί κοινό του γραψίματος, ριγωμένο, με έξοδα του Συντάγματος των Ευζώνων του Πλαστήρα. Ο τίτλος του φύλλου ήταν δίχρωμος με μπλε και κόκκινο μολύβι, ένα φέσι κόκκινο και μπλε μακριά φούντα. Στο κάτω μέρος ήταν το σκίτσο ενός τσολιά και η ταυτότητά της: «Διεύθυνσις: Θ. Μαλαβέτα, βγαίνει: όταν βαρυέται να κάθεται μέσα, γραφεία: εις τα νεόδμητα μέγαρα της χαράδρας, τυπογραφεία: τα ηλεκτροκίνητα του κ. Κονδυλοφόρου, τιμή: ακόμη δεν την έχασεν η Φούντα γιατί είναι μικρή, συνδρομαί: όποιος διαβάζει να μας στέλνει μία κόλλα του παρόντος μεγέθους». Μετά από ορισμένα φύλλα η Φούντα βγαίνει σε πολύγραφο, δακτυλογραφημένη και εξασέλιδη. Όπως προαναφέρθηκε, συνεκδότης της Φούντας ήταν ο Γ. Νίκολης, για τον οποίο ο Μαλαβέτας γράφει στη νεκρολογία του (δημοσιεύεται στο τεύχος 43 του περιοδικούΕλληνικά Γράμματα στις 15 Μαρτίου 1929): «Διωγμένος απ’ το Στρατηγείο μιας Μεραρχίας στο οποίο υπηρετούσε, εστάλη στο Σύνταγμα μας κατέχον γραμμή προκαλύψεως. Εκεί τον εγνώρισα τον Δεκέμβριο του 1921 [...]. Έζησε τα παιδικά του χρόνια κοντά στα λιγνιτορυχεία της Κύμης και εγνώρισε την εργατική δυστυχία και αθλιότητα. Η ιδιοσυγκρασία του τον έφερε κοντά στους αδικουμένους κ’ η ψυχή του επανεστάτησε. Όταν πήγε στο στρατό ήταν διαμορφωμένος επαναστάτης». Στο Κοινωνιολογικόν και Πολιτικόν Λεξικόν του Ανεξάρτητου (Αθήνα 1934, σελ. 355) αναφέρεται ότι «ένοπλα μέλη της Κομμουνιστικής Ενώσεως μεταφέρουν εις το Μέτωπον ένα πολύγραφον, με τον οποίο τυπώνεται και διανέμεται εις τους φαντάρους ένα αντιμιλιταριστικόν περιοδικόν, η Φούντα του μακαρίτη Γ. Νίκολη». Τούτο δηλαδή αποδεικνύει ότι ο Νίκολης ήταν ήδη κομμουνιστής (μετά την απόλυση του από το στρατό αναδείχθηκε σε στέλεχος του ΣΕΚΕ και του ΚΚΕ και εν συνεχεία της Αριστερής Αντιπολίτευσης μαζί με τον Π. Πουλιόπουλο, μέχρι τον τραγικό θάνατο του) και ότι η έκδοση της Φούντας ήταν μία καλυμμένη πολιτική δραστηριότητα, ενταγμένη στα πλαίσια της κομμουνιστικής αντιπολεμικής προπαγάνδας του Μετώπου.

Πράγματι οι λίγοι τότε Κομμουνιστές του μετώπου, προσπαθούσαν να πουν στο στράτευμα ότι όλο αυτό θα καταλήξει σε πανωλεθρία... Όπερ και εγένετο... Διότι η ιστορία αυτή θα οδηγούσε σε καταστροφή του γηγενούς πληθυσμού της Μ. Ασίας... Δεν ήταν μια προφητεία ή μια κακότροπη ιδιοτροπία... Εξ άλλου δικαιώθηκαν διότι είναι γνωστή η προδοσία της καταστροφής.. 

Συνοπτικά το ίδιο site ολοκληρώνει...

Ο Γιώργης Νίκολης γεννήθηκε σε ένα χωριό κοντά στην Κύμη της Εύβοιας, ακολούθησε γυμνασιακές σπουδές στη Χαλκίδα και ύστερα «ήρθε στην Αθήνα και ενεγράφη στα Νομικά. Φοιτητής ήταν όπως όλα τα φτωχά παιδιά που γράφουνται στο Πανεπιστήμιο, παρακολουθούσε δηλαδή όσες ώρες μπορούσε παραδόσεις και τις άλλες, τις περισσότερες, δούλευε. Η κλίσις του στη δημοσιογραφία εξεδηλώθη από τότε, αν και ήταν ακόμη η εποχή που το επάγγελμα ως μόνο όφελος είχε την στέρηση και την αβεβαιότητα. Αυτά όμως δεν τον επτόησαν και πέτυχε να δουλέψη στην Ακρόπολι παρακολουθώντας τον Γαβριηλίδη. Έπειτα, στα 1919 εστρατεύθη. […] Όταν πήγε στο στρατό ήταν διαμορφωμένος επαναστάτης [...]. Ότι είχε αφήσει ημιτελές σε διδαχή, προσπαθούσε να το συμπληρώση εκεί. Εδιάβαζε ότι ήταν δυνατό να φθάση ώς εκεί, εφημερίδες, βιβλιαράκια, περιοδικά. Στο τέλος παρουσιάστηκε αυτοδίδακτος σε δύο γλώσσες. Τότε εβγάλαμε μαζί τη Φούντα, είμαστε συνδιευθυνταί, μα αυτός ήταν κυρίως η ψυχή της». Αυτά γράφει μεταξύ άλλων ο Θ. Μαλαβέτας. Μετά την αποστράτευση του, ο Νίκολης ήταν από τους πρωταγωνιστές του κινήματος των παλαιών πολεμιστών. Ανέλαβε πρώτος γραμματέας της Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών και αρθρογράφος του Παλαιού Πολεμιστή. Ήταν επίσης μέλος του ΚΚΕ, αναδείχθηκε στη Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και εργάστηκε στο Ριζοσπάστη ως αρχισυντάκτης. Ανήκε στην αντιπολιτευτική τάση των Πουλιόπουλου – Γιατσόπουλου και ήταν από τα βασικά στελέχη της Ενωμένης Αντιπολίτευσης του ΚΚΕ αρχικά και της Αριστερής Αντιπολίτευσης αμέσως μετά. Εργαζόταν στην εφημερίδα Καθημερινή. Σκοτώθηκε στην κατάρρευση του καφενείου «Πανελλήνιον» στα Χαυτεία στις αρχές του 1929. Από το ίδιο ατύχημα τραυματίστηκαν σοβαρά οι Παστίας Γιατσόπουλος και Σπ. Θεοδώρου.

Η κατάρρευση του καφενείου ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ είναι ένα θέμα περίεργο ακόμα.... Κατά προφορικές πληροφορίες ή καλύτερα εκτιμήσεις ήταν μια βομβιστική επίθεσις...με σκοπό την εξολόθρευσή τους... μιας και εκεί σύχναζε η πρωτοπορία της εργατικής τάξεως... Κατ¨άλλους ήτο κακοτεχνία.

 http://www.paliaathina.com/gr/pages/462/ksetrypwsame-to-gkarsonaki-poy-doyleye-sto-istoriko-panellinion-tis-panepistimioy.html

Έτσι μετά τον Λιγδόπουλο η Κούμη έχει ακόμα ένα αδικοχαμένο τέκνο που σαν τον Λιγδόπουλο ΔΟΛΟΦΟΝΉΘΗΚΕ... Τέλος θα προσέθετα ότι η γνώμη των αρχειομαρξιστών που μεταφέρθηκε στον χρόνο ο Γ. Νίκολης ήταν σπουδαία και τον θεωρούσαν σαν αγωνιστή μεγάλου βεληνεκούς έστω και αν δεν συμπαθούσαν τότε... την αντιπολίτευση και την οργάνωσή τους...

Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω το χρώσταγα αυτό στους Κουμιότες που με διαβάζουν για να μαθαίνουν την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ...