ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΕΡΟΥΧΗ ΜΙΑ ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ....

Συμπληρώνονται τρία χρόνια, στις 4 Ιούνη, από την ηλιόλουστη αλλά σκοτεινή στην ψυχή μας  ημέρα που έφυγε ο Γιάννης Βερούχης, για το επαναστατικό ταξίδι του στην ιστορία. Ο Ιστορικός Υλισμός θα αναλύσει πλήρως την συνεισφορά του.

Ως τότε το blog αυτό θα παρουσιάσει την ιστορία της οικογένειας ΒΕΡΟΥΧΗ. Θα μιλήσουμε δηλαδή για τον ΣΤΑΥΡΟ ΒΕΡΟΥΧΗ και την σύζυγό του Αντιγόνη (το ψεύτικο όνομα της παρανομίας) Βερούχη (Μαρίκα Αντωνίου). Η Ελληνική εργατική τάξη, ο Ελληνικός λαός στο σύνολό του οφείλει πολλά στην οικογένεια αυτή. Τιμή μου που γνώρισα ένα κομμάτι της....

                                    ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΕΡΟΥΧΗΣ

Μικρό παιδί βρέθηκε "δουλάκι" σε κάποιο εύπορο σπίτι των Αθηνών. Παιδί για όλα τα θελήματα, γνώρισε από μικρός την ταξική καταπίεση βαθιά μέσα στο συνειδητό του είναι. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι στην οικογένεια που ήταν "δουλάκι" υπήρξε η δυνατότητα για λίγες ελεύθερες ώρες τις οποίες αξιοποίησε πηγαίνοντας σε νυχτερινό σχολείο.

Έτσι ο μικρός Σταύρος Βερούχης που γεννήθηκε στον Πλατανιστό της Καρύστου το 1900 αποκόπηκε από την φυσική του οικογένεια, που ήταν πολυπληθής και μεγάλωσε στην Αθήνα. Γίνετε Βενιζελικός και πηγαίνει εθελοντής στο πολεμικό μέτωπο της Μακεδονίας. Τα Βαλκάνια στην κυριολεξία βρίσκονται σ' ένα φρενήρη πολεμικό παροξυσμό. Όλα τα έθνη, αυτοκρατορίες και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα οδηγούν τους ανθρώπους στην κρεατομηχανή του θανάτου.

Ο Σταύρος Βερούχης τραυματίζετε και χάνει την όρασή του κατά εννέα δέκατα. Επί της ουσίας αναγνωρίζει μόνο ημέρα νύχτα και ζει μέσα σε όγκους σκιών. Κατά μια εκδοχή ο τραυματισμός οφείλετε σε χημικά αέρια.

Η επιστροφή στην Αθήνα είναι οδυνηρή. Στρατιές αναπήρων, κατακρεουργημένων ανθρώπινων υπάρξεων βρίσκονται παντού. Ορφανά, χήρες ζητιανεύουν για να επιβιώσουν. Μακριά από το κέντρο των Αθηνών δηλαδή στους Αμπελοκήπους !!! στήνονται παραπήγματα, τενεκεδένιες ιδιοκατασκευές για να μπουν τα πονεμένα από τα βόλια σώματα. Οι πόνοι αβάσταχτοι. Στην Πλατεία Μαβίλη χτίζει η βασίλισσα την φημισμένη ΣΤΕΓΗ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Επρόκειτο για ένα κτήριο όπου επιμορφώνονταν οι ανάπηροι σε μουσικά όργανα με σκοπό να ζητιανεύουν "μετά οργάνων". Στην Πανόρμου και ειδικότερα στην Λουίζης Ριανκούρ, που ήταν κομμάτι του Ρωμαϊκού υδραγωγείου δηλαδή ποτάμι με πέτρινα τοιχία δεξιά αριστερά "χτίζετε" η φημισμένη κομμούνα των αναπήρων και ορφανών παιδιών. Ουσιαστικά ήταν κατασκευές πάσης φύσεως από λαμαρίνα, ξύλο, χαρτόκουτα ότι δηλαδή περίσσευε και βρίσκονταν. Εκεί οι 300 αυτοί άνθρωποι ζουν με τις συνήθειες του στρατού αλλά και με κομμουνιστική ελευθερία. Υπάρχει κοινή διατροφή, με συσσίτιο, μάθημα της Ελληνικής αλφαβήτου και μόρφωση πάνω στην κομμουνιστική ιδεολογία. Ήδη ο Σταύρος Βερούχης από Βενιζελικός νέος αφού γνώρισε τον θάνατο του καπιταλισμού έχει γίνει αταλάντευτος κομμουνιστής. Κομμουνιστής με την έννοια του όρου. Ήταν πάντα ο τελευταίος που έτρωγε στην κομμούνα φαγητό, διότι έπρεπε πρώτα να τραφούν οι κομμουνάροι...

Η κομμούνα της Πανόρμου φυσικά δεν ήταν πάντα εκεί. Βρισκόταν παλαιά δίπλα από το γήπεδο του Παναθηναικού στα λεγόμενα Κουντουριότικα. Όμως σαν κατακλύστηκαν οι Αμπελόκηποι από τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής και εμπρός στην απελπισία των προσφύγων που με μανία επιβίωσης αξίωναν το μέρος τέθηκε το δίλημμα τι να κάνουν.... Σαν κομμούνα θα ήταν αδύνατον να έλθουν σε ρήξη με τους πρόσφυγες... Προτίμησαν την μετακίνησή τους στην Λουίζης Ριανκούρ... Τι να πεις εμπρός στο απελπισμένο ποτάμι της προσφυγιάς....

Οι ανάπηροι, τα ορφανά, οι χήρες των πολέμων 1912 ως το 1922 ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Η χώρα ήταν γεμάτη από σταυρούς και από πόνο, πείνα απόγνωση. Ο Σταύρος Βερούχης κατανόησε την ανάγκη οργανώσεως των απεγνωσμένων θυμάτων των καπιταλιστικών πολέμων. Ίδρυσε την Γενική Συνομοσπονδία Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Ελλάδος. Κάθε απίθανο μέρος της χώρας καταλαμβανόταν για τις συνεδριάσεις των παραρτημάτων Συνομοσπονδίας. Το σύνηθες ήταν οι εκκλησίες. Εκεί τα ορφανά, οι ανάπηροι, οι χήρες αγωνίζονταν για μια αξιοπρεπή ζωή. Η συνομοσπονδία γρήγορα έφτασε και τα 400.000 μέλη. Νοσοκομεία, πάρκα κάθε κυριολεκτικά σημείο της επικράτειας δονούν ταν από τους αγώνες της Συνομοσπονδίας. Οι διαδηλώσεις πάντα είχαν ένα και μόνο τελετουργικό.... Συνάθροιση στην Πλ. Μαβίλη πλησίον δηλαδή της "Στέγης Πατρίδος". Ξεκινούσαν ομιλητές και ερχόταν η ώρα του ηγέτου του Σταύρου Βερούχη. Μέσα σε κατανυκτική σιωπή τα πονεμένα ανθρώπινα πλάσματα άκουγαν την ψυχή τους να βγαίνει από το στόμα του Σταύρου... Μου έχουν αναφέρει το ρητορικό κρεσέντο του ήρωα αυτού και ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο ανατριχιάζω...

Αμέσως μετά με φρόνημα πολεμιστών χιλιάδες ορφανά, χήρες ανάπηροι και συνοδοί των κατέβαιναν την σημερινή Β. Σοφίας προς το κέντρο των Αθηνών. Η παράταξη έσκιζε τις καρδιές από τον ανείπωτο πόνο που δημιουργεί ο καπιταλισμός.... Πρώτα τα ορφανά ρακένδυτα πονεμένα παιδάκια. Ύστερα οι μαυροφορεμένες χήρες με τα μαντήλια... Πιό μετά οι ανάπηροι βαριάς μορφής με τους συνοδούς των και μετά οι ελαφρότερα ακρωτηριασμένοι.... Ένα ποτάμι πόνου και αποφασιστικότητας που έφτανε και τις 60.000 κατέβαινε προς το κέντρο των Αθηνών... Πλησίον των δρόμων τότε υπήρχαν στρατόπεδα. Σε κάθε διαδήλωση της Συνομοσπονδίας οι διοικητές απέσυραν όλους τους στρατιώτες και κυριολεκτικά άφηναν άδεια τα στρατόπεδα για να μην βλέπουν και ακούν τις κατάρες τις φωνές πόνου τις προτροπές για αγώνα...

Σύντομα ο Σταύρος Βερούχης προσχώρησε στο πολιτικό και επαναστατικό ρεύμα του Αρχειομαρξισμού. Έτσι οι Αρχειομαρξιστές είχαν υπό τον πλήρη έλεγχό τους το κίνημα των θυμάτων και αναπήρων. Γνωρίζω ότι ο μόνος είχε το ηθικό ανάστημα να μιλάει εκ μέρους του ΚΚΕ στα συνέδριά των ήταν ο Κλάρας δηλαδή ο Άρης Βελουχιότης. Όταν οι Αρχειομαρξιστές συνδέθηκαν με την Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση του Λέοντος Τρότσκυ, η Γενική Συνομοσπονδία Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Ελλάδος, αυτοανακηρύχτηκε αμέσως σαν Συνομοσπονδία με αρχηγό τον Λ. Τρότσκυ....

Το κίνημα αυτό βρέθηκε εμπρός σε μια ντρίπλα της αστικής τάξης που παρέδωσε σε αυτούς την δυνατότητα να πάρουν άδειες για την κατασκευή περιπτέρων. Στην ουσία να τους μεταβάλλουν από κίνημα διαμαρτυρίας σε ιδιοκτήτες... Όμως ήταν αδύνατον να μην αποδεχθεί η ηγεσία αυτήν την εξέλιξη... Το ζήτημα της επιβίωσης ήταν το κυρίαρχο. Παρόλα αυτά η ηθική νίκη ήταν αδιαμφισβήτητη... Από μουσικούς ζητιάνους και επαίτες διατήρησαν μια αξιοπρέπεια...
Η αστυνομία τότε... λίγα εκατοστά να έπιανε πιό έξω από το ορισμένο μέρος του περιπτέρου έχυνε το μίσος της και τους μούρλαναν στα πρόστιμα...

Μετά τον Β. Παγκόσμιο Πόλεμο για να μην την ξαναπατήσει έδιωξε τους παλαιούς κατά χιλιάδες και έδωσε στα νέα θύματα άδειες και μάλιστα σε δικούς τους δεξιούς...

Η δικτατορία του Μεταξά εξόρισε τον Σταύρο Βερούχη στο χωριό του τον Πλατανιστό Καρύστου με την σύζυγό του επαναστάτρια και αυτή και τον μικρό Γιάννη Βερούχη που χάσαμε πριν 3 χρόνια... Ο Σταύρος Βερούχης τυφλός κατά 9/10 ανέλαβε κάτι χτήματα μαζί με τον μικρό υιό του. Είχαν και λίγες κατσίκες (που τόσο λάτρευε ο Γιάννης και τις θεωρούσε πανέξυπνα ζώα) και προσπάθησαν να επιβιώσουν.... Στα δύσκολα αυτά χρόνια ο Σταύρος Βερούχης έγινε ο φυσικός δικαστής των χωριών της περιοχής. Κάθε αγρότης που είχε κάποια διαφορά απευθύνονταν σε αυτόν. Κάτω από μια ελιά "δίκαζε" και έλυνε τις διαφορές που γεννούνται στην καθημερινή ζωή του χωριού. Τέτοια ήταν η ηθική υπόσταση αυτού του ανδρός. Αγωνίστηκε και ξερίζωσε προαιώνιες προκαταλήψεις της επαρχίας αυτής. Σταμάτησε το αχαρακτήριστο συνήθειο να κυλιέται το νεογέννητο νεογνό σε αλάτι για να εξαγνιστεί και να λάβει ίσως δύναμη ζωής και το οποίο έκλαιγε σπαρακτικά από τον πόνο και το τσούξιμο...

Δεν παρέλειψε μαζί με την Αντιγόνη να εκπαιδεύσουν μαρξιστικά τον μικρό Γιάννη Βερούχη.... Ως τα 13 ήξερε Ελληνική και διεθνή Ιστορία, Ελληνική και παγκόσμια Γεωγραφία, τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, τις θεωρίες του Υλισμού και του Ιδεαλισμού, την Ιστορία της Γαλλικής και Ρώσικης Επανάστασης και άλλα πολλά. (Όπως γράφει ο Μάριος Σάκκος)

Ο Σταύρος Βερούχης κάτω από συνωμοτικές διαδικασίες ήλθε στην κατοχή στην Αθήνα και σε σπίτι των Αμπελοκήπων ξανά... μάζεψε έμπιστους αγωνιστές για να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο Τροτσκιστικό αντάρτικο... Πάρα πολλοί Τροτσκιστές είχαν βγει στο αντάρτικο με δική τους πρωτοβουλία θέτοντας με τα όπλα την θεωρία στην πράξη... Επιστρέφοντας στην Κάρυστο έγινε μια μαζικότατη συνεδρία όλης της περιοχής κοντά 2.500 κόσμος όπου βγήκε εκλέκτορας για την λεγόμενη κυβέρνηση του βουνού την ΠΕΕΑ με συντριπτική πλειοψηφία έναντι των ανθρώπων του ΚΚΕ.... Ήταν 1944 και πήραν τον δρόμο προς την έδρα της ΠΕΕΑ... Λίγο πιο κάτω μια άνανδρη σφαίρα ενός σταλινικού κτήνους τον τραυματίζει θανάσιμα στο πίσω μέρος της κεφαλής... Αφήνεται στην παραλία στην αμμουδιά να χαροπαλεύει μια ημέρα και το πτώμα του σπαράσσεται από τα πεινασμένα σκυλιά...

Μετά την κατοχή οι χωριάτες ζητούσαν να οδηγηθεί στην αστική δικαιοσύνη ο γνωστός σταλινικός δολοφόνος... Τότε η ηθική των κομμουνιστών αντιλάλησε.... Η Αντιγόνη έκοψε άπαξ και δια παντός κάθε συζήτηση... "Αυτά είναι θέματα των επαναστατικών δικαστηρίων της σοσιαλιστικής επανάστασης του μέλλοντος και όχι της ματωβαμένης ψευτοδικαιοσύνης των καταπιεστών".

Έτσι σταμάτησε, με την σφαίρα στο κρανίο η επαναστατική ηρωική φυσιογνωμία του Σταύρου Βερούχη...

Ατρόμητος, άφοβος, ηγέτης, σοβαρός επαναστάτης έχει ήδη γραφτεί στο Πάνθεον της ηρώων της εργατικής τάξης....