ΕΠΙΚΗΔΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΕΣ

Πολλοί παραξενεύονται πως ένας τύπος δημοσιεύει τέτοια παρελθεντολογικά ζητήματα.... Τι να κάνουμε σαν ζώντα όντα έχουμε εμμονές. Εξ' άλλου είναι τύχη να σου πέσουν τόσα κείμενα από το παρελθόν.... Μπορώ να τα κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου??

Άδικος κόπος με τρώει η ψυχή μου

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

8 ΙΟΥΛΙΟΥ 1946

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΜΑΣ

ΠΡΟΔΡ. ΒΑΛΑΒΑΝΙΔΗΣ

ΝΑ ΠΟΙΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΟΙ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ

Μπήκε στις γραμμές του Κόμματός μας στο τμήμα Κοζάνης στα 1929. Στο κλάδο του, σαν ζαχαροπλάστης, υπήρξε ένα στέλεχος συνδικαλιστικό.

Ήτανε ένας φλογερός αγωνιστής της τάξης του και σαν τέτοιος καταδιώχθηκε από την ασφάλεια και επανειλημμένα φυλακίστηκε και εξορίστηκε.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής πήρε ενεργό μέρος στο κίνημα αντίστασης. Για την ενεργό του συμμετοχή εχτιμήθηκε από τους συναγωνιστές του, αλλά ακριβώς γι’ αυτό συγκέντρωσε και το μίσος της σταλινικής ηγεσίας. Τον καταδίωξαν και τον παρέδωσαν στους ταγματαλήτες του Μιχάλ Αγά στις 22 Απριλη. Παραδόθηκε από αυτούς στους γερμανούς καταχτητές, οι οποίοι τον εχτέλεσαν στοις 2 Ιοούνη 1944 στη Μπάρα της Σιάτιστας. Έτσι πραγματοποιήθηκε πλήρης συνεργασία σταλινικής ηγεσίας – ταγματαλητών και καταχτητών. Ο συναγωνιστής μας αντιμετώπισε τα χιτλερικά βόλια με τις λέξεις. « Ζήτω η Επανάσταση !».

Η σταλινική εμπάθεια δεν σταμάτησε εδώ, έτσι δείχνει και την ενοχή της. Η Εθνική αλληλεγγύη αρνείται να ενισχύσει την οικογένειά του γιατί ο Βαλανίδης ήταν αρχειομαρξιστής.

Οι συτνρ. Κοζάνης που τον γνώρισαν από κοντά δηλώνουν ότι θα αγωνιστοούν για να συμπληρώσουν τα κενά που άφησε η δολοφονία του. Και έτσι από τη Κοζάνη είανι ο δεύτερος, μετά από το Γιάννη Μακρή ή Βαμβακιά, σύντροφος που δολοφονήθηκε από τη σταλινική ηγεσία.

Αιώνια η μνήμη σ’ αυτούς που πέσανε στον ιερό αγώνα της επικράτησης της εργατικής τάξης, στον αγώνα του αρχειομαρξισμού.

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

17 Ιουνίου 1946

ΔΗΜ. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ (κατεστραμένος ο τίτλος λόγω κακής ποιότητας αντιγράφου....)

Εκτελέστηκε στο Νεζερό από τους Ιταλούς καταχτητές κατάγονταν από τη Γιανιτσού της Λαμίας.

Κατάγονταν από τη Γιανιτσού της Λαμίας. Εργάτης που εργάζονταν στα μπετά. Ένας από τους σπάνιους χαρακτήρες. Τα λίγα γράμματα που του άφησε η κοινωνία να μάθει δεν του έδωσαν τη δυνατότητα για μιά πλούσια θεωριτική κατάρτητση. Στηριζόμενος στα ταξικά του ένστιχτα, στον ειλικρινή του χαραχτήρα κατώρθωσε να αποχτήσει ένα βαθύ μαρξιστικό κριτήριο που να τον κάνει να τοποθετείται σωστά. Από το 1927 ήταν μέλος του ΚΚΕ. Το διάβασμα της «Πάλης» τον έκανε να δει το σωστό δρόμο. Οι ηγέτες σταλινικοί του απαγόρευσαν να τη διαβάζει. Το 1931 τους κατάλαβε και προσχώρησε στις γραμμές μας. Έμεινε από τότε πιστός στο κόμμα της τάξης του στον Αρχειομαρξισμό. Οι φραξιονισμοί τον βρήκαν έναν από τους πιό μαχητικούς αντιπάλους των.

Εργάστηκε με απαράμιλλη μαχητικότητα αφοσίωση και αυτοθυσία στους αγώνες των εργατών του κλάδου του. Οι μπετατζήδες δεν τον ξεχνούν. Το κόμμα μας τον τίμησε κάνοντάς τον υπεύθυνο της «Πάλης των Τάξεων» πριν από τη κήρυξη της διχτατορίας του Μεταξά.

Η δικτατορία για να χτυπήση το Κόμμα μας και τη «Πάλη» που εξακολουθούσε να βγαίνει παράνομα συνέλαβε στις αρχές τις δικτατορίας, το Δεκέμβρη του 1936, το σύντροφό μας Λαμπρόπουλο και τον έστειλε εξόριστο στο νησί του θανάτου τη Γαύδο. Δέχτηκε με βαθειά συνείδηση του σκοπού της τάξης και του κόμματός του όλα τα μαρτύρια του εξόριστου , τρομοκρατία, ξυλοδαρμοί, διαρκής πείνα, σκληρή δουλειά που επιβάλλονταν για την αυτοσυντήρηση της κολεχτίβας. Τα πέντε συνεχή χρόνια που έμεινε στη Γαύδο γύριζε νηστικός, μισόγυμνος και πολλές φορές ξυπόλυτος πότε για να μαζέψει λίγα κραδόκοκα (μοναδικά φρούτα της Γαύδου) πότε κανένα εύρημα βγαλμένο από τη θάλασσα στα βράχια του νησιού.

Πολλοί λίγησαν μα αυτός πιστός στον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης ονειροπουλούσε τη μέρα που θα βρίσκονταν στην Αθήνα ανάμεσα στους συντρόφους του και τους συναδέλφους του που ήξερε πόση εκτίμηση τρέφουν στους ήρωες που μένουν ακλόνητοι στα ιδανικά τους.

Για νάρθει μια ώρα γρηγορώτερα οργάνωσε μαζύ μ’ άλλους συντρόφους του δραπέτευση. Τον Απρίλιο του 1938 πέρασαν με καίκι στη Κρήτη μα από κακή σύμπτωση πιάστηκαν και στάλθηκαν στη Γαύδο.

Ήρθε η κατοχή. Οι γερμανοί βρέθηκαν στη Γαύδο. Ο Λαμπρόπουλος γυρίζοντας στη παραλία για να βρεί τίποτα το χρήσιμο, βρήκε λάστιχα. Τα κομμάτιασε για να φτιάξουν τα μέλη της κολλεχτίβας, παπούτσια που ήταν ξυπόλητα ή φορούσαν τσαρούχια. Αυτό παραλίγο θα του στοίχιζε τη ζωή, ήταν από λαστιχένια βάρκα του γερμανικού στρατού. Δεν δολοφονήθηκε τότε για να δολοφονηθεί ύστερα από δυό χρόνια από τους Ιταλούς καταχτητές. ¨Οταν οι γερμανοί κατάλαβαν ότι οι εξόριστοι έκαναν προπαγάνδα στο γερμανικό στρατό διέταξαν την Ελληνική κυβέρνηση να μεταφέρει όλους τους εξορίστους από το νησί.

Κατά τη μεταφορά κρατήθηκε 6 μήνες στις φυλακές Χανίων. Κατόπι στάλθηκε το 1942 στη Μονεμβασία της Πελοποννήσου για να σταλεί στο τέλος του ίδου χρόνου στα Τρίκαλα. Από κει οι αρχές τον κλείσανε στο στρατόπεδο της Λάρισσας μέχρι τη μέρα που μαζί με 104 στάλθηκεν στις 6 Ιούνη 1943 στο Νεζερό και εχτελέστηκε. Στους συντρόφους μας που αποχαιρέτησε στο στρατόπεδο της Λάρισσας έμεινε αλησμόνητη η ψυχραιμία του όταν τον κάλεσαν. Τους αποχαιρέτησε με τη πίστη ότι βάδιζε στο θάνατο. Έπεφτε κάτω από τα βόλια των μιλιταριστών οργάνων του ιταλικού ιμπεριαλισμού, πιστός, ακλόνητος μαχητής του Αρχειομαρξισμού. Τιμή στους ήρωες που πέσαν τιμημένα στον ιερό αγώνα μας. Ο Μήτσος Λαμπρόπουλος υπήρξε ένας από τους ήρωες αυτούς.

H OIKOΓΕΝΕΙΑ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΧΤΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ

Ο Νάκος Γεωργίου Πανόπουλος ήταν εργάτης γης, ηλικίας 30 ετών από το χωριό Πλατίστωμο (αυτό βγάζω δυσνόητο λόγω κακής ποιότητας) της Λαμίας και μέλος του Αρχειομαρξιστικού Κόμματος από το 1933. Την οικογένειά του αποτελούσαν ο γέρος πατέρας του, τρεις αδελφές του άγαμες και ένας ακόμη αδελφός του δηλαδή εν όλω έξη άτομα. Όταν πολύ καιρό μετά την κατοχή ο Βελουχιώτης απεφάσισε να βγει στο βουνό μαζί με άλλους πέντε το σπίτι του Νάκου Πανόπουλου δέχτηκε και έδωσε τροφή και στέγαση καθώς και κάθε χρήσιμη πληροφορία και βοήθεια επί πολύ διάστημα σ’ αυτόν και στο μικρό τότε πυρήνα του αντάρτικου στρατού.

Ο ίδιος ο Βελουχιώτης δέχτηκε μ’ ενθουσιασμό τον Πανόπουλο και τον αδελφό του στη ομάδα του.

Στο τέλος του 1943 οι Γερμανοί εξαπέλυσαν μιά μεγάλη επιχείρηση που είχε για σκοπό την εξόντωση ταν ανταρτών. Προχωρώντας στην εκτέλεση του σχεδίου τους αυτού βρήκαν αντιμέτωπες εις διάφορες ομάδες ανταρτών προς τις οποίες και χτυπήθκαν σε σειρά μαχών.

Σε μιά απ’ αυτές τις μάχες ο αδελφός του συντρόφων μας Πανόπουλου έπεσε νεκρός. Οι Γερμανοί ύστερα συνεχίζοντας την καταδίωξη των ανταρτών έφθασαν στο χωριό Πλατύστων, όπου ενισχυμέναι με μαύρους των ιταλικών αποικιών συνέλαβαν αρκετές από τις γυναίκες του χωριού μεταξύ των οποίων και τις αδελφές του Πανόπουλου τις οποίες και παρέδωσαν στους μαύρους για φύλαξη. Οι τελευταίοι αφού τις εχτύπησαν και τις βασάνισαν τις εβίασαν κιόλας επανειλημένα.

Ο Πατέρας του Πανόπουλου μαθαίνοντας το θάνατο του παιδιού του και το κτηνώδη βιασμό των κοριτσιών του τρελλένεται. Και τώρα έρχεται η σειρά των σταλινικών. Μαθαίνοντας ότι ο Νάκος Πανόπουλος ήτανε παληός αρχειομαρξιστής και έχοντας λάβει οδηγίες από τους ηγέτες τους για εξόντωση όλων των αρχειομαρξιστών και κάθε αντιπολιτευόμενων κουμμουνιστή, πιάνουν το σύντροφό μας Νάκο Πανόπουλο και μαζύ με τους συντρόφους μας Μήτσο Βογιατζή και Πονηρό τους εχτελούν στα τέλη του 1944 ανταμοίβοντας έτσι τις θυσίες των συντρόφων μας και την αφοσίωσή τους στην σοσιαλιστική ιδεολογία.

Έτσι από όλη αυτή την οικογένεια η οποία υπέστη τόσες θυσίες για την εξυπηρέτηση των καταπιζομένων και του σοσιαλισμού απέμειναν τρις απορστάτευτες μαρτυρικές αδελφές του συντρόφου μας Ν. Πανοπούλου με τον τρελλό πατέρα τους.

ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ

ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1932

ΧΡΟΝΟΣ Γ ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 199

ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΚΔΙΚΗΘΗΤΕ

ΕΝΑ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ

Ο σ’ Αδαμόπουλος που άγρια δολοφονήθηκε απ’ τον αστυφύλακα   .....Καλογιάννη την περασμένη Κυριακήτο βράδυ, περιφρουρώντας την ηρωική απεργία των αρτεργατών. Ο σ’ Αδαμόπουλος σκοτώθηκε με τον πιό κτηνώδη τρόπο. Ο  κτηνάνθρωπος χαφιές τον άρπαξε απ’ τα μαλλιά, τον κτυπούσε με πρωτοφανή λύσσα και κτηνωδία με γροθιές στο πρόσωπο κατ’ επανάληψη και τον πέταξε χάμω σπρώχνοντάς τον. Ο σ’ Αδαμόπουλος σωριάστηκε αναίσθητος. Ο χαφιές – κτήνος είπε ¨Άστε τον το γέρο, τα κάνει ψέμματα” και τον άρπαξε πάλι απ’ τα μαλλιά, τον σήκωσε κι’ άρχισε να τον χτυπά στο πρόσωπο με λύσσα αφάνταστη και προσθέτοντας κυνικά “Θα ξαναθυμηθώ πως έπαιζα μπόξ”, ενώ οι εργάτες φώναζαν πως ο σύντροφός μας δεν έχει ζωή και ζητούσαν να τον αφήσει.

Κάτω από τα άγρια χτυπήματα έπεσε ο σύντροφός μας νεκρός. Οι χαφιέδες τον μετέφεραν στο τμήμα κι’ από κει στο νεκροτομείο. Την επομένη έκλεψαν το νεκρό του για να μη διενεργηθεί κανούργια νεκροψία κι’ αποδειχθεί η άτιμη δολοφονική επίθεση των χαφιέδων.

Ένας ακόμη αγωνιστής εργάτης έπεσε θύμα της αστυνομικής τρομοκρατίας και κτηνωδίας. Το προλεταριάτο δεν θα το ξεχάσει ποτές. Θα πάρει σύντομα εκδίκηση.

ΕΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥ  ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

“Θάμαι πάντα μαζί σας και σο πλευρό σας και καλώ όλους τους αρτεργάτες να δούνε το φως και νάρθουνε μαζί μας”

Αγαπητοί σύντροφοι.

Είμαι αδελφός του άγρια δολοφονημένου απ’ τους «φρουρούς της τάξεως» σ΄Αδαμοπούλου στην ηρωική μας απεργία. Ήμουνα κι’ εγώ ένας αρτεργάτης που δούλευα σαν σκλάβος νύχτα μέρα πάνω στη σκάφη για ένα τιποτένιο μεροκάματο και για μιάν άθλια ζωή. Ήμουνα συντηρητικός και νόμιζα πως οι κομμουνιστές είνε φονιάδες. Ο σκοτωμός του αδερφού μούδειξε καθαρά πως οι φονιάδες είνε οι φρουροί των εκμεταλλευτών και θύματα κείνοι που αγωνίζονται για το ψωμί τους. Δεν θα ξεχάσω πoτές πως άρπαξαν με τη βία μέσα από τα χέρια μας το νεκρό του δολοφονημένου αδερφού μου, τον έθαψαν στα κρυφά και μας τσάκισαν εμάς και μένα  στο ξύλο. Δεν θα ξεχάσω ποτές το αιματηρό αυτό μάθημα. Νοώθω σήμερα πως μονάχα με την οργανωμένη μας δύναμη και τον αποφασιστικό αγώνα θα κερδίσουμε το ψωμί μας και τη λευτεριά μας και στον αγώνα αυτό θάμαι πάντα μαζύ σας και στο πλευρό σας και καλώ όλους τους αρτεργάτες να δούνε το φως και να ρθούνε μαζί μας.

Με αγάπη

Ε. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

Τονίζω ότι η δακτυλογράφηση είναι από άθλιο πρωτότυπα οπότε και κάνω λάθη και  έλεος μόνος είμαι πόσο να δακτυλογραφήσω??